Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Jacek-sychar,
Dziekuje za zrozumienie i obrone mojej komunikacji,
Przyjmuję, że nie dla wszystkich sposób komunikacji np. poprzez pytania, ktore dla mnie wydają się retoryczne mogą być tak oczywiste, jak mnie sie wydaje.
Moja pełna odpowiedź na pytanie :
" jaki jest cel małżeństwa"
powinna brzmieć :
Małżeństwo ma kilka celów.
Najważniejszy to zrodzenie i wychowanie dzieci, następnie wspierania się i wspólna troska małżonków.
Natomiast znacznie ważniejszy od celu małżeństwa, jest cel któremu małżeństwo ma służyć.
Małżeństwo nie jest celem głównym, ale środkiem do osiągnięcia celu głównego :
- życia wiecznego.
Dlatego, nie można rozpatrywać małżeństwa, jako wartości najważniejszej w życiu, celu życia.
Małżeństwo, powinno służyć osiągnięciu celu.
Jeżeli w tym przeszkadza, to lepiej go "zawiesić", do czasu kiedy znów będzie pełnił swoją funkcję w osiągnięciu celu.
Wydawało mi się, ze taki powyższy pompatyczny wykład, będzie nudny, długo się go czyta, będzie hm.. odpychający.
Ponadto wymaga długiego klepania w klawiaturę
P.S.
Wydawało mi się, ze pytanie retoryczne i dwa zdania, przekażą tą samą treść w sposób bardziej atrakcyjny...
Ale, przyjmuję z pokorą uwagę,
postaram się być bardziej jednoznaczny w wypowiedziach.
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-15, 14:10
Jacek-sychar napisał/a:
Lustro, Stokrotka
GregAN napisał:
Cytat:
Stokrotka10101 napisał/a:
Cytat:
GregAN co jest celem małżeństwa?
a co jest celem życia ?
Małżeństwo jest jedną z dróg do tego celu.
Czy nie widzicie tutaj odpowiedzi? Jesteśmy na forum katolickim, to mi się wydawało jasne, że naszym celem życia tu, na ziemi, jest życie wieczne. A małżeństwo (podobnie jak kapłaństwo, życie sakramentalne czy czasami samotność) jest właśnie drogą do tego celu życia.
Wydawało mi się to tak oczywiste, że nie mogłem uwierzyć, że tego nie rozumiecie.
No widzisz...czasem Ty nie możesz uwierzyć, że ktoś czegoś nie zrozumie, czasem inni...tak już jest.
na pytanie - co jest celem małżeństwa
odpowiedź powinna zaczynać się od - celem małżeństwa jest...
a nie - małżeństwo jest jedną z dróg do celu... bo nie było pytania, czym jest małżeństwo
niby proste, a jednak...
Jacek-sychar napisał/a:
Lustro
Czy Ty masz już na mnie alergię taką samą jak na Rentę?
Przykro mi.
Czy to, że mam na pewne sprawy inny pogląd jak TY odbiera mi już prawo do tego poglądu?
Zaprzestałem odnoszenia się do Twoich postów, żeby Ciebie nie prowokować, ale widzę, że to trochę mało. Co mam zrobić, żeby Ciebie nie denerwować?
Rozumiem Jacku, że mam do Ciebie się nie zwracać, mam pomijać milczeniem i traktować jak by Cię nie było?
Nie mam na Ciebie alergii, chyba jest odwrotnie.
Zauważ, że pisząc odnoszę się do wielu innych osób, czasem tylko do Ciebie. To jest alergia?
Na Rentę też nie mam alergii.
To nie ja piszę, na każdy post skierowany do mnie - znowu atak.
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-15, 14:16
GregAN
Piękny wywód. Doceniam też to "klepanie w klawiaturę"
To teraz mam pytanie, bazujące na tym wywodzie.
Czy trwanie w postawie otwartości na wybaczenie, przyjęcie współmałżonka i odbudowy relacji małżeńskich jest niezgodne z celem życia (nie małżeństwa) jakim jest osiągnięcie życia wiecznego?
A jeżeli uważasz, że jest niezgodne, to dlaczego?
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-15, 14:28
mam taką refleksje, na bazie sytuacji z pytaniem/odpowiedzią i zrozumieniem...jaka powyżej zaistaniała.
Czy nie jest tak, że osoby myslace podobnie rozumieją się w pół słowa. A odmiennie muszą dostać odpowiedź jasną, żeby dobrze zrozumieć rozmówcę?
I moze warto pamietać o tym tak na zaś...
GregAN [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-15, 15:08
lustro napisał/a:
Czy trwanie w postawie otwartości na wybaczenie, przyjęcie współmałżonka i odbudowy relacji małżeńskich jest niezgodne z celem życia (nie małżeństwa) jakim jest osiągnięcie życia wiecznego?
to jakaś wiwisekcja ?
Trwać trzeba.
Nawet : intensywnie trwać
Trwanie w otwartości na wybaczenie jest ze wszech miar pożądane i zgodne z celem życia.
Pytanie czy w każdym momencie życia i czy wszyscy jesteśmy ten stan trwania osiągnąć.
Jednemu rana zagoi się szybciej, innemu później a u kogoś pozostanie na zawsze ropiejąca rana.
Często nie mamy na to w pełni wpływu.
Ale próbować trzeba.
Dlatego, każdy musi sam ocenić, czy powrót zdradzającego z zielonej laczki przeszkodzi mu, czy też pomoże dotrzeć do celu.
Czy jest na to gotowy, czy potrzebuje jeszcze więcej czasu.
Stokrotka10101 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-16, 17:33
mare1966 napisał/a:
GregAN napisał/a:
Nawet nie pytaj.
Za chwilę dostaniesz listę zaniedbań, poleceniem co masz zmienić w sobie.
Na której rzęsie stanąć, żeby żona była "szczęśliwa".
No bo przecież "szczęśliwi w związku nie zdradzają"
W psychologii to się nazywa "przyczynienie się do niezaspokojenie istotnych potrzeb psychicznych kobiety"
co z kolei prowadzi ją do frustracji , ta do usilnych poszukiwań aby je w końcu zaspokoić
co doprowadza do zdrady .
Tak więc , facet zawsze jest winny .
Nie mogłam pisać bo pracowałam.
Odpowiadam wiec teraz
Nie nie zawsze facet jest winny.
Tak jak powinno byś serce dla współmałżonka, tak powinno być serce dla małżonka.
Osoba walczaca/ pomagająca powinna stać pewnie na nogach . Jeśli nie stoi trzeba dać wsparcie. Tak samo jak strażak. Musi mieć zapewnione bezpieczeństwo i zaplecze. Wykonuje ważne zadanie
Stokrotka10101 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-16, 19:11
monis napisał/a:
"Naszym głównym problemem nie są wojny, upadek finansowy, lichwa – naszym głównym problemem jest zmiana wierzeń i zachowań ludzkich, wyrzucanie Boga z naszego życia, pranie mózgu społeczeństwa, atak na wartości rodzinne i staromodny podział ról w małżeństwie. Małżeństwo wierzące w staromodne tradycje nie rozpadnie się z powodu błahych problemów i/lub braku zainteresowania partnerem."
Kiedyś uważałam, że partnerskie małżeństwo to jest to czego chcę. Dzisiaj wiem, że tylko partnerstwo nie daje gwarancji na dobre pożycie małżeńskie. Gwarancję daje to iż jesteśmy mężem i zoną, kobietą i mężczyzną, a dopiero potem partnerami w życiu rodzinnym.
Teraz wiem, ze to te staromodne tradycje dały mi gwarancje.
A przede wszystkim sobą , bez udawania kogoś innego
Stokrotka10101 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-16, 22:44
Jacek-sychar napisał/a:
Lustro, Stokrotka
GregAN napisał:
Cytat:
Stokrotka10101 napisał/a:
Cytat:
GregAN co jest celem małżeństwa?
a co jest celem życia ?
Małżeństwo jest jedną z dróg do tego celu.
Czy nie widzicie tutaj odpowiedzi? Jesteśmy na forum katolickim, to mi się wydawało jasne, że naszym celem życia tu, na ziemi, jest życie wieczne. A małżeństwo (podobnie jak kapłaństwo, życie sakramentalne czy czasami samotność) jest właśnie drogą do tego celu życia.
Wydawało mi się to tak oczywiste, że nie mogłem uwierzyć, że tego nie rozumiecie.
Lustro
Czy Ty masz już na mnie alergię taką samą jak na Rentę?
Przykro mi.
Czy to, że mam na pewne sprawy inny pogląd jak TY odbiera mi już prawo do tego poglądu?
Zaprzestałem odnoszenia się do Twoich postów, żeby Ciebie nie prowokować, ale widzę, że to trochę mało. Co mam zrobić, żeby Ciebie nie denerwować?
Jacku a ja myślałam , że celem małżeństwa jest miłość. Bo to przysiegalam. Uważam że to i tak za dużo na moje małe życie.
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-16, 23:01
Fajny monolog Stokrotko
....gdzieś ostatnio przeczytałem że po jakimś czasie w małżeństwie "nie ma miłości, są tylko zależności"
ale masz rację, moim celem też była miłość (nawet chyba dalej jest, a kopów w pupę już sporo dostałem)
Stokrotka10101 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-17, 06:46
Tak Ryan
To prawda
Zależności
Każdy na początku się podkochuje i jego/ jej pragnieniem jest by ta druga osoba ją / jego pokochała. Czyli by zaspokoić własne potrzeby przy okazji tylko zaspokajają potrzeby drugiej strony.
Potem tego zaspokajania jest coraz więcej. Coraz więcej kłopotów zewnętrznych i niezadowolenia ze nie mam tego i tamtego. Wreszcie pomysł, by zmienić model na lepszy.
Jest trzęsienie ziemi i pożar związku juz nie ma zależności i zaspokajania potrzeb .Nie jest możliwe czerpanie jakichkolwiek korzyści. Są tylko zgliszcza ii popioł. I druga osoba juz nieznana i obca (może zawsze była obca tylko byliśmy slepi), może nawet odpychajaca , lub potwornie bliska otoczona nasza tęsknotą I my samy - kim dla siebie jesteśmy : wygrywajacym , ofiara czy kimś jeszcze innym. Czy widzimy siebie oraz druga osobę takimi jacy jesteśmy naprawdę , czy takimi jakimi byśmy chcieli widzieć?
Pożar pomaga zobaczyć prawdę o sobie, związku i drugiej osobie.
Pozwala zobaczyć co jest na dnie - czy tam w ogóle jeszcze coś jest oprócz żalu czy bolu: wstręt? i niechęć ?(do kogo)?,złość? ciepłe uczucia? , tęsknota ?
Chyba to jest prawda - to coś co nie spłonęło wraz z pożarem.
Gdy nic już nie ma i wszystko zostało zniszczone - to czy jednak jeszcze coś zostalo?
I jeśli tak to co to jest.
Kieruje pytanie do wszystkich. Co Wam zostało na dnie?
Stokrotka10101 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-17, 07:08
Ryan jeszcze jedno,
Posłuchaj uważnie.
Indianie mają taką tradycję , że jeśli ktoś zrobil coś bardzo złego za co jest osądzana śmierć , to mają jeszcze jedną szansę : gdy idą aleją śmierci naprzeciw ludzi z łukami skierowanym na nich , patrzą się im prosto w oczy. A pluton egzekucyjny widząc siłę i prawość tego człowieka opuszcza łuk. Jest to głęboką tajemnica Tylko warto chociaż raz zobaczyć człowieka z taką siłą. Siłą , która nie płynie ze złości ani bezsilności. Siła która jest siłą.
Indianie mówią ze człowiekowi , który rozwinął taką siłę nawet prawdziwa śmierć opuszcza łuk na chwilę by mógł powiedzieć ważne słowa tym którym chce powiedzieć.
Zachęcam Cię do przeanalizowania tej siły.
Oczywiście GregAN i Mare nie jestem za tym byście spełniali wszystkie kaprysy Waszych księżniczek . Chcecie mnie wina w jakiś absurd. I zapraszam na dalszy ciąg dyskusji.wszystkich
Stokrotka10101 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-17, 07:13
Do Jacka Sychar O mnie chciałam opisać moja historie, ale bosa się przestraszył. Nie chce nikogo straszyć. Po co miała robić coś czego boją się inni ludzie ?
ryan [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-17, 08:50
Stokrotka10101 napisał/a:
Kieruje pytanie do wszystkich. Co Wam zostało na dnie?
To bardziej pytanie do mojej żony, choć ona twierdzi ze jej już nic nie zostało.
U mnie zostało poczucie odpowiedzialności, wartość czegoś takiego jak rodzina, chęć odbudowy zgliszczy. Da się? Żona uważa że nie ma mowy o tym
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-09-17, 09:22
Stokrotka10101 napisał/a:
Oczywiście GregAN i Mare nie jestem za tym byście spełniali wszystkie kaprysy Waszych księżniczek .
Stokrotko , to nie ta bajka .
I podejrzewam , zupełnie nie znając historii GregANa , że u niego podobnie .
( podejrzewam po tym co i jak pisze )
ryan napisał/a:
Kieruje pytanie do wszystkich. Co Wam zostało na dnie?
Z reguły "na dnie" zalega muł , szlam i szumowiny .
ryan napisał/a:
To bardziej pytanie do mojej żony, choć ona twierdzi ze jej już nic nie zostało.
U mnie zostało poczucie odpowiedzialności, wartość czegoś takiego jak rodzina, chęć odbudowy zgliszczy. Da się? Żona uważa że nie ma mowy o tym
Poczucie odpowiedzialności z pewnością , tylko dlaczego "na dnie" ?
Ja bym powiedział , że to powinno być jak śmietanka , na wierzchu .
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
