Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
No to Tusiu jest nas przynajmniej dwoje...
Dla mnie zawsze Święta Bożego Narodzenia były bardzo ważne i rodzinne. Dla mnie bolesne jest, że moja żona z dziećmi spędzi te zbliżające się święta w gronie swojej rodziny, która egoistycznie rozbijała naszą rodzinę. To także moje pierwsze samotne święta i obawiam się ich podobnie. Ale myślę, że ten adwent przygotowuje nas do Bożego Narodzenia także w naszej konkretnej sytuacji. Skoro (choć z obawą) ale już o tym myślimy, to przygotowujemy się do samotnych świąt. Moja recepta to oddalić od siebie myśli, jak tam dobrze się bawi moja żona... Grunt to dobry plan
hubcia576 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-03, 07:05
Kapitan napisał/a:
Moja recepta to oddalić od siebie myśli, jak tam dobrze się bawi moja żona... Grunt to dobry plan
Pamiętam pierwsze święta, które spędzaliśmy oddzielnie - wtedy jeszcze mieszkaliśmy w jednym domu -mimo to oddzielnie już.
Bolało, tak. Mnie ratowała bliskość Pana Boga - O n leczył mój ból i uczucie straty.
Kapitan, Tusiu - co Wy na to żeby zaprosić na te święta Jezusa i całą Jego Rodzinę?
Bety [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-03, 07:23
ostatnio usłyszałam na kazaniu, że gdy dobrze przeżyje się Adwent, to Święta nie mogą być smutne i trudne. Dobrze przeżyty Adwent gwarantuje brak rozczarowania Świętami.
Cos w tym jest.
Na pewno jest inaczej bez małżonka/i- inaczej. Może warto sobie dać szansę na przeżycie "inaczej", z nastawieniem, że otworzę się pozytywnie na to "inaczej".
Mi podoba się ostatnio powiedzenie prezydenta Ameryki J.F. Kenndyego "Nie pytaj, co Ameryka może zrobic dla ciebie, ale co ty możesz zrobic dla Ameryki".
Nie pytam, co ktoś może zrobić dla mnie , żeby święta były udane, ale co ja mogę zrobić dla innych.
Kari [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-03, 08:43
W zeszłym roku któraś z opuszczonych żon (przepraszam, że nie pamiętam kto) właśnie tak zrobiła, jak pisze Bety. Zamiast zamartwiać się, że jest w Święta bez męża zorganizowała wigilię dla równie samotnych osób. Uważam,że to dobry pomysł, żeby zadbać o innych, obdarować ich miłością i życzliwością, a przy okazji zostać obdarowanym...
Dabo [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-03, 21:26
Bety napisał/a:
"Nie pytaj, co Ameryka może zrobic dla ciebie, ale co ty możesz zrobic dla Ameryki".
Bety też o tym słyszałem. Jedna z odpowiedzi polaka to Ameryka rozpęta kolejną wojnę , a ja mogę dla niej zginąć.
Słabe,słabe,słabe
Kapitan [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 06:21
Kari napisał/a:
W zeszłym roku któraś z opuszczonych żon (przepraszam, że nie pamiętam kto) właśnie tak zrobiła, jak pisze Bety. Zamiast zamartwiać się, że jest w Święta bez męża zorganizowała wigilię dla równie samotnych osób. Uważam,że to dobry pomysł, żeby zadbać o innych, obdarować ich miłością i życzliwością, a przy okazji zostać obdarowanym...
Świetna inicjatywa.
Niestety nie dla mnie- nie w tym roku.
Przyznaję, że w świętach jest najważniejsze Boże Narodzenie.
AniN [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 09:29
Ode mnie mąż wyprowadził się cztery dni temu. Wszystko jest świeże. Patrzę na rozpacz i tęsknotę dzieci, chociaż trzeba mu przyznać że codziennie odwozi młodsze do szkoły. Starsze są bardzo zranione, traktują go z dystansem lub ignorują, syn odrzucił go zupełnie.
Jednak za chwilę Mikołajki , a potem Święta przerażają mnie. Zaproponowałam, żeby był z nami na Wigilii, ale powiedział, że nie wie jeszcze co zrobi. I tu znowu ból, bo mój mąż uzależnia swoją decyzję od decyzji Kowalskiej, która zresztą też porzuciła męża i dwoje małych dzieci.
Muszę cierpliwie czekać na decyzję, żeby dzieciom nie robić zbędnych obietnic, ale wymyśliłam sobie, że jeśli będzie z nami to zrobię Wigilie w domu jak zawsze. Jeśli nie będzie chciał być to pojadę do siostry, ale boję się że zepsujemy naszym płaczem Jej rodzinie Święta.
Myślę jednak, że obecność osób bliskich pomoże przetrwać każdemu, kto jest w podobnej sytuacji ten trudny moment.
Dla mnie i moich dzieci Święta Bożego Narodzenia chyba już zawsze będą kojarzyć się z odejściem męża, a pusty talerz na wigilijnym stole już zawsze będzie jego.
Tak trudno to udźwignąć, ale po coś to doświadczenie zostało nam dane.
Życzę mojej rodzinie i wszystkim Sycharkom, byśmy do stołu wigilijnego duchowo zasiedli z Jezusem i Jego Rodziną. Wtedy damy radę i znajdziemy radość świętowania.
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 10:18
AniN napisał/a:
Ode mnie mąż wyprowadził się cztery dni temu. Wszystko jest świeże. Patrzę na rozpacz i tęsknotę dzieci, chociaż trzeba mu przyznać że codziennie odwozi młodsze do szkoły. Starsze są bardzo zranione, traktują go z dystansem lub ignorują, syn odrzucił go zupełnie.
Jednak za chwilę Mikołajki , a potem Święta przerażają mnie. Zaproponowałam, żeby był z nami na Wigilii, ale powiedział, że nie wie jeszcze co zrobi. I tu znowu ból, bo mój mąż uzależnia swoją decyzję od decyzji Kowalskiej, która zresztą też porzuciła męża i dwoje małych dzieci.
Muszę cierpliwie czekać na decyzję, żeby dzieciom nie robić zbędnych obietnic, ale wymyśliłam sobie, że jeśli będzie z nami to zrobię Wigilie w domu jak zawsze. Jeśli nie będzie chciał być to pojadę do siostry, ale boję się że zepsujemy naszym płaczem Jej rodzinie Święta.
Myślę jednak, że obecność osób bliskich pomoże przetrwać każdemu, kto jest w podobnej sytuacji ten trudny moment.
Dla mnie i moich dzieci Święta Bożego Narodzenia chyba już zawsze będą kojarzyć się z odejściem męża, a pusty talerz na wigilijnym stole już zawsze będzie jego.
Tak trudno to udźwignąć, ale po coś to doświadczenie zostało nam dane.
Życzę mojej rodzinie i wszystkim Sycharkom, byśmy do stołu wigilijnego duchowo zasiedli z Jezusem i Jego Rodziną. Wtedy damy radę i znajdziemy radość świętowania.
przed Świętami mocno szaleje. Ale my się nie damy, czego i Tobie życzę. Święta z siostrą dobry pomysł.
Ja też myślałam o Świętach z rozpaczą, ale teraz jestem już spokojna. Trzy miesiące od rozwodu pozwoliły mi spojrzeć inaczej na priorytety w moim życiu. Na Święta cieszę się pomimo, choć pewnie będę ryczeć i tak. Ja będę myśleć ciepło o wszystkich sycharowiczach, którym tak wiele zawdzięczam i którym życzę spokoju i szczęścia w nowych sytuacjach
kenya [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 11:44
JolantaElżbieta napisał/a:
Ja będę myśleć ciepło o wszystkich sycharowiczach, którym tak wiele zawdzięczam i którym życzę spokoju i szczęścia w nowych sytuacjach
NO patrzajcie ludziska jak nam się kobitka pozbierała, niemal ekspresowo!
JoluE,, brzmisz tak inaczej niż jakiś czas temu. Jestem naprawdę szczęśliwa czytając że JUŻ podniosłaś się z kolan...
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 12:02
kenya napisał/a:
JolantaElżbieta napisał/a:
Ja będę myśleć ciepło o wszystkich sycharowiczach, którym tak wiele zawdzięczam i którym życzę spokoju i szczęścia w nowych sytuacjach
NO patrzajcie ludziska jak nam się kobitka pozbierała, niemal ekspresowo!
JoluE,, brzmisz tak inaczej niż jakiś czas temu. Jestem naprawdę szczęśliwa czytając że JUŻ podniosłaś się z kolan...
Tak, zbieram się do życia w pojedynkę. Wciąż jest mi smutno, że mój mąż nie udźwignął naszego małżeństwa, ale już dowiedziałam się co to znaczy zaufać Bogu i powierzyć mu i siebie i swoje sprawy.
Czasami czuję taki błogi spokój i pewność, że Bóg jest blisko, że czuję się szczęśliwa pomimo
Umiem też radzić sobie coraz lepiej z kryzysami, ktorych mam co niemiara, ale się im nie poddaję, bo zaufałam Panu Bogu, że będzie koło mnie i będzie mnie dalej prowadził. Mojego męża kocham i umieściłam go w sercu, ale tak z boku, siedzi cichutko. A w ogóle to nie mam z nim kontaktu - widzę go tylko w myślach jak patrzy na mnie tymi dużymi oczami ze smutkiem i wstydem - tak jak ostatni raz gdy się widzieliśmy - zabierał swoje rzeczy z piwnicy i powiedział, że przyjdzie po resztę, ale nie przyszedł a ja nie pytam dlaczego.
Doszło do mnie, że to jego wybór, jego decyzja - chciał odejść i żyć po swojemu. No cóż, ja mogę biedny żuczek zrobić w takiej sytuacji? Nic - żyć z tym
Tusia1987 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 13:21
Rzeczy mojego męża nadal są w naszym mieszkaniu... Nie czekam aż je weźmie.... Naiwnie czekam aż do mnie wróci.... NAIWNIE... Być może ale wierzę, że Pan Bóg przemieni Jego serce.... Nasze wspólne zdjęcia wiszą na ścianie... Czas się zatrzymał.... Najgorszy mój błąd??? Oglądałam nasz film ostatnio ze ślubu... Wodospad łez.... :(
Też się boję jak AniN że komuś popsuje święta swoją rozpaczą...
Dlatego zastanawiam się czy nie wyjechać gdzieś na Wigilię... Wypłakać się w samotności... :(
JolantaElżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 14:06
Tusia1987 napisał/a:
Rzeczy mojego męża nadal są w naszym mieszkaniu... Nie czekam aż je weźmie.... Naiwnie czekam aż do mnie wróci.... NAIWNIE... Być może ale wierzę, że Pan Bóg przemieni Jego serce.... Nasze wspólne zdjęcia wiszą na ścianie... Czas się zatrzymał.... Najgorszy mój błąd??? Oglądałam nasz film ostatnio ze ślubu... Wodospad łez.... :(
Też się boję jak AniN że komuś popsuje święta swoją rozpaczą...
Dlatego zastanawiam się czy nie wyjechać gdzieś na Wigilię... Wypłakać się w samotności... :(
Nie oglądaj żadnych zdjęć - po co? Schowaj je na dnie szuflady. Ja wszystkie nasze wspólne zdjęcia, w tym ślubne, oddałam mojemu mężowi - włożyłam do jego rzeczy - jak będzie chciał je zatrzymać, to zatrzyma - a jak wyrzuci, to czego mam żałować?
Rób porządki w mieszkaniu. Zmień coś - ja pomalowałam przedpokój, kupiłam nowe meble - na raty oczywiście, bo zostałam z pustym pokojem, bez lodówki i zmywarki, nie mówiąc o filiżankach i szklankach, o sznurku z balkonu już nie wspomnę
Oczywiście cały czas ryczałam, dzień i noc, Zasypiałam płacząc, budziłam się płacząc. Chodziłam w nocy po mieszkaniu modląc się i płacząc. Każdego dnia przez trzy miesiące. I nagle poczułam spokój i pewność, że wszystko się ułoży, a raczej, że Bóg mi pomoże ułożyć moje pojedyńcze życie na nowo.
Nie martw się Tusiu, musi boleć, niech boli, a potem już będzie dobrze, tylko sama sobie pomagaj, korzystaj z mądrych rad sycharowiczów, chociażbyś uważała, że takiej rozpaczy jak Ty przeżywasz, to oni nie przeżywali i nie rozumieją Cię. Ale oni wszyscy już przez to przeszli i teraz mówią co robić, żeby dać sobie radę w tych najgorszych chwilach zanim pogodzimy się z tym co się stało. Jak powiedział Martin Luter King - Jeśli nie możesz frunąć, biegnij, jeśli nie możesz biec, idź, a jeśli nie możesz iść, to pełzaj, ale wciąż posuwaj się do przodu. Chociaż to nie mój bohater, to przekonuje mnie to co powiedział.
Tusiu, dasz radę. Tylko sama sobie pomóż - ha ha - mądrala ze mnie - mądrością nabytą na tym forum
hubcia576 [Usunięty]
Wysłany: 2015-12-04, 14:20
Tusia1987 napisał/a:
Dlatego zastanawiam się czy nie wyjechać gdzieś na Wigilię...
Oblaci Maryi Niepokalanej w Kodniu mają taką propozycję, można przeczytać na stronie Sanktuarium.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
przed Świętami mocno szaleje. Ale my się nie damy, czego i Tobie życzę. Święta z siostrą dobry pomysł. 
