Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Ja np. nie będę rodził dzieci i żadnego faceta swoim wygładem
nie oczaruję . Nie będę pląsał po rannej rosie .
mare, nie mówimy o fizjologii - to chyba dość oczywiste.
Co do rodzenia dzieci.
A jeśli kobieta nie widzi siebie w roli matki to uważam , że ma takie prawo i żadne kulturowe, społeczne czy religijne uwarunkowania nie powinny sprawiać, ze na siłę zechce się w tą rolę wcisnąć, lub co gorsza że ktoś zechce ją wcisnąć.
O prawo wyboru chodzi.
A co do oczarowywania facetów- kto wie mare co jeszcze w życiu może się zdarzyć, jakie niespodzianki są dla Ciebie przewidziane by zburzyć ten mur uwarunkowań, przekonań, poglądów i wyobrażeń,
I nawet możesz pląsać po rosie, choć ten stan teraz wydaje Ci się tak odległy jak dalekie galaktyki to zakładanie że to niemożliwe ogranicza Cię.
Ja bym nie była taka pewna, że nigdy nie będziesz pląsał po rosie
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 15:05
kenya napisał/a:
mare, nie mówimy o fizjologii - to chyba dość oczywiste.
No właśnie , nie mówię .
Chodzić mogę ........ tylko PO CO ?
Nogi sobie zamoczę , na szkło wejdę itd.
No i z pląsaniem byłby problem , bo to idiotycznie wygladało
jak facet podskakuje ( to jak z tańczeniem łąbędziego ) .
kenya napisał/a:
Co do rodzenia dzieci.
A jeśli kobieta nie widzi siebie w roli matki to uważam , że ma takie prawo i żadne kulturowe, społeczne czy religijne uwarunkowania nie powinny sprawiać, ze na siłę zechce się w tą rolę wcisnąć, lub co gorsza że ktoś zechce ją wcisnąć.
O prawo wyboru chodzi.
Uwarunkowania pochodzą nie z tej ziemi - urodziłaś sie bo Bóg tak chciał ,
na dodatek jako kobieta - też tak chciał .
Kobieta czyli kobieca duszą , duchem i ciałem .
Wyposażona do rodzenia ciałem ........ tu się zgodzisz .
Chcesz powiedzieć , że nie duchem w sensie intelektem
czy duszą w sensie emocji , uczuć ?
Może "nie widzi siebie" bo jest jakiś problem w widzeniu właśnie ?
W rozumieniu , w nieuświadomionym strachu itd.
A ten problem przykrywa tylko INTELEKTUALNYM wytłumaczeniem .
A co do wyboru .
Tak ma - WOLNĄ WOLĘ , ale czy prawo ? Jakie prawo ?
Ludzkie ? ........ to można zmieniać dowolnie
Boskie ?
No i ważne.
W IMIĘ CZEGO , można zrezygnować z tej możliwości macierzyństwa ,
czyli uczestnictwa w boskim akcie stwórczym
istoty wiecznej ?
Własnego egoizmu , pseudo rozwoju ?
A co , dziecko przeszkadza w rozwoju ?
Czego kobieta może dokonać większego ?
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 17:41
mare1966 napisał/a:
Albo jesteś mężczyzną albo kobietą .
A stąd już wynikają pewne ROLE .
Ja np. nie będę rodził dzieci i żadnego faceta swoim wygładem
nie oczaruję . Nie będę pląsał po rannej rosie .
A ty nigdy porządnie gwoździa nie wbijesz , nie interesujesz się jak co działa i dlaczego
nie działa . Ciebie interesuje tylko NIE DZIAŁA - facet napraw ,
nie interesują mnie szczegóły jak .
kobiety maja być kobietami , czyli być kobiece .
W szczególności , nie próbować być męskie ,
no chyba że na krótko .
Pomóc przenieść meble , przejechać 100 km z facetem i nie marudzić za bardzo itp.
Mare...jesteś duchowym dzieckiem Dobsona
A ty nigdy porządnie gwoździa nie wbijesz , nie interesujesz się jak co działa i dlaczego
nie działa .
mogę uwierzyć, że nie potrafisz pląsać po rosie ( z resztą - ja tez tego nie robię, wieć pewnie jestem facetem ?)
ale żeby kobieta nie umiała wbić gwoździa? że nie interesuje sie co jak działa i dlaczego???
nie mam pojecia skąd Ty bierzesz takie przekonania
I wyobraź sobie, że "zołzy" znajdują "amatorów" na całe życie, takich, którzy je cenią, kochają i takie chcą.
Nie czytałes ksiazki i wydaje Ci się, że wiesz co znaczy byc "zołzą"...tylko wydaje.
Popieram wypowiedź Kenya
rzecz w tym, żeby swoją kobiecośc nie uzalezniac od zdania innych, ich oczekiwan i pogladów, odnaleźć siebie i byc sobą, będąc kobietą
kenya [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 18:02
mare1966 napisał/a:
No i ważne. W IMIĘ CZEGO , można zrezygnować z tej możliwości macierzyństwa , czyli uczestnictwa w boskim akcie stwórczym istoty wiecznej ?
mare, wciąż mnie zadziwiasz. Tworzysz interpretacje pt. w czym dziecko może przeszkadzać kobiecie, zakładając że to jedyny motyw, innych nie widząc.
Nie bierzesz pod uwagę, że jest jakaś część populacji która "rozmnożyć" się nie chce, nie czuje potrzeby, nie ma instynktu macierzyńskiego ani ojcowskiego, nie będzie cierpieć bez spełnienia w tej kwestii.
Dowód na brak takich instynktów mamy tutaj na forum. Porzucone dzieci przez matki, ojców...niektóre z tych dzieci będą żyć z piętnem tego porzucenia do końca życia.
A czy wg Ciebie mężczyzna ma także obowiązek być ojcem i jest z nim coś nie tak skoro takich pragnień nie ma ?
duzapanna [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 20:38
kenya napisał/a:
To ciekawe, że też mężczyźni nie miewają podobnych dylematów.
(...)
W moim odczuciu, przede wszystkim chodzi o to by być sobą i czuć się z sobą samą dobrze.
By czuć równowagę i harmonię w samym centrum siebie, wszechogarniający spokój wewnętrzny i przekonanie, że bez względu na to w jakich relacjach przyszło nam się doskonalić w tym ziemskim świecie, jesteśmy przekonane o swojej wartości a także o tym że nasze ŻYCIE MA SENS.
Wszystko inne to pochodne tego samopoczucia.
Mam takie wrażenie że męskie pytanie: co mam robić? ( patrz wątek: http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=12498
to to samo co nasze pytanie: jaka jestem lub jaka powinnam być?
Kobieta się zastanawia: czy jestem wartościowa nawet gdy nikt mnie nie podziwia, gdy mąż nie kocha, gdy nikogo specjalnie nie interesuję, nie mówiąc już o fascynacji.
Facet pyta: czy jestem wartościowy, gdy nie wiem co z sobą zrobić, gdy nie ma żadnych wielkich wyzwań dla mnie, gdy nie ma kobiety dla której mógłbym działać.
Różnica wynika z różnicy w naszej naturze, ale to to samo pytanie o sens życia. My potrzebujemy znaleźć ten sens nawet jeśli nikt nas nie podziwia, oni, nawet jeśli nie ma żadnego wielkiego dzieła do wykonania.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 21:17
Nie rozumiem tego różnicowania na siłę mężczyzn i kobiet.
Mam nawet wrażenie, że te mity powodują wiele złego w relacjach.
Facet - silny , zdecydowany, mało wrażliwy....kobieta-puch marny, wrażliwa i emocjonalna.
Facet - pewny swojej wartości....kobieta- szukająca potwierdzenia w oczach mężczyzny.
Facet- racjonalista....kobieta - romantyk
Facet- pragnie seksu....kobieta-pragnie bliskości
i tak można w nieskończoność.
Moim zdaniem te teorie z poradników dla grzecznych żon można sobie "w buty włożyć".
duzapanna [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 21:44
Grzegorz ale gdzie widzisz takie rozróżnienie?
Znam kobiety które są energicznymi, racjonalnymi, budowlańcami w spodniach, twardo stąpającymi po ziemi i to nie zaprzecza ich kobiecości.
Znam też wrażliwych mężczyzn którzy zdecydowanie lepiej rozumieją świat emocji niż ja, bywają romantyczni, a to w żaden sposób nie ujmuje im męskości.
Różnimy się między sobą, ale wydaje mi się że te różnice są dużo głębsze niż stereotypowy podział. I właśnie wymaganie od siebie że będę zgodna ze stereotypem mojej płci bywa krzywdzące.
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 21:53
grzegorz_ napisał/a:
Moim zdaniem te teorie z poradników dla grzecznych żon można sobie "w buty włożyć".
popieram
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 22:03
lustro napisał/a:
grzegorz_ napisał/a:
Moim zdaniem te teorie z poradników dla grzecznych żon można sobie "w buty włożyć".
popieram
Bo poradniki z definicji są skrótem, czyli w jakimś stopniu stereotypem. Dowcip polega na tym, że Bóg-Stwórca jest wielki w swym dziele - wielce zróżnicowanym i złożonym świecie, i stworzył nas tak pięknie różnorodnymi.... Każdy inny wszak jest! I każdy jest przez Niego kochany i na miłość zasługujący. Nawet kobieta o dużej ilości cech (stereotypowo pojmując) męskich czy mężczyzna o cechach kobiecych.
Mare, a propos wbijania gwoździ, zapraszam do kontroli grodzeń pastwisk przeze mnie stawianych, wielce precyzyjnie gwoździe są wbite, bo używałam pomyślunku i znajmości zasad fizyki, żeby się nie przemęczać a potem mogę jeszcze pokazać precyzyjnie przeze mnie uszyte i wyszydełkowane ciuszki, m.in. dlatego, że interesuje mnie jak działa maszyna do szycia i co zrobić jak się jej coś zatnie
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-14, 23:50
A sie czepiły .
Pisałem o przeciętnej kobiecie , bo inaczej o kim pisać ?
kenya napisał/a:
Nie bierzesz pod uwagę, że jest jakaś część populacji która "rozmnożyć" się nie chce, nie czuje potrzeby, nie ma instynktu macierzyńskiego ani ojcowskiego, nie będzie cierpieć bez spełnienia w tej kwestii.
Dowód na brak takich instynktów mamy tutaj na forum. Porzucone dzieci przez matki, ojców...niektóre z tych dzieci będą żyć z piętnem tego porzucenia do końca życia.
No tak , tylko jednak takie osoby mają jakis problem , nie uważasz ?
A ci niby bez problemu to jakiś ułamek procenta .
Nie jesteśmy stworzeni do życia w pojedynkę , samowystarczalni .
Zresztą , milość polega na dawaniu czyli szuka drugiego .
Akcent głównie na samego siebie to jednak egoizm .
kenya napisał/a:
A czy wg Ciebie mężczyzna ma także obowiązek być ojcem i jest z nim coś nie tak skoro takich pragnień nie ma ?
Także ma .
( ty uwaga : macierzyństwo i ojcostwo nie koniecznie musi być biologiczne
i tylko względem dzieci )
Ojcostwo JP II i macierzyństwo "matki Teresy" .
lustro [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-15, 00:48
duzapanna napisał/a:
Różnimy się między sobą, ale wydaje mi się że te różnice są dużo głębsze niż stereotypowy podział. I właśnie wymaganie od siebie że będę zgodna ze stereotypem mojej płci bywa krzywdzące.
Nirwanna napisał/a:
Bo poradniki z definicji są skrótem, czyli w jakimś stopniu stereotypem. Dowcip polega na tym, że Bóg-Stwórca jest wielki w swym dziele - wielce zróżnicowanym i złożonym świecie, i stworzył nas tak pięknie różnorodnymi.... Każdy inny wszak jest!
To może należało by zweryfikowac polecane tu "poradniki"?
Mysle o Dobsonie, który upycha kobiety w stereotypowe miejsce - baby do garów, dzieci i na spotknia z koleżankami z kółka biblijnego...
żę już nie wspomne o teorii, że jak źle się dzieje z finansami w domu, to trzeba je oddać w ręce mężowi, bo tylko on jest zdolny prowadzić je w sposób właściwy...
poza tym, o ile mnie moja orientacja nie myli, Dobson nie jest katolikiem?
a pojecie miejsca kobiety w społeczeństwie dośc wyraźnie się rózni w róznych wyznaniach
szkoda, że nie jest mormonem, bo wtedy dopiero piękne porady by dawał
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2015-03-15, 09:15
lustro napisał/a:
To może należało by zweryfikowac polecane tu "poradniki"?
Mysle o Dobsonie, który upycha kobiety w stereotypowe miejsce - baby do garów, dzieci i na spotknia z koleżankami z kółka biblijnego...
Zweryfikować w sensie mieć świadomość, że nie do końca są w stanie opisać złożoność świata, choć pewne mechanizmy w działanie świata wbudowane ładnie podają na tacy. A do mnie należy weryfikacja czy w moim porządkowaniu i rozumieniu świata mam przed sobą klasyczny mechanizm, czy wyjątek od reguły
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
