[Stokrotka10101]

Opowieść Stokrotki
Po zastanowieniu postanowiłam , że nie opiszę danych/szczegółów które mogłyby mnie zidentyfikować przez pracodawce/ kolegów z pracy W związku z tym opowieść nie będzie hardcorowa, ale Wy będziecie mi musieli na słowo czasami uwierzyć.
Opiszę ta historie tak jak ona się działa. Kieruje się w zachowaniu uczuciami wiec próba zrozumienia i dyskusji zachowania w odniesieniu do sytuacji jak bez sensu i nie ma nic wspolnego z logika. Ale moje zachowania zawsze były zgodne z tym co czułam i to było logiczne. Oceny moralne tez są bez sensu, bo nie kierowałam się nimi.
Otóż to stało 10 lat temu.
Gdy wróciłam wieczorem do domu mój mąż siedział blady jak ściana. Powiedział "Złożyłem pozew o rozwód. Mam dziecko. Musze się ożenić. " W taki sposób dowiedziałam się o zdradzie. Starałam się rozmawiać. Powiedziałam, że możemy być razem mimo wszystko, ale on powtórzył "Muszę się rozwieść. Proszę daj mi ten rozwód. Muszę "
Nastepnego dnia go nie było. Jak przyszedł po swoje rzeczy to skradal się i uciekał.
Poinformował tylko dzieci, że mają brata i ze odchodzi.
Zapytałam adwokata czy jest możliwość, że nie zgodzę nią się na rozwód . Ona odpowiedziała, że w takich sytuacjach dobro najmłodszego małoletniego jest dla sądu najważniejsze. Nie mam o co walczyć. I tak przegram.
Osoba życzliwa z jego pracy powiedziała ze ona(kochanka) polowała na kogoś kto jej postawi. dom I upolowala.
Rozwód się odbył. Po rozwodzie ona ( kochanka) zazyczyla sobie że moj maz może spotykać się z dziećmi tylko w jej obecności .Ona wyraża zgodę ( prawdopodobnie najczęściej nie wyraza) na jakiekolwiek jego kontakty z innymi ludźmi. W ich domu nasze dzieci nie są mile widziane, wiec jeśli nie pójdą do pracy lub nie zadzwonia/ on nie zadzwoni to nie ma kontaktu.

Z powodu licznych problemów związanych z tym , że stałam się nagle głównym zywicielem rodziny i problemami z dziećmi ( ktore zaczely wykazywac akty autoagresji) nie walczyłam z nim. Był mi potrzebny , choć na niewiele się przydawal . Poza tym ciągle mówił " przepraszam mam już nowa rodzinę musicie sobie same radzic"
To co mnie bardzo dziwiło to to że z samca alfa, osoby pewnej siebie stał się trzęsącą się galaretą . Ta przemiana nie sprawiła mi ani przyjemności ani satysfakcji. Mimo że byłam zła na niego było mi przykro go takim widzieć.Nie wyglądał wcale na szczęśliwego. I zalil się starszej córce.
Mogłam powiedzieć " jak Ci tak dobrze to dobrze Ci tak" ale prawda była inna po prostu było mi przykro . Tylko , że uważałam ze ruch jest po jego stronie. Przecież go nie odbiję go , jeśli on nie chce.
Teskilam za nim. Przypominały mi się dobre chwile. Moja młodsza córka jest tak do niego podobna , jak patrzyłam na nią ale też na je obie bylo mi przyjemnie.
Poczulam ze jego czesc w jego dzieciach zawsze będzie mi towarzyszyła. A potem we wnukach. (One są bardzo wane dla mnie) I że pozostanie najważniejszym mężczyzną mojego życia. Mimo wszystko. Mimo tych wszystkich złych rzeczy. I to jest też cześć sprawiedliwości , która mu oddaję.
Mimo tego , że nie wróci.
Poza tym jego dziecko. Wiedziałam ile kosztowało to moje dzieci. I nie chciałam to robić temu dziecku.

Było mi bardzo ciężko pełnić 2 role mężczyzny i kobiety w domu. ale nie ma sensu się na ten temat rozpisywać.
Moje dzieci przestały chodzić do kościoła . Powiedziały "mamo wiemy ze jesteśmy patologia społeczna . I że nic już z nas nie będzie Słyszeliśmy o tym dziś, tydzień temu oraz 2 tyg temu . Wiemy to i juz o tym nie chcemy słuchać. "
Mnie też kazania bardzo" budowaly " wiec chodziłam bardzo rzadko. Z kazań dotyczących tego ze nie mam szans wychować dzieci na przyzwoitych ludzi nie wynosiłam nic dobrego. Nie wiem może miałam takie szczęście bo w tym okresie tylko takie były kazania.
Najbardziej wkurzył mnie ksiądz , który zaczął się modlić by zniknęły przeszkody przeszkadzajace osobom w nieformalnych związkach zawrzeć ślub kościelny. Zrozumiałam ze modli się o moją śmierć. Było mi bardzo przykro.
Ja nikogo nie miałam /nie mam od 10 lat. Chciałam przyjmować komunię , poza tym czułam ze stracę siłę i nie będą jej już miała. Opuszcze tez dzieci, a to bylo dla mnie nie do zaakceptowania bo mialy tylko mnie.Z drugiej strony nie mialam jakiś specjalnie mocnych pokus.

Któregoś dnia zadzwonił i powiedzial ze zawiadamia mnie ze jest chory i nie wie ile bedzie zyl i jak dlugo bede dostawac alimenty. Myślałam że umrze w ciągu 2-3 miesięcy
Wtedy bardzo głęboko uświadomiłam sobie , że chcę by zyl . Mimo tego że jego smierc dałaby mi szanse na powtorny związek .
Przygotowalam dzieci. Pomogłam mu.wtedy zalatwilam lekarza. Wtedy po raz pierwszy spotkaliśmy się emocjonalnie. Zrozumiałam, że chcę się z nim spotkać. Chciałam powiedzieć mu ze jest nadal i pozostanie dla mnie ważny mimo tych wszystkich złych zdarzen. Nie chciałam by umierał w tak wielkim poczuciu winy.
Potem okazało się ze nie umrze mimo że jest nadal chory. Do spotkania nie doszło, wykręcił się sianem.
I tu Wy macie udział w tej historii.
Trafiłam na forum z zupełnie innego powodu. Miałam do Was wiele uzasadnionego żalu. Poniewaz nie wiedziałam co dalej to uznałam ze zanim przyjdzie mi coś mądrego do głowy to popisze i popomagam innym. Pisząc o ziemi obiecanej wiedziałam że ja sama jej nie osiągnę. Ze nie mam szans. Wierzyłam natomiast ze mogą osiągnąć ja inni. Ale gdy zaczęłam rozmawiać z innymi i słuchac jak się cieszą z powrotów to pomyślałam może zadzwonię i powiem mu coś miłego. To mogę zrobić. I tylko to. Zadzwoniłam . Trochę porozmawialismy o starszej córce Powiedział ze przyjedzie się spotkać. Powiedziałam ze jak przyjedzie to może herbaty by się ze mną napił. " A może bym się napił " Odpowiedział.
To powiedzialam" a może bym Twojego syna zibaczyla, bo nigdy go nie widzialam" " Wszystko przed Tobą" odpowiedzial
Oczywiście nie obiecuje sobie zbyt dużo. Ale gdyby mi się udało z nim pojednanie to nawet to by mi wystarczyło.
I tak to duży postęp . Także dzięki Wam. Zrobiłam to własnymi słowam8, ktore kierowalam do Was. Jezus ma poczucie humoru.

Opowieść Stokrotki
Po zastanowieniu postanowiłam , że nie opiszę danych/szczegółów które mogłyby mnie zidentyfikować przez pracodawce/ kolegów z pracy W związku z tym opowieść nie będzie hardcorowa, ale Wy będziecie mi musieli na słowo czasami uwierzyć.
Opiszę ta historie tak jak ona się działa. Kieruje się w zachowaniu uczuciami wiec próba zrozumienia i dyskusji zachowania w odniesieniu do sytuacji jak bez sensu i nie ma nic wspolnego z logika. Ale moje zachowania zawsze były zgodne z tym co czułam i to było logiczne. Oceny moralne tez są bez sensu, bo nie kierowałam się nimi.
Otóż to stało 10 lat temu.
Gdy wróciłam wieczorem do domu mój mąż siedział blady jak ściana. Powiedział "Złożyłem pozew o rozwód. Mam dziecko. Musze się ożenić. " W taki sposób dowiedziałam się o zdradzie. Starałam się rozmawiać. Powiedziałam, że możemy być razem mimo wszystko, ale on powtórzył "Muszę się rozwieść. Proszę daj mi ten rozwód. Muszę "
Nastepnego dnia go nie było. Jak przyszedł po swoje rzeczy to skradal się i uciekał.
Poinformował tylko dzieci, że mają brata i ze odchodzi.
Zapytałam adwokata czy jest możliwość, że nie zgodzę nią się na rozwód . Ona odpowiedziała, że w takich sytuacjach dobro najmłodszego małoletniego jest dla sądu najważniejsze. Nie mam o co walczyć. I tak przegram.
Osoba życzliwa z jego pracy powiedziała ze ona(kochanka) polowała na kogoś kto jej postawi. dom I upolowala.
Rozwód się odbył. Po rozwodzie ona ( kochanka) zazyczyla sobie że moj maz może spotykać się z dziećmi tylko w jej obecności .Ona wyraża zgodę ( prawdopodobnie najczęściej nie wyraza) na jakiekolwiek jego kontakty z innymi ludźmi. W ich domu nasze dzieci nie są mile widziane, wiec jeśli nie pójdą do pracy lub nie zadzwonia/ on nie zadzwoni to nie ma kontaktu.

Z powodu licznych problemów związanych z tym , że stałam się nagle głównym zywicielem rodziny i problemami z dziećmi ( ktore zaczely wykazywac akty autoagresji) nie walczyłam z nim. Był mi potrzebny , choć na niewiele się przydawal . Poza tym ciągle mówił " przepraszam mam już nowa rodzinę musicie sobie same radzic"
To co mnie bardzo dziwiło to to że z samca alfa, osoby pewnej siebie stał się trzęsącą się galaretą . Ta przemiana nie sprawiła mi ani przyjemności ani satysfakcji. Mimo że byłam zła na niego było mi przykro go takim widzieć.Nie wyglądał wcale na szczęśliwego. I zalil się starszej córce.
Mogłam powiedzieć " jak Ci tak dobrze to dobrze Ci tak" ale prawda była inna po prostu było mi przykro . Tylko , że uważałam ze ruch jest po jego stronie. Przecież go nie odbiję go , jeśli on nie chce.
Teskilam za nim. Przypominały mi się dobre chwile. Moja młodsza córka jest tak do niego podobna , jak patrzyłam na nią ale też na je obie bylo mi przyjemnie.
Poczulam ze jego czesc w jego dzieciach zawsze będzie mi towarzyszyła. A potem we wnukach. (One są bardzo wane dla mnie) I że pozostanie najważniejszym mężczyzną mojego życia. Mimo wszystko. Mimo tych wszystkich złych rzeczy. I to jest też cześć sprawiedliwości , która mu oddaję.
Mimo tego , że nie wróci.
Poza tym jego dziecko. Wiedziałam ile kosztowało to moje dzieci. I nie chciałam to robić temu dziecku.

Było mi bardzo ciężko pełnić 2 role mężczyzny i kobiety w domu. ale nie ma sensu się na ten temat rozpisywać.
Moje dzieci przestały chodzić do kościoła . Powiedziały "mamo wiemy ze jesteśmy patologia społeczna . I że nic już z nas nie będzie Słyszeliśmy o tym dziś, tydzień temu oraz 2 tyg temu . Wiemy to i juz o tym nie chcemy słuchać. "
Mnie też kazania bardzo" budowaly " wiec chodziłam bardzo rzadko. Z kazań dotyczących tego ze nie mam szans wychować dzieci na przyzwoitych ludzi nie wynosiłam nic dobrego. Nie wiem może miałam takie szczęście bo w tym okresie tylko takie były kazania.
Najbardziej wkurzył mnie ksiądz , który zaczął się modlić by zniknęły przeszkody przeszkadzajace osobom w nieformalnych związkach zawrzeć ślub kościelny. Zrozumiałam ze modli się o moją śmierć. Było mi bardzo przykro.
Ja nikogo nie miałam /nie mam od 10 lat. Chciałam przyjmować komunię , poza tym czułam ze stracę siłę i nie będą jej już miała. Opuszcze tez dzieci, a to bylo dla mnie nie do zaakceptowania bo mialy tylko mnie.Z drugiej strony nie mialam jakiś specjalnie mocnych pokus.

Któregoś dnia zadzwonił i powiedzial ze zawiadamia mnie ze jest chory i nie wie ile bedzie zyl i jak dlugo bede dostawac alimenty. Myślałam że umrze w ciągu 2-3 miesięcy
Wtedy bardzo głęboko uświadomiłam sobie , że chcę by zyl . Mimo tego że jego smierc dałaby mi szanse na powtorny związek .
Przygotowalam dzieci. Pomogłam mu.wtedy zalatwilam lekarza. Wtedy po raz pierwszy spotkaliśmy się emocjonalnie. Zrozumiałam, że chcę się z nim spotkać. Chciałam powiedzieć mu ze jest nadal i pozostanie dla mnie ważny mimo tych wszystkich złych zdarzen. Nie chciałam by umierał w tak wielkim poczuciu winy.
Potem okazało się ze nie umrze mimo że jest nadal chory. Do spotkania nie doszło, wykręcił się sianem.
I tu Wy macie udział w tej historii.
Trafiłam na forum z zupełnie innego powodu. Miałam do Was wiele uzasadnionego żalu. Poniewaz nie wiedziałam co dalej to uznałam ze zanim przyjdzie mi coś mądrego do głowy to popisze i popomagam innym. Pisząc o ziemi obiecanej wiedziałam że ja sama jej nie osiągnę. Ze nie mam szans. Wierzyłam natomiast ze mogą osiągnąć ja inni. Ale gdy zaczęłam rozmawiać z innymi i słuchac jak się cieszą z powrotów to pomyślałam może zadzwonię i powiem mu coś miłego. To mogę zrobić. I tylko to. Zadzwoniłam . Trochę porozmawialismy o starszej córce Powiedział ze przyjedzie się spotkać. Powiedziałam ze jak przyjedzie to może herbaty by się ze mną napił. " A może bym się napił " Odpowiedział.
To powiedzialam" a może bym Twojego syna zibaczyla, bo nigdy go nie widzialam" " Wszystko przed Tobą" odpowiedzial
Oczywiście nie obiecuje sobie zbyt dużo. Ale gdyby mi się udało z nim pojednanie to nawet to by mi wystarczyło.
I tak to duży postęp . Także dzięki Wam. Zrobiłam to własnymi słowam8, ktore kierowalam do Was. Jezus ma poczucie humoru.

[Ania65]

Stokrotko pozwoliłam sobie przenieść twój wątek tutaj, bo mam wrażenie, że tematem przewodnim nie było jednak dziecko w kryzysie. Jeśli jednak masz coś przeciwko to pisz, mogę go z powrotem przesunąć.

Cieszę się napisałaś nam więcej o sobie.

Współczuję ci, bardzo przykra i trudna sytuacja cię spotkała. Mam nadzieję, że nasze forum pomoże ci odnaleźć właściwą dla siebie drogę.

Stokrotko pozwoliłam sobie przenieść twój wątek tutaj, bo mam wrażenie, że tematem przewodnim nie było jednak dziecko w kryzysie. Jeśli jednak masz coś przeciwko to pisz, mogę go z powrotem przesunąć.

Cieszę się napisałaś nam więcej o sobie.

Współczuję ci, bardzo przykra i trudna sytuacja cię spotkała. Mam nadzieję, że nasze forum pomoże ci odnaleźć właściwą dla siebie drogę.

[mare1966]

Rozumiem , że można się odnieść ?

Rozumiem , że można się odnieść ?

[Stokrotka10101]

zrobilam tak jak poradzila Monis. sama uwazam , ze nie jestem dziecko w kryzysie Ale nie umialam inaczej. Mozna sie odniesc i mozna pytac jesli chcecie

zrobilam tak jak poradzila Monis. sama uwazam , ze nie jestem dziecko w kryzysie Ale nie umialam inaczej. Mozna sie odniesc i mozna pytac jesli chcecie

[mare1966]

[Stokrotka10101]

[hubcia576]

Czytałam👣

Czytałam👣

[Stokrotka10101]

Mare niestety straszne żałuję ale musiałam znacznie okroic te historie.
Nie wiem czy musiał czy chciał rozwodu.
Na pewno pewno nie było tak jak mówił " sam nie wiem jak to się stało ze ona w ciążę zaszla"
FAKTY
Romans był pracowniczy. Za to jest paragraf.
Dotarłam do byłego męża tej pani i do akt sprawy o ustalenie ojcostwa.
Więcej nie mogę powiedzieć. Reszta na priv. jeśli chcesz lub ktoś inny chce

Mare niestety straszne żałuję ale musiałam znacznie okroic te historie.
Nie wiem czy musiał czy chciał rozwodu.
Na pewno pewno nie było tak jak mówił " sam nie wiem jak to się stało ze ona w ciążę zaszla"
FAKTY
Romans był pracowniczy. Za to jest paragraf.
Dotarłam do byłego męża tej pani i do akt sprawy o ustalenie ojcostwa.
Więcej nie mogę powiedzieć. Reszta na priv. jeśli chcesz lub ktoś inny chce

[Stokrotka10101]

Chcieliście tej historii i tylko Mare i Hubcia ? Oprócz oczywiście Lustra z którym rozmawiam stałe przez sms i telefon.
Dziękuję Wam przyjaciele

Chcieliście tej historii i tylko Mare i Hubcia ? Oprócz oczywiście Lustra z którym rozmawiam stałe przez sms i telefon.
Dziękuję Wam przyjaciele

[Obudzony]

Stokrotko wiedz ze to dzięki tobie mam siłę i ogromna motywację do walki. Czasami są chwile kiedy nie widzę sensu ale wiem ze wtedy musze bardziej się starać. Zrobiłem ogromny krok do przodu. Wiedz ze to dzięki Tobie 😆

Stokrotko wiedz ze to dzięki tobie mam siłę i ogromna motywację do walki. Czasami są chwile kiedy nie widzę sensu ale wiem ze wtedy musze bardziej się starać. Zrobiłem ogromny krok do przodu. Wiedz ze to dzięki Tobie 😆

[mare1966]

[Gianna]

[Stokrotka10101]

[Stokrotka10101]