[kenya]

[Ulesia]

Wszystko to co piszecie jest dla mnie bardzo wartościowe,
ale i przy okazji bardzo trudne.
Ta zmian postawy w szczególności, wiem, że muszę więcej pracować nad sobą, ale ponoszą mnie nerwy. Nie umiem być spokojna, kiedy nagle bez powodu jestem obrażana w niewybrednych słowach. Nie od razu krzyczę, czasem długo milczę, ale wzbiera we mnie złość i po jakimś czasie nie wytrzymuję. Nie potrafię się z tym pogodzić, to jak przypalanie ogniem ileż można zaciskać zęby.
Współczucie do męża - zaczynam nad tym pracować, ale trudno jest komuś współczuć, jeśli ten ktoś nie wykazuje żadnej skruchy, kiedy po nim wszystko spływa. Owszem coraz częściej to on przeprasza po jakimś czasie, jeśli naprawdę mi nieźle dopiecze, ale nie wiem czy to jest szczere. On przechodzi nad tym do porządku dziennego, u mnie to dłużej trwa. Tu nie chodzi o moje chęci, ale to co wewnątrz czuję nie pozwala mi się na niego otworzyć. Zanim zdążę wylizać rany już mam następne więc właściwie to często słaba atmosfera utrzymuje się kilka - kilkanaście dni.
Jeśli on jest miły, normalny, rozmawia ze mną bez nerwów, ja też bardzo szybko umiem się dostroić, nie robię fochów, przemilczam wiele rzeczy, staram się utrzymać taką normalność jak najdłużej. Czasem wystarczy moje jakieś głupie słowo, czasem to że nie zgaszę w łazience światła, albo, że poproszę go o coś - zaczyna się wszystko od nowa.
On warczy, ja się bronię i robię to samo i się nakręcamy.

MOże faktycznie uratowałby mnie wewnętrzny spokój, ale go nie mam i nie umiem go w sobie wytworzyć.

Dzięki Waszym radom podjęłam wyzwanie i zapisałam się na terapię dla osób współuzależnionych. Jadę dziś po pracy wrócę pewnie ok 20 - 21.00 ( moje techniczno-logistyczne problemy), trochę mam wyrzuty, że tak długo mnie nie będzie. Nie wiem czy jak wrócę będą odrobione lekcje, czy dzieci będą ogarnięte. Wiem, że jakoś to będzie, bałagan się posprząta, ale czy te wyjazdy naprawdę będą warte...

Wszystko to co piszecie jest dla mnie bardzo wartościowe,
ale i przy okazji bardzo trudne.
Ta zmian postawy w szczególności, wiem, że muszę więcej pracować nad sobą, ale ponoszą mnie nerwy. Nie umiem być spokojna, kiedy nagle bez powodu jestem obrażana w niewybrednych słowach. Nie od razu krzyczę, czasem długo milczę, ale wzbiera we mnie złość i po jakimś czasie nie wytrzymuję. Nie potrafię się z tym pogodzić, to jak przypalanie ogniem ileż można zaciskać zęby.
Współczucie do męża - zaczynam nad tym pracować, ale trudno jest komuś współczuć, jeśli ten ktoś nie wykazuje żadnej skruchy, kiedy po nim wszystko spływa. Owszem coraz częściej to on przeprasza po jakimś czasie, jeśli naprawdę mi nieźle dopiecze, ale nie wiem czy to jest szczere. On przechodzi nad tym do porządku dziennego, u mnie to dłużej trwa. Tu nie chodzi o moje chęci, ale to co wewnątrz czuję nie pozwala mi się na niego otworzyć. Zanim zdążę wylizać rany już mam następne więc właściwie to często słaba atmosfera utrzymuje się kilka - kilkanaście dni.
Jeśli on jest miły, normalny, rozmawia ze mną bez nerwów, ja też bardzo szybko umiem się dostroić, nie robię fochów, przemilczam wiele rzeczy, staram się utrzymać taką normalność jak najdłużej. Czasem wystarczy moje jakieś głupie słowo, czasem to że nie zgaszę w łazience światła, albo, że poproszę go o coś - zaczyna się wszystko od nowa.
On warczy, ja się bronię i robię to samo i się nakręcamy.

MOże faktycznie uratowałby mnie wewnętrzny spokój, ale go nie mam i nie umiem go w sobie wytworzyć.

Dzięki Waszym radom podjęłam wyzwanie i zapisałam się na terapię dla osób współuzależnionych. Jadę dziś po pracy wrócę pewnie ok 20 - 21.00 ( moje techniczno-logistyczne problemy), trochę mam wyrzuty, że tak długo mnie nie będzie. Nie wiem czy jak wrócę będą odrobione lekcje, czy dzieci będą ogarnięte. Wiem, że jakoś to będzie, bałagan się posprząta, ale czy te wyjazdy naprawdę będą warte...

[Nirwanna]

[Ulesia]

Byłam wczoraj na terapii.
Nie przyznałam jeszcze, że jestem współuzależniona, muszę więcej o tym poczytać,
może moje wyobrażenie znaczenia "współuzależnienie" jest całkiem inne od faktycznego.
Jednak nie wiem co mam myśleć,
bo terapeuta całkiem mnie zszokował -
dziwiąc się, dlaczego chcę ratować to małżeństwo.
Kiedy powiedziałam, że dla dzieci, dla siebie, że jestem wierząca
i nie wyobrażam sobie innej drogi, a muszę coś zmienić.
Powiedział, że też jest b. wierzący i praktykujący, ale on widzi podstawy do unieważnienia ślubu kościelnego.

Jestem rozbita, już sama nie wiem co mam robić,
czy faktycznie już postawił krzyżyk na naszym związku, czy jest o co walczyć???
Co mam robić - próbować??? A jeśli nie ma szans, a jeśli tylko znów bardzo się rozczaruję?

Nie jestem gotowa na to co mi powiedział, co sugerował - podjęłam decyzję o kolejnej walce i muszę spróbować, choć faktycznie sama przestałam już w to wierzyć.

Nie ogarniam już tego

Byłam wczoraj na terapii.
Nie przyznałam jeszcze, że jestem współuzależniona, muszę więcej o tym poczytać,
może moje wyobrażenie znaczenia "współuzależnienie" jest całkiem inne od faktycznego.
Jednak nie wiem co mam myśleć,
bo terapeuta całkiem mnie zszokował -
dziwiąc się, dlaczego chcę ratować to małżeństwo.
Kiedy powiedziałam, że dla dzieci, dla siebie, że jestem wierząca
i nie wyobrażam sobie innej drogi, a muszę coś zmienić.
Powiedział, że też jest b. wierzący i praktykujący, ale on widzi podstawy do unieważnienia ślubu kościelnego.

Jestem rozbita, już sama nie wiem co mam robić,
czy faktycznie już postawił krzyżyk na naszym związku, czy jest o co walczyć???
Co mam robić - próbować??? A jeśli nie ma szans, a jeśli tylko znów bardzo się rozczaruję?

Nie jestem gotowa na to co mi powiedział, co sugerował - podjęłam decyzję o kolejnej walce i muszę spróbować, choć faktycznie sama przestałam już w to wierzyć.

Nie ogarniam już tego

[kenya]

Ulesiu,
trudno mi sobie wyobrazić by profesjonalny terapeuta posunął i to już na pierwszym spotkaniu ( gdzie znajomość rzeczy jest jeszcze bardzo ograniczona),do kokluzji dotyczącej negowania sensu trwania dalej Twojego małżeństwa.
Wnioski ZAWSZE powinny wypływać z Twoich przemyśleń a wszelkie decyzje powinny być absolutnie suwerenne.

I bynajmniej nie o podejmowanie tak ważnych decyzji na tym etapie chodzi lecz raczej o to, żeby sobie ( jak wcześniej piszesz) to wszystko przewartościować, wlać spokój we własną duszę, wzmocnić się i zacząć realizować jakiś plan.

Ulesiu,
trudno mi sobie wyobrazić by profesjonalny terapeuta posunął i to już na pierwszym spotkaniu ( gdzie znajomość rzeczy jest jeszcze bardzo ograniczona),do kokluzji dotyczącej negowania sensu trwania dalej Twojego małżeństwa.
Wnioski ZAWSZE powinny wypływać z Twoich przemyśleń a wszelkie decyzje powinny być absolutnie suwerenne.

I bynajmniej nie o podejmowanie tak ważnych decyzji na tym etapie chodzi lecz raczej o to, żeby sobie ( jak wcześniej piszesz) to wszystko przewartościować, wlać spokój we własną duszę, wzmocnić się i zacząć realizować jakiś plan.

[Mirakulum]

Ulesiu
to taki standard na świeckiej terapii

spokojnie

ucz się nowych rzeczy o sobie, a terapeucie powiedź, że masz na razie za mało wiedzy, by podejmować tak drastyczne decyzje jak rozwód.

Moja terapeutka po moim nawróceniu i powrocie do męża też była najpierw przerażona, potem obserwowała z daleka, teraz jest moim superwizorem, gdy pracuje z małżonkami w kryzysie.

Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.

ps. Jak twój terapeuta będzie nadal naciskał to zapytaj czy da sobie odciąć za to co mówi rękę ???

Czy jest pewny że tak będzie jak mówi. Jak by nadal nie dał spokoju to chętnie dam mu nr do mojej terapeutki
Ulesiu to Ty podejmujesz decyzje , i to ty żyjesz z ich konsekwencjami.

Ulesiu
to taki standard na świeckiej terapii

spokojnie

ucz się nowych rzeczy o sobie, a terapeucie powiedź, że masz na razie za mało wiedzy, by podejmować tak drastyczne decyzje jak rozwód.

Moja terapeutka po moim nawróceniu i powrocie do męża też była najpierw przerażona, potem obserwowała z daleka, teraz jest moim superwizorem, gdy pracuje z małżonkami w kryzysie.

Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.

ps. Jak twój terapeuta będzie nadal naciskał to zapytaj czy da sobie odciąć za to co mówi rękę ???

Czy jest pewny że tak będzie jak mówi. Jak by nadal nie dał spokoju to chętnie dam mu nr do mojej terapeutki
Ulesiu to Ty podejmujesz decyzje , i to ty żyjesz z ich konsekwencjami.

[Bajfrasza]

Nie rozumiem. Mąż traktuje żonę jak wroga, wyzywa i nie szanuje, nie chce się leczyć. Żona nerwowa, dzieci nerwowe. Według mnie jeśli masz taką możliwość finansową to zostaw go. Godność Twoja i dzieci jest najważniejsza. A jeśli chcesz nadal kochać swojego męża to módl się za niego jak za swojego wroga, który niszczy życie Twoje i Twoich dzieci, ale oczywiście na odległość. Dla nie to wyraz miłości do siebie, dzieci i również jego. Przed zostawienie takiego męża powiedziałabym mu, że go kocham i żałuję, że nie potrafi i nie chce dbać o rodzinę i do widzenia. I jeszcze, że chcesz pełnej jedności rodziny, ale nowej jakości, z poszanowaniem godności bliskich osób. Zasługujesz na spokojne, radosne życie z poszanowaniem Twojej wartości, godności, która jest bezcenna.

Nie rozumiem. Mąż traktuje żonę jak wroga, wyzywa i nie szanuje, nie chce się leczyć. Żona nerwowa, dzieci nerwowe. Według mnie jeśli masz taką możliwość finansową to zostaw go. Godność Twoja i dzieci jest najważniejsza. A jeśli chcesz nadal kochać swojego męża to módl się za niego jak za swojego wroga, który niszczy życie Twoje i Twoich dzieci, ale oczywiście na odległość. Dla nie to wyraz miłości do siebie, dzieci i również jego. Przed zostawienie takiego męża powiedziałabym mu, że go kocham i żałuję, że nie potrafi i nie chce dbać o rodzinę i do widzenia. I jeszcze, że chcesz pełnej jedności rodziny, ale nowej jakości, z poszanowaniem godności bliskich osób. Zasługujesz na spokojne, radosne życie z poszanowaniem Twojej wartości, godności, która jest bezcenna.

[twardy]

[marcinekstar]

.










Kierując się godnością, honorem, można doprowadzić tylko do rozstania i to na stałe, no bo przecież godność nie dopuści nawet myśli o powrocie.


Zgadzam sie z Twardym ,ze kierujac sie godnoscia i honorem mozna doprowadzic do rozstania tak bylo u mnie iz moja zona powtarzala mi masz honor wyprowadz sie , a ja nie zrobilemtego bo to byloby tchorzostwo a nie honor.

.










Kierując się godnością, honorem, można doprowadzić tylko do rozstania i to na stałe, no bo przecież godność nie dopuści nawet myśli o powrocie.


Zgadzam sie z Twardym ,ze kierujac sie godnoscia i honorem mozna doprowadzic do rozstania tak bylo u mnie iz moja zona powtarzala mi masz honor wyprowadz sie , a ja nie zrobilemtego bo to byloby tchorzostwo a nie honor.

[Ulesia]

Może jestem naiwna, może nadstawiam drugi policzek trwając w takim związku,
ale nigdy nie umiałam przekreślić do końca żadnego człowieka.
Mój mąż owszem niszczył mnie psychicznie, ale też widziałam, że gdy emocje opadną,
gdy już się wyładuje - ma wyrzuty sumienia.
Pewne zachowania, postawy ma głęboko zakorzenione ponieważ nie miał dobrych wzorców,
nikt go nie nauczył na czym polega prawdziwe małżeństwo. W pierwszych latach to był pokaz siły,
władzy, udowodnienie wyższości. To trochę jak leczenie kompleksów. Bał się przed własną rodziną pokazać, że licz się ze mną, wstydził się przyznać mi rację, pomagać itd. Wolał postawić mnie w roli wroga, żeby nie okazać słabości.
Z biegiem lat to się trochę zmieniło, kiedy inni poznali moją wartość.
Przestał się bać, że będą go źle oceniać kiedy i on zacznie liczyć się z moim zdaniem.
NIestety wszelkie swoje frustracje nadal leczy brakiem szacunku, szydzeniem i wykpiwaniem, jednak widzę, że powoli dostrzega, że to nie jest dobra droga.

Po wizycie na terapii zapytał mnie jak było.
Powiedziałam mu tylko tyle, że terapeuta zdziwił się że nadal z nim jestem, że po tylu krzywdach jakie mi wyrządził ja chcę walczyć. Przypomniałam mu wiele sytuacji w których mnie poniżał, mój płacz i prośby na początku związku, nasze kłótnie itd.
Widziałam, że dotarło do niego że to nie jest zabawa, że ja czuję inaczej niż on i nie boję się o tym mówić. To, że po nim wiele rzeczy spływa i uważa, że wszystko jest ok to nie znaczy, że ja też tak czuję.
Powiedział, że chce mi to wszystko wynagrodzić. Oczywiście aż tak naiwna nie jestem, żebym uwierzyła, że za sprawą czarodziejskiej różdżki wszystko zaraz się zmieni i będziemy żyć długo i szczęśliwie, ale wzięłam to za dobrą monetę. Coś tam przez chwilę w jego duszy drgnęło.
Czekam , obserwuję nieufnie i widzę, że się stara naprawdę.
Dopiero tydzień,ja potrzebuję zmiany długofalowej, ale może ta terapia, to forum jest jakimś początkiem długiej drogi ku lepszemu...?

Może jestem naiwna, może nadstawiam drugi policzek trwając w takim związku,
ale nigdy nie umiałam przekreślić do końca żadnego człowieka.
Mój mąż owszem niszczył mnie psychicznie, ale też widziałam, że gdy emocje opadną,
gdy już się wyładuje - ma wyrzuty sumienia.
Pewne zachowania, postawy ma głęboko zakorzenione ponieważ nie miał dobrych wzorców,
nikt go nie nauczył na czym polega prawdziwe małżeństwo. W pierwszych latach to był pokaz siły,
władzy, udowodnienie wyższości. To trochę jak leczenie kompleksów. Bał się przed własną rodziną pokazać, że licz się ze mną, wstydził się przyznać mi rację, pomagać itd. Wolał postawić mnie w roli wroga, żeby nie okazać słabości.
Z biegiem lat to się trochę zmieniło, kiedy inni poznali moją wartość.
Przestał się bać, że będą go źle oceniać kiedy i on zacznie liczyć się z moim zdaniem.
NIestety wszelkie swoje frustracje nadal leczy brakiem szacunku, szydzeniem i wykpiwaniem, jednak widzę, że powoli dostrzega, że to nie jest dobra droga.

Po wizycie na terapii zapytał mnie jak było.
Powiedziałam mu tylko tyle, że terapeuta zdziwił się że nadal z nim jestem, że po tylu krzywdach jakie mi wyrządził ja chcę walczyć. Przypomniałam mu wiele sytuacji w których mnie poniżał, mój płacz i prośby na początku związku, nasze kłótnie itd.
Widziałam, że dotarło do niego że to nie jest zabawa, że ja czuję inaczej niż on i nie boję się o tym mówić. To, że po nim wiele rzeczy spływa i uważa, że wszystko jest ok to nie znaczy, że ja też tak czuję.
Powiedział, że chce mi to wszystko wynagrodzić. Oczywiście aż tak naiwna nie jestem, żebym uwierzyła, że za sprawą czarodziejskiej różdżki wszystko zaraz się zmieni i będziemy żyć długo i szczęśliwie, ale wzięłam to za dobrą monetę. Coś tam przez chwilę w jego duszy drgnęło.
Czekam , obserwuję nieufnie i widzę, że się stara naprawdę.
Dopiero tydzień,ja potrzebuję zmiany długofalowej, ale może ta terapia, to forum jest jakimś początkiem długiej drogi ku lepszemu...?

[złamana]

Ulesia, zdarza się, że terapeuta sugeruje konkretne rozwiązanie już na pierwszym spotkaniu w sytuacji, gdy widzi, że dana osoba jest w totalnym rozbiciu. Zależy więc to od tego jak zachowuje się, co mówi i jak reaguje ta osoba. Na forum tylko piszesz, a my tylko czytamy.
Decyzja i tak należy do Ciebie. Nie wiem, czy jest sens omawiania tego co słyszysz na terapii z mężem ale dobrze, że zrobiłaś COŚ.

Ulesia, zdarza się, że terapeuta sugeruje konkretne rozwiązanie już na pierwszym spotkaniu w sytuacji, gdy widzi, że dana osoba jest w totalnym rozbiciu. Zależy więc to od tego jak zachowuje się, co mówi i jak reaguje ta osoba. Na forum tylko piszesz, a my tylko czytamy.
Decyzja i tak należy do Ciebie. Nie wiem, czy jest sens omawiania tego co słyszysz na terapii z mężem ale dobrze, że zrobiłaś COŚ.

[Pavel]

Ulesia, masz wielka sile. Nie czuje sie upowazniony aby to oceniac, ale gratuluje. Moja mama dla nas, i ze wzgledu namalzenstwo trwala. I w jakis sposob wytrwala (chociaz do konca zycia taty nie znalezli z tata wspolnego jezyka na wielu plaszczyznach, ale byli naprawde zbyt rozni.
Ja chce napisac co innego. Do czasu, gdy masz sile i chcesz walczyc - walcz. Raz, ze dzieci. Dwa zas - przysiegalismy przed Bogiem, ze bedziemy sie kochac w szczesciu i w nieszczesciu, zdrowiu i chorobie. Zdaje sobie sprawe, ze sa przypadki beznadziejne, ze trwanie oznacza tylko niszczenie siebie i dzieci. Z czasem bedziesz juz wiedziala. Sa tez ludzie, ktorzy odnajduja sile. Zmieniaja sie, przestaja pic. Moze dobry Bog sprawi, ze Twoj maz bedzie wlasnie takim pozytywnym przypadkiem.
Na terapeutach sie nie znam, ale gdybym cos takiego uslysal, zwlaszcza na pierwszym spotkaniu, rozejrzalbym sie za kims bardziej profesjonalnym.

Ulesia, masz wielka sile. Nie czuje sie upowazniony aby to oceniac, ale gratuluje. Moja mama dla nas, i ze wzgledu namalzenstwo trwala. I w jakis sposob wytrwala (chociaz do konca zycia taty nie znalezli z tata wspolnego jezyka na wielu plaszczyznach, ale byli naprawde zbyt rozni.
Ja chce napisac co innego. Do czasu, gdy masz sile i chcesz walczyc - walcz. Raz, ze dzieci. Dwa zas - przysiegalismy przed Bogiem, ze bedziemy sie kochac w szczesciu i w nieszczesciu, zdrowiu i chorobie. Zdaje sobie sprawe, ze sa przypadki beznadziejne, ze trwanie oznacza tylko niszczenie siebie i dzieci. Z czasem bedziesz juz wiedziala. Sa tez ludzie, ktorzy odnajduja sile. Zmieniaja sie, przestaja pic. Moze dobry Bog sprawi, ze Twoj maz bedzie wlasnie takim pozytywnym przypadkiem.
Na terapeutach sie nie znam, ale gdybym cos takiego uslysal, zwlaszcza na pierwszym spotkaniu, rozejrzalbym sie za kims bardziej profesjonalnym.

[Ulesia]

Walczę bo czuję, że tylko tak można coś zmienić.
Jednak ta moja walka przez tyle lat wyglądała różnie, były momenty kiedy odpuszczałam, kiedy nie miałam sił albo ochoty, kiedy wątpiłam w sens, kiedy wydawało mi się, że nie czuję już do mojego męża nic, kiedy mnie drażniła jego obecność.

To takie frustrujące walczyć nie czując miłości, wierzę, że to wszystko ma jednak sens.

Czytam właśnie książkę " Ile warta jest twoja obrączka?" i znajduję tam wiele mądrych rad i budujących doświadczeń Sycharowiczów, ale też wielką wiarę i bliskość z Bogiem, która pozwala przetrwać kryzys.

Ta terapia indywidualna - myślałam, że pozwoli mi na jakąś zmianę, na wzmocnienie siebie, a tak właściwie to nie wiem czy mi to pomaga, takie luźne rozmowy o małżeństwie nie wnoszą właściwie nic w moje życie. Może to za krótko, może nie ta terapia, ale postaram się ją dokończyć na razie tak dla idei ;).
Pomyślę o czymś innym.

Mój mąż stara się nadal i jest coraz mniej dni kiedy mnie obraża, jednak po dłuższym okresie spokoju ma taki dzień kiedy jedzie po mnie jak po burym ośle. Ja oczywiście nadal nie umiem przemilczeć i wytykam mu jego zachowanie, ranię go wyciągając jego słabości. Potem przychodzi opamiętanie z jego strony i nagle chce być milutki i mnie przeprasza. A ja nadal nie potrafię tak szybko i nagle zapomnieć i rzucić mu się w ramiona. Jestem zimna, odpychająca, nie pozwalam na czułości, nie dopuszczam go do siebie. Wiem, że może to błąd , ale nie umiem inaczej ten mur, który wokół siebie zbudowałam przez lata nie runie tak szybko.

Jak mam to zmienić, czy w ogóle to zmieniać, wiem, że jakby zapracował na to, żebym mogła mu zaufać to może łatwiej bym się otworzyła. Boję się wyjść ze skorupki bo jak zobaczy, że jestem słaba to to wykorzysta przeciw mnie. Już nie raz tak było. Oj pogmatwane to wszystko.

Walczę bo czuję, że tylko tak można coś zmienić.
Jednak ta moja walka przez tyle lat wyglądała różnie, były momenty kiedy odpuszczałam, kiedy nie miałam sił albo ochoty, kiedy wątpiłam w sens, kiedy wydawało mi się, że nie czuję już do mojego męża nic, kiedy mnie drażniła jego obecność.

To takie frustrujące walczyć nie czując miłości, wierzę, że to wszystko ma jednak sens.

Czytam właśnie książkę " Ile warta jest twoja obrączka?" i znajduję tam wiele mądrych rad i budujących doświadczeń Sycharowiczów, ale też wielką wiarę i bliskość z Bogiem, która pozwala przetrwać kryzys.

Ta terapia indywidualna - myślałam, że pozwoli mi na jakąś zmianę, na wzmocnienie siebie, a tak właściwie to nie wiem czy mi to pomaga, takie luźne rozmowy o małżeństwie nie wnoszą właściwie nic w moje życie. Może to za krótko, może nie ta terapia, ale postaram się ją dokończyć na razie tak dla idei ;).
Pomyślę o czymś innym.

Mój mąż stara się nadal i jest coraz mniej dni kiedy mnie obraża, jednak po dłuższym okresie spokoju ma taki dzień kiedy jedzie po mnie jak po burym ośle. Ja oczywiście nadal nie umiem przemilczeć i wytykam mu jego zachowanie, ranię go wyciągając jego słabości. Potem przychodzi opamiętanie z jego strony i nagle chce być milutki i mnie przeprasza. A ja nadal nie potrafię tak szybko i nagle zapomnieć i rzucić mu się w ramiona. Jestem zimna, odpychająca, nie pozwalam na czułości, nie dopuszczam go do siebie. Wiem, że może to błąd , ale nie umiem inaczej ten mur, który wokół siebie zbudowałam przez lata nie runie tak szybko.

Jak mam to zmienić, czy w ogóle to zmieniać, wiem, że jakby zapracował na to, żebym mogła mu zaufać to może łatwiej bym się otworzyła. Boję się wyjść ze skorupki bo jak zobaczy, że jestem słaba to to wykorzysta przeciw mnie. Już nie raz tak było. Oj pogmatwane to wszystko.

[kenya]