[aleksandra1112]

Witajcie.
Jestem tu nowa, poczytałam sobie kilka Waszych wątków, mam również problem ze swoim małżeństwem. Piszę bo może będzie mi lżej, może Wasze rady pomogą w trudnej sytuacji.
W kwietniu bieżącego roku upłynie 20 lat, jak jesteśmy małżeństwem. Od kilku jednak miesięcy nie dzieje się u nas dobrze. Mamy dwójkę starszych dzieci: 18 i 14 lat i małego 1,5 rocznego. Być może zbytnio skupiłam się na Maluchu i nie zauważyłam, że dzieje się coś złego. A teraz zastanawiam się czy nie jest już za późno. Oddaliliśmy się od siebie i jak teraz analizuję wszystko, to żyjemy obok siebie. Brak między nami rozmowy, gestów, miłości. Jesteśmy lokatorami w jednym domu, każdy robi swoje, mijamy się i jest mi z tym bardzo ciężko.
Byliśmy już u psychologa, ale mój mąż nie widzi żadnego problemu, twierdzi, ze on zawsze był skryty i zawsze było tak jak teraz. A mi brakuje bliskości i czułości, nie wiem być może kiedyś to ja zabiegałam o wszystko i kochałam za nas dwoje. Jak zaszłam w ciążę z najmłodszym dzieckiem skupiłam się na Maleństwie i praktycznie do 8 miesiąca tylko na nim skupiałam swoją uwagę.
Nie mam pojęcia jak odnowić nasze małżeńskie relacje, jak obudzić miłość, którą gdzieś zagubiliśmy. Modlę się o naszą rodzinę i nasze małżeństwo, ale jak widzę to tylko mi zależy na tym, aby coś się zmieniło.
Czy mieliście podobne doświadczenia?
Co radzicie w mojej sytuacji
Pozdrawiam

Witajcie.
Jestem tu nowa, poczytałam sobie kilka Waszych wątków, mam również problem ze swoim małżeństwem. Piszę bo może będzie mi lżej, może Wasze rady pomogą w trudnej sytuacji.
W kwietniu bieżącego roku upłynie 20 lat, jak jesteśmy małżeństwem. Od kilku jednak miesięcy nie dzieje się u nas dobrze. Mamy dwójkę starszych dzieci: 18 i 14 lat i małego 1,5 rocznego. Być może zbytnio skupiłam się na Maluchu i nie zauważyłam, że dzieje się coś złego. A teraz zastanawiam się czy nie jest już za późno. Oddaliliśmy się od siebie i jak teraz analizuję wszystko, to żyjemy obok siebie. Brak między nami rozmowy, gestów, miłości. Jesteśmy lokatorami w jednym domu, każdy robi swoje, mijamy się i jest mi z tym bardzo ciężko.
Byliśmy już u psychologa, ale mój mąż nie widzi żadnego problemu, twierdzi, ze on zawsze był skryty i zawsze było tak jak teraz. A mi brakuje bliskości i czułości, nie wiem być może kiedyś to ja zabiegałam o wszystko i kochałam za nas dwoje. Jak zaszłam w ciążę z najmłodszym dzieckiem skupiłam się na Maleństwie i praktycznie do 8 miesiąca tylko na nim skupiałam swoją uwagę.
Nie mam pojęcia jak odnowić nasze małżeńskie relacje, jak obudzić miłość, którą gdzieś zagubiliśmy. Modlę się o naszą rodzinę i nasze małżeństwo, ale jak widzę to tylko mi zależy na tym, aby coś się zmieniło.
Czy mieliście podobne doświadczenia?
Co radzicie w mojej sytuacji
Pozdrawiam

[Jacek-sychar]

Aleksandro

Jeżeli dobrze zrozumiałem, to Ty się źle czujesz w małżeństwie. Brak Ci pewnych oznak miłości ze strony męża. Nawet nie wiesz, w jak dobrej jesteś sytuacji. Jedyne, czego Ci potrzeba, to nauczyć męża właściwego oznajmiania Ci swojej miłości. Z tego co zrozumiałem, to Twojemu mężowi dobrze w tym małżeństwie. Nie szuka czegoś innego.
Na wątku Pcheelki podałem wczoraj kilka książek, które i Tobie polecam. Jako kobieta musisz teraz tak pokierować swoim mężem, żeby zaczął się zmieniać, ale żeby myślał, że to on chce się zmienić. Jesteś chwilowo na drodze pod górkę, ale jak na nią wjedziesz, będzie z niej piękny widok.

Jeżeli trochę się postarasz, widzę również taką piękną perspektywę i przed Twoim małżeństwem.

Powodzenia

Aleksandro

Jeżeli dobrze zrozumiałem, to Ty się źle czujesz w małżeństwie. Brak Ci pewnych oznak miłości ze strony męża. Nawet nie wiesz, w jak dobrej jesteś sytuacji. Jedyne, czego Ci potrzeba, to nauczyć męża właściwego oznajmiania Ci swojej miłości. Z tego co zrozumiałem, to Twojemu mężowi dobrze w tym małżeństwie. Nie szuka czegoś innego.
Na wątku Pcheelki podałem wczoraj kilka książek, które i Tobie polecam. Jako kobieta musisz teraz tak pokierować swoim mężem, żeby zaczął się zmieniać, ale żeby myślał, że to on chce się zmienić. Jesteś chwilowo na drodze pod górkę, ale jak na nią wjedziesz, będzie z niej piękny widok.

Jeżeli trochę się postarasz, widzę również taką piękną perspektywę i przed Twoim małżeństwem.

Powodzenia

[katalotka72]

gorzej jeżeli mąż w czasie "ucieczki" żony w niemowlaka nie "uciekł" w ramiona pocieszycielki
może stąd oziębłość i brak gestów miłości??

gorzej jeżeli mąż w czasie "ucieczki" żony w niemowlaka nie "uciekł" w ramiona pocieszycielki
może stąd oziębłość i brak gestów miłości??

[grzegorz_]

Sytuacja klasyczna. Dziecko zajmuje miejsce faceta w łóżku (dosłownie, albo w przenośni) i problem gotowy.
A tak nawiasem
Zastanawiam się dlaczego katolickie forum małżeńskie kastruje ludzi?
Padają pytania, a jak tam z wiarą? chodzicie do kościoła? modlicie się razem, a nikt nie zapyta
"sypiacie ze sobą"? "maż nie jest sfrustrowany brakiem seksu?" itd
Jesteśmy dorośli i nie ma się co czarować, TO też bywa przyczyną kryzysów. TO może oddalać ludzi albo ich zbliżać. Jesteśmy ludzmi z krwi i kości a nie aniołami.

Sytuacja klasyczna. Dziecko zajmuje miejsce faceta w łóżku (dosłownie, albo w przenośni) i problem gotowy.
A tak nawiasem
Zastanawiam się dlaczego katolickie forum małżeńskie kastruje ludzi?
Padają pytania, a jak tam z wiarą? chodzicie do kościoła? modlicie się razem, a nikt nie zapyta
"sypiacie ze sobą"? "maż nie jest sfrustrowany brakiem seksu?" itd
Jesteśmy dorośli i nie ma się co czarować, TO też bywa przyczyną kryzysów. TO może oddalać ludzi albo ich zbliżać. Jesteśmy ludzmi z krwi i kości a nie aniołami.

[lustro]

Grzegorz
masz rację...brak seksu potrafi doprowadzic do ruiny małżeństwo
ile żon zapomniało o tej "dziedzinie" bo...bo tak
ilu mężów nie potrafiło sie z nimi w tej kwestii dogadać...

Aleksandra

Powiedz...czego tak naprawdę brak?
Przeczytałam kilka razy Twój post i nie do końca chyba rozumiem.
Mąż sie odsunął?
Czego Tobie brak, bo jemu chyba niczego...?
A może trzeba trochę go pouwodzić?

Grzegorz
masz rację...brak seksu potrafi doprowadzic do ruiny małżeństwo
ile żon zapomniało o tej "dziedzinie" bo...bo tak
ilu mężów nie potrafiło sie z nimi w tej kwestii dogadać...

Aleksandra

Powiedz...czego tak naprawdę brak?
Przeczytałam kilka razy Twój post i nie do końca chyba rozumiem.
Mąż sie odsunął?
Czego Tobie brak, bo jemu chyba niczego...?
A może trzeba trochę go pouwodzić?

[aleksandra1112]

Odniosę się do wszystkich poprzednich postów, ponieważ nie umiem jeszcze cytować.

Nie wiem czy mąż nie znalazł sobie pocieszycielki, zapytałam o to wprost, zaprzecza, ale pewności 100% nie mam. Prowadzi prywatną działalność, więc czasami wraca późno do domu i nie wiem czy w tym czasie załatwiał interesy czy coś innego ...:(

Brakuje mi zwykłych gestów miłości, czułości, zapewnienia, że nadal jestem dla niego ważna.

Chodziłam sama najpierw ze sobą do psychologa, myślałam, ze to coś ze mną się zmieniło. Pani psycholog utwierdziła mnie że nie oczekuję niczego zdrożnęgo, złego i że to czego mi brakuje jest podstawą w związku. Zachęciła, żeby powoli trochę wymuszać na mężu pewne okazywanie uczuć. Codziennie rano jak wychodzi do pracy staram się przytulać do niego życząc miłego dnia w pracy, już chyba się przyzwyczaił, ale nie dąży do tego sam, to zawsze inicjatywa, która wychodzi ode mnie.

Jak wcześniej pisałam próbuję sięgnąć pamięcią do czasów przed pojawieniem się Synka. Nie umiem powiedzieć, czy po prostu byłam na tyle pewna siebie, że wiedziałam, ze mnie kocha i nie potrzebowałam zapewnień? Nie wiem. Może kochałam przez te wszystkie lata za nas dwoje.

Odkąd pojawił się Synek coś jakby we mnie się zmieniło. Rozmawiam z mężem o tym co czuję, chociaż to trudne. Trudno mi prosić (ja to widzę w perspektywie desperackiego żebrania o uczucia). Mąż twierdzi, ze on zawsze był skryty i zawsze tak to wyglądało.

Być może, że w tym wszystkim pojawiły się jakieś znaki, które we mnie spowodowały strach, że mogę przestać być kochana. Po ciąży zostało mi dodatkowe 10 kg, więc sama czuję się mało atrakcyjna, staram się nad tym pracować, ale jest mi trudno. Oprócz Malucha mam na głowie praktycznie cały dom, a również pracuję zawodowo. Wszystko jest na mojej głowie. Poranna wyprawa do szkół, niani (mieszkami pod dużym miastem, dzieci uczęszczają do szkół w mieście, muszę je codziennie dowozić), potem praca, też dużo obowiązków, po pracy "zbieram" całą trójkę i pędzę do domu, żeby przygotować jakiś obiad. Po południem Maluch mnie odstępuje mnie na krok, pewnie stęskniony moją nieobecnością w czasie dnia, kiedy jestem w pracy.

A mąż żyje sobie swoim życiem, po południu nawet jak nie zostaje w firmie, to załatwia swoje sprawy: zakupy, fryzjer, dentysta - ja to muszę załatwić w godzinach pracy, bo nie miałabym z kim zostawić Synka, starsze dzieci buntują się, że to nie ich dziecko i nie będą go pilnować. Zresztą jak już przyjeżdżam po pracy do domu to już czuję się zmęczona.
Co do męża - właśnie wczoraj zaskoczył mnie informacją, ze zrobił sobie tatuaż!!!
Poczułam się jakby ktoś kopnął mnie w brzuch, natychmiastowy brak powietrza.
Dlaczego ze mną nie porozmawiał na ten temat??? On twierdzi, że dlatego, żebym się nie sprzeciwiała, ale ja się zastanawiam czy my w ogóle jeszcze jesteśmy małżeństwem??? Nie rozmawiamy ze sobą, jak coś ode mnie potrzebuje do firmy to dzwoni, poza tym żadnych innych gestów.

Jestem załamana, bo chciałabym jakoś uratować to małżeństwo, rodzinę.
I odnoszę wrażenie, ze tylko mi na tym zależy, jemu jest wygodnie tak jak jest i powiedział mi, że nie zamierza się zmieniać.

Zupełnie nie martwi mnie fakt, że sobie nie poradzę, bo tak na prawdę już i tak wszystko jest na mojej głowie, a i ekonomicznie jestem w stanie zabezpieczyć moją rodzinę sama. Ale kocham męża i na prawdę chciałabym uratować to małżeństwo.

Jak pisałam wcześniej, poszliśmy do psychologa, ale mąż nie współpracował zbytnio podczas tego spotkania. Stałe kwestie, taki jestem, nie zmienię się, zawsze tak było.

Chciałabym zmian, ale to jak uderzanie głową w mur.

Czy możecie polecić mi w tym wątku książki, które mogłabym poczytać, aby pomóc sobie w tym problemie?
Wstyd się przyznać, ale mam jeszcze małe problemy z ogarnięciem całego forum i dotarciem do sugerowanych wątków.

Z góry dziękuję za udzielone odpowiedzi, to dla mnie bardzo ważne, nie mam z kim porozmawiać na ten temat. Nie chcę uskarżać się mamie, zeby jej nie zamartwiać, przed koleżankami wstyd mi mówić o całej sytuacji, z zewnątrz wszystko wygląda jak zawsze. A ja się miotam sama ze sobą.

Odniosę się do wszystkich poprzednich postów, ponieważ nie umiem jeszcze cytować.

Nie wiem czy mąż nie znalazł sobie pocieszycielki, zapytałam o to wprost, zaprzecza, ale pewności 100% nie mam. Prowadzi prywatną działalność, więc czasami wraca późno do domu i nie wiem czy w tym czasie załatwiał interesy czy coś innego ...:(

Brakuje mi zwykłych gestów miłości, czułości, zapewnienia, że nadal jestem dla niego ważna.

Chodziłam sama najpierw ze sobą do psychologa, myślałam, ze to coś ze mną się zmieniło. Pani psycholog utwierdziła mnie że nie oczekuję niczego zdrożnęgo, złego i że to czego mi brakuje jest podstawą w związku. Zachęciła, żeby powoli trochę wymuszać na mężu pewne okazywanie uczuć. Codziennie rano jak wychodzi do pracy staram się przytulać do niego życząc miłego dnia w pracy, już chyba się przyzwyczaił, ale nie dąży do tego sam, to zawsze inicjatywa, która wychodzi ode mnie.

Jak wcześniej pisałam próbuję sięgnąć pamięcią do czasów przed pojawieniem się Synka. Nie umiem powiedzieć, czy po prostu byłam na tyle pewna siebie, że wiedziałam, ze mnie kocha i nie potrzebowałam zapewnień? Nie wiem. Może kochałam przez te wszystkie lata za nas dwoje.

Odkąd pojawił się Synek coś jakby we mnie się zmieniło. Rozmawiam z mężem o tym co czuję, chociaż to trudne. Trudno mi prosić (ja to widzę w perspektywie desperackiego żebrania o uczucia). Mąż twierdzi, ze on zawsze był skryty i zawsze tak to wyglądało.

Być może, że w tym wszystkim pojawiły się jakieś znaki, które we mnie spowodowały strach, że mogę przestać być kochana. Po ciąży zostało mi dodatkowe 10 kg, więc sama czuję się mało atrakcyjna, staram się nad tym pracować, ale jest mi trudno. Oprócz Malucha mam na głowie praktycznie cały dom, a również pracuję zawodowo. Wszystko jest na mojej głowie. Poranna wyprawa do szkół, niani (mieszkami pod dużym miastem, dzieci uczęszczają do szkół w mieście, muszę je codziennie dowozić), potem praca, też dużo obowiązków, po pracy "zbieram" całą trójkę i pędzę do domu, żeby przygotować jakiś obiad. Po południem Maluch mnie odstępuje mnie na krok, pewnie stęskniony moją nieobecnością w czasie dnia, kiedy jestem w pracy.

A mąż żyje sobie swoim życiem, po południu nawet jak nie zostaje w firmie, to załatwia swoje sprawy: zakupy, fryzjer, dentysta - ja to muszę załatwić w godzinach pracy, bo nie miałabym z kim zostawić Synka, starsze dzieci buntują się, że to nie ich dziecko i nie będą go pilnować. Zresztą jak już przyjeżdżam po pracy do domu to już czuję się zmęczona.
Co do męża - właśnie wczoraj zaskoczył mnie informacją, ze zrobił sobie tatuaż!!!
Poczułam się jakby ktoś kopnął mnie w brzuch, natychmiastowy brak powietrza.
Dlaczego ze mną nie porozmawiał na ten temat??? On twierdzi, że dlatego, żebym się nie sprzeciwiała, ale ja się zastanawiam czy my w ogóle jeszcze jesteśmy małżeństwem??? Nie rozmawiamy ze sobą, jak coś ode mnie potrzebuje do firmy to dzwoni, poza tym żadnych innych gestów.

Jestem załamana, bo chciałabym jakoś uratować to małżeństwo, rodzinę.
I odnoszę wrażenie, ze tylko mi na tym zależy, jemu jest wygodnie tak jak jest i powiedział mi, że nie zamierza się zmieniać.

Zupełnie nie martwi mnie fakt, że sobie nie poradzę, bo tak na prawdę już i tak wszystko jest na mojej głowie, a i ekonomicznie jestem w stanie zabezpieczyć moją rodzinę sama. Ale kocham męża i na prawdę chciałabym uratować to małżeństwo.

Jak pisałam wcześniej, poszliśmy do psychologa, ale mąż nie współpracował zbytnio podczas tego spotkania. Stałe kwestie, taki jestem, nie zmienię się, zawsze tak było.

Chciałabym zmian, ale to jak uderzanie głową w mur.

Czy możecie polecić mi w tym wątku książki, które mogłabym poczytać, aby pomóc sobie w tym problemie?
Wstyd się przyznać, ale mam jeszcze małe problemy z ogarnięciem całego forum i dotarciem do sugerowanych wątków.

Z góry dziękuję za udzielone odpowiedzi, to dla mnie bardzo ważne, nie mam z kim porozmawiać na ten temat. Nie chcę uskarżać się mamie, zeby jej nie zamartwiać, przed koleżankami wstyd mi mówić o całej sytuacji, z zewnątrz wszystko wygląda jak zawsze. A ja się miotam sama ze sobą.

[aleksandra1112]

I jeszcze odniosę się co do kwestii seksu.
Faktycznie po porodzie jest tak zawsze, że zapominamy o swojej fizycznej bliskości, ale u nas to mąż (45 lat) zaczął mieć z tym jakiś problem, więc nie dąży do zbliżeń.
A ja staram się nie naciskać, żeby go nie stresować

Zaraz usłyszę odpowiedzi, ze to na pewno oznaki zdrady, ale staram się tego tak nie postrzegać, bo jestem panikara, zaraz dorysowuję sobie sytuacje, których nie ma.
Więc staram się tego nie robić, żeby się nie nakręcać takimi myślami.

I jeszcze odniosę się co do kwestii seksu.
Faktycznie po porodzie jest tak zawsze, że zapominamy o swojej fizycznej bliskości, ale u nas to mąż (45 lat) zaczął mieć z tym jakiś problem, więc nie dąży do zbliżeń.
A ja staram się nie naciskać, żeby go nie stresować

Zaraz usłyszę odpowiedzi, ze to na pewno oznaki zdrady, ale staram się tego tak nie postrzegać, bo jestem panikara, zaraz dorysowuję sobie sytuacje, których nie ma.
Więc staram się tego nie robić, żeby się nie nakręcać takimi myślami.

[aleksandra1112]

znalazłam wątek Pcheelki, kupuję dzisiaj książki na allegro i mam nadzieję, że się czegoś z nich nauczę

znalazłam wątek Pcheelki, kupuję dzisiaj książki na allegro i mam nadzieję, że się czegoś z nich nauczę

[zenia1780]

[aleksandra1112]

Nie boję się zmieniać siebie, ale jeśli nie widzę żadnego odzewu z drugiej strony, albo wręcz upór żeby trwać w tym co zawsze, to mnie to martwi.

Po wizytach u psychologa staram się pracować również nad sobą.

Ale jest to trudne, bo zachowanie męża takie jak np. ta "niespodzianka" z tatuażem, wywołuje u mnie bunt, dlaczego ja się staram, również mieniać siebie, jeśli on zupełnie tego nie zauważa i nie chce pracować nad sobą.

Nie boję się zmieniać siebie, ale jeśli nie widzę żadnego odzewu z drugiej strony, albo wręcz upór żeby trwać w tym co zawsze, to mnie to martwi.

Po wizytach u psychologa staram się pracować również nad sobą.

Ale jest to trudne, bo zachowanie męża takie jak np. ta "niespodzianka" z tatuażem, wywołuje u mnie bunt, dlaczego ja się staram, również mieniać siebie, jeśli on zupełnie tego nie zauważa i nie chce pracować nad sobą.

[hubcia576]

[kenya]

[aleksandra1112]

[Jacek-sychar]

Aleksandro

Dostałaś już kilka ciekawych sugestii. Powinna je przemyśleć. Powinnaś mocniej zaangażować męża w prace domowe. Może on się nie domyśla, że powinien Ci pomagać. Mężczyźni tak czasami mają. Są jednokierunkowi, tzn. poświęcają się jednemu zadaniu i całą swoją energię zużywają w tym kierunku. Na inną działalność nie mają już czasu, sił i ochoty. Ale mężczyzna jest "wyuczalny". Można go właściwie nakierować. Po prostu musi uznać, że praca w domu, pomoc przy dzieciach też są jego zadaniami. Nie jest to trudne i większość kobiet potrafi mądrze "wytresować" swoim mężczyzn. My mężczyźni mamy za mało intuicji. Jesteśmy racjonalistami. Wy kobiety bardziej działacie intuicyjnie. I jedno i drugie nie jest złe, jeżeli się uzupełnia. Gorzej, jeżeli się mijają te formy odbierania świata zewnętrznego.

Napisałaś, że mąż zrobił sobie tatuaż. Martwi mnie to. Co jest powodem takiego postępowania? Czyżby facet chciał się odmłodzić?
Napisz proszę, jak postępuje ze swoją komórką. Czy jak wraca do domu, to kładzie komórkę na jakimś widocznym miejscu, czy cały czas trzyma ją przy sobie. Co z nią robi, jak idzie się myć. Gdzie ją trzyma, gdy idzie spać.

Aleksandro

Dostałaś już kilka ciekawych sugestii. Powinna je przemyśleć. Powinnaś mocniej zaangażować męża w prace domowe. Może on się nie domyśla, że powinien Ci pomagać. Mężczyźni tak czasami mają. Są jednokierunkowi, tzn. poświęcają się jednemu zadaniu i całą swoją energię zużywają w tym kierunku. Na inną działalność nie mają już czasu, sił i ochoty. Ale mężczyzna jest "wyuczalny". Można go właściwie nakierować. Po prostu musi uznać, że praca w domu, pomoc przy dzieciach też są jego zadaniami. Nie jest to trudne i większość kobiet potrafi mądrze "wytresować" swoim mężczyzn. My mężczyźni mamy za mało intuicji. Jesteśmy racjonalistami. Wy kobiety bardziej działacie intuicyjnie. I jedno i drugie nie jest złe, jeżeli się uzupełnia. Gorzej, jeżeli się mijają te formy odbierania świata zewnętrznego.

Napisałaś, że mąż zrobił sobie tatuaż. Martwi mnie to. Co jest powodem takiego postępowania? Czyżby facet chciał się odmłodzić?
Napisz proszę, jak postępuje ze swoją komórką. Czy jak wraca do domu, to kładzie komórkę na jakimś widocznym miejscu, czy cały czas trzyma ją przy sobie. Co z nią robi, jak idzie się myć. Gdzie ją trzyma, gdy idzie spać.