Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
A to może tylko ja odebrałam wypowiedź Olgi jakoś specyficznie - z tym wytykaniem. I może to świadczy jakoś o mnie, o moim etapie.
Co do tego szczęścia naszych małżonków w nowych związkach.
We mnie jest jakaś niezgoda wewnętrzna, i jak próbuję oczyścić ją z oczywistych warstw mojego osobistego bólu i krzywdy, to zostaje mi coś takiego:
Cóż to za szczęście mężczyzny, który ma świadomość, że porzucił własnego rodzonego syna i własną żonę, matkę tego syna? Czy można być naprawdę głęboko szczęśliwym (nawet będąc ateistą) mając pod spodem coś takiego?
Czy to nie jest kwintesencja fałszu? Tak po ludzku się zastanawiam.
Gdybym ja odeszła od męża bo coś tam, i gdybym się wyrzekła i opuściła moją córeczkę i syna - czy rodząc i wychowując kolejne dziecko nowemu mężczyźnie, mogłabym określić się jako kobieta szczęśliwa....? Czy ktokolwiek by mi w to uwierzył? Czym to szczęście musiałoby być okupione? Czym ono by w zasadzie było..?
Trudne pytania, ale dla mnie są one nie do pominięcia.
Olga1968 [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:08
Helenast a gdzie Ty widzisz detale?? Ja tylko napisałam, że realizuje się jako ojciec i nic więcej. Skąd to wiem? Z bardzo sporadycznych spotkań z naszymi wspólnymi znajomymi i to oni "usiłują" mi donosić, ja nie pytam. Więc proszę, nie znasz mnie, nie wyciągaj pochopnych wniosków, nie ocenia, a sama nie będziesz oceniana. Poza tym jedyna rzecz jaka we mnie została ze starej Olki, to jakas dziwna potrzeba tłumaczenia sie z rzeczy których nie zrobiłam. Więc milknę już, a Wy no cóż, snujcie nadal jakieś dziwne fantazje na mój temat, macie do tego prawo. Jeżeli w Waszym zdrowieniu pomaga Wam wizja zgnuśniałej, pełnej żalu i bólu olki to ok miejcie takie wizje
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:08
Orsz napisał/a:
helenast napisał/a:
a my żyjąc wg Bożych norm wiary cierpimy, umartwiamy się...
Jest to problem z wybaczeniem
Czy wybaczenie oznacza, że przestanie się cierpieć?
Czy można cieszyć się drobiazgiem jak całe zycie leży w gruzach?
Czy jeżeli zycie leży w gruzach nie pozostaje już tylko i wyłącznie troska o zbawienie?
Orsz
Z tego co pamiętam, masz żonę i dzieci.
Nie jesteś zakonnikiem zamkniętym w klasztorze, który powtarza "memento mori".
Masz role do spełnienia na ziemi, jako mąż i ojciec.
jasmina44 [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:09
a jakie znaczenie dla naszego zycia, faktyczne znaczenie, ma to czy oni sa szczesliwi czy nie? co to zmieni w naszej terazniejszosci, w naszym dniu powszednim?
moc nadziei [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:15
jasmina, masz rację.
Nic.
I najlepiej się nad tym nie zastanawiać.
A najlepiej by było nie mieć dostępu do informacji na ten temat.
Jednak gdy takie informacje pomimo barier ochronnych do nas docierają, to nasze serce reaguje tak a nie inaczej. Trudno nad tym ot tak zapanować.
(do mnie akurat nie docierają, ale kiedyś mogą dotrzeć)
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:16
jasmina44 napisał/a:
a jakie znaczenie dla naszego zycia, faktyczne znaczenie, ma to czy oni sa szczesliwi czy nie? co to zmieni w naszej terazniejszosci, w naszym dniu powszednim?
Jasmina,
Ma w tym znaczeniu, że jeśli ktoś sobie wmawia, że mąż/żona jest nieszczęśliwy w nowym związku to nakręca swoją nadzieję na powrót.
Pewnie tak się czasami zdarza, ale zdarza się też tak, że jesli ktoś jest nieszczęśliwy w nowym związku to szuka kolejnej "miłości", zamiast wchodzić w "stare buty".
Orsz [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:17
grzegorz_ napisał/a:
Nie jesteś zakonnikiem zamkniętym w klasztorze, który powtarza "memento mori".
A kto powiedział że należy zamykać się w zakonie? I kto rozsądny kwestioneuje owe role?
Olga1968 [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:18
KW (cholibka, nie wiem jak masz na imię ) Przechodziłam ten sam etap co Ty, czyli zastanawianie się, jak może mój mąż być szczęśliwy skoro, akurat w moim przypadku, bardzo brutalnie rozstał sie z rodziną, a w szczególności z synem. Uwierz, długo to rozkmniniałam, aż doszłam do ściany, walnęłam w nią łbem i sie ocknęłam. Nie mnie to rozkminiać i nie mnie zastnawiać sie jak to możliwe. Ja za mojego męża życia nie przeżyję, choćbym bardzo chciała. Przestałam się zastanawiać nad tym jak on może, a zaczęłam się zastanawiac co ja mogę. No i zrobiłam to co moge ja, czyli nauczyłam się żyć w pojedynkę, w wierności, ale bez szaleństw i deklaracji świętości. Trzymaj się, dasz radę i nie myśl za męża, bo tak się nie da. Jesteś mądrą i silną kobietą
ja_tez [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:20
krawędź nadziei napisał/a:
Cóż to za szczęście mężczyzny, który ma świadomość, że porzucił własnego rodzonego syna i własną żonę, matkę tego syna? Czy można być naprawdę głęboko szczęśliwym (nawet będąc ateistą) mając pod spodem coś takiego?
Czy to nie jest kwintesencja fałszu? Tak po ludzku się zastanawiam.
Kwestia pryzmatu widzenia, postrzegania siebie, swojej sytuacji, jak i otaczającego świata. Ja będę patrzyła na tę sprawę zupełnie inaczej, niż mój hipotetycznie odchodzący małżonek...
moc nadziei [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:21
Olga1968 napisał/a:
Przestałam się zastanawiać nad tym jak on może, a zaczęłam się zastanawiac co ja mogę.
O tak, to jest mądre. Niby to wiem, ale czasem jeszcze skręcam.
Chyba wydrukuję Twoje słowa i powieszę nad biurkiem, i w chwilach słabości będę czytać na głos
jasmina44 [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:25
grzegorz_ napisał/a:
Jasmina,
Ma w tym znaczeniu, że jeśli ktoś sobie wmawia, że mąż/żona jest nieszczęśliwy w nowym związku to nakręca swoją nadzieję na powrót.
Pewnie tak się czasami zdarza, ale zdarza się też tak, że jesli ktoś jest nieszczęśliwy w nowym związku to szuka kolejnej "miłości", zamiast wchodzić w "stare buty".
rozumiem, i moje pytania miały raczej na celu właśnie wskazanie ze to czesto kompletnie bezproduktywne myslenie... przenoszenie centrum zycia ze mnie na kogos innego..
wiem ze na początku tej drogi to jest niemozliwe by sie odciąć.. za bardzo boli.. ale po pewnym czasie chyba warto przemyslec czy ciągłe grzebanie sie w domniemanych emocjach i motywach innego człowieka ma jakikolwiek sens... one zawsze beda domniemane...
helenast [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:32
Olga
,,.... że generalnie ten człowiek mi zwisa i powiewa, że po tym wszystkim co mi zafundował ...,,
Widać każdy inaczej znajduje drogę do uwolnienia i osiągnięcia szczęścia ....
Ja też nie miałam różowego życia, ale moje małżeństwo mój mąż to kawał mojego życia... kawał mojej osobistej historii ... dobrych i złych rzeczy, która każda z nich miała swój cel ... Nigdy nie doszłam do takiego stwierdzenia jak Twoje ( nawet tak nie pomyślałam) ... Cóż , każdy inaczej odbiera drugiego człowieka, każdy inaczej wybacza, każdy ma inne odczucia....
Ostatnio zmieniony przez 2014-03-18, 13:37, w całości zmieniany 1 raz
jasmina44 [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:35
ale to juz przeszłosc... lepiej zyc terażniejszościa...
Dabo [Usunięty]
Wysłany: 2014-03-18, 13:38
Olga ja może jeszcze dziś nie rozumiem cię do końca, ale ostatnio mimo tych informacji z za rekawa siostra spotkała się z moją i pogadały ?Moja siostra,mój autortet życiowy stwierdziła że żona teraz jest faktycznie szczęśliwa, czy bynajmniej zadowolona z życia,. Toż to krzywdzeniem było by wyrywać ją z tej utopii. faktycznie jako mąż jestem wściekły i zazdrosny, ale niestety muszę się cieszyć tym że byłem taki be...że żona znalazła w końcu spokój i "szczęście"
Chciał bym umieć jak Ty oderwać się od małżęństwa i potrafić żyć bez.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Ja tylko napisałam, że realizuje się jako ojciec i nic więcej. Skąd to wiem? Z bardzo sporadycznych spotkań z naszymi wspólnymi znajomymi i to oni "usiłują" mi donosić, ja nie pytam. Więc proszę, nie znasz mnie, nie wyciągaj pochopnych wniosków, nie ocenia, a sama nie będziesz oceniana. Poza tym jedyna rzecz jaka we mnie została ze starej Olki, to jakas dziwna potrzeba tłumaczenia sie z rzeczy których nie zrobiłam. Więc milknę już, a Wy no cóż, snujcie nadal jakieś dziwne fantazje na mój temat, macie do tego prawo. Jeżeli w Waszym zdrowieniu pomaga Wam wizja zgnuśniałej, pełnej żalu i bólu olki to ok miejcie takie wizje 
) Przechodziłam ten sam etap co Ty, czyli zastanawianie się, jak może mój mąż być szczęśliwy skoro, akurat w moim przypadku, bardzo brutalnie rozstał sie z rodziną, a w szczególności z synem. Uwierz, długo to rozkmniniałam, aż doszłam do ściany, walnęłam w nią łbem i sie ocknęłam. Nie mnie to rozkminiać i nie mnie zastnawiać sie jak to możliwe. Ja za mojego męża życia nie przeżyję, choćbym bardzo chciała. Przestałam się zastanawiać nad tym jak on może, a zaczęłam się zastanawiac co ja mogę. No i zrobiłam to co moge ja, czyli nauczyłam się żyć w pojedynkę, w wierności, ale bez szaleństw i deklaracji świętości. Trzymaj się, dasz radę i nie myśl za męża, bo tak się nie da. Jesteś mądrą i silną kobietą 
