[rafalj]

Witam. U mnie rzecz się przedstawia tak. Jesteśmy 8 lat małżeństwem, różnie bywało, częściej dobrze, choć sprzeczki i ciche dni zdarzyły się nie raz. Ja jestem raczej spokojny, choć bywam impulsywny, żona jest bardzo spokojna i z natury skryta.

W tym roku jedziemy po równi pochyłej. Żona dąży do rozstania albo przynajmniej do separacji bądź życia obok siebie i mijania się na odległość. Próbowałem walczyć o zatrzymanie jej. Nie szczędziłem wysiłków, które przyniosły nawet krótkotrwałą poprawę.

Ostatnio jednak i mnie opuszczają siły, z w miarę normalnego faceta zamieniłem się z wolna w trzęsącą się galaretę, robię mnóstwo głupstw, naciskam na żonę o jasne wyłożenie przyczyn, co ją jeszcze bardziej oddala, sam nie mogę nic robić na swoim poletku, zdrowie mi zaczyna szwankować, a dzisiaj będąc sam na strychu miałem naprawdę czarne myśli.

Powody żony są mniej więcej takie. Chce się ode mnie wyzwolić, gdyż ją nazbyt ograniczam. W czym mianowicie? Ano w wielu rzeczach, choć podania konkretnych przykładów unika. Ograniczam i męczę. Zwłaszcza teraz wchodzę jej na głowę, co niniejszym mogę potwierdzić, tyle tylko że co mam robić - puścić, niech odejdzie? Miotam się, więc nazywa mnie chwiejnym i zmiennym. Mówi że mnie nie kocha albo "chyba kocha", nie ufa mi, ufa za to swojej pani psycholog, z którą raz przez chwilę rozmawiałem i która wydała mi się odrażającą osobą.

Chce zająć się teraz sobą i tylko sobą. Siebie stawia na pierwszym miejscu. Pragnie odnaleźć swoje prawdziwe powołania, których przy moim boku nie jest w stanie z siebie wyzwolić. Chce jakoś poukładać swoje życie, a ja tutaj nie mam nic do gadania, wręcz jestem zbędny, a nawet przeszkadzam. To ja jestem główną zawadą, blokującą jej rozwój. Fakt, mogłem być lepszy, i mówię jej, że mogę się zmienić, czego już raz dałem dowód, ale zacięła się tak, że nie dam rady nic wskórać.

Przede wszystkim muszę się jakoś sobą zająć, bo widzę, że jak tak dalej pójdzie, a pójdzie, to albo zwariuję, albo z sobą skończę. Kilka dni temu u nas na wsi jechało pogotowie z policją do naszego sąsiada, którego żona także opuściła, i ludzie truchleli ze strachu: jak nic Grześ się powiesił. Bo takie rzeczy rozumieją się same przez się. Na szczęście nic złego się nie wydarzyło. Ja muszę uniknąć takiego stanu, bo jestem uczuciowy i impulsywny i ze zmaltretowanym sercem gotów jestem na różne numery.

Modlitwa i chodzenie do kościoła na mnie słabo działają. Byłem już u spowiedzi, u komunii i Pan Bóg raczej nie zainteresował się moim przypadkiem. Psychologia też chyba na mnie nie podziała, choć rozważam w rozpaczy i taki krok, by pójść do psychologa.

Żona mówi, że od początku się przy mnie dusiła. Jakoś nie mogę tego potwierdzić, zbudowaliśmy bowiem całkiem udaną rodzinę: ładne mieszkanie i dwójka dzieci, a pracowaliśmy na trudnym materiale, bo syn dawał nam mocno w kość.

Na mój zarzut, że żona nie mówi mi nic miłego, tylko same niemiłe, wręcz przerażające rzeczy, wciąż wyciąga moje wady, pastwi się nade mną w pamiętnikach i opisuje mnie w internecie jako nieomal zwyrodnialca, odpowiedziała że tak musi, inaczej powróciłaby na stare tory, czyli wpadłaby znów w moje sidła, gdyby tylko okazała mi odrobinę serdeczności.

Niewiele z tego pojmuję, gdyż sideł żadnych nie stosowałem, nie licząc tych, którymi obecnie staram się ją bezskutecznie skłonić do powrotu do mnie. Matką jest dobrą i o dzieci dba, deklaruje również, że nie opuściłaby ich - to przynajmniej jest pocieszające.

Współżycia nie ma wcale od miesięcy i nie mam co marzyć o tym, gdybyśmy nawet byli razem. Powiedziała: nie, i nie będzie. Ale do tego zdążyłem z bólem przywyknąć, mimo że jestem raczej człowiekiem zmysłów niż myśli i miłość fizyczna jest dla mnie najlepszym narzędziem do okazywania miłości w ogóle. Żona jest bardzo piękna i pociągająca, co jest tutaj okolicznością raczej niekorzystną...

Podpowiedzcie jak się wyzwolić z takiej matni. Walczyć dalej nie mogę, bo w tym stanie ducha każdy mój krok to krok pijanego i przynosi tylko coraz większe straty. Zresztą nie mam już sił, a żona jasno mi daje odczuć, żebym zszedł jej z oczu. Czuję również, że wycofanie moje będzie się równało natychmiastowemu końcowi naszego małżeństwa.

Nie potrafię zaakceptować prostej przecież rzeczy, że mianowicie wszystko się kiedyś kończy, kończy się więc także małżeństwo. Stosowałem wobec żony argumenty poniżej pasa: wypominałem jej przysięgę małżeńską. Ale nie chcę już argumentów, zabiegów, próśb, zazdrości, czekania, i kolejnych załamań, nie chcę, tym bardziej że to pogarsza sprawę. Chcę się wyzwolić, ratować. Ratować także swoje życie. Bo żony nie skłoni już żadna moc do powrotu do mnie i muszę to uznać.

Na koniec słowo o wspomnianej pani psycholog. Była u niej parę razy i ostatnim razem przyszła bardzo smutna, nie chciała nic mówić, tylko że później mi powie. Od tygodni było między nami bardzo dobrze. Gdy rano wychodziła na spotkanie, była szczęśliwa i radosna, wróciła zaś jak z krzyża zdjęta. Mianowicie pani psycholog wręcz zażądała od niej, abym się wyprowadził. Taki warunek postawiła, jeżeli jej terapia ma mieć sens. Jak wyśledziłem z tajnych zapisków żony, obawiała się ona z góry takiego postawienia sprawy, szła więc na to feralne spotkanie z drżeniem serca. Spotkanie potwierdziło jej obawy i przekazała mi to grobowym głosem, że pani psycholog powiedziała jej, że jeżeli jej terapia ma przynieść efekty dla niej, to powinienem się wyprowadzić, zostawić mój dom, moje dzieci, wszystko i zniknąć na ROK. Gdyż jestem przeszkodą, utrudniającą taką terapię.

Prawie się rozpłakałem, wziąłem parę szmat i w amoku przenocowałem w hotelu. Gdy następnego dnia wróciłem, pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to zniknięcie ze ścian naszych pamiątek ze ślubu: żona je wyrzuciła. Wiem także, iż rozważała zmianę zamków, gdybym się upierał przy powrocie do domu. Czułem się jak bohater 997.

Wtedy to pojechałem do tej pani i zostałem przywitany nieomal wyzwiskami i wypędzony z podwórza, gdzie ujadały psy, nie dając mi przystąpić bliżej niż na 10 metrów. A tylko grzecznie zapytałem, złamanym głosem, że niepokoję się o żonę i co się z nią dzieje.

Zaproponowałem potem żonie, by poszła do innego psychologa. Umówiłem się także na spotkanie z dobrym psychologiem i poszedłem z nią. Po wizycie żona powiedziała tej psycholog, że dalsze spotkania nie mają sensu i że tylko tamta pani wchodzi w grę. Kiedy w przystępie rozpaczy zapytałem, czy gdyby miała wybór: ja mam zniknąć z jej życia lub możliwość powrotu do swej psycholog, z zimnym uśmiechem odparła, że nawet sekundy by się nie zastanawiała - pani psycholog. Czuła bowiem że jestem bardzo niechętny tej kobiecie i na jakiś czas wymogłem zerwanie terapii.

Co o tym myślicie? Moja rodzina uważa po rozmowie z żoną, że dziwnie się zachowuje i że coś jej dolega. Wszyscy się niepokoją. Mnie ani nikomu oprócz swojej pani przewodniczki nie da sobie pomóc. Mówi, że otwarła się przed nią łatwa, prosta droga do wyjścia z jej problemów. Jakoś się obawiam takich dróg. Mnie samemu powiada, że nie jestem gotów na usłyszenie prawdy i nas.

Boję się, jestem załamany, o niczym innym nie potrafię myśleć.

Witam. U mnie rzecz się przedstawia tak. Jesteśmy 8 lat małżeństwem, różnie bywało, częściej dobrze, choć sprzeczki i ciche dni zdarzyły się nie raz. Ja jestem raczej spokojny, choć bywam impulsywny, żona jest bardzo spokojna i z natury skryta.

W tym roku jedziemy po równi pochyłej. Żona dąży do rozstania albo przynajmniej do separacji bądź życia obok siebie i mijania się na odległość. Próbowałem walczyć o zatrzymanie jej. Nie szczędziłem wysiłków, które przyniosły nawet krótkotrwałą poprawę.

Ostatnio jednak i mnie opuszczają siły, z w miarę normalnego faceta zamieniłem się z wolna w trzęsącą się galaretę, robię mnóstwo głupstw, naciskam na żonę o jasne wyłożenie przyczyn, co ją jeszcze bardziej oddala, sam nie mogę nic robić na swoim poletku, zdrowie mi zaczyna szwankować, a dzisiaj będąc sam na strychu miałem naprawdę czarne myśli.

Powody żony są mniej więcej takie. Chce się ode mnie wyzwolić, gdyż ją nazbyt ograniczam. W czym mianowicie? Ano w wielu rzeczach, choć podania konkretnych przykładów unika. Ograniczam i męczę. Zwłaszcza teraz wchodzę jej na głowę, co niniejszym mogę potwierdzić, tyle tylko że co mam robić - puścić, niech odejdzie? Miotam się, więc nazywa mnie chwiejnym i zmiennym. Mówi że mnie nie kocha albo "chyba kocha", nie ufa mi, ufa za to swojej pani psycholog, z którą raz przez chwilę rozmawiałem i która wydała mi się odrażającą osobą.

Chce zająć się teraz sobą i tylko sobą. Siebie stawia na pierwszym miejscu. Pragnie odnaleźć swoje prawdziwe powołania, których przy moim boku nie jest w stanie z siebie wyzwolić. Chce jakoś poukładać swoje życie, a ja tutaj nie mam nic do gadania, wręcz jestem zbędny, a nawet przeszkadzam. To ja jestem główną zawadą, blokującą jej rozwój. Fakt, mogłem być lepszy, i mówię jej, że mogę się zmienić, czego już raz dałem dowód, ale zacięła się tak, że nie dam rady nic wskórać.

Przede wszystkim muszę się jakoś sobą zająć, bo widzę, że jak tak dalej pójdzie, a pójdzie, to albo zwariuję, albo z sobą skończę. Kilka dni temu u nas na wsi jechało pogotowie z policją do naszego sąsiada, którego żona także opuściła, i ludzie truchleli ze strachu: jak nic Grześ się powiesił. Bo takie rzeczy rozumieją się same przez się. Na szczęście nic złego się nie wydarzyło. Ja muszę uniknąć takiego stanu, bo jestem uczuciowy i impulsywny i ze zmaltretowanym sercem gotów jestem na różne numery.

Modlitwa i chodzenie do kościoła na mnie słabo działają. Byłem już u spowiedzi, u komunii i Pan Bóg raczej nie zainteresował się moim przypadkiem. Psychologia też chyba na mnie nie podziała, choć rozważam w rozpaczy i taki krok, by pójść do psychologa.

Żona mówi, że od początku się przy mnie dusiła. Jakoś nie mogę tego potwierdzić, zbudowaliśmy bowiem całkiem udaną rodzinę: ładne mieszkanie i dwójka dzieci, a pracowaliśmy na trudnym materiale, bo syn dawał nam mocno w kość.

Na mój zarzut, że żona nie mówi mi nic miłego, tylko same niemiłe, wręcz przerażające rzeczy, wciąż wyciąga moje wady, pastwi się nade mną w pamiętnikach i opisuje mnie w internecie jako nieomal zwyrodnialca, odpowiedziała że tak musi, inaczej powróciłaby na stare tory, czyli wpadłaby znów w moje sidła, gdyby tylko okazała mi odrobinę serdeczności.

Niewiele z tego pojmuję, gdyż sideł żadnych nie stosowałem, nie licząc tych, którymi obecnie staram się ją bezskutecznie skłonić do powrotu do mnie. Matką jest dobrą i o dzieci dba, deklaruje również, że nie opuściłaby ich - to przynajmniej jest pocieszające.

Współżycia nie ma wcale od miesięcy i nie mam co marzyć o tym, gdybyśmy nawet byli razem. Powiedziała: nie, i nie będzie. Ale do tego zdążyłem z bólem przywyknąć, mimo że jestem raczej człowiekiem zmysłów niż myśli i miłość fizyczna jest dla mnie najlepszym narzędziem do okazywania miłości w ogóle. Żona jest bardzo piękna i pociągająca, co jest tutaj okolicznością raczej niekorzystną...

Podpowiedzcie jak się wyzwolić z takiej matni. Walczyć dalej nie mogę, bo w tym stanie ducha każdy mój krok to krok pijanego i przynosi tylko coraz większe straty. Zresztą nie mam już sił, a żona jasno mi daje odczuć, żebym zszedł jej z oczu. Czuję również, że wycofanie moje będzie się równało natychmiastowemu końcowi naszego małżeństwa.

Nie potrafię zaakceptować prostej przecież rzeczy, że mianowicie wszystko się kiedyś kończy, kończy się więc także małżeństwo. Stosowałem wobec żony argumenty poniżej pasa: wypominałem jej przysięgę małżeńską. Ale nie chcę już argumentów, zabiegów, próśb, zazdrości, czekania, i kolejnych załamań, nie chcę, tym bardziej że to pogarsza sprawę. Chcę się wyzwolić, ratować. Ratować także swoje życie. Bo żony nie skłoni już żadna moc do powrotu do mnie i muszę to uznać.

Na koniec słowo o wspomnianej pani psycholog. Była u niej parę razy i ostatnim razem przyszła bardzo smutna, nie chciała nic mówić, tylko że później mi powie. Od tygodni było między nami bardzo dobrze. Gdy rano wychodziła na spotkanie, była szczęśliwa i radosna, wróciła zaś jak z krzyża zdjęta. Mianowicie pani psycholog wręcz zażądała od niej, abym się wyprowadził. Taki warunek postawiła, jeżeli jej terapia ma mieć sens. Jak wyśledziłem z tajnych zapisków żony, obawiała się ona z góry takiego postawienia sprawy, szła więc na to feralne spotkanie z drżeniem serca. Spotkanie potwierdziło jej obawy i przekazała mi to grobowym głosem, że pani psycholog powiedziała jej, że jeżeli jej terapia ma przynieść efekty dla niej, to powinienem się wyprowadzić, zostawić mój dom, moje dzieci, wszystko i zniknąć na ROK. Gdyż jestem przeszkodą, utrudniającą taką terapię.

Prawie się rozpłakałem, wziąłem parę szmat i w amoku przenocowałem w hotelu. Gdy następnego dnia wróciłem, pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to zniknięcie ze ścian naszych pamiątek ze ślubu: żona je wyrzuciła. Wiem także, iż rozważała zmianę zamków, gdybym się upierał przy powrocie do domu. Czułem się jak bohater 997.

Wtedy to pojechałem do tej pani i zostałem przywitany nieomal wyzwiskami i wypędzony z podwórza, gdzie ujadały psy, nie dając mi przystąpić bliżej niż na 10 metrów. A tylko grzecznie zapytałem, złamanym głosem, że niepokoję się o żonę i co się z nią dzieje.

Zaproponowałem potem żonie, by poszła do innego psychologa. Umówiłem się także na spotkanie z dobrym psychologiem i poszedłem z nią. Po wizycie żona powiedziała tej psycholog, że dalsze spotkania nie mają sensu i że tylko tamta pani wchodzi w grę. Kiedy w przystępie rozpaczy zapytałem, czy gdyby miała wybór: ja mam zniknąć z jej życia lub możliwość powrotu do swej psycholog, z zimnym uśmiechem odparła, że nawet sekundy by się nie zastanawiała - pani psycholog. Czuła bowiem że jestem bardzo niechętny tej kobiecie i na jakiś czas wymogłem zerwanie terapii.

Co o tym myślicie? Moja rodzina uważa po rozmowie z żoną, że dziwnie się zachowuje i że coś jej dolega. Wszyscy się niepokoją. Mnie ani nikomu oprócz swojej pani przewodniczki nie da sobie pomóc. Mówi, że otwarła się przed nią łatwa, prosta droga do wyjścia z jej problemów. Jakoś się obawiam takich dróg. Mnie samemu powiada, że nie jestem gotów na usłyszenie prawdy i nas.

Boję się, jestem załamany, o niczym innym nie potrafię myśleć.

[Dorota 6]

rafalj,
smutne to co piszesz, rozumiem Ciebie doskonale w jakim jesteś stanie. Nie wiem, co się tam u Was podziało, że żona tak Cię poniża. Moim zdaniem powinieneś odejść, jeśli możesz. Może żona beż Ciebie dopiero zobaczy co traci. Czasami właśnie taka rozłąka, ten przysłowiowy kryzys może przynieść paradoksalnie cos dobrego. Mój mąż odszedł ode mnie, ale dopiero będąc samą zobaczyłam prawdziwą siebie, ze swoimi wadami, błędami. Dopiero teraz wiem, co muszę naprawić. Jesteś na początku drogi, ale może warto pozwolić jej odejść. Może każdy z Was z innej perspektywy to wszystko zobaczy.

rafalj,
smutne to co piszesz, rozumiem Ciebie doskonale w jakim jesteś stanie. Nie wiem, co się tam u Was podziało, że żona tak Cię poniża. Moim zdaniem powinieneś odejść, jeśli możesz. Może żona beż Ciebie dopiero zobaczy co traci. Czasami właśnie taka rozłąka, ten przysłowiowy kryzys może przynieść paradoksalnie cos dobrego. Mój mąż odszedł ode mnie, ale dopiero będąc samą zobaczyłam prawdziwą siebie, ze swoimi wadami, błędami. Dopiero teraz wiem, co muszę naprawić. Jesteś na początku drogi, ale może warto pozwolić jej odejść. Może każdy z Was z innej perspektywy to wszystko zobaczy.

[twardy]

Witaj rafalj na forum.
Rozumiem co przechodzisz, bo sam kiedyś to samo przechodziłem.
Wiem, że jest Ci ciężko, że cały Twój świat Ci się zawalił.
Mnie pomogło na początku naszego kryzysu małżeńskiego zbliżenie się do Boga, ale takie prawdziwe.
Co mam na myśli? Poświęć trochę czasu i poczytaj to forum, ale tak dłużej i nie kilka razy, ale na razie na stałe. Znajdziesz tu wiele przydatnych informacji, linków do nagrań konferencji, rekolekcji, ciekawych książek.
Przed Tobą sporo pracy - pracy nad sobą. Tylko pracując nad sobą, zmieniając siebie, masz szansę na uratowanie swojego małżeństwa.
Na żonę jak już chyba widzisz, nie masz wpływu. Przestań więc wpływać na nią i zajmij się sobą.

Zacznij może tutaj:

http://www.kryzys.org/viewforum.php?f=3

http://sychar-rekolekcje.blogspot.com/

https://www.youtube.com/user/sycharpl

Pisałeś, że myślisz o pójściu do psychologa.
Widzisz, żona poszła i pracuje nad sobą, więc nie zastanawiaj się tylko idź i Ty.

Jesienią rusza tu na forum program 12 kroków, które polecam.
Więcej o krokach tutaj: http://sychar.org/sycharowskie-warsztaty/

Pisząc na forum pamiętaj, że do forum ma dostęp każdy kto chce. Radzę Ci więc, abyś nie podawał takich danych o sobie, rodzinie, znajomych, po których ktoś mógłby Cię zidentyfikować.
To tak dla bezpieczeństwa nie tylko Twojego czy żony, ale również rodziny i innych znajomych, o których ewentualnie byś napisał.

Nie odnoszę się specjalnie do tematów jakie poruszyłeś w swoim poście, bo jest ich tyle, że po trochu różni inni użytkownicy forum odniosą się do Twoich słów.

Witaj rafalj na forum.
Rozumiem co przechodzisz, bo sam kiedyś to samo przechodziłem.
Wiem, że jest Ci ciężko, że cały Twój świat Ci się zawalił.
Mnie pomogło na początku naszego kryzysu małżeńskiego zbliżenie się do Boga, ale takie prawdziwe.
Co mam na myśli? Poświęć trochę czasu i poczytaj to forum, ale tak dłużej i nie kilka razy, ale na razie na stałe. Znajdziesz tu wiele przydatnych informacji, linków do nagrań konferencji, rekolekcji, ciekawych książek.
Przed Tobą sporo pracy - pracy nad sobą. Tylko pracując nad sobą, zmieniając siebie, masz szansę na uratowanie swojego małżeństwa.
Na żonę jak już chyba widzisz, nie masz wpływu. Przestań więc wpływać na nią i zajmij się sobą.

Zacznij może tutaj:

http://www.kryzys.org/viewforum.php?f=3

http://sychar-rekolekcje.blogspot.com/

https://www.youtube.com/user/sycharpl

Pisałeś, że myślisz o pójściu do psychologa.
Widzisz, żona poszła i pracuje nad sobą, więc nie zastanawiaj się tylko idź i Ty.

Jesienią rusza tu na forum program 12 kroków, które polecam.
Więcej o krokach tutaj: http://sychar.org/sycharowskie-warsztaty/

Pisząc na forum pamiętaj, że do forum ma dostęp każdy kto chce. Radzę Ci więc, abyś nie podawał takich danych o sobie, rodzinie, znajomych, po których ktoś mógłby Cię zidentyfikować.
To tak dla bezpieczeństwa nie tylko Twojego czy żony, ale również rodziny i innych znajomych, o których ewentualnie byś napisał.

Nie odnoszę się specjalnie do tematów jakie poruszyłeś w swoim poście, bo jest ich tyle, że po trochu różni inni użytkownicy forum odniosą się do Twoich słów.

[Drabinka]

Rafale, masz moją modlitwę. Na pewno jest coś w tym, że masz powód, by niepokoić się o żonę. Część twojej historii to tak, jakbym swoją czytała. U nas nie ma jedynie wrogości, jest zimna obojętność, ale z obu stron.

Jedno, co mogę Ci doradzić jako kobieta, która stoi na skraju, która wartościuje swoje życie i chce "oddechu", daj jej ten oddech. Zapewniam - łaszenie się, naleganie, nakłanianie jedynie Cię od niej oddalą. Odsuń się od niej fizycznie, nawet słownie. Bądź tylko czujny, bo możliwe, że tamta kobieta wyprała jej mózg. Sprawdzałeś ją w internecie? Co o niej wiadomo?

Nie poradzisz nic wypominaniem, przypominaniem przysiegi, obietnic. Jedyne, co może dzialać jak kropla, co drązy skałę, to Twoja daleka obecność, wierność, wytrwałość i ochrona. To trudne, poświęcające, ale skoro kochasz żonę, ratuj ją. Nawet jeśli musiałbyś stać daleko od niej.

Ale pod żadnym pozorem nie wyprowadzaj się z domu i dzieci. Nie płacz, nie okazuj słabości przy niej. Wyżalaj się nam, bądź opanowany, warto to przećwiczyć. Musisz być silny.

Trzymaj się, wspomnę w modlitwie.

Rafale, masz moją modlitwę. Na pewno jest coś w tym, że masz powód, by niepokoić się o żonę. Część twojej historii to tak, jakbym swoją czytała. U nas nie ma jedynie wrogości, jest zimna obojętność, ale z obu stron.

Jedno, co mogę Ci doradzić jako kobieta, która stoi na skraju, która wartościuje swoje życie i chce "oddechu", daj jej ten oddech. Zapewniam - łaszenie się, naleganie, nakłanianie jedynie Cię od niej oddalą. Odsuń się od niej fizycznie, nawet słownie. Bądź tylko czujny, bo możliwe, że tamta kobieta wyprała jej mózg. Sprawdzałeś ją w internecie? Co o niej wiadomo?

Nie poradzisz nic wypominaniem, przypominaniem przysiegi, obietnic. Jedyne, co może dzialać jak kropla, co drązy skałę, to Twoja daleka obecność, wierność, wytrwałość i ochrona. To trudne, poświęcające, ale skoro kochasz żonę, ratuj ją. Nawet jeśli musiałbyś stać daleko od niej.

Ale pod żadnym pozorem nie wyprowadzaj się z domu i dzieci. Nie płacz, nie okazuj słabości przy niej. Wyżalaj się nam, bądź opanowany, warto to przećwiczyć. Musisz być silny.

Trzymaj się, wspomnę w modlitwie.

[kinga2]

[rafalj]

Dziękuję Kinga, też mi ta terapeutka się bardzo nie podoba, ale jest zarejestrowana, tzn urzędowa, choć żadnych, ale to nawet jednej opinii o niej nie ma.

Macie rację, by nie okazywać słabości, a to właśnie nieustannie robię. Za dużo już jej okazałem. Jesteśmy teraz osobno, choć rozmawiamy, a dzisiaj żona jakby dała mi nadzieję, co mnie w jednej sekundzie postawiło na nogi: od razu wróciłem myślą do książek, do swoich projektów, jak na zawołanie zadzwonił telefon z ofertą dodatkowej pracy, myślę o studiach podyplomowych, naharowałem się fizycznie jak wół. Człowiek od razu odżywa.

Żona jak gdyby warunkuje swoją przychylność od tego, jak będę sobie radził sam, w sytuacji porzucenia. Tzn jeśli sobie poradzę, to będzie oznaczało, że nie musi mnie porzucać. Ale machina duchowa jest ociężała. Jeśli poprzestawiam wektory, potoczę się w innym kierunku. A żonę kocham, nie chcę jej tracić, jest bardzo wartościową osobą, choć pogubiła się kompletnie, a ja ją jeszcze dobijam swoją hiper-histerią.

Dziękuję Kinga, też mi ta terapeutka się bardzo nie podoba, ale jest zarejestrowana, tzn urzędowa, choć żadnych, ale to nawet jednej opinii o niej nie ma.

Macie rację, by nie okazywać słabości, a to właśnie nieustannie robię. Za dużo już jej okazałem. Jesteśmy teraz osobno, choć rozmawiamy, a dzisiaj żona jakby dała mi nadzieję, co mnie w jednej sekundzie postawiło na nogi: od razu wróciłem myślą do książek, do swoich projektów, jak na zawołanie zadzwonił telefon z ofertą dodatkowej pracy, myślę o studiach podyplomowych, naharowałem się fizycznie jak wół. Człowiek od razu odżywa.

Żona jak gdyby warunkuje swoją przychylność od tego, jak będę sobie radził sam, w sytuacji porzucenia. Tzn jeśli sobie poradzę, to będzie oznaczało, że nie musi mnie porzucać. Ale machina duchowa jest ociężała. Jeśli poprzestawiam wektory, potoczę się w innym kierunku. A żonę kocham, nie chcę jej tracić, jest bardzo wartościową osobą, choć pogubiła się kompletnie, a ja ją jeszcze dobijam swoją hiper-histerią.

[kinga2]

[rafalj]

[quote="kinga2"]

[quote="kinga2"]

[kenya]

Rafale,
jeśli w waszych rodzinach było pijaństwo, to z całą pewnością oboje macie w jakiś sposób zaburzone postrzeganie, to przekłada się na nieumiejętność w komunikacji, głównie w odbieraniu komunikatów bliskiej osoby.
Wystarczy jedna strona w małżeństwie z takim "defektem" a skutek jest opłakany, jeśli są dwie- trudno to ogranąć, bo niby które z Was miałby być tą stroną bardziej świadomą i zorientowaną na zmiany?
Póki co każde z Was zaspakaja swoje potrzeby (do końca siebie nie rozumiejąc), jednocześnie nie rozpoznając potrzeb drugiej osoby- to błędne koło.
Obawiam się Rafał, że bez profesjonalnej pomocy NIC nie da się zrobić.

Ponieważ żona podjęła jakieś kroki w tym kierunku (choć Ty deprecjonujesz ich jakość), to byłoby dobrze byś Ty także podjął takowe w swoim własnym interesie.
Bo póki co, Twoja ocena co do żoninej terapi może jest tylko Twoją bardzo subiektywną oceną.
Może wydawać Ci się jej terapia niewygodna i niesłuszna z tego powodu, że zaburzy istniejący porządek rzeczy (już tak się dzieje), czyli odgrywanie tzw."chorego cyklu (na co żona zwróciła uwagę). Bo jeśli ona odejdzie - to z kim będziesz ten cykl odrywał?
Nawet najbardziej destrukcyjne reakcje, które mają już rangę schematów mocno wpisujących się w wasze zachowania mogą wydawać Ci się bliskie / znane i godne podtrzymania, stąd strach przed ich utraceniem i deprecjonowanie wartości terapii którą właśnie żona odbywa.

Jedynym słusznym na tym etapie wyjściem jest podjęcie przez Ciebie pracy nad sobą i dla SIEBIE.
Kiedy poznasz siebie, łatwiej będzie Wam z żoną nawiązać kontakt oparty na zdrowych relacjach.
Zapragniecie natychmiast odrzucić reakcje oparte na od dawna powielanych schematach, które Was oboje męczą i prowadzą do coraz głębszej nieświadomości.

Rafale,
jeśli w waszych rodzinach było pijaństwo, to z całą pewnością oboje macie w jakiś sposób zaburzone postrzeganie, to przekłada się na nieumiejętność w komunikacji, głównie w odbieraniu komunikatów bliskiej osoby.
Wystarczy jedna strona w małżeństwie z takim "defektem" a skutek jest opłakany, jeśli są dwie- trudno to ogranąć, bo niby które z Was miałby być tą stroną bardziej świadomą i zorientowaną na zmiany?
Póki co każde z Was zaspakaja swoje potrzeby (do końca siebie nie rozumiejąc), jednocześnie nie rozpoznając potrzeb drugiej osoby- to błędne koło.
Obawiam się Rafał, że bez profesjonalnej pomocy NIC nie da się zrobić.

Ponieważ żona podjęła jakieś kroki w tym kierunku (choć Ty deprecjonujesz ich jakość), to byłoby dobrze byś Ty także podjął takowe w swoim własnym interesie.
Bo póki co, Twoja ocena co do żoninej terapi może jest tylko Twoją bardzo subiektywną oceną.
Może wydawać Ci się jej terapia niewygodna i niesłuszna z tego powodu, że zaburzy istniejący porządek rzeczy (już tak się dzieje), czyli odgrywanie tzw."chorego cyklu (na co żona zwróciła uwagę). Bo jeśli ona odejdzie - to z kim będziesz ten cykl odrywał?
Nawet najbardziej destrukcyjne reakcje, które mają już rangę schematów mocno wpisujących się w wasze zachowania mogą wydawać Ci się bliskie / znane i godne podtrzymania, stąd strach przed ich utraceniem i deprecjonowanie wartości terapii którą właśnie żona odbywa.

Jedynym słusznym na tym etapie wyjściem jest podjęcie przez Ciebie pracy nad sobą i dla SIEBIE.
Kiedy poznasz siebie, łatwiej będzie Wam z żoną nawiązać kontakt oparty na zdrowych relacjach.
Zapragniecie natychmiast odrzucić reakcje oparte na od dawna powielanych schematach, które Was oboje męczą i prowadzą do coraz głębszej nieświadomości.

[Jacek-sychar]

Rafale

Polecam Ci książkę:
ks dr hab. Grzegorz Polok, Rozwinąć skrzydła
http://www.rozwinacskrzydla.pl/

To między innymi o takich jak Ty i żona. Spróbuj przeczytać. Dostępna za darmo w internecie.

Rafale

Polecam Ci książkę:
ks dr hab. Grzegorz Polok, Rozwinąć skrzydła
http://www.rozwinacskrzydla.pl/

To między innymi o takich jak Ty i żona. Spróbuj przeczytać. Dostępna za darmo w internecie.

[rafalj]

Cytat:

Rafale Polecam Ci książkę: ks dr hab. Grzegorz Polok, Rozwinąć skrzydła http://www.rozwinacskrzydla.pl/ To między innymi o takich jak Ty i żona. Spróbuj przeczytać. Dostępna za darmo w internecie.

Dziękuję, przeglądam tę książkę. Mam jednak opór przed patrzeniem na siebie jako na DDA czy coś takiego. Pisząc "o takich jak Ty" zagalopowałeś się trochę. Kilka cytatów z tej książki zupełnie do mnie nie pasuje, inne - trochę pasują. Każdy jest czasem zalękniony, każdy czasem potrzebuje akceptacji, każdy przechodzi chwile słabości.

Jeśli jak piszecie na stronie 40% ludzi to DDA, to jest to bardzo pojemna kategoria. Żona także określiła mnie jako DDA. Łatwo tak na kogoś powiedzieć, trudniej temu udowodnić potem, że się nie jest wielbłądem.

Cytat:

Rafale Polecam Ci książkę: ks dr hab. Grzegorz Polok, Rozwinąć skrzydła http://www.rozwinacskrzydla.pl/ To między innymi o takich jak Ty i żona. Spróbuj przeczytać. Dostępna za darmo w internecie.

Dziękuję, przeglądam tę książkę. Mam jednak opór przed patrzeniem na siebie jako na DDA czy coś takiego. Pisząc "o takich jak Ty" zagalopowałeś się trochę. Kilka cytatów z tej książki zupełnie do mnie nie pasuje, inne - trochę pasują. Każdy jest czasem zalękniony, każdy czasem potrzebuje akceptacji, każdy przechodzi chwile słabości.

Jeśli jak piszecie na stronie 40% ludzi to DDA, to jest to bardzo pojemna kategoria. Żona także określiła mnie jako DDA. Łatwo tak na kogoś powiedzieć, trudniej temu udowodnić potem, że się nie jest wielbłądem.

[Jacek-sychar]

Rafale

Chyba mam dzisiaj zły dzień. Co komuś napiszę, to się na mnie obraża.

Jest to książka o osobach z rodzin, w których były jakieś kłopoty (DDA, DDD, DDRR). Jeżeli napisałeś, że był pewien problem w Twoim domu, to spróbuj tą książkę nie przejrzeć, tylko przeczytać.
Jak zdajesz sobie sprawę, wiem tylko tyle o Tobie, ile sam napiszesz. Czy uważasz, że chciałem Cię obrazić? Jeżeli tak, to bardzo przepraszam, ale nawet nie przeszło mi to przez myśl. Kilku osobom już polecałem tę książkę i z reguły pisały, że bardzo im pomogła.

Nic nie staram się Ci udowadniać. Wydawało mi się tylko, że wskażę Ci możliwą drogę pomocy. Żebyś mógł lepiej poznać siebie i/lub swoją żonę. Czy z tego skorzystasz zależy tylko od Ciebie.

Rafale

Chyba mam dzisiaj zły dzień. Co komuś napiszę, to się na mnie obraża.

Jest to książka o osobach z rodzin, w których były jakieś kłopoty (DDA, DDD, DDRR). Jeżeli napisałeś, że był pewien problem w Twoim domu, to spróbuj tą książkę nie przejrzeć, tylko przeczytać.
Jak zdajesz sobie sprawę, wiem tylko tyle o Tobie, ile sam napiszesz. Czy uważasz, że chciałem Cię obrazić? Jeżeli tak, to bardzo przepraszam, ale nawet nie przeszło mi to przez myśl. Kilku osobom już polecałem tę książkę i z reguły pisały, że bardzo im pomogła.

Nic nie staram się Ci udowadniać. Wydawało mi się tylko, że wskażę Ci możliwą drogę pomocy. Żebyś mógł lepiej poznać siebie i/lub swoją żonę. Czy z tego skorzystasz zależy tylko od Ciebie.

[rafalj]

[rafalj]

Jacku, bez przesady, ani mi przez myśl nie przyszło obrażać się czy ciebie, coś Ty!

Jacku, bez przesady, ani mi przez myśl nie przyszło obrażać się czy ciebie, coś Ty!