Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Moim priorytetem jest corka ktora cierpi na matki grzechy i to bardzo... mowe nie wierza mi ludzie ktorzy maja doswiadczenie ale moge wylac plik audi w celu potwierdzenia ze corka nie kocha mamy... Jestem na skraju wyczerpania nerwowego i jako ojciec nie moge nic poczynic bo matka ma wiecej praw jak bog...
Poddalem sie bo nie ma juz o co walczyc...
Kobieta ktora robi krzywde wlasnemu dziecku to nie jest dla mnie kobieta...
Przepraszam ale to jest prawda i stad poddalem sie
mitras, tak.
Matka krzywdzi córkę, żona krzywdzi męża.
Ty masz rację, córka ma rację.
Ale, co z tego ?
Czy pielęgnowanie żalu, krzywdy coś naprawi ?
Czy pomoże Tobie, córce ?
Czy zmieni nastawienie żony ?
NIE.
Nie pomoże, nie naprawi tego co jest złe.
Pomoże Wam pielęgnowanie tego co dobre, wyjście z cienia krzywdy,
odrzucenie postawy ofiary skrzywdzonej przez żonę, matkę.
GosiaH [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 08:21
Mitras, napisałeś, że się poddałeś. Jakoś to nawet rozumiem. Jest taki czas w kryzysie.
Ale staram się postawić na miejscu twojego dziecka - kto jemu pomoże?
Mama, jak pisałeś uprzednio nie koniecznie, tata właśnie się poddał ...
Może to zadanie, pomimo wszystko, dla ciebie na teraz ?
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 09:42
Pisane 4 dni temu :
Cytat:
Na chwile obecną mija już 7 tygodni od wyprowadzki,
Czyli nieco ponad 1 miesiąc , ledwie 30 dni ?
I ty się już "poddajesz" ?
Chociażby dla tej córki powinieneś się bardziej wysilić .
Ma tylko 5 lat .
A w sumie i z żoną jeszcze wielkiego konfliktu nie macie .
A że rozmawia czy flirtuje z kolegą ?
Mają przynajmniej jakiś romans , sypiaja ze sobą ?
Obyś kiedyś nie pożałował , że nawet nie próbowałeś .
Oddajesz wszystko bez próby walki .
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 11:52
lustro napisał/a:
Nie, to nie jest najlepsza metoda. Owszem, tak tez bywa, ale nie tylko tak.
Poczytaj trochę świadectwa, posłuchaj...
najlepszą metoda na powrót jest pojęcie, że droga przez życie jednak nie powinna iść "tymi torami", że "moje miejsce jest przy współmałżonku", że ... moze byc wiele tych "że".
Ale napewno nie upadek.
To tak trochę jak "życzenie smierci 7"...dziwnie brzmi
a że powroty nie sa ani romantyczne ani bajkowe, to juz zupełnie inna sprawa
powrót to praca...ale to temat "na zaś"
najpierw trzeba do niego doprowadzić
Może to wpływ smetnej pogody...Naszly mnie refleksje.
Jeżeli powroty nie są romantyczne, wynikają z poczucia obowiązku, odbebnienia "panszczyzny", bez większych uczuć do opuszczonego,to chyba przyjemniej jest pozostać w nowym zwiazku.
Przeżywać nowe uniesienia uniesienia zwątpienia niż "ogrzewać " stare kotlety....
Niby podobnie jak mężem, a zawsze inaczej.
Bez bagażu przeszłości, znajomosci na wylot, co powie , jak się zachowa.
Z drugiej strony, po ilu ta próbach naprawy małżeństwa, obniżania się emocjonalnego, przyjmowania ciosów, odrzucania upokorzen, tłumaczenia sobie ze tak trzeba, przychodzi zwątpienie i poczucie wstrętu do samego siebie.
Tyle zaprzeczen swoich odczuć, że ktoś po czasie uniesień, szczęśliwości w końcu z poczucia obowiązku miał się meczyc przy mnie?
Mając w pamięci słowa odrzucenia, oskarżeń, kłamstw nagle przejść do porządku dziennego "bo tak trzeba".
Cześć pyrrusowe zwycięstwo.
Przychodzi odbicie psychiczne, po prostu było walczyc skoro obie strony tracą.
Z jednej strony radość z nowego, a dla drugiej szacunek do samego siebie.
Ja mam stawać na glowie, ponizac się ona korzysta z przyjemniejszych stron życia, a w końcu wraca do nudnego mnie krzywdziciela wszelakiego bo.... tam nie wypaliło bądź z poczucia obowiązku.
Nie lepiej pozwolić drugie stronie podążać droga swojej szczęśliwości a samemu zaoszczędzić sobie ponizen?
edycja: poprawiono cytowanie
Ostatnio zmieniony przez 2015-11-20, 12:10, w całości zmieniany 1 raz
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 13:30
U autora wątku , nie nastąpiło jeszcze dłuższe rozstanie .
Ty Gregan piszesz o sytuacji przynajmniej wielomiesięcznego rozstania ,
a raczej wieloletniego i oczywiście z "nowym związkiem" w tle .
Myślę , że łatwiem i częściej szuka się trzeciego i kolejnego związku ,
niż będzie się odgrzewać "stare kotlety" .
Powrót jest możliwy z dwóch przyczyn :
1. osoba odchodząca nie radzi sobie
2. osoba odchodząca dojrzewa czy też następuje nawrócenie
Tego drugiego nigdy nie można wykluczyć , choć często się chyba nie przydarza .
Małżeństwa nie sposób oddzielić od rodziny , bo jest częścią rodziny .
A wychowanie dzieci jest najważniejszą rolą rodziców .
Tym niemniej jest to zadanie czasowe i tak koło 40 - 50 najdalej
kończy się etap rodzicielstwa . Kończy się także powoli ( oczywiście później )
etap bardziej bujnego współżycia .
Często "odejście" ( zdrada ) , to taki ostatni dzwonek aby poszaleć .
I coraz mniej ludzi łączy .
Więc bardzo ważne jest kiedy , na jakim etapie małżeństwa ( i rodzinnym )
dochodzi do kryzysu .
Autor wątku , ma małe dziecko i choćby "tylko" z tego powodu
nie powinien odpuszczać .
P.s. Przepraszam , 7 x 7 + 4 = 53 dni ( a mnie się policzyło 7 x 4 + 4 )
Jednak te 53 też nie powalają .
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 13:47
mare1966 napisał/a:
Często "odejście" ( zdrada ) , to taki ostatni dzwonek aby poszaleć .
I coraz mniej ludzi łączy .
Więc bardzo ważne jest kiedy , na jakim etapie małżeństwa ( i rodzinnym )
dochodzi do kryzysu .
Jak powiedział ostatnio bardzo popularny aktor, który ożenił się ze sporo młodszą panna (córką piosenkarza)....ślubować "do końca życia" najlepiej w wieku 65 lat
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 16:39
On ma interes i ona ma interes ,
każdy ma własny jak pisałem wcześniej ,
a miłość jest ślepa czyż nie ?
No , ale nie każdy jest kwiatkosiem .
Tylko ........ czy ona nie jest za stara ?
Skończyła już 27 lat .
kenya [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 16:53
mare1966 napisał/a:
Tylko ........ czy ona nie jest za stara ? Skończyła już 27 lat .
jakby co, za kilka lat, wymieni staruchę....... i będzie git.
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 17:00
OK, trwać można, dziećmi się zajmować lub je odwiedzać tak często ile można.
Ale jak ma autor wątku walczyć? W ogóle da się walczyć? Jakimi metodami?
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 18:11
"Odwiedzać" to można ciocię , a nie 5-cio letnią córkę .
Żona chce odejść , niech idzie ........ ale sama .
Przynajmniej zawalczyć , szanse jakieś są .
Jak nie , to uzyska lepsze warunki .
Nie odpuszczać na krok , nie godzić się na rozwód , na przemeldowanie itd.
Żonę to musi "kosztować" .
Czy to coś da ?
Nie wiem , ale przynajmniej będzie miał poczucie , że próbował .
Kenya .
W artykule na temat tego związku autor napisał ,
że cytuję " w młodości związana była z ....." .
mitras [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 18:39
Ryan dobrze trafione...
Jak moge i czym walczyc jak zero kontaktu a jezeli juz jest jakis to atak na mnie.
Z dzieckiem spedzam ile czasu moge i jest mi dany przez zone.
Jak narazie zauwazylem ze zona docenia moja chec opieki dla dziecka ale z drugiej strony jest to zonie na reke...
Nie wiem do konca czy zona i on sa para ale wszedzie razem...
W kazdym badz razie zaraz po odejsciu bylem u niego by dal zonie spokoj i poszukal sobie wolnej kobiety ale do niego nic nie docieralo. Jak dziecko odpowiadal...
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 20:25
mitras napisał/a:
Ryan dobrze trafione...
Jak moge i czym walczyc jak zero kontaktu ...
wiem, że dobrze trafione bo to niedawno przerabialem. Nie znalazłem odpowiedzi jak walczyć, bo chyba nie ma jak. Nasze przypadki nie są "łatwe" ze jak przestaniemy pić czy bić to żona do nas wróci, bo nie robimy ani jednego ani drugiego.
Dlatego podtrzymuje koncepcje Mare dot. "upadku" odchodzącego. Złe w jego słusznej koncepcji jest to ze nic nie możemy zrobić a przecież chcielibyśmy, nie możemy zastosować żadnej sztuczki technicznej aby zona wróciła. Możemy jedynie trwać i czekać na....cud
mitras [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-23, 00:23
Z tego co zauważyłem to żona robi sobie ze mnie na chwilę obecną koło ratunkowe by pozbyć się córki i spotkać się z kochankiem jak to miało miejsce wczoraj. Przez przypadek wysłała do mnie sms zamiast do kochanka więc pokrzyżowałem jej plany, a już dzisiaj zemsta, że koniec widzeń z dzieckiem i nastawienie dziecka negatywnie na mnie. Walczę o dziecko bo w październiku złożyłem wniosek o ustalenie miejsca zamieszkania dziecka do sądu rodzinnego oraz zapisałem do psychologa w celu zbadania dziecka emocji. Na chwilę obecną muszę czekać gdyż terminy są za kilka miesięcy...
Nie rozumiem podejścia żony i zakończenia naszego małżeństwa.
Jestem jednak przekonany, że ogromny wpływ miała zmiana pracy i pojawienie się rycerza w chwili kiedy to mieliśmy kryzys. Z tego co poskładałem sobie w całość, żony zachowania itp. trwało wypalanie uczuć miesiąc bo nic nie robiła, nie sprzątała, nie gotowała, nic kompletnie nic... Próbowałem rozmawiać, jednak nadaremnie...
Być może rycerz uświadomił do tej decyzji ale skąd ta nienawiść do mnie?
Faktem jest, że ostatnia kłótnia była kumulacją naszych ostatnich niewielkich bo wtedy to żona wyszła w nocy i opuściła nas.
Naprawdę nie wiem dlaczego ta nienawiść jest tak ogromna bo nie byłem złym mężem, nigdy nie uderzyłem, nigdy nie obraziłem, alkohol w małych ilościach (sporadycznie i to razem czasem popijaliśmy).
Wymyśliła sobie, że wykręcałem ręce i to każdemu rozpowiada ( jest to nieprawdą) i mi to w oczy też mówiła.
Naprawdę nie wiem co mam już robić... Zaczynam mieć dziwne uczucie w stosunku do dziecka jest to przykre (odrzucenie dziecka) bo nie mogę już na to patrzeć co wyrabia żona, a ja jestem bezradny. Być może wyolbrzymiam to sobie ale według mnie jest źle z dzieckiem. Modliłem się i prosiłem o pokazanie mi drogi...
Spotkało mnie coś ostatnio dziwnego...
Siedząc z kolegą z pracy ( kolega podczas rozwodu) i dzieciakami w jednej ze znanych sieci fast foodów podeszła do nas starsza kobieta i stanęła nad nami mówiąc o pięknych rzeczach, że patrzyła się na nasze zachowanie w stosunku do dzieci i była pod wielkim wrażeniem, że dzieci mają takich wspaniałych tatusiów, aż łza się w oku zakręciła :(
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
