[Coria]

Witam Was,

o forum dowiedziałam się ze strony dotyczącej Nowenny Pompejańskiej, albo od Was dowiedziałam się o Nowennie… Nie pamiętam. Po dwóch miesiącach zdecydowałam się do Was napisać, znaleźć jakieś ukojenie…

W naszą historię nie są zaangażowane dzieci, nikt nikogo nie zdradził, nie oszukał, nie przestał kochać. Nie było przemocy, żadne z nas nie jest DDA. A jednak staję w punkcie, w którym przestaję wierzyć, że uda mi się uratować nasze małżeństwo.

Jesteśmy małżeństwem z krótkim stażem, bo za parę dni miną 3 lata. W związku jesteśmy od lat 7. Byliśmy zawsze zakochani w sobie po uszy i każdy zazdrościł nam tej miłości. Przed ślubem ze względu na moją wiarę nie mieszkaliśmy ze sobą, o co mąż teraz mnie obwinia. On też jest katolikiem, kiedyś regularnie chodzącym do Kościoła. Jednak przed ślubem chciał zamieszkać i „spróbować”, o co ma teraz żal, że się nie zgodziłam.

Naszych problemów należałoby szukać dużo głębiej i dawniej, spraw, które zamiataliśmy pod dywan. Ale na poważnie wszystko zaczęło się psuć ok. 8 miesięcy temu. Coraz częstsze kłótnie, coraz mniej zrozumienia, coraz częstsze dni ciszy. Aż wreszcie w czerwcu doszliśmy do punktu, w którym wszystko wybuchło. I w którym okazało się, że jest tak źle, że mąż nawet nie był już w stanie powiedzieć, czy chce o to walczyć.

Zaczęliśmy chodzić na terapię, która początkowo dawała ukojenie, ale w końcu stanęliśmy w miejscu i obawiam się, że przestał już wierzyć, że coś lub ktoś może nam pomóc. Nasze problemy nie są nie do rozwiązania. W tym pomoże nam terapia – w rozsupłaniu wszystkich supełków, które pozawiązywaliśmy przez ostatnie miesiące, czy lata. Wierzę, że terapia pomoże nam żyć ze sobą. Nie to jest problemem. Problemem jest to, że mąż… nie potrafi mi wybaczyć ran, które mu zadałam. Nie potrafi wybaczyć, że potrafiłam go odepchnąć, jego i naszą miłość. Nie potrafi zobaczyć swoich win, nie potrafi zrozumieć, że wiele moich zachowań wynikało z tego, jak on mnie ranił. Chce mi wybaczyć, ale nie potrafi.

Nie jestem bez winy, żałuję każdego złego gestu, który w stosunku do niego wykonałam. Żałuję każdego podeptanego uczucia. Dzięki temu, że zrozumiałam jego punkt widzenia na to wszystko – potrafiłam wybaczyć i zacząć żałować. On nie potrafi i to go zżera. Jest wiecznie na mnie zły, szuka kolejnych powodów do kłótni, po których milczy, bo nie chce mu się ze mną rozmawiać. Traktuje mnie jak worek treningowy. Staram się znosić wszystkie ciosy, bo rozumiem, dlaczego je zadaje. To nie on, a ból, który ma w środku, który ja spowodowałam. Ale ponieważ ani terapia, ani czas, nie są w stanie zmienić w nim tych uczuć, co jeszcze mogłoby się stać…

Chciał się wyprowadzić, żeby nabrać dystansu, zatęsknić. Ja nie chciałam, więc został. Teraz zaczynam myśleć, że to ostatnie, co mogłoby pomóc. Choć cholernie się tego boję. Że tylko uświadczy się w przekonaniu, że nie chce już ze mną żyć, że mnie nie potrzebuje.

Nigdy nie był osobą autorefleksyjną, nigdy nie potrafił znaleźć w sobie winy, więc ta sytuacja mnie nie dziwi… Ale jeśli nie spojrzy w siebie… Na terapii też stawia opór, nie chce wykonywać poleceń terapeutki, uważając je za głupie… Czy uważacie, że powinnam pozwolić mu na tę wyprowadzkę, jeśli znów o tym wspomni? Czy to może pomóc? Bywała w ciągu ostatnich 2 miesięcy dobra chwila między nami. Ale później mąż na nowo się odseparował. Bo nie wierzy, że tak może być zawsze, bo sądzi, że udaję…

Pisałam, że jesteśmy wierzący. Ale ostatnie pół roku mocno nadszarpnęło naszą wiarę. Kiedy odnalazłam świadectwa uzdrowionych dzięki Nowennie małżeństw, sama zaczęłam ją odmawiać. Niestety przerwałam i od początku lipca odmawiam po raz drugi. Wkrótce skończę część bolesną… czekając na cud. Wiem jednak, że Matka Boża, Bóg, czy Ktokolwiek, nie są w stanie wpłynąć na czyjąś wiarę, uczucia. Że wybaczenie musi nastąpić w człowieku i żadna Istota Boska nie może na to wpłynąć. Przy tym wiara męża… Od paru miesięcy przestał chodzić do Kościoła. Prawdopodobnie żeby mnie nie widywać, zaczął brać dodatkową pracę w niedziele, przez co na Mszę nie idzie. Kiedy ma wolne – tak, wówczas idziemy razem, ale też po długich namowach. Wierzę w to, że gdyby poszedł do spowiedzi, spojrzał w siebie, mógłby choćby pomyśleć o wybaczeniu mi. Teraz ucieka od rzeczywistości w imprezy i alkohol. Tak odreagowuje, nie winię go. Ale boję się, że to nie pomaga NAM, a tylko przynosi mu ukojenie na chwilę. Raz zaproponowałam spowiedź i wspólne pójście do Komunii, ale tylko go to zdenerwowało. To nie sprawa Boga, wg. niego…

Ale sakrament, który przyjęliśmy w Kościele, jest sprawą Boga…

Nie wiem już, gdzie szukać ukojenia, jak poradzić sobie z tym wszystkim. Gdzie szukać siły. I przede wszystkim – co robić dalej… On też desperacko szuka pomocy, bo chce wybaczyć. Ale nie umie…

Witam Was,

o forum dowiedziałam się ze strony dotyczącej Nowenny Pompejańskiej, albo od Was dowiedziałam się o Nowennie… Nie pamiętam. Po dwóch miesiącach zdecydowałam się do Was napisać, znaleźć jakieś ukojenie…

W naszą historię nie są zaangażowane dzieci, nikt nikogo nie zdradził, nie oszukał, nie przestał kochać. Nie było przemocy, żadne z nas nie jest DDA. A jednak staję w punkcie, w którym przestaję wierzyć, że uda mi się uratować nasze małżeństwo.

Jesteśmy małżeństwem z krótkim stażem, bo za parę dni miną 3 lata. W związku jesteśmy od lat 7. Byliśmy zawsze zakochani w sobie po uszy i każdy zazdrościł nam tej miłości. Przed ślubem ze względu na moją wiarę nie mieszkaliśmy ze sobą, o co mąż teraz mnie obwinia. On też jest katolikiem, kiedyś regularnie chodzącym do Kościoła. Jednak przed ślubem chciał zamieszkać i „spróbować”, o co ma teraz żal, że się nie zgodziłam.

Naszych problemów należałoby szukać dużo głębiej i dawniej, spraw, które zamiataliśmy pod dywan. Ale na poważnie wszystko zaczęło się psuć ok. 8 miesięcy temu. Coraz częstsze kłótnie, coraz mniej zrozumienia, coraz częstsze dni ciszy. Aż wreszcie w czerwcu doszliśmy do punktu, w którym wszystko wybuchło. I w którym okazało się, że jest tak źle, że mąż nawet nie był już w stanie powiedzieć, czy chce o to walczyć.

Zaczęliśmy chodzić na terapię, która początkowo dawała ukojenie, ale w końcu stanęliśmy w miejscu i obawiam się, że przestał już wierzyć, że coś lub ktoś może nam pomóc. Nasze problemy nie są nie do rozwiązania. W tym pomoże nam terapia – w rozsupłaniu wszystkich supełków, które pozawiązywaliśmy przez ostatnie miesiące, czy lata. Wierzę, że terapia pomoże nam żyć ze sobą. Nie to jest problemem. Problemem jest to, że mąż… nie potrafi mi wybaczyć ran, które mu zadałam. Nie potrafi wybaczyć, że potrafiłam go odepchnąć, jego i naszą miłość. Nie potrafi zobaczyć swoich win, nie potrafi zrozumieć, że wiele moich zachowań wynikało z tego, jak on mnie ranił. Chce mi wybaczyć, ale nie potrafi.

Nie jestem bez winy, żałuję każdego złego gestu, który w stosunku do niego wykonałam. Żałuję każdego podeptanego uczucia. Dzięki temu, że zrozumiałam jego punkt widzenia na to wszystko – potrafiłam wybaczyć i zacząć żałować. On nie potrafi i to go zżera. Jest wiecznie na mnie zły, szuka kolejnych powodów do kłótni, po których milczy, bo nie chce mu się ze mną rozmawiać. Traktuje mnie jak worek treningowy. Staram się znosić wszystkie ciosy, bo rozumiem, dlaczego je zadaje. To nie on, a ból, który ma w środku, który ja spowodowałam. Ale ponieważ ani terapia, ani czas, nie są w stanie zmienić w nim tych uczuć, co jeszcze mogłoby się stać…

Chciał się wyprowadzić, żeby nabrać dystansu, zatęsknić. Ja nie chciałam, więc został. Teraz zaczynam myśleć, że to ostatnie, co mogłoby pomóc. Choć cholernie się tego boję. Że tylko uświadczy się w przekonaniu, że nie chce już ze mną żyć, że mnie nie potrzebuje.

Nigdy nie był osobą autorefleksyjną, nigdy nie potrafił znaleźć w sobie winy, więc ta sytuacja mnie nie dziwi… Ale jeśli nie spojrzy w siebie… Na terapii też stawia opór, nie chce wykonywać poleceń terapeutki, uważając je za głupie… Czy uważacie, że powinnam pozwolić mu na tę wyprowadzkę, jeśli znów o tym wspomni? Czy to może pomóc? Bywała w ciągu ostatnich 2 miesięcy dobra chwila między nami. Ale później mąż na nowo się odseparował. Bo nie wierzy, że tak może być zawsze, bo sądzi, że udaję…

Pisałam, że jesteśmy wierzący. Ale ostatnie pół roku mocno nadszarpnęło naszą wiarę. Kiedy odnalazłam świadectwa uzdrowionych dzięki Nowennie małżeństw, sama zaczęłam ją odmawiać. Niestety przerwałam i od początku lipca odmawiam po raz drugi. Wkrótce skończę część bolesną… czekając na cud. Wiem jednak, że Matka Boża, Bóg, czy Ktokolwiek, nie są w stanie wpłynąć na czyjąś wiarę, uczucia. Że wybaczenie musi nastąpić w człowieku i żadna Istota Boska nie może na to wpłynąć. Przy tym wiara męża… Od paru miesięcy przestał chodzić do Kościoła. Prawdopodobnie żeby mnie nie widywać, zaczął brać dodatkową pracę w niedziele, przez co na Mszę nie idzie. Kiedy ma wolne – tak, wówczas idziemy razem, ale też po długich namowach. Wierzę w to, że gdyby poszedł do spowiedzi, spojrzał w siebie, mógłby choćby pomyśleć o wybaczeniu mi. Teraz ucieka od rzeczywistości w imprezy i alkohol. Tak odreagowuje, nie winię go. Ale boję się, że to nie pomaga NAM, a tylko przynosi mu ukojenie na chwilę. Raz zaproponowałam spowiedź i wspólne pójście do Komunii, ale tylko go to zdenerwowało. To nie sprawa Boga, wg. niego…

Ale sakrament, który przyjęliśmy w Kościele, jest sprawą Boga…

Nie wiem już, gdzie szukać ukojenia, jak poradzić sobie z tym wszystkim. Gdzie szukać siły. I przede wszystkim – co robić dalej… On też desperacko szuka pomocy, bo chce wybaczyć. Ale nie umie…

[kenya]

[Mirakulum]

Cori zacznij od tego


https://archive.org/details/przysiega-malzenska

uważnie przesłuchaj. pomoże ci to określić co było nie tak, swoista diagnoza


pisze po raz trzeci tę wiadomość - dziwne ale poprzednie mi zniknęły - może były za ostre

jestem we wspólnocie 6 lat i od prawie tylu służę w poradni diecezjalnej i jestem liderem ogniska naszej wspólnoty - mam trochę doświadczenia. ale mogę też pisać za bardzo wprost.

dużo można wywnioskować z twojego wpisu -
tobie bardziej zależy niż jemu. tłumaczysz go
piszesz o nim i o was więcej niż o sobie. czyżby on był "bożkiem"

twoja definicja wybaczenia jest nieprawdziwa

Wybaczenie to proces - najpierw jest decyzja rozumu. potem woli a dopiero za tym dzięki Łasce Bożej
przechodzi przebaczenie i może poczujesz wtedy że przebaczasz ( i do tego nie potrzeba obojga małżonków) a dopiero potem, jeśli obie strony są gotowe, rozpoczyna się proces pojednania - to długi proces.

Przecież codziennie odmawiasz "Ojcze nasz " i tam jest prosta definicja przebaczenia

Cori zacznij od tego


https://archive.org/details/przysiega-malzenska

uważnie przesłuchaj. pomoże ci to określić co było nie tak, swoista diagnoza


pisze po raz trzeci tę wiadomość - dziwne ale poprzednie mi zniknęły - może były za ostre

jestem we wspólnocie 6 lat i od prawie tylu służę w poradni diecezjalnej i jestem liderem ogniska naszej wspólnoty - mam trochę doświadczenia. ale mogę też pisać za bardzo wprost.

dużo można wywnioskować z twojego wpisu -
tobie bardziej zależy niż jemu. tłumaczysz go
piszesz o nim i o was więcej niż o sobie. czyżby on był "bożkiem"

twoja definicja wybaczenia jest nieprawdziwa

Wybaczenie to proces - najpierw jest decyzja rozumu. potem woli a dopiero za tym dzięki Łasce Bożej
przechodzi przebaczenie i może poczujesz wtedy że przebaczasz ( i do tego nie potrzeba obojga małżonków) a dopiero potem, jeśli obie strony są gotowe, rozpoczyna się proces pojednania - to długi proces.

Przecież codziennie odmawiasz "Ojcze nasz " i tam jest prosta definicja przebaczenia

[grzegorz_]

[Coria]

Kochani, bardzo dziękuję za odpowiedzi. Czytam i myślę o tym, co mówicie…

Kenya

Dobre pytanie, dlaczego tak jest… Tu chyba też wchodzą w grę dwa wybuchowe charaktery… żadne nie chce odpuścić… Choć to nie tak, że nigdy sobie nie ustępowaliśmy. Po prostu doszliśmy do takiego poziomu wzajemnego żalu, że ustępstwo przestało wchodzić w grę, bo każdy walczył o siebie, jak o życie, zamiast zrozumieć drugą stronę...

„Skąd ta powściągliwość w nazywaniu rzeczy po imieniu, zważywszy na to, że napisałaś tutaj w celu uzyskania jakichś wskazówek/porady.” – Bałam się, że jeśli mój pierwszy post będzie na 10 stron A4, nikt go nie przeczyta… nie chcę pisać zagadkowo i tajemniczo. Nie mam nic do ukrycia, choć oczywiście nie mam też powodów do dumy… O naszych faktycznych problemach rozmawiamy o terapii, dlatego nie widziałam sensu poświęcania im tu miejsca. Ale oczywiście mogę.

Przestaliśmy się rozumieć w codzienności – jego przestały dotyczyć sprawy związane z domem, a ja zaczęłam czuć się jak sprzątaczka, mechanik, opiekunka etc. Bolało i próbowałam zaangażować go w pomoc. Ale on widział jedynie swoją stronę… Że w czasie, który moglibyśmy spędzić miło (dodam, że mamy go dla siebie bardzo mało ze względu na pracę), ja zajmuję się takimi bzdurami, jak porządki. Więc się przeciwko nim buntował. Teraz rozumiem, dlaczego. On niestety nie potrafi zrozumieć, że ja też wolałabym zamiast sprzątać, obejrzeć z nim film, czy gdzieś wyjść. Ale poczułam się wykorzystywana, więc kiedy już był w domu, zaczęłam „wciągać” go do tych spraw. Żadne z nas nie widziało przyczyny zachowania drugiej strony.

Inną kwestią była fizyczna bliskość. Zachorowałam, hormonalnie. I w niezauważalnym momencie, zaczęłam być zimna, przestałam go potrzebować fizycznie. Choć kiedyś nasze temperamenty były takie same, tak samo siebie potrzebowaliśmy. Nie rozmawialiśmy o tym, bo i ja nie rozumiałam tego, co się ze mną dzieje. W końcu wyzdrowiałam i wszystko powoli zaczęło wracać do normy… Ale wówczas między nami zaczęło się psuć i kiedy miałam do niego tak dużo żalu o inne rzeczy (np. brak wsparcia), nie miałam ochoty na tę bliskość. Zrobiła się między nami bariera. Teraz on czuje się bardzo zraniony… Powiedział, że każdym odepchnięciem zabijałam naszą miłość…

Innym tematem jest – moje przedkładanie rodziny, nad niego. Nigdy nie było osoby ważniejszej, niż on. Ale najwyraźniej przestałam mu to okazywać… Więc czuł się przy rodzinie odrzucony, na dalszym planie… Zaczął więc traktować moich bliskich bez należytego szacunku, czepiając się o każde odwiedziny itd. Widziałam tylko jedną stronę – że próbuje mnie od nich odsunąć. Ale nie potrafiłam dostrzec, dlaczego. Że go tak bardzo raniłam.

To z grubsza rzeczy, o które on obwinia mnie i których nie potrafi wybaczyć.

Odnośnie mieszkania przed ślubem – trudno mi odpowiedzieć, nie wiem. Pewnie zobaczyłby to, o czym napisałam wyżej i… nie wiem, może nie chciałby ślubu z kimś tak strasznym, jak widzi mnie teraz.

Odnośnie tytułu wątku – wiem, że nie jest to możliwe, napisałam go trochę przewrotnie, wiedząc, że woli nie można do niczego zmusić. Szukam odpowiedzi, jak znaleźć wybaczenie, jak mu, a więc i nam, w tym pomóc. Od tygodni szukam odpowiedzi i wciąż nie znalazłam, nie wiem…

Czy jest miłość? Z mojej strony tak, ogromna. Kiedy zrozumiałam, że większość rzeczy, o które miałam żal, wynikało z jego cierpienia, to uczucie zrobiło się znów czyste, jak na początku. Natomiast on… twierdzi, że kocha. Ale z drugiej strony mówił o tym, że zabijałam miłość…

Mirakulum

Oczywiście odsłucham, bardzo dziękuję.

Nie jest bożkiem… ale ja poradziłam sobie ze złymi emocjami i uczuciami… gdyby mi wybaczył, moglibyśmy myśleć o nowym starcie… tymczasem jest w nim tylko gniew i żal… Dlatego tak bardzo skupiam się na nim. Teraz rzeczywiście jest tym ważniejszym w związku… ale chwilowo, zawsze byliśmy na równi… nim wszystko się posypało.

Pisząc o worku treningowym mam na myśli znoszenie jego gniewu. Wracam do domu i jest „normalnie”. Ale jedno małe potknięcie, jedno jego niezadowolenie i jest na mnie wściekły i nie umie tego ukryć. Staram się to rozumieć i znosić, ale sama… ledwo się trzymam, jestem pełna bólu i strachu… Więc ciężko jest to z zaciśniętymi zębami znosić.

Dziękuję Ci za te słowa… na pewno masz rację, że powinnam się przeciwstawić… ale jest we mnie tak duże poczucie winy, że go krzywdziłam… tak, on mnie też, ale ja mu wybaczyłam, więc nie mam żalu i nie potrzebuję się odgrywać… odpowiadam tylko za to, co sama zrobiłam złego i tego żałuję… Ale masz rację, jego wychodzenie z kumplami… nie pomaga… on musi mieć czas zostać sam ze sobą, pomyśleć… Chciałabym, żeby poszedł ze mną do Kościoła, niekoniecznie na Mszę, po prostu do Kościoła, Żeby miał choć chwilę skupienia… On liczy, że czas załatwi wszystko, ale czas nie pomaga, a w nim wzrasta frustracja, a we mnie umiera nadzieja.

Tak jak mówisz – będę walczyć o siebie, by być lepszą żoną, by więcej zrozumieć. Ale naprawdę wiele już zrobiłam, zrozumiałam, przemyślałam… Ale w nim NIC się nie zmienia… Chciałby, żeby ktoś (terapeuta) za niego załatwił cały proces. Ale sam nie próbuje niczego zmienić.

Kochani, bardzo dziękuję za odpowiedzi. Czytam i myślę o tym, co mówicie…

Kenya

Dobre pytanie, dlaczego tak jest… Tu chyba też wchodzą w grę dwa wybuchowe charaktery… żadne nie chce odpuścić… Choć to nie tak, że nigdy sobie nie ustępowaliśmy. Po prostu doszliśmy do takiego poziomu wzajemnego żalu, że ustępstwo przestało wchodzić w grę, bo każdy walczył o siebie, jak o życie, zamiast zrozumieć drugą stronę...

„Skąd ta powściągliwość w nazywaniu rzeczy po imieniu, zważywszy na to, że napisałaś tutaj w celu uzyskania jakichś wskazówek/porady.” – Bałam się, że jeśli mój pierwszy post będzie na 10 stron A4, nikt go nie przeczyta… nie chcę pisać zagadkowo i tajemniczo. Nie mam nic do ukrycia, choć oczywiście nie mam też powodów do dumy… O naszych faktycznych problemach rozmawiamy o terapii, dlatego nie widziałam sensu poświęcania im tu miejsca. Ale oczywiście mogę.

Przestaliśmy się rozumieć w codzienności – jego przestały dotyczyć sprawy związane z domem, a ja zaczęłam czuć się jak sprzątaczka, mechanik, opiekunka etc. Bolało i próbowałam zaangażować go w pomoc. Ale on widział jedynie swoją stronę… Że w czasie, który moglibyśmy spędzić miło (dodam, że mamy go dla siebie bardzo mało ze względu na pracę), ja zajmuję się takimi bzdurami, jak porządki. Więc się przeciwko nim buntował. Teraz rozumiem, dlaczego. On niestety nie potrafi zrozumieć, że ja też wolałabym zamiast sprzątać, obejrzeć z nim film, czy gdzieś wyjść. Ale poczułam się wykorzystywana, więc kiedy już był w domu, zaczęłam „wciągać” go do tych spraw. Żadne z nas nie widziało przyczyny zachowania drugiej strony.

Inną kwestią była fizyczna bliskość. Zachorowałam, hormonalnie. I w niezauważalnym momencie, zaczęłam być zimna, przestałam go potrzebować fizycznie. Choć kiedyś nasze temperamenty były takie same, tak samo siebie potrzebowaliśmy. Nie rozmawialiśmy o tym, bo i ja nie rozumiałam tego, co się ze mną dzieje. W końcu wyzdrowiałam i wszystko powoli zaczęło wracać do normy… Ale wówczas między nami zaczęło się psuć i kiedy miałam do niego tak dużo żalu o inne rzeczy (np. brak wsparcia), nie miałam ochoty na tę bliskość. Zrobiła się między nami bariera. Teraz on czuje się bardzo zraniony… Powiedział, że każdym odepchnięciem zabijałam naszą miłość…

Innym tematem jest – moje przedkładanie rodziny, nad niego. Nigdy nie było osoby ważniejszej, niż on. Ale najwyraźniej przestałam mu to okazywać… Więc czuł się przy rodzinie odrzucony, na dalszym planie… Zaczął więc traktować moich bliskich bez należytego szacunku, czepiając się o każde odwiedziny itd. Widziałam tylko jedną stronę – że próbuje mnie od nich odsunąć. Ale nie potrafiłam dostrzec, dlaczego. Że go tak bardzo raniłam.

To z grubsza rzeczy, o które on obwinia mnie i których nie potrafi wybaczyć.

Odnośnie mieszkania przed ślubem – trudno mi odpowiedzieć, nie wiem. Pewnie zobaczyłby to, o czym napisałam wyżej i… nie wiem, może nie chciałby ślubu z kimś tak strasznym, jak widzi mnie teraz.

Odnośnie tytułu wątku – wiem, że nie jest to możliwe, napisałam go trochę przewrotnie, wiedząc, że woli nie można do niczego zmusić. Szukam odpowiedzi, jak znaleźć wybaczenie, jak mu, a więc i nam, w tym pomóc. Od tygodni szukam odpowiedzi i wciąż nie znalazłam, nie wiem…

Czy jest miłość? Z mojej strony tak, ogromna. Kiedy zrozumiałam, że większość rzeczy, o które miałam żal, wynikało z jego cierpienia, to uczucie zrobiło się znów czyste, jak na początku. Natomiast on… twierdzi, że kocha. Ale z drugiej strony mówił o tym, że zabijałam miłość…

Mirakulum

Oczywiście odsłucham, bardzo dziękuję.

Nie jest bożkiem… ale ja poradziłam sobie ze złymi emocjami i uczuciami… gdyby mi wybaczył, moglibyśmy myśleć o nowym starcie… tymczasem jest w nim tylko gniew i żal… Dlatego tak bardzo skupiam się na nim. Teraz rzeczywiście jest tym ważniejszym w związku… ale chwilowo, zawsze byliśmy na równi… nim wszystko się posypało.

Pisząc o worku treningowym mam na myśli znoszenie jego gniewu. Wracam do domu i jest „normalnie”. Ale jedno małe potknięcie, jedno jego niezadowolenie i jest na mnie wściekły i nie umie tego ukryć. Staram się to rozumieć i znosić, ale sama… ledwo się trzymam, jestem pełna bólu i strachu… Więc ciężko jest to z zaciśniętymi zębami znosić.

Dziękuję Ci za te słowa… na pewno masz rację, że powinnam się przeciwstawić… ale jest we mnie tak duże poczucie winy, że go krzywdziłam… tak, on mnie też, ale ja mu wybaczyłam, więc nie mam żalu i nie potrzebuję się odgrywać… odpowiadam tylko za to, co sama zrobiłam złego i tego żałuję… Ale masz rację, jego wychodzenie z kumplami… nie pomaga… on musi mieć czas zostać sam ze sobą, pomyśleć… Chciałabym, żeby poszedł ze mną do Kościoła, niekoniecznie na Mszę, po prostu do Kościoła, Żeby miał choć chwilę skupienia… On liczy, że czas załatwi wszystko, ale czas nie pomaga, a w nim wzrasta frustracja, a we mnie umiera nadzieja.

Tak jak mówisz – będę walczyć o siebie, by być lepszą żoną, by więcej zrozumieć. Ale naprawdę wiele już zrobiłam, zrozumiałam, przemyślałam… Ale w nim NIC się nie zmienia… Chciałby, żeby ktoś (terapeuta) za niego załatwił cały proces. Ale sam nie próbuje niczego zmienić.

[Mirakulum]

[Ania65]

Coria twoje zachowanie bardzo przypomona mi moje na początku naszego kryzysu, ale niestety zachowanie twojego męża również bliźniaczo przypomina zachowanie mojego męża, z tamtego okresu. Być może się mylę ale z twoich wpisów widać jak bardzo chcesz wszystko tłumaczyć żeby mieć wszystko pod kontrolą. Wszystko rozumiesz, wszystko przepracowałaś w głowie, wybaczyłaś itd. Chcesz by było tak jak dawniej. A mąż nie. U mnie to rozwinęło się tak, że mąż wpędzał mnie umiejętnie w poczucie winy odstresowując się podobnie do twojego. A potem kiedy powiedział o co chodzi wszystkie moje teorie i pozorna praca nad sobą runęły z hukiem. Mój mąż miał już od dłuższego czasu poważny flirt który przerodził się potem w romans. Wybacz że ci to piszę jednak bardzo dużo rzeczy tak właśnie wygląda kiedy pojawia się ktoś trzeci. Co do tego że uważasz że mąż nie jest dla ciebie bożkiem, przyjżyj się temu dokładnie. Podważasz swoją decyzję która była zgodna z twoimi przekonaniami o nie mieszkaniu razem przed ślubem. Mówisz że nie ma przemocy w waszym związku, gniew który mąż na ciebie wylewa to przemoc. Polecam ci przeczytanie książki 5 języków miłości mnie ona bardzo pomogła w zrozumieniu własnych potrzeb i potrzeb mojego męża.

Coria twoje zachowanie bardzo przypomona mi moje na początku naszego kryzysu, ale niestety zachowanie twojego męża również bliźniaczo przypomina zachowanie mojego męża, z tamtego okresu. Być może się mylę ale z twoich wpisów widać jak bardzo chcesz wszystko tłumaczyć żeby mieć wszystko pod kontrolą. Wszystko rozumiesz, wszystko przepracowałaś w głowie, wybaczyłaś itd. Chcesz by było tak jak dawniej. A mąż nie. U mnie to rozwinęło się tak, że mąż wpędzał mnie umiejętnie w poczucie winy odstresowując się podobnie do twojego. A potem kiedy powiedział o co chodzi wszystkie moje teorie i pozorna praca nad sobą runęły z hukiem. Mój mąż miał już od dłuższego czasu poważny flirt który przerodził się potem w romans. Wybacz że ci to piszę jednak bardzo dużo rzeczy tak właśnie wygląda kiedy pojawia się ktoś trzeci. Co do tego że uważasz że mąż nie jest dla ciebie bożkiem, przyjżyj się temu dokładnie. Podważasz swoją decyzję która była zgodna z twoimi przekonaniami o nie mieszkaniu razem przed ślubem. Mówisz że nie ma przemocy w waszym związku, gniew który mąż na ciebie wylewa to przemoc. Polecam ci przeczytanie książki 5 języków miłości mnie ona bardzo pomogła w zrozumieniu własnych potrzeb i potrzeb mojego męża.

[kenya]

[grzegorz_]

[kenya]

[Nowalijk]

Ja byłam w troszeczkę podobnej sytuacji. Zraniłam męża. Przez rok nie potrafił przebaczyć. Źle się do mnie zwracał, wszczynał krzyki, drwiny ze mnie. Również pokornie znosiłam to ale zobaczyłam że tolerowanie obwiniania mnie za wszystko, robienie ze mnie najgorszej nie prowadzi do żadnej poprawy. Wręcz było coraz gorzej.

Powoli od tego roku, od czasu czytania tego forum zaczęłam rozdzielać. Jego obwinianie- dokładnie rozdzielałam w głowie gdzie leży moja wina a gdzie jego tylko zarzuty które nie mają pokrycia w rzeczywistości. Mało tego ja zaczęłam mu zwracać uwagę czego nigdy nie robiłam, że gra na grach i bawi się telefonem zamiast poświęcić 100% uwagi dziecku itp.

Od tamtej pory powoli sytuacja się stabilizuje. Pan Bóg mi dał wielką szansę, zapewne na skutek wielu próśb i modlitw. Mój mąż na własne oczy widział jak mężczyzna zwraca na mnie uwagę i jak ja odseparowuję się od tego mężczyzny. Słowem- w moich czynach widział realną zmianę, Pan Bóg wysłuchuje modlitwy. Kochana jesteś dzieckiem Bożym i należy Ci się szacunek, obojętne czy popełniłaś kiedyś jakiś błąd.

Ja byłam w troszeczkę podobnej sytuacji. Zraniłam męża. Przez rok nie potrafił przebaczyć. Źle się do mnie zwracał, wszczynał krzyki, drwiny ze mnie. Również pokornie znosiłam to ale zobaczyłam że tolerowanie obwiniania mnie za wszystko, robienie ze mnie najgorszej nie prowadzi do żadnej poprawy. Wręcz było coraz gorzej.

Powoli od tego roku, od czasu czytania tego forum zaczęłam rozdzielać. Jego obwinianie- dokładnie rozdzielałam w głowie gdzie leży moja wina a gdzie jego tylko zarzuty które nie mają pokrycia w rzeczywistości. Mało tego ja zaczęłam mu zwracać uwagę czego nigdy nie robiłam, że gra na grach i bawi się telefonem zamiast poświęcić 100% uwagi dziecku itp.

Od tamtej pory powoli sytuacja się stabilizuje. Pan Bóg mi dał wielką szansę, zapewne na skutek wielu próśb i modlitw. Mój mąż na własne oczy widział jak mężczyzna zwraca na mnie uwagę i jak ja odseparowuję się od tego mężczyzny. Słowem- w moich czynach widział realną zmianę, Pan Bóg wysłuchuje modlitwy. Kochana jesteś dzieckiem Bożym i należy Ci się szacunek, obojętne czy popełniłaś kiedyś jakiś błąd.

[Coria]

Witajcie,

bardzo wiele mądrych rzeczy tu przeczytałam. W głowie zbierałam myśli na odpowiedź. Tymczasem jednak... Jak pisałam, odmawiam Nowennę. Wczoraj kończyłam część bolesną. Mimo, iż wiedziałam, że to żadne magiczne zaklęcie, to jednak - czytając rozmaite świadectwa często spotykałam się z cudownymi zdarzeniami, które działy się tego 27-go dnia. Mniej lub bardziej znaczące. I siłą rzeczy... też czekałam na jakiś grom z nieba. I przyszedł, wczoraj o 23 mój mąż się wyprowadził.

Nie wiem, jak to odczytywać. Czy mimo ból, który teraz czuję, traktować to jak szansę. Staram się tak na to patrzeć, ale strach jest silniejszy. Co przelało szalę, że nie był w stanie już ze mną mieszkać pod jednym dachem... Czy poświęcając jeszcze więcej czasu na alkohol i imprezy naprawdę może zatęsknić, przemyśleć coś? W tygodniu widzimy się na terapii.

Macie rację - to nie tak, że zupełnie go nic nie obchodzi. Z drugiej jednak strony siedzi z założonymi rękami.

Trudno jest żyć obarczając się o zepsucie najcenniejszej rzeczy, jaką w życiu zbudowałam. Z drugiej strony - trudno jest żyć z ranami, które on mi zadał i które teraz są tak zupełnie nieważne. Bo przecież on cierpi.

Szukam w głowie odpowiedzi na wszystkie pytania... Wierzę, że Bóg, a teraz zwłaszcza Matka Boża, czuwają nad nami. Ale przecież... nie wpłyną na czyjeś uczucia... Więc czy na pewno wszystko jest w Ich rękach..?

Witajcie,

bardzo wiele mądrych rzeczy tu przeczytałam. W głowie zbierałam myśli na odpowiedź. Tymczasem jednak... Jak pisałam, odmawiam Nowennę. Wczoraj kończyłam część bolesną. Mimo, iż wiedziałam, że to żadne magiczne zaklęcie, to jednak - czytając rozmaite świadectwa często spotykałam się z cudownymi zdarzeniami, które działy się tego 27-go dnia. Mniej lub bardziej znaczące. I siłą rzeczy... też czekałam na jakiś grom z nieba. I przyszedł, wczoraj o 23 mój mąż się wyprowadził.

Nie wiem, jak to odczytywać. Czy mimo ból, który teraz czuję, traktować to jak szansę. Staram się tak na to patrzeć, ale strach jest silniejszy. Co przelało szalę, że nie był w stanie już ze mną mieszkać pod jednym dachem... Czy poświęcając jeszcze więcej czasu na alkohol i imprezy naprawdę może zatęsknić, przemyśleć coś? W tygodniu widzimy się na terapii.

Macie rację - to nie tak, że zupełnie go nic nie obchodzi. Z drugiej jednak strony siedzi z założonymi rękami.

Trudno jest żyć obarczając się o zepsucie najcenniejszej rzeczy, jaką w życiu zbudowałam. Z drugiej strony - trudno jest żyć z ranami, które on mi zadał i które teraz są tak zupełnie nieważne. Bo przecież on cierpi.

Szukam w głowie odpowiedzi na wszystkie pytania... Wierzę, że Bóg, a teraz zwłaszcza Matka Boża, czuwają nad nami. Ale przecież... nie wpłyną na czyjeś uczucia... Więc czy na pewno wszystko jest w Ich rękach..?

[Coria]

Kochani, pomóżcie, doradźcie coś, proszę...

Po tamtej wyprowadzce mąż wrócił, tęsknił, mówił, że chce być ze mną. Ale to były pierwsze dni euforii, z dnia na dzień odsuwał się coraz bardziej. Wracał na noc, ale praktycznie się nie widywaliśmy. I wczoraj powiedział, że odchodzi. Że już mnie nie kocha... Że myślał, że tamta krótka wyprowadzka coś zmieniła, ale niestety nie. Chce rozwodu...

Jedyne, co udało mi się "wygrać", to żebyśmy z kwestiami formalnymi poczekali. Może jeszcze zmieni zdanie... Żebyśmy poukładali sobie wszystko po rozstaniu i kiedy będziemy ciut silniejsi - zajęli się rozwodem. Mówił też, że skoro tak mi zależy, możemy w Kościele postarać się o unieważnienie. Ale nie mamy do niego podstaw, więc to absurdalna propozycja.

Nie wiem, czy jest jeszcze nadzieja... Najgorsze, że on zupełnie stracił Wiarę. Gdyby w jego sercu był Bóg, sądzę, że potrafiłby inaczej na wszystko spojrzeć. Ale jeśli nie kocha... to co tu ratować...

Kochani, pomóżcie, doradźcie coś, proszę...

Po tamtej wyprowadzce mąż wrócił, tęsknił, mówił, że chce być ze mną. Ale to były pierwsze dni euforii, z dnia na dzień odsuwał się coraz bardziej. Wracał na noc, ale praktycznie się nie widywaliśmy. I wczoraj powiedział, że odchodzi. Że już mnie nie kocha... Że myślał, że tamta krótka wyprowadzka coś zmieniła, ale niestety nie. Chce rozwodu...

Jedyne, co udało mi się "wygrać", to żebyśmy z kwestiami formalnymi poczekali. Może jeszcze zmieni zdanie... Żebyśmy poukładali sobie wszystko po rozstaniu i kiedy będziemy ciut silniejsi - zajęli się rozwodem. Mówił też, że skoro tak mi zależy, możemy w Kościele postarać się o unieważnienie. Ale nie mamy do niego podstaw, więc to absurdalna propozycja.

Nie wiem, czy jest jeszcze nadzieja... Najgorsze, że on zupełnie stracił Wiarę. Gdyby w jego sercu był Bóg, sądzę, że potrafiłby inaczej na wszystko spojrzeć. Ale jeśli nie kocha... to co tu ratować...

[Bety]

sorry za szczerość, ale wydaje sie, iż za tym stoi ktoś trzeci

sorry za szczerość, ale wydaje sie, iż za tym stoi ktoś trzeci