[silverado]

[miodzio63]

[grzegorz_]

Julcia

czy Twój mąż obejrzał film "Ognioodporny" 50 razy?
A Twój kolega był żołnierzem?

Julcia

czy Twój mąż obejrzał film "Ognioodporny" 50 razy?
A Twój kolega był żołnierzem?

[miodzio63]

No piknie to teraz:
Julcia..czy .Julcio...czy jak tam prawdziwie ??
napisze
że ktoś ma juz roztrojenie jaźni-czyli

Grzegorz-miodzio63-silverado



[ Dodano: 2014-01-31, 12:22 ]

No piknie to teraz:
Julcia..czy .Julcio...czy jak tam prawdziwie ??
napisze
że ktoś ma juz roztrojenie jaźni-czyli

Grzegorz-miodzio63-silverado



[ Dodano: 2014-01-31, 12:22 ]

[Filomena]

Ja tam nie wiem, czy Julcia to Julcia, czy Julcio. Chciałabym tylko przypomnieć, że kiedy Lavieestbelle opisała podobną sytuację: rezygnacji z pozamałżeńskiej znajomości na rzecz męża, ponieważ odczuła siłę jego miłości poprzez jego modlitwę słowami Hymnu o Miłości, to

1. przesłanie świadectwa było inne - wiem, że nawaliłam, mąż był wierny, ja coś zrozumiałam, sama chciałam wrócić na dobrą drogę
2. rekacje były zróżnicowane: od radości, że Lavieestbelle wybrała wierność, po niesmak, że niewierna żona chwali się, iż po kilku latach w końcu zdecydowała się powrócić na łono rodziny

Jak ja widzę historię Julci:

Mąż nie zaspokaja potrzeb emocjonalnych Julci, Julcia potrzeby wyprowadza na zewnątrz, a żeby nie poczuć się źle, przerzuca większość, jeśli nie całość winy na męża. Mąż w sytuacji utraty osoby, którą jak mniemam kocha rozpoczyna walkę. Podejrzewam, jak się czuje w tej walce, bo sama taką toczyłam przez ponad 2 lata i się poddałam. Jednak mąż Julci jest bardziej wytrwały, a może nie jest wyleczony ;) Więc po przerwie wraca do Julci, która jak rozumiem dla utrwalenia w sobie dobrego wizerunku własnej osoby ostatecznie decyduje się dać szansę, żeby nie było, że taka zatwardziała i na dodatek zdrajczyni.

Przykro mi, ale wolałabym przeczytać świadectwo męża Julci, który wydaje mi się rzadkim przypadkiem. Pytanie jak wiele winy przyjął na siebie i jak wiele z tego wrzuconego poczucia winy nie przerobił, żeby spojrzeć na sytuację realistycznie.

Oczywiście to są spekulacje wynikające z tego, w jaki sposób Julcia prowadzi narrację w tym wątku.

Jeżeli Julcia i jej mąż, a może przede wszystkim jej mąż są w tym odrodzonym związku spełnieni, to pozostaje się cieszyć razem z nimi. Jednak mnie się postawa Julci nie podoba, bo odbieram ją tak: byłam pokrzywdzona, więc mogłam zrobić coś złego, mogłam zrzucić winę na męża, mogłam patrzeć długie lata, jak się starał, a w końcu uznałam, że co mi szkodzi - nie był aż taki fatalny.

To się nazywa niedojrzałość i egocentryzm.

Pierwszy raz piszę taki post wprost oceniający konkretny przypadek, ale powiem szczerze, że ukazane absolutne nieprzerobienie lekcji z kryzysu po stronie, która chciała rozpadu mnie ubodło.

Jeżeli jest inaczej, to przepraszam.

A do Miodzia jedno sprostowanie: syndrom Piotrusia Pana dotyczy i kobiet i mężczyzn. Syndrom Wendy, to postawa partnera, który akceptuje, chroni i wybawia z opresji rzeczonego Piotrusia Pana. Jeżeli Wendy się nie otrząśnie, to mamusiuje, albo tatusiuje Piotrusiowi Panowi, aż on/ona się Wendy nie znudzi.

Ja tam nie wiem, czy Julcia to Julcia, czy Julcio. Chciałabym tylko przypomnieć, że kiedy Lavieestbelle opisała podobną sytuację: rezygnacji z pozamałżeńskiej znajomości na rzecz męża, ponieważ odczuła siłę jego miłości poprzez jego modlitwę słowami Hymnu o Miłości, to

1. przesłanie świadectwa było inne - wiem, że nawaliłam, mąż był wierny, ja coś zrozumiałam, sama chciałam wrócić na dobrą drogę
2. rekacje były zróżnicowane: od radości, że Lavieestbelle wybrała wierność, po niesmak, że niewierna żona chwali się, iż po kilku latach w końcu zdecydowała się powrócić na łono rodziny

Jak ja widzę historię Julci:

Mąż nie zaspokaja potrzeb emocjonalnych Julci, Julcia potrzeby wyprowadza na zewnątrz, a żeby nie poczuć się źle, przerzuca większość, jeśli nie całość winy na męża. Mąż w sytuacji utraty osoby, którą jak mniemam kocha rozpoczyna walkę. Podejrzewam, jak się czuje w tej walce, bo sama taką toczyłam przez ponad 2 lata i się poddałam. Jednak mąż Julci jest bardziej wytrwały, a może nie jest wyleczony ;) Więc po przerwie wraca do Julci, która jak rozumiem dla utrwalenia w sobie dobrego wizerunku własnej osoby ostatecznie decyduje się dać szansę, żeby nie było, że taka zatwardziała i na dodatek zdrajczyni.

Przykro mi, ale wolałabym przeczytać świadectwo męża Julci, który wydaje mi się rzadkim przypadkiem. Pytanie jak wiele winy przyjął na siebie i jak wiele z tego wrzuconego poczucia winy nie przerobił, żeby spojrzeć na sytuację realistycznie.

Oczywiście to są spekulacje wynikające z tego, w jaki sposób Julcia prowadzi narrację w tym wątku.

Jeżeli Julcia i jej mąż, a może przede wszystkim jej mąż są w tym odrodzonym związku spełnieni, to pozostaje się cieszyć razem z nimi. Jednak mnie się postawa Julci nie podoba, bo odbieram ją tak: byłam pokrzywdzona, więc mogłam zrobić coś złego, mogłam zrzucić winę na męża, mogłam patrzeć długie lata, jak się starał, a w końcu uznałam, że co mi szkodzi - nie był aż taki fatalny.

To się nazywa niedojrzałość i egocentryzm.

Pierwszy raz piszę taki post wprost oceniający konkretny przypadek, ale powiem szczerze, że ukazane absolutne nieprzerobienie lekcji z kryzysu po stronie, która chciała rozpadu mnie ubodło.

Jeżeli jest inaczej, to przepraszam.

A do Miodzia jedno sprostowanie: syndrom Piotrusia Pana dotyczy i kobiet i mężczyzn. Syndrom Wendy, to postawa partnera, który akceptuje, chroni i wybawia z opresji rzeczonego Piotrusia Pana. Jeżeli Wendy się nie otrząśnie, to mamusiuje, albo tatusiuje Piotrusiowi Panowi, aż on/ona się Wendy nie znudzi.

[miodzio63]

[GregAN]

[silverado]

[miodzio63]

[silverado]

[Orsz]

A taki ciekawy wątek. Julcia odpowiedz coś na te zarzuty.
W każdym razie świadectwo Julci mi się podoba. Zupełnie inaczej bym się czuł mając taką kobietę. Tak sobie właśnie wyobrażam kryzysy z których można wynieść coś pozytywnego i być szczęśliwym małżeństwem.

A taki ciekawy wątek. Julcia odpowiedz coś na te zarzuty.
W każdym razie świadectwo Julci mi się podoba. Zupełnie inaczej bym się czuł mając taką kobietę. Tak sobie właśnie wyobrażam kryzysy z których można wynieść coś pozytywnego i być szczęśliwym małżeństwem.

[silverado]

[miodzio63]

[julcia80]

Dziwne jest tu towarzystwo, naprawdę. Tylko tyle powiem. Pożegnam się tu więc. Jak ktoś będzie chciał, napisze prywatnie. Nie mam w zwyczaju kopać się z innymi w sieci. Na koniec zostawię tylko swoje małe przemyślenie z ostatnich dni.

Mężczyźni boją się zmian. Boją się, gdy z grzecznej i uległej kobiety rośnie silna, prawdziwa i dojrzała dama. Dama, która nie boi się powiedzieć nie, która nie boi się nie rezygnować ze swoich planów i marzeń, która nie będzie za wszelką cenę rezygnować z siebie dla świętego spokoju. Mężczyźni nie rozumieją tego, że kobieta nigdy nie będzie szczęśliwa, jeśli wszystko będzie po myśli męża. To dlatego tak bardzo panikują mężczyźni, gdy tracą kobiety. Bo nie jest ona już na pstryknięcie palca. Ma świadomość swoich praw i swoich potrzeb. Uczy się asertywności i szacunku do samej siebie. Wie już, czym jest jej godność. I nie pozwoli egoistycznym męskim pobudkom jej poniżyć.

Chcecie odzyskać żony? Poczujcie się, jak one czuły się przez wszystkie lata, gdy były z wami. Może wtedy zrozumiecie, że sam fakt tego, że kobieta z wami jeszcze rozmawia, jest dla was ogromnym wyróżnieniem. Gorzej by było, gdyby ignorowałaby was do końca i traktowała, jak powietrze i nie ruszyłoby kompletnie nic.

Warto być asertywną. Mąż często atakował moje wizyty u psychologa. Według niego psycholog wyprał mi mózg. Ale tak było tylko na początku. Po czasie zrozumiał, jak bardzo mnie skrzywdził brakiem współodczuwania, szczególnie w chwilach, gdy pozostawiał mnie samą z wszystkim. Gdy poczuł się, jak kobieta, wszystko powoli zaczęło wracać do normy. Poczuł, co to znaczy być poniżoną i zmuszoną do choćby kontaktów internetowych. Odpowiadając na pewne tu zarzuty - nie szukałam w internecie romansu. Szukałam rozwiązania problemu. Czemu nie z mężem? Bo nie lubiłam z nim rozmawiać. Uważałam, że mnie nie rozumiał. I za często wszystko wykorzystywał przeciw mnie, gdy mu coś powiedziałam. Dziś słucha mnie już uważnie i gdy usłyszy z moich ust krytykę, nie bierze jej do siebie, ale traktuje, jako wyzwanie do zmian na lepsze.

Żegnam was, pozdrowienia dla milutkich trolli. Znajdzie sobie inną ofiarę......

Dziwne jest tu towarzystwo, naprawdę. Tylko tyle powiem. Pożegnam się tu więc. Jak ktoś będzie chciał, napisze prywatnie. Nie mam w zwyczaju kopać się z innymi w sieci. Na koniec zostawię tylko swoje małe przemyślenie z ostatnich dni.

Mężczyźni boją się zmian. Boją się, gdy z grzecznej i uległej kobiety rośnie silna, prawdziwa i dojrzała dama. Dama, która nie boi się powiedzieć nie, która nie boi się nie rezygnować ze swoich planów i marzeń, która nie będzie za wszelką cenę rezygnować z siebie dla świętego spokoju. Mężczyźni nie rozumieją tego, że kobieta nigdy nie będzie szczęśliwa, jeśli wszystko będzie po myśli męża. To dlatego tak bardzo panikują mężczyźni, gdy tracą kobiety. Bo nie jest ona już na pstryknięcie palca. Ma świadomość swoich praw i swoich potrzeb. Uczy się asertywności i szacunku do samej siebie. Wie już, czym jest jej godność. I nie pozwoli egoistycznym męskim pobudkom jej poniżyć.

Chcecie odzyskać żony? Poczujcie się, jak one czuły się przez wszystkie lata, gdy były z wami. Może wtedy zrozumiecie, że sam fakt tego, że kobieta z wami jeszcze rozmawia, jest dla was ogromnym wyróżnieniem. Gorzej by było, gdyby ignorowałaby was do końca i traktowała, jak powietrze i nie ruszyłoby kompletnie nic.

Warto być asertywną. Mąż często atakował moje wizyty u psychologa. Według niego psycholog wyprał mi mózg. Ale tak było tylko na początku. Po czasie zrozumiał, jak bardzo mnie skrzywdził brakiem współodczuwania, szczególnie w chwilach, gdy pozostawiał mnie samą z wszystkim. Gdy poczuł się, jak kobieta, wszystko powoli zaczęło wracać do normy. Poczuł, co to znaczy być poniżoną i zmuszoną do choćby kontaktów internetowych. Odpowiadając na pewne tu zarzuty - nie szukałam w internecie romansu. Szukałam rozwiązania problemu. Czemu nie z mężem? Bo nie lubiłam z nim rozmawiać. Uważałam, że mnie nie rozumiał. I za często wszystko wykorzystywał przeciw mnie, gdy mu coś powiedziałam. Dziś słucha mnie już uważnie i gdy usłyszy z moich ust krytykę, nie bierze jej do siebie, ale traktuje, jako wyzwanie do zmian na lepsze.

Żegnam was, pozdrowienia dla milutkich trolli. Znajdzie sobie inną ofiarę......