Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
panowie panami...ja bym wolała, żeby wytłumaczył mi to ten, kto publicznie głosi takie tezy
racja Lustro.
Tylko autora tutaj nie ma a panowie poklaskujacy temu są
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:16
aneczka2812 napisał/a:
Tak pytam bo chciałabym zrozumieć sytuację kiedy takie jednak rozwiązanie jest przyzwoite? Czy jest to możliwe? a że mówimy o tym w odniesieniu do wiary i Boga czy taką rodzinę, która decyduje się wspólnie na oddanie dziecka do domu dziecka i żyje dlugo i szczęśliwie w ogóle można nazwać rodziną katolicką? i brać z niej przykład? potrzebuje konkretny przykład który usprawiedliwa taki czyn i pozwala potemm spokojnie patrzeć w wspólną przyszłość by obronić argument księdza?
Nie jestem wyrocznią, mam tylko swoje zdanie :
- oddanie dziecka do domu dziecka, jest dla mnie porzuceniem dziecka, zrzuceniem z siebie odpowiedzialności, ucieczką od problemu a jednoczesny powrót do męża wygodnictwem.
Nikt nie przymuszał zony do zdrady i rodzenia dzieci innego mężczyzny,
to była wspólna decyzja zony i jej kochanka.
Nie możne przymusić męża, do akceptacji ich decyzji, jej owoców i w efekcie przejęcia odpowiedzialności za wychowanie dziecka.
Jeżeli nie czuje się na siłach, by podołać temu wyzwaniu, obawia się że nie spełniłby się w roli ojca dla tego dziecka, to lepiej niech to powie od razu.
Nic na siłę.
Zauważ, że według KK, zdrada małżeńska jest tak dużym przewinieniem wobec małżeństwa, że usprawiedliwa decyzję o pozostaniu w separacji do końca życia.
Chociaż zaleca wybaczenie i pojednanie się z osobą która zdradziła (ale nie tak jak piszesz - z mężem który nie chce przyjąć dziecka spoza małżeństwa !).
Klauzula Mateusza też mówi - "poza grzechem wszeteczeństwa".
Dlatego, mąż nie chcący przyjąć żony z jej dzieckiem ani od strony KK ani ze strony "ludzkiej" nie popełnia przestępstwa, ani grzechu.
Może dywagować co do intencji męża odrzucającego powrót żony z przychówkiem - na ile jest to chęć zemsty, na ile chęć uniknięcia kłopotów, wydatków, chęć wygodnego życia, a na ile jego nieumiejętność pogodzenia się z sytuacją która go przerosła. Pewnie mieszanka wszystkiego na raz, podejmując decyzje sam, wewnętrznie nie będzie do końca przekonany od swojej szczerości co do intencji.
Tu nie ma automatu :
- albo mąż przyjmuje żonę z dzieckiem, albo żona oddaje dziecko do domu dziecka.
Istnieją alternatywy :
- znalezienie odpowiedniej rodziny dla dziecka, niekoniecznie powiązane z adopcją,
- wychowywanie dziecka jako samotna matka,
- "białe małżeństwo" z innym (??? trochę potraciłem się po wczorajszym Liście odczytanym na mszy)
Tą decyzję musi podjąć żona, jako odpowiedzialna matka.
Dobrze, by mąż mógł ją wesprzeć i uwolnić od tego dylematu, ale nie można nakazać mu tego.
Przesłanką która moze pomóc żonie-matce, w jej decyzji może być czas.
Czas jest najlepszym lekarzem,
może uzdrowi psyche zranionego męża i da mu siłę do przyjęcia i żony i dziecka ?
Jeżeli jeszcze ten czas wypełnić poszukiwaniem Boga, wsłuchaniem się w Ducha Św. to może ten czas nie będzie czasem straconym
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:29
aneczka2812 napisał/a:
i czy taka postawa mężą bez oceniania jej nie daje żonie moralnego prawa do wychowywania dziecka wspólnie z jego ojcem? i że to wydaje się być najlepszym rozwiązaniem i wolą Pana Boga w tej sytuacji i na ten moment?
sorry, ale odwoływanie się do "moralnego prawa" w takiej sytuacji wydaje się być cokolwiek ograniczone.
Byłoby to dawanie sobie usprawiedliwienia do odejścia od męża, może od innych dzieci w wyniku szantażu.
Takie danie mężowi "propozycji nie do odrzucenia".
Jeżeli wczoraj byłaś na mszy, to usłyszałaś że istnieją sytuacje szczególne, kiedy po ludzku rozstanie wydaje się niemożliwe np wychowanie dziecka.
Wtedy jednak, trzeba pozostać w "białym małżeństwie"
To może jednak lepiej poczekać aż mężowi przejdzie zadra ?
aneczka2812 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:33
A ja spytam przewrotnie: A z taką żoną można zbudować coś naprawdę dobrego, trwałego i błogosławionego?
pytanie przewrotne, ale odpowiem- z żoną można bo się nawróciła jak napisałam
aneczka2812 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:37
Jacek-sychar napisał/a:
Aneczko
Coś mi się wydaje, ale czy Ty nie szukasz u nas usprawiedliwienia?
Nie Jacku szukam odpowiedzi
zenia1780 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:38
lustro napisał/a:
panowie panami...ja bym wolała, żeby wytłumaczył mi to ten, kto publicznie głosi takie tezy
monis napisał/a:
lustro napisał/a:
panowie panami...ja bym wolała, żeby wytłumaczył mi to ten, kto publicznie głosi takie tezy
racja Lustro.
Tylko autora tutaj nie ma
W czym wiec problem? Ksiądz głoszący te tezy podał również swój adres kontaktowy w tych konferencjach, jeżeli ktoś chciałby z nim porozmawiać o tym co mówił. Może wiec uczciwie będzie zwrócić się bezpośrednio do niego?
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:40
zenia1780 napisał/a:
lustro napisał/a:
panowie panami...ja bym wolała, żeby wytłumaczył mi to ten, kto publicznie głosi takie tezy
W czym wiec problem? Ksiądz głoszący te tezy podał również swój adres kontaktowy w tych konferencjach, jeżeli ktoś chciałby z nim porozmawiać o tym co mówił. Może wiec uczciwie będzie zwrócić się bezpośrednio do niego?
Żaden problem Zeniu
jak poczuję taka nieodpartą potrzebe, to na 100% dotrę do księdza Dziewieckiego.
A póki co, to rozmawiamy o tym na tym forum.
zenia1780 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:48
Jaka zgrabna wymówka.
Sama chwile wcześniej napisałaś, ze chciałabyś porozmawiać o tym z tym kto te tezy głosi.
lustro napisał/a:
ja bym wolała, żeby wytłumaczył mi to ten, kto publicznie głosi takie tezy
Już nie chcesz?
Zawsze lepiej porozmawiać za plecami niż oko w oko?
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 15:52
zenia1780 napisał/a:
Jaka zgrabna wymówka.
Sama chwile wcześniej napisałaś, ze chciałabyś porozmawiać o tym z tym kto te tezy głosi.
lustro napisał/a:
ja bym wolała, żeby wytłumaczył mi to ten, kto publicznie głosi takie tezy
Już nie chcesz?
Zawsze lepiej porozmawiać za plecami niż oko w oko?
Zenia
Cieszę się, że doceniasz mój "kunszt" wypowiedzi
ja wiem, że bardzo by było wygodnie dla modów, żeby zamknąć dyskusję Twoim postem do mnie ale chyba nie miałas takich złudzeń?
Oczywiście, że wolała bym, żeby mi to wytłumaczył autor wypowiedzi, niż panowie stąd.
Ale nie potrafię się oprzeć urokom dyskusji
i jakoś żadnych pleców nikogo tu nie widzę - forum jest publiczne, autor wypowiedzi tez moze tu napisac i może czytać...do woli.
Pavel [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 16:17
GregAN napisał/a:
Zauważ, że według KK, zdrada małżeńska jest tak dużym przewinieniem wobec małżeństwa, że usprawiedliwa decyzję o pozostaniu w separacji do końca życia.
"...I odpusc nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom...
GregAN napisał/a:
Nikt nie przymuszał zony do zdrady i rodzenia dzieci innego mężczyzny,
to była wspólna decyzja zony i jej kochanka.
Nie możne przymusić męża, do akceptacji ich decyzji, jej owoców i w efekcie przejęcia odpowiedzialności za wychowanie dziecka.
Jeżeli nie czuje się na siłach, by podołać temu wyzwaniu, obawia się że nie spełniłby się w roli ojca dla tego dziecka, to lepiej niech to powie od razu.
Nic na siłę.
"
Zgadzam sie, nie ma takiego obowiazku. Brak umiejetnosci przebaczenia nie jest powodem do pietnowania kogos, to z pewnoscia nie jest latwe. Jednak jezeli sie przebaczylo, chce sie budowac od nowa, propozycje o jakich byla mowa, sa krotko piszac - niechrzescijanskie i nieludzkie.
Przy okazji, moglby ktos wkleic link do konferencji księdza Dziewieckiego w ktorej o tym mowil? Jestem ciekaw argumentacji, o ile jakakolwiek byla. Dla mnie to niedorzeczne, nieludzkie i niechrzescijanskie, ale fajnie byloby poznac argumenty "przeciwnej strony barykady".
zenia1780 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 16:24
lustro napisał/a:
ja wiem, że bardzo by było wygodnie dla modów, żeby zamknąć dyskusję Twoim postem do mnie ale chyba nie miałas takich złudzeń?
Bynajmniej. Chciałam dać Ci tylko możliwość wyjaśnienia "u źródeł", brak, której sugerowałaś. Ale jak widzę , nie do końca masz ochotę się z tym skonfrontować, wbrew własnym pierwotnym wpisom. Widać jednak nie do końca jesteś otwarta na dyskusję, jak sugerujesz. A szkoda.
aneczka2812 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 16:27
Jacek-sychar napisał/a:
Aneczko
Coś mi się wydaje, ale czy Ty nie szukasz u nas usprawiedliwienia?
Nie Jacku szukam odpowiedzi. W tym temacie, w swoim życiu, szukam od lat autorytetu wsrod kaplanów dotyczących spraw trudnych związanych z malżeństwami sakramentalnymi i niesakramentalnymi. Jest duży zamęt z tym w kościele. Jest Sychar, są duszpasterstwa niesakramentalnych, które też rożnią się od siebie, różne poglądy, opinie, inne cele i wszystko jakieś takie i nielogiczne i niespójne, albo po prostu trudne, nie wiem. Na forach katolicy kłócą się o to, krytykuja i Sychar i duszpasterstwa niesakramentalnych, a bo takie podejście złe a i takie niewlaściwe. Wspomniany ksiądz wydaje mi się ze wszystkich najbardziej prawdziwy i normalny, a tu nagle taka gafa i po prostu sama nie wiem już komu ufać w tm zakresie. Czy tu nie ma zagrożenia nieuwzględniania w tych trudnych sytuacjach ludzkich slabości, możliwości i natury czlowieka? Czy z kolei duszpasterstwo niesakramentalnych nie skupia się zbyt bardzo na nich, na słabościach i ograniczeniach?. Wierz mi że bardzo bym chciała żeby Kościół jesli jest to możliwe się określił w tym zakresie, a czasami przychodza takie myśli, że nawet Pan Bóg ma z tym problem, sama nie wiem. BY kościół choć wytłumaczył właściwie słowa Jana Pawła II o duszpasterstwie niesakramentalnych bo i tutaj widzę swobodę w tym, pomijanie pewnych rzeczy, nie wyjaśnianie. I tak wspomniany ksiądz wydaje mi sie mówić jak najbardziej do rzeczy, że tak powiem, a tu nagle takie coś... Chciałam by to zostalo obronione, wytłumaczone ale jak widać być nie może. W necie można nie raz znaleźć opinie że sychar to trochę taka sekta, ale dzięki tej dyskusji widzę i jestem przekonana, że nie ma z sektom nic wspólnego, każdy ma tu swoje zdanie, podlądy, dyskutuje, argumentuje, zgadza się lub nie, nie broni bezkrytycznie księdza, ktory może jako człowiek tylko tak sobie palną, że tak powiem bo to też tylko człowiek w koncu. Szukam odpowiedzi, autorytetow, przewodników, którzy odpowiedzą na moje pytania, które nurtuje moją głowę i serce
balwanek1 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 16:32
Ależ ku czemu burzliwa dyskusja??
Ksiądz jest tylko człowiekiem-jako człowiek a zarazem ksiądz wypowiada własne zdanie w danym temacie(interpretuje).
Bo przecież w piśmie świętym nie ma wprost odpowiedzi na dany temat i dane pytanie.
Zatem analizujemy(tak samo ksiądz),gdzie analiza jest nakierowana podług własnych odczuć.
W tym przypadku(księdza) odczucie i zdanie idzie do ludzi-ludzie przyjmują je i interpretują podług własnego widzenia tematu.
Dlatego zawsze mogą byc i zazwyczaj są zdania podzielone.
Wniosek:
poza prawami wiary,poza tym co zapisane jako słowa Boże-reszta to tylko odczucia(interpretacja)
w tym przypadku-tych jakim Bóg nakazał misję.
Misję głoszenia wiary.
A czynnik ludzki drzemiący w nas (nawet księżach)jest taki jak u każdego śmiertelnika w życiu
raz dobrze..raz żle .
GosiaH [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-28, 16:41
Nie cytuję poniżej PŚ jako wytłumaczenie tego, co powiedział ksiądz Dziewiecki.
Ale poddajmy pod rozwagę ten tekst zwracając uwagę, że dziecko to też człowiek w poniższym cytacie!
Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
ale chyba nie miałas takich złudzeń?
