Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Grzegorzu to jest przerażające co piszesz, dla faceta wychowanie dziecka to żadna przyjemność?:( PRZERAŻA MNIE TO jeżeli tak jest naprawdę. To po jakiego groma decydujecie sie na dzieci:( Dziwię się co piszesz o 5 latku, nie wiem jak inni 5 latkowie, ale mój nie lubi bajek Brzechwy, lubi rower, duzo ruchu na powietrzu, piłkę nożna, filmy wojenne np.:4 pancerni i piec czy Hans Klos. Nie robi już kup w pampersy, w miarę sam się może obsłużyć. Marudzić to chyba marudzą 3 latkowie, 5 latek nie wydaje mi się wcale taki głupiutki, poza tym nie mam dziecka marudzącego. Więc Twoje wyobrażenie troszkę odbiega od tego co piszesz. Ale pewnie każdy 5 latek jest inny.Ja nie jestem zmęczona wychowaniem dziecka, po prostu uważam, że dziecko zasługuje na to żeby spędzić czas i z mamą i z tatą i z nami obojgiem. Ja po prostu bym chciała więcej inicjatywy ze strony męża, a nie tylko robienia tego co mu powiem. Może faktycznie wykreowałam sobie idealnego męża i ojca, ale kobiety w naszych czasach jednak wymagają czegoś więcej niż dawali nam to nasi ojcowie. Ale pewnie ja jestem zbyt wymagająca, a mój mąż zbyt leniwy:( Szkoda że nie interesuje was mężczyzn rozwijanie psychologicznym aspektów rozwoju własnego czy rozwoju dziecka.
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-28, 20:15
Dzieci
to też ludzie
a ci jak wiadomo maja różne charaktery , zainteresowania itd.
Wiek czasem jest bardzo złudny .
5-latek może być "towarzyski" i znośny niż 10 latek czy 15- latek .
Cytat:
Za to można z nim iść na rower, w góry, do kina, pojechać na narty w zimie, poczytać "mikołajka" a nie "bajki Brzechwy" itd.
Grzegorz , nie ukrywajmy
że to i fajna zabawa dla ojca .
Ma pretekst sam się wyrwać z domu , poszaleć sobie
i jeszcze może powiedzieć , że poświęca się dla dzieci .
........... ale nie nie żartuję , bo to tylko część prawdy
Takie wyprawy to też sporo nerwów , zwłaszcza jak tych dzieci więcej .
Każdemu coś nie pasuje , kłócą się , marudzą itd.
Najlepsze sa dzieci tak 2-4 i czyjeś .
Można się pobawić , a potem zwrócić .
Po mojemu , im starsze dziecko , obojetnie syn czy córka ,
tym częsciej matka powinna odsyłać do taty .
Grunt by rodzice mówili to samo mniej wiecej .
Cytat:
Szkoda że nie interesuje was mężczyzn rozwijanie psychologicznym aspektów rozwoju własnego czy rozwoju dziecka.
A nieprawda .
"Dziecko" - pielęgnowanie i wychowanie
dr Benjamin Spock
Warszawa 1989
Nie zdążyłem tylko przeczytać .
Jak te dzieci szybko rosną ?
sebimana [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 13:19
Sama_ja napisał/a:
Grzegorzu to jest przerażające co piszesz, dla faceta wychowanie dziecka to żadna przyjemność?:(
Takie samo miałam odczucie
Mam wrażenie że niektórzy faceci traktują dziecko jaki "rozrywkę". Póki jest "głupiutkie i niekumate" to nie ma sensu się nim zajmować i "tracić czasu"
Cytat:
Może po prostu przyjąć, że nie każdy jest takim idealnym mężem i ojcem trójki dzieci
jak inż Pulikowski?
Idealny nie jest nikt. Ale może warto dążyć do idealności a nie iść po "najmniejszej linii oporu"...
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 15:35
Napisałem
"Fajnie patrzeć jak dziecko rośnie, ale bądźmy szczerzy, do pewnego wieku zajmowanie się dziećmi to dla faceta obowiązek a nie jakaś specjalna przyjemność.
Oczywiście ten obowiązek jeśli trwa godzinę, dwie to jest to fajne, ale układanie klocków i czytanie bajek przez pół dnia zwyczajnie jest męczące"
Proszę nie nadinterpretować tego co napisałem.
Być może drogie panie jesteście wyjątkowe.
Zajmujecie się do świtu do nocy dziećmi z uśmiechem na ustach.
Czytacie non stop bajki, układacie klocki, nigdy nie włączacie TV,nie podrzucacie dziecka dziadkom i jeśli chcecie aby ojciec zajął się dzieckiem to nie dlatego, że jesteście zmęczone, ale aby rozwijała się więź ojciec-dziecko.Jeśli tak to gratuluje !
Ps.
Wychowałem 2kę dzieci (jedno nadal wychowuję). Zajmowałem się nimi od 1go dnia po urodzenie i czerpałem z tego satysfakcję.
Co nie zmienia faktu, że bawienie się 5 latkiem przez kilka godzin było nużace.
kenya [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 17:12
Jestem kobietą i matką już dorosłych dzieci, ale od zawsze uderzało mnie jak bardzo kobiety potrafią gloryfikować swoje macierzyństwo jednocześnie umniejszając wszelkim staraniom mężczyzn i przyznając im niemal od początku drugoplanową rolę w wychowaniu dziecka. To tak jakby odbywała się jakaś podświadoma konkurencja.
Jak tu się podjąć czegoś kiedy wciąż się jest weryfikowanym przez ekspertkę -żonę i matkę dzieci. Widziałam te zachłanne mamusie które nie pozwalają noworodków przebierać ani dotykać - bo tato uszkodzi dziecko swoimi dużymi i niezdarnymi dłońmi itd. a potem kiedy już niemal nosem po ziemi ciągną z tej swojej nadgorliwości , nagle szok : bo ja już nie daję rady a on taki jakiś niezainteresowany naszym dzieckiem.
Nieraz nie jest zaskakujące, że ojcowie unikają kontaktów z dziećmi gdyż po prostu trudno zadowolić wszystko wiedzące mamusie, - czego trzeba ich wspólnym przecież dzieciom.
I myślę, że to co pisze grzegorz jest bardzo prawdziwe. Nikt nie jest cyborgiem by nie czuć zmęczenia , wciąż być zachwyconym i w uniesieniu wypełniać swoje rodzicielstwo. Jesteśmy ludźmi, czasem zirytowanymi, zmęczonymi lub pochłoniętymi różnymi poważnymi sprawami ludzi dorosłych. Doświadczałam w swoim rodzicielstwie różnych stanów, od zachwytów po kompletne wypalenie ale czy to coś znaczy?
Nikt nie musi być idealny, rodzice zwłaszcza, wystarczy że będą prawdziwymi ludźmi, którzy kochają. A czy tą miłość znaczy się ilością spędzonych z dziećmi godzin na sugerowanych przez pedagogów zabawach - szczerze w to wątpię.
_________________
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 18:35
kenya - zgadzam się z Tobą w 100 % ...
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 18:36
grzegorz_ napisał/a:
Być może drogie panie jesteście wyjątkowe.
Zajmujecie się do świtu do nocy dziećmi z uśmiechem na ustach.
Czytacie non stop bajki, układacie klocki, nigdy nie włączacie TV,nie podrzucacie dziecka dziadkom i jeśli chcecie aby ojciec zajął się dzieckiem to nie dlatego, że jesteście zmęczone, ale aby rozwijała się więź ojciec-dziecko.Jeśli tak to gratuluje !
Szczerze - nie wierzę ,że sa takie kobiety ...
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 18:39
mare1966 napisał/a:
Grunt by rodzice mówili to samo mniej wiecej .
mare1966 - tzn. mniej czy więcej ?
sebimana [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 19:00
Jasne że nikt nie poświęca dziecku całego swojego dnia bo to nierealne.Przypominam też ze mówimy o 5 latku który chodzi do przedszkola i 3\4 swojego dnia pewno spędza w przedszkolu. Więc nie chodzi o zabawe z dzieckiem przez cały dzień a raptem parę godzin.
Z tego co pamiętam to autorka wątku ma problem typu że mąż nie czuje niemal żadnej potrzeby przebywania z synem a nie że nie poświęca mu całych dni...
DHL1 [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-29, 22:43
Cytat:
Ja po prostu bym chciała więcej inicjatywy ze strony męża, a nie tylko robienia tego co mu powiem. Może faktycznie wykreowałam sobie idealnego męża i ojca, ale kobiety w naszych czasach jednak wymagają czegoś więcej niż dawali nam to nasi ojcowie. Ale pewnie ja jestem zbyt wymagająca, a mój mąż zbyt leniwy:( Szkoda że nie interesuje was mężczyzn rozwijanie psychologicznym aspektów rozwoju własnego czy rozwoju dziecka.
Pozwolę sobie na wpis ostatni raz
-ja bym chciała....chciała bym nie tak jak ojcowie....więcej inicjatywy.....rozwoju....
Ciekawe ???
.....facet jest w drugiej linii-jest żle bo trzeba sterować nim.
Zacznie wdrażać inicjatywę (przejdzie do pierwszej linii)
może ma szanse znów być zle -no bo inicjatywa i zapewne mało konsultowana.
Potem pojawi się ucieczka i jaskinia-w zasadzie proste bo wewnątrz pojawiają się pytania
o co chodz???i-zatem lepiej dać sobie spokój.
I co dalej???
ano w drugiej stronie na zasadzie riposty powstaje:
znismaczenie związkiem,mężem,wnioski(nieudane małżeństwo),wnioski(nie ten facet),nie takiego zycia chciałam-ogólnie znany schemat....
prawie jak tytuł filmu
Ja wam pokażę!!!!!
i w wyniku tego mam dość -jestem niezrozumiana,niedoceniona,wykorzystywana,nie mam swego czasu,pochłaniam się rodzinie..itd..itp
a w zamian NIC
zatem dość.!!!!!..
Tak to może wyglądać -ale nie musi....
Nie będzie wyglądało..jak wbrew słowom jakie padły od poprzedniczki Sabimana
....
zrozumiesz faceta....i to tego konkretnego....
a właściwie
że każdy ma swoje zadania...każdy patrzy inaczej-i nie koniecznie to co ma być w twoich oczach.....będzie w innych oczach....dobre i idealne
a???
zrozumienie daje rozwiązania....a rozwiązania ....nie powodują niesmaku jakie prowadzą do kłótni....
i tak na marginesie....
zanim da się przykłady warto sprawdzić wsio o Pulikowskim- bo:
zanim taki mądry się stał...zanim napisał książki (poradniki)...w życiu narobił wiele błędów....i potem te błędy prostował i dalej błędy zmieniał.....dlatego z wiekiem nabrał mądrości....i wiedzy
i cóż??zapewne po to-i aby innym pomóc nie popełniać błędów
....stworzył tak obszerna pomoc w tematyce.........
jak mawiają nie odrazu Rzym zbudowano...
p.s
Sabimano-jedynie co mogę napisać???
z takim nastawieniem do facetów daleko nie zajedziesz.....
i to jest rada
-nie krytyka
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-30, 06:49
Sama_ja napisał/a:
Ja po prostu bym chciała więcej inicjatywy ze strony męża, a nie tylko robienia tego co mu powiem.
Nikt nie jest Duchem ŚW. i nie domyśli się co Ty w danym momencie masz na myśli i jakie masz oczekiwania, pragnienia... Zobacz do czego taka postawa Cię prowadzi? - do stresu, nerwów, smutku ,żalu itd... Po co komplikować sobie i tak trudne życie. Nie prościej po prostu poprosić o zrobienie czegoś... Mężczyźni tacy są - to ścisłowcy ( wybaczcie panowie, nie mam nic złego na myśli - to nie przytyk) potrzebują konkretnych informacji. ... Ja też miałam taki problem - teraz odpuściłam , przyjęłam inną postawę ( proszenia, rozmowy) i uwierz mi jest łatwiej ...
Ostatnio zmieniony przez 2014-10-30, 06:58, w całości zmieniany 1 raz
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-30, 06:53
Sama_ja napisał/a:
Może faktycznie wykreowałam sobie idealnego męża i ojca,
Nie ma ideałów ... rozmawiałaś z mamą jak odbierała ojca ? czy naprawdę był ideałem ? ....
A czy Ty jesteś idealną żoną ? ... Widzimy tylko to co chcemy - czyli jedną stronę ...
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-30, 06:54
Sama_ja napisał/a:
Szkoda że nie interesuje was mężczyzn rozwijanie psychologicznym aspektów rozwoju własnego czy rozwoju dziecka.
Generalizujesz i osądzasz wszystkich mężczyzn ... A czy nie ma też takich kobiet ? ...
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-30, 06:55
DHL1 napisał/a:
i tak na marginesie....
zanim da się przykłady warto sprawdzić wsio o Pulikowskim- bo:
zanim taki mądry się stał...zanim napisał książki (poradniki)...w życiu narobił wiele błędów....i potem te błędy prostował i dalej błędy zmieniał.....dlatego z wiekiem nabrał mądrości....i wiedzy
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
