[pachura]

[monis]

[hubcia576]

[hubcia576]

[Maj.reg]

Modlę, modlę się o siłę, abym mogła unieść to doświadczenie ale mam jej coraz mniej ...

jestem w rozsypce totalnej ..
chciałabym to wszystko poukładać w głowie, ale nie mam szansy na żadną rozmowę..żeby to uporządkować..

jest po północy, mąż na garażu przy kompie..Boże jak potwornie czuć się samemu po ludzku ..
rozważam wizytę u psychiatry, bo chyba bez leków się nie obędzie..

Helena

Modlę, modlę się o siłę, abym mogła unieść to doświadczenie ale mam jej coraz mniej ...

jestem w rozsypce totalnej ..
chciałabym to wszystko poukładać w głowie, ale nie mam szansy na żadną rozmowę..żeby to uporządkować..

jest po północy, mąż na garażu przy kompie..Boże jak potwornie czuć się samemu po ludzku ..
rozważam wizytę u psychiatry, bo chyba bez leków się nie obędzie..

Helena

[Maj.reg]

Szukam odpowiedzi, aby nie popaść w obłęd. Jestem przerażona własną słabością i niemocą, a przede wszystkim przerażona świadomością jak cienka jest linia równowagi psychicznej.

W swoim życiu doświadczyłam wielu lęków, mogę powiedzieć, że strach w dużej mierze mnie paraliżował, z czasem wydawało mi się, że nauczyłam się przekuwać go w motywację do działania.

Teraz powrócił ze zdwojoną siłą , bo mąż stał się kimś strasznie obcym, agresywnym , mówi tylko o potrzebie wolności, że nie będzie mi się wiecznie spowiadał.


Ten strach spowodował, że nie myślę racjonalnie, staram się trzymać, ale pękam w najmniej oczekiwanym momencie. Tak czysto po ludzku sobie nie radzę, mimo, że się staram.

Rozpad mojego małżeństwa dokonywał się stopniowo, mimo mojej szarpaniny..próbowałam pokazać , że to jest równia pochyła...
że powrót nie będzie możliwy..nie docierało


Wróciłam z garażu, -nie przestępując jego progu- chciałam nakłonić go do rozmowy, skończyło się jak zwykle:
atak, że to ja ograniczam, że to ja jestem ciągle nieszczęśliwa, a on nie chce czuć się za to odpowiedzialny..nie ma "postaramy się, damy radę razem" Nie ma jest tylko ja i ty zajmij się sobą..Na moje przecież , takie życie nie ma sensu, padła odpowiedź sama widzisz.

Nie jestem dumna z tego,że przejrzałam jego komórkę 2 tygodnie temu, ale do dzisiaj nie wiedziałabym co się dzieje, nasilenie złości i agresji w stosunku do mnie skłoniło mnie do tego. Mąż teraz ten fakt wykorzystuje przeciwko mnie, przesuwa punkt ciężkości, nie jest już istotne, że spotyka się z kimś, tylko, że ja grzebie w jego komórce i wszystko spłyca i próbuje wmówić mi , że problemem nie są jego kłamstwa i ukrywanie niektórych rzeczy, ale to , że jestem wścibska..

Wyprosił mnie , zamknął drzwi przed nosem, 1:34..tak właśnie wyglądają nasze wieczory, ja w domu, on na garażu, piwo, czaty..i wszystko dobrze, żebym tylko nie w.......a się w jego życie

Helena

Szukam odpowiedzi, aby nie popaść w obłęd. Jestem przerażona własną słabością i niemocą, a przede wszystkim przerażona świadomością jak cienka jest linia równowagi psychicznej.

W swoim życiu doświadczyłam wielu lęków, mogę powiedzieć, że strach w dużej mierze mnie paraliżował, z czasem wydawało mi się, że nauczyłam się przekuwać go w motywację do działania.

Teraz powrócił ze zdwojoną siłą , bo mąż stał się kimś strasznie obcym, agresywnym , mówi tylko o potrzebie wolności, że nie będzie mi się wiecznie spowiadał.


Ten strach spowodował, że nie myślę racjonalnie, staram się trzymać, ale pękam w najmniej oczekiwanym momencie. Tak czysto po ludzku sobie nie radzę, mimo, że się staram.

Rozpad mojego małżeństwa dokonywał się stopniowo, mimo mojej szarpaniny..próbowałam pokazać , że to jest równia pochyła...
że powrót nie będzie możliwy..nie docierało


Wróciłam z garażu, -nie przestępując jego progu- chciałam nakłonić go do rozmowy, skończyło się jak zwykle:
atak, że to ja ograniczam, że to ja jestem ciągle nieszczęśliwa, a on nie chce czuć się za to odpowiedzialny..nie ma "postaramy się, damy radę razem" Nie ma jest tylko ja i ty zajmij się sobą..Na moje przecież , takie życie nie ma sensu, padła odpowiedź sama widzisz.

Nie jestem dumna z tego,że przejrzałam jego komórkę 2 tygodnie temu, ale do dzisiaj nie wiedziałabym co się dzieje, nasilenie złości i agresji w stosunku do mnie skłoniło mnie do tego. Mąż teraz ten fakt wykorzystuje przeciwko mnie, przesuwa punkt ciężkości, nie jest już istotne, że spotyka się z kimś, tylko, że ja grzebie w jego komórce i wszystko spłyca i próbuje wmówić mi , że problemem nie są jego kłamstwa i ukrywanie niektórych rzeczy, ale to , że jestem wścibska..

Wyprosił mnie , zamknął drzwi przed nosem, 1:34..tak właśnie wyglądają nasze wieczory, ja w domu, on na garażu, piwo, czaty..i wszystko dobrze, żebym tylko nie w.......a się w jego życie

Helena

[helenast]

Helena popadasz w stan lęku, strachu, rozpaczy … Twoje słowa ,, poczułam ulgę na wieść o rozstaniu,, były chyba nieszczere, a może tak naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z jakimi emocjami ,odczuciami związany jest rozwód. Naprawdę tak łatwo Ci przychodzi to słowo ?…
W tym wszystkim nic nie piszesz o synu. Czy któreś z Was o nim jeszcze myśli biorąc pod uwagę rozejście się? Trochę to brzmi egoistycznie - mąż chce rozwodu- Ty czujesz ulgę ???
Ten młody człowiek wchodzi wżycie , przełom dorastania ( matura , podejmowanie własnych decyzji ) i jeszcze WY. Dobrze Ci teściowa powiedziała by zatroszczyć się o syna. Rozmawiasz z nim o tym co między Wami się dzieje ?
Piszesz,że kończy się Twoja krótka tu wizyta , oj - teraz to dopiero będziesz potrzebowała wspólnoty, z którą ( gdy rozwód dojdzie do skutku) możesz przejść to wszystko.

I jeszcze jedno moje spostrzeżenie. odczytałam z Twoich wpisów,że w każdym poruszanym przez Ciebie temacie z mężem , nawet w tzw. trosce są słowa dowodów zdrady ( w różnej formie), inna kobieta . Naciskasz , narzucasz mu temat odpowiedzi. Jak ma mąż z Tobą otwarcie porozmawiać jak Ty już zasugerowałaś co jest na rzeczy ? … To naprawdę męczące…Przecież możesz powiedzieć ,że widzisz ,że coś go męczy i że gdy będzie gotowy może z Tobą o tym pomówić - tyle !… Swój przekaz powiedziałaś ,że Cię boli to co on robi - wystarczy. Na siłę nie zmienisz jego działania, jego odczuć i uczuć …

Twoja wola i decyzja czy zostaniesz z nami, ale ucieczka w samotność z tak poważnymi problemami ?! - hm… przemyśl to jeszcze …

PZD

Helena popadasz w stan lęku, strachu, rozpaczy … Twoje słowa ,, poczułam ulgę na wieść o rozstaniu,, były chyba nieszczere, a może tak naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z jakimi emocjami ,odczuciami związany jest rozwód. Naprawdę tak łatwo Ci przychodzi to słowo ?…
W tym wszystkim nic nie piszesz o synu. Czy któreś z Was o nim jeszcze myśli biorąc pod uwagę rozejście się? Trochę to brzmi egoistycznie - mąż chce rozwodu- Ty czujesz ulgę ???
Ten młody człowiek wchodzi wżycie , przełom dorastania ( matura , podejmowanie własnych decyzji ) i jeszcze WY. Dobrze Ci teściowa powiedziała by zatroszczyć się o syna. Rozmawiasz z nim o tym co między Wami się dzieje ?
Piszesz,że kończy się Twoja krótka tu wizyta , oj - teraz to dopiero będziesz potrzebowała wspólnoty, z którą ( gdy rozwód dojdzie do skutku) możesz przejść to wszystko.

I jeszcze jedno moje spostrzeżenie. odczytałam z Twoich wpisów,że w każdym poruszanym przez Ciebie temacie z mężem , nawet w tzw. trosce są słowa dowodów zdrady ( w różnej formie), inna kobieta . Naciskasz , narzucasz mu temat odpowiedzi. Jak ma mąż z Tobą otwarcie porozmawiać jak Ty już zasugerowałaś co jest na rzeczy ? … To naprawdę męczące…Przecież możesz powiedzieć ,że widzisz ,że coś go męczy i że gdy będzie gotowy może z Tobą o tym pomówić - tyle !… Swój przekaz powiedziałaś ,że Cię boli to co on robi - wystarczy. Na siłę nie zmienisz jego działania, jego odczuć i uczuć …

Twoja wola i decyzja czy zostaniesz z nami, ale ucieczka w samotność z tak poważnymi problemami ?! - hm… przemyśl to jeszcze …

PZD

[Maj.reg]

Helenast napisała:

"Twoje słowa ,, poczułam ulgę na wieść o rozstaniu,, były chyba nieszczere, a może tak naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z jakimi emocjami ,odczuciami związany jest rozwód. Naprawdę tak łatwo Ci przychodzi to słowo ?…"

Nie nie przychodzi łatwo to słowo, a poczucie ulgi było szczere, może ta ulga była chwilowa, bo ciężko znosić ten ciężar przez wiele lat...

Helenast, to , że nie piszę o synu, nie oznacza, że nie myślę o nim, wręcz przeciwnie..po co mam synowi w głowie mieszać, jak sama nie wiem o co tak naprawdę chodzi mojemu mężowi, nie mam możliwości ustalenia na czym stoję... wrzeszy, że chce rozwodu, mówi o nim często , ale tak naprawdę nie wiem , czy chodzi o kobietę z którą się spotyka, czy też ma mnie dość..mąż wysyła sprzeczne kontakty, zaprzecza, przerzuca winę jest niedojrzałym człowiekiem

Helenast piszesz:
"Naciskasz , narzucasz mu temat odpowiedzi. Jak ma mąż z Tobą otwarcie porozmawiać jak Ty już zasugerowałaś co jest na rzeczy ? … To naprawdę męczące…"

Nie wiem, czy nie czytałaś moich wcześniejszych postów, ale jest mur i kłamstwo..

"Przecież możesz powiedzieć ,że widzisz ,że coś go męczy i że gdy będzie gotowy może z Tobą o tym pomówić - tyle !… " Super Helenast, odbieramy na tych samych falach ;) użyłam dokładnie takich słów jakie zasugerowałaś i co w odwecie złość i agresja...
Można oczywiście przyjąć , że nie jest gotowy , ale to trwa ponad 3 lata, uważasz, że to za mało???

Helena

Helenast napisała:

"Twoje słowa ,, poczułam ulgę na wieść o rozstaniu,, były chyba nieszczere, a może tak naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z jakimi emocjami ,odczuciami związany jest rozwód. Naprawdę tak łatwo Ci przychodzi to słowo ?…"

Nie nie przychodzi łatwo to słowo, a poczucie ulgi było szczere, może ta ulga była chwilowa, bo ciężko znosić ten ciężar przez wiele lat...

Helenast, to , że nie piszę o synu, nie oznacza, że nie myślę o nim, wręcz przeciwnie..po co mam synowi w głowie mieszać, jak sama nie wiem o co tak naprawdę chodzi mojemu mężowi, nie mam możliwości ustalenia na czym stoję... wrzeszy, że chce rozwodu, mówi o nim często , ale tak naprawdę nie wiem , czy chodzi o kobietę z którą się spotyka, czy też ma mnie dość..mąż wysyła sprzeczne kontakty, zaprzecza, przerzuca winę jest niedojrzałym człowiekiem

Helenast piszesz:
"Naciskasz , narzucasz mu temat odpowiedzi. Jak ma mąż z Tobą otwarcie porozmawiać jak Ty już zasugerowałaś co jest na rzeczy ? … To naprawdę męczące…"

Nie wiem, czy nie czytałaś moich wcześniejszych postów, ale jest mur i kłamstwo..

"Przecież możesz powiedzieć ,że widzisz ,że coś go męczy i że gdy będzie gotowy może z Tobą o tym pomówić - tyle !… " Super Helenast, odbieramy na tych samych falach ;) użyłam dokładnie takich słów jakie zasugerowałaś i co w odwecie złość i agresja...
Można oczywiście przyjąć , że nie jest gotowy , ale to trwa ponad 3 lata, uważasz, że to za mało???

Helena

[helenast]

[Coria]

Maj.reg,

witaj. Za krótko przebywam na tym forum, aby radzić i wymądrzać się. Moje, krótkie jak na razie, doświadczenia, odbiegają również od Twoich, gdyż jestem mężatką bardzo krótko, nie mam dziecka itd. Ale to, co chciałabym Ci powiedzieć, to... uczucie ulgi jest absurdalne, niezrozumiałe dla naszej logiki... ale kiedy mąż po kilku miesiącach szarpania się, walki, terapii i jego złego traktowania mnie, nie wracania na noc, milczenia... powiedział, że odchodzi... ja też poczułam ulgę. I choć w środku umarłam, bo usłyszałam najgorszą rzecz, jaką w życiu usłyszeć mogłam, od mężczyzny, którego poślubiłam, którego kocham i z którym chciałabym spędzić resztę życia... to jednak uczucie ulgi przez chwilę było... Długo zastanawiałam się, dlaczego i doszłam do wniosku, że wynika to z faktu, iż w końcu... wiedziałam, co mnie czeka. A przez ostatnie miesiące żyłam nadzieją, która umierała i rodziła się na nowo. Uczucie ulgi wcale nie oznacza, że czujemy się dobrze... Czy teraz czuję się lepiej, niż wtedy, kiedy chodziliśmy na terapię i podejmowaliśmy próby? Trudno porównać ten czas, każdy był/jest okrutny. Ale nie będę... rozwodzić się... na swój temat, to Twój wątek.

Nie wiem, czy jest Ci potrzebny od razu psychiatra i silne leki. Może spróbuj najpierw pójść do dobrego terapeuty? Oczywiście sprawdzonego, tu polecam fora lub stronę ZnanyLekarz. My, ponieważ zaczęliśmy chodzić na terapię, znaleźliśmy dobrego. Pewnie nigdy nie zdecydowałabym się na indywidualne spotkanie, gdyby nie to, że już znałam tę kobietę i ufałam. Więc chodzę i wiem, że niezwykle mi to pomaga. Że czasem pojawia się tu na forum obawa, że "mondry psycholog" przekona małżonka, że nic lepszego, niż rozstanie, nie mogło nas spotkać. To wszystko jednak zależy od specjalisty. Moja terapeutka wie, że kwestia Wiary i Sakramentu jest dla mnie niezwykle ważna i nie próbuje przekonywać mnie, że pójście w inną stronę będzie lepsze. Ale pomaga mi zrozumieć różne "procesy" zachodzące w głowie męża i przede wszystkim - mojej. Pomaga radzić sobie z bólem. Polecam pójście do specjalisty... Ja chodzę raz w tygodniu i czekam na każdą wizytę, jakby miała uratować mi życie... Poniekąd ratuje.

Ściskam Cię i życzę siły, której każdemu na tym forum potrzeba.

Maj.reg,

witaj. Za krótko przebywam na tym forum, aby radzić i wymądrzać się. Moje, krótkie jak na razie, doświadczenia, odbiegają również od Twoich, gdyż jestem mężatką bardzo krótko, nie mam dziecka itd. Ale to, co chciałabym Ci powiedzieć, to... uczucie ulgi jest absurdalne, niezrozumiałe dla naszej logiki... ale kiedy mąż po kilku miesiącach szarpania się, walki, terapii i jego złego traktowania mnie, nie wracania na noc, milczenia... powiedział, że odchodzi... ja też poczułam ulgę. I choć w środku umarłam, bo usłyszałam najgorszą rzecz, jaką w życiu usłyszeć mogłam, od mężczyzny, którego poślubiłam, którego kocham i z którym chciałabym spędzić resztę życia... to jednak uczucie ulgi przez chwilę było... Długo zastanawiałam się, dlaczego i doszłam do wniosku, że wynika to z faktu, iż w końcu... wiedziałam, co mnie czeka. A przez ostatnie miesiące żyłam nadzieją, która umierała i rodziła się na nowo. Uczucie ulgi wcale nie oznacza, że czujemy się dobrze... Czy teraz czuję się lepiej, niż wtedy, kiedy chodziliśmy na terapię i podejmowaliśmy próby? Trudno porównać ten czas, każdy był/jest okrutny. Ale nie będę... rozwodzić się... na swój temat, to Twój wątek.

Nie wiem, czy jest Ci potrzebny od razu psychiatra i silne leki. Może spróbuj najpierw pójść do dobrego terapeuty? Oczywiście sprawdzonego, tu polecam fora lub stronę ZnanyLekarz. My, ponieważ zaczęliśmy chodzić na terapię, znaleźliśmy dobrego. Pewnie nigdy nie zdecydowałabym się na indywidualne spotkanie, gdyby nie to, że już znałam tę kobietę i ufałam. Więc chodzę i wiem, że niezwykle mi to pomaga. Że czasem pojawia się tu na forum obawa, że "mondry psycholog" przekona małżonka, że nic lepszego, niż rozstanie, nie mogło nas spotkać. To wszystko jednak zależy od specjalisty. Moja terapeutka wie, że kwestia Wiary i Sakramentu jest dla mnie niezwykle ważna i nie próbuje przekonywać mnie, że pójście w inną stronę będzie lepsze. Ale pomaga mi zrozumieć różne "procesy" zachodzące w głowie męża i przede wszystkim - mojej. Pomaga radzić sobie z bólem. Polecam pójście do specjalisty... Ja chodzę raz w tygodniu i czekam na każdą wizytę, jakby miała uratować mi życie... Poniekąd ratuje.

Ściskam Cię i życzę siły, której każdemu na tym forum potrzeba.

[K_]

Kiedy czytam o Twoim stanie psychicznym - myślę, że teraz nie masz siły ani na ratowanie, ani na podejmowanie mądrych decyzji.

Patrząc tak z boku - teraz zapewniłabym sobie [b]wsparcie i opiekę [/b]- rodziny, mądrych przyjaciół, wspólnoty. Nie takich znajomych, którzy doradzą rozwód i będą biadolić, że 'On ciebie nie wart i ułożysz sobie jeszcze życie' (droga na skróty, która może utrudnić Bogu działanie i uzdrawianie). Ale takich, którzy po prostu z Tobą będą. Otocz się opieką. Dopieść się, zadbaj o swój komfort. Doceń siebie. Tak abyś sama mogła znowu zobaczyć całe piękno w sobie - to specyficzne, którym właśnie Ciebie Pan Bóg obdarzył. Jeżeli doczytałam - masz doktorat. Pewnie Pan Bóg pięknie Cię obdarował - zgaduję. Czy Ty to jeszcze widzisz? Nie przechodź przez to wszystko sama!

Może 2 -3 dniowe rekolekcje i spotkanie z przyjaciółmi - można złapać dystans i właściwą perspektywę. Warto czasem urządzić "mikro separację" rekolekcyjną lub wyjazd z mądrymi przyjaciółmi, którym "dobrze styka w głowie" jak chodzi o wartości. Można tak złapać dystans do swojego życia - i przy pewnej regularności bywa, że rodzina i otoczenie autentycznie zyskuje na tym. Jak się samemu stoi twardo na ziemi to można coś ratować, stawiać granice, we właściwy sposób powiedzieć basta, etc. Inaczej kolejne rozmowy w skrajnych emocjach mogą jeszcze bardziej pogrążyć. A Ty jesteś na jakiejś krawędzi. Bez wzmocnienia siebie - albo nie postawisz mężowi właściwych granic we właściwy sposób (ważne dla Twojej psychiki), albo w końcu w niekontrolowany sposób pękniesz w skrajnych emocjach i np. się rozwiedziesz. A potem jeszcze trudniej, tworzy się nowe fakty, daje się swoiste pozwolenie małżonkowi na nowe związki. No ja bym nie ułatwiała komuś łamania przysięgi. Niech zna jednoznaczną Twoja postawę w temacie. A co zrobi - wpływu nie masz. Taka postawa czasem ratuje znad krawędzi - jest bardzo klarowna i stanowcza. I nie przeszkadza chronić siebie (co to to nie!).
Zachowanie męża nie wygląda na właściwe, tyle, że nie masz na nie wpływu. I tak czytając - nie wygląda na to, aby w najbliższym czasie miało ulec zmianie pod wpływem jakiejkolwiek rozmowy (prędzej znowu usłyszysz w awanturze o rozwodzie). Prawdopodobnie mąż chce trwać w takim stanie - dlaczego miałby chcieć się zmieniać, skoro latami tak było.

Czasami wtórnie zmiana w nas (taka wypracowana miesiącami) powoduje zmianę w naszym "systemie", w innych. Ale zmieniamy siebie dla siebie - mamy jedno życie. I ono może być super szczęśliwe. Ba, nawet może być i trudne, i w tym samym czasie szczęśliwe. Z praktyki piszę - - z Panem Bogiem :) Zawołaj do Niego - aby działał. Pozwól mu na to. To się sprawdza. Sama wiem o tym. W perspektywie lat widzę jak on niesamowicie poskładał moje życie!

Siedzenie i myślenie, czemu mąż znowu w garażu, co robi, z kim, jak on może, czatowanie na rozmowę, która jakoby coś zmieni. Nie widać, żeby miała coś zmienić. Nie widać, aby mąż chciał przyznać się do błędów i zauważyć swój udział. Mocny człowiek raczej wzmacnia innych, słaby dołuje innych, aby poczuć swoją wyższość. Może Twój facet złakniony jest docenienia (wiesz - ogólniak, etc.). Oczywiście nie wiem, nie znam go. Może on komplementów potrzebuje, przeglądania się w oczach innych. Może można mu dać czego mu brak, w granicach prawdy;) Co w nim ceniłaś, cenisz? Czy on o tym wie?
Po za tym facecie przepadają za kobietami, które są pewnym wyzwaniem, nie takimi, które pozwalają na wszystko.

Może na męża nie działa rozmowa. Jest wiele opcji postawienia granic. Od nie podstawiania poduchy pod pupę zacząwszy (obiadki, prowadzenie domu, etc.), życzliwego dystansu - do separacji i alimentów włącznie. No, ale trzeba rozeznać jak te granice stawiać. Ale to może zrobić osoba stabilna emocjonalnie, taka równa babka, która zna swoją wartość, ma poczucie humoru (i na swoistym luzie pokaże, że nie z nią takie numery). A Ty jesteś w fazie wykończenia psychicznego - na sinusoidzie pomiędzy udawaniem, że jest ok, a rozwodem i wielkim pęknięciem.

Kiedy czytam o Twoim stanie psychicznym - myślę, że teraz nie masz siły ani na ratowanie, ani na podejmowanie mądrych decyzji.

Patrząc tak z boku - teraz zapewniłabym sobie [b]wsparcie i opiekę [/b]- rodziny, mądrych przyjaciół, wspólnoty. Nie takich znajomych, którzy doradzą rozwód i będą biadolić, że 'On ciebie nie wart i ułożysz sobie jeszcze życie' (droga na skróty, która może utrudnić Bogu działanie i uzdrawianie). Ale takich, którzy po prostu z Tobą będą. Otocz się opieką. Dopieść się, zadbaj o swój komfort. Doceń siebie. Tak abyś sama mogła znowu zobaczyć całe piękno w sobie - to specyficzne, którym właśnie Ciebie Pan Bóg obdarzył. Jeżeli doczytałam - masz doktorat. Pewnie Pan Bóg pięknie Cię obdarował - zgaduję. Czy Ty to jeszcze widzisz? Nie przechodź przez to wszystko sama!

Może 2 -3 dniowe rekolekcje i spotkanie z przyjaciółmi - można złapać dystans i właściwą perspektywę. Warto czasem urządzić "mikro separację" rekolekcyjną lub wyjazd z mądrymi przyjaciółmi, którym "dobrze styka w głowie" jak chodzi o wartości. Można tak złapać dystans do swojego życia - i przy pewnej regularności bywa, że rodzina i otoczenie autentycznie zyskuje na tym. Jak się samemu stoi twardo na ziemi to można coś ratować, stawiać granice, we właściwy sposób powiedzieć basta, etc. Inaczej kolejne rozmowy w skrajnych emocjach mogą jeszcze bardziej pogrążyć. A Ty jesteś na jakiejś krawędzi. Bez wzmocnienia siebie - albo nie postawisz mężowi właściwych granic we właściwy sposób (ważne dla Twojej psychiki), albo w końcu w niekontrolowany sposób pękniesz w skrajnych emocjach i np. się rozwiedziesz. A potem jeszcze trudniej, tworzy się nowe fakty, daje się swoiste pozwolenie małżonkowi na nowe związki. No ja bym nie ułatwiała komuś łamania przysięgi. Niech zna jednoznaczną Twoja postawę w temacie. A co zrobi - wpływu nie masz. Taka postawa czasem ratuje znad krawędzi - jest bardzo klarowna i stanowcza. I nie przeszkadza chronić siebie (co to to nie!).
Zachowanie męża nie wygląda na właściwe, tyle, że nie masz na nie wpływu. I tak czytając - nie wygląda na to, aby w najbliższym czasie miało ulec zmianie pod wpływem jakiejkolwiek rozmowy (prędzej znowu usłyszysz w awanturze o rozwodzie). Prawdopodobnie mąż chce trwać w takim stanie - dlaczego miałby chcieć się zmieniać, skoro latami tak było.

Czasami wtórnie zmiana w nas (taka wypracowana miesiącami) powoduje zmianę w naszym "systemie", w innych. Ale zmieniamy siebie dla siebie - mamy jedno życie. I ono może być super szczęśliwe. Ba, nawet może być i trudne, i w tym samym czasie szczęśliwe. Z praktyki piszę - - z Panem Bogiem :) Zawołaj do Niego - aby działał. Pozwól mu na to. To się sprawdza. Sama wiem o tym. W perspektywie lat widzę jak on niesamowicie poskładał moje życie!

Siedzenie i myślenie, czemu mąż znowu w garażu, co robi, z kim, jak on może, czatowanie na rozmowę, która jakoby coś zmieni. Nie widać, żeby miała coś zmienić. Nie widać, aby mąż chciał przyznać się do błędów i zauważyć swój udział. Mocny człowiek raczej wzmacnia innych, słaby dołuje innych, aby poczuć swoją wyższość. Może Twój facet złakniony jest docenienia (wiesz - ogólniak, etc.). Oczywiście nie wiem, nie znam go. Może on komplementów potrzebuje, przeglądania się w oczach innych. Może można mu dać czego mu brak, w granicach prawdy;) Co w nim ceniłaś, cenisz? Czy on o tym wie?
Po za tym facecie przepadają za kobietami, które są pewnym wyzwaniem, nie takimi, które pozwalają na wszystko.

Może na męża nie działa rozmowa. Jest wiele opcji postawienia granic. Od nie podstawiania poduchy pod pupę zacząwszy (obiadki, prowadzenie domu, etc.), życzliwego dystansu - do separacji i alimentów włącznie. No, ale trzeba rozeznać jak te granice stawiać. Ale to może zrobić osoba stabilna emocjonalnie, taka równa babka, która zna swoją wartość, ma poczucie humoru (i na swoistym luzie pokaże, że nie z nią takie numery). A Ty jesteś w fazie wykończenia psychicznego - na sinusoidzie pomiędzy udawaniem, że jest ok, a rozwodem i wielkim pęknięciem.

[kenya]

[Maj.reg]

Dziękuję Coria za to "wiedziałam", tak właśnie poczułam..

Ten czas staje się chyba początkiem czegoś nowego nie wiem czy dobrego, ale pewnie tego dowiem się później..

Z pewnością jest to etap smutku, który wyziera z naszego małżeństwa..przeraziła mnie myśl, że to koniec nawet jeśli zostaniemy jeszcze razem, nie wrócimy chyba do siebie..

Zadaję sobie pytania, na część znam odpowiedź, na część udaję że odpowiedź jest niewłaściwa, niektóre pytania gdzieś kryją się z tyłu głowy..

Jestem smutna, a więc wróciłam po części do swej pierwotnej natury na którą nakładałam maskę , znam źródło swoich lęków, pewnie część zniknęłaby gdyby mąż mnie po prostu przytulił i powiedział proste "będzie dobrze.."

Ale tego nie ma od lat, może dlatego popełniłam wiele błędów i swoją biernością wynikającą z bezsilności wyraziłam zgodę na stopniowe odchodzenie od siebie..

A może taki obrót spraw był nieunikniony w naszym przypadku..

Jeszcze nie jestem gotowa na życie bez niego , choć gdy bywało źle taki scenariusz wydawał mi się wyjściem z sytuacji..

Także taka sytuacja.
Helena

Dziękuję Coria za to "wiedziałam", tak właśnie poczułam..

Ten czas staje się chyba początkiem czegoś nowego nie wiem czy dobrego, ale pewnie tego dowiem się później..

Z pewnością jest to etap smutku, który wyziera z naszego małżeństwa..przeraziła mnie myśl, że to koniec nawet jeśli zostaniemy jeszcze razem, nie wrócimy chyba do siebie..

Zadaję sobie pytania, na część znam odpowiedź, na część udaję że odpowiedź jest niewłaściwa, niektóre pytania gdzieś kryją się z tyłu głowy..

Jestem smutna, a więc wróciłam po części do swej pierwotnej natury na którą nakładałam maskę , znam źródło swoich lęków, pewnie część zniknęłaby gdyby mąż mnie po prostu przytulił i powiedział proste "będzie dobrze.."

Ale tego nie ma od lat, może dlatego popełniłam wiele błędów i swoją biernością wynikającą z bezsilności wyraziłam zgodę na stopniowe odchodzenie od siebie..

A może taki obrót spraw był nieunikniony w naszym przypadku..

Jeszcze nie jestem gotowa na życie bez niego , choć gdy bywało źle taki scenariusz wydawał mi się wyjściem z sytuacji..

Także taka sytuacja.
Helena

[Maj.reg]

Udało mi się porozmawiać z mężem. Musiałam bardzo uważać na słowa..

Trudno mi powtórzyć ..najistotniejsze słowo klucz wolność :sam zdecyduję co , kiedy i czy w ogóle ci powiedzieć, nie mam zamiaru ponosić odpowiedzialności za twoje życie, nie chcę żebyś mi wypominała, że spaprałem Ci życie, nie chcę widzieć cie zapłakaną..

na pytanie czy uważa się za osobę dojrzałą stwierdził, że jak najbardziej, ponadto chce zmienić w swoim życiu wszystko , ja jestem tą klamrą która go trzyma..

Niczego ode mnie nie chce..i dalej jego słowa: nie można żyć z ideałem..nikt by ze mną nie wytrzymał..nie będzie żałował że się rozchodzimy ..

Na moje , że nie chcę żebyśmy się rozstali powiedział : to masz problem..

Zatem jest tak jak przeczuwałam.

Helena

Udało mi się porozmawiać z mężem. Musiałam bardzo uważać na słowa..

Trudno mi powtórzyć ..najistotniejsze słowo klucz wolność :sam zdecyduję co , kiedy i czy w ogóle ci powiedzieć, nie mam zamiaru ponosić odpowiedzialności za twoje życie, nie chcę żebyś mi wypominała, że spaprałem Ci życie, nie chcę widzieć cie zapłakaną..

na pytanie czy uważa się za osobę dojrzałą stwierdził, że jak najbardziej, ponadto chce zmienić w swoim życiu wszystko , ja jestem tą klamrą która go trzyma..

Niczego ode mnie nie chce..i dalej jego słowa: nie można żyć z ideałem..nikt by ze mną nie wytrzymał..nie będzie żałował że się rozchodzimy ..

Na moje , że nie chcę żebyśmy się rozstali powiedział : to masz problem..

Zatem jest tak jak przeczuwałam.

Helena