Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Bardzo zachęcam aby ktoś napisał : " ni mocie racji "
Niestety "mocie racje"
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 10:22
Dobra ,
będzie optymistycznie .
Miliony ludzi w Polsce ( w tym mężczyźni głównie )
to ludzie bardzo głęboko wierzący i praktykujący .
Przez całe życie uczęszczają do ko........ lektury
dwa razy w tygodniu
i rzucają co łaska ( ile tam zakład w Lotto stoi ? )
Ci "racjonalni" rozumowi mężczyźni wierzą ........w cuda .
Prawdopodobieństwo trafienia "6" to prawie 1 : 14 000 000 .
Logika kompletnie nie działa , pomimo faktów .
Lotto (gra liczbowa)
............. a mówią , że faceci są nieemocjonalni
I tutaj jest dobra wiadomość .
Mitras , twoje prawdopodobieństwo jest gdzieś jak 1:5 , może 1:10 .
No niechby i 1:50 ( wersja bardzo nieoptymistyczna )
P.s.
Sam też czasem puściłem .
A nóż się trafi ?
emocja ( wyobrażenie wygranej , rozwiązanie problemów itp. )
....... i nie ważne , że cudoprawdopodobne
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 10:56
Bardzo mi sie to podoba...Mare
Ale nic dodac nić ując - jest to swego rodzaju wiara w cuda.
Teraz jest jedno pytanie - na jak długi czas mozesz trwać w wierze w cuda ?
Bo to moze trwać latami...i to w brew pozorom jest dobra wiadomośc bo jednka jest szansa, że po latach (kilku) zona otrzeźwieje, trochę przemysli, troche doświadczy...i zacznie się zmieniać na Twoja korzyśc.
Na razie jest zdeterminowana i mówi rzeczy mało oryginalne i bolesne...koniec, nie ma nas, nigdy juz nie bedzie, nie kocham Cię i nie chcę Cie...itp itd...
bosz....sama tak gadałam i wierzyłam w to święcie i tak czułam...
i doeminiło mi się...po...?
4 latach
co to sa 4 lata w porównaniu z wiecznością
Na dziś nie ma innego wyjścia jak trwanie, okazywanie zyczliwości, cierpliwości, dobrej woli...i modlitwa zawierzenia...
to ostatnie chyba może najwięcej :)
hubcia576 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 11:19
lustro napisał/a:
Na dziś nie ma innego wyjścia jak trwanie, okazywanie zyczliwości, cierpliwości, dobrej woli...i modlitwa zawierzenia...
to ostatnie chyba może najwięcej :)
Dla mnie jest jeszcze jeden element, zamiast niezdrowej relacji w małżeństwie - bez Boga, o którą walczyłam kiedyś całą sobą, mam teraz piękne relacje z Matką Bożą, z Jezusem Chrystusem, ze świętymi w niebie, rozwija się moje życie duchowe, widzę więcej, szerzej, lepiej, uczę się kochać w sposób czysty, zdrowy. Na dziś to, że nie ma innego wyjścia jak trwanie - staje się moim wybawieniem, ochroną i otwiera drogę do nowych przestrzeni życia, o których nawet nie śmiałam marzyć, tak wydawały się odległe.
Bóg dał mi nowe życie. Warto Jemu ufać, zawierzać i uczyć się od Niego miłości i miłosierdzia.
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 13:07
mare1966 napisał/a:
Jednak najlepszą metodą na powrót , jest upadek odchodzącego
Całą Twoja wypowiedź oddaje sedno problemu a cytat powyżej stawia kropkę na "i".
Cytat ten w mojej opinii oddaje też prawdę na temat kryzysu w związku gdzie nie ma miejsca na romantyczne powroty.
Czy taki powrót "po upadku" nie jest po prostu z czystego interesu powracającego? Bo po prostu się opłaca wrócić? Bo ten różowy poza małżeństwem świat nie jest jednak taki różowy?
(bo chyba nie jest tak że osoba powracająca sobie myśli "oj, kurcze ja chyba go jednak kocham, pora wrócić)
jeśli jest tak jak pisze Mare z czym się zgadzam to jest to...przykre (nie wiem czy to dobre słowo). Czy to oznacza że kieruje nami interes?
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 19:23
ryan napisał/a:
mare1966 napisał/a:
Jednak najlepszą metodą na powrót , jest upadek odchodzącego
Całą Twoja wypowiedź oddaje sedno problemu a cytat powyżej stawia kropkę na "i".
Cytat ten w mojej opinii oddaje też prawdę na temat kryzysu w związku gdzie nie ma miejsca na romantyczne powroty.
Czy taki powrót "po upadku" nie jest po prostu z czystego interesu powracającego? Bo po prostu się opłaca wrócić? Bo ten różowy poza małżeństwem świat nie jest jednak taki różowy?
(bo chyba nie jest tak że osoba powracająca sobie myśli "oj, kurcze ja chyba go jednak kocham, pora wrócić)
jeśli jest tak jak pisze Mare z czym się zgadzam to jest to...przykre (nie wiem czy to dobre słowo). Czy to oznacza że kieruje nami interes?
Przeczytaj co napisałeś i zastanów się, czy wlasnie nie zaprzeczyłeś tej tezie, że najlepszą metodą na powrót jest upadek odchodzącego.
Nie, to nie jest najlepsza metoda. Owszem, tak tez bywa, ale nie tylko tak.
Poczytaj trochę świadectwa, posłuchaj...
najlepszą metoda na powrót jest pojęcie, że droga przez życie jednak nie powinna iść "tymi torami", że "moje miejsce jest przy współmałżonku", że ... moze byc wiele tych "że".
Ale napewno nie upadek.
To tak trochę jak "życzenie smierci 7"...dziwnie brzmi
a że powroty nie sa ani romantyczne ani bajkowe, to juz zupełnie inna sprawa
powrót to praca...ale to temat "na zaś"
najpierw trzeba do niego doprowadzić
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 19:26
Wtrącę swoje 3 grosze.
Powroty (mam nie myśli nie tylko powroty w sensie dosłownym, ale także "powrót" w małżeństwie do dawnych dobrych relacji) w stylu....ach och żono/mężu jednak kochać Cię nad życie, dlatego wrócę być może się zdarzają, ale chyba niewiele częściej niż te wygrane w Toto.
Co motywuje do powrotu? np:
1. "Altruizm" - dobro dzieci, dobro żony, religia...czyli wracam bo nie chcę Was dalej krzywdzić
2. Strach przed nowym życiem (lepsze stare, nawet ułomne niż nowe),
3. Przekonanie się, że stare życie nie było aż takie złe w porównaniu do nowego.
Wobec męża/żony nie trzeba się starać, a kochanka/kochanek ma wymagania.
Zatem aby nie przeżyć rozczarowania lepiej liczyć na powrót motywowany postawą "miłości" niż powrót motywowany miłością.
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 19:32
Cytat:
Zatem aby nie przeżyć rozczarowania lepiej liczyć na powrót motywowany postawą "miłości" niż powrót motywowany miłością.
Zgodzę się w całej rozciągłości, tylko bym gdzie indziej ten cudzysłów postawiła.
Tak ło:
Cytat:
lepiej liczyć na powrót motywowany postawą miłości niż powrót motywowany "miłością".
jest lepiej wg mnie
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 21:10
lustro napisał/a:
To tak trochę jak "życzenie smierci 7"...dziwnie brzmi
nie jest to moim celem - skąd takie przypuszczenie?
Mare jasno napisał co wg niego "powoduje" powrót osoby odchodzącej - a Grzegorz chyba częściowo to podtrzymał (jeśli dobrze zrozumiałem). Również Twardy nie zaprzeczył.
chodzi mi tu o upadek planów które odchodząca osoba sobie wykreowała, upadek tego lepszego świata który miał być poza małżeństwem....
Pozwolę sobie przypomnieć prośbę Mare Bardzo zachęcam aby ktoś napisał : " ni mocie racji "
Lustro
Posłuchałem i poczytałem świadectwa wszystkie lata wstecz - ruch w dziale świadectw "niesamowity"
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 21:18
lustro napisał/a:
najlepszą metoda na powrót jest pojęcie..........że "moje miejsce jest przy współmałżonku".....
Przepraszam że wyrywam z całego zdania ale nie wyobrażam sobie męża/żony którzy np. po przebudzeniu rano lub przy wieczornej herbacie nagle wstają i mówią moje miejsce jest przy współmałżonku - coś musi się przed tym stwierdzeniem wydarzyć,zadziać...
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 21:55
ryan napisał/a:
Mare jasno napisał co wg niego "powoduje" powrót osoby odchodzącej - a Grzegorz chyba częściowo to podtrzymał (jeśli dobrze zrozumiałem). Również Twardy nie zaprzeczył.
A który z powyższych przeżył coś takiego?
chodzi mi tu o upadek planów które odchodząca osoba sobie wykreowała, upadek tego lepszego świata który miał być poza małżeństwem....
kiedy wraca świadomość "plany" upadają
to tak trudno zrozumieć?
dlaczego wszstkim się wydaje, że taki współmałzonek moze wrócić wtedy, jak się mu posypie "tam"?
czasem uświadomienie sobie, że ma się powinność bycia z męzem/żoną bywa tym "upadkiem"
ale co to ma wspólnego z upadkiem ?
ryan napisał/a:
Pozwolę sobie przypomnieć prośbę Mare Bardzo zachęcam aby ktoś napisał : " ni mocie racji "
no masz Ci los...a jak piszę, że nie zawsze i nie do końca tak i w jakiś sposób jednak "ni mocie racji", to się mnie "nawraca" na tą niechcianą rację
i to podobno kobiety nie wiedzą czego chcą
ryan napisał/a:
Lustro
Posłuchałem i poczytałem świadectwa wszystkie lata wstecz - ruch w dziale świadectw "niesamowity"
owszem, mam tego świadomość, że ruch niewielki...ale cos tam jednak się dzieje czasem :)
a ja niedawno słuchałam świadectwo Mirki i jej męża...i jakoś nikomu tam nic nie upadło
a jednak się poskładało
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 21:58
ryan napisał/a:
lustro napisał/a:
najlepszą metoda na powrót jest pojęcie..........że "moje miejsce jest przy współmałżonku".....
Przepraszam że wyrywam z całego zdania ale nie wyobrażam sobie męża/żony którzy np. po przebudzeniu rano lub przy wieczornej herbacie nagle wstają i mówią moje miejsce jest przy współmałżonku - coś musi się przed tym stwierdzeniem wydarzyć,zadziać...
Moze nie tak nagle i nie rano
ale mozna dojśc do wniosku, żę moje miejsce jest przy współmałzonku
a dzieje się wczesniej wiele...dzieją się cuda...niechciane cuda...
bo przed TĄ RĘKĄ nie da się ujść
znasz powiedzenie, że Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy?
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-19, 23:22
ryan napisał/a:
Czy to oznacza że kieruje nami interes?
Moim zdaniem tak , oczywiście .....własny interes .
Różnica pomiędzy "odchodzącymi" , a "trwającymi" ( w tej kwestii interesu )
jest w pojmowaniu tego "interesu" .
Oni ten interes widzą w tym życiu , a "my" w przyszłym .
" potrzebujemy się , to proste jest , to nie jest żaden wstyd ........ "
jak śpiewa Sojka w jednej ze swoich piosenek
Tak , mężczyźni POTRZEBUJĄ kobiet , a kobiety POTRZEBUJĄ mężczyzn .
To są przeróżne potrzeby , mniej lub bardziej wzniosłe .
To są wielkie potrzeby ....... NASZE własne , bliskości , jedności , akceptacji , przebywania ,
z kimś atrakcyjnym , fizycznie czy intelektualnie , duchowo itd.
Potrzeba dzielenia się , potrzeba dawania i brania .
Ale po co zaraz ubierać to w "wielką miłość" ?
a zwłaszcza bezinteresowną ?
Teraz jest jedno pytanie - na jak długi czas mozesz trwać w wierze w cuda ?
Bo to moze trwać latami...i to w brew pozorom jest dobra wiadomośc bo jednka jest szansa, że po latach (kilku) zona otrzeźwieje, trochę przemysli, troche doświadczy...i zacznie się zmieniać na Twoja korzyśc.
Taka wiarę ( bezkrytyczną ......... może naiwną , a może prawdziwą przez to ? )
mają zwykle porzuceni na początku .
Lustro , czas płynie dla obu stron .
Kilka lat to szmat czasu , kiedy to osoba pozostawiona
uczy się żyć bez małżonka .
Nikt nie czeka w drzwiach aż ktoś raczy wrócić .
Zresztą , ktoś gdzieś mieszka juz na nowym mieszkaniu ( np. ) , dzieci już mocno podrosły .
Ktoś ot tak sobie wróci z walizką
....... i powie jestem ?
I żyli długo i szczęśliwie ?
Stało się jednak coś czego już nie da się odwrócić .
Zgodzę się w całej rozciągłości, tylko bym gdzie indziej ten cudzysłów postawiła.
Zgadzam się z Nirwaną .
Grzegorz , miłość o której ty ciągle piszesz jest bardziej POTRZEBĄ własną ( tym interesem ) .
Ale ja w takim interesie nie widzę niczego złego , tylko unikajmy wielkich slów
o miłości .
Czy twoja przyszła była brzydka , głupia i strasznie biedna .
Gdybyś taką wziął , to by była miłość prawdziwa .
Mare jasno napisał co wg niego "powoduje" powrót osoby odchodzącej - a Grzegorz chyba częściowo to podtrzymał (jeśli dobrze zrozumiałem). Również Twardy nie zaprzeczył.
chodzi mi tu o upadek planów które odchodząca osoba sobie wykreowała, upadek tego lepszego świata który miał być poza małżeństwem....
Oczywiście , o takim upadku pisałem .
Nawiasem ......... syn marnotrawny .
Wrócił , co kasa się skończyła i jadł gorzej niż świnia .
Nie , żeby coś przemyślał , nawrócił się .
Owszem , nawrócenia się zdażają ale nie tak często znów .
Odejście małżonka rodzi jeden wielki problem , ale kiedy wraca po wielu latach
to dokłada drugi problem ( wcale nie mniejszy ) .
Dwa razy do tej samej rzeki nie można wejść .
Ani rzeka nie ta sama , ani człowiek .
"Świadectwa" mogą być różne .
Nieporozumienia i klotnie małżeńskie nie uważam za "wielki kryzys małżeński" .
Cudu bym tu nie wypatrywał .
Zwykła rzecz , ileś par się rozwodzi , ileś nie ........ i tyle .
Nie znaczy to , że nie wierzę w ingerencję nadprzyrodzoną .
Tak i prawdziwe cuda bywają , ale nie za często .
Inaczej ........ nie byłyby cudami .
mitras [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-20, 00:54
Mysle jednak ze po przeanalizowaniu waszych odpowiedzi raczej nie ma szanas na walke bo ona juz sie skonczyla. Uczucia zostaly wypalone jak to zona mowila juz dawno temu ale to jest jakis miesiac (wnioskuje ze 5 lat wypalanie uczuc w miesiac)., Moim priorytetem jest corka ktora cierpi na matki grzechy i to bardzo... mowe nie wierza mi ludzie ktorzy maja doswiadczenie ale moge wylac plik audi w celu potwierdzenia ze corka nie kocha mamy... Jestem na skraju wyczerpania nerwowego i jako ojciec nie moge nic poczynic bo matka ma wiecej praw jak bog...
Poddalem sie bo nie ma juz o co walczyc...
Kobieta ktora robi krzywde wlasnemu dziecku to nie jest dla mnie kobieta...
Przepraszam ale to jest prawda i stad poddalem sie
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
bo jednka jest szansa, że po latach (kilku) zona otrzeźwieje, trochę przemysli, troche doświadczy...i zacznie się zmieniać na Twoja korzyśc.
i wierzyłam w to święcie i tak czułam...
