[fuksja]

Moja droga! I jeszcze długo będziesz go kochać, a może oto w całej tej sytuacji chodzi - nie poddawać się i mimo wszystko kochać. Nie walczyć, nie zadręczać się, ale spokojnie płynąć z nurtem życia. Uwierz mi, wiem co mówię. Jestem w identycznej sytuacji jak Ty- jeżeli chodzi o męża kochankę i ekspresową ciążę. U mnie mija dziesięć mięsięcy i to byla nieziemska harówka dla mnie, ale jestem przeszczęśliwa, bo wiem że ta praca, cierpienie i wszystko, co mnie spotkało ma ogromny sens. Być może jeszcze tego nie dostrzegasz, ale z pewnościa Ci się uda. Wierzę w Ciebie! Jeżeli chcesz wyrzucić z siebie obecny ból służę pomocą. No i oczywiście polecam mszę o uzdrowienie duchowe, rewelacja!
Masz moje wsparcie w modlitwie

Moja droga! I jeszcze długo będziesz go kochać, a może oto w całej tej sytuacji chodzi - nie poddawać się i mimo wszystko kochać. Nie walczyć, nie zadręczać się, ale spokojnie płynąć z nurtem życia. Uwierz mi, wiem co mówię. Jestem w identycznej sytuacji jak Ty- jeżeli chodzi o męża kochankę i ekspresową ciążę. U mnie mija dziesięć mięsięcy i to byla nieziemska harówka dla mnie, ale jestem przeszczęśliwa, bo wiem że ta praca, cierpienie i wszystko, co mnie spotkało ma ogromny sens. Być może jeszcze tego nie dostrzegasz, ale z pewnościa Ci się uda. Wierzę w Ciebie! Jeżeli chcesz wyrzucić z siebie obecny ból służę pomocą. No i oczywiście polecam mszę o uzdrowienie duchowe, rewelacja!
Masz moje wsparcie w modlitwie

[Magda1911]

Dzięki za słowa otuchy. Boże, kiedy ja poczuję się szczęśliwa ? Chciałabym być już na takim etapie jak Ty. Narazie mam wzloty i upadki, góry i mega doły. Najgorzej przeżywam zachowanie syna po wizytach tatusia, mały potem dochodzi do siebie przez 2-3 dni, zarzuca mnie pytaniami... A taki....sobie żyję, odstawi zabawkę na półkę i wraca do "panienki" Dramat !
Jak Ty przebrnęłaś przez to wszystko ? Pozdrawiam

Dzięki za słowa otuchy. Boże, kiedy ja poczuję się szczęśliwa ? Chciałabym być już na takim etapie jak Ty. Narazie mam wzloty i upadki, góry i mega doły. Najgorzej przeżywam zachowanie syna po wizytach tatusia, mały potem dochodzi do siebie przez 2-3 dni, zarzuca mnie pytaniami... A taki....sobie żyję, odstawi zabawkę na półkę i wraca do "panienki" Dramat !
Jak Ty przebrnęłaś przez to wszystko ? Pozdrawiam

[Jacek-sychar]

[fuksja]

Kochana, tak jak napisał Jacek takie odreagowywanie dzieci nie jest niczym nienormalnym. Moja córka ma 11 lat i po spotkaniach z tatą zachowuje się przez dwa dni jak trzyletnia dziewczynka. Początkowo bardzo mnie to martwiło, ale po konsultacji z terapeutką córki dowiedziałam się, że dzieci w ten sposób radzą sobie z emocjami. Madziu, głowa do góry - synek, podobnie jak i Ty potrzebuje czasu. Odpowiadając na Twoje pytanie jak przez to przebrnęłam - jak większość z tego forum modliłam się, modliłam się i modliłam się...Chyba najwięcej dało mi czytanie książek, szczególnie tych pozycji, które podsunęły mi pod nos moje anioły W książkach odnalazłam wiele odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Poza tym cudownie podziałały na mnie msze o uzdrowienie duchowe. Wsłuchałam się w nie całą sobą, to było niesamowite. Uwierzyłam też, że siła wiary czyni cuda, to sobie powtarzałam i powtarzam bez przerwy. Do tego jeszcze kilka innych hasełek afirmacyjnych i efekt powalający...a właściwie silnie wznoszący
Madzieńko, doskonale wiem jak jest Ci jeszcze trudno, ja też do niedawna raz czułam się świetnie, a zaraz potem zalewałam się łzami i padałam na twarz. Nie mogłam pojąć, dlaczego mąż to zrobił. Teraz się tym nie interesuję. Wiesz, ja pracuję w jednej firmie razem z mężem i patrzę już na niego jak na człowieka, bliźniego - bez żalu i smutku, ale wymagało to ode mnie pracy i z pewnością czasu. Oczywiście to nie znaczy, że nie kocham już mężą, moje uczucia do niego są niezmienne i nie wiem co będzie dalej, to wie tylko dobry Bóg. Wiem jednak, że jestem szczęśliwa i to jest takie szczęście, którego nigdy wcześniej nie doznałam w życiu. A cierpienie, które teraz Cię spotyka to dla Ciebie wielka szansa na rozwój duchowy, jeżeli skorzystasz i wsłuchasz się w siebie nagrodą będzie to, co pewnie wielu z nas tutaj osiągnęło. I będziesz się jeszcze kiedyś dziwiła, czymże sobie zasłużyłaś na ta przygodę, dzięki której tak wzrosłaś i wdrapałaś się na wyższy poziom świadomości. Ja tak mam i Tobie też z całego serca kochana tego życzę. Pamiętaj:
1. Postawa jest ważniejsza niż fakty i to od Ciebie zależy, czy pozwolisz złapać się w pułapkę tej sytuacji, czy nad nią zapanujesz.
2. Jesteśmy tym, czym żyjemy... więc przerzucaj powoli swoją uwagę na ciekawsze zajęcia niż rozmyślanie o zdradzie męża (wiem, że jeszcze trudno ).
3. Otaczaj się miłością i akceptacją i zmień punkt widzenia tzn. nie stawiaj siebie w roli ofiary, bo nie będziesz miała siły wybaczyć i nie uwolnisz się z pułapki. Za to dziękuj Bogu za wszystko - nawet za te doświadczenia, bo dzięki nim wzrastasz.
4. Niektórych zdarzeń w naszym życiu nie jesteśmy w stanie uniknąć, są nam przeznaczone...i to nie bez przyczyny, jeżeli wsłuchasz się w siebie to znajdziesz odpowiedź.
Na to wszystko potrzeba CZASU

Kochana, tak jak napisał Jacek takie odreagowywanie dzieci nie jest niczym nienormalnym. Moja córka ma 11 lat i po spotkaniach z tatą zachowuje się przez dwa dni jak trzyletnia dziewczynka. Początkowo bardzo mnie to martwiło, ale po konsultacji z terapeutką córki dowiedziałam się, że dzieci w ten sposób radzą sobie z emocjami. Madziu, głowa do góry - synek, podobnie jak i Ty potrzebuje czasu. Odpowiadając na Twoje pytanie jak przez to przebrnęłam - jak większość z tego forum modliłam się, modliłam się i modliłam się...Chyba najwięcej dało mi czytanie książek, szczególnie tych pozycji, które podsunęły mi pod nos moje anioły W książkach odnalazłam wiele odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Poza tym cudownie podziałały na mnie msze o uzdrowienie duchowe. Wsłuchałam się w nie całą sobą, to było niesamowite. Uwierzyłam też, że siła wiary czyni cuda, to sobie powtarzałam i powtarzam bez przerwy. Do tego jeszcze kilka innych hasełek afirmacyjnych i efekt powalający...a właściwie silnie wznoszący
Madzieńko, doskonale wiem jak jest Ci jeszcze trudno, ja też do niedawna raz czułam się świetnie, a zaraz potem zalewałam się łzami i padałam na twarz. Nie mogłam pojąć, dlaczego mąż to zrobił. Teraz się tym nie interesuję. Wiesz, ja pracuję w jednej firmie razem z mężem i patrzę już na niego jak na człowieka, bliźniego - bez żalu i smutku, ale wymagało to ode mnie pracy i z pewnością czasu. Oczywiście to nie znaczy, że nie kocham już mężą, moje uczucia do niego są niezmienne i nie wiem co będzie dalej, to wie tylko dobry Bóg. Wiem jednak, że jestem szczęśliwa i to jest takie szczęście, którego nigdy wcześniej nie doznałam w życiu. A cierpienie, które teraz Cię spotyka to dla Ciebie wielka szansa na rozwój duchowy, jeżeli skorzystasz i wsłuchasz się w siebie nagrodą będzie to, co pewnie wielu z nas tutaj osiągnęło. I będziesz się jeszcze kiedyś dziwiła, czymże sobie zasłużyłaś na ta przygodę, dzięki której tak wzrosłaś i wdrapałaś się na wyższy poziom świadomości. Ja tak mam i Tobie też z całego serca kochana tego życzę. Pamiętaj:
1. Postawa jest ważniejsza niż fakty i to od Ciebie zależy, czy pozwolisz złapać się w pułapkę tej sytuacji, czy nad nią zapanujesz.
2. Jesteśmy tym, czym żyjemy... więc przerzucaj powoli swoją uwagę na ciekawsze zajęcia niż rozmyślanie o zdradzie męża (wiem, że jeszcze trudno ).
3. Otaczaj się miłością i akceptacją i zmień punkt widzenia tzn. nie stawiaj siebie w roli ofiary, bo nie będziesz miała siły wybaczyć i nie uwolnisz się z pułapki. Za to dziękuj Bogu za wszystko - nawet za te doświadczenia, bo dzięki nim wzrastasz.
4. Niektórych zdarzeń w naszym życiu nie jesteśmy w stanie uniknąć, są nam przeznaczone...i to nie bez przyczyny, jeżeli wsłuchasz się w siebie to znajdziesz odpowiedź.
Na to wszystko potrzeba CZASU

[Magda1911]

Fuksjo, bardzo Ci dziękuję za cenne wskazówki. Mam nadzieję, że całe życie nie będę się tak męczyć. Narazie nie jest zaciekawie, ale wiem że to minie, tylko kiedy ?

Fuksjo, bardzo Ci dziękuję za cenne wskazówki. Mam nadzieję, że całe życie nie będę się tak męczyć. Narazie nie jest zaciekawie, ale wiem że to minie, tylko kiedy ?

[Magda1911]

W piątek 11.09 mam pierwszą sprawę w sądzie ( alimenty). Bardzo się boję. Mój mąż powołał swoją"panienkę" na światka. Szok. Ciekawe co ona może zeznać na sprawie o alimenty na moje dziecko ?
Błagam Was o modlitwę, abym jakoś przeżyła tą konfrontację i o sprawiedliwego sędziego.
Dlaczego to wszystko tak się toczy ?
Wczoraj widziałam się z jego siostrą, stwierdziła że on jest teraz innym człowiekiem, nie można z nim pogadać, stwierdziła że " zachowuje się jak niedobity gwóźdź".

W piątek 11.09 mam pierwszą sprawę w sądzie ( alimenty). Bardzo się boję. Mój mąż powołał swoją"panienkę" na światka. Szok. Ciekawe co ona może zeznać na sprawie o alimenty na moje dziecko ?
Błagam Was o modlitwę, abym jakoś przeżyła tą konfrontację i o sprawiedliwego sędziego.
Dlaczego to wszystko tak się toczy ?
Wczoraj widziałam się z jego siostrą, stwierdziła że on jest teraz innym człowiekiem, nie można z nim pogadać, stwierdziła że " zachowuje się jak niedobity gwóźdź".

[Magda1911]

Jestem po pierwszej sprawie, oczywiście nie doszło do ugody. Następną mamy pod koniec października.

Jakoś dziwnie wcale się nie denerwowałam, bałam się widoku męża z nią, ale "panienka" się nie pojawiła. Ja byłam z rodzicami. Mąż podszedł przywitał się z moją mamą i ojcem a mnie olał. Ani cześć, ani nie podał ręki... cóż przykre to.
Na sprawie powiedział że nie może płacić więcej bo ma w drodze następne dziecko, na co pani sędzia stwierdziła, że to że powołał do życie drugie dziecko to już jest jego prywatna sprawa. Mina mu zrzedła.

Po sprawie podeszłam do niego i powiedziałam że jeśli będzie w stanie ze mną spokojnie rozmawiać to ja jestem otwarta, na co on że oczywiście już nie ma o czym rozmawiać,że muszę się pogodzić z tym że on ma teraz nową rodzinę. Powiedziałam, że ja to wszystko przetrwam dlatego że moja miłość do niego jest większa niż jego nienawiść do mnie.
Powiedział że zamierza doprowadzić wszystkie sprawy do końca,...rozumiesz do końca łącznie z rozwodem .... Zabolało. Ale nic się nie odezwałam. Poprostu rozeszliśmy się i tyle. Nie wiem czy dobrze zrobiłam że podeszłam i rozmawiałam, ale przecież w końcu i tak już nie mam nic do stracenia.

Pozdrawiam Was Sycharki !

Jestem po pierwszej sprawie, oczywiście nie doszło do ugody. Następną mamy pod koniec października.

Jakoś dziwnie wcale się nie denerwowałam, bałam się widoku męża z nią, ale "panienka" się nie pojawiła. Ja byłam z rodzicami. Mąż podszedł przywitał się z moją mamą i ojcem a mnie olał. Ani cześć, ani nie podał ręki... cóż przykre to.
Na sprawie powiedział że nie może płacić więcej bo ma w drodze następne dziecko, na co pani sędzia stwierdziła, że to że powołał do życie drugie dziecko to już jest jego prywatna sprawa. Mina mu zrzedła.

Po sprawie podeszłam do niego i powiedziałam że jeśli będzie w stanie ze mną spokojnie rozmawiać to ja jestem otwarta, na co on że oczywiście już nie ma o czym rozmawiać,że muszę się pogodzić z tym że on ma teraz nową rodzinę. Powiedziałam, że ja to wszystko przetrwam dlatego że moja miłość do niego jest większa niż jego nienawiść do mnie.
Powiedział że zamierza doprowadzić wszystkie sprawy do końca,...rozumiesz do końca łącznie z rozwodem .... Zabolało. Ale nic się nie odezwałam. Poprostu rozeszliśmy się i tyle. Nie wiem czy dobrze zrobiłam że podeszłam i rozmawiałam, ale przecież w końcu i tak już nie mam nic do stracenia.

Pozdrawiam Was Sycharki !

[jasia33]

Magdo, bardzo Ci współczuję, wiem jak wielkie to przeżycie zobaczyć swojego męża na sali sądowej. Sama przeżyłam trzy rozprawy i pamiętam, że patrzyłam na męża, a przed oczami widziałam obrazy z naszego wspólnego życia. Było mi żal, serce wyło z bólu, ale mój mąż chciał tylko jednego - rozwodu. Na pierwszą rozprawę przyszedł z siostrą (była świadkiem) i z ojcem. Zachowywali się tak, jakbyśmy się nie znali. To wszystko było bardzo okrutne. Jednak to ja byłam ta zła. Mój mąż złożył pozew, bo bardzo go zraniałam, oszukałam. Opamiętałam się, ale było już za późno. Moje małżeństwo powierzyłam Jezusowi. Powiedziałam, żeby się tym zajął, żeby stała się Jego wola, nie moja. Na trzeciej rozprawie mój mąż zawiesił postępowanie. Niedługo minie rok. Wciąż modlę się o ocalenie mojego małżeństwa.


Myślę, że dobrze zrobiłaś mówiąc mu o swojej miłości. Nie ulatwiaj mężowi życia w grzechu, nie gódź się na rozwód. Na pewno usłyszysz jeszcze wiele okrutnych słów, wtedy powtórz sobie:
"W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego".
Zaufaj Jezusowi, On Cię poprowadzi.

Magdo, bardzo Ci współczuję, wiem jak wielkie to przeżycie zobaczyć swojego męża na sali sądowej. Sama przeżyłam trzy rozprawy i pamiętam, że patrzyłam na męża, a przed oczami widziałam obrazy z naszego wspólnego życia. Było mi żal, serce wyło z bólu, ale mój mąż chciał tylko jednego - rozwodu. Na pierwszą rozprawę przyszedł z siostrą (była świadkiem) i z ojcem. Zachowywali się tak, jakbyśmy się nie znali. To wszystko było bardzo okrutne. Jednak to ja byłam ta zła. Mój mąż złożył pozew, bo bardzo go zraniałam, oszukałam. Opamiętałam się, ale było już za późno. Moje małżeństwo powierzyłam Jezusowi. Powiedziałam, żeby się tym zajął, żeby stała się Jego wola, nie moja. Na trzeciej rozprawie mój mąż zawiesił postępowanie. Niedługo minie rok. Wciąż modlę się o ocalenie mojego małżeństwa.


Myślę, że dobrze zrobiłaś mówiąc mu o swojej miłości. Nie ulatwiaj mężowi życia w grzechu, nie gódź się na rozwód. Na pewno usłyszysz jeszcze wiele okrutnych słów, wtedy powtórz sobie:
"W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego".
Zaufaj Jezusowi, On Cię poprowadzi.

[Magda1911]

Dziś mój mąż był odwiedzić syna. Czułam się bardzo dziwnie, gdy słyszałam znów jego głos w naszym domu miałam wrażenie, że wszystko jest ok a to co się dzieje to jakiś koszmarny sen. Ale niestety to nie sen to okrutna rzeczywistość.

Rozmawialiśmy chwilę, pierwszy raz od X czasu w miarę spokojnie bez krzyków. Nic nowego ta rozmowa nie wniosła. Mąż twierdzi, że warto było zniszczyć wszystko bo teraz wie że żyje i jedyne czego mu brakuje do szczęścia to nasz syn, że nas już nie ma i nie będzie. Jest w stosunku do mnie obojętny, zero uczuć, zero emocji. Stałam przed nim twarzą w twarz, miałam ochotę go przytulić ale wiedziałam że to bez sensu. On jest nastawiony na NIE koniec i kropka. Takie to smutne, tak ciężko sobie przetłumaczyć, że to naprawdę koniec.

Proszę Was o modlitwę abym sobie z tym wszystkim poradziła i aby to tak nie bolało.

Pozdrawiam.

Dziś mój mąż był odwiedzić syna. Czułam się bardzo dziwnie, gdy słyszałam znów jego głos w naszym domu miałam wrażenie, że wszystko jest ok a to co się dzieje to jakiś koszmarny sen. Ale niestety to nie sen to okrutna rzeczywistość.

Rozmawialiśmy chwilę, pierwszy raz od X czasu w miarę spokojnie bez krzyków. Nic nowego ta rozmowa nie wniosła. Mąż twierdzi, że warto było zniszczyć wszystko bo teraz wie że żyje i jedyne czego mu brakuje do szczęścia to nasz syn, że nas już nie ma i nie będzie. Jest w stosunku do mnie obojętny, zero uczuć, zero emocji. Stałam przed nim twarzą w twarz, miałam ochotę go przytulić ale wiedziałam że to bez sensu. On jest nastawiony na NIE koniec i kropka. Takie to smutne, tak ciężko sobie przetłumaczyć, że to naprawdę koniec.

Proszę Was o modlitwę abym sobie z tym wszystkim poradziła i aby to tak nie bolało.

Pozdrawiam.

[zenia1780]

Pod Twoją obronę uciekamy się święta Boża Rodzicielko...

Pod Twoją obronę uciekamy się święta Boża Rodzicielko...

[Jacek-sychar]

naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ...

naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ...

[Ania65]

Madziu masz moją modlitwę.

Madziu masz moją modlitwę.

[Magda1911]

Dziękuję i proszę o więcej

Dziękuję i proszę o więcej

[Magda1911]

Mijają kolejne dni, to już prawie pół roku jak mąż się wyprowadził a ja nadal nie mogę przestać myśleć o nim i o tym wszystkim co się dzieje. Żyję z dnia na dzień. Tak, da się ale co to za życie ? Nic mnie nie cieszy, nie wiele mnie interesuje... generalnie beznadzieja. Zjada mnie zazdrość o tamtą kobietę, że mieszkają razem, że może jest im cudownie... Chciałabym umieć odciąć sie od tego wszystkiego, powiedzieć sobie "to już było, przed tobą nowe życie" ale narazie nie potrafię. Co chwila przypominają mi się jego słowa: "nas już nie ma, mam teraz nową rodzinę i musisz się z tym pogodzić, co ? niespodziewałaś się tego ?" Czy ktoś potrafi mi wytłumaczyć jak z takiego fajnego, ciepłego człowieka mógł się zrobić facet - głaz ? Ostatnio stwierdził, że nie ma już serca że gdzieś mu "odleciało".

Założył sprawę o widzenia z dzieckiem (chyba o tym pisałam, nie pamiętam), ponieważ twierdzi że utrudniam mu kontakty, uważam że tak nie jest, przyjeżdża do dziecka kiedy chce, jedyne na co kategorycznie nie wyrażam zgody to to aby zabierał syna do siebie. Tam są często interwencje policji ponieważ jej były partner nie daje za wygraną i też chce się widzieć ze swoim dzieckiem a ona robi jakieś przeszkody. Wcześniej bardzo kłóciła się ze swoją matką,która nadużywała alkoholu, dochodziło do awantur, też była wzywana policja. I jak mam pozwolić na to aby zabierał tam syna ?
Wnioskuje o dwa weekendy w miesiącu. Zabija mnie myśl, że tamto dziecko będzie miało ojca na codzień a mojemu synowi chce poświęcić czas dwa razy w miesiącu.
Jak się z tym wszystkim pogodzić ?

Ostatnio byłam w Częstochowie i powiem Wam, że wcale nie zrobiło mi się lżej na sercu,wręcz przeciwnie, wróciłam jakaś taka "przygnieciona". Dlaczego tak się dzieję ?

Nadal proszę Was o modlitwę.

Mijają kolejne dni, to już prawie pół roku jak mąż się wyprowadził a ja nadal nie mogę przestać myśleć o nim i o tym wszystkim co się dzieje. Żyję z dnia na dzień. Tak, da się ale co to za życie ? Nic mnie nie cieszy, nie wiele mnie interesuje... generalnie beznadzieja. Zjada mnie zazdrość o tamtą kobietę, że mieszkają razem, że może jest im cudownie... Chciałabym umieć odciąć sie od tego wszystkiego, powiedzieć sobie "to już było, przed tobą nowe życie" ale narazie nie potrafię. Co chwila przypominają mi się jego słowa: "nas już nie ma, mam teraz nową rodzinę i musisz się z tym pogodzić, co ? niespodziewałaś się tego ?" Czy ktoś potrafi mi wytłumaczyć jak z takiego fajnego, ciepłego człowieka mógł się zrobić facet - głaz ? Ostatnio stwierdził, że nie ma już serca że gdzieś mu "odleciało".

Założył sprawę o widzenia z dzieckiem (chyba o tym pisałam, nie pamiętam), ponieważ twierdzi że utrudniam mu kontakty, uważam że tak nie jest, przyjeżdża do dziecka kiedy chce, jedyne na co kategorycznie nie wyrażam zgody to to aby zabierał syna do siebie. Tam są często interwencje policji ponieważ jej były partner nie daje za wygraną i też chce się widzieć ze swoim dzieckiem a ona robi jakieś przeszkody. Wcześniej bardzo kłóciła się ze swoją matką,która nadużywała alkoholu, dochodziło do awantur, też była wzywana policja. I jak mam pozwolić na to aby zabierał tam syna ?
Wnioskuje o dwa weekendy w miesiącu. Zabija mnie myśl, że tamto dziecko będzie miało ojca na codzień a mojemu synowi chce poświęcić czas dwa razy w miesiącu.
Jak się z tym wszystkim pogodzić ?

Ostatnio byłam w Częstochowie i powiem Wam, że wcale nie zrobiło mi się lżej na sercu,wręcz przeciwnie, wróciłam jakaś taka "przygnieciona". Dlaczego tak się dzieję ?

Nadal proszę Was o modlitwę.