Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Wysłany: 2015-11-08, 19:30 Dzieci w kryzysie małżeńskim - porada
Drodzy, nie wiem czy to dobre miejsce, potrzebuję jednak wsparcia w sytuacji bardzo praktycznej, być może dla kogoś prostej...
Czy powinnam pozwalać mężowi (15 lat stażu małżeńskiego) zabierać dzieci do mieszkania, które wynajmuje z inną kobietą dla której nas zostawił? nawet jeśli jej nie ma w domu bo odwiedza właśnie swoje dzieci i męża w innym mieście? Żadno z tych małżeństw nie ma rozwodu ani żadnej innej prawnej regulacji separacji. Od dwóch lat walczę o małżeństwo, mąż mówi o rozwodzie, ale nic w tej kwestii nie robi, bo to podobno "napychanie kieszeni prawnikom skoro nie chcę rozwodu i on miałby być za wszystko odpowiedzialny"... Martwię się że te wizyty w jego mieszkaniu byłyby oswajaniem dzieci z sytuacją typu" tata ma dziewczynę" i wkrótce ją poznacie... a dla męża byłyby akceptacją jego nowego życia... Do tej pory nikt w naszej rodzinie nie poznał tej kobiety, nawet rodzice męża nie chcą jej widzieć. Mąż twierdzi, że to naturalna kolej rzeczy i że przesadzam, bo taki jest świat a ja mam skostniałe wartości. Do tej pory odwiedzał dzieci w naszym domu, ewentualnie zabierał dzieci do swoich rodziców. Teraz naciska, twierdząc, że nie będzie ich odwiedzał skoro nie może być z nimi u siebie, gdzie czuje się wolny. Potrzebuję rozwiązania Bożego, praktycznego, wartościowego na przyszłość, zarówno dla dzieci jak i dla naszego małżeństwa, które w opinii męża się skończyło. Jakie są Wasze doświadczenia? Co myślicie?
Aga Blue
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-08, 20:49
Aga tu twoj post bedzie bardziej widoczny
Jacek-sychar [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-08, 20:59
Aga witaj na naszym forum
Na początek chciałbym Ci przypomnieć, że na naszym forum staramy się chronić prywatność naszych rodzin. Dlatego pisząc nie podawaj szczegółów, dzięki którym można by Ciebie zidentyfikować.
A teraz przechodząc do Twojego pytania.
Ja byłbym zdecydowanym przeciwnikiem pozwalania dzieciom na takie wizyty. Tak jak piszesz, byłaby to akceptacja "nowego wspaniałego życia" Twojego męża. Takie powolne oswajanie bestii.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-08, 21:26
Jeśli maż nie zamierza wrócić i będzie alternatywa:
- wizyty dzieci w jego nowym mieszkaniu
- brak widzeń z dziećmi
to chyba należałoby wybrać mniejsze zło, prawda?
Nie wiem czy gra dziećmi to dobry i skuteczny sposób na zmuszanie małżonka do powrotu. Ponadto jeśli małżeństwo jest w głębokim kryzysie to chyba naturalne, że ojciec chce widzieć dzieci, ale nie w obecności i w mieszkaniu żony z którą jest "wojna".
Oczywiście można powiedzieć : nabroił facet , sam sobie jest winny, nie bedzie widział dzieci...ale przecież nie o męża w tej sprawie chodzi tylko o dobro dzieci.
Cierpliwy [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-08, 21:31
Zgadzam się z Jackiem. Co za egoizm! Nowe wspaniałe życie z nową "narzeczoną", sielanka... Taki jest świat, skostniałe wartości.... Nie gódź się na rujnowanie psychiki dzieciom i na ułatwianie mężowi sielanki. Pokaż mu, że świat jest właśnie inny niż mu się wydaję. Skoro jest twoim mężem niech odwiedza dzieci w waszym domu, w Twojej obecności lub bez Ciebie, ale nie w lokum z kochanką. Ewentualnie niech zabiera je na tzw.miasto.
Aga Blue [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-08, 22:38
Bardzo Wam dziękuję. Szczególnie za męski punkt widzenia. Naprawdę mam o czym myśleć w tej kwestii. Jeśli będziecie mieć jakieś pomysły jak to mądrze rozegrać dawajcie proszę znać.
Zależy mi na dobru dzieci. Mam nadzieję że na sądzie się nie kończy, bo mąż twierdzi że nie mam prawa mówić mu jak ma spędzać z nimi czas. Jednocześnie jednak wcale o ten czas wcześniej nie zabiegał. Ani do nich nie dzwoni, ani nie uczestniczy w ich życiu. Jedynie czasem odwiedza. Nie chcę by dzieci stanowiły nagle centrum jakichkolwiek rozgrywek. Nie bardzo jednak wiem co przyniesie więcej szkody, a co pożytku. Co będzie bardziej w Bożym planie....
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-08, 23:42
Aga, masz ten komfort, że dzieci mieszkają z Tobą w ich domu, w ich miejscu zamieszkania.
Mąż, jeżeli chce się widzieć z dziećmi ma taką możliwość w ich domu.
Nie w środowisku zupełnie dla nich obcym, nie z ludźmi których nie znają, nie wiedzą jak się wobec nich zachować, ale w im znanym otoczeniu.
Czym mąż argumentuje chęć spotkań w jego domu ?
Czy nie rozumie, że pokazywanie im swojej kochanki spowoduje zachwianie ich poczucia bezpieczeństwa, szoku który odbije się na ich przyszłości ?
Naoglądał się filmów fabularnych i uwierzył, że pokazują tam prawdę ...
Z drugiej strony, o ile mąż nie ma ograniczonych praw rodzicielskich, to może decydować o pobycie dzieci poza ich miejscem zamieszkania.
Ma prawo je zabrać do sklepu, do kina, w inne miejsce publiczne lub też ...do swojego mieszkania.
Niestety, Prawo może stanąć po jego stronie.
Porozmawiaj z prawnikiem.
Magda1911 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 08:40
Jestem w identycznej sytuacji co Ty kochana. Mój mąż również upiera się aby zabierać naszego syna do domu swojej "panienki" z którą mieszka ponad pół roku, (spodziewają się ich wspólnego dziecka). Ja również nie wyrażam zgody aby go tam zabierał. Dla mnie jest to demoralizacja dziecka, tata który do nie dawna był z nami teraz zmienił lokum i łóżko i na to ma patrzeć mój syn ? W tym miesiącu mam sprawę o kontakty z synem którą założył mój mąż twierdząc że mu utrudniam kontakty bo nie może syna zabrać do swojego nowego gniazdka.
Podsumowując: rozumiem Cię doskonale !
moc nadziei [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 12:08 Re: Dzieci w kryzysie małżeńskim - porada
Aga Blue napisał/a:
że ja mam skostniałe wartości
Wartości są z natury uniwersalne, nie podlegają skostnieniu czy uelastycznieniu.
Natomiast istnieje coś takiego jak nihilizm moralny - przekonanie, że nie ma takich wartości, których nie można by podważyć. Nic nie przemawia za tym, by kierować się daną wartością, zatem można kierować się doraźną przyjemnością. Blisko do hedonizmu.
Jest to tylko smutna uwaga na marginesie, bo nie możesz Agnieszko zbytnio skupiać się na przekazie od Twojego męża. Będzie zapewne mówił i robił teraz różne trudne, bolesne, bezsensowne, nieodwracalne rzeczy, których kiedyś nie mówił i nie robił...
Ty musisz się wzmacniać. W każdym możliwym wymiarze. To teraz najważniejsze. Dla Ciebie jako kobiety, dla Ciebie jako matki i jako człowieka.
Metanoja1 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 12:19
Miałam i mam taką sytuację. Próbowałam ale bezskutecznie wyłączyć obecność kochanki podczas kontaktów ojca z dziećmi - sąd się nie przychylił do tego wniosku, mimo tego, że kochanka wypuściła moje dzieci w wieku przedszkolnym same na dwór i doszło do poważnego wypadku dziecka, sprawa była w prokuraturze - oczywiście umorzona - tym się zajmuje prokuratura w naszym kraju . Pogodziłam się z tym, gdyż nie mam innego wyjścia - widać wola Boża, by tak było. Jednak ze swej strony zrobiłam wszystko, co mogłam, aby do tego nie dopuścić i sumienie mi nic nie wyrzuca.
Polecam wzmocnienie się samemu w kwestii rozmów z dziećmi na ten temat. Mi dużo dało dwie wizyty u psychologa - gdyż dla mnie to była trudna sytuacja i nie wiedziałam, jak to przedstawić dzieciom.
Na pewno potrzeba dużo rozmów z dziećmi - że rodzina to mama, tata i dzieci i rozmów nie tylko o tym.
Magda1911 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 13:05
Metanoja 1, powiem Ci że mnie załamałaś. To jest poprostu nie dowiary. Boję się co się wydarzy u mnie.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 13:14
Ile w tym rzeczywistej troski o dziecko, a ile obawy, strachu, że dziecku w nowym układzie z uśmiechniętym ojcem i jego nową panią będzie się bardziej podobać niż z opłakującą odejście męża matka?
Kto to wie...
Ciągle nie mogę tego pojąć dlaczego matki uważają , że dziecko to ICH własność.
landis85 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 13:19
też miałam/ mam taką sytuację....
sąd rejonowy był przychylny mojemu podejściu aby nie nocowały u taty i jego konkubiny w mieszkaniu, musiałam jednak zgodzić się na zabieranie tam dzieci- ale bez noclegów
później mąż wystąpił o rozwód i mieliśmy badania w RODK gdzie zostało stwierdzone że rozwód źle nie wpłynie na nasze małe dzieci i Sąd podczas orzekania rozwodu zasądził noclegi, wakacje i ferie u taty...
no cóż nie jest łatwo, ale już nic zrobić nie mogę....
dla mnie największym zakłamaniem mojego męża było wmawianie że moim brakiem zgody krzywdzę dzieci , zabieram im tatę, ale kiedy prosiłam go aby przyszedł do dzieci bo są chore itp to NIGDY nie przyszedł, mógł codziennie odwiedzać dzieci, ale nie chciał kiedy zaczął spotykać się z obecną kochanką
nawet jak otarliśmy się o szpital
dla mnie jest egoistą, który myśli o dobru ale wyłącznie swoim i kochanki a nie dzieci...
autorka napisała w 1 poście że takie kontakty przyzwyczajają dzieci do tej chorej sytuacji i ma absolutną rację
nasze dzieci wsiąkły już w to, boję się że kiedyś nie będą widziały nic w tym złego
pozostaje modlitwa i wiara że Bóg zawsze wie co robi i skoro dopuścił taką sytuację to tak musi być
może dziś tego nie widzę ale kiedyś zostanie wyprowadzone z tego dobro
hubcia576 [Usunięty]
Wysłany: 2015-11-09, 13:25
grzegorz_ napisał/a:
Ile w tym rzeczywistej troski o dziecko, a ile obawy, strachu, że dziecku w nowym układzie z uśmiechniętym ojcem i jego nową panią będzie się bardziej podobać niż z opłakującą odejście męża matka?
Kto to wie...
Ciągle nie mogę tego pojąć dlaczego matki uważają , że dziecko to ICH własność.
Grzegorz - bo tu chodzi o coś znacznie, znacznie więcej niż tylko "uśmiechnięty ojciec i jego nowa pani". Takie cele w życiu uznajesz za słuszne?
Tu chodzi o prawdziwą miłość, wierność i prawdę, bez których życie jest tylko pozorne.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
. Pogodziłam się z tym, gdyż nie mam innego wyjścia - widać wola Boża, by tak było. Jednak ze swej strony zrobiłam wszystko, co mogłam, aby do tego nie dopuścić i sumienie mi nic nie wyrzuca.
gdzie zostało stwierdzone że rozwód źle nie wpłynie na nasze małe dzieci i Sąd podczas orzekania rozwodu zasądził noclegi, wakacje i ferie u taty...
