[mare1966]

[Joanna75]

Wspaniałość mojego małego dziecka i dwojki pozostałych polega na tym, że sa moje i dla mnie wspaniale, jak zapewne Twoje dla Ciebie. Nie byly tematem rozważania związki moich dzieci, tylko relacje miedzy nami. Czy syn zawiódł sie na kobietach , skoro o 5 lat jest z ta sama dziewczyną? A o jego problemach wiem na bieżąco więcej niż ojciec mieszkający przez ścianę.

Wspaniałość mojego małego dziecka i dwojki pozostałych polega na tym, że sa moje i dla mnie wspaniale, jak zapewne Twoje dla Ciebie. Nie byly tematem rozważania związki moich dzieci, tylko relacje miedzy nami. Czy syn zawiódł sie na kobietach , skoro o 5 lat jest z ta sama dziewczyną? A o jego problemach wiem na bieżąco więcej niż ojciec mieszkający przez ścianę.

[renta11]

[lustro]

Jacku

po pierwsze - Ty sam powinienes wiedzieć, że przekroczyłeś pewna granicę "dobrego smaku" w swojej wypowiedzi. A nie zauwazyłes tego, bo nikt Cie nie kontroluje?
Ile razy sam innym zwracałes uwage na to, żeby do rozmówców zwracac się tak, żeby ich nie krzywdzić? A teraz sam stosujesz takie chwyty? Ty - mod?
I jakie ma znaczenie ile jest kobiet na forum w kontekscie takiego Twojego zachowania?

po drugie - pytałam Cię czy to dotyczy tylko porzuconych przez ojców, czy wogóle dzieci rosnacych przez ojców? nie dostałam odpowiedzi

po trzecie - też masz trudne relacje z dziecmi, maja do Ciebie pretensje i zal (jak sam piszesz). I nawet jak sie one poprawiają stopniowo, to jednak stale traktują Cie jak koło ratunkowe, mało wygodne, ale da sie czasem wytrzymać, gdy w domu (do którego stale jednak wracają) trwają niewygodne zwieruchy.
I powiem Ci - to wcale nie jest ani dobre, ani wychowawcze, że dziecko jest raz tu, raz tu, w zalezności od sytuacji - gdzie wygodniej. Ty powinienes to wiedzieć.

po czwarte - dla równowagi, sa na pewno badania o wpływie braku matki na dziecko - przytoczysz?

ach...i po piate - rodziny patchworkowe a świadectwo Ani i Andrzeja...jest według Ciebie jakaś jedna oczywista prawda, czy moze jest rózne w zalezności czy to patchwork uznany przez KK czy nie...dla rozwoju dziecka?

Jacku

po pierwsze - Ty sam powinienes wiedzieć, że przekroczyłeś pewna granicę "dobrego smaku" w swojej wypowiedzi. A nie zauwazyłes tego, bo nikt Cie nie kontroluje?
Ile razy sam innym zwracałes uwage na to, żeby do rozmówców zwracac się tak, żeby ich nie krzywdzić? A teraz sam stosujesz takie chwyty? Ty - mod?
I jakie ma znaczenie ile jest kobiet na forum w kontekscie takiego Twojego zachowania?

po drugie - pytałam Cię czy to dotyczy tylko porzuconych przez ojców, czy wogóle dzieci rosnacych przez ojców? nie dostałam odpowiedzi

po trzecie - też masz trudne relacje z dziecmi, maja do Ciebie pretensje i zal (jak sam piszesz). I nawet jak sie one poprawiają stopniowo, to jednak stale traktują Cie jak koło ratunkowe, mało wygodne, ale da sie czasem wytrzymać, gdy w domu (do którego stale jednak wracają) trwają niewygodne zwieruchy.
I powiem Ci - to wcale nie jest ani dobre, ani wychowawcze, że dziecko jest raz tu, raz tu, w zalezności od sytuacji - gdzie wygodniej. Ty powinienes to wiedzieć.

po czwarte - dla równowagi, sa na pewno badania o wpływie braku matki na dziecko - przytoczysz?

ach...i po piate - rodziny patchworkowe a świadectwo Ani i Andrzeja...jest według Ciebie jakaś jedna oczywista prawda, czy moze jest rózne w zalezności czy to patchwork uznany przez KK czy nie...dla rozwoju dziecka?

[mare1966]

[renta11]

Moim zdaniem, dla dziecka najważniejsze jest, aby pozostał z tym z rodziców, który wprowadza ład i porządek (najczęściej kontynuuje starą rodzinę).
Kiedy odszedł mój mąż, to na mnie spadł ciężar utrzymania w tzw. kupie rodziny. Po roku mogę stwierdzić, że udaje się.
Ale to ja musiałam stać się OPOKĄ dla dzieci i filarem rodziny. Czyli być taką matką/ojcem. Dla mnie to było dobre, bo musiałam się skupiać na budowaniu i łączeniu, a nie na rujnowaniu.
Rodzina żyje i ma się dobrze. Nawet się niedługo powiększy (o synową i jej rodzinę).
Ale ojciec znalazł się poza rodziną. Tak wybrał. Konsekwencje ponieśliśmy wszyscy.
Najwyższa wartość - rodzina- przetrwała i ma się dobrze. I to jest sukces ostatniego roku.

Moim zdaniem, dla dziecka najważniejsze jest, aby pozostał z tym z rodziców, który wprowadza ład i porządek (najczęściej kontynuuje starą rodzinę).
Kiedy odszedł mój mąż, to na mnie spadł ciężar utrzymania w tzw. kupie rodziny. Po roku mogę stwierdzić, że udaje się.
Ale to ja musiałam stać się OPOKĄ dla dzieci i filarem rodziny. Czyli być taką matką/ojcem. Dla mnie to było dobre, bo musiałam się skupiać na budowaniu i łączeniu, a nie na rujnowaniu.
Rodzina żyje i ma się dobrze. Nawet się niedługo powiększy (o synową i jej rodzinę).
Ale ojciec znalazł się poza rodziną. Tak wybrał. Konsekwencje ponieśliśmy wszyscy.
Najwyższa wartość - rodzina- przetrwała i ma się dobrze. I to jest sukces ostatniego roku.

[GregAN]

Joanna75,
bardzo Ci współczuję sytuacji w której się znalazłaś T i Twoja córka.
Błędy, złe wybory, złe decyzje dotyczą nas wszystkich, niektórzy mają trochę więcej szczęścia lub opatrzności Boskiej, żeby w porę zrewidować swoje decyzje, bądź unikać sytuacji w których takie decyzje trzeba podejmować.
Jednak, wbrew temu co już tutaj zostało napisane, nie uważam żeby Twoja sytuacja była beznadziejna.

Wiele zależy od tego jak uporządkuje się swój sposób widzenia świata, celów dla których żyjemy.

Pozwól, ze na początek spróbuje spojrzeć na Twoją sytuację, według tego jak tutaj, na tym forum postrzegamy małżeństwo.
Może to będzie trywialne, może stwierdzisz, że to oderwane od rzeczywistości, bo przecież obserwujesz co innego, jednak :
- piszesz "mój były mąż" - tutaj nie piszemy "były". Skoro było zawarte sakramentalne ("kościelne") małżeństwo to jest on nierozerwalne i żaden sąd cywilny nie zmieni tego faktu, niie zwalnia ze ślubów przed Bogiem.
- "jego żona" - w odniesieniu do obecnej partnerki męża - nie jest nią. Jest jedynie kobietą uwikłaną w niesakramentalny związek z Twoim mężem.
- ojciec najmłodszej córki jet dla Ciebie "emocjonalnym mężem" - nie jest ani mężem fizycznym ani emocjonalnym. Jest Dla Ciebie bliską osobą, którą darzysz uczuciem, jest ojecem Waszego dziecka. Nic więcej. Stety czy niestety, tak jest.
- Czy był jest Twoim partnerem ?
Skoro, cały czas był i jest w związku małżeńskim, to nie mógł być w prawdziwym związku z Tobą. Może to była relacja rokująca na związek ale trudno byłoby to, nawet tak po ludzku, nazywać związek
- nie oszukał Ciebie, nie oszukał Twoich starszych - jego obietnice od samego początku były nierealne, sprzeczne z przyrzeczeniem, ślubem , zobowiązaniami które miał wobec innej kobiety, innego dziecka. Nie można oczekiwać, że ktoś sprzeniewierzy się innej osoby na naszą korzyść... Takie oczekiwanie jest sprzeczne samo w sobie. Ponadto, co warte są obietnice, nawet realizowane skoro niszczą inne osoby ?
- jego druga kochanka - na pewno odkrycie tego faktu było bardzo bolesne dla Ciebie. Pewnie podobnie bolesne jak dla jego żony fakt, że Ty byłaś jego kochanką. Czy to było oszustwo wobec Ciebie ... patrz punkt wyżej. Wasza relacja nie mała żadnych cech zobowiązującego związku..

Taka perspektywa, trochę zmienia optykę na sytuację Twojego męża, Twojego małżeństwa... nie uważasz ?
Dlatego proponuję, odrzuć złe emocje które , gdzieś tam przebujają się w Tobie.
Wybacz temu facetowi, nie miej do niego pretensji, wymagań, zastrzeżeń.
Pomoże,
Na pewno.

Największy problem, jaki odczytuję z Twoich postów, to kwestia najmłodszej córki, nie Twojej sytuacji. (może się mylę, jeżeli tak to sprostuj proszę)
Proszę, nawet błagam - nie traktuj Twojej najmłodszej córki w oderwaniu od Twoich dzieci z małżeństwa.

Dlaczego :
- podobnie jak Jacek, uważam, że teorie psychologów sprzed killkunastu, luib nieco więcej, lat zostały zweryfikowane przez rzeczywistość. O ile kiedyś, raczej w wyniku zapotrzebowanie społecznego' twierdzili, że istnieje "szczęśliwe dzieciństwo po rozwodzie", to dorosłe historię takich osób zweryfikowały ją.
Nie jest istotne jak dzieci dogadywały się z nową kobietą/facetem w życiu rodzica, ważne jak fakt rozpadu ich rodzinny wpłlynął na ich postrzeganie świata, psychikę.
Można oczywiście dyskredytować wszelkie badania, również te przytoczone przez Jacka.
Jednak, trwanie w odrzuceniu przesłania które pokazują te przytoczone tutaj oraz dziesiątki może setki czy tysiące podobnych, jest błędem.
Już kiedyś przytaczałem na tym forum wyniki, na chybił trafił znalezionego badania które pokazało przede wszystkim jedno - nie ma takiego rozwodu który nie odbił się negatywnie, w opinii badanych ( dorosłych dzieci z rozwiedzionych rodzin) na ich życiu. Są zaburzenia osobowości, utrata poczucia swojej wartości, nieufność, lęk przed otwarciem się w związkach lub..po prostu powielanie schematu łatwiejszego rozwiązania niż trud naprawiania popsutej relacji w związku.
Popatrz na małżeńską córkę Twojego kowalskiego - zaczęła "samorealizację" w oderwaniu od "oczekiwań" rodziców i porzuciła szkołę. Zaczęła od buntu wobec rodziców, zaczęła poszukiwać innej drogi. Gdzieś się zagubiła w obliczu rozpadu rodziny. Jakieś inne fakty z jej życia ? - miłostki, nadmierna agresja lub może depresja ?

Dlatego, pomimo, ze Twoje starsze dzieci wydają się być już dorosłe, to one wciąż potrzebuj Ciebie, potrzebują Twojego świadectwa jak postępować w życiu.
Popatrz, już teraz zaczynają upatrywać w tej małej bezbronnej istotce konkurentkę do majątku....
Postaraj się to poskładać...

Tylko... jak ?
Wiesz, tu na forum życie wydaje się być prostsze niż na innych forach.
Tu jest jasny cel życia.
Jest jeden "Partner", i to taki który nigdy nie zawodzi.
Taki któremu zaufać to nie ryzyko.
Taki związek to nie związek z "partnerem o podwyższony ryzyku"
Ten "Partner" jest nawet ważniejszy od męża/żony

Trudno Ci proponować właściwych relacji pomiędzy ojcem dziecka a dzieckiem, lub Tobą,
dopóki relacja Twoja z "Partnerem" - Bogiem, jest gdzieś z tyłu....

Tak po ludzku, dziecko powinno mieć i matkę i ojca.
Każde.
Ale... takich którzy dają dobry przykład, świadectwo a dopiero w dalszej kolejności - właściwe wykształcenie, właściwe warunki materialne.

( hm, córka potrafi już recytować Tuwima, potrafi mówić po angielsku - Gratuluję !
Jest to efekt Twojej dużej pracy,
jednak, popatrz co pisałaś o starszej córce kowalskiego - jako pozytywny wpływ rozpadu rodziny podałaś jej oderwanie się od życzeń rodziców i samorealizacje...
Jak inaczej postrzegamy takie same sytuacje w odniesieniu do innych i siebie )

Joanna75,
bardzo Ci współczuję sytuacji w której się znalazłaś T i Twoja córka.
Błędy, złe wybory, złe decyzje dotyczą nas wszystkich, niektórzy mają trochę więcej szczęścia lub opatrzności Boskiej, żeby w porę zrewidować swoje decyzje, bądź unikać sytuacji w których takie decyzje trzeba podejmować.
Jednak, wbrew temu co już tutaj zostało napisane, nie uważam żeby Twoja sytuacja była beznadziejna.

Wiele zależy od tego jak uporządkuje się swój sposób widzenia świata, celów dla których żyjemy.

Pozwól, ze na początek spróbuje spojrzeć na Twoją sytuację, według tego jak tutaj, na tym forum postrzegamy małżeństwo.
Może to będzie trywialne, może stwierdzisz, że to oderwane od rzeczywistości, bo przecież obserwujesz co innego, jednak :
- piszesz "mój były mąż" - tutaj nie piszemy "były". Skoro było zawarte sakramentalne ("kościelne") małżeństwo to jest on nierozerwalne i żaden sąd cywilny nie zmieni tego faktu, niie zwalnia ze ślubów przed Bogiem.
- "jego żona" - w odniesieniu do obecnej partnerki męża - nie jest nią. Jest jedynie kobietą uwikłaną w niesakramentalny związek z Twoim mężem.
- ojciec najmłodszej córki jet dla Ciebie "emocjonalnym mężem" - nie jest ani mężem fizycznym ani emocjonalnym. Jest Dla Ciebie bliską osobą, którą darzysz uczuciem, jest ojecem Waszego dziecka. Nic więcej. Stety czy niestety, tak jest.
- Czy był jest Twoim partnerem ?
Skoro, cały czas był i jest w związku małżeńskim, to nie mógł być w prawdziwym związku z Tobą. Może to była relacja rokująca na związek ale trudno byłoby to, nawet tak po ludzku, nazywać związek
- nie oszukał Ciebie, nie oszukał Twoich starszych - jego obietnice od samego początku były nierealne, sprzeczne z przyrzeczeniem, ślubem , zobowiązaniami które miał wobec innej kobiety, innego dziecka. Nie można oczekiwać, że ktoś sprzeniewierzy się innej osoby na naszą korzyść... Takie oczekiwanie jest sprzeczne samo w sobie. Ponadto, co warte są obietnice, nawet realizowane skoro niszczą inne osoby ?
- jego druga kochanka - na pewno odkrycie tego faktu było bardzo bolesne dla Ciebie. Pewnie podobnie bolesne jak dla jego żony fakt, że Ty byłaś jego kochanką. Czy to było oszustwo wobec Ciebie ... patrz punkt wyżej. Wasza relacja nie mała żadnych cech zobowiązującego związku..

Taka perspektywa, trochę zmienia optykę na sytuację Twojego męża, Twojego małżeństwa... nie uważasz ?
Dlatego proponuję, odrzuć złe emocje które , gdzieś tam przebujają się w Tobie.
Wybacz temu facetowi, nie miej do niego pretensji, wymagań, zastrzeżeń.
Pomoże,
Na pewno.

Największy problem, jaki odczytuję z Twoich postów, to kwestia najmłodszej córki, nie Twojej sytuacji. (może się mylę, jeżeli tak to sprostuj proszę)
Proszę, nawet błagam - nie traktuj Twojej najmłodszej córki w oderwaniu od Twoich dzieci z małżeństwa.

Dlaczego :
- podobnie jak Jacek, uważam, że teorie psychologów sprzed killkunastu, luib nieco więcej, lat zostały zweryfikowane przez rzeczywistość. O ile kiedyś, raczej w wyniku zapotrzebowanie społecznego' twierdzili, że istnieje "szczęśliwe dzieciństwo po rozwodzie", to dorosłe historię takich osób zweryfikowały ją.
Nie jest istotne jak dzieci dogadywały się z nową kobietą/facetem w życiu rodzica, ważne jak fakt rozpadu ich rodzinny wpłlynął na ich postrzeganie świata, psychikę.
Można oczywiście dyskredytować wszelkie badania, również te przytoczone przez Jacka.
Jednak, trwanie w odrzuceniu przesłania które pokazują te przytoczone tutaj oraz dziesiątki może setki czy tysiące podobnych, jest błędem.
Już kiedyś przytaczałem na tym forum wyniki, na chybił trafił znalezionego badania które pokazało przede wszystkim jedno - nie ma takiego rozwodu który nie odbił się negatywnie, w opinii badanych ( dorosłych dzieci z rozwiedzionych rodzin) na ich życiu. Są zaburzenia osobowości, utrata poczucia swojej wartości, nieufność, lęk przed otwarciem się w związkach lub..po prostu powielanie schematu łatwiejszego rozwiązania niż trud naprawiania popsutej relacji w związku.
Popatrz na małżeńską córkę Twojego kowalskiego - zaczęła "samorealizację" w oderwaniu od "oczekiwań" rodziców i porzuciła szkołę. Zaczęła od buntu wobec rodziców, zaczęła poszukiwać innej drogi. Gdzieś się zagubiła w obliczu rozpadu rodziny. Jakieś inne fakty z jej życia ? - miłostki, nadmierna agresja lub może depresja ?

Dlatego, pomimo, ze Twoje starsze dzieci wydają się być już dorosłe, to one wciąż potrzebuj Ciebie, potrzebują Twojego świadectwa jak postępować w życiu.
Popatrz, już teraz zaczynają upatrywać w tej małej bezbronnej istotce konkurentkę do majątku....
Postaraj się to poskładać...

Tylko... jak ?
Wiesz, tu na forum życie wydaje się być prostsze niż na innych forach.
Tu jest jasny cel życia.
Jest jeden "Partner", i to taki który nigdy nie zawodzi.
Taki któremu zaufać to nie ryzyko.
Taki związek to nie związek z "partnerem o podwyższony ryzyku"
Ten "Partner" jest nawet ważniejszy od męża/żony

Trudno Ci proponować właściwych relacji pomiędzy ojcem dziecka a dzieckiem, lub Tobą,
dopóki relacja Twoja z "Partnerem" - Bogiem, jest gdzieś z tyłu....

Tak po ludzku, dziecko powinno mieć i matkę i ojca.
Każde.
Ale... takich którzy dają dobry przykład, świadectwo a dopiero w dalszej kolejności - właściwe wykształcenie, właściwe warunki materialne.

( hm, córka potrafi już recytować Tuwima, potrafi mówić po angielsku - Gratuluję !
Jest to efekt Twojej dużej pracy,
jednak, popatrz co pisałaś o starszej córce kowalskiego - jako pozytywny wpływ rozpadu rodziny podałaś jej oderwanie się od życzeń rodziców i samorealizacje...
Jak inaczej postrzegamy takie same sytuacje w odniesieniu do innych i siebie )

[Joanna75]

[grzegorz_]

[Joanna75]

[GregAN]

Joanna75,
podam przykład z życia :
- nieślubne dziecko panny i żonatego - obecnie jest to dorosła osoba, bardzo dobrze wykształcona a ponadto mająca ten "ład życiowy" o którym wspominała renta11,
Ojciec dziecka był obecny w jej życiu, aktywnie wspomagał matkę w wychowaniu.

Kiedyś spotkałem ojca i dziecko na mszy.
Hm, udawał ze mnie nie widzi, ale nie dziwie się, to był temat "tabu".
Może i dobrze, że nie obnosił się tym faktem.

Żona - ciężko chora, dziecko podobnie, pełne pretensji wobec wszystkich, nie opuścił je, nie rozwiódł się, opiekował się nimi, był traktowany jak ostatnie... natomiast nieślubne dziecko było jeszcze gorzej określane.
Obecnie, po jego śmierci, jedynie te nieślubne dziecko opiekuje się niedołężną żoną ( dziecko nie chce słyszeć o przyrodnim rodzeństwie)
Żona, z religią tak od święta, dziecko z małżeństwa zupełnie odeszło od Boga.

Tak naprawdę, to jedynie te nieślubne "mu się udało".
Można, nawet z w takiej "beznadziejnej" sytuacji wybrnąć.
Kwestia uporządkowania, wprowadzenia ładu życiowego, w życie swoje a następnie w życie dziecka.

Podobno wychowanie dziecka zaczyna się na kilkanaście lat przed jego urodzeniem

Joanna75,
podam przykład z życia :
- nieślubne dziecko panny i żonatego - obecnie jest to dorosła osoba, bardzo dobrze wykształcona a ponadto mająca ten "ład życiowy" o którym wspominała renta11,
Ojciec dziecka był obecny w jej życiu, aktywnie wspomagał matkę w wychowaniu.

Kiedyś spotkałem ojca i dziecko na mszy.
Hm, udawał ze mnie nie widzi, ale nie dziwie się, to był temat "tabu".
Może i dobrze, że nie obnosił się tym faktem.

Żona - ciężko chora, dziecko podobnie, pełne pretensji wobec wszystkich, nie opuścił je, nie rozwiódł się, opiekował się nimi, był traktowany jak ostatnie... natomiast nieślubne dziecko było jeszcze gorzej określane.
Obecnie, po jego śmierci, jedynie te nieślubne dziecko opiekuje się niedołężną żoną ( dziecko nie chce słyszeć o przyrodnim rodzeństwie)
Żona, z religią tak od święta, dziecko z małżeństwa zupełnie odeszło od Boga.

Tak naprawdę, to jedynie te nieślubne "mu się udało".
Można, nawet z w takiej "beznadziejnej" sytuacji wybrnąć.
Kwestia uporządkowania, wprowadzenia ładu życiowego, w życie swoje a następnie w życie dziecka.

Podobno wychowanie dziecka zaczyna się na kilkanaście lat przed jego urodzeniem

[GregAN]

[mare1966]

Lustro

Cytat:

Fajnie jest kogos wdeptywać w ziemię?

Bolesną i trudną prawdę nie jest nigdy "fajnie" przekazywać .
W skrajnych przypadkach można stracić głowę
i to dosłownie .
Dużo fajniej jest być " fajnym , współczującym , rozumiejącym i wspierającym " .
Zyskujemy sympatię otoczenia , a czasem nawet miano przyjaciela dla takiej osoby .

Kiedy "widzę " osobę załamaną , pogubioną i w rozpaczy
.......... to nie czas wtedy na trudne sprawy i prawdy .
Wtedy rzeczywiście potrzebne są inne słowa czy gesty .
Wg. mnie nie mamy tutaj takiego przypadku .



Moim zdaniem , dzieci nie mamy mieć "dla siebie" .
Naszą rolą jest przygotować je do samodzielności i puścić wolno .
Nie trzymać , nie uzależniać , nie uwiązywać emocjonalnie .
Przekazać pewne wartości , stworzyć możliwosci rozwoju ,
starać się przynajmniej .
Ale potem zrobić miejsce dla ich przyszłych małżonków .
Tego niestety nie rozumie część matek , często określających siebie
a błędnie
mianem "za bardzo kochających" .


Co do relacji starsze rodzeństwo o ta malutka .
Niestety jest ona jakby widomym owocem
rozpadu ich rodziny .
Tym bardziej tragiczne , że to dziecko samo w sobie
CAŁKOWICIE niewinne niczemu .
Dodatkowo tak duża różnica wieku sprawia ,
że poniekąd odebrane starszym zostało to poczucie więzi
że to ich matka .
Taka rywalizacja , której nie mogą wygrać .
Jakby szybko pojawiły się wnuki , to i one stracą "babcię" .
Tak , tak , tak ........... bolesne i trudne
i niewiele już teraz chyba można zrobić


Bardzo wysokie są koszty łamania przykazania "nie cudzołóż" .
Nadspodziewanie wysokie .

Lustro

Cytat:

Fajnie jest kogos wdeptywać w ziemię?

Bolesną i trudną prawdę nie jest nigdy "fajnie" przekazywać .
W skrajnych przypadkach można stracić głowę
i to dosłownie .
Dużo fajniej jest być " fajnym , współczującym , rozumiejącym i wspierającym " .
Zyskujemy sympatię otoczenia , a czasem nawet miano przyjaciela dla takiej osoby .

Kiedy "widzę " osobę załamaną , pogubioną i w rozpaczy
.......... to nie czas wtedy na trudne sprawy i prawdy .
Wtedy rzeczywiście potrzebne są inne słowa czy gesty .
Wg. mnie nie mamy tutaj takiego przypadku .



Moim zdaniem , dzieci nie mamy mieć "dla siebie" .
Naszą rolą jest przygotować je do samodzielności i puścić wolno .
Nie trzymać , nie uzależniać , nie uwiązywać emocjonalnie .
Przekazać pewne wartości , stworzyć możliwosci rozwoju ,
starać się przynajmniej .
Ale potem zrobić miejsce dla ich przyszłych małżonków .
Tego niestety nie rozumie część matek , często określających siebie
a błędnie
mianem "za bardzo kochających" .


Co do relacji starsze rodzeństwo o ta malutka .
Niestety jest ona jakby widomym owocem
rozpadu ich rodziny .
Tym bardziej tragiczne , że to dziecko samo w sobie
CAŁKOWICIE niewinne niczemu .
Dodatkowo tak duża różnica wieku sprawia ,
że poniekąd odebrane starszym zostało to poczucie więzi
że to ich matka .
Taka rywalizacja , której nie mogą wygrać .
Jakby szybko pojawiły się wnuki , to i one stracą "babcię" .
Tak , tak , tak ........... bolesne i trudne
i niewiele już teraz chyba można zrobić


Bardzo wysokie są koszty łamania przykazania "nie cudzołóż" .
Nadspodziewanie wysokie .

[mare1966]