[hubcia576]

[lustro]

[Jacek-sychar]

Witaj Elu

Rozumiem Twoją sytuację. Pięć lat temu też byłem w takim samym położeniu jak Ty. Dowiedziałem się, że żona od roku mnie zdradzała. Straszny ból. Wszystko się załamało. Najpierw była moja wielka nadpobudliwość. Chciałem jakoś to naprawić. Pół roku mojej walki. Nic to nie dało. Potem był etap wycofywania się, apatii i depresji. Powoli, bardzo powoli z tego wychodziłem.
Dużo mi dało zrozumienie etapów przebaczenia (żałoby), tutaj:
http://www.katolik.pl/prz...546,416,cz.html

Twoja obecne małżeństwo w pewnym sensie umarło. Dlatego będziesz przeżywało żałobę po nim. Pewnie ciągle jeszcze jesteś na etapie niedowierzania. Potem przyjdą inne etapy.
Jeżeli uda Ci się uratować swoje małżeństwo, to nie będzie ono już nigdy takie samo. To będzie nowe małżeństwo. Wielu z tych, którym udało się uratować swój związek, tak to opisują, jako budowanie od nowa związku.

Pozdrawiam i utulam w Twojej samotności.

Witaj Elu

Rozumiem Twoją sytuację. Pięć lat temu też byłem w takim samym położeniu jak Ty. Dowiedziałem się, że żona od roku mnie zdradzała. Straszny ból. Wszystko się załamało. Najpierw była moja wielka nadpobudliwość. Chciałem jakoś to naprawić. Pół roku mojej walki. Nic to nie dało. Potem był etap wycofywania się, apatii i depresji. Powoli, bardzo powoli z tego wychodziłem.
Dużo mi dało zrozumienie etapów przebaczenia (żałoby), tutaj:
http://www.katolik.pl/prz...546,416,cz.html

Twoja obecne małżeństwo w pewnym sensie umarło. Dlatego będziesz przeżywało żałobę po nim. Pewnie ciągle jeszcze jesteś na etapie niedowierzania. Potem przyjdą inne etapy.
Jeżeli uda Ci się uratować swoje małżeństwo, to nie będzie ono już nigdy takie samo. To będzie nowe małżeństwo. Wielu z tych, którym udało się uratować swój związek, tak to opisują, jako budowanie od nowa związku.

Pozdrawiam i utulam w Twojej samotności.

[GregAN]

[ela610]

Tak Zeniu, rozmawialiśmy kilka razy. Mówiłam (i spokojnie i przekleństwami) jak się czuję po tym co zrobił, jak mnie zawiódł, okłamał. Próbowałam zrozumieć dlaczego, nie potrafił odpowiedzieć - chwila zapomnienia a potem jakoś tak poszło. Dla mnie straszne jest to że nie próbował tego przerwać i gdyby nie przypadek to romans trwałby dalej.
Czego ja chcę ? Nie wiem. Z jednej strony zrobił coś obrzydliwego, niedopuszczalnego w moich wartościach (myślałam że w jego także), zaprzeczył miłości małżeńskiej i przysiędze. Z drugiej strony czegoś mi żal. Ale czego skoro ostatnie 2 wspólne lata były bardzo trudne ?
Teraz mówi że wszystko rozumie jaki błąd popełnił, jakim był idiotą. Żałuje że nie rozmawiał ze mną, nie mówił o swoich potrzebach, marzeniach i nie próbował mną się zaopiekować, zrozumieć. Ale czy to szczere czy tylko strach bo widzi że stracił wygodę i rodzinę ?

Dziękuję za wszystkie słowa otuchy. Nigdy nie pomyślałabym że w tej dramatycznej dla mnie sytuacji, mam powody do radości bo mąż chce do mnie wrócić i zacząć od nowa. Sama nie wiem jak do tego podejść. I rzeczywiście trudno mi dziś uwierzyć że to się jakoś może ułożyć.

Tak Zeniu, rozmawialiśmy kilka razy. Mówiłam (i spokojnie i przekleństwami) jak się czuję po tym co zrobił, jak mnie zawiódł, okłamał. Próbowałam zrozumieć dlaczego, nie potrafił odpowiedzieć - chwila zapomnienia a potem jakoś tak poszło. Dla mnie straszne jest to że nie próbował tego przerwać i gdyby nie przypadek to romans trwałby dalej.
Czego ja chcę ? Nie wiem. Z jednej strony zrobił coś obrzydliwego, niedopuszczalnego w moich wartościach (myślałam że w jego także), zaprzeczył miłości małżeńskiej i przysiędze. Z drugiej strony czegoś mi żal. Ale czego skoro ostatnie 2 wspólne lata były bardzo trudne ?
Teraz mówi że wszystko rozumie jaki błąd popełnił, jakim był idiotą. Żałuje że nie rozmawiał ze mną, nie mówił o swoich potrzebach, marzeniach i nie próbował mną się zaopiekować, zrozumieć. Ale czy to szczere czy tylko strach bo widzi że stracił wygodę i rodzinę ?

Dziękuję za wszystkie słowa otuchy. Nigdy nie pomyślałabym że w tej dramatycznej dla mnie sytuacji, mam powody do radości bo mąż chce do mnie wrócić i zacząć od nowa. Sama nie wiem jak do tego podejść. I rzeczywiście trudno mi dziś uwierzyć że to się jakoś może ułożyć.

[GosiaH]

ela610, nie wiem czy to dobry pomysł.
Ale podzielę się moim doświadczeniem.

Ja byłam w innej sytuacji - mieliśmy sądowo "nakazane" mediacje.
I nam bardzo, ale to bardzo, pomógł mediator.
Przede wszystkim dlatego, że przekładał język męża na mój i odwrotnie.

Może ewentualne spotkanie z mediatorem by pomogło?
Nie radzę by tak zrobić.
Nie bierz tego jako pewnik, że zadziała.

Pomyśl. Przede wszystkim o tym, czego sama chcesz

ela610, nie wiem czy to dobry pomysł.
Ale podzielę się moim doświadczeniem.

Ja byłam w innej sytuacji - mieliśmy sądowo "nakazane" mediacje.
I nam bardzo, ale to bardzo, pomógł mediator.
Przede wszystkim dlatego, że przekładał język męża na mój i odwrotnie.

Może ewentualne spotkanie z mediatorem by pomogło?
Nie radzę by tak zrobić.
Nie bierz tego jako pewnik, że zadziała.

Pomyśl. Przede wszystkim o tym, czego sama chcesz

[ela610]

Właśnie, tak jak powiedział GregAN - 2 lata romansu to 2 lata oszukiwania.
W ciągu tych 2 lat, oszustwo stało się dla niego czymś bardzo normalnym. I czy będzie w stanie naprawdę się zmienić i nie wpaść powtórnie w taką sytuację w przyszłości ? Czy jego żal jest szczery ? To dla niego też szok i może pierwsza reakcja a nie szczery żal. Może próba ratunku.
Czy naprawdę da się uratować małżeństwo po takim kryzysie i takiej długiej zdradzie ? I można po tym wspólnie szczęśliwie żyć bez ciągłego przypominania sobie "co on mi zrobił". Dla mnie bliskość fizyczna to coś wyjątkowego, coś co zdarza się tylko gdy ludzie się kochają, nie pojmuję tego inaczej. A zdrada to inne podejście - chuć bez wartości i prawdziwej miłości. Obrzydliwe.

Właśnie, tak jak powiedział GregAN - 2 lata romansu to 2 lata oszukiwania.
W ciągu tych 2 lat, oszustwo stało się dla niego czymś bardzo normalnym. I czy będzie w stanie naprawdę się zmienić i nie wpaść powtórnie w taką sytuację w przyszłości ? Czy jego żal jest szczery ? To dla niego też szok i może pierwsza reakcja a nie szczery żal. Może próba ratunku.
Czy naprawdę da się uratować małżeństwo po takim kryzysie i takiej długiej zdradzie ? I można po tym wspólnie szczęśliwie żyć bez ciągłego przypominania sobie "co on mi zrobił". Dla mnie bliskość fizyczna to coś wyjątkowego, coś co zdarza się tylko gdy ludzie się kochają, nie pojmuję tego inaczej. A zdrada to inne podejście - chuć bez wartości i prawdziwej miłości. Obrzydliwe.

[zenia1780]

[zenia1780]

ela610, Czy gdzieś wspolnie, albo ty sama, z tym problemem sie udaliście?

Co mąż w Twoim odczuciu powinien teraz zrobić, jak się zachować? Potrafisz to sprecyzować?

ela610, Czy gdzieś wspolnie, albo ty sama, z tym problemem sie udaliście?

Co mąż w Twoim odczuciu powinien teraz zrobić, jak się zachować? Potrafisz to sprecyzować?

[lustro]

Tak się składa, że Ela jest w nieco innej sytuacji niż np. Jacek...
Ela ma szansę uratować wszystko. Odbudować.
Ale jeżeli zapadnie się w sowim niedowierzaniu, żalu, poczuciu krzywdy, to bardzo prawdopodobne, że szansa przepadnie.
Empatia miła rzecz, ale empatia powinna być konstruktywna. Przynajmniej tutaj.

Czytając Elę można powiedzieć tak - 2 lata temu mąż znalazł kogoś innego...jako odskocznię ( tak przynajmniej pokazuje on sytuację i oby tak było)
czyli 2 lata temu w małżeństwie juz działo się kiepsko, bo gdyby było dobrze, to dla tamtej pani nie było by miejsca.

Ela
2 lata oszukiwania...a moze oszukiwania samej siebie ? Ela - nie widziałaś nic przez 2 lata...?

Powiedz - jeżeli nie pozwolisz na powrót męzowi i on w końcu poszuka sobie innego rozwiązania w postaci innej kobiety, to nie bedziesz miała do siebie żalu, że coś przepadło, bo pozwoliłaś temu przepaść...?
A co z dziećmi...?



Zeniu

Nie pisałam inaczej, zawsze pisałam o żmudnej pracy i to obojga, o postawie miłości bez miłości, o tym, że wróciłam, bo tak być powinno...
Nie wiem Zeniu w jakiej Ty jesteś sytuacji - Ty wróciłaś do męża?
Za o wiem, że powroty wcale nie są takie fajne jak się chce to widzieć i ja się tego oczekuje. I to nie tylko moje doświadczenia.

A skoro uważasz, że coś jest u mnie nie tak, bo piszę wprost o tym, to co jest nie tak?


GregAN

no i ok, cios był tak wielki, że została po nim tylko dożywotnia separacja - zgodnie z nauką KK
i to ma być ratowanie małżeństwa?
to od razu dajmy sobie wolne od pracy nad sobą, wybaczenia, naprawy itp

Tak się składa, że Ela jest w nieco innej sytuacji niż np. Jacek...
Ela ma szansę uratować wszystko. Odbudować.
Ale jeżeli zapadnie się w sowim niedowierzaniu, żalu, poczuciu krzywdy, to bardzo prawdopodobne, że szansa przepadnie.
Empatia miła rzecz, ale empatia powinna być konstruktywna. Przynajmniej tutaj.

Czytając Elę można powiedzieć tak - 2 lata temu mąż znalazł kogoś innego...jako odskocznię ( tak przynajmniej pokazuje on sytuację i oby tak było)
czyli 2 lata temu w małżeństwie juz działo się kiepsko, bo gdyby było dobrze, to dla tamtej pani nie było by miejsca.

Ela
2 lata oszukiwania...a moze oszukiwania samej siebie ? Ela - nie widziałaś nic przez 2 lata...?

Powiedz - jeżeli nie pozwolisz na powrót męzowi i on w końcu poszuka sobie innego rozwiązania w postaci innej kobiety, to nie bedziesz miała do siebie żalu, że coś przepadło, bo pozwoliłaś temu przepaść...?
A co z dziećmi...?



Zeniu

Nie pisałam inaczej, zawsze pisałam o żmudnej pracy i to obojga, o postawie miłości bez miłości, o tym, że wróciłam, bo tak być powinno...
Nie wiem Zeniu w jakiej Ty jesteś sytuacji - Ty wróciłaś do męża?
Za o wiem, że powroty wcale nie są takie fajne jak się chce to widzieć i ja się tego oczekuje. I to nie tylko moje doświadczenia.

A skoro uważasz, że coś jest u mnie nie tak, bo piszę wprost o tym, to co jest nie tak?


GregAN

no i ok, cios był tak wielki, że została po nim tylko dożywotnia separacja - zgodnie z nauką KK
i to ma być ratowanie małżeństwa?
to od razu dajmy sobie wolne od pracy nad sobą, wybaczenia, naprawy itp

[ela610]

LUSTRO - pytasz czy nic nie widziałam od 2 lat. Jasne że widziałam i czułam, nasze relacje się pogorszały już może od 3 lat, było mniej radości, czułości, wspólnoty. Wiedziałam że to nie jest to, ja nazywałam nasz związek "transakcją logistyczną" czyli krótkim omawianiem co kto kiedy ma załatwić i zorganizować. Oczywiście pomiędzy tym były fajne momenty, wieczory, wspomnienia, wakacje. Ale to były raczej epizody pomiędzy normalnością. I przez ostatnie 2 lata próbowałam go jakoś namówić do rozmowy, wspólnego wyjazdu, rekolekcji, czegokolwiek by przełamać tą szarość. Żadne z nas nie było szczęśliwe, ale nigdy w życiu nie pomyślałabym że mnie zdradzi. Naprawdę, i nie zauważyłam żadnych sygnałów zdrady (albo byłam taka głupia żeby ich nie rozpoznać).
Ja i chcę i nie chce jego powrotu. Boję się że to nie jest szczere, że te 2 lata tak go zmieniły że nie ma dla nas szans. Poradź co zrobić. I nie chcę tkwić non stop w żalu. Choćby ze względu na wspaniałe córki - chce żeby miały szcześliwą mamę.

LUSTRO - pytasz czy nic nie widziałam od 2 lat. Jasne że widziałam i czułam, nasze relacje się pogorszały już może od 3 lat, było mniej radości, czułości, wspólnoty. Wiedziałam że to nie jest to, ja nazywałam nasz związek "transakcją logistyczną" czyli krótkim omawianiem co kto kiedy ma załatwić i zorganizować. Oczywiście pomiędzy tym były fajne momenty, wieczory, wspomnienia, wakacje. Ale to były raczej epizody pomiędzy normalnością. I przez ostatnie 2 lata próbowałam go jakoś namówić do rozmowy, wspólnego wyjazdu, rekolekcji, czegokolwiek by przełamać tą szarość. Żadne z nas nie było szczęśliwe, ale nigdy w życiu nie pomyślałabym że mnie zdradzi. Naprawdę, i nie zauważyłam żadnych sygnałów zdrady (albo byłam taka głupia żeby ich nie rozpoznać).
Ja i chcę i nie chce jego powrotu. Boję się że to nie jest szczere, że te 2 lata tak go zmieniły że nie ma dla nas szans. Poradź co zrobić. I nie chcę tkwić non stop w żalu. Choćby ze względu na wspaniałe córki - chce żeby miały szcześliwą mamę.

[lustro]

[ela610]

[lustro]

Elu

nie cofniesz czasu
ale możesz zyskać nowy, lepszy o doświadczenia starego

porozmawiaj z psychologiem ( to katolicki psycholog? - żeby Ci nie poradził czegoś głupiego, bo bywa i tak)
dobrze jest mieć kogoś mądrego z kim można rozmawiać w trudnym czasie


przepraszam za wtrącanie się w rozmowę z Zenią - moze mi Zenia wybaczy :)

Elu

nie cofniesz czasu
ale możesz zyskać nowy, lepszy o doświadczenia starego

porozmawiaj z psychologiem ( to katolicki psycholog? - żeby Ci nie poradził czegoś głupiego, bo bywa i tak)
dobrze jest mieć kogoś mądrego z kim można rozmawiać w trudnym czasie


przepraszam za wtrącanie się w rozmowę z Zenią - moze mi Zenia wybaczy :)