Anonymous - 2017-01-29, 17:02 @tiliana - wszystko wydaje się oczywiste w teorii. W praktyce mam z tym problem. Po pierwsze jestem mało asertywny, jeśli w przypadku własnej rodziny można tak powiedzieć. Właściwie ten temat mojego wycofania i problemu w sytuacji podbramkowej jest motywem moich zajęć na terapii. Dowiaduję się dlaczego tak nie umiem stawić oporu kiedy ktos przekracza moja granicę. Nawet ktos tak bliski jak moja żona. Inna sprawa że te granice nie istniały u nas. Nie rozumieliśmy konieczności ich obecności i przestrzegania. Po drugie oddzielić - no właśnie jak? Toż to w końcu żona z którą przychodzi mi dzielić codzienność, obowiązki i życie. Tak, moge powiedzieć i zwrócić uwagę że niesłusznie od wejścia szoruje po mnie że coś zrobiłem nie tak, ale to jest całkowicie bez skutku. Jak by do ściany mówić. No i tak - po trzecie - to wiem że to nie zależy odemnie. Zmienić mogę tylko swoje zachowanie. Ale i tak boli mnie kiedy słyszę jaki ze mnie niedojda i jak bezmyślnie i źle robię tyle rzeczy, i że lepiej było by gdybym była sama. Martwi mnie też to, że moja żona chce to "jakoś" przeżyć i zamknąć temat, ale nie posprzątać. Dla niej to dzielenie włosa na czworo i rozdrapywanie. No i cała ta psychologia to jakaś bzdura, dla kogoś kto ma za dużo czau zajmować się sobą. I ja w ten sposób, pod ten paragraf podchodzę. Wiem że tu się dzieją prawdziwe dramaty i nasz kryzys to czasem pikuś w porównaniu do innych, ale wiem że nie zagojony i nie uporządkowany będzie miał dla nas konsekwencje w przyszłości także. Anonymous - 2017-01-29, 19:44 Piotrze, czytałeś może "Porozumienie bez przemocy. O języku serca" Rosenberga? Myślę, że umiejętne stawianie granic w połączeniu ze stosowaniem rad zawartych w tej książce może coś zmienią. Anonymous - 2017-01-30, 11:52
Asertywności trzeba się nauczyć. Niektórzy wynoszą to z domu, ale większosć chyba jednak nie - uczy się tego w którymś momencie życia, na przykład w czasie tzw. "buntu nastolatka". Ale nie martw się, można się tego nauczyć w każdym wieku.
Paradoksalnie, wobec osób najbliższych najtrudniej jest być asertywnym. Także tu się nie przejmuj - przyjdzie z praktyką ;) Możesz ćwiczyć na obcych albo i na rodzinie ale w bardzo drobnych sprawach. W końcu poczujesz się na tyle pewnie, że będziesz potrafił postawić granicę żonie i teściowej również w ważnych sprawach.
Anonymous - 2017-02-05, 18:31 @ tiliana - dzięki za mądre słowa. Podbudowują mnie. Ale dzis i tak stało się coś złego. Od dłuższego czasu było cicho i ta cisz była złowroga. Zapowiadała burzę w trakcie której dowiedziałem się że żona nie widzi juz żadnej możlwiosci porozumienia się ze mną. Uważa że robiła wszystko co chciała żeby było lepiej. Na moją propozycję ponowienia rozmów , terapii kategorycznie odpowiada nie. To jest tak, jakby to co uważała za słuszne nie przyniowsło efektu a inne formy pomocy wyklucza. Teraz wyjaśnię, chyba nie posunie się do pozwu o rozwód, chociaż takim już mnie niejednokrotnie straszyła. A z drugiej strony działa tak żeby nie było i nie mogło być lepiej. Wtedy czuję się, jakbym stał pod murem i nie miał wyjścia. Zresztą niejednokrotnie tak między nami jest. Słyszałem że są ludzie co tylko na takim "paliwie jadą", ale trudno mi uwierzyć żeby to była moja zona. W dodatku w sytuacjach napięcia może "dostać rykoszetem" każdy kto sie nawinie, a najczęściej starsza córka, zwłaszcza za jej "podobieństwa do mnie". To mnie martwi, dlatego też że nie umiem jej pomóc. Widzę że potrafi jej wtedy zrobić awanturę o byle co a mnie trudno jej jawnie bronić. Chyba rozumiecie. Wiedziałem że jest źle, ale nie że aż tak bardzo. |
||||||||||||||||||
