Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Wysłany: 2015-12-30, 00:06 Separacja kościelna - kiedy i po co?
Zastanawiam się, w jakich sytuacjach możliwa czy też potrzebna jest separacja kościelna? Przy czym nie chodzi mi o powody, bo te są znane z KKK, lecz o okoliczności.
Jedyną sytuacją, jak mi przychodzi do głowy jest ta, gdy małżonek krzywdzi drugiego małżonka czy dzieci, mieszkając z nim pod jednym dachem. Wtedy ten krzywdzony, nie chcąc spełniać obowiązków małżeńskich, załatwia separację. Pozostaje pytanie: czy musi, bo inaczej, odmawiając spełniania obowiązków małżeńskich krzywdzicielowi, grzeszy?
A jeśli małżonek krzywdzący sam się wyprowadził, to chyba bez sensu jest załatwiać separację kościelną?
A może chodzi o możliwość powrotu krzywdzącego? Tu pozwolę się odnieść do swojej sytuacji: Mąż zdradził mnie i wyprowadził się do innej kobiety. Ja nie chcę go przyjąć z powrotem, jeśli nie spełni warunku nawrócenia się i wyjścia z grzechu. To muszę mieć separację? Bo - jeśli on wróciłby nienawrócony - grzeszę, nie przyjmując go?
Szczerze to myślałam o separacji kościelnej jako o sposobie na sprawdzenie gotowości męża do odpowiedzialnego powrotu i budowania na nowo. Gdybym miała separację kościelną, to mogłabym mu powiedzieć: Słuchaj, pracujemy, odbudowujemy - jeśli będziesz gotowy i ty i ja, przemodlimy to i pójdziemy i tę separację odwołamy. To będzie nasz znak pojednania, wejście w nowy etap życia.
Czy taką separację można wprowadzić przy udziale obu stron? Na zasadzie: ja Ci daję wolną wolę, nie zmuszam do miłości do mnie, idź swoją drogą, to Twoje sumienie. Ale potrzebuję, żebyś wiedział, że dopóki grzeszysz, nie godzę się na to i nie będę traktować cię jak męża. Uszanujmy swoje granice - uregulujmy stan faktyczny (niemieszkanie i zdradzanie przez jedną ze stron) - załatwmy separację.
Więc jak to jest z tą separacją kościelną?
landis85 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 10:58
szczerze nie słyszałam o separacji kościelnej - w tym sensie aby ktoś o nią wnosił
ja wniosłam o separację prawną, gdyż mąż narobił wiele długów za moimi plecami, był i komornik i sprawa w ZUS (nie płacił składek i zanim uzyskałam separację a w tym rozdzielność majątkową i zabezpieczenie w postaci alimentów ZUS wszedł na nasze wspólne konto zabierając część "moich" pieniędzy....)
co prawda separacja w naszym przypadku nie podziałała jak "zimny prysznic" ale z perspektywy czasu uważam że to była bardzo słuszna decyzja pozostająca w zgodzie z moim sumieniem
landis85 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 11:01
parvati napisał/a:
Szczerze to myślałam o separacji kościelnej jako o sposobie na sprawdzenie gotowości męża do odpowiedzialnego powrotu i budowania na nowo. Gdybym miała separację kościelną, to mogłabym mu powiedzieć: Słuchaj, pracujemy, odbudowujemy - jeśli będziesz gotowy i ty i ja
osobiście uważam że separacja nie jest potrzebna do tego aby móc postawić jasne i konkretne granice małżonkowi
STOPka [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 11:27
parvati ale po co Ci ta separacja? bo moim zdaniem separacja jest potrzebna wtedy, aby jakoś siebie zabezpieczyć przed np.długami męża - czy Ty potrzebujesz takiego zabezpieczenia?
A mąż może wrócić do Ciebie tylko wtedy jak zacznie naprawdę Ciebie kochać, jak zerwie z tamtą kobietą, ale jeśli zerwał i chce powrotu i chce naprawy siebie i Waszej relacji to czy nie warto dać mu szansy?
parvati [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 14:03
Separacja urzędowa nie jest mi potrzebna. Wszystko, co się z nią wiąże, mogę załatwić osobno - rozdzielność majątkową, łożenie na dzieci i kontakty z nimi).
Mi chodzi o zasadność i konieczność separacji kościelnej (w prawie kanonicznym), która nie ma skutków prawnych. Czy muszę mieć taką separację, jeśli nie chcę wrócić do nienawróconego męża? Czy jeśli przyjdzie nienawrócony, a ja powiem, że teraz nie chcę z nim być, to grzeszę?
Boję się jego pseudopowrotu - już raz to przerabiałam. Drugi raz boję się zaufać, bo wcale nie zerwał pozamałżeńskiego związku i poszedł do kochanki znowu po kilku dniach niby skruchy, której wcale nie towarzyszyła szczerość i jasne postawienie sprawy. Dziś już wiem, że to nie mogło się udać m.in. z tego względu, że nie chciał/nie był gotowy powrócić do Boga ("jeśli sam sobie nie poradzę, to wtedy pójdę do Boga....")
Ja z człowiekiem nienawróconym nie chcę mieć wspólnoty łoża i stołu, bo myślę, że zbudowana bez Boga relacja i tak się prędzej czy później rozpadnie. Nie wejdę drugi raz do tej samej (brudnej) rzeki - chcę wejść do rzeki, w której woda całkowicie oczyszczona - przez Pana
landis85 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 14:16
parvati napisał/a:
Czy jeśli przyjdzie nienawrócony, a ja powiem, że teraz nie chcę z nim być, to grzeszę?
uważam że NIE
mało tego, uważam że większym grzechem będzie przyzwalanie na takie (mieszkanie w domu z żoną i spotykanie się dalej z kochanką) zachowania mężowi niż jasno postawione granice i trzymanie się ich
sądzę że to mąż powinien pokazać teraz że mu zależy, i to nie powinny być tylko słowa bez pokrycia
ktoś kiedyś tutaj napisał że tyle samo czasu potrzeba na odbudowę małżeństwa, ile się to małżeństwo burzyło/żyło w kryzysie....
więc jak sama widzisz, jeżeli mąż oszukiwał latami, to chyba na zdrowy rozsądek nie powinno się takiego męża przyjmować tylko na słowo bez pokrycia....
przynajmniej ja tak uważam
co do samej separacji kościelnej, to nie odpowiem nic więcej bo się na tym nie znam
myślę że w tej sprawie powinnaś udać się do swojego proboszcza o poradę
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 15:20
A co to znaczy nawrócony? Czy to że wrócił do Boga? Że przyjął naukę Jezusa i idzie drogą ewangelii?
A jeśli mąż nie czuje wiary, nie czuje że Jezus jest Tym kto ma prowadzić przez życie? Jeśli szczerze żałuje, tak po ludzku, zerwie z kochanką, naprawi krzywdy to co? Przyjmiesz go parvati??
parvati [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 17:39
monis napisał/a:
A co to znaczy nawrócony? Czy to że wrócił do Boga? Że przyjął naukę Jezusa i idzie drogą ewangelii?
A jeśli mąż nie czuje wiary, nie czuje że Jezus jest Tym kto ma prowadzić przez życie? Jeśli szczerze żałuje, tak po ludzku, zerwie z kochanką, naprawi krzywdy to co? Przyjmiesz go parvati??
Cytat:
Że przyjął naukę Jezusa i idzie drogą Ewangelii
Co, jeśli po ludzku żałuje i zerwie z kochanką? Hmmm... Problem w tym, że ja nie wierzę, że bez Boga jest to możliwe... I nie chcę już niczego budować w oparciu o ludzkie siły. Raczej bym nie przyjęła, bo bym się bała, że ten powrót jest na krótką metę.
Już raz mąż mnie oszukał - powiedział, że zerwał, ale nie była to prawda. Nie wiem, na jakiej podstawie miałabym uwierzyć w jego szczerość? Tylko we wspólnej modlitwie i uczestnictwie w życiu Kościoła widzę nadzieję.
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 19:31
parvati, czy twój maz, jak się z toą żenił był praktykujący? Wspolnie się modliliście i chodziliście do kościoła? uczestniczyliscie w zyciu parafii?
parvati [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 20:11
Byliśmy praktykujący, ale nie jakoś gorliwie. Ja zawsze bardziej niż on. Dla niego wiara miała zawsze mniejsze znaczenie, ale jakieś miała. Nie modliliśmy się wspólnie - to było zbyt intymne, zwłaszcza on ma problemy z uzewnętrznianiem własnych uczuć (my oboje DDA...)
Nie uczestniczyliśmy w życiu parafii, bo raz że często zmienialiśmy meijsce zamieszkanie, a dwa nasze relacje z Bogiem to taka sinusoida była... Ostatnio ja chodziłam do kościoła wolnych chrześcijan, mąż był (i jest) daleko od Boga - i nie wie, dlaczego; nie umie tego zmienić, ma okres posuchy (w sumie nawet go rozumiem -znam to - nie potrafisz się zbliżyć do Boga, nie chcesz, i nawet nie wiesz, dlaczego....) A jeszcze teraz mu wszwdł grzech ciężki, więc ciężko ma... Wziąl ode mnie wskazówki do 12 kroków, ale to nie przeszkadza mu żyć dalej z kowalską i robić awantury - bije się o niego....
parvati [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 20:14
Chodziliśmy na fajne nauki przedmałżeńskie, zawsze je sobie chwalił - pisaliśmy na nich listy, odpowiadaliśmy sobie na wiele pytań w związku z miejscem Boga w naszym życiu. Bóg jakieś miejsce zawsze w jego życiu miał, był 10 lat ministrantem... Wybraliśmy razem czytania na ślub, mąż wybrał swoją ulubioną eucharystyczną pieśń.... A potem z czasem coraz mniej tego Boga było u nas; ja jeszcze próbowałam wracać do Boga, szukałam, ale mąż nie miał tego pragnienia, twierdził, że mu to niepotrzebne....
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-30, 20:33
Dziękuję parvatii:) Tak się zastanawiam czy pomimo iż już raz cię mąż oszukał, dobrym pomysłem jest wymaganie nawrócenia jako warunku powrotu.
Nawrócenie wynika z potrzeby serca.
Niektorzy nie maja takich potrzeb a mają dobre małżeństwa.
Wszystko zależy czym się w zyciu kierujesz, jakie masz wartości.
Człowiek niewierzący, niepraktykujący, słabej wiary też może być dobrym, wartościowym bo przecież 7 przykazań dekalogu jest dla wszystkich.
wszystko zależy od męża czy pojmie ogrom krzywdy jaką wyrządził rodzinie.
Bóg może pomóc o ile to wazna osoba dla niego.
Po ludzku też można tworzyć wspaniały związek. Uwierz mi. I z sinusoidą też
co to kościol wolnych chrześcijan??
parvati [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-31, 09:52
Moje wartości to wartości czerpane z Ewangelii.
Męża wartości? - teraz nie wiem, jakie on ma. Widzę tylko, że jest zagubiony.
Nasuwa się ważne pytanie: Czy kiedykolwiek mąż miał jakieś naprawdę swoje wartości, przyjęte nie pod wpływem kogoś?
To jest pytanie, na które on odpowiedzieć musi sobie sam, wejrzeć w siebie. Myślę, że mój mąż potrzebuje terapii DDA, bo chyba nie umie żyć samodzielnie, nie uzależniając swojego szczęścia od innych. Ma problemy z podejmowaniem decyzji i duże problemy z komunikacją, z uzewnętrznianiem własnych refleksji.
Może to ta terapia powinna być warunkiem powrotu....
Nie wiem, nic już nie wiem.....
Na razie to ja też potrzebuję czasu dla siebie, bo też zapisałam się na terapię DDA.
Chcę mężowi wyznać wszystkie moje winy, ale nie czuję gotowości bycia z nim, z takim, jakim on jest teraz... On pewnie ze mną też nie, skoro wprowadził się do innej kobiety.... Na razie chyba nie czas nam być ze sobą.... Przed nami rozmowa, zgodził się na nią - zobaczymy, co czas pokaże.....
PS Kościół wolnych chrześcijan ewangelicznych to jeden z kościołów protestanckich.
Pavel [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-31, 10:10
Przede wszystkim nie wydaje mi sie uczciwe, aby wymagac od meza czegos, czego nie prezentowal gdy sie poznaliscie, gdy bylo miedzy Wami dobrze. Co rowniez istotne, nie mozna do wiary w Boga, zwlaszcza glebokiej, zmusic. To moze przyniesc tylko rezultaty odwrotne do zamierzonych - nikt nie lubi byc do czegos zmuszany, stawiany pod sciana.
Rozumiem oczywiscie Twoje rozterki, gdy Bog zajmuje odpowiednie miejsce w naszym zyciu, znacznie latwiej jest budowac. A i budowla trwalsza.
Sam chcialbym aby moja zona byla gleboko wierzaca, ale jako ze sam dopiero zaczalem do Boga wracac - jakie prawo mam cokolwiek wymagac? Tak jak nie mozemy zmusic malzonkow, aby do nas wrocili czy nas pokochali, tak samo nie mozemy ich zmusic, aby pokochali Boga. To musi wyjsc od nich.
Dolaczam sie do pytania monis - co to kosciol wolnych chrzescijan?Bo rowniez o nich nie slyszalem
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
bije się o niego....
