[porzucona_33]

Cytat:

Wyolbrzymiasz te zdrady męża . Z tego co napisałaś wyszło , że wylądował w łóżku "tylko" z tą jedną kobietą , na sam finał półrocznej przyjaźni . Fakt , że 5-6 godzin gadania przez telefon ( rozumiem że nie jednorazowo , ale częściej ) nie jest normalne , lojalne ani przyjacielskie . Maż prawdopodobnie sam się przyznał do tamtej ZDRADY ( piszę o łóżku ) Tym niemniej dalsze "zdrady" nie są juz tego kalibru jako FAKTY . A pisanie wierszy i dawanie ogłoszenia do gazety ........fajne dla faceta o 30 lat młodszego

Ja uważam z kolei, że takie posty powinny być blokowane. Autorka wątku otrzymuje informację: to nic że zdradzał, że zdrada emocjonalna jest traktowana w sądzie na równi z fizyczną. Nic się nie stało. To że rozmawia godzinami z inną kobietą, daje ogłoszenia do gazety - nic nie szkodzi. Grunt, że się przyznał. Powinnaś się uśmiechnąć bo to stary dziadek i ma swoje odchyły, niech się pobawi na koniec.

Cytat:

Wyprowadzka dobrze podziałała na męża , chyba otrzeźwiła nieco .

Rozmawiałeś z nim?.... Po czym tak wnioskujesz?

Cytat:

Wyolbrzymiasz te zdrady męża . Z tego co napisałaś wyszło , że wylądował w łóżku "tylko" z tą jedną kobietą , na sam finał półrocznej przyjaźni . Fakt , że 5-6 godzin gadania przez telefon ( rozumiem że nie jednorazowo , ale częściej ) nie jest normalne , lojalne ani przyjacielskie . Maż prawdopodobnie sam się przyznał do tamtej ZDRADY ( piszę o łóżku ) Tym niemniej dalsze "zdrady" nie są juz tego kalibru jako FAKTY . A pisanie wierszy i dawanie ogłoszenia do gazety ........fajne dla faceta o 30 lat młodszego

Ja uważam z kolei, że takie posty powinny być blokowane. Autorka wątku otrzymuje informację: to nic że zdradzał, że zdrada emocjonalna jest traktowana w sądzie na równi z fizyczną. Nic się nie stało. To że rozmawia godzinami z inną kobietą, daje ogłoszenia do gazety - nic nie szkodzi. Grunt, że się przyznał. Powinnaś się uśmiechnąć bo to stary dziadek i ma swoje odchyły, niech się pobawi na koniec.

Cytat:

Wyprowadzka dobrze podziałała na męża , chyba otrzeźwiła nieco .

Rozmawiałeś z nim?.... Po czym tak wnioskujesz?

[mare1966]

ja też
Nini napisała :

Cytat:

Teraz od pół roku jest "bezgranicznie zafascynowany" jakąś nieznajomą dziewczyną z autobusu (napisał tak w ogłoszeniu, które dał do gazety, żeby ją odszukać).

Facet ma samochód , więc nie sądzę, żeby to był chociaż
autobus dalekobieżny .
Bo wtedy to co innego , np. taka trasa Szczecin - Ustrzyki Górne .
Nawiasem , wcale bym się nie zdziwił gdyby ....... oni nawet słowa nie zamienili .
Rozumiem , że nie jeździli jedną linią przez pół roku i on się nawet nie dowiedział gdzie pracuje chociażby .
Napisałem - po prostu odbiło mu na punkcie baby , faceci tak mają .
Wiek nieistotny , w ogóle wszystko nieistotne .
Tyle , że u tego egzemplarza to zdaje się platoniczne .
Cóż za poryw serca , polot intelektu - przyznajcie , romantyczny chłopaczek .

Nini sama pisze o SAMOTNOŚCI w małżeństwie .
Była zapewne po obu stronach , stąd te "zdrady" emocjonalne męża .
4 dzieci - to jest co robić i na co robić , dawno nie było czasu dla siebie .
Nini też pisze , że zatrciła tożsamość swoją jako osoba , kobieta .
Była mamą głównie - praczką sprzataczka itp.
I dla męża przestała być kobietą poniekąd .
Na dodatek ........ czy czasem nie zrzędziła , narzekała , grymasiła
jak większość "bab" , Ona sama wie
a ja piszę - bo nie ma ideałów
I ona też się "obudziła" , teraz , budziła kilka lat w zasadzie .
Odzyskała "suwerenność" .
ALE ! Nie straciłaś jej tylko "przez męża" .
SAMA pozwoliłaś na to , nieswiadomie zapewne nawet .

Jasne , że nie usprawiedliwiam tych mżonek męża ,
ale staram się napiasać dlaczego , oddać jego emocje trochę .

Nini , kwestia namiotu
Ja rozumiem ...... w wakacje , w dziczy jakiejś i na urlopie surviwalowym .
Jakieś to trochę dziecinne .
ALE jako facet to też jestem "bezgranicznie zafascynowany"
już samym takim pomysłem u kobiety .
Myszy , jakieś pająki ........ super kobita dla wielu ,
moczykijów zwłaszcza chyba .

Nirwanno - dzieci JUŻ nie widzą problemu "męża" , raczej maja pretensje do Nini .
Co im wielkiego powie ?
Że naście lat temu zdradził - owszem to konkret , ale jednak naście lat temu .
A o zakochaniu mamy też jakby jeszcze nie usłyszeli ( w co wątpię )
to się dowiedzą .
Będzie najwyżej 1 : 1 .
Oboje stracą jeszcze trochę szacunku .

ja też - nie lepiej było jeszce podać , przypomnieć konkretnie
( gdzie i jakie )
............. na priv proszę , zeby tu nie śmiecić

ja też
Nini napisała :

Cytat:

Teraz od pół roku jest "bezgranicznie zafascynowany" jakąś nieznajomą dziewczyną z autobusu (napisał tak w ogłoszeniu, które dał do gazety, żeby ją odszukać).

Facet ma samochód , więc nie sądzę, żeby to był chociaż
autobus dalekobieżny .
Bo wtedy to co innego , np. taka trasa Szczecin - Ustrzyki Górne .
Nawiasem , wcale bym się nie zdziwił gdyby ....... oni nawet słowa nie zamienili .
Rozumiem , że nie jeździli jedną linią przez pół roku i on się nawet nie dowiedział gdzie pracuje chociażby .
Napisałem - po prostu odbiło mu na punkcie baby , faceci tak mają .
Wiek nieistotny , w ogóle wszystko nieistotne .
Tyle , że u tego egzemplarza to zdaje się platoniczne .
Cóż za poryw serca , polot intelektu - przyznajcie , romantyczny chłopaczek .

Nini sama pisze o SAMOTNOŚCI w małżeństwie .
Była zapewne po obu stronach , stąd te "zdrady" emocjonalne męża .
4 dzieci - to jest co robić i na co robić , dawno nie było czasu dla siebie .
Nini też pisze , że zatrciła tożsamość swoją jako osoba , kobieta .
Była mamą głównie - praczką sprzataczka itp.
I dla męża przestała być kobietą poniekąd .
Na dodatek ........ czy czasem nie zrzędziła , narzekała , grymasiła
jak większość "bab" , Ona sama wie
a ja piszę - bo nie ma ideałów
I ona też się "obudziła" , teraz , budziła kilka lat w zasadzie .
Odzyskała "suwerenność" .
ALE ! Nie straciłaś jej tylko "przez męża" .
SAMA pozwoliłaś na to , nieswiadomie zapewne nawet .

Jasne , że nie usprawiedliwiam tych mżonek męża ,
ale staram się napiasać dlaczego , oddać jego emocje trochę .

Nini , kwestia namiotu
Ja rozumiem ...... w wakacje , w dziczy jakiejś i na urlopie surviwalowym .
Jakieś to trochę dziecinne .
ALE jako facet to też jestem "bezgranicznie zafascynowany"
już samym takim pomysłem u kobiety .
Myszy , jakieś pająki ........ super kobita dla wielu ,
moczykijów zwłaszcza chyba .

Nirwanno - dzieci JUŻ nie widzą problemu "męża" , raczej maja pretensje do Nini .
Co im wielkiego powie ?
Że naście lat temu zdradził - owszem to konkret , ale jednak naście lat temu .
A o zakochaniu mamy też jakby jeszcze nie usłyszeli ( w co wątpię )
to się dowiedzą .
Będzie najwyżej 1 : 1 .
Oboje stracą jeszcze trochę szacunku .

ja też - nie lepiej było jeszce podać , przypomnieć konkretnie
( gdzie i jakie )
............. na priv proszę , zeby tu nie śmiecić

[bosa]

Tak zareagować ,jak napisał mare, to może chyba bardzo wyrozumiała matka, a nie żona. Dla żony każda nielojalność i takie zachowanie jest ciosem w serce, bo żona oczekuje od męża dojrzałości ,a nie takiego infantylnego i żałosnego zachowania...A co do dzieci, to niektóre są już niestety oswojone z takimi tematami, bo już od najmłodszych lat oglądają te nowe twory naszych mediów, czyli seriale tak zwane paradokumentalne...To jest dopiero pranie mózgu.

Tak zareagować ,jak napisał mare, to może chyba bardzo wyrozumiała matka, a nie żona. Dla żony każda nielojalność i takie zachowanie jest ciosem w serce, bo żona oczekuje od męża dojrzałości ,a nie takiego infantylnego i żałosnego zachowania...A co do dzieci, to niektóre są już niestety oswojone z takimi tematami, bo już od najmłodszych lat oglądają te nowe twory naszych mediów, czyli seriale tak zwane paradokumentalne...To jest dopiero pranie mózgu.

[mare1966]

Zgoda bosa , bo :

Nini zasadniczo była MATKĄ , nie żoną .
Sama przyznaje - NIE DOŚĆ ZAREAGOWAŁA na tę pierwszą zdradę męża !
Zresztą - tu już było coś nie tak od samego poczatku !!!!
( flirt męża jeszcze przed ślubem )
Brak bliskości , nie byli usatysfakcjonowani może od początku , może ciut później .
Dziecko pojawiło się od razu -została MAMĄ "przede wszystkim"
i wiele kobiet uważa to za dobre , normalne ioczywiste .
FATALNY błąd , rzutujący na całą przyszłość , nie tylko małżeństwa
ale i stosunków w rodzinie , przyszłości rodzin dzieci .

Trudne sprawy , dlaczego ja itp.
pełna zgoda .
Deprawują niesamowiecie , nie tylko dzieci czy młodzież .
A ogłądalność mają bardzo wysoką .
I te kolorowe czytadła , dla facetów pornografia .

Zgoda bosa , bo :

Nini zasadniczo była MATKĄ , nie żoną .
Sama przyznaje - NIE DOŚĆ ZAREAGOWAŁA na tę pierwszą zdradę męża !
Zresztą - tu już było coś nie tak od samego poczatku !!!!
( flirt męża jeszcze przed ślubem )
Brak bliskości , nie byli usatysfakcjonowani może od początku , może ciut później .
Dziecko pojawiło się od razu -została MAMĄ "przede wszystkim"
i wiele kobiet uważa to za dobre , normalne ioczywiste .
FATALNY błąd , rzutujący na całą przyszłość , nie tylko małżeństwa
ale i stosunków w rodzinie , przyszłości rodzin dzieci .

Trudne sprawy , dlaczego ja itp.
pełna zgoda .
Deprawują niesamowiecie , nie tylko dzieci czy młodzież .
A ogłądalność mają bardzo wysoką .
I te kolorowe czytadła , dla facetów pornografia .

[Nini]

Dzięki za oddzielny wątek! Zagospodaruję się wobec tego troszkę chociaż tutaj
Trochę nowych faktów "w sprawie". Wróciłam do domu, bo mąż znowu stworzył niebezpieczną sytuację na drodze i z tego powodu bałam się o najmłodszą (z innych powodów się nie bałam - mąż mógł być przy niej wycofany, ale nie agresywny). Mam osobny pokój, nie jem razem z mężem i w ogóle ograniczam kontakt do niezbędnego minimum. Namiot rozstawię swoją drogą, jak tylko przestanie lać i wiać. Wolę pająki niż awantury. Na razie jest spokój, ale chcę mieć dodatkowy azyl. I uwielbiam Muminki

Owszem, otrzeźwiło go - nie wiem, jak w kwestiach sercowych to wygląda, ale jeśli chodzi o codzienne funkcjonowanie jest lepiej niż kiedykolwiek. Po miesiącu prania, gotowania etc. zgodził się na podział obowiązków, czego nie udało mi się uzyskać przez kilka lat cierpliwych starań (przedtem ja robiłam w domu praktycznie wszystko oprócz dużych prac remontowych, a i w tych pomagałam).

Mnie też otrzeźwiło. Po pierwsze, przestałam cierpieć. Nie wiem, jak to się stało, bo jeszcze do niedawna czułam, jak mi krwawi serce, ile razy go widziałam. (Przepraszam za ten kicz, ale to naprawdę tak jest!) Po drugie, czuję się wolna! Nie muszę już z nim być, a kiedyś czułam taki przymus.

Dzięki za pomysł, żeby pójść w sprawie męża do psychiatry. Pójdę. Nie wiem, czy psychiatra będzie w stanie postawić diagnozę "zaocznie", ale spróbuję.

Jeśli chodzi o nasze - męża i moje - zakochania... To, co napisałam dotąd, to mało, żeby jakoś sensownie je ocenić. Mąż faktycznie jest delikatnym romantykiem, dlatego mi się spodobał Problem w tym, że on nie tylko się zauracza - to chyba bym zniosła. Gorzej, że on za tymi zauroczeniami idzie, ulega im. Świadkiem pierwszego zauroczenia byłam parę dni po tym, jak mi wręczył pierścionek zaręczynowy. Flirtował przy mnie na całego (a ja, idiotka, ryczałam i zastanawiałam się, czego mu we mnie brakuje, zamiast oddać pierścionek). Potem, już po ślubie, ta przyjaźń, która skończyła się w łóżku, to nie była żadna przyjaźń, tylko flirt, a potem romans - mąż nazywa to przyjaźnią, która głupio się skończyła, bo się oszukuje. Ja z moimi przyjaciółmi-mężczyznami nie trzymam się za ręce, nie mówię im, że muszę się na nich napatrzeć itd. Następna fascynacja nastąpiła wtedy, kiedy byłam w zaawansowanej ciąży. Któregoś razu czekałam na pomoc męża, a on nie wracał, bo odwoził do domu pod Warszawę swoją "koleżankę"... "myślę, że nie stało się nic", tak można to pewnie określić. Potem przez ileś lat nie interesowałam się, czy jest mi wierny czy nie, wybrałam niewiedzę - jasne, że nie wpłynęło to dobrze na mój stosunek do męża i na nasz związek. Potem dowiedziałam się od niego, że nic w tym czasie nie robił (czyli nadal nic nie wiem, bo on ma zwyczaj się oszukiwać), oprócz masturbacji połączonej z oglądaniem pornografii (takiej delikatnej, romantycznej, wrrr) i pamiątek po kochance. Gdzieś w tym czasie ja się zakochałam w moim dawnym koledze ze studiów. Zerwałam z nim kontakt, tyle, że głupio to przeprowadziłam, ryzykownie - spotkałam się, żeby mu powiedzieć, dlaczego. W rezultacie odbyliśmy jedną romantyczną przejażdżkę samochodem (odwiózł mnie do domu) - romantyczną, bo w milczeniu. Więcej się nie widzieliśmy, choć były jeszcze ze dwie rozmowy przez telefon i sms z życzeniami na Nowy Rok. Mąż zareagował niesamowicie ostro. Wyobrażałam sobie, że dla niego takie coś to naprawdę nic, ale standardy są tu podwójne. Nosił mnie na rękach przez parę miesięcy Stąd ostatnia ciąża - i noszenie się skończyło, już przestał się bać, że mnie straci...

Teraz to nie było tylko wzdychanie. Owszem, on zdaje sobie sprawę, że uroił sobie kogoś, że ta dziewczyna jest obiektem projekcji. Ale próbował ją poderwać zupełnie naprawdę, zaczepił ją, rozmawiali:( Nie udało się, nie zareagowała też na ogłoszenia, chociaż nic straconego, mąż teraz znowu ją czasem widuje. Do tego przez ostatnie miesiące, zanim odeszłam, był dla mnie po prostu OKROPNY: robił mi awantury o byle co. Może chodziło o zagłuszenie poczucia winy, nie mam pojęcia.

Nie wiem, czy mąż jest seksoholikiem. Na pewno ma duży bałagan wewnętrzny, pozwala, żeby rządziły nim uczucia. Bardzo mocno działa tu chyba Zły - od kilku lat mąż się nie spowiada, czuje się w porządku, to wszyscy dookoła go krzywdzą z Bogiem na czele :( Mój znajomy poszedł na Mszę w intencji męża i tak fatalnie się poczuł w trakcie tej Mszy, że zrezygnował z dalszych modlitw w tej intencji, bo musi jakoś funkcjonować jako ojciec drobnych dzieci. Ja się modlę i jakoś nic, nie szkodzi mi to, i też mnie to zastanawia (Ania, autorka książki Sychar. Ile warta... też wspomina, że czułą się atakowana przez szatana). Źle się modlę czy jak?

A jeśli chodzi o mankamenty naszego związku, moje w tej relacji - pewnie, że były. Ale mocno czuję, że nie tu jest przyczyna zdrad męża. Kiedyś, jak on zdradzał, brałam winę na siebie. To chyba jeden z objawów uzależnienia. Teraz i w tym mnie otrzeźwiło. Załóżmy, że ja nie wytrzymam samotności, męża egoizmu, awantur i zdrad i zdradzę go - przecież to ja będę za to odpowiedzialna, nie on!

Dziękuję Wam za wszystkie posty. Niby jestem silna, Pana Boga mocno chwyciłam za rękę, ale On czasem pomaga właśnie przez ludzi... A ja stoję na skraju jakiegoś nieznanego lądu i trochę mi nieswojo. Wyruszyłam w podróż i nie wiem, co mnie czeka.

Dzięki za oddzielny wątek! Zagospodaruję się wobec tego troszkę chociaż tutaj
Trochę nowych faktów "w sprawie". Wróciłam do domu, bo mąż znowu stworzył niebezpieczną sytuację na drodze i z tego powodu bałam się o najmłodszą (z innych powodów się nie bałam - mąż mógł być przy niej wycofany, ale nie agresywny). Mam osobny pokój, nie jem razem z mężem i w ogóle ograniczam kontakt do niezbędnego minimum. Namiot rozstawię swoją drogą, jak tylko przestanie lać i wiać. Wolę pająki niż awantury. Na razie jest spokój, ale chcę mieć dodatkowy azyl. I uwielbiam Muminki

Owszem, otrzeźwiło go - nie wiem, jak w kwestiach sercowych to wygląda, ale jeśli chodzi o codzienne funkcjonowanie jest lepiej niż kiedykolwiek. Po miesiącu prania, gotowania etc. zgodził się na podział obowiązków, czego nie udało mi się uzyskać przez kilka lat cierpliwych starań (przedtem ja robiłam w domu praktycznie wszystko oprócz dużych prac remontowych, a i w tych pomagałam).

Mnie też otrzeźwiło. Po pierwsze, przestałam cierpieć. Nie wiem, jak to się stało, bo jeszcze do niedawna czułam, jak mi krwawi serce, ile razy go widziałam. (Przepraszam za ten kicz, ale to naprawdę tak jest!) Po drugie, czuję się wolna! Nie muszę już z nim być, a kiedyś czułam taki przymus.

Dzięki za pomysł, żeby pójść w sprawie męża do psychiatry. Pójdę. Nie wiem, czy psychiatra będzie w stanie postawić diagnozę "zaocznie", ale spróbuję.

Jeśli chodzi o nasze - męża i moje - zakochania... To, co napisałam dotąd, to mało, żeby jakoś sensownie je ocenić. Mąż faktycznie jest delikatnym romantykiem, dlatego mi się spodobał Problem w tym, że on nie tylko się zauracza - to chyba bym zniosła. Gorzej, że on za tymi zauroczeniami idzie, ulega im. Świadkiem pierwszego zauroczenia byłam parę dni po tym, jak mi wręczył pierścionek zaręczynowy. Flirtował przy mnie na całego (a ja, idiotka, ryczałam i zastanawiałam się, czego mu we mnie brakuje, zamiast oddać pierścionek). Potem, już po ślubie, ta przyjaźń, która skończyła się w łóżku, to nie była żadna przyjaźń, tylko flirt, a potem romans - mąż nazywa to przyjaźnią, która głupio się skończyła, bo się oszukuje. Ja z moimi przyjaciółmi-mężczyznami nie trzymam się za ręce, nie mówię im, że muszę się na nich napatrzeć itd. Następna fascynacja nastąpiła wtedy, kiedy byłam w zaawansowanej ciąży. Któregoś razu czekałam na pomoc męża, a on nie wracał, bo odwoził do domu pod Warszawę swoją "koleżankę"... "myślę, że nie stało się nic", tak można to pewnie określić. Potem przez ileś lat nie interesowałam się, czy jest mi wierny czy nie, wybrałam niewiedzę - jasne, że nie wpłynęło to dobrze na mój stosunek do męża i na nasz związek. Potem dowiedziałam się od niego, że nic w tym czasie nie robił (czyli nadal nic nie wiem, bo on ma zwyczaj się oszukiwać), oprócz masturbacji połączonej z oglądaniem pornografii (takiej delikatnej, romantycznej, wrrr) i pamiątek po kochance. Gdzieś w tym czasie ja się zakochałam w moim dawnym koledze ze studiów. Zerwałam z nim kontakt, tyle, że głupio to przeprowadziłam, ryzykownie - spotkałam się, żeby mu powiedzieć, dlaczego. W rezultacie odbyliśmy jedną romantyczną przejażdżkę samochodem (odwiózł mnie do domu) - romantyczną, bo w milczeniu. Więcej się nie widzieliśmy, choć były jeszcze ze dwie rozmowy przez telefon i sms z życzeniami na Nowy Rok. Mąż zareagował niesamowicie ostro. Wyobrażałam sobie, że dla niego takie coś to naprawdę nic, ale standardy są tu podwójne. Nosił mnie na rękach przez parę miesięcy Stąd ostatnia ciąża - i noszenie się skończyło, już przestał się bać, że mnie straci...

Teraz to nie było tylko wzdychanie. Owszem, on zdaje sobie sprawę, że uroił sobie kogoś, że ta dziewczyna jest obiektem projekcji. Ale próbował ją poderwać zupełnie naprawdę, zaczepił ją, rozmawiali:( Nie udało się, nie zareagowała też na ogłoszenia, chociaż nic straconego, mąż teraz znowu ją czasem widuje. Do tego przez ostatnie miesiące, zanim odeszłam, był dla mnie po prostu OKROPNY: robił mi awantury o byle co. Może chodziło o zagłuszenie poczucia winy, nie mam pojęcia.

Nie wiem, czy mąż jest seksoholikiem. Na pewno ma duży bałagan wewnętrzny, pozwala, żeby rządziły nim uczucia. Bardzo mocno działa tu chyba Zły - od kilku lat mąż się nie spowiada, czuje się w porządku, to wszyscy dookoła go krzywdzą z Bogiem na czele :( Mój znajomy poszedł na Mszę w intencji męża i tak fatalnie się poczuł w trakcie tej Mszy, że zrezygnował z dalszych modlitw w tej intencji, bo musi jakoś funkcjonować jako ojciec drobnych dzieci. Ja się modlę i jakoś nic, nie szkodzi mi to, i też mnie to zastanawia (Ania, autorka książki Sychar. Ile warta... też wspomina, że czułą się atakowana przez szatana). Źle się modlę czy jak?

A jeśli chodzi o mankamenty naszego związku, moje w tej relacji - pewnie, że były. Ale mocno czuję, że nie tu jest przyczyna zdrad męża. Kiedyś, jak on zdradzał, brałam winę na siebie. To chyba jeden z objawów uzależnienia. Teraz i w tym mnie otrzeźwiło. Załóżmy, że ja nie wytrzymam samotności, męża egoizmu, awantur i zdrad i zdradzę go - przecież to ja będę za to odpowiedzialna, nie on!

Dziękuję Wam za wszystkie posty. Niby jestem silna, Pana Boga mocno chwyciłam za rękę, ale On czasem pomaga właśnie przez ludzi... A ja stoję na skraju jakiegoś nieznanego lądu i trochę mi nieswojo. Wyruszyłam w podróż i nie wiem, co mnie czeka.

[Balka]

Mare1966,

jesteś w głębokim błędzie, pisząc:

"Dzieci - jeżeli byś im powiedziała o zdradach męża .
Nie zrobi to na nich większego znaczenia - TAK SĄDZĘ .
Na tym pokoleniu mało co zrobi wrażenie ."

Są poważne badania socjologiczne, mówiące o tym, że zdrada i rozwód rodziców jest większą i boleśniejszą traumą dla dziecka niż ŚMIERĆ rodzica!

Nasza córka była usamodzielniona, po studiach, mieszkała od kilku lat na swoim, a kiedy dowiedziała sie o kochance swojego ojca, przeżyła to strasznie. Nawet świadomość choroby męża tego nie złagodziła. Do dziś (minęło kilka lat) jest to dla niej ciężki krzyż.

Sorry, Mare, tym tekstem pojechałeś nawet nie po bandzie, tylko po rowie, chlapiąc te z nas, które - same czując się jak obdarte ze skóry z bólu, musiałyśmy tulić i pocieszać nasze dzieci, którym się świat zawalił.

Mare1966, mnie możesz pouczać i krytykować i zamykać mi usta ile chcesz i jak chcesz, ja wszystko przyjmę, podziękuję i poprawię się. Ale nie waż się pisać takich rzeczy o naszych dzieciach, które - niewinne i ufne - spotkało cierpienie ponad ich siły!

Balka

[ Dodano: 2014-05-13, 16:37 ]
Nini kochana,

jak dobrze, że znów tu jesteś!! Z takimi dobrymi nowinami! Bogu dzięki!

Mało mam w tej chwili czasu, ale ważną rzecz muszę Ci napisać.

Słowa z Twojego postu: "Nie wiem, czy psychiatra będzie w stanie postawić diagnozę "zaocznie", ale spróbuję."

Nini, diagnozowanie psychiatryczne różni się od diagnozowania chorób somatycznych, ponieważ sam chory nie jest w stanie ocenić i obiektywnie opowiedzieć lekarzowi swojego stanu!

Wrócę do mojego porównania z innego postu: nie wyślesz przecież do neurologa swojego dziadka samego tylko, jeśli podejrzewasz, że dziadziuś ma Alzheimera. I nie będziesz po jego powrocie z wizyty pytać: Dziadku, no i co ci lekarz powiedział i jakie leki zalecil?

Otóż w nowoczesnej diagnostyce psychiatrycznej obowiązkiem lekarza jest przeprowadzenie dwóch typów wywiadów:

(1) wywiad (powtarzany oczywiście przy kolejnych wizytach) SUBIEKTYWNY - czyli z samym pacjentem,

(2) wywiad OBIEKTYWNY (tak właśnie się to nazywa! też powinien być powtarzany w miarę potrzeby) z osobą najbliższą bądź osobami najbliższymi, czyli takimi, które "naprawdę wiedzą coś o pacjencie, czyli na stałe z nim mieszkają albo przynajmniej bardzo często widują i to najlepiej od dłuższego czasu".
[cytat pochodzi z książki profesora Łukasza Święcickiego, pt. "Postępowanie terapeutyczne w chorobach afektywnych", Wrocław 2009]

Jeśli psychiatra, na którego trafisz, nie będzie chciał z Tobą rozmawiać, to już od razu będziesz wiedziała, że jest to jakiś dinozaur (sorry, doktorze), który jest 100 lat do tyłu z wiedzą medyczną.

Ta cytowana przeze mnie książka prof. Święcickiego (który pracuje w warszawskim Instytucie Psychiatrii i Neurologii) zawiera cały rozdział, pt.: "O co i jak pytać siebie, pacjenta i rodzinę?" (strony 48-53).

Podpowiem Ci też, co może być dla Ciebie problemem w takim wywiadzie (dla mnie było).

Po pierwsze - niechęć do opowiadania o mężu rzeczy, które postawią go w złym świetle, "wybielanie" go przed psychiatrą. Unikaj tego, mów otwarcie i rzeczowo.

Po drugie - nieumiejętność odróżnienia zachowań chorobowych od "złego charakteru", czy "podłości", o których uważamy, że nie należy mówić. Lepiej powiedzieć więcej, a psychiatrze zostawić ocenę, co to jest.

Po trzecie - nasze przyzwyczajenie "powoli gotowanej żaby". Jeśli domownikowi pogarsza się powoli i od lat, to do wielu jego zachowań się przyzwyczajamy i nie uważamy ich za dziwne. Ale Ty, jak widzę, zaczynasz odzyskiwać trzeźwość spojrzenia.

Po czwarte i ostatnie (ale może najważniejsze) - zbytnie skoncentrowanie się na tym, co najbardziej boli, czyli zdradach psychicznych, emocjonalnych i fizycznych. To był mój błąd - inne objawy chorobowe mojego męża były jak wielkie byki biegające po arenie, ale ja ich zupełnie nie widziałam, bo torreador skupiał całą moją uwagę na szabelce (kochance), którą najboleśniej mnie ciął.

Dobry psychiatra zapyta o historię rodzinną męża - przypomnij sobie zawczasu, co wiesz.

Napisałam tak szerzej, bo wiem, że na forum jest tu więcej osób, które zmagają się z podejrzeniem choroby współmałżonka, ale żyją w przekonaniu, że to sam delikwent musi iść do psychiatry. Oczywiście w końcu tak!! Ale najpierw może i powinna iść osoba najbliższa na wywiad OBIEKTYWNY.

A co do modlitwy - najwyraźniej dobrze się modlisz i Pan Bóg Cię wysłuchuje, skoro tak się podnosisz emocjonalnie.

Niech Cię Pan błogosławi.

Balka

Mare1966,

jesteś w głębokim błędzie, pisząc:

"Dzieci - jeżeli byś im powiedziała o zdradach męża .
Nie zrobi to na nich większego znaczenia - TAK SĄDZĘ .
Na tym pokoleniu mało co zrobi wrażenie ."

Są poważne badania socjologiczne, mówiące o tym, że zdrada i rozwód rodziców jest większą i boleśniejszą traumą dla dziecka niż ŚMIERĆ rodzica!

Nasza córka była usamodzielniona, po studiach, mieszkała od kilku lat na swoim, a kiedy dowiedziała sie o kochance swojego ojca, przeżyła to strasznie. Nawet świadomość choroby męża tego nie złagodziła. Do dziś (minęło kilka lat) jest to dla niej ciężki krzyż.

Sorry, Mare, tym tekstem pojechałeś nawet nie po bandzie, tylko po rowie, chlapiąc te z nas, które - same czując się jak obdarte ze skóry z bólu, musiałyśmy tulić i pocieszać nasze dzieci, którym się świat zawalił.

Mare1966, mnie możesz pouczać i krytykować i zamykać mi usta ile chcesz i jak chcesz, ja wszystko przyjmę, podziękuję i poprawię się. Ale nie waż się pisać takich rzeczy o naszych dzieciach, które - niewinne i ufne - spotkało cierpienie ponad ich siły!

Balka

[ Dodano: 2014-05-13, 16:37 ]
Nini kochana,

jak dobrze, że znów tu jesteś!! Z takimi dobrymi nowinami! Bogu dzięki!

Mało mam w tej chwili czasu, ale ważną rzecz muszę Ci napisać.

Słowa z Twojego postu: "Nie wiem, czy psychiatra będzie w stanie postawić diagnozę "zaocznie", ale spróbuję."

Nini, diagnozowanie psychiatryczne różni się od diagnozowania chorób somatycznych, ponieważ sam chory nie jest w stanie ocenić i obiektywnie opowiedzieć lekarzowi swojego stanu!

Wrócę do mojego porównania z innego postu: nie wyślesz przecież do neurologa swojego dziadka samego tylko, jeśli podejrzewasz, że dziadziuś ma Alzheimera. I nie będziesz po jego powrocie z wizyty pytać: Dziadku, no i co ci lekarz powiedział i jakie leki zalecil?

Otóż w nowoczesnej diagnostyce psychiatrycznej obowiązkiem lekarza jest przeprowadzenie dwóch typów wywiadów:

(1) wywiad (powtarzany oczywiście przy kolejnych wizytach) SUBIEKTYWNY - czyli z samym pacjentem,

(2) wywiad OBIEKTYWNY (tak właśnie się to nazywa! też powinien być powtarzany w miarę potrzeby) z osobą najbliższą bądź osobami najbliższymi, czyli takimi, które "naprawdę wiedzą coś o pacjencie, czyli na stałe z nim mieszkają albo przynajmniej bardzo często widują i to najlepiej od dłuższego czasu".
[cytat pochodzi z książki profesora Łukasza Święcickiego, pt. "Postępowanie terapeutyczne w chorobach afektywnych", Wrocław 2009]

Jeśli psychiatra, na którego trafisz, nie będzie chciał z Tobą rozmawiać, to już od razu będziesz wiedziała, że jest to jakiś dinozaur (sorry, doktorze), który jest 100 lat do tyłu z wiedzą medyczną.

Ta cytowana przeze mnie książka prof. Święcickiego (który pracuje w warszawskim Instytucie Psychiatrii i Neurologii) zawiera cały rozdział, pt.: "O co i jak pytać siebie, pacjenta i rodzinę?" (strony 48-53).

Podpowiem Ci też, co może być dla Ciebie problemem w takim wywiadzie (dla mnie było).

Po pierwsze - niechęć do opowiadania o mężu rzeczy, które postawią go w złym świetle, "wybielanie" go przed psychiatrą. Unikaj tego, mów otwarcie i rzeczowo.

Po drugie - nieumiejętność odróżnienia zachowań chorobowych od "złego charakteru", czy "podłości", o których uważamy, że nie należy mówić. Lepiej powiedzieć więcej, a psychiatrze zostawić ocenę, co to jest.

Po trzecie - nasze przyzwyczajenie "powoli gotowanej żaby". Jeśli domownikowi pogarsza się powoli i od lat, to do wielu jego zachowań się przyzwyczajamy i nie uważamy ich za dziwne. Ale Ty, jak widzę, zaczynasz odzyskiwać trzeźwość spojrzenia.

Po czwarte i ostatnie (ale może najważniejsze) - zbytnie skoncentrowanie się na tym, co najbardziej boli, czyli zdradach psychicznych, emocjonalnych i fizycznych. To był mój błąd - inne objawy chorobowe mojego męża były jak wielkie byki biegające po arenie, ale ja ich zupełnie nie widziałam, bo torreador skupiał całą moją uwagę na szabelce (kochance), którą najboleśniej mnie ciął.

Dobry psychiatra zapyta o historię rodzinną męża - przypomnij sobie zawczasu, co wiesz.

Napisałam tak szerzej, bo wiem, że na forum jest tu więcej osób, które zmagają się z podejrzeniem choroby współmałżonka, ale żyją w przekonaniu, że to sam delikwent musi iść do psychiatry. Oczywiście w końcu tak!! Ale najpierw może i powinna iść osoba najbliższa na wywiad OBIEKTYWNY.

A co do modlitwy - najwyraźniej dobrze się modlisz i Pan Bóg Cię wysłuchuje, skoro tak się podnosisz emocjonalnie.

Niech Cię Pan błogosławi.

Balka

[mare1966]

Nini ,
mam nadzieję , że czujesz , że nie po to piszę ,
żeby "chlapać" .

Piszę to co Ja widzę , czuję , uważam , wydaje mi się .
Wiec , to co piszesz w ostatnim poście tylko utwierdza mnie w moim poprzednim przekonaniu .
Przesadzasz z tymi "zdradami ".

Cytat:

Świadkiem pierwszego zauroczenia byłam parę dni po tym, jak mi wręczył pierścionek zaręczynowy. Flirtował przy mnie na całego

Flirt to nie zauroczenie .
Zauroczenie jest bliższe zakochaniu , a flirtować można kupując bilet do kina , pytając na do warto iść , tylko tak ze 2 -3 zdania ( wiadomo nie jak się jest z inną kobietą )
TO WYMYŚLONY PRZYKŁAD , NIE STOSUJĘ JA , mare 1966 .
( już tłumaczę się na zapas )
Nie wiem , może mąż chciał Tobie pokazać , jakie to szczęście właśnie Ciebie spotkało , a może po prostu nie ma za grosz empatii albo rozumu ?
To że on się tak zachował wcale nie znaczyło - że tobie coś brakuje , skąd to przypuszczenie ?
Sama napisałaś - ryczałam jak idiotka .
Nie jesteś idiotką , ale nie tak trzeba się było zachować .

.............. to ty sobie z panią porozmawiaj
a ja już idę
............ potem nie odbierać telefonów przez kilka dni lub i dłużej ,
w końcu łaskawie się spotkać ......... na 5 minut

potem powiedzieć , że jego tłumaczenia cię nie przekonują
i znów dać mu czas na przemyslenie sprawy


Finał byłby taki : albo by zrozumiał , albo odszedł .
Jedno i drugie bardzo dobre , dla obojga .

Cytat:

Potem, już po ślubie, ta przyjaźń, która skończyła się w łóżku, to nie była żadna przyjaźń, tylko flirt, a potem romans - mąż nazywa to przyjaźnią, która głupio się skończyła, bo się oszukuje.

Romans to raczej dłuższy fizyczny zwiazek .
Tu było zapewne zauroczenie ( może zakochanie ) z jednorazowym może finałem , zdradą .

Cytat:

Następna fascynacja nastąpiła wtedy, kiedy byłam w zaawansowanej ciąży. Któregoś razu czekałam na pomoc męża, a on nie wracał, bo odwoził do domu pod Warszawę swoją "koleżankę"... "myślę, że nie stało się nic", tak można to pewnie określić.

Gdzie tu fascynacja ?
Jakby ludzie się podejrzewali przy "takich okazjach" o zdrady , to ciagle są te jakieś okazje ,
codzień prawie .

Cytat:

Potem dowiedziałam się od niego, że nic w tym czasie nie robił (czyli nadal nic nie wiem, bo on ma zwyczaj się oszukiwać), oprócz masturbacji połączonej z oglądaniem pornografii (takiej delikatnej, romantycznej, wrrr) i pamiątek po kochance.

Może istotnie nic .
Chwalił się tym , bo nie rozumiem ?


itd. kolejne wyczyny


Mąż reaguje na fakty : pojawił się rywal - wściekł się , zainteresował się Tobą bardziej .
Nie ma w domu żony - docenił Twoje "nic nie robienie" .

Cytat:

Nie wiem, czy mąż jest seksoholikiem.

A skąd to magiczne słowo ?
Bardzo popularne się robi .
Jak napiszesz , że kilka razy na dzień chciał się kochać regularnie .......... no to fakt , seksoholik .

Cytat:

od kilku lat mąż się nie spowiada, czuje się w porządku, to wszyscy dookoła go krzywdzą z Bogiem na czele

To wydaje mi się poważniejsze .

Cytat:

Owszem, on zdaje sobie sprawę, że uroił sobie kogoś, że ta dziewczyna jest obiektem projekcji. Ale próbował ją poderwać zupełnie naprawdę, zaczepił ją, rozmawiali:( Nie udało się, nie zareagowała też na ogłoszenia, chociaż nic straconego, mąż teraz znowu ją czasem widuje.

Dziecinada .

------------------------------------------------------------------------------------------

Balka

Cytat:

Są poważne badania socjologiczne, mówiące o tym, że zdrada i rozwód rodziców jest większą i boleśniejszą traumą dla dziecka niż ŚMIERĆ rodzica!

Zgadzam się , czytałem , słuchałem ( że ROZWÓD ) .
O zdradzie nie przypominam sobie żeby było .

Moje sugestie Balko odnosiłem do tych konkretnych dzieci , dzieci Nini
chyba to oczywiste ( gdybyś im powiedziała - napisałem ) .


Ty , jak to kobieta zaraz spieszysz z własnym przykładem .
Nini - pisała że póki co dzieci mają DO NIEJ PRETENSJE raczej !!!
Stąd takie przypuszczenie i INNE zname mi przykłady zachowań dzieci , fakt dziwne .
Było spokojnie a mama odkopała trupa z szafy , wznieca kłótnie itd.
A tata - spokojny , choć rżnie głupa .
Na takie gierki to i sądy się nabierają , nie tylko dzieci .
Zresztą one żyją bardziej własnymi problemami - często ,
nie mówię żawsze .

Cytat:

Mare1966, mnie możesz pouczać i krytykować i zamykać mi usta ile chcesz i jak chcesz, ja wszystko przyjmę, podziękuję i poprawię się. Ale nie waż się pisać takich rzeczy o naszych dzieciach, które - niewinne i ufne - spotkało cierpienie ponad ich siły!

Emocjonalna bardzo wypowiedź .
Balko współczuję , ale ja się wyraźnie odnosiłem
do sytuacji Nini .
Nikogo nie pouczan i nie krytykuję .
Resztę pominę .

Nie bardzo rozumiem , o co chodzi z tym psychiatrą dla męża ?

Nini ,
mam nadzieję , że czujesz , że nie po to piszę ,
żeby "chlapać" .

Piszę to co Ja widzę , czuję , uważam , wydaje mi się .
Wiec , to co piszesz w ostatnim poście tylko utwierdza mnie w moim poprzednim przekonaniu .
Przesadzasz z tymi "zdradami ".

Cytat:

Świadkiem pierwszego zauroczenia byłam parę dni po tym, jak mi wręczył pierścionek zaręczynowy. Flirtował przy mnie na całego

Flirt to nie zauroczenie .
Zauroczenie jest bliższe zakochaniu , a flirtować można kupując bilet do kina , pytając na do warto iść , tylko tak ze 2 -3 zdania ( wiadomo nie jak się jest z inną kobietą )
TO WYMYŚLONY PRZYKŁAD , NIE STOSUJĘ JA , mare 1966 .
( już tłumaczę się na zapas )
Nie wiem , może mąż chciał Tobie pokazać , jakie to szczęście właśnie Ciebie spotkało , a może po prostu nie ma za grosz empatii albo rozumu ?
To że on się tak zachował wcale nie znaczyło - że tobie coś brakuje , skąd to przypuszczenie ?
Sama napisałaś - ryczałam jak idiotka .
Nie jesteś idiotką , ale nie tak trzeba się było zachować .

.............. to ty sobie z panią porozmawiaj
a ja już idę
............ potem nie odbierać telefonów przez kilka dni lub i dłużej ,
w końcu łaskawie się spotkać ......... na 5 minut

potem powiedzieć , że jego tłumaczenia cię nie przekonują
i znów dać mu czas na przemyslenie sprawy


Finał byłby taki : albo by zrozumiał , albo odszedł .
Jedno i drugie bardzo dobre , dla obojga .

Cytat:

Potem, już po ślubie, ta przyjaźń, która skończyła się w łóżku, to nie była żadna przyjaźń, tylko flirt, a potem romans - mąż nazywa to przyjaźnią, która głupio się skończyła, bo się oszukuje.

Romans to raczej dłuższy fizyczny zwiazek .
Tu było zapewne zauroczenie ( może zakochanie ) z jednorazowym może finałem , zdradą .

Cytat:

Następna fascynacja nastąpiła wtedy, kiedy byłam w zaawansowanej ciąży. Któregoś razu czekałam na pomoc męża, a on nie wracał, bo odwoził do domu pod Warszawę swoją "koleżankę"... "myślę, że nie stało się nic", tak można to pewnie określić.

Gdzie tu fascynacja ?
Jakby ludzie się podejrzewali przy "takich okazjach" o zdrady , to ciagle są te jakieś okazje ,
codzień prawie .

Cytat:

Potem dowiedziałam się od niego, że nic w tym czasie nie robił (czyli nadal nic nie wiem, bo on ma zwyczaj się oszukiwać), oprócz masturbacji połączonej z oglądaniem pornografii (takiej delikatnej, romantycznej, wrrr) i pamiątek po kochance.

Może istotnie nic .
Chwalił się tym , bo nie rozumiem ?


itd. kolejne wyczyny


Mąż reaguje na fakty : pojawił się rywal - wściekł się , zainteresował się Tobą bardziej .
Nie ma w domu żony - docenił Twoje "nic nie robienie" .

Cytat:

Nie wiem, czy mąż jest seksoholikiem.

A skąd to magiczne słowo ?
Bardzo popularne się robi .
Jak napiszesz , że kilka razy na dzień chciał się kochać regularnie .......... no to fakt , seksoholik .

Cytat:

od kilku lat mąż się nie spowiada, czuje się w porządku, to wszyscy dookoła go krzywdzą z Bogiem na czele

To wydaje mi się poważniejsze .

Cytat:

Owszem, on zdaje sobie sprawę, że uroił sobie kogoś, że ta dziewczyna jest obiektem projekcji. Ale próbował ją poderwać zupełnie naprawdę, zaczepił ją, rozmawiali:( Nie udało się, nie zareagowała też na ogłoszenia, chociaż nic straconego, mąż teraz znowu ją czasem widuje.

Dziecinada .

------------------------------------------------------------------------------------------

Balka

Cytat:

Są poważne badania socjologiczne, mówiące o tym, że zdrada i rozwód rodziców jest większą i boleśniejszą traumą dla dziecka niż ŚMIERĆ rodzica!

Zgadzam się , czytałem , słuchałem ( że ROZWÓD ) .
O zdradzie nie przypominam sobie żeby było .

Moje sugestie Balko odnosiłem do tych konkretnych dzieci , dzieci Nini
chyba to oczywiste ( gdybyś im powiedziała - napisałem ) .


Ty , jak to kobieta zaraz spieszysz z własnym przykładem .
Nini - pisała że póki co dzieci mają DO NIEJ PRETENSJE raczej !!!
Stąd takie przypuszczenie i INNE zname mi przykłady zachowań dzieci , fakt dziwne .
Było spokojnie a mama odkopała trupa z szafy , wznieca kłótnie itd.
A tata - spokojny , choć rżnie głupa .
Na takie gierki to i sądy się nabierają , nie tylko dzieci .
Zresztą one żyją bardziej własnymi problemami - często ,
nie mówię żawsze .

Cytat:

Mare1966, mnie możesz pouczać i krytykować i zamykać mi usta ile chcesz i jak chcesz, ja wszystko przyjmę, podziękuję i poprawię się. Ale nie waż się pisać takich rzeczy o naszych dzieciach, które - niewinne i ufne - spotkało cierpienie ponad ich siły!

Emocjonalna bardzo wypowiedź .
Balko współczuję , ale ja się wyraźnie odnosiłem
do sytuacji Nini .
Nikogo nie pouczan i nie krytykuję .
Resztę pominę .

Nie bardzo rozumiem , o co chodzi z tym psychiatrą dla męża ?

[Nini]

Balko, bardzo Ci dziękuję! Napiszę coś więcej o jakiejś bardziej ludzkiej porze, ale już teraz chciałam Ci podziękować.

Balko, bardzo Ci dziękuję! Napiszę coś więcej o jakiejś bardziej ludzkiej porze, ale już teraz chciałam Ci podziękować.

[złamana]

Gosia51 uznanie czyjegoś prawa do robienia co chce, to nie usprawiedliwianie i zgoda na wszystko, to po prostu akceptacja faktu, że wpływu na zachowanie drugiej osoby i jej wybory nie masz.
Mare, ale emocje są i to też jako fakt należy zaakceptować. Za takimi "niewinnymi" flirtami stoi brak zrozumienia, brak szacunku, awantury, brak poczucia bezpieczeństwa. Taki przykład: mąż flirciarz, nie przepuści żadnej okazji, komplementuje każdą napotkaną kobietę. Żona to akceptuje bo czuje się kochana, jest jej dobrze w związku z nim. Po latach gdy w małżeństwie zaczyna dziać się gorzej te flirty nabierają mocy, są odbierane silniej, bo za nimi stoi po prostu brak poczucia bycia ważną i kochaną. Pisze wiersze do innej, podaje płaszcz innej, przepuszcza w drzwiach a żonie nawet prania nie pomoże rozwiesić. Trywializuję. Chodzi mi jednak o to, że po latach pewne zdarzenia widziane mogą być inaczej, jak tak się wszystko pozbiera do kupy to obraz jawi się niezbyt fajny. I wtedy niekiedy niezbędny jest jakiś wstrząs, żeby oboje małżonkowie zobaczyli, co tak naprawdę jest ważne, jakie błędy popełniali, czy i co można zmienić.
Nini, uważaj tylko, żebyś nie wpadła z deszczu pod rynnę. Powrót do domu, ok, jakieś nowe zasady, ok, wprowadzaj, zmieniaj, konsekwencje wiąż z określonymi nieakceptowanymi zachowaniami. Potrzebujesz wizyty u psychiatry idź, tylko delikatnie z tym diagnozowaniem męża, żeby cała para nie poszła w gwizdek.
Tak w sumie, to czułabym się lepiej jakby mi ktoś zdiagnozował chorobę psychiczną, miałabym na co zrzucić odpowiedzialność, a tak, to niestety...

Gosia51 uznanie czyjegoś prawa do robienia co chce, to nie usprawiedliwianie i zgoda na wszystko, to po prostu akceptacja faktu, że wpływu na zachowanie drugiej osoby i jej wybory nie masz.
Mare, ale emocje są i to też jako fakt należy zaakceptować. Za takimi "niewinnymi" flirtami stoi brak zrozumienia, brak szacunku, awantury, brak poczucia bezpieczeństwa. Taki przykład: mąż flirciarz, nie przepuści żadnej okazji, komplementuje każdą napotkaną kobietę. Żona to akceptuje bo czuje się kochana, jest jej dobrze w związku z nim. Po latach gdy w małżeństwie zaczyna dziać się gorzej te flirty nabierają mocy, są odbierane silniej, bo za nimi stoi po prostu brak poczucia bycia ważną i kochaną. Pisze wiersze do innej, podaje płaszcz innej, przepuszcza w drzwiach a żonie nawet prania nie pomoże rozwiesić. Trywializuję. Chodzi mi jednak o to, że po latach pewne zdarzenia widziane mogą być inaczej, jak tak się wszystko pozbiera do kupy to obraz jawi się niezbyt fajny. I wtedy niekiedy niezbędny jest jakiś wstrząs, żeby oboje małżonkowie zobaczyli, co tak naprawdę jest ważne, jakie błędy popełniali, czy i co można zmienić.
Nini, uważaj tylko, żebyś nie wpadła z deszczu pod rynnę. Powrót do domu, ok, jakieś nowe zasady, ok, wprowadzaj, zmieniaj, konsekwencje wiąż z określonymi nieakceptowanymi zachowaniami. Potrzebujesz wizyty u psychiatry idź, tylko delikatnie z tym diagnozowaniem męża, żeby cała para nie poszła w gwizdek.
Tak w sumie, to czułabym się lepiej jakby mi ktoś zdiagnozował chorobę psychiczną, miałabym na co zrzucić odpowiedzialność, a tak, to niestety...

[mare1966]

złamana

Cytat:

Mare, ale emocje są i to też jako fakt należy zaakceptować.

Należy te emocje zauważyć , nie bagatelizować , nie obśmiewać , ale ......

Same emecje leżą już w gestii Nni , to jest jej REAKCJA na zdarzenia , których
interpretacja jest jak widać różna u niej i u męża .
Mi się wydaje , że ich "ranga" jest gdzieś pośrodku .
( nie mówię o tym pierwszym przypadku )
Nie powinny mieć miejsca , ale nazywanie tego zdradą to jednak trochę przesadne .
( bo jak nazwać wtedy taki romans 2-letni powiedzmy i okłamywanie )

Te wiersze np. dla mnie to po prostu śmieszne trochę ,
to tak jakby dorosły facet wskoczył do piaskownicy
i zaczął się bawić łopatką , wiadereczkiem .


Te trochę dystansu Nini by raczej pomogło , niż zaszkodziło .
A przez to i mąż zauważyłby może swoją błazenadę .

złamana

Cytat:

Mare, ale emocje są i to też jako fakt należy zaakceptować.

Należy te emocje zauważyć , nie bagatelizować , nie obśmiewać , ale ......

Same emecje leżą już w gestii Nni , to jest jej REAKCJA na zdarzenia , których
interpretacja jest jak widać różna u niej i u męża .
Mi się wydaje , że ich "ranga" jest gdzieś pośrodku .
( nie mówię o tym pierwszym przypadku )
Nie powinny mieć miejsca , ale nazywanie tego zdradą to jednak trochę przesadne .
( bo jak nazwać wtedy taki romans 2-letni powiedzmy i okłamywanie )

Te wiersze np. dla mnie to po prostu śmieszne trochę ,
to tak jakby dorosły facet wskoczył do piaskownicy
i zaczął się bawić łopatką , wiadereczkiem .


Te trochę dystansu Nini by raczej pomogło , niż zaszkodziło .
A przez to i mąż zauważyłby może swoją błazenadę .

[Nini]

Dzięki Wam za wszystkie posty. Pomaga mi takie spoglądanie Waszymi oczami na moje problemy. Niektóre Wasze wypowiedzi jednak mnie zaskoczyły.

Cytat:

Zamiast odseparować się od męża, zapewnić normalne życie, poczucie bezpieczeństwa sobie i dzieciom, tu jest szantaż emocjonalny poprzez chwilową ucieczkę od męża i dzieci. Przedkładanie swoich potrzeb nad macierzyństwo. I czekanie na cud. Straszne. Żal tej 10-letniej dziewczynki.

porzucona_33, skąd pomysł, że stosuję szantaż emocjonalny?

mare1966, po Twoich postach przez chwilę zaczęłam wątpić w swoje władze umysłowe i psychiczne, ale szybko mi przeszło, bo Twoje interpretacje opierają się na faktach, które sobie założyłeś, ale które nijak się nie mają do tych prawdziwych. Wybrane przykłady:

Cytat:

Dzieci - jeżeli byś im powiedziała o zdradach męża . Nie zrobi to na nich większego znaczenia - TAK SĄDZĘ .

Pudło. Moje dziewczyny są trochę nietypowe, np. nie oglądają tv, wolą dobrą literaturę albo teatr. Są delikatne i romantyczne. Wiem, że ta wiadomość byłaby dla nich szokująca, zwłaszcza, że mąż zachowuje się jak stróż moralności.

Cytat:

Rozumiem , że nie jeździli jedną linią przez pół roku i on się nawet nie dowiedział gdzie pracuje chociażby .

Owszem, jeździli. Prawie pustym autobusem, codziennie. Nie dowiedział się, ale próbował - chodził w te miejsca, które mu się wydały prawdopodobne.

I tak dalej... Zastanawiam się, jakie Ty możesz mieć osobiste powody, żeby tak bagatelizować czyjeś wybryki? Nie znam Twojej historii i nie chciałabym być brutalna, bo na tym forum generalnie chyba nikomu nie jest lekko, ale zapytam - czy o swojej żonie też byś tak beztrosko powiedział jak o moim mężu:

Cytat:

A niech sobie poszaleje na ostatek

Jeśli jednak chodziło Ci tylko o to, żeby mi pomóc, to wybrałeś kiepski sposób - bagatelizowanie problemu dla pocieszenia osoby, która go mocno przeżywa, powoduje tylko większy mętlik w głowie i uczuciach tej osoby oraz poczucie niezrozumienia (polecam lektury o komunikacji, np. Gordona).

Mare1966: nie wydaje mi się, żeby moja reakcja była nieadekwatna. Nasze problemy to nie tylko ta czy inna zdrada - to tylko wierzchołek góry lodowej. Najgorsze jest życie bez miłości, bez Boga. Nie chodzi więc tylko o moją relację z mężem - ten wstrząs skierował mnie i dzieci do Boga (modlą się za nas), może skieruje też i męża. To jest wielka gra o zbawienie nas wszystkich.

A te wypowiedzi mnie nie zaskoczyły, tylko po prostu chcę się do nich odnieść:

Cytat:

A co do modlitwy - najwyraźniej dobrze się modlisz i Pan Bóg Cię wysłuchuje, skoro tak się podnosisz emocjonalnie.

Balko, nie wiem, czy to ja dobrze się modlę, czy inni za mnie! Wciąż dowiaduję się o nowych, często nieznanych mi osobach, że się za mnie modlą. Spotkałam panią, której nie znałam, a która od kilku tygodni zaczyna dzień litanią w mojej intencji To jest niesamowite. Jeszcze nigdy nie czułam się tak otoczona modlitwą. Wam też dziękuję za modlitwę.

Cytat:

Nini, uważaj tylko, żebyś nie wpadła z deszczu pod rynnę. Powrót do domu, ok, jakieś nowe zasady, ok, wprowadzaj, zmieniaj, konsekwencje wiąż z określonymi nieakceptowanymi zachowaniami. Potrzebujesz wizyty u psychiatry idź, tylko delikatnie z tym diagnozowaniem męża, żeby cała para nie poszła w gwizdek.

złamana, co dokładniej masz na myśli, przed czym mnie przestrzegasz?

Aktualności:

* Przeprowadziłam się z powrotem do domu ze względu na córkę. Tak jest lepiej dla niej, ale gorzej dla mnie - na odległość było mi łatwiej. teraz nie cierpię wprawdzie, ale muszę walczyć: pilnować granic, które mąż próbuje wciąż naruszać. Bywa agresywny, choć widzę, że w ogóle się stara. Odstąpił mi naszą sypialnię, wziął na siebie połowę obowiązków (teoretycznie, bo ich raczej nie wypełnia, ale ciężar jest na nim, więc np. śmiecie sypią się z kosza na podłogę i tak sobie czekają na niego).

* Planuję osobne wakacje - z córką - i rozglądam się za jakąś pracą połączoną z mieszkaniem na ten czas, kiedy ona będzie na obozie.

* Szukam miejsca, w którym mogłabym zamieszkać z córką po wakacjach.

* Byłam w sądzie kościelnym - mam wątpliwości, czy nasze małżeństwo jest ważne i chciałabym to wyjaśnić, chcę też zawiadomić o separacji "w trakcie węzła". Oj, ciężko będzie - na dzień dobry prawniczka: niekulturalna, mało inteligentna pani, która mówi o "rozwodzie kościelnym" i "unieważnieniu małżeństwa"! Ale podobno mogę złożyć wniosek o "ocenę ważności", a niekoniecznie o "stwierdzenie nieważności". Chyba złożę, ale nie spieszę się, muszę najpierw odbyć tę wizytę u psychiatry.

* Przygotowuję się do tej wizyty zgodnie z instrukcją Balki - Balko, bardzo Ci za te punkty dziękuję Mnie osobiście byłoby chyba lżej, gdyby mąż nie był chory psychicznie, ale przecież tego się nie wybiera.

* W tym tygodniu zmarła moja przyjaciółka. Współpracowałyśmy prawie 30 lat, kochałyśmy się. Odeszła w opinii świętości, nie zdziwiłby mnie proces beatyfikacyjny. Mam taki pomysł, żeby modlić się teraz wyłącznie za jej wstawiennictwem - może to pomoże w beatyfikacji, a ja też otrzymam potrzebną pomoc. Co o tym myślicie?

* Mam pomysł na nowy rodzaj postu: post od słów. Trudno to zmierzyć, więc na razie próbuję chociaż raz dziennie powstrzymać się, zrezygnować z powiedzenia czegoś. Co o tym myślicie? Może wejdzie mi to w nawyk? Poznacie to po krótszych postach

Dzięki Wam za wszystkie posty. Pomaga mi takie spoglądanie Waszymi oczami na moje problemy. Niektóre Wasze wypowiedzi jednak mnie zaskoczyły.

Cytat:

Zamiast odseparować się od męża, zapewnić normalne życie, poczucie bezpieczeństwa sobie i dzieciom, tu jest szantaż emocjonalny poprzez chwilową ucieczkę od męża i dzieci. Przedkładanie swoich potrzeb nad macierzyństwo. I czekanie na cud. Straszne. Żal tej 10-letniej dziewczynki.

porzucona_33, skąd pomysł, że stosuję szantaż emocjonalny?

mare1966, po Twoich postach przez chwilę zaczęłam wątpić w swoje władze umysłowe i psychiczne, ale szybko mi przeszło, bo Twoje interpretacje opierają się na faktach, które sobie założyłeś, ale które nijak się nie mają do tych prawdziwych. Wybrane przykłady:

Cytat:

Dzieci - jeżeli byś im powiedziała o zdradach męża . Nie zrobi to na nich większego znaczenia - TAK SĄDZĘ .

Pudło. Moje dziewczyny są trochę nietypowe, np. nie oglądają tv, wolą dobrą literaturę albo teatr. Są delikatne i romantyczne. Wiem, że ta wiadomość byłaby dla nich szokująca, zwłaszcza, że mąż zachowuje się jak stróż moralności.

Cytat:

Rozumiem , że nie jeździli jedną linią przez pół roku i on się nawet nie dowiedział gdzie pracuje chociażby .

Owszem, jeździli. Prawie pustym autobusem, codziennie. Nie dowiedział się, ale próbował - chodził w te miejsca, które mu się wydały prawdopodobne.

I tak dalej... Zastanawiam się, jakie Ty możesz mieć osobiste powody, żeby tak bagatelizować czyjeś wybryki? Nie znam Twojej historii i nie chciałabym być brutalna, bo na tym forum generalnie chyba nikomu nie jest lekko, ale zapytam - czy o swojej żonie też byś tak beztrosko powiedział jak o moim mężu:

Cytat:

A niech sobie poszaleje na ostatek

Jeśli jednak chodziło Ci tylko o to, żeby mi pomóc, to wybrałeś kiepski sposób - bagatelizowanie problemu dla pocieszenia osoby, która go mocno przeżywa, powoduje tylko większy mętlik w głowie i uczuciach tej osoby oraz poczucie niezrozumienia (polecam lektury o komunikacji, np. Gordona).

Mare1966: nie wydaje mi się, żeby moja reakcja była nieadekwatna. Nasze problemy to nie tylko ta czy inna zdrada - to tylko wierzchołek góry lodowej. Najgorsze jest życie bez miłości, bez Boga. Nie chodzi więc tylko o moją relację z mężem - ten wstrząs skierował mnie i dzieci do Boga (modlą się za nas), może skieruje też i męża. To jest wielka gra o zbawienie nas wszystkich.

A te wypowiedzi mnie nie zaskoczyły, tylko po prostu chcę się do nich odnieść:

Cytat:

A co do modlitwy - najwyraźniej dobrze się modlisz i Pan Bóg Cię wysłuchuje, skoro tak się podnosisz emocjonalnie.

Balko, nie wiem, czy to ja dobrze się modlę, czy inni za mnie! Wciąż dowiaduję się o nowych, często nieznanych mi osobach, że się za mnie modlą. Spotkałam panią, której nie znałam, a która od kilku tygodni zaczyna dzień litanią w mojej intencji To jest niesamowite. Jeszcze nigdy nie czułam się tak otoczona modlitwą. Wam też dziękuję za modlitwę.

Cytat:

Nini, uważaj tylko, żebyś nie wpadła z deszczu pod rynnę. Powrót do domu, ok, jakieś nowe zasady, ok, wprowadzaj, zmieniaj, konsekwencje wiąż z określonymi nieakceptowanymi zachowaniami. Potrzebujesz wizyty u psychiatry idź, tylko delikatnie z tym diagnozowaniem męża, żeby cała para nie poszła w gwizdek.

złamana, co dokładniej masz na myśli, przed czym mnie przestrzegasz?

Aktualności:

* Przeprowadziłam się z powrotem do domu ze względu na córkę. Tak jest lepiej dla niej, ale gorzej dla mnie - na odległość było mi łatwiej. teraz nie cierpię wprawdzie, ale muszę walczyć: pilnować granic, które mąż próbuje wciąż naruszać. Bywa agresywny, choć widzę, że w ogóle się stara. Odstąpił mi naszą sypialnię, wziął na siebie połowę obowiązków (teoretycznie, bo ich raczej nie wypełnia, ale ciężar jest na nim, więc np. śmiecie sypią się z kosza na podłogę i tak sobie czekają na niego).

* Planuję osobne wakacje - z córką - i rozglądam się za jakąś pracą połączoną z mieszkaniem na ten czas, kiedy ona będzie na obozie.

* Szukam miejsca, w którym mogłabym zamieszkać z córką po wakacjach.

* Byłam w sądzie kościelnym - mam wątpliwości, czy nasze małżeństwo jest ważne i chciałabym to wyjaśnić, chcę też zawiadomić o separacji "w trakcie węzła". Oj, ciężko będzie - na dzień dobry prawniczka: niekulturalna, mało inteligentna pani, która mówi o "rozwodzie kościelnym" i "unieważnieniu małżeństwa"! Ale podobno mogę złożyć wniosek o "ocenę ważności", a niekoniecznie o "stwierdzenie nieważności". Chyba złożę, ale nie spieszę się, muszę najpierw odbyć tę wizytę u psychiatry.

* Przygotowuję się do tej wizyty zgodnie z instrukcją Balki - Balko, bardzo Ci za te punkty dziękuję Mnie osobiście byłoby chyba lżej, gdyby mąż nie był chory psychicznie, ale przecież tego się nie wybiera.

* W tym tygodniu zmarła moja przyjaciółka. Współpracowałyśmy prawie 30 lat, kochałyśmy się. Odeszła w opinii świętości, nie zdziwiłby mnie proces beatyfikacyjny. Mam taki pomysł, żeby modlić się teraz wyłącznie za jej wstawiennictwem - może to pomoże w beatyfikacji, a ja też otrzymam potrzebną pomoc. Co o tym myślicie?

* Mam pomysł na nowy rodzaj postu: post od słów. Trudno to zmierzyć, więc na razie próbuję chociaż raz dziennie powstrzymać się, zrezygnować z powiedzenia czegoś. Co o tym myślicie? Może wejdzie mi to w nawyk? Poznacie to po krótszych postach

[Balka]

Nini,

po śmierci Twojej przyjaciółki będziesz otrzymywać WIELKĄ pomoc od Niej z Nieba.

Cztery lata temu byłam w podobnej sytuacji. Mój mąż szalał w ostej manii, gorączkowo organizował swoją wielką ucieczkę do kochanki na inny kontynent, kompletnie nie rozumiałam, co się z nim dzieje, byłam w strasznej rozpaczy. I wtedy właśnie mój Duchowy Ojciec, który mnie od 14 roku życia wychował do wiary i ukształtował, a w tamtych dniach trzymał mnie "w pionie" niemal codziennymi telefonami - zginął w wypadku.

Nini, jeśli mogę Ci coś poradzić z własnego doświadczenia - módl się tak, jak się modliłaś, do Jezusa, Ducha Świętego, Matki Bożej, a Przyjaciółkę proś o POMOC, żebyś poznała i zrozumiała prawdziwy problem z Twoim mężem, i żebyś szła taką drogą, jaką Pan Bóg dla Ciebie zamierzył i zaplanował.

Myślę, że Pan Bóg udziela świętym duszom po tamtej stronie pełnej wiedzy o kimś, komu mają pomóc i o całej ich sytuacji. Ja tak czułam - po śmierci mojego Ojca Duchowego, moje sprawy zaczęły się nie tyle poprawiać, co WYJAŚNIAĆ. Jakby mi się zapalały kolejne lampy na drodze! Dostawałam światło, co mam robić i od razu też pomoc do zrobienia tego!

Pan Jezus jest PRAWDĄ, DROGĄ I ŻYCIEM.

Nigdzie daleko nie zajdziemy z naszym kryzysem małżeńskim, jeśli najpierw nie poznamy PRAWDY. Jeśli nie zaczniemy się modlić o rozeznanie, o co tu naprawdę chodzi. I o męstwo do przyjęcia tej PRAWDY, choćby była bardzo trudna. Bo tylko PRAWDA WYZWALA.

Niech Cię Pan błogosławi i strzeże.

Nini,

po śmierci Twojej przyjaciółki będziesz otrzymywać WIELKĄ pomoc od Niej z Nieba.

Cztery lata temu byłam w podobnej sytuacji. Mój mąż szalał w ostej manii, gorączkowo organizował swoją wielką ucieczkę do kochanki na inny kontynent, kompletnie nie rozumiałam, co się z nim dzieje, byłam w strasznej rozpaczy. I wtedy właśnie mój Duchowy Ojciec, który mnie od 14 roku życia wychował do wiary i ukształtował, a w tamtych dniach trzymał mnie "w pionie" niemal codziennymi telefonami - zginął w wypadku.

Nini, jeśli mogę Ci coś poradzić z własnego doświadczenia - módl się tak, jak się modliłaś, do Jezusa, Ducha Świętego, Matki Bożej, a Przyjaciółkę proś o POMOC, żebyś poznała i zrozumiała prawdziwy problem z Twoim mężem, i żebyś szła taką drogą, jaką Pan Bóg dla Ciebie zamierzył i zaplanował.

Myślę, że Pan Bóg udziela świętym duszom po tamtej stronie pełnej wiedzy o kimś, komu mają pomóc i o całej ich sytuacji. Ja tak czułam - po śmierci mojego Ojca Duchowego, moje sprawy zaczęły się nie tyle poprawiać, co WYJAŚNIAĆ. Jakby mi się zapalały kolejne lampy na drodze! Dostawałam światło, co mam robić i od razu też pomoc do zrobienia tego!

Pan Jezus jest PRAWDĄ, DROGĄ I ŻYCIEM.

Nigdzie daleko nie zajdziemy z naszym kryzysem małżeńskim, jeśli najpierw nie poznamy PRAWDY. Jeśli nie zaczniemy się modlić o rozeznanie, o co tu naprawdę chodzi. I o męstwo do przyjęcia tej PRAWDY, choćby była bardzo trudna. Bo tylko PRAWDA WYZWALA.

Niech Cię Pan błogosławi i strzeże.

[Nini]

Balko, chciałam napisać prywatny list, ale do Ciebie się podobno nie da.

Balko, chciałam napisać prywatny list, ale do Ciebie się podobno nie da.

[Balka]

Nini,

Jeśli Nirwanna sie zgodzi, to napisz maila do niej z prośbą, żeby mi przesłała. Nirwanno, można tak?

Nini,

Jeśli Nirwanna sie zgodzi, to napisz maila do niej z prośbą, żeby mi przesłała. Nirwanno, można tak?