Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Ani dworuje, ani drwię.
Życie to nie je bajka, nie ma sensu ciągnąc statystyk kto mieszkał z teściami czy rodzicami. Komuna się skończyła jak byłem w 4 klasie i mnie mieszkania państwo też nie dało.
Wiem że boli mieszkanie u kogoś, myśmy wytrzymali 2 mies. u moich rodziców na kuchni, Potem niestety też u nich na poddaszu ale takie niby swoje. ŻYCIE W POLSCE
Co w tym dziwnego czy złego??
Problem kiedy rodzice nadgorliwi. Pewnie wielu z nas samotnych lub samodzielnych też musi sobie mocno zakodować żeby własnym dzieciom nie zepsuć życia swoją "miłością"
Od małego wiedziałem że moje to moje a rodziców to rodziców.
Syn ostatnio zapytał czemu mówię do niego gościu?? Bo ma być mądry i roztropny i spadać z domu kiedy przyjdzie czas.
Daria111 [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-02, 23:22
Co innego ucieczka z małżeństwa a co innego od teściowej. Z nia ślubu nie brala. Poza tym chyba w tej sytuacji dobrze byłoby nabrać dystansu bo jeszcze się jakaś tragedia wydarzy
[ Dodano: 2014-02-02, 23:24 ]
Mogą się wyprowadzić razem do tego zakupionego mieszkania. W tym przypadku problemu mieszkaniowego nie ma. ..
karolh [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-02, 23:33
Przeżyłam bardzo podobną sytuację. Mąż prawie mnie wykończył. Napisz na priva jeśli chcesz pogadać. Ja również mam małe dziecko i mogę CI opowiedzieć czym to się może skończyć...
Rebeka [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-02, 23:33 Re: Nie mam już siły na życie w trójkącie z teściową-muszę o
Mój mąż nagle z kochającego zakochanego chłopaka przemienił się w niezaiteresowanego żoną chłopca, który słucha tylko swojej mamy. Wczesniej tego nie widziałam aż tak wyraźnie.
i tu masz odpowiedź :
Tuśka to tylko Twój MĄŻ to wszystko może zmienic. W tej chwili jest bardzo , bardzo współuzależniony od swojej mamy. On był cały czas zakochanym malutkim chłopczykiem on się NIE PRZEMIENIŁ on BYŁ CAŁY CZAS TAKI !!!
Nie obwiniaj Siebie, teściów i nie szukaj dyżurnych winnych TYLKO ON (twój mąż) musi to zmienic jak chce utrzymac małżeństwo .
Ściągnij sobie tę książkę i przeczytaj 3 razy.
Robert Hemfelt, Paul Meier, Frank Minirth
Miłość to wybór. O terapii współuzależnień
Teaz zajmij się swoim rozwojem i maleństwem w między czasie módl się za męża.
Dabo [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-02, 23:47
To co ,mam więcej nie chodzić do babki po kiszone???
Z dziadkiem flaszeczki w garażu też nie robić????.
Bo maminsynek???
Chore.
Ja bym chciał żeby moje dziecko kiedyś mnie odwiedzało,mimo że pewnie coś wydrze przy okazji.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 00:06
Dabo
Odwiedzać rodziców, a pozwolić aby kierowali życiem to dwie rózne sprawy.
A tak nawiasem jak długo wytrzymałbyś mieszkać u tesciów? nawet jeśli byłoby to poddasze z osobnym wejsciem?
Dabo [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 00:18
Mieliśmy ten komfort że nikt nie utrudniał, a wręcz delikatnie podsuwając pomysły rodzice wywalili nas z chaty na swoje, gdzie trzeba wspomnieć że moja żona żałuje że nie miszkamy u dziadków, bo dom to nasza klęska.
złamana [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 00:30
To Dabo, mądrych masz rodziców, co uszanowali granice młodych. Tuśka aż tak fajnie nie ma, ja też nie miałam.
Co do sytuacji Tuśki, to są faktycznie dwa wyjścia albo Tuśka się dostosuje albo wyprowadzi z dala od teściów. Moich trochę otrzeźwiło, jak im zaproponowałam, żeby się zamienili, oddali mi swoje mieszkanie w zamian za moją połowę udziału w domu i zamieszkali w naszym domu ze swoją córką i synem, żeby było tak jak 30 lat temu. Bali się wyższych kosztów utrzymania domu niż małego mieszkania (cash is king):) i odpuścili sobie jakąkolwiek ingerencję.
Tuśka [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 09:33
mąż powiedział mi wczoraj, że jak się wyprowadze to składa papiery o rozwód, że nie po to remontuje od roku dom po dziadkach, (który jest w tej samej miejscowości ) bym teraz się wyprowdzała do innego miasta, a poza tym to jak ja sobie to wyobrażam? co ludzie powiedzą? kto mu odda pieniądze za dojazdy do nas?acha no i że on nie bedzie mieszkał w pokoju z kuchnią bo ma większe ambicje. A w tym domu po dziadkach, który jest teraz teściowej to ja nie mogę być ani zameldowana, ani nie mogę mieć zarejestowanej firmy, moja rodzina nie ma prawa do nas przyjeżdzać- (oststnio jak moja mama przyjechała na chrzciny naszej córki to mąż nie pozwolił by u nas przenocowała) więc taka sytuacja jest patowa. On mi grozi rozwodem jak wyjadę, a ja mu mówię, że dłużej nie moge tu zostać gdzie jestem bo poprostu zwariuję, on kompletnie nie rozumie dlaeczego? czego mi brakuje? mówi, że moi rodzice mną manipulują, że zmieniłam zdanie (bo przed ślubem przecież chciałam tu mieszkać) tak chciałam, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego jakie tu jest piekło, nie sądziłam, że będę tak traktowana, nie przewidziałam, że będę czarną owcą w rodzinie bo chce być szczęliwa z własnym męzem, a nie teściową i całą jego rodzinką, która tylko czeka na moje potknięcie by znów ze mnie szydzić, smiać się czy żartować w niemiły sposób.
[ Dodano: 2014-02-03, 09:46 ]
Rebeka napisał/a:
Nie obwiniaj Siebie, teściów i nie szukaj dyżurnych winnych TYLKO ON (twój mąż) musi to zmienic jak chce utrzymac małżeństwo .
no właśnie chyba jego więzi z rodziną są na tyle mocne, że bardziej mu na nich zależy niż na nas ( na mnie i córce) świadczy o tym wiele faktów np ten że wolał być na wigilię ze swoimi rodzicami niż z nami:( w ciągu dnia jak wraca z budowy to zawsze jedzie do mamy, do nas prawie nigdy nie zagląda:( , jak grał w teatrze rolę to na premierę zaprosił swoją mamusie, a mnie na jakiś kolejny spektakl:( itd.
[ Dodano: 2014-02-03, 09:49 ]
Daria111 napisał/a:
Mogą się wyprowadzić razem do tego zakupionego mieszkania. W tym przypadku problemu mieszkaniowego nie ma. ..
tylko że on nie chce, bo mamusia za daleko ( 30 km.) i z kim będzie konsultował wszystko , komu bedzie czytał smsy i listy ode mnie, w kim znajdzie oparcie....
to gorsze niż uzależnienie alkoholem chyba
Karolina12 [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 09:55
Tuśka napisał/a:
mąż powiedział mi wczoraj, że jak się wyprowadze to składa papiery o rozwód, że nie po to remontuje od roku dom po dziadkach, (który jest w tej samej miejscowości ) bym teraz się wyprowdzała do innego miasta,
Tuśka to jest znęcanie się Psychiczne i szantaż.............nie wolno Ci się godzić na to
czytając Twoje wątki odnoszę wrażenie że Twój mąż nie chce zrozumieć iż Ślub wziął z Tobą a nie z Mamą............. powinnaś dla własnego dobra (ale i dobra dziecka) postawić bardzo twarde granice.............. ja rozumiem że nie będzie Ci łatwo ale jak sama piszesz masz mieszkanie i pracę więc zacznij działać............ nie pozwól się szantażować
Tuśka [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 10:01 Re: Nie mam już siły na życie w trójkącie z teściową-muszę o
cyś napisał/a:
Witaj.
Przeczytałem wszystko to co opisałaś. Problem jest tylko jeden - toksyczna, despotyczna teściowa. Zastanawiam się jaki tu pkt zaczepienia znaleźć byś mogła wybrnąć z tej sytuacji. Z racji tego że mieszkasz już w tym gniazdku parę lat to znasz pewne relacje "mamuśki" z otoczeniem. Jakie jest jej podejście do wiary, kościoła i księży? Robi to na zasadzie "tradycji" czy siedzi w niej coś więcej?
Moja teściowa to "gwiazda" w kościele- zawsze na świeczniku- zaprasza księży do domu na kolacyjki, siostrom nosi kwiaty, dzielnie odmawia różance przez mikrofon, na każdej uroczystości pierwsza dama. Mega pokazówka. a do mnie mówi: ja Ci ręki w kościele nie podam, zniszczyłaś całą naszą rodzinę, jesteś prymitywem, nikt Cie tu nie chce, wynoś się stąd, sama perfidnie zaplanowałaś ciąże by mojego synka narazić na alimenty itd., wysmiała też szkaplerz, który noszę, mój mąż już ściągnął- nie wiem czy nie za jej namową- twierdzi, że ma na niego uczulenie... obrączki też nie nosi bo niby to niebezpieczne w jego pracy...ubier ją tylko na pokaz np. na chrzciny ubrał. Kurna ja tak żyć na pokaz nie umiem, masakra
[ Dodano: 2014-02-03, 10:09 ]
Karolina12 napisał/a:
to jest znęcanie się Psychiczne i szantaż
no właśnie tak to odczuwam, na kazdym kroku, a on twierdzi, że nikt mi przecież krzywdy nie robi, nikt mnie nie leje, nikt nic takiego nie mówi...
wczoraj dowiedziałam się, że jestem "głupią cipą" bo niczego nie docniam, jego starań przy budowie domu, zaangazowania jego rodziców,którzy tam razem z nim budują- teściow nadzoruje on z tatą wykonują, ja nic. Mówie mu: kochanie proszę Cię nie obrażaj mnie po pierwsze nie używaj takich epitetów bo to mnie rani, po drugie jak mam pomagac na budowie skoro mamy malutkie dziecko, ktore karmie piersią, mam cały dom do ogranięcie: zakupy, sprzatanie, gotowanie, jeszcze własna firma i doktorat, nie mam nawet kiedy się na chwilę zrelaksować- a on, że ja powinnam jeszcze na budowie cegły podawać
Karolina12 [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 10:13
Tuśka napisał/a:
Moja teściowa to "gwiazda" w kościele- zawsze na świeczniku- zaprasza księży do domu na kolacyjki, siostrom nosi kwiaty, dzielnie odmawia różance przez mikrofon, na każdej uroczystości pierwsza dama. Mega pokazówka.
Miałam podobnie z moją teściową ........... nie akceptowała (może dalej nie akceptuje) mnie ponieważ ja jestem ze wsi a jej synek z miasta............. kiedy nas odwiedzała to musiała przejść przez wszystkie szafki zaglądnąć w każdy kąt............ przy ludziach jednak potrafiła pięknie grać ............ potrafiła nawet do mnie "Córeczko" mówić........
ja jednak miałam to szczęście że nie mieszkałam z teściową a obecnie przenieśliśmy się do innego miasta .............. Tuśka stawiając mężowi twarde granice zaczniesz w końcu "oddychać" .............
Tuśka napisał/a:
ja Ci ręki w kościele nie podam, zniszczyłaś całą naszą rodzinę, jesteś prymitywem, nikt Cie tu nie chce, wynoś się stąd, sama perfidnie zaplanowałaś ciąże by mojego synka narazić na alimenty itd.
może nie powinnam tego pisać ale Twoja teściowa wymaga leczenia................ żal mi ludzi którzy nawet w Boga wieżą na pokaz..............
im dalej będziecie od teściowej tym lepiej .......... będąc w tym gnieździe "os" nie wiele będziesz w stanie zrobić...............
Pogody Ducha
Samboja [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 10:28
Dabo napisał/a:
Samboja napisał/a:
Uciekaj z tego piekła,
Taaaaaaaaaaaaa, najlepiej uciekać.
No dobrze cofam. Niech nie ucieka, niech zostanie i zniszczy swoją psychikę, psychikę dziecka. Faktycznie jak mogłam byc taka okrutna, przecież zasłużyła na taki los wychodząc za mąż i wżeniając sie w taką rodzinę. Tak lepiej?
Może faktycznie o ucieczce należy mówić, gdy się zastosuje wszelkie środki uświadamiające. Ale zdaje się to oczywiste. Jak nie dociera, to jaki masz w zasadzie wybór.
Tuśka [Usunięty]
Wysłany: 2014-02-03, 10:37
Karolina12 napisał/a:
kiedy nas odwiedzała to musiała przejść przez wszystkie szafki zaglądnąć w każdy kąt............ przy ludziach jednak potrafiła pięknie grać ............ potrafiła nawet do mnie "Córeczko" mówić........
moja teściowa przychodzi tylko kiedy mnie nie ma, razem z synkiem i wtedy sprawdzają czystość- oststnio tak sprawdzali i jak przyjechała moja mama to zrobili pokazówkę, jak to niczego mnie nie nauczyła bo na półce niepoukładane...
moja teściowa do mnie pubilicznie tylko potrafi krzyczeć i oczerniać mnie, jak mój ojciec kiedyś jej powiedział, że powinna mnie przyjąć serdecznie pod swoje skrzydła, że powinna być dla mnie jak mama to odpowiedziała mu że matkę przecież ma...szkoda gadać
[ Dodano: 2014-02-03, 10:41 ]
Samboja napisał/a:
Może faktycznie o ucieczce należy mówić, gdy się zastosuje wszelkie środki uświadamiające
ja juz różnymi metodami próbowałam tej ciemnej masie tłumaczyć:
- poprzez roznowę bezpośrednią,księży, znajomych, rodzinę, spotykając się z psychologiem,biblistą, ludżmi, którzy znają tą rodzinę... wszystko obróciło się przeciwko mnie, że wynosze sprawy rodzinne poza rodzinę, że wygłaszam nieprawdę bo żadnego trójkąta nie ma, że ich oczerniam i sprzeniewierzam się mężowi, no i to całe moje działanie to podstawa do rozwodu...
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
