[kinga2]

[mare1966]

Cytat:

CHCĘ SKORZYSTAĆ Z TEGO PRAWA!!!!!!

Pamiętaj tylko , że to prawo niepisane .
Jedni go uznają , inni nie .
Choć moim zdaniem , można by nawet i na kodeksie cywilnym się oprzeć , a i na konstytucji .
Teoretycznie jest tam jakis zapis o ochronie małżeństwa .

Cytat:

CHCĘ SKORZYSTAĆ Z TEGO PRAWA!!!!!!

Pamiętaj tylko , że to prawo niepisane .
Jedni go uznają , inni nie .
Choć moim zdaniem , można by nawet i na kodeksie cywilnym się oprzeć , a i na konstytucji .
Teoretycznie jest tam jakis zapis o ochronie małżeństwa .

[arja76]

Czasami wydaje mi się ,że już dłużej tego nie wytrzymam.Ile będzie jeszcze takich nocy jak ta kiedy myślę,analizuję i płaczę z bezsilności.W dzień nie jest lepiej ,chodzę jak robot.To już prawie 2 i pół m-ca,a ja nadal nie potrafię przyjąć tego do siebie.Czy można kochać za bardzo? Tłumaczę sobie ,że nie ja pierwsza to przeżywam ,nie mogę zachowywać się jak nastolatka.Zająć się czymś,odnaleźć siebie ,poszukać hobby.Odmalowałam mieszkanie i nie potrafię się tym cieszyć ,że sama bez niego daję rade.Zawsze on to robił,jemu wychodziło to lepiej.Znaleźć hobby przy trójce dzieci?Brzmi to śmiesznie.Realia to sterta prania i prasowania ,gary do mycia ,ugotować zupę itp.I ta samotność we wszystkim.Jak przyjąć fakt ,że jest się zdradzanym?Przyjąć do świadomości ,że już nie wróci?JAK?
Moja wina - pewnie tak,jedno słowo za dużo , zła decyzja,można doszukiwać się bez końca,nazbierało się tego przez 15 lat cała kopa.
Jego wina-też ,przecież zdradził, oszukał,porzucił , też nie był doskonały.
Wina kochanki czego nie ,po co się brała za czyjegoś faceta.
I tak bez końca.
Czy to ma znaczenie , czy ma sens?


Czekać ,aż się opamięta,nie dzwonić bo pomyśli że skomlisz.Kim jest ta kobieta ?Może młodsza, ładniejsza?A on ?O czym myśli ?Czy rozumie ?
Końca nie widać .Z każdym dniem ma być lżej , a jest gorzej.


Modlisz się ,może nikt nie słucha,może zła ta modlitwa bo nie trafia pod wskazany adres.


Pogodzić się nie potrafię i żyć juz też nie potrafię.

Czasami wydaje mi się ,że już dłużej tego nie wytrzymam.Ile będzie jeszcze takich nocy jak ta kiedy myślę,analizuję i płaczę z bezsilności.W dzień nie jest lepiej ,chodzę jak robot.To już prawie 2 i pół m-ca,a ja nadal nie potrafię przyjąć tego do siebie.Czy można kochać za bardzo? Tłumaczę sobie ,że nie ja pierwsza to przeżywam ,nie mogę zachowywać się jak nastolatka.Zająć się czymś,odnaleźć siebie ,poszukać hobby.Odmalowałam mieszkanie i nie potrafię się tym cieszyć ,że sama bez niego daję rade.Zawsze on to robił,jemu wychodziło to lepiej.Znaleźć hobby przy trójce dzieci?Brzmi to śmiesznie.Realia to sterta prania i prasowania ,gary do mycia ,ugotować zupę itp.I ta samotność we wszystkim.Jak przyjąć fakt ,że jest się zdradzanym?Przyjąć do świadomości ,że już nie wróci?JAK?
Moja wina - pewnie tak,jedno słowo za dużo , zła decyzja,można doszukiwać się bez końca,nazbierało się tego przez 15 lat cała kopa.
Jego wina-też ,przecież zdradził, oszukał,porzucił , też nie był doskonały.
Wina kochanki czego nie ,po co się brała za czyjegoś faceta.
I tak bez końca.
Czy to ma znaczenie , czy ma sens?


Czekać ,aż się opamięta,nie dzwonić bo pomyśli że skomlisz.Kim jest ta kobieta ?Może młodsza, ładniejsza?A on ?O czym myśli ?Czy rozumie ?
Końca nie widać .Z każdym dniem ma być lżej , a jest gorzej.


Modlisz się ,może nikt nie słucha,może zła ta modlitwa bo nie trafia pod wskazany adres.


Pogodzić się nie potrafię i żyć juz też nie potrafię.

[Nirwanna]

Arja, to normalne co przeżywasz, miałam dokładnie tak samo. I dobrze zaczynasz wychodzić z tego stanu - odmalowanie miszkania? super! Właśnie takich działalności szukaj, i ciesz się nimi, wręcz na siłę. I szukaj grupy wsparcia, może masz Ognisku Sychar gdzieś w pobliżu? Też warto zebrać wśród znajomych grono osób, które będą Cię wspierać w tej sytuacji. NIe chodzi o kumpele, co przyjdą i będziecie wspólnie psioczyć na Twojego męża (nic to nie da, poczujesz się jeszcze bardziej zraniona), tylko o kumpele, które wyciągną Cię z domu, pokażą że życie wciąż trwa, i pomogą ogarnąć stos prania i garów czy współzorganizują jakieś aktywności dla dzieci.

Arja, to normalne co przeżywasz, miałam dokładnie tak samo. I dobrze zaczynasz wychodzić z tego stanu - odmalowanie miszkania? super! Właśnie takich działalności szukaj, i ciesz się nimi, wręcz na siłę. I szukaj grupy wsparcia, może masz Ognisku Sychar gdzieś w pobliżu? Też warto zebrać wśród znajomych grono osób, które będą Cię wspierać w tej sytuacji. NIe chodzi o kumpele, co przyjdą i będziecie wspólnie psioczyć na Twojego męża (nic to nie da, poczujesz się jeszcze bardziej zraniona), tylko o kumpele, które wyciągną Cię z domu, pokażą że życie wciąż trwa, i pomogą ogarnąć stos prania i garów czy współzorganizują jakieś aktywności dla dzieci.

[renta11]

Arja
Bardzo serdecznie Cię przytulam. Ból niestety musi wybrzmieć. Pomodlę się

Arja
Bardzo serdecznie Cię przytulam. Ból niestety musi wybrzmieć. Pomodlę się

[mare1966]

[Bety]

Arja, to co teraz przezywasz to czas "zatrzymania". Analizujesz, zadajesz pytania, próbujesz jakoś poradzić sobie z czymś, na co się nie godzisz. Tak, jak napisały wczesniej dziewczyny- to normalny etap.
Opłakanie po stracie jest bardzo potrzebne.
To nie jest "pusty" czas, to moment zatrzymania i zdania sobie sprawy, że "stare" metody zawiodły, że "stary" porządek i poprzedni czas minął.

Rożni ludzie potrzbują różego czasu, żeby to przejśc, jedni więcej, jedni mniej.

Ten etap jest konieczny do przejścia- jesli sie go próbuje na siłę przyspieszyć- to i tak powróci.

Dopiero potem zbierzesz siły i ruszysz dalej.

Arja, to co teraz przezywasz to czas "zatrzymania". Analizujesz, zadajesz pytania, próbujesz jakoś poradzić sobie z czymś, na co się nie godzisz. Tak, jak napisały wczesniej dziewczyny- to normalny etap.
Opłakanie po stracie jest bardzo potrzebne.
To nie jest "pusty" czas, to moment zatrzymania i zdania sobie sprawy, że "stare" metody zawiodły, że "stary" porządek i poprzedni czas minął.

Rożni ludzie potrzbują różego czasu, żeby to przejśc, jedni więcej, jedni mniej.

Ten etap jest konieczny do przejścia- jesli sie go próbuje na siłę przyspieszyć- to i tak powróci.

Dopiero potem zbierzesz siły i ruszysz dalej.

[arja76]

Dźwigam na sobie bardzo ciężki grzech.Nikomu się do tego nie przyznałam ,ale może powinnam.

Mój tata zmarł ,jak byłam jeszcze mała(2 latka),wychowywała nas sama mama do 13 roku życia.Potem wyszła za mąż za wdowca , który też miał dzieci w naszym wieku. Wspólnie też mieli jednego syna.Ojczym okazał się alkoholikiem bardzo agresywnym.To takie suche fakty,pomiędzy te wiersze należy wpleść trud jaki moja mama włożyła w wychowanie nas.Gdy owdowiała była bez pracy i dwójką maleńkich dzieci.Na pomoc rodziców nie mogła liczyć.Nie mieliśmy renty po ojcu,sama pracowała na wszystko,było naprawdę biednie,odłączony prąd i żebranie o kawałek chleba u sąsiadów.Wtedy poznała swojego przyszłego męża.Było lżej ,choć nas było już wtedy 4 ,ale na chleb nie brakowało.Wszystko do czasu,gdy urodził się mój brat mąż pokazał swe oblicze.Awantury ,pijaństwo do granic wytrzymałości.Chyba się wymodliła i ojczym przestał pić,ale usposobienia nie zmienił,ciągle bił i awanturował się. Znalazła pracę za granicą pojechała i bardzo płakała ,że nie może być z nami.Moja mama była bardzo ciepłą, uczuciową kobietą,wszystkim życzliwą.To dla niej było bardzo ciężkie.Wtedy zachorowała na raka.
Nawet w chorobie jej mąż nie popuścił.Ciągle wymówki ile to nie kosztuje ,krzyki.Mama bardzo cierpiała.Ból był ciągły , nawet morfina była niewystarczająca.Płakała z bólu ,a ja pytałam Pana Boga dlaczego to ona musi tak cierpieć.Rok cierpienia nie do wyobrażenia.Przed śmiercią pojechałam do niej do szpitala ,mówiła o tych dzieciach ,abym wzięła.Nie chciałam ,tłumaczyłam jej że nie potrafię pokochać już dzieci,które nie są moje,że nie mam warunków,że pracuję i chcę iść jeszcze na studia itp.To były jej przed ostatnie chwile.Umierała ,w cierpieniu ,płakała.Łzy ciekły jej po policzkach,nie mówiła nic tylko ten jęk.Siedziałam przy niej i modliłam się o śmierć dla niej.Nie ze złością,nie z zawiścią po prostu nie mogłam patrzeć na jej cierpienie.Mama zmarła.
Do dziś to we mnie siedzi jak zadra ,ŻYCZYŁAM ŚMIERCI WŁASNEJ MATCE.To życzenie było szczere ,modliłam się o śmierć zamiast prosić o ukojenie tego bólu.
Po 3 m-cach od jej śmierci wzięliśmy dzieci, taka była jej wola.Dziś wiem ,że dobra dla mnie i dla nich.Na cmentarz chodzę ,ale rzadko.Ona już wie ,że wymodliłam dla niej tą śmierć.Nie ma dnia ,abym o tym nie myślała.
Nie zasługuję na wasze modlitwy ,i wiem dlaczego moje nie są wysłuchane .Mam na sobie wielki grzech,grzech śmiertelny.


Myślę ,że wtedy wszystko się zmieniło między nami ,nie zauważyłam bo całe nasze życie się zmieniło .Myślałam ,że tylko ja muszę to dźwigać a pewnie byłam okropna dla niego i nie ma już znaczenia że dbałam , głaskałam i kochałam.Zerwałam tą nić bliskości.Nikt temu nie jest winien tylko ja ,bo miałam swój świat i pewnie nie dostrzegłam tych braków.
Dziś przeczytałam ,że pomodlicie się za nas.Obcy ludzie ,którzy nic o nas nie wiedzą ,ale czują się solidarni w moim cierpieniu.Jest to dla mnie nie pojęte,ktoś życzenia śle o naprawę tego związku.Dziękuję wam z całego serca.

Dźwigam na sobie bardzo ciężki grzech.Nikomu się do tego nie przyznałam ,ale może powinnam.

Mój tata zmarł ,jak byłam jeszcze mała(2 latka),wychowywała nas sama mama do 13 roku życia.Potem wyszła za mąż za wdowca , który też miał dzieci w naszym wieku. Wspólnie też mieli jednego syna.Ojczym okazał się alkoholikiem bardzo agresywnym.To takie suche fakty,pomiędzy te wiersze należy wpleść trud jaki moja mama włożyła w wychowanie nas.Gdy owdowiała była bez pracy i dwójką maleńkich dzieci.Na pomoc rodziców nie mogła liczyć.Nie mieliśmy renty po ojcu,sama pracowała na wszystko,było naprawdę biednie,odłączony prąd i żebranie o kawałek chleba u sąsiadów.Wtedy poznała swojego przyszłego męża.Było lżej ,choć nas było już wtedy 4 ,ale na chleb nie brakowało.Wszystko do czasu,gdy urodził się mój brat mąż pokazał swe oblicze.Awantury ,pijaństwo do granic wytrzymałości.Chyba się wymodliła i ojczym przestał pić,ale usposobienia nie zmienił,ciągle bił i awanturował się. Znalazła pracę za granicą pojechała i bardzo płakała ,że nie może być z nami.Moja mama była bardzo ciepłą, uczuciową kobietą,wszystkim życzliwą.To dla niej było bardzo ciężkie.Wtedy zachorowała na raka.
Nawet w chorobie jej mąż nie popuścił.Ciągle wymówki ile to nie kosztuje ,krzyki.Mama bardzo cierpiała.Ból był ciągły , nawet morfina była niewystarczająca.Płakała z bólu ,a ja pytałam Pana Boga dlaczego to ona musi tak cierpieć.Rok cierpienia nie do wyobrażenia.Przed śmiercią pojechałam do niej do szpitala ,mówiła o tych dzieciach ,abym wzięła.Nie chciałam ,tłumaczyłam jej że nie potrafię pokochać już dzieci,które nie są moje,że nie mam warunków,że pracuję i chcę iść jeszcze na studia itp.To były jej przed ostatnie chwile.Umierała ,w cierpieniu ,płakała.Łzy ciekły jej po policzkach,nie mówiła nic tylko ten jęk.Siedziałam przy niej i modliłam się o śmierć dla niej.Nie ze złością,nie z zawiścią po prostu nie mogłam patrzeć na jej cierpienie.Mama zmarła.
Do dziś to we mnie siedzi jak zadra ,ŻYCZYŁAM ŚMIERCI WŁASNEJ MATCE.To życzenie było szczere ,modliłam się o śmierć zamiast prosić o ukojenie tego bólu.
Po 3 m-cach od jej śmierci wzięliśmy dzieci, taka była jej wola.Dziś wiem ,że dobra dla mnie i dla nich.Na cmentarz chodzę ,ale rzadko.Ona już wie ,że wymodliłam dla niej tą śmierć.Nie ma dnia ,abym o tym nie myślała.
Nie zasługuję na wasze modlitwy ,i wiem dlaczego moje nie są wysłuchane .Mam na sobie wielki grzech,grzech śmiertelny.


Myślę ,że wtedy wszystko się zmieniło między nami ,nie zauważyłam bo całe nasze życie się zmieniło .Myślałam ,że tylko ja muszę to dźwigać a pewnie byłam okropna dla niego i nie ma już znaczenia że dbałam , głaskałam i kochałam.Zerwałam tą nić bliskości.Nikt temu nie jest winien tylko ja ,bo miałam swój świat i pewnie nie dostrzegłam tych braków.
Dziś przeczytałam ,że pomodlicie się za nas.Obcy ludzie ,którzy nic o nas nie wiedzą ,ale czują się solidarni w moim cierpieniu.Jest to dla mnie nie pojęte,ktoś życzenia śle o naprawę tego związku.Dziękuję wam z całego serca.

[mare1966]

[mgła1]

Arja, co Ty wymyślasz?
Jeśli dobrze rozumiem, modliłaś się o śmierć mamy z miłości do niej.
Nie z gniewu czy nienawiści względem niej, ale dlatego, żeby przeszła do Domu Ojca, gdzie żyje bez bólu i cierpienia.
Nie dokopuj sobie.
Ja tam bardzo bym sobie życzyła, żeby moje dzieci w chwili mojej śmiertelnej, terminalnej choroby i cierpienia były przy mnie i modliły się o śmierć dla mnie. Amen

Arja, co Ty wymyślasz?
Jeśli dobrze rozumiem, modliłaś się o śmierć mamy z miłości do niej.
Nie z gniewu czy nienawiści względem niej, ale dlatego, żeby przeszła do Domu Ojca, gdzie żyje bez bólu i cierpienia.
Nie dokopuj sobie.
Ja tam bardzo bym sobie życzyła, żeby moje dzieci w chwili mojej śmiertelnej, terminalnej choroby i cierpienia były przy mnie i modliły się o śmierć dla mnie. Amen

[Bety]

przeciez to nie jest żaden śmiertelny grzech

Arja, weź wyluzuj

przeciez to nie jest żaden śmiertelny grzech

Arja, weź wyluzuj

[katalotka72]

kurcze Kobieto coś Ty wymyśliła!!!
jaki grzech i do tego śmiertelny??????? raczej odruch serca i prawdziwej miłości...................

kurcze Kobieto coś Ty wymyśliła!!!
jaki grzech i do tego śmiertelny??????? raczej odruch serca i prawdziwej miłości...................

[mare1966]

Baby ......... sza ,
nie krzyczcie na nią .

Baby ......... sza ,
nie krzyczcie na nią .

[arja76]

Nie wiem ,może to ostatnie przeżycia ,ale wróciło to do mnie z podwójną siłą.
Nigdy nie patrzyłam na to z tej strony,ja sama nie wiedziałam ,że to było z miłości.Po prostu nie mogłam patrzeć na jej cierpienie.
Dajcie mi czas ja sobie poukładam to w głowie.

Dobry dziś miałam dzień !

Nie wiem ,może to ostatnie przeżycia ,ale wróciło to do mnie z podwójną siłą.
Nigdy nie patrzyłam na to z tej strony,ja sama nie wiedziałam ,że to było z miłości.Po prostu nie mogłam patrzeć na jej cierpienie.
Dajcie mi czas ja sobie poukładam to w głowie.

Dobry dziś miałam dzień !