Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować
swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Portal  RSSRSS  BłogosławieństwaBłogosławieństwa  RekolekcjeRekolekcje  Ruch Wiernych SercRuch Wiernych Serc  12 kroków12 kroków  StowarzyszenieStowarzyszenie  KronikaKronika
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  FAQFAQ  NagraniaNagrania  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy  StatystykiStatystyki

Poprzedni temat «» Następny temat
czekanie na cud
Autor Wiadomość
MonikaMaria3
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-26, 20:54   

Są takie dni jak dziś, gdy doskonale Cię rozumiem. Coraz częściej ten etap dotyka i mnie. Już dziś wyzalilam się Gosi... Samo to mi pomoglo. Dziękuję Gosiu.
Widzisz duzapanno wydawalo mi się, że kapitulacje ogłosiłam juz dawno... Ale wciąż sie miotam. Raz jest dobrze raz źle, ale coraz częściej myślę po prostu o spokojnym, bez nerwów życiu samej z córką. Zrobilam krok 1,2,3,4... Stanelam w miejscu. I znowu ppowróciły miotania. Czemu te nasze męża takie zatwardziale? Im wolno popełniać błędy i to koszmarne... Nas byle co dyskwalifikuje
 
     
GosiaH
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 06:53   

MonikaMaria3 napisał/a:
Czemu te nasze męża takie zatwardziale? Im wolno popełniać błędy i to koszmarne... Nas byle co dyskwalifikuje
Monia, wiesz, że tyle mamy, tak nas traktują, na ile pozwalamy?
 
     
lustro
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 08:27   

To na tym forum usłyszałam - mamy to, na co się godzimy.

Po pierwszym buncie i przemyśleniu sprawy ( na własnym przykładzie) mogę powiedzieć - prawda.
Tylko trudno, naprawdę trudno, jest przestać się godzić po latach "zaniedbań" w tej materii.
Ale da się :-)
 
     
grzegorz_
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 09:32   

lustro napisał/a:
To na tym forum usłyszałam - mamy to, na co się godzimy.

Po pierwszym buncie i przemyśleniu sprawy ( na własnym przykładzie) mogę powiedzieć - prawda.
Tylko trudno, naprawdę trudno, jest przestać się godzić po latach "zaniedbań" w tej materii.
Ale da się :-)


Dopisałbym raczej .... dopasowujemy nasze "godzenie się (wymagania)" do rzeczywistości
i wtedy jest łatwiej- mniej szarpania.
 
     
Mrówka
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 10:06   

DP u mnie takie 'odpuszczenie' zaowocowało tym, że moimi zachowaniami, wypowiedziami itd przestał 'kierować' mąż, a zaczął Chrystus :) tzn. wcześniej zastanawiałam się co powiedzieć, czego nie mówić, co zrobić, żeby mąż był zadowolony, aby go nie urazić, nie popsuć chwil 'dobrych' , ale które były dobre moim kosztem, moimi ciągłymi ustępstwami. Teraz robię, mówię to co powinnam jako wyznawca Chrystusa i to przynosi owoce w moim życiu - w myśl słów 'gdy Bóg jest na pierwszym miejscu to wszystko inne jest na swoim'.

Nie wiem, czy wyraziłam się jasno - mama nadzieję, że nie zwariowałam :)
 
     
Bety
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 10:12   

ktos ostatnio tak powiedział do mnie: to, że mąż robił tak i tak to jedno, ale jak to sie stało, że dopuściłaś do tego, aby mąż tak krzywdził rodzinę i Ciebie?
sa dwie strony: ktoś robi, ktoś sią na to godzi

dobre pytanie!
 
     
macko
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 16:39   

duzapanna napisał/a:

macko, to co napisałam nie znaczy że rezygnuję z małżeństwa czy że nie uważam go za ważne, czy że nie zamierzam nic robić. Zwyczajnie po ludzku widzę że nie ma już nic co mogłabym zrobić w tej chwili. Nawet nie to że nie mam sił. Przede wszystkim nie mam możliwości.


Czy to znaczy, że próbowałaś i się nie udało i uważasz, że wyczerpałaś możliwości?
Możliwości zawsze są, można np powtarzać to co się już robiło, że nie podziałało nie znaczy, że kiedyś nie zadziała.
Ale nie chodzi o to, że ja krytykuję czy nie rozumiem, że ktoś nie daje rady.
Bardziej filozoficznie się zastanawiam czy można przestać próbować i czy to jest zgodne z tym co Bogu obiecaliśmy.

Napisałaś: Czy chcę walczyć o małżeństwo? Nie oraz Ogarnelam się na tyle ze nie muszę już zabiegać o męża. Nie musisz? Nie chcesz? Może słowa źle dobrane, ale jednak dosyć jednoznaczne. Można nie chcieć i nie musieć? Co z tego zwalnia?



duzapanna napisał/a:

Zdaję się na Boga w 100% Jak On będzie chciał to pokaże co robić, wskaże rozwiązania. Na mój rozum rozwiązań nie ma.


Zdać się dobrze, ale to chyba nie może oznaczać zaniechania tego co do nas należy.
Jeśli należy - patrz wyżej.
 
     
MonikaMaria3
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 17:30   

Macko... To że czasami się odpuści, nie znsczy, ze rezygnujemy. Po prostu każdy potrzebuje restartu, wyłączenia się, odpoczynku. Dziś siadlam sobie na łóżku, rozbeczana i mówię Panu Bogu: Panie Boże Ty wiesz, że chcę dobrze. Mam otwarte serce na męża. Ale kurcze ile można być z kimś kto tak krzywdzi. Wiesz co... Ty rób co chcesz. Ja pasuje. Przepraszam, ale odejdę od niego bo jaki przykład córce daje. Ze mąż to może ponizac i przyjaciolke stawiac na czele? Panie Boże ja wiem, że wszystko możesz, tylko jeszcze czekasz... Ale Ty podpiesz się bo się w końcu rozwiode i będe żyć sama.
I potem trafilam na facebook i link, ze Sycharki są wierne przysiedze. No Pan Bog troszkę zakpil... Ale przypomnial co najważniejsze. I szybko dol minął.
 
     
duzapanna
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 19:33   

Wydaje mi się, że przez wiele lat byłam niewolnikiem takich myśli o jakich pisze Mrówka. Myślałam co powiedzieć, jak powiedzieć żeby dobre zrozumiał, co zrobić żeby mnie zauważył, żeby kochał, jak go przyciągnąć do siebie itd. Zawsze on, on, on w centrum mojej uwagi.
Co oczywiście nie znaczy że mąż czuł się taki ubóstwiany przeze mnie bo to się tak nie przekłada. Im bardziej czułam się do niego uwiązana, tym bardziej go nie lubiłam. Więc nie byłam szczególnie dobrą żoną.

Z biegiem terapii oduczam się tej nadodpowiedzialności, przekonania że na wszystko mam wpływ. Właśnie że nie mam. A już absolutnie żadnego nie mam wpływu na męża w tej chwili.

Monika piszesz: Czemu te nasze męże takie zatwardziale?
Trochę rozumiem co moim kieruje. Schematy wyniesione z rodzinnego domu, zranienia, teraz także rany jakie ja mu zadałam. Tylko że za pierwsze nie odpowiadam, za ostatnie przepraszałam nie raz. Nie mam wpływu na to że on nie chce ruszyć z miejsca.
Nie pomogę mu, jeśli ciągle będę brała na siebie podowiedzialność za coś, co leży w jego gestii. Może potrzebny mu czas, okej, ma czas. Tyle że ja nie mogę w tym czasie czekać wpatrzona w niego.

Macko spoko, nie odbieram tego jako wyrzut :)
Zacznę od końca: co do mnie należy teraz? Być wierną, pamiętać że mam męża, modlić się za niego, nie odpowiadać wrogością lub złośliwościami. Tyle. Innych opcji nie dostrzegam. Uważam że zaszkodziłyby i mi i jemu.

Nie rozmawiamy ze sobą i ja tych rozmów już zaczynać nie będę, przynajmniej narazie. Za tydzień zaproszeni jesteśmy na wesele w mojej bliskiej rodzinie. Postanowiłam że parę dni przed poinformuję męża że tam jadę i kiedy wyjeżdżam, jako że jest zaproszony również może jechać ze mną.
Mąż i tak od paru dni ogłasza znajomym jaki ma plan na ów weekend i jest to całkowicie inny plan niż mój, w innej części Polski. Od tygodnia się nad tym zastanawiam, bo na początku chciałam jechać bez słowa. Ale wydaje mi się że tyle będzie dobrze.
 
     
macko
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 20:26   

MonikaMaria3 napisał/a:
Macko... To że czasami się odpuści, nie znsczy, ze rezygnujemy. Po prostu każdy potrzebuje restartu, wyłączenia się, odpoczynku.


Rozumiem, że można tego potrzebować. Tylko pytam czy taki "odpoczynek" czy przerwa jest w zgodzie z Bogiem. Wielu mężczyzn tutaj potrzebuje np. kobiecej czułości, przypuszczam, że bardzo potrzebuje. I co też mogą sobie odpuścić na jakiś czas wierność? Bo od małżonki, która poszła gdzieś z kimś innym tego na razie nie dostaną.
Może to jest zbyt radykalne rozumowanie, ale tam jest ta miłość oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci razem wiernością i uczciwością. Nie ma nic o "odpoczynkach".



duzapanna napisał/a:

Macko spoko, nie odbieram tego jako wyrzut :)


I bardzo dobrze, pozwoliłem sobie napisać w Twoim wątku o ogólnym problemie, który mnie zastanawia. Nie jesteś tutaj celem :)


duzapanna napisał/a:

Zacznę od końca: co do mnie należy teraz? Być wierną, pamiętać że mam męża, modlić się za niego, nie odpowiadać wrogością lub złośliwościami. Tyle. Innych opcji nie dostrzegam.


Chyba należy do Ciebie to wszystko co do każdej żony. To co w przysiędze.
Czy powyższe to nie za mało?

duzapanna napisał/a:

Uważam że zaszkodziłyby i mi i jemu.


Tylko jeśli tak można, a do tego mam wątpliwości.
 
     
duzapanna
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 21:13   

Macko na pewno nie ma jednego schematu postępowania i bardzo bardzo dużo zależy od konkretnej sytuacji. W takim razie napiszę o konkretach żebyśmy sobie tak tylko nie teoretyzowali.

Każdy potrzebuje bliskości i czułości. Ale w wypadku gdy małżonek mówi: nie kocham cię, nie chcę z tobą żyć to okazywanie czułości uważam za chore. Jak to zresztą miałoby wyglądać?
Mąż wraca z weekendu na którym nie wiadomo gdzie był i z kim, nie raczył nawet powiedzieć że wyjeżdża i kiedy wraca, a żona wita go ciepłą kolacją i propozycją wspólnego wieczoru?

Mój mąż mnie nie chce, za to czasem proponuje mi niezobowiązujący seks w celu wzajemnego zaspokojenia swoich potrzeb fizycznych. Nie bardzo wiem, o czym miałabym z nim rozmawiać wobec powyższego.
 
     
Jacek-sychar
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 21:22   

Proponuję zajrzeć do naszej broszury Sycharowskiej, tutaj:
http://www.broszura.sychar.org/
szczególnie koniec strony 13 i początek 14.

Tam jest to jasno wyjaśnione, jak powinniśmy postąpić w różnych sytuacjach.
 
     
ryan
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 21:29   

macko napisał/a:
Tylko pytam czy taki "odpoczynek" czy przerwa jest w zgodzie z Bogiem. Wielu mężczyzn tutaj potrzebuje np. kobiecej czułości, przypuszczam, że bardzo potrzebuje. I co też mogą sobie odpuścić na jakiś czas wierność? Bo od małżonki, która poszła gdzieś z kimś innym tego na razie nie dostaną.
Może to jest zbyt radykalne rozumowanie, ale tam jest ta miłość oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci razem wiernością i uczciwością. Nie ma nic o "odpoczynkach".


Oczywiście, że akurat taki "odpoczynek" jest zgodzie z Bogiem i z zasadami o których piszesz, a które są w Przysiędze bo nie polega na rezygnacji z małżeństwa tylko na jak to wyżej napisały Panie pewnym resecie w chwilach bezradności....po to żeby spróbować jeszcze raz zebrać siły...
Natomiast czy jest w zgodzie z Bogiem jest "pójście małżonki z kimś innym"...co to ma wspólnego z wiernością i uczciwością? Kto w takim wypadku robi sobie odpoczynek? Kto pozwala Złu dobrać się do opuszczonego małżonka (lub małżonki)?
 
     
duzapanna
[Usunięty]

Wysłany: 2015-08-27, 21:30   

Cytat:
Autorem tekstu jest Hermas, jego zaś dzieło
– Pasterz – jest jednym z najważniejszych pism
starochrześcijańskich:
„Panie – powiedziałem –
Jeśli kto ma żonę, która wierzy wPana,
Iprzekonał się, że ona popełnia cudzołóstwo,
Czy grzeszy mąż, jeśli dalej znią żyje razem?”
„Tak długo, póki nie wie – odpowiedział –
nie grzeszy.
Jeśli się jednak mąż dowie ojej grzechu,
Aniewiasta nie pokutuje,
Ale trwa wswym porubstwie,
Imąż dalej znią żyje razem,
Staje się współwinny jej grzechu,
Ibierze udział wjej cudzołóstwie”.
„Jakżeż tedy, opanie – pytałem – mapostąpić
mąż,
Jeśli żona trwa wswej namiętności?”
„Niechże ją oddali – odrzekł
Amąż niech żyje samotnie,
Jeśli zaś oddali swą żonę ipojmie inną,
Tedy ion cudzołoży”.
„Ajeśli, opanie – pytałem – niewiasta
poswym oddaleniu pokutuje,
Ichce powrócić do swego męża,
Czy on jej nie powinien przyjąć zpowrotem?”
„Zpewnością – odrzekł –
Jeśli mąż jej nie przyjmie,
Grzeszy iwielką na siebie ściąga winę.
Powinno się przecie przyjąć tego, który zgrzeszył,
aczyni pokutę.
Azatem dla tej pokuty mężowi żenić się
niewolno.
Oto jak się żona imąż powinni zachowywać”.


Dzięki Jacku.
 
     
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group



Grupa Wsparcia "Samarytanka" >>












Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy


Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.



W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.

UZASADNIENIE

Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.

Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).

Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.

Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.

Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.

Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.

Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.

Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.



List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny

Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>



Wszechświat na miarę człowieka

Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)



Musicie zawsze powstawać!

Możecie rozerwać swoje fotografie
i zniszczyć prezenty.
Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia
i próbować dzielić to, co było dla dwojga.
Możecie przeklinać Kościół i Boga.

Ale Jego potęga nie może nic uczynić
przeciw waszej wolności.
Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go,
by zobowiązał się z wami...
On nie może was "rozwieść".

To zbyt trudne?
A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym.
Miłość się staje
Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.

Nie jest umeblowana mieszkaniem,
ale domem do zbudowania i utrzymania,
a często do remontu.
Nie jest triumfalnym "TAK",
ale jest mnóstwem "tak",
które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".

Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić!
Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść.
I nie wolno mu odebrać życia,
które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.

Michel Quoist



Rozważania o wierze/Dynamizm wiary/Zwycięstwo przez wiarę

Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.

Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.

Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.

ks. Tadeusz Dajczer "Rozważania o wierze"


Małżeństwo nierozerwalne?!... - wierność mimo wszystko

„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...

„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".

Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.

Maria

Forum Pomocy "Świadectwa"


Slowo.pl - Małżeństwo o jakim marzymy. Jednym z elementów budowania silnej relacji małżeńskiej jest atrakcyjność współmałżonków dla siebie nawzajem. Może nie brzmi to zbyt duchowo, ale jest to biblijna zasada. Osobą, dla której mam być atrakcyjną kobietą, jest przede wszystkim mój mąż. W wielu związkach dbałość o wzajemną atrakcyjność stopniowo zanika wraz ze stażem małżeńskim, a często zaraz po ślubie. Dbamy o siebie w okresie narzeczeństwa, żeby zdobyć wybraną osobę, lecz gdy małżeństwo staje się faktem, przestajemy zwracać uwagę na swój wygląd. Na przykład żona dba o siebie tylko wtedy, kiedy wychodzi do pracy lub na spotkanie ze znajomymi. Natomiast w domu wita powracającego męża w poplamionym fartuchu, komunikując mu w ten sposób: "Jesteś dla mnie mniej ważny niż mój szef i koledzy w pracy. Dla ciebie nie muszę się już starać". Tego typu postawy szybko zauważają małe dzieci. Pamiętam, jak pewnego dnia ubrałam się w domu bardziej elegancko niż zwykle, a moje dzieci natychmiast zapytały: "Mamusiu, czy będą u nas dzisiaj goście?". Taką sytuację można wykorzystać, by powiedzieć im: "Dbam o siebie dla was, bo to wy jesteście dla mnie najważniejszymi osobami, dla których chcę być atrakcyjną osobą". Nie oznacza to wcale potrzeby kupowania najdroższych ubrań czy kosmetyków. Dbałość o wygląd jest sposobem wyrażenia współmałżonkowi, jak ważną jest dla nas osobą: "To Bóg mi ciebie darował. Poprzez troskę o higienę i wygląd chcę ci wyrazić, jak bardzo mocno cię kocham". Ta zasada dotyczy zarówno kobiet jak i mężczyzn.



"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23)
"Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)


Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)


Modlitwa o odrodzenie małżeństwa

Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:

- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.

Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..

Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!


Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego

Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:

1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.


Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi

Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.

św. Ludwik de Montfort

Pełnia modlitwy



We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane... (Hbr 13,4a) - konferencja dr Mieczysława Guzewicza (www.mojemalzenstwo.pl), małżonka, ojca trojga dzieci, doktora teologii biblijnej, członka Rady Episkopatu Polski ds. Rodziny - Górka Klasztorna 2007.04.20-22 - część 1We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane... (Hbr 13,4a) - konferencja dr Mieczysława Guzewicza (www.mojemalzenstwo.pl), małżonka, ojca trojga dzieci, doktora teologii biblijnej, członka Rady Episkopatu Polski ds. Rodziny - Górka Klasztorna 2007.04.20-22 - część 2Kto powinien rządzić w małżeństwie? - ks. Piotr PawlukiewiczKapitanie, dokąd płyniecie? - ks. Piotr PawlukiewiczJakie są nasze rzeczywiste wielkie pragnienia? - ks. Piotr PawlukiewiczOdpowiedzialność za miłość - dr Wanda Półtawska - psychiatra Bitwa toczy się o nasze serca - ks. Piotr PawlukiewiczKto się Mnie dotknął? - ks. Piotr Pawlukiewicz Miłość jest trudna - ks. Piotr Pawlukiewicz
Przebaczenie i cierpienie w małżeństwie - dr M. Guzewicz, teolog-biblistaZ każdej trudnej sytuacji jest dobre wyjście - ks. Piotr PawlukiewiczMłodzież - ks. Piotr PawlukiewiczSex, poezja czy rzemiosloWalentynki - ks. Piotr Pawlukiewicz Mężczyźni - ks. Piotr PawlukiewiczFałszywe miłosierdzie - ks. Piotr PawlukiewiczSakrament małżeństwa a dobro dziecka - ks. Piotr Pawlukiewicz
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą
zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód.
KAI
Ks. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.

Bitwa toczy się o nasze serce - ks. Piotr Pawlukiewicz


Kto powinien rządzić w małżeństwie? - ks. Piotr Pawlukiewicz


Kiedy rodzi się dziecko, mąż idzie na bok - ks. Piotr Pawlukiewicz


Do kobiety trzeba iść już z siłą ducha nie po to, by tę siłę zyskać - ks. Piotr Pawlukiewicz


Czy kochasz swojego męża tak, aby dać z siebie wszystko i go uratować? - ks. Piotr Pawlukiewicz


Jakie są nasze rzeczywiste wielkie pragnienia? Czy takie jak Bartymeusza? - ks. Piotr Pawlukiewicz


Miłość jest trudna: Kryzys nigdy nie jest końcem - "Katechizm Poręczny" ks. Piotra Pawlukiewicza


Ze względu na "dobro dziecka" małżonkowie sakramentalni mają żyć osobno? - ks. Piotr Pawlukiewicz


Cierpienie i przebaczenie w małżeństwie - konferencja dr Mieczysława Guzewicza, teologa-biblisty


Co to znaczy "moja była żona"? - dr Wanda Półtawska - psychiatra, członek Papieskiej Rady ds. Rodziny


"We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane" (Hbr 13,4a) - dr M. Guzewicz


Nic nie usprawiedliwia rozwodu, gdyż od 1999 r. obowiązuje w Polsce ustawa o separacji :: Każdy rozwód jest wyjątkowy

protest1
Protest w obronie dzieci >>




Książki warte Twojego czasu ---> książki gratis w zakładce *biuletyn*
Strona wygenerowana w 0,02 sekundy. Zapytań do SQL: 8