Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Wysłany: 2014-10-08, 11:15 Erotomania czyli uzależnienie od seksu i miłości - linki
Witajcie,
Umieszczam tutaj link do strony, która zbiorczo i krótko wprowadza do tematu uzależnienia od seksu i miłości. Są tam m.in 4 linki:
- wywiad z terapeutą pracującym w jedynym w Polsce ośrodku zajmującym się leczeniem stacjonarnym tego uzależnienia
- zbiór tego co pisza o tym uzależnieniu media
- zbiór polecanej literatury
- zbiór literatury i wywiady
http://pornografia.ovh.org/2index.php
Temat uzależnienia od miłości i seksu jest tematem nowym, nawet dla terapeutów, niektóre nurty bagatelizują go, nie doszukując się przyczyn takich zachowań jak robią to w przypadku alkoholików. Jeśli ktoś ma ochotę rozpocząć dyskusję na temat, zapraszam. To bardzo poważne uzależnienie dotyka bowiem bardzo wiele rodzin i jest przyczyną destrukcji tychże rodzin. Nie bójmy sie mówić o tym uzależnieniu. Jak każde można leczyć.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-08, 15:39 Re: Erotomania czyli uzależnienie od seksu i miłości - linki
Samboja napisał/a:
Temat uzależnienia od miłości i seksu jest tematem nowym
Sprecyzowałbym, że chodzi o uzależnienie od SEKSU.
Uzależnienie od miłości (każdy kto kocha jest od miłości uzależniony)
nie jest ani chorobą, ani patologią, ani niczym negatywnym, ba.....jest pozytywne.
Gdyby nie uzależnienie od miłości mielibyśmy wskaźnik rozwodów 99% a nie 30%.
A co do meritum :
Lew Starowicz
"Seksoholizm nie istnieje w żadnych oficjalnych klasyfikacjach chorób. To raczej moda obyczajowa, która bywa dobrą wymówką dla różnego rodzaju zachowań, które kiedyś nazywano po prostu niemoralnym prowadzeniem się. Lepiej jest powiedzieć, że jest się chorym, aniżeli przyznać, że słabym i złym człowiekiem”
Gdzie się ta choroba objawiła? (wykryto ją) oczywiście , że w USA.
Teraz tysiące terapeutów leczy seksoholików, nie za darmo.
Gwiazdy Holywood, które śpią z kim popadnie, dawniej określono by, że są ......
A teraz taka gwiazda mówi "spałam z 100ką facetów bo jestem chora, rozpoczełam nawet terapię w specjalistycznym ośrodku, 1000$ dzień".
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-08, 16:31
Zgadzam się z Grzegorzem
i nawet Lwem .
"i miłości" ......... nie pasuje do tematu
I ja bym się tu nie dopatrywał chorób ( w erotomanii )
W świecie bez granic , równości , braterstwa i wolności
stajemy się coraz bardziej pozamykani i zniewoleni uzależnieniami .
Przyczyna ?
Odejście od Stwórcy i jego instrukcji .
Gdzieś nawet wczoraj przeczytałem : "prawdziwy mężczyzna nie czyta instrukcji" .
Fakt , te z AGD zwłaszcza są strasznie debilne
( znaczy zakładają że sprzet kupił debil )
Seks , pieniadze , popularność , władza .
Nie tyczy samych mężczyzn oczywiście .
Samboja [Usunięty]
Wysłany: 2014-10-10, 10:41
Panowie,
Rzucono mi rękawice, podniosę...nie spodziewam się, że wszyscy klasną rękami, hurra mamy nowe uzależnienie...są uzależnienia oczywiste, jak alkohol, narkotyki czyli te od substancji chemicznych, ale także uzależniają zachowania...w pewnym momencie zycia, ludzie nienauczeni radzić sobie z własnymi emocjami i problemami sięgaja po rzeczy dzięki którym nie muszą juz zajmować się tym...zaczynają najpierw kompulsywnie wykonywac różne czynności, potem uzależniają się...a uzależnic się można od wszystkiego...nawet od dawania pomocy...wszystko to daje haj, taki sam jak ten przy uzależnieniu od chemii...a więc może to być internet, zakupy, hazard, pornografia, seks, fantazję, sprzątanie, dbanie o siebie, praca a takze inna osoba...i tak jak nie każdy alkoholik leży w rowie zachlany na śmierć, nie każdy uzależniony od seksu czy miłości tez z tego powodu umiera...to co pisze, to jest ostatni etap uzależnienia, gdzie albo się przestanie albo śmierć...jeśli jesteśmy uzależnieni, to raczej jesteśmy z tego powodu nieszczęśliwi, bo uzaleznienie niesie ze sobą zniszczenie, powolny rozpad nas samych i otoczenia wokół...to nie jest usprawiedliwienie, ale początek do leczenia: bo uzależnienia sie leczy, terapeutycznie.
A jak to jest z tym uzależnieniem od miłości, od seksu czy jakimkolwiek innym...skąd sie biorą? Z niedokochania...w dzieciństwie. Jeśli rodzice nie potrafią w dziecku zaszczepić prawdziwej miłości do siebie, nie potrafią kochać go bezwarunkowo, fundują mu mniejsza lub większą ilość traum i ran i krzywd, bo sami też tak byli chowani to takie dziecko w dorosłości ma problemy z poczuciem własnej wartości...czuje się niekochane, nieszczęśliwe, ciągle czegoś poszukujące, nie nauczone mówić o emocjach, wyrażać je, zamyka się w sobie. Wiele problemów zostaje nierozwiązanych, porażki nie przepracowane, niska samocena, bez wewnętrzengo wspracia jakim jest miłości do siebie, osoby takie nie radza sobie w zyciu i szukają pocieszenia, ucieczki, rozwiązań, ujścia swoich napieć, stresów czy poprawy swojego wizerunku w uzależnieniu, bo ono im daje na początku to coś: ten haj. Nie myślę o sobie, bo mogę pomagać, robię zakupy, masturbuje się, znajduje osobę, dzięki której czuje sie kochany....potrzebny.
Osoby uzaleznione od seksu to takei osoby, które przez seks rozładowują stres, napięcia, które uciekaja w niego, by zapomnieć, by poczuć się lepiej, ale potem po różnych rzeczach które robią (przypadkowy seks, angazowanie się w niezliczone ilości partnerów czasem równocześnie, i inne) czują poczucie winy, bo to co robią, nie jest tym co im daje szczęście, bo czuja do siebie wstręt...a jednak to robią...podobnie z osoba uzależniona od miłości drugiej osoby: to co trzyma taką osobę przy tej drugiej to nie miłośc a zależność: takie osoby są pomimo iż ich partner nie okazuje im miłości w zdrowy sposób, nie szanuje ich, zdradza, poniża, bije...to są osoby uzależnione od miłości...nie potrafią odejść, bo przerażliwie boja sie samotności i odrzucenia...żeby zrozumieć cierpienie tych osób i zobaczyć ich chorobę, trzeba chcieć ich wysłuchać...a ludzie o tym nie mówią, bo się wstydzą, bo nikt nie jest dumny, że nie kontroluje swoich popędów czy tego, że się zakochuje średnio raz na miesiąc i daje się wykorzystywać seksualnie, bo ktoś tego chciał...to są prawdziwe historie...
Nie mówie, że wszyscy są uzależnieni, ale jest spora grupa osób, która jest a nawet o tym nie wie... i to jest bardzo straszne przyznać: tak jestem uzależniony od tego czy tamtego, bo wtedy trzeba coś z tym zrobić, a to jest mega trudne......to nie jest jakaś bajka...a to co pisze Lew Starowicz...zrozumieć seksoholika moze jedynie inny seksoholik...nie spodziewam się, że Lew Starowicz to zrozumie, dowodem są setki ludzi, którzy z tego wyszli, wystarczy przeczytać ich świadectwa....jak więc nazwać kogoś, kto w tkwi w destrukcyjnym związku tkwi i nie potrafi z niego wyjść i odchodzi, dopiero po przejściu terapii czyli ozdrowieniu? Albo kogoś, kto mając żonę, nie potrafi przestać wdawać się w sytuacje seksualne, a potem czuje się jak śmieć, bo wcale nie chce tego robić? A po terapii umie kochać prawdziwie i nie zdradza? Czy to słabośc? Oczywiście, że słabość. Ale ten ktoś tego nie chce, ale robi...co więc to jest? Czy nie mówi się, że alkoholizm to choroba? A SIlne uzależnienie od mastrurbacji, że robi to ktoś 25 razy dziennie i nie może przestać? To nie jest chore? To tak jak z przeziębieniem i zapaleniem płuc. Obie to choroby i się je leczy, na jedną sie nie umiera, przeszkadza nieco w życiu, a na druga można umrzeć. Podobnie jest z uzależnieniami, jedne przeszkadzają a inne doprowadzają do tragedii. Czy to znaczy, że te mniejsze należy zostawić w spokoju licząc, że samo przejdzie?
Nie wiem, czy moje tłumaczenia mają jakiś sens, widzę ludzi, widzę, co się dzieje z ludzkością, jak chowane są dzieci, jakie patologie są wokół mnie, jak ludzie sobie nie radzą jak wpadają w różne uzależnienia, okresowo zmieniając je na inne, a wszyscy Ci którzy wchodzą w swoje "drogi ucieczki" to są zawsze osoby, które nie miały lekko w dzieciństwie...im bardziej było w domu źle tym bardziej są pogmatwani i nieszczęśliwi...i bardziej niestety też uzależnieni od różnych rzeczy...niektórzy sie ratują cudem...ale większość tkwi, tam gdzie jest...
Przeczytaliście chociaż cokolwiek z tych linków? Bo ja się rozpisuje, a to tam w zasadzie jest...
Saboja w pełni się z Tobą zgadzam niedawno przeczytałam książkę Dagmary Kogucik i zrozumiałam że też jestem uzależniona od miłości i to wszystko zaczęło się w dzieciństwie.To łaska, którą dostałam od Pana przed krokami.
janosik83 [Usunięty]
Wysłany: 2015-01-30, 12:37
Ale jak każde uzależnienie nawet to może okazać się destrukcyjne.
Ostatnio zmieniony przez 2015-04-23, 11:17, w całości zmieniany 2 razy
tiliana [Usunięty]
Wysłany: 2015-02-08, 12:33
Pewnie, że jest takie uzależnienie. I potrafi ono być bardzo destrukcyjne. Tak, jak zrobił to Lew-Starowicz można zdeprecjonować KAŻDY nałóg. Alkoholicy po prostu lubią pić, a narkomani zażywają narkotyki dla zabawy. Uzależnienie od hazardu też nie istnieje, prawda? I multum innych...
Erotomania obejmuje nie tylko uzależnienie od seksu, pornografii, czy masturbacji, ale też od fantazji, flirtu czy zakochiwania się. I jest to uzależnienie chemiczne, osoby głęboko uzależnione rozpoczynając abstynencję mogą przeżywać zespół odstawienny podobny do tego, jaki przezywają narkomani. Nałogowcy zachowują się w sposób idealnie odzwierciedlający zachowanie alkoholików czy narkomanów. Leczenie często obejmuje bardzo podobny do tego "alkoholowego" program 12 kroków, terapię grupową, itd.
Można poddawać w wątpliwość istnienie tego nałogu... dopóki się nie pozna osób nim dotkniętych.
MonikaMaria3 [Usunięty]
Wysłany: 2015-02-09, 18:05
Ja też uważam, że jest dużo uzależnien i wiele z nich dotknęło mnie. Zaczęłam pracę z psychologiem pół roku temu. Nie ma spektakularnych efektów, ale ja czuję się po prostu lepiej i dostrzegam w jakiej patologii zyłam i jaką patologię fundowałam moim bliskim.
ediwonder [Usunięty]
Wysłany: 2015-02-13, 09:49
Nie sądzę żeby Lew Starowicz deprecjonował to uzależnienie. Myślę, że chodziło o to, że ludzie często zbyt pochopnie nazywają coś uzależnieniem. Pewnie trudno jest odróżnić ogromne libido od uzależnienia.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
Poniższy wzór ma charakter orientacyjny i nie zastępuje porady prawnej. W odpowiedzi na pozew warto odnieść się do wszystkich twierdzeń pozwu i zadbać o to, aby nasza odpowiedź była zgodna z prawdą.
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAIKs. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
