Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
ale mówienie - tak, masz mądre dzieci, bo wolały mieszkać z Twoim mężem...jest nazywaniem spraw po imieniu czy zwykłym wbiciem szpili?
OK, dałem plamę.
Nie chciałem wbijać szpili, tylko widocznie nie wyczułem chwili.
Jeszcze raz przepraszam. Nie tak to miało zabrzmieć.
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-22, 10:55
Jacku
zawsze wiedziałam, że jesteś Wielki
szacun
Joanna75 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-22, 13:42
Cytat:
Joanno
Masz trudną sytuację. Ale akurat w Twoim przypadku Bóg, los czy co tam wpisz - okazał się bardzo sprawiedliwy.
Zabrałaś ojca dziecku, męża żonie.
Zostałaś sama ze swoimi konsekwencjami. Z dziećmi z małżeństwa i ich ranami do wyleczenia, z samotnym wychowaniem pozamałżeńskiego dziecka.
Tutaj nie zgodzę się z takim stwierdzeniem, nikomu nikogo nie zabierałam. To była jego decyzja, czy świadoma? to dojrzały człowiek. A zostałam sama, bo zdradziłam i odeszłam od rodziny. I teraz ponoszę konsekwencję tamtej decyzji. Samotność nie jest zła. Czy jestem nieszczęśliwa w bieżącej sytuacji? Nauczyłam się odnajdywać pozytywy - więcej uwagi poświęcam dzieciom, moja uwaga nie rozprasza się np. na partnera. Przygotowuję święta, ostatnio dziewczyny dekorowały ciasteczka, a mała później do mnie: Mamusiu, a ... nauczyła mnie mówić "serio"... Tłumaczymy jej ze starszymi dziećmi dlaczego świętujemy Narodziny Jezusa... I tu ośmielam się twierdzić, że na bieżącym etapie mogę być szczęśliwsza niż ojciec mojej córki.
P.S. Aby odnaleźć spokój i zrozumieć stosunek jego do naszej córki, potrzebowałam podzielić się z kimś odczuciami. Z kimś dla kogo małżeństwo sakramentalne jest ponad zdradę. I przede wszystkim osobami mocno związanymi z Kościołem (bo on też taką osobą jest). Ocenę moich przeszłych decyzji znam i z pokorą przyjmuję, ale w zakresie mojej rodziny.
Edycja: poprawiono cytowanie
Ostatnio zmieniony przez 2015-12-22, 14:39, w całości zmieniany 1 raz
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-22, 16:56
Joanna75 napisał/a:
nikomu nikogo nie zabierałam. To była jego decyzja, czy świadoma? to dojrzały człowiek. A zostałam sama, bo zdradziłam i odeszłam od rodziny.
Jednak, zarówno Ty jak i kowalski nie odchodziliscie w proznie.
Odchodziliscie "do" nie "od".
Odchodziliscie do kogoś, kto obiecywał, dawał nadzieję - przyciągał d siebie.
Kogoś kto miał wpływ na decyzję drugiej strony, poprzez swoją postawę, słowa.
Dlatego zarówno Ty jak tam kowalski macie swoją odpowiedzialność za decyzję drugiej strony.
Jak wspólnicy.
Popatrz, on też zdradził ale nie został sam.
Zawrócił z tej drogi, to była decyzja jego, poparta postawa jego żony.
Też decyzja wspólna.
Miał do kogo wrócić.
Mamy wolna wolę.
Jesteśmy odpowiedzialni za to jak z niej korzystamy.
Jednak nie żyjemy na pustkowiu.
Inne osoby, poprzez swój postawę mają wpływ na nasze postępowanie.
W tym sensie, są wspolodpowiedzialni za nasze wybory.
Dlatego, nie odrzegnuj się od odpowiedzialności za postępowanie kowalskiego w czasie kiedy mieliście romans.
To fajnie, że wszystkie Twoje dzieci są przy Tobie, dają Poczucie radość.
Wesołych Świat. Życzę Ci, by były czasem pojednania, przeżyte w atmosferze radości z Bożego Narodzenia, nie tylko...tradycji.
P.S.
Wyślesz życzenia do męża?
Joanna75 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-22, 18:52
Cytat:
Odchodziliscie do kogoś, kto obiecywał, dawał nadzieję - przyciągał d siebie.
Kogoś kto miał wpływ na decyzję drugiej strony, poprzez swoją postawę, słowa.
Dlatego zarówno Ty jak tam kowalski macie swoją odpowiedzialność za decyzję drugiej strony.
Jak wspólnicy.
Brak znajomości i stereotypowe podejście do tematu pozwala wysnuwać takie wnioski. Przypadek był bardziej złożony. Mając wiedzę na temat biegu zdarzeń obraz, a także ocena całej sytuacji diametralnie uległyby zmianie.
GregAN napisał/a:
Popatrz, on też zdradził ale nie został sam.
Zawrócił z tej drogi, to była decyzja jego, poparta postawa jego żony.
Też decyzja wspólna.
Miał do kogo wrócić.
Duża tu zasługa postronnych osób. Jego powrót to raczej desperacki strach przed osamotnieniem. Po drodze ode mnie do żony była chęć odzyskania pierwszej kochanki. I zapewne tam nie wyszło lub się wystraszył, bo o wszystkim opowiedziałam jego bliskim.
P.S. nie widzę powodów aby nie składać życzeń mężowi. Zawsze to robimy...
Można nie być ze sobą i się szanować, wspierać. Dla Niego nie stanowi problemu opiekowanie się, czy też składanie mebli mojej córeczki. Co więcej potrafią całować się i przytulać na powitanie.
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-22, 20:53
Joanna75 napisał/a:
Brak znajomości i stereotypowe podejście do tematu pozwala wysnuwać takie wnioski. Przypadek był bardziej złożony. Mając wiedzę na temat biegu zdarzeń obraz, a także ocena całej sytuacji diametralnie uległyby zmianie
Swój wniosek oparłem na tym co pisałaś - był romans, wspólne zamieszkanie, ciąża, dziecko (może w innej kolejności, tego nie pisałaś) . Czyli wspólnie podejmowane decyzje.
Bez udziału, zgody jednej ze stron nic by z tego nie wyszło. Akceptacja, przyzwolenie to też wpływ na drugą osobę. Tworzenie wizji wspólnej przyszłości, wzajemne "nakrecanie sie" tym bardziej.
Chyba, że było inaczej...jedna osoba decydowała i zmuszają druga.
Sorry za dążenie tematu, nie chce Cie dołować.
Jednak wydaje mi się, że lepiej jest rozliczyć się że sobą do końca szczerze, bez niedomówień przed samym sobą.
Ale to Twoja decyzja, Twoja ocena samej siebie.
Może czegoś nie wiem i mylę się, jak pisałaś.
Pozdrawiam.
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-22, 23:14
Zgadzam się z GregANem .
Nie można mówić " to była jego decyzja" ,
to on odszedł od żony itd.
Odszedł do kogoś konkretnego , nie ?
Joanna75 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-23, 09:17
z Waszych wypowiedzi wynika, że jesteśmy współodpowiedzialni za rozpad naszych małżeństw. Co oznacza współwinni. Jego wina jest równa mojej, on też zabrał żonę i matkę dzieciom, a nie jak twierdzi jego matka cała odpowiedzialność za rozpad związków i narodzin dziecka spoczywa na kobiecie.
Czy byłam w pełni świadoma i perfidnie to zrobiłam? Kiedy go poznałam byłam przekonana, że jest wolnym człowiekiem. On był lekarzem mojego umierającego Ojca. Wyjątkowo troszczył się również o mnie. Gdy zabrakło Taty rozsypałam się niczym dziecko i pojawił się ktoś, kto się mną zaopiekował i był dla mnie wsparciem. Dalej potoczyło się...a później była długa, ciężka choroba i ostatecznie śmierć Mamy. Po drodze jeszcze śmierć dwójki dzieci rodzonego rodzeństwa. Dopiero teraz po kilku latach całą rodziną powoli dochodzimy do siebie. W ocenie moich najbliższych, w tym osób należących do wspólnoty kościelnej, jego zachowanie oceniane jest jako wykorzystanie mojej słabości, zagubienia dla osiągniecia własnych korzyści. Dla jego odskoczni od problemów w domu wynikających z kryzysu po wcześniejszej zdradzie. Tylko wszystko poszło zbyt daleko, bo pojawiło się dziecko....
monis [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-23, 09:34
Joanna75, winę za kryzys ponoszą oboje małżonkowie. Ale jak z tym kryzysem sobie radzą to już indywidualna sprawa....
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-23, 09:38
Joanna75 napisał/a:
z Waszych wypowiedzi wynika, że jesteśmy współodpowiedzialni za rozpad naszych małżeństw. Co jak oznacza współwinni. Jego wina jest równa mojej, on też zabrał żonę i matkę dzieciom
tak jak pisałem :
Cytat:
Odchodziliscie do kogoś, kto obiecywał, dawał nadzieję - przyciągał d siebie.
Kogoś kto miał wpływ na decyzję drugiej strony, poprzez swoją postawę, słowa.
Dlatego zarówno Ty jak i kowalski macie swoją odpowiedzialność za decyzję drugiej strony.
Jak wspólnicy.
Joanna75 napisał/a:
A nie jak twierdzi jego matka cała odpowiedzialność za rozpad związków i narodzin dziecka spoczywa na kobiecie
bzdety.
Widocznie matka nie chce dopuścić do siebie myśli, ze jej synalek mógłby być odpowiedzialny sam za siebie, za to co zrobi złego, np skrzywdzić kobietę, swoje dziecko, wziąć odpowiedzialność za jego spłodzenie ( chyba że jest wiatropylny ).
Może akurat postawa jego matki, jej wychowanie - brak wpojenia odpowiedzialności za woje czyny, wychuchany Piotruś Pan - jest źródłem jego zachowań ?
Joanna75 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-23, 09:48
GregAN napisał/a:
Może akurat postawa jego matki, jej wychowanie - brak wpojenia odpowiedzialności za woje czyny, wychuchany Piotruś Pan - jest źródłem jego zachowań ?
Prawdopodobnie to sedno całej sytuacji. Tylko mam nadzieję, że wracając do żony już tam zostanie i nie będzie krzywdził więcej innych osób. On podporządkowuje sobie innych.
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-23, 10:22
Joanno ,
to co napisałaś
to są wszystko niewątpliwie mocne okoliczności łagodzące Twoją współwinę .
Wg. mnie z reguły nie jest tak , że wina 50 / 50 .
A matka tego pana ......... jak to matka ,
z reguły nie jest obiektywna wobec własnych dzieci .
( oczywiście bywają wyjątki )
Ojcowie są zwykle bardziej obiektywni ( mniej kochający jak to matki widzą ) .
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
były czasem pojednania, przeżyte w atmosferze radości z Bożego Narodzenia, nie tylko...tradycji.
).
