Anonymous - 2008-08-13, 16:22 No....w takiej sytuacji Olu, to ja mam problem co wybrać do czytania dzieciom ?? Własnie mam w domu trójkę dzieci mojej siostry. 9 letnia siostrzenica za kilka dni ma urodziny, prosi o ksiżąkę. Poszłam do księgarni...Harry Potter cała pólka - jedna.....wszystkie 40 półek innych - różne pozycje. Ale zbaraniałam teraz....nie wiem co wybrac ? Czy musi być o Jezusie, i św. Janie ?? Takie w domu mamy, dawno przeczytane, obrazki pokolorowane . Co dalej ? Czy o Kolumbie będzie dobrze , a czy o Janku Muzykancie ? Sorry za ironię !! W moim domu rodzice wyznaczają granice, filozofię życie....póki dzieci nie dorosną...potem one same , ale już zaopatrzone przez nas rodziców w wartości....które i tak musza upaść, bo tak przebiega rozwój człowieka. Dalej twierdzę, że mnie Bóg prowadzi i ufam, że dobrą drogą....bo się staram i proszę Go o kierowanie. Może Twój głos Elżbieto, jest tym glosem mnie upominającym...muszę zastanowić się, przemysleć. Nie mogę odpowiadać za rozdziców sześcilatków, bo nie mam na to wpływu co oni im czytają...Harry Potter to za poważna lektura dla takiego malucha ! Czerwony Kapturek, to horror !!! Wiem o czym mówisz Elżbieto i Mirelo do mnie, mnie to pasuje, ja to rozumiem.....jestem ostrożna i mam na uwadze. Ale rzeczywiście zastrzelona jestem trochę, bo już moim dorosłym ( jednemu pełnoletniemu) dzieciom nie kontroluje lektur, komputera. Wprawdzie interesuję sie ich przyjaźniami, wiem jaką muzykę słuchają....ale to jeszcze przez chwilę....za chwilę odejdą i nie będę wiedziała za dużo. Będę mogła jedynie siebie kontrolować i być ostrożna, matkom sześciolatków zwrócę uwagę i zalecę uważność, z innymi będę rozmawiać .....Ot kolejny ważny problem w naszym życiu . Tak...trzeba mieć oczy na około glowy. Dzięki Elżbieto...to ważne o czym mówisz , dzięki Mirelko. Potrzebuję teraz czasu, żeby to przetrawić . Całuję !! EL. Anonymous - 2008-08-13, 18:36
El., proszę bardzo: Astrid Lindgren - "Dzieci z Bullerbyn - "Pippi wchodzi na pokład" - "Pippi na południowym Pacyfiku" F. H. Burnett - "Tajemniczy Ogród" - "Mała Księżniczka" Wiktor Woroszylski - "Cyryl, gdzie jesteś?" (świetna!) Eleanor Porter - "Pollyanna" Edith Nesbit - "Pięcioro Dzieci i Coś" Irena Landau - "Grzesiek, Ewa i złodzieje" Hugh Lofting - "Doktor Dolittle i jego zwierzęta" C.S. Lewis, Opowieści z Narnii: - "Lew, Czarownica i stara szafa" - "Książę Kaspian" - "Podróż Wędrowca do Świtu" - "Srebrne Krzesło" - "Koń i Jego Chłopiec" - "Siostrzeniec Czarodzieja" - "Ostatnia Bitwa" a zamiast Harego Pottera proponujemy - "Kajtuś czarodziej" Janusza Korczaka i "Krół Maciuś pierwszy" tego samego autora (J.Korczak) Anonymous - 2008-08-13, 19:51 Nie wiem, kim jest pani Kuby, autorka polecanej przez papieża książki o Harrym Potterze. Jej argumenty świadczą nie tylko o bardzo pobieżnym przeczytaniu powieści Rowling, ale także o zupełnym braku orientacji, czym jest powieść literacka - a nawet o brakach w zakresie tematyki baśni, które są przecież opowiadane dzieciom już w przedszkolach. Przepraszam za ostre słowa, ale krytykowanie jakiegokolwiek utworu na takim poziomie to oburzające marnowanie pracy całych pokoleń polonistów. Czuję się także na wstępie zobowiązany do ostrzeżenia czytelników książek Rowling, że niektóre moje argumenty zdradzają treść VI tomu, który już przeczytałem w oryginale. Odpowiadam na argumenty po kolei: 1. Harry Potter jest globalnym długofalowym projektem, którego cel stanowi zmiana kultury. Próg obronny przed magią jest w młodym pokoleniu systematycznie niszczony. W ten sposób do społeczeństwa wdzierają się siły, które chrześcijaństwo kiedyś pokonało. „Harry Potter” to – po pierwsze - seria powieści (basni, z podgatunku fantasy) dla dzieci i młodzieży. Mogę się zgodzić, że zmienia on kulturę, bo robi to każda bardziej popularna książka, rozszerzając nasze horyzonty myślenia o świecie lub przeciwnie – upraszczając problemy, gasząc wyobraźnię. Nie ma czegoś takiego, jak „próg obronny” przed magią – bo nie ma wrodzonych upodobań do takich czy innych poglądów, ideologii, religii. Co się „wdziera do społeczeństwa” wskutek lektury książek Rowling – o tym wszystkie poniżej punkty. 2. Hogwart, szkoła magii i czarodziejstwa, jest zamkniętym światem przemocy i grozy, przekleństw i uroków, ideologii rasistowskiej i ofiar krwi, obrzydliwości i opętania. Podaję przykład przemocy z Hogwartu: dyrektor Hogwartu, Dumbledore, przyjmuje do swojej szkoły młodego Toma Riddle’a, chłopaka o wyraźnie skrzywionej moralnie osobowości. Za tę próbę wychowania (a nie – zamknięcia w poprawczaku) chłopca z marginesu zapłaci kiedyś własnym życiem. Przykład epatowania grozą: zmarły nauczyciel „nie zauważył” własnej śmierci i nadal spokojnie prowadzi lekcje, w których uczniowie równie spokojnie biorą udział. Przykład przekleństwa: za użycie „zaklęć niewybaczalnych”, np. zaklecia tortur, idzie się według prawa czarodziejów do straszliwego więzienia, Azkabanu. Przykład uroku: tego przykładu nie podam, bo uważam motyw uroku czy czarów za część struktury gatunku baśni i nie wiem, jak można komuś piszącemu baśń zarzucać, że ktoś tam czaruje. Przykład ideologii rasistowskiej: postać Hermiony, uwielbiającej naukę i broniącej praw skrzatów domowych, z którą czytelnik szybko się identyfikuje. Jest ona obiektem nieustannej, wulgarnej agresji ze strony uczniów z domu Slytherin z powodu tego, że jej rodzice nie są czarodziejami, a więc są „gorszej krwi”. Bo temat rasizmu jest w tej książce i to bardzo dosłownie, ale równie dobrze możnaby atakować Borowskiego za szerzenie nazizmu – bo naziści „występują” w jego opowiadaniach. Czy pani Kuby słyszała o poziomach komunikacji literackiej, albo o różnicy miedzy tematyką a ideologią powieści? O „ofiarach krwi, obrzydliwości i opętaniu” już nie napiszę, chciałem tylko delikatnie zasugerować, że warto zawsze uważać z efektownymi wyliczeniami: pisząc za długie wyliczenia, można dać się porwać własnym słowom, użyć wyrazów zbyt silnie nacechowanych i utracić pozory obiektywnego podejścia do problemu. 3. Harry Potter nie walczy ze złem. W każdym kolejnym tomie coraz bardziej staje się widoczne jego podobieństwo do Voldemorta, który jest uosobieniem zła. W tomie piątym Harry zostaje opętany przez Voldemorta, co prowadzi do zniszczenia jego osobowości. Przykładów obojętności Harry’ego wobec zła są widoczne od pierwszych stron powieści: współczuje on zamkniętemu w terrarium wężowi, urodzonemu w niewoli – wydaje pieniądze rodziców na słodycze dla siebie i Rona, gdy widzi, że jego ubogi kolega może sobie pozwolić jedynie na kanapki mamy – nie podaje ręki pewnemu siebie Malfoy’owi, gdyż ten wcześniej poniżył Rona – ryzykuje groźny upadek z dużej wysokości, aby odzyskać „niezapominajkę” dla szkolnego łamagi Neville’a itd. Nie będę pisał dalej, bo streściłbym pokaźną cześć liczącej setki stron historii – bo jak na razie wziąłem przykłady tylko z pierwszych kilkunastu stron pierwszej książki. Co do podobieństwa Harryego i Voldemorta – ma ono charakter fabularny (obaj są sierotami, wychowanymi poza światem czrodziejów, obaj otrzymują od Dumbledora szansę nauki i rozwoju swych talentów, obaj są nieprzeciętnie uzdolnieni). Szósty tom mocno akcentuje to podobieństwo losów – aby przeciwstawić mu różnicę w dziedzinie wartości, istotnych dla obu bohaterów. Tom Riddle (czyli Voldemort) za wszelką cenę poszukuje dowodów własnej nieprzeciętności, Harry poszukuje utraconej rodziny (najszczęśliwsze jego przeżycia, potrzebne do zaklęcia Patronus, wiążą się z rodzicami i dwójką najbliższych przyjaciół). 4. Świat ludzi jest poniżany, świat czarodziejów i czarownic gloryfikowany. Świat ludzi rzeczywiście jest poniżany – przez zwolenników Voldemorta, najczarniejszych bohaterów całej tej historii, typowych rasistów. Harry, Ron, Hermiona, Dumbledore i nauczyciele Hogwartu – wszyscy głowni bohaterowie Rowling są przeciwni tego typu dyskryminacji. Ojciec Rona objawia wręcz maniakalne zainteresowanie kulturą „niemagiczną”, a Hermiona jest bardzo przywiazana do swych rodziców. Jeśli chodzi o „gloryfikację” świata czarodziejów w „Harrym Potterze”, znów muszę – przepraszam ponownie – przypuscić, że Autorka nie zna gatunku fantasy i jego założeń, i kompletnie nie wie, czym jest ta odmiana basni. Istotą tego gatunku jest właśnie maksymalny realizm psychologiczno-obyczajowy, który równoważy naiwne motywy związane z cudownością. Książki Rowling są dlatego arcypopularne, że świat czarodziejów niewiele różni sie od naszego, jeśli chodzi o to, jak trudno w nim życ i coś w życiu osiagnąć - zaklęcia trzeba mozolnie wkuwać, coraz silniejsza magia jest coraz bardziej niebezpieczna, a najsilniejsze moce magiczne trafiają się dość paskudnym charakterom. Nie dlatego Harry chce wciąż wracać do Hogwartu, że zakochał się w magii – to po prostu jedyna namiastka domu, jaką kiedykolwiek miał. 5. Nie ma żadnego pozytywnego transcendentnego wymiaru. To, co nadnaturalne, jest wyłącznie demoniczne. Boskie symbole są wynaturzone. Odsyłam do moich uwag powyżej o związkach fantasy i tradycji realizmu psychologiczno-obyczajowego. Proszę mi znaleźć transcendentny wymiar u Flauberta, albo u naszego Prusa. Czy to znaczy, że ich książek też nie należy czytać? Krytyka czyjejś konkretnej powieści to jedna sprawa, a krytyka założeń gatunku literackiego – to co innego. 6. Harry Potter nie jest nowoczesną baśnią. W baśni czarnoksiężnicy i czarownice są jednoznacznie złymi postaciami. Bohater uwalnia się z ich mocy przez doskonalenie się w cnotach. W Harrym Potterze nie ma nikogo, kto pragnie dobra. Zgadzam się. To fantasy, nie baśń. Co do „pragnących dobra” w tej powieści, pisałem o nich już dwukrotnie, nie chę tego znów powtarzać (punkty 2 i 3). 7. Czytelnik jest konsekwentnie pozbawiany umiejętności odróżniania dobra od zła. Dokonuje się to przez emocjonalną manipulację i intelektualny zamęt. Unikanie „manipulacji” i „zamętu” było celem francuskiej tzw. Nowej Powieści w latach 60. W efekcie powstało kilka wybitnych dzieł (uwielbiam „Żaluzję”), ale reszta okazała się nudna i obecnie literatura już tak nie wstydzi się manipulowania czytelnikiem. Nasze słowa zmieniają innych i tak już pozostanie. Czy u Rowling ta manipulacja prowadzi do pomieszania dobra i zła? Nie – dobro i zło są wymieszane już w nas samych, a dobra powieść realistyczna musi zdawać z tego relację. Nie przeszkadza mi, że Ron bez pozwolenia rodziców zabiera ich latający samochód i rusza do Hogwartu. Bo w samochodzie po drodze psuje się włącznik niewidzialności i ukazuje sie on nad miastem, o czym natychmiast piszą ze zgrozą gazety magów. Bo rozwścieczona matka przesyła synowi „wrzeszczący list”, który go ośmiesza przed całą szkołą. Bo latający samochód o mało nie wpada pod pociąg, a Ron naje się strachu za wszystkie czasy itd. Innymi słowy, temat magiczny to jedynie materiał, z którego wyrasta etyka w powieściach fantasy – etyka życia w pozornie cudownym, a tak naprawdę groźnym i wymagającym ogromnej odpowiedzialności świecie. 8. Wykroczenie wobec młodego pokolenia stanowi to, że zwodzi się je z taką łatwością magią i wypełnia się jego wyobraźnię obrazami świata, w którym rządzi zło. Świata, który nie tylko jest bez wyjścia, ale w którym warto pozostać. Powtórzę szybciutko: świat magii jest u Rowling równie skomplikowany, jak nasz - a Harry pozostaje w nim, bo do tego świata należą najbliższe mu osoby. 9. Każdy, komu zależy na różnorodności poglądów, powinien bronić się przed masowym zaślepieniem i dyktaturą opinii, narzucanych przez gigantyczną akcję multimedialną. Czy to co masowe, jest złe? Na stronie Kościoła o nazwie katolicki (czyli – powszechny) jest to bardzo dyskusyjna opinia. A co do reklamy – reklama jest z natury niemoralna, ale naszym tematem tutaj nie jest chyba etyka mediów, tylko pewna książka? Przypomnę, że to popularnośc ksiażki zdobyła dla niej masową reklamę, a nie odwrotnie. Początkowo autorka miała nawet kłopoty ze znalezoiemiem wydawcy. 10. Wiara w kochającego Boga jest wypierana przez natłok magicznych obrazów, dlatego szkolna indoktrynacja Harrym Potterem stanowi atak na wolność religijną. Powinno się odmawiać udziału w szkolnych imprezach potterowskich z powodów religijnych i ze względu na sumienie. Nie wiem, czy nasze szkoły jakkolwiek narzucają czytanie Pottera. Co zaś do przeciwstawienia magii i okultyzmowi odsyłam do wyczerpującego komentarza „Montsegura” z 6 stycznia 2006 o tym, co warto zlikwidować w katolicyzmie w celu „natychmiastowego rozprawienie się z magią i okultyzmem”. źródło:http://www.kosciol.pl/article.php?story=20060115054633732 [ Dodano: 2008-08-13, 19:53 ] Tekst „Symbole chrześcijańskie” jest fragmentem powstającej książki „Sprawa Harrego Pottera”. W książce tej poruszam związki książek pani Rowling z rozmaitymi aspektami kultury. Publikując ten fragment liczę na nawiązanie kontaktu z czytelnikami zainteresowanymi tematem, których proszę o zgłaszanie swoich wątpliwości i sugestii dotyczących Harrego Pottera, aby moja powstająca praca mogła być jak najbardziej wyczerpująca. Wspominana juz niejeden raz w niniejszej pracy Gabriele Kuby uważa, że w cyklu powieści , który omawiamy „boskie symbole są wynaturzone”. Przyjrzyjmy się więc na spokojnie zagadnieniu, jak wygląda symboli religijnych, a szczególnie chrześcijańskich w omawianych książkach. Na wstępie warto zauważyć, że czytelnik mało uważny, lub choćby niezbyt zapoznany z symbolika religijna może łatwo dojść do przekonania, ze żadnych symboli chrześcijańskich w cyklu nie ma. Książki te są niemal wyprane ze wszystkich wyraźnych odniesień do jakiejkolwiek religii, może poza grecko-rzymskim systemem mitologicznym, funkcjonującym głównie w imionach bohaterów oraz w pojawiających sie stworzeniach fantastycznych, jak na przykład centaury. Symbolika chrześcijańska jest niejako poukrywana, ale jeśli sprawę zbada sie gruntownie, okaże się , że jest reprezentowana całkiem godnie. Symbole chrześcijańskie występujące w cyklu chciałbym podzielić na dwie grupy: oczywistych i dyskretnych. Oczywiste to te, które są rozpoznawalne dla każdego uczestnika kultury chrześcijańskiej, dyskretne zaś są rozpoznawalne tylko przez osoby mające choć trochę pogłębioną znajomość symboliki chrześcijańskiej. Jeśli wyżej pisałem o marginalnym występowaniu symboli chrześcijańskich, to chodziło mi właśnie o symbole oczywiste. Tych jest w HP bardzo mało, co jednak nie oznacza całkowitej nieobecności. Zacznę więc od omówienia występujących symboli z tej grupy. Pierwszym i niejako najbardziej oczywistym, najczęściej nasuwającym się, jeśli kogo spytać o symbole chrześcijańskie, jest Boże Narodzenie. Właśnie Boże Narodzenie (oryginalnie Christmas), a nie Gwiazdka, jak czasami błędnie piszą krytycy występuje w każdym tomie przygód młodego czarodzieja. Oczywiście nie sposób nie zgodzić się z opinią, że rozumienie Bożego Narodzenia jest w cyklu mocno okrojone i skupiające się praktycznie wyłącznie na elementach de facto świeckich. Wypunktujmy więc jak wygląda obrzędowość Bożego Narodzenia w HP: -ferie świąteczne -świąteczny wystrój pomieszczeń (Tutaj w jednym przypadku mamy do czynienia z bardziej ewidentnym zastosowaniem symboliki chrześcijańskiej. W szóstym tomie, w domu czarodziejskiej rodziny Wesleyów na czubku choinki zostaje umieszczony aniołek.) -obdarowywanie się prezentami -kolędy śpiewane przez zbroje w IV tomie - bal lub uczta bożonarodzeniowa. Istotnie, wygląda to dosyć skromnie, warto jednak zauważyć, ze w podobnej konwencji przedstawione jest Boże Narodzenie w „Opowieściach z Narnii” C.S. Lewisa, których chrześcijański charakter jest powszechnie uznawany. Wydaje mi sie, że to podobieństwo nie jest przypadkowe, ale ściśle wynika z przyjętej przez Rowling konwencji. Drugim symbolem chrześcijańskim, bodaj najważniejszym w tej grupie jest osoba Ojca Chrzestnego. Przypomnijmy, ze Harry Potter ma ojca chrzestnego, którym jest Syriusz Black. Jedynie w przypadku Harrego dysponujemy taką wzmianką, o żadnym innym bohaterze nie wiadomo nam, że ma chrzestnego. Ten pozornie marginalny fakt, moim zdaniem ma spore znaczenie. Jeśli Harry bowiem ma chrzestnego, to znaczy, ze jest ochrzczony, a więc jest chrześcijaninem. Na pewno nie jest kwestią przypadku, że jedyną osobą, o której wiadomo, ze jest chrześcijaninem, okazuje się główny pozytywny bohater cyklu. Sytuacja ta oznacza ni mniej ni więcej, tylko subtelną identyfikację wartości moralnych cyklu, które uosabia Harry z wartościami chrześcijańskimi. Może to mieć fundamentalne znaczenie przy ocenie całego cyklu z punktu widzenia religii chrześcijańskiej. Zapewne niektórzy stwierdzą, że przesadzam, że przypisuję znaczna rolę faktom marginalnym i że opieram swój wywód na wątpliwych podstawach. Nie mogę nikomu zabronić tak sądzić, jednak warto przy tym przykładzie zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. Otóż podobny zabieg nie został tu zastosowany po raz pierwszy. Z podobną sytuacją, tyle że odwróconą spotykamy się w animowanym serialu dla dzieci o przygodach Smurfów. Tam też jest tylko jedna postać posiadająca ojca chrzestnego. Jest nią zły czarownik Gargamel, a jego chrzestnym niewiele lepszy, z tym że znacznie potężniejszy czarownik Baltazar. Niedawno pojawiły sie analizy świadczące o tym, ze Smurfy mogą zawierać przekaz antychrześcijański. Zwracano uwagę na to, ze strój Gargamela jest de facto strojem katolickiego mnicha, a wioska Smurfów ma pewne cechy loży masońskiej. Jednak te analizy nie odbiły sie jakimś szerszym echem. Z niezrozumiałych dla mnie przyczyn religijna krytyka Harrego Pottera jest bardziej nośna, choć nie wiadomo, który utwór bardziej na nią zasługuje. Kolejnym symbolem chrześcijańskim z gatunku oczywistych jest Święty Mung. W szpitalu Świętego Munga leczone są ofiary magii i chorzy, którzy zapadli na choroby o charakterze magicznym. Nie jest łatwo znaleźć świętego Munga w wykazach świętych katolickich, czy anglikańskich. Nie ma go także w wykazach prawosławnych, i kościołów orientalnych. Co gorsza, Świętego Munga (mistrz Hung Mung) zna i czci dyskordianizm, który jest sui generis neopogańską sektą, przez niektórych badaczy uważaną za zbliżoną do satanizmu. Hung Mung jest wzywany w rytuałach tej sekty. Na przykład w tak zwanym rytuale otwarcie jest przyzywany w następujący sposób: "Błogosławiony Apostole Hung Mung, wielki Mędrcu Calthay, Zrównoważ Misz-Masz i zapewnij nam equilibrum". Mung to także gatunek fasoli i grzyba oraz nazwa miejscowości we Francji. Słowo Mung występuje też w życzeniach Bożonarodzeniowych i noworocznych po wietnamsku (Chuc Mung Giang Sinh - Chuc Mung Tan Nien). Na podstawie tych danych można by owego Świętego Munga uznać za symbol jedynie pozornie chrześcijański. A jednak Święty Mung, a właściwie Mungo istnieje. Mungo to przydomek jednego z pierwszych misjonarzy Szkocji, Św. Kentigerna, który uchodzi za założyciela Glasgow i którego portret znajduje się w herbie tego miasta. Katedra w Glasgow również nosi jego imię. Żył on prawdopodobnie w latach 518-603. Nic więc dziwnego, ze szkocka pisarka wplotła w swoje dzieło postać szkockiego świętego. Walentynki i Wielkanoc, podobnie jak Boże Narodzenie są w cyklu ograniczone do obrzędów praktycznie świeckich, ale nie ma wątpliwości, że wywodzą się z chrześcijańskiej kultury i do niej nawiązują. Ich rola w cyklu jest zdecydowanie mniejsza niż Bożego Narodzenia, a obrzędowość skromniejsza. Ostatnim symbolem z tej grupy jest Gruby Mnich, duch patron Huffelpuffu, jednego z hogwarckich domów. Tutaj znowu „doczepię” się tłumaczenia. Słowo mnich jest nieco nieadekwatne, gdyż w angielskim oryginale nie występuje monk, lecz friar. Proponowałbym raczej tłumaczenie tego słowa jako „braciszek”. Ten symbol nie jest zbyt silny, jest jednak wyraźnym nawiązaniem do chrześcijańskiej już nie tylko kultury, ale do chrześcijańskiego, a ściślej katolickiego i anglikańskiego modelu życia religijnego. Myślę, że niektórzy czytelnicy już w tym momencie są zaskoczeni faktem, że jakieś symbole chrześcijańskie w HP jednak występują i to niebłahe i nieprzypadkowe. Każdy z nich ma swoje starannie wyważone miejsce. Prawdziwe bogactwo symboliki chrześcijańskiej w cyklu o Harrym Potterze odkrywa się jednak przed nami dopiero wtedy, gdy zajrzymy do grupy symboli dyskretnych. Zacznę od chyba najbardziej zaskakującego przykładu, gdyż symbol, który najpierw omówię nie jest powszechnie kojarzony z religią chrześcijańską. Wszyscy czytelnicy i widzowie wiedzą zapewne, że Harry, zagrożony przez Dementorów stworzył, czy też przywołał istotę zwaną Patronusem, która w jego przypadku miała postać jelenia. Otóż jeleń, o czym mało kto wie, jest jednym z najstarszych symboli chrześcijańskich. W starożytności powszechnie uważano jelenia za wroga jadowitych węży, z jego skóry wykonywano amulety przeciwko ukąszeniu tychże. To wyobrażenie jelenia jako zabójcy węży zostało przejęte przez wczesne chrześcijaństwo. W tekstach z tego okresu pisze sie, ze jeleń wypluwa wodę w szczeliny skalne będące schronieniem węży i rozdeptuje je, gdy z owych szczelin wypływają. „Tak pokonuje też nasz Pan węża, diabła, wodą niebiańską(...) Jeleniowi podobni są na inny sposób asceci. Łzami skruchy gaszą płonące strzały Złego, i depcząc wielkiego węża, diabła, zabijają go”. I dalej ta pisze ten sam tekst: „Jeżeli masz węża w sercu, a mianowicie grzech, pospiesz do źródeł, do żył Pisma Świętego, i pij żywą wodę (...) abyś nie umarł w grzechu”. A pewien bestiariusz średniowieczny pisze tak: Jelenie poznały cudowną moc ziela dyptam, bo gdy strzały myśliwych utkwią w ich ciele, zjadają to ziele, aby strzały wypadły, a rany zagoiły się. Gdy jelenie przechodzą przez rzeki, opierają głowy na zadach jeleni płynących przodem, by sobie w ten sposób ulżyć. Gdy natkną sie na brudne miejsce, przeskakują przez nie szybko. Tak winni czynić chrześcijanie(...) pomagać sobie wzajemnie, omijać skokiem miejsca brudnego grzechu, a gdy zatrują sie diabelskim jadem wężowym, winni udać się do prawdziwego źródła Chrystusowego, aby wyznać grzechy i odzyskać młodość”. Jak powszechnie wiadomo, wąż najczęściej symbolizuje szatana, toteż walczący z wężami jeleń symbolizuje Chrystusa. Dodatkowo tę interpretacje wzmacniają legendy o Świętych Hubercie i Eustachym, którym ukazywał się Chrystus w postaci jelenia w kolorze białym z krzyżem między rogami. Sztuka chrześcijańska, opierając sie na Psalmie 42, mówiącym „Jak tęskni jeleń do źródeł wód, tak tęskni dusza moja do Ciebie, Boże” przedstawia w postaci jelenia duszę ludzka spragniona Boga. Dlatego często spotykano wizerunki jeleni na starożytnych baptysteriach i średniowiecznych chrzcielnicach. Często występującym motywem był jeleń objadający pędy winorośli, co symbolizuje ludzi dostępujących łaski Bożej. Jeleń występuje także w ikonografii licznych świętych, między innymi Idziego, Meinulfa, Oswalda i Prokopiusza. (Biedermann, 2003, s.127-128) Widzimy więc, ze autorka wybrała doskonale ten symbol. Ma on bowiem bogatą tradycję użycia w zachodnim chrześcijaństwie, a także bardzo interesujące głębokie znaczenia. Z jednej strony oznacza on Chrystusa, a z drugiej strony ludzką duszę. Bardzo to odpowiednie dla Patronusa. Symboliczne cechy jelenia są indywidualistyczne, co jest właściwie dla bytu symbolicznego związanego osobiście z postacią bohatera. Kolejnym symbolem chrześcijańskim w świecie czarodziejów jest Feniks. O ile Jeleń był symbolem ważnym przede wszystkim dla Harrego, o tyle Feniks odnosi się do całości magicznego świata. Jak wiemy, Feniks Fawkes rezyduje w gabinecie Albusa Dumbledore'a, postaci niesłychanie ważnej nie tylko w szkole, ale i poza nią. Feniks jest również patronem zakonu walczącego z Voldemortem. Sam Feniks to bardzo stary, bardzo ważny i bardzo rozpowszechniony symbol, związany z kompleksem pojęć dotyczących nieśmiertelności a przede wszystkim zmartwychwstania. W mitologii greckiej i rzymskiej Feniks kończył życie spopielając się, następnie po trzech dniach zmartwychwstaje. Te wyobrażenia o Feniksie przejęło chrześcijaństwo. Ojcowie Kościoła przyznawali Feniksowi role symbolu o podwójnym znaczeniu – miał on oznaczać zarówno Zmartwychwstałego Chrystusa, jak i duszę ludzką. Jest więc pełna analogia z omawianym wcześniej jeleniem. O feniksie wczesnochrześcijański fizjolog tak pisze: „Jeżeli nierozumnemu stworzeniu, które nie zna Stwórcy Wszechrzeczy, dana jest moc powstania ze zmarłych, czyż nam, którzy chwalimy Pana i przestrzegamy jego przykazań, nie będzie dane zmartwychwstanie?” w ikonografii chrześcijańskiej często pełni feniks rolę podobną do pelikana. (Biedermann, 20032, s.127-128) W Chrystusie feniks oznacza przede wszystkim Jego Boską naturę, w odróżnieniu od wspomnianego pelikana, który oznacza naturę ludzką. Kiedy symbolizuje duszę wskazuje po pierwsze na jej nieśmiertelność, po drugie zaś na możliwość jej oczyszczenia w ogniu czyśćcowym. Poza tym w symbolice feniksa mieści się zwycięstwo nad śmiercią, co łączy się z aspektami już omówionymi, a także dziewictwo. To ostanie wynika z tradycji żydowskiej. W tejże feniks, występujący pod imieniem Milcham jest jedynym zwierzęciem, które odmówiło Ewie zjedzenia owocu z drzewa wiadomości. Nagrodą za to była otrzymana od Boga nieśmiertelność. (Mariusz Dobkowski, Feniks, w Religia, 2001-2003, T.4, s17). Dołączę jeszcze, co o feniksie pisze Benedykt Chmielowski W cyklu o Harrym Potterze Feniks pełni rolę Zbawiciela i niejako inkarnacji Bóstwa. Trzykrotnie, w tomach II, IV i VI Feniks śpiewa. W dwóch pierwszych przypadkach śpiew Feniksa leczy rany Harrego, rany zatrute, prawdopodobnie śmiertelne. Nie ma więc wątpliwości, że ratuje go od śmierci. Po raz trzeci Feniks śpiewa po śmierci Dumbledore'a. Warto w tym momencie przypomnieć poglądy Dumbledore'a na temat śmierci. Śmierć nie jest dla niego końcem, ale początkiem „nowej przygody”. Śpiew Feniksa miał więc go przeprowadzić do tego nowego życia. Zawsze więc śpiew Feniksa ma moc przeprowadzania od śmierci do życia, z tym ze najpierw dwukrotnie przywraca Harrego do życia doczesnego, zaś za trzecim razem przeprowadza Dumbledore'a do życia nowego rodzaju. Widać tu pewną analogię do Ewangelii, gdzie Chrystus najpierw kilkukrotnie wskrzesza umarłych do życia doczesnego, by w końcu zmartwychwstać do życia w Chwale. Powstaje tu pytanie o osobę Dumbledore'a. Pisałem już, że w symbolice chrześcijańskiej Feniks oznacza Boską, a Pelikan ludzką naturę Chrystusa. W cyklu potterowskim próżno by szukać jakiegoś Pelikana. Ale tu nie ma luki. Ludzką naturę Chrystusa reprezentuje Dumbledore. Może to wydawać sie dziwne, ale zważmy, ze Dumbledore: -jest uosobieniem dobra i wszystkich pozytywnych cech -jest niesprawiedliwie prześladowany m.in. Przez Ministerstwo Magii -posiada Moc większą, niż jakikolwiek inny czarodziej -Feniks Fawkes jest ściśle związany z Dumbledore'em. Warto też wspomnieć, że postać Dumbledore'a jest paralelna do postaci Gandalfa u Tolkiena, a jego rysy Chrystusowe są jasne. Przypomnijmy że Gandalf niejako zmartwychwstaje doznając przy tym swoistej transfiguracji. Postać Dumbledore'a jest wiec uzupełnieniem symboliki Feniksa w cyklu potterowskim. Jeleń i Feniks są niewątpliwie najważniejszymi symbolami chrześcijańskimi w świecie Harrego Pottera. Jak juz wspomniałem w dziełach pisarzy chrześcijańskich oznaczają one zarówno Jezusa Chrystusa, jak i duszę Jemu wierną. W dziełach pani Rowling role te są po części rozdzielone. Z kontekstu można wnosić, ze w książkach o Harrym Potterze to feniks symbolizuje samego Chrystusa, czy ogólniej Boga, jeleń zaś zjednoczoną z Chrystusem (co w tym kontekście oznacza przede wszystkim zjednoczenie z Dobrem) duszę Harrego. Jest bowiem jasno powiedziane, że wywoływanie Patronusa nie jest wzywaniem jakiejś istoty zewnętrznej , lecz wręcz przeciwnie pewnych mocy duchowych samego przyzywającego. Oprócz tych dwóch najważniejszych symboli występuje w dziele jeszcze cały szereg pomniejszych. Pierwszym z nich jest jednorożec. W pierwszym tomie przygód młodego czarodzieja dwa jednorożce giną niewinnie z rąk Voldemorta. Nie ma wątpliwości, ze jest to symbol chrześcijański. To zwierzę również jest bogate w symbole o chrześcijańskim charakterze. Jego znaczenie symboliczne zostało przez chrześcijaństwo przejęte ze starożytnych legend, a występuje juz w tekstach wczesnochrześcijańskich. Przede wszystkim widziano role Jednorożca w zwalczaniu trucizn. Przed trucizną miały chronić przede wszystkim jego rogi. Jeden z bestiariuszy tak uzasadniał jego skuteczność w tej mierze: zanim inne zwierzęta zbliża się do wodopoju, „wąż pręży sie i pluje trucizna do wody. Zwierzęta wiedząc, ze w wodzie znajduje się trucizna, nie odważają się jej pić. Czekają na jednorożca. Ten przybywa, wchodzi do wody i rogiem kreśli znak krzyża, co sprawia, ze ustaje działanie trucizny. Dopiero gdy jednorożec napije sie wody, piją też wszystkie inne zwierzęta”. Inne legendy, bardzo rozpowszechnione mówią, że jednorożca schwytać potrafi jedynie dziewica. W związku z tym staje sie jednorożec także symbolem dziewictwa.. W dalszej konsekwencji tego faktu pojawia sie w ikonografii Matki Boskiej. Szczególnie uwidacznia sie to w scenach Zwiastowania, gdzie archanioł Gabriel bywał niekiedy przedstawiany jako myśliwy przyprowadzający do Maryji jednorożca. Towarzyszyły mu trzy ogary bądź o imionach Wiara, Nadzieja i Miłość, bądź też Prawda, Sprawiedliwość, Pokój. Matka Boża była w tych scenach przedstawiana albo w ogrodzie albo przy różanym żywopłocie. (Biedermann, 2003, s,125-126). Rowling przedstawia jednorożca jako niewinną ofiarę złego czarnoksiężnika. Przywodzi to na myśl śmierć Aslana u Lewisa, która jak wiemy odpowiada męczeńskiej śmierci Chrystusa na krzyżu. Jest więc w świecie Harrego Pottera kolejnym symbolem chrystologicznym. Jego związki z Chrystusem są wielorakie, pisarze chrześcijańscy ukazują jednorożca, jako wskazującego na jednorodzoność Syna Bożego, na jego niepokonaną siłę, jak już wskazałem na śmierć na krzyżu, na wszechwładzę nad światem. Jednak w literaturze crześcijańskiej symbolika jednorożca jest jeszcze bogatsza, jest on bowiem łączony także z Bogiem Ojcem. Pryscylian określał Boga jako jednorogiego. Jednorożec jest także symbolem Ducha Świętego, a także atrybutem świętych Justyn z Antiochii i Padwy. (Mariusz Dobkowski, Jednorożec, w Religia 2001-2003, T. 5, s. 181-182) Te trzy symbole nawzajem sie uzupełniają. Jednorożec łączy w sobie cechy obydwu pozostałych. Podobnie jak feniks jest wzorcem czystości i jego śmierć jest figurą śmierci Chrystusa, podobnie zaś jak jeleń jest wrogiem węży. Wzajemnie się uzupełniając wzajemnie się też wzmacniają tworząc konglomerat symboliki ewidentnie chrześcijańskiej. Jej istnienie w takiej formie w dziełach Rowling wręcz nakazuje radykalną rewizję poglądów na ich stosunek do chrześcijaństwa. Dzieła tak przesycone silną symboliką chrześcijańską nie mogą być uznane za wrogie chrześcijaństwu. Co więcej należy je uznać za w istocie chrześcijańskie. Pytanie tylko, jakie chrześcijaństwo wyłania się z za tych symboli? Przyznaję, że sam byłem bardzo zaskoczony, gdy z badań nad tym tematem wyłaniał się coraz pełniejszy obraz. Pani Rowling jest prezbiterianką, natomiast konglomerat symboli użytych w jej książkach jest żywcem wzięty z chrześcijaństwa sakramentalnego. Jeśli chrześcijaństwo wyłaniające sie zza tych symboli nie jest wprost rzymskim katolicyzmem, to jest w nim przynajmniej tyle katolicyzmu, co w Wysokim Kościele anglikańskim. Może sie zdawać, ze jestem o krok od uznania Rowling za kryptokatoliczkę, jednak tak nie jest. Nie jestem aż tak naiwny. Gdyby chciała zostać katoliczką, to by nią została, a nie bawiła sie w szarady. Symbole katolickie nie są zresztą jedynymi w tych książkach. W kolejnych rozdziałach naświetlę inne aspekty, a w rozdziale ostatnim postaram się dać spójną i prawdopodobną wykładnię ich wszystkich. Wtedy stanie się jasne, dlaczego prezbiterianka umieszcza w swych książkach katolickie symbole. Literatura przedmiotu: 1.Biedermann Hans; Leksykon Symboli: Warszawa 2003 2.Gadacz Tadeusz, Milerski Bogusław; Religia. Encyklopedia PWN; Warszawa 2001-2003 żródło:http://www.kosciol.pl/article.php?story=20070508172042286 Anonymous - 2008-08-14, 07:38 Ostrzeżenie: El Ty nie kupuj tej Pipi Astrid Lindgren. Tam nie ma żadnych symboli chrześcijańskich. Pipi jest rozwydrzoną smarkulą, której nikt nie jest w stanie poukładać we łbie. Szasta kasą (ojca, który żył z piractwa) na lewo i prawo, skacze po łóżkach, nie okazuje szacunku dorosłym i w dodatku potrafi podnieść do góry konia. Anonymous - 2008-08-17, 22:42 Zabiorę głos w tym wątku, dlatego że przeczytałam pierwszą częśc HP. Aby wyrobics obie zdanie. Wniosek wyciagnełam jeden: nie poleciłabym żadnym dzieciom tej książki. Po pierwsze: JEST NIEWYCHOWAWCZA. Ten podział świata - z jdnej strony - biedy, dobry Harry i fatalne wujostwo - jakie zachowania źle traktowanego chlopca obserwujemy ? Brak tam - odwiecznych zasad, ze mimo że ktoś jest dla nas zly, nie powinniśmy być dla niego niedobrzy. Czego więc uczą się dzieci ? W końcu - jest rozwiązanie: Harry nawiazuje kontakt ze swiatem magii. Okazuje się lepszym od wujostwa. I tu kolejny aspekt: pokazanie że jedni ludzie sa lepsi od innych. Taki straszliwy podział. Prawie ze pogardliwe traktowanie mugoli. Jakie więc wnioski wyciągnie dziecko z lektury ? I nie przekonacie mnie, pisząc, ze rpzecież to tylko ksiazka, a dizeci w domu uczycie czegoś innego. Wy moze tak, ale inni ? Poza tym - takie wzorce zostają w głowach. To już nie Staś i Nel, gdzie Staś jest rycerskim i szlachetnym bohaterem. Nie, to Harry, ktory kombinuje jak nie dać się wujostwu, ktore nie dorosło do wiedzy mogącej cuzynic ich lepszymi, Inna sprawa to literacka forma tego "czytadła" - bo trudno to nazwac literatura. Czytając pierwszy tom miałam wrażenie, ze ejstem w grze komputerowej. To przechodzenie z pokoju do pokoju, w każdym nowa pułapka, nowe zadanie. Zdania krótkie, bez opisów. Tylko durnowata akcja. I te śmieszne komentarze w stylu: najwazniejsze, że dzieci w ogóle zaczeły czytać. Czyżby? A ma ktoś wynik ijakichs badań, czy czytelnictwo w ogóle po opublikowaniu tego czytadła wzrosło ??? Moi drodzy - to rewelacyjny hit marketinogwy ta "ksiazka". Tabuny biednych dzieciaków wystawały nocami przed księgarniami, żeby tylko nabić kieszeń wydawcy i pani pisarki. Ktośz robił rewelacyjny interes na "byle czym". Naprawde podziwiam. Aha - a dla tych, którzy chcą, aby ich dzieci czytały - poelcam choćby "powieści z NArni" - jestem tam o bohaterstwie, o szlachetnosci, jest tez o magii - tyle ze nie tej czarnej. Apeluję o krytyczne podchodzenie do lektur, które wciskane są Waszym dzieciom 
Anonymous - 2009-09-30, 18:59 Witam, a tu inne opracowanie przeciw. Można zamówić film dotyczący zagrożeń. Jest fragment filmu. http://radiochrzescijanin.pl/harry-potter/ "Harry Potter. Czary w nowym opakowaniu" - Konieczny zasób wiedzy dla rodziców, nauczycieli i młodzieży! A tu ks. Pawlukiewicz o tym samym: http://odsiebie.com/pokaz/356606---ff3b.html Z Panem Bogiem Anonymous - 2010-01-09, 15:47 Porady pedagoga i psychologa: Magiczny świat współczesnego dziecka Audycja do wysłuchania dla rodziców: http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=19690 Info w pigułce. Polecam. Ostrzeżenie przed  w życiu codziennym
========================================================== Prawda o Harrym Potterze p. Małgorzata Nawrocka - autorka książekdla dzieci, p. Andrzej Wronka http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=7145 ========================================================== Anonymous - 2010-02-11, 23:36 Dziecko w świecie baśni czy chaosu? dr Hanna Karaś, Andrzej Wronka http://www.radiomaryja.pl/audycje.php?id=1401 Anonymous - 2010-03-02, 20:53 Protest TFP w USA Amerykańska sieć sklepów dla dzieci Toy R Us sprzedaje grę okultystyczną Po raz kolejny amerykańskie Stowarzyszenie Obrony Tradycji Rodziny i Własności zainicjowało akcję protestacyjną. Tym razem sprzeciwia się sprzedaży przez sieć sklepów z zabawkami Toy R Us znanej gry okultystycznej Glow-in-the-Dark Ouija Board, polecanej dzieciom w wieku od 8 do 14 lat. Tablica Ouija jest przyrządem służącym do komunikowania się z duchami podczas seansów spirytystycznych. „Od dawna wiadomo, że zabawa taką tablicą – zauważają organizatorzy protestu – jest jednym z niebezpiecznych sposobów otwarcia się na okultyzm”. W świetle tych faktów amerykańskie TFP prosi, by przesyłać drogą elektroniczną protesty do szefa sieci sklepów Toys R Us – Geralda L. Storcha i domagać się od niego wycofania ze sprzedaży tego typu gier. (Podpisz i wyślij petycję) Zarówno amerykański egzorcysta ks. Gary Thomas jak i ks. Thomas Euteneur, prezes organizacji Human Life International podkreślają, że aby doszło do opętania dana osoba musi otworzyć się na działanie sił zła, na okultyzm. Może się tak stać przykładowo poprzez używanie tablicy Ouija, bądź stosowanie innych okultystycznych praktyk. – Ludzie sądzą, że tablice Ouija są nieszkodliwe. To nieprawda, ponieważ ci, którzy ich używają zaczynają wchodzić w sferę wykraczającą poza naukę, poza fizyczną naturę ludzkiej egzystencji – mówi ks. Gary Thomas. reszta tu: http://www.piotrskarga.pl...informacje.html Anonymous - 2010-05-09, 16:53 Chichot na cmentarzu Magia istnieje naprawdę Zarówno Biblia – Księga natchniona przez Ducha Świętego i spisana przez prowadzonych Jego myślą autorów, jak i Biblia Szatana – natchniona przez zgoła innego ducha i napisana przez satanistę S. La Veya – w pełni zgadzają się co do tego, że: magia istnieje naprawdę, że jest grzechem śmiertelnym bałwochwalstwa i że nie można rozróżniać jej na „czarną” i „białą”. Zasadnicza różnica poglądów polega jednak na tym, że z podanych powyżej powodów nasza Biblia wszelką magię potępia, Biblia Szatana zaś wszelką magię chwali. http://www.katolik.pl/ind...rtykuly&id=2388 Anonymous - 2010-05-10, 22:03 Elżbieta napisała: "Czy kwestionujesz przestrzeganie słów kardynała Ratzingera? " Czyż on też nie jest tylko człowiekiem? Czyż nie może być omylny?! Wierzyć mamy w Boga i Bogu... Anonymous - 2011-03-20, 18:47
A co z dogmatem o nieomylności papieża? w kwestiach wiary, etyki i moralności? Anonymous - 2011-03-20, 18:49 "Harry Potter – Czarodziej na miarę XXI wieku?" ___________________________________________________________________________________ Autor: Lidia Książek "Psychologia i Rzeczywistość" nr 1/2003 ___________________________________________________________________________________ „Harry Potter i kamień filozoficzny” przywędrował do mojego domu w formie prezentu. Dostała go moja wówczas 10,5 letnia córka od swojej matki chrzestnej. Już w trakcie otrzymywania książki obiło mi się o uszy słowo mugol, które wówczas było dla mnie przysłowiową „czarną magią”. Córka podobnie jak ja, czyta wszystko, co wpadnie jej w ręce. Przeczytanie książki zajęło jej dzień. Dzień drugi, trzeci... spędziła na ponownym jej czytaniu. Sama zaciekawiona Harrym siłą odebrałam jej lekturę. Harry Potter łatwo zjednał sobie moją sympatię. Jakże mogło by być inaczej? Z wyglądu mały i szczupły sprawiał wrażenie jeszcze mniejszego i szczuplejszego niż w rzeczywistości.Nosił wyłącznie stare ubrania. Miał drobną buzię, kościste kolana, czarne włosy i jasne, zielone oczy. Nosił okrągłe okulary, zawsze podklejone celuloidową taśmą, bo od czasu do czasu jego kuzyn trafiał go w nos. Jedyną rzeczą, jaką Harry lubił w swoim wyglądzie była blizna na czole w kształcie błyskawicy. Osierocony wychowywał się w skrajnie nieprzyjemnej rodzinie wuja Dursleya i ciotki Petunii. Ciotka Petunia była siostrą jego matki, którą już za życia serdecznie nienawidziła.Przeklęta siostra Lily była, bowiem czarownicą, z której byli dumni rodzice. Skład rodziny uzupełniał agresywny, rozpieszczony kuzyn Harrego Dudley. Sposób traktowania Harrego przez okropną rodzinę mugoli ( nie czarodziejów) był okrutny. W całym domu nie było nic świadczącego o tym, że mieszka w nim również Harry. Spał w komórce pod schodami pełnej pająków. Był ulubionym „workiem treningowym” swego kuzyna Dudleya. Wykorzystywano go do prac domowych, traktując w sposób jakby był opóźniony w rozwoju. Harry rozmawiając z wężem w ZOO nie ukrywał swego głębokiego żalu z powodu takiego traktowania.Marzył o innej rodzinie, o przyjaciołach, których nie miał z powodu Dudleya i zaniedbanego wyglądu. W dniu swoich jedenastych urodzin Harry dowiedział się, że jest „diabelnie dobrym” czarodziejem. Został przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Tam rozpoczął swoją krucjatę przeciw złu, chcąc zniszczyć Lorda Voldemorta mordercę swoich rodziców. Przeczytałam tom I przygód Harrego spokojnie, całe 325 stron. Podobnie jak 356 stron II tomu „Harry Potter i komnata tajemnic ” Nie zauroczyła mnie swoimi opowiadaniami J.K.Rowling ale również nie zaniepokoiła . Po tom 3 przygód „Harry Potter i więzień Azkabanu ” liczący już 450 stron sięgnęłam z ciekawości. Już na początku odczułam różnicę. Mój niepokój wywołała scena napompowania ciotki Marge za pomocą czarów i pozostawienia jej samej sobie wiszącej pod sufitem. Świński ogon, który wyrósł Dudleyowi w I części po zaklęciach aż tak bardzo mną nie wstrząsnął. Kolejne strony były wędrówką po zbyt moim zdaniem mrocznych korytarzach Hogwartu. Wychowana na innych wzorach czarodziejskiej magii nie podzielałam już zachwytu córki nad przygodami Harrego. Jego magiczny świat stał się dla mnie już zbyt przygnębiający i smutny. Moje odczucia potwierdziło udział w szkoleniu na temat „Pokemony i Harry Potter- wpływ na psychikę dziecka” prowadzone przez Pana Antoniego Leśniaka ( KUL) w styczniu 2002 roku. Szkolenie połączone było z projekcją filmu nakręconego wg I części powieści J.K.Rowling. Informacje uzyskane w trakcie szkolenia potwierdziły to, co sama zaczęłam zauważać. Świat czarodziejów J.Rowling nie jest światem przyjaźni, wierności, uczciwości. Ktoś policzył, że Harry aż 170 razy kłamie. Żadne z tych kłamstw nie jest napiętnowane, wręcz przeciwnie kłamstwa są usprawiedliwione. Pojawia się „moralność czarodziejów”, oszustwa, kradzieże wymierzone nie w przyjaciela a we wroga. Czyżby nowy system istnienia rasy panów i niewolników ? Podrywany jest autorytet rodziców , nauczycieli , stwierdzeniami typu – chyba nie przywiązujesz wagi do tego, co mówi ta stara oszustka ( o nauczycielce magii ). Powodem do dumy jest to, że udaje się oszukać Profesora. Informacje dotyczące czarnej magii są bardzo sprytnie wpisane do konwencji książki jako obrona przed czarną magią. Bo przecież, aby się przed nią obronić – trzeba ją najpierw poznać. W Hogwarcie nie spotkamy żadnego odniesienia do Boga, symboliki naszych świąt. Tam panuje konsumpcjonizm – trzeba się wyspać i najeść. Czy można w książkach dla dzieci przemycać tyle zła ? Z usłyszanych na szkoleniu treści najbardziej zaniepokoiła mnie informacja o umieszczeniu instruktażowego opisu rytualnego satanistycznego morderstwa w tomie przygód „Harry Potter i czara ognia ”.Taka zbieżność, umieszczona na 666 stronie również moim zdaniem nie może być przypadkowa. „Biblia Szatana” wymienia 3 elementy takiego morderstwa, identyczne jak w opisie. W różnych artykułach prasowych , również w trakcie szkolenia sugerowano , że Joanne Kathleen Rowling uczestniczyła w kursach okultystycznych . Sama jednak w programie dokumentalnym „Harry Potter i ja ” zaprzeczyła temu. Warto zastanowić się jednak zastanowić czy część pomysłów nie pochodzi między innymi z tej właśnie „Biblii” wydanej już w 1968 roku .Instruktażowa książka satanistów eksponuje 3 podstawowe wartości : 1) słowo jako nośnik informacji , 2) pobłażliwość jako pewien zabieg socjotechniczny , polegający na zacieraniu granicy między dobrem a złem, prawdą i kłamstwem, miłością i nienawiścią, 3) muzykę ( melodię ) jako nośnik emocji i treści trafiających łatwo do młodzieży, którą La Vey tak bardzo pragnie pozyskać dla swojej ideii. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że subkultura młodzieżowa satanistów stanowi realne zagrożenie dla dzieci i młodzieży. Zaakceptowała zło wpisując go w program swego działania. Sataniści występują przeciw dobru, prawdzie, pięknu. Cyfra 666 ( odwrócone 999) jest znanym emblematem satanistycznym. Czy możliwa jest tak daleko posunięta przypadkowość połączenia na jednej stronie zarówno emblematu satanistów jak i opis mordu przeznaczonych dla naszych nastoletnich dzieci? Wystarczy przytoczyć skrót strony 666 książki „Harry Potter i czara ognia”, wydawca zabrania bowiem przedruków książek bez jego zgody. Glizdogon roztrzęsionym głosem przemówił w ciemności: Kości ojca, dana nieświadomie, odnów swego syna! Powierzchnia grobu u stóp przerażonego Harrego pękła.Patrzył jak ze szczeliny wzbija się w powietrze smuga pyłu, łagodnie wpadając do kotła. Glizdogon zaczął skomleć, wyciągnął długi, cienki, srebrzysty nóż, jego głos załamywał się w przeraźliwym szlochu Ciało sługi oddane z ochotą ożyw swego pana Wyciągając przed siebie prawą rękę , zacisnął palce lewej ręki na rękojeści noża i uniósł ją,po czym zaczął dyszeć i jęczeć w agonii.Harry poczuł udręczony oddech sługi Voldemorta na twarzy , zdał sobie sprawę że Glizdogon stoi tuż przed nim mówiąc : Krwi wroga odebrana siłą wskrześ swego przeciwnika. Czy takich opisów czarodziejskich możliwości mogłam spodziewać się w szeroko reklamowanych książkach pisanych z myślą o dzieciach ? Sama słyszałam w radio zachęty pani Jolanty Kwaśniewskiej do czytania przygód Harry' ego . Jaka jest reszta czarodziejów przedstawiona w książkach ? W magicznym świecie Harry wprawdzie poznał wreszcie pierwszych przyjaciół – rówieśnika Rona i Hermionę , starego Hagrida. Ale poza tym magiczny świat okazuje się równie przygnębiający jak ten , w którym przebywał wcześniej. Opisywane są przygody które trudno zmieścić w kanonach dobrego , literackiego smaku. Czarodziej czarodziejowi może, np. podarować czapkę po włożeniu której usychają uszy, można planować zepchnięcie kogoś kogo się nie lubi z jakiegoś lodowca, pozorując wypadek, można kazać wypchać się krowim łajnem , można z wyższością traktować domowe usługujące skrzaty, bo jak stwierdził przyjaciel Harrego Ron to, że są popychadłami sprawia im przyjemność. A może jednak drzemie w nich piękny sportowy duch? Na pewno nie znajdziemy go w opisie sportowych zmagań czarodziejów. Jest między innymi opis Mistrzostw Świata Czarodziejów w quidditchu, pełen agresji i prymitywizmu. Właśnie na mistrzostwach magomedyk musiał kopnąć zdrowo Mustawę w zadek, aby ten się opamiętał. W brutalnej grze pałkarze obu drużyn pozbyli się wszelkich hamulców i przestali dbać o to, czy ich pałki trafiają w tłuczki czy w przeciwnika. Do tego dołóżmy sobie jeszcze dementorów – ślepe demony wysysające z ludzi dusze, śmierciożerców których rolą jest zabijanie i torturowanie ludzi, mroczne znaki jako symbole popełnionych morderstw. Staram się poświęcać dużo czasu na rozmowy z córką. Wspólnie podjęłyśmy decyzję odesłania do wydawnictwa IV tomu przygód ( miał być prezentem pod choinkę). Jednak wiem, że fascynacja książkami Rowling nie minęła. Dowiedziałam się, że specjalnie szukam złych rzeczy w tych książkach.Poprosiłam – to znajdź mi coś miłego, dobrego,bezinteresownego np. w tomie „Harry Potter i czara ognia”. Znalazła jeden, dyskusyjny przypadek. Wtedy usłyszałam, że z punktu widzenia dzieci wygląda to inaczej Poprosiłam o opisanie jak. In napisała „Według niektórych dzieci cykl książek o Harrym Potterze jest bardzo interesujący.Twierdzą, że to ich ulubione książki. Dorośli twierdzą, że w książkach, szczególnie w tomie 4 jest opisany obrządek satanistyczny. Jednak dzieci widzą to inaczej. Nie zauważają, że Harry np. okłamuje Mc Gonagall , wtyka nos do szafki Dumbledora. Dla nich ważne jest to, że Harry jest biedną sierotą, czai się na niego Voldemort. Czytają tę książkę również, dlatego, że J.K.Rowling pisze szybką, wartką akcję ” Na potwierdzenie przekazała mi również wyniki przeprowadzonej z własnej inicjatywy ankiety z procentowymi wyliczeniami: klasa VI szkoły podstawowej ----------------------------- 1)Lp 2)Inicjały ucznia 3)Czy w ogóle coś czyta TAK,NIE 4)Czy czyta książki o Harrym 5)Ile tomów 6)Opinia w skali 1-4 7)Czy się podobało: 1 nie, 2 trochę,3 tak,4 bardzo 1) 2) 3) 4) 5) 6) ------------------------------------------- 1. W.A. N N 0 0 2. M.B. T T 4 2 3. S.B. T T 4 3 4. A.B. T T 4 4 5. N.D. N T 4 4 6. D.F. N T 4 4 7. B.F. T T 4 4 8. O.G. T T 4 4 9. D.J. N T 4 2 10. K.K. N T 2 4 11. T.K. T T 4 4 12. A.K. N T 4 4 13. A.K. T T 4 4 14. I.K. T T 4 2 15. K.K. N T 4 4 16. M.Ł. T T 4 4 17. K.M. N T 2 4 18. K.M. N N 0 0 19 K.M. N T 1 3 20. Ł.O. N T 1 2 21. J.P. N T 4 4 22. P.S. T T 4 4 23. M.S. N N 0 0 24. A.S. T T 4 4 25. K.Ż. T T 4 4 Ogólnie w tej, danej klasie: Czyta cokolwiek : 12 osób 48 % Nie czyta książek : 13 osób 52 % Harrego Pottera czytało : 22 osoby 88 % Nie czytało : 3 osoby 12 % Opinia : Bardzo się podobało : 16 osób 64 % Podobało się : 2 osoby 8 % Trochę się podobało : 4 osoby 16 % Nie podobało się : 0 Nie czytało : 3 osoby 12 % Wnioski nasuwają się same : Cykl książek o Harrym Potterze wpłynął na rozwój czytelnictwa uczniów w tej klasie, czytały je dzieci które nigdy z własnej inicjatywy nie czytają . Książki podobają się bardzo. Nikt nie stwierdził zdecydowanie, że nie podobały mu się. Przypadkowa , z własnej inicjatywy przeprowadzona ankieta bez standaryzowanych pytań nie jest dla badaczy wiarygodnym źródłem . Dla mnie jednak jest potwierdzeniem tego o czym słyszałam już wcześniej z różnych źródeł – Harry Potter jest nie tylko książkowym czarodziejem, jest również idolem pokolenia naszych nastoletnich dzieci .Bardzo miła , inteligentna dziewczynka z tej samej klasy Ada napisała „Myślę , że książka ta jest ciekawa. Napisana dla młodzieży, dlatego łatwo jest zrozumieć problematykę bohaterów. Raz zaczęta książka wciągnie tak , że nie da się przerwać czytania ”. W poniedziałek 10 lutego 2003 roku TVP 1 o godz.20.15 w cyklu Miej oczy szeroko otwarte wyemitowano film dokumentalny Harry Potter i ja.Opowieść Joanne Kathleen Rowling . Czego w pewnym skrócie dowiedziałam się z filmu ? Co 30 sekund ktoś zaczyna czytać książki o Harrym , w jednym z 48 języków świata na który zostały przetłumaczone .Pani Rowling samotna matka , dziś bogata i sławna jest najbardziej znaną pisarką na świecie. W związku z tym że wiele razy wyolbrzymiano i przeinaczano to co było, w dokumentalnym zapisie chciała opowiedzieć jak było naprawdę . I snuje swą opowieść. W 1990 roku jadąc pociągiem wpadła na pomysł napisania cyklu opowieści. Poczuła przypływ sił , ekscytację, rozpierała ją radość, tak jakby spotkała kogoś cudownego.5 lat zajęło jej pisanie materiałów do książek. W słowniku łacińskim szukała odpowiednich nazw . Potem redagowała książki z materiałów opisanych wcześniej w najdrobniejszych szczegółach. Po powrocie z Portugalii rzeczywistość okazała się dla niej okropna. Miała 28 lat , żyła z zasiłku, nie udało jej się oddać dziecka do państwowego żłobka. Wszystko w jej mieszkaniu było zniszczone, brudne, przez 4 lata nie sprzątała. Wspomnienia z tego okresu przywołało dementorów. Wywołała je silna depresja, zły nastrój. W ciągu dnia pisała w kawiarniach , restauracjach gdyż wierzyła głęboko w książkę którą pisała. Wiedziała jak będzie rozwijać się postać Harrego Pottera w miarę dorastania. Ani agent , ani wydawca nie podejrzewali, że książka okaże się takim fenomenem. Informacja, że ukaże się drukiem była najszczęśliwszą informacją w jej życiu. Książka jest mieszanką codzienności i magii w krzywym zwierciadle. Obrazy wywodzą się z angielskiej tradycji. Magia przecież jest zakorzeniona wszędzie, bo wszyscy chcemy wywierać wpływ, panować nad otoczeniem i to zarówno dzieci jak i dorośli. 95 % magii z książek wymyśliła sama bazując na ludowej tradycji. Największą popularność książka zyskała trafiając do Stanów, wydawnictwa licytowały się wzajemnie. Od tego momentu Rowling zajęła się tylko pisaniem. Zawsze chciała być pisarką uważając, że to najpiękniejsze zajęcie na świecie.Już od dzieciństwa (urodziła się w 1965 roku), podobały jej się książki z dokładnie opisanymi detalami. Była nie tylko molem książkowym, lubiła też dyrygować,dlatego identyfikuje się ze stworzoną postacią Hermiony. Jej matka chorująca na stwardnienie rozsiane zmarła w wieku 45 lat.Bardzo przeżyła tą zbyt wczesną śmierć. Jednocześnie mówi, że to właśnie śmierć jest najważniejszym tematem. W cyklu pisanych książek zginie kilka postaci, w tym jeden z głównych bohaterów. Ale tak właśnie musi być. Piszą do niej rodzice dzieci uważając, że powinna złagodzić pewne kwestie. Mówi „Nie będę pisać pod dyktando” oraz „nie piszę po to, aby czyjeś dzieci czuły się bezpiecznie”.Wywołując koszmary, strach przed nieznanym wywołuje rzeczy potrzebne, czyni dzieciom przysługę. Wspaniałym przeżyciem było czytanie dla 12 tysięcy osób, które zebrały się, aby słuchać jej opowieści. Niektóre ugrupowania posądzają ją o szerzenie okultyzmu, co nie jest prawdą. W Stanie Karolina część rodziców zabroniła dzieciom czytania książek, uważając, że zawierają zbyt dużo negatywnych myśli. Ale to nieprawda. Nigdy nie namawiała do okultyzmu. Dzieci wiedzą, że to fikcja. Może jedynie zdradzić, że w 5 tomie przygód „Harry Potter i Zakon Feniksa” bohaterowie mają po 15 lat, do głosu dochodzą już hormony, co wpływa na ich zachowania. Napisane jest również zakończenie, ostatni rozdział 7 tomu zamyka wszystkie wątki, przygody tych, którzy przeżyli, bo część osób jeszcze zginie – to nieuniknione. Tyle udało mi się wynotować w trakcie audycji, nagrałam również film na kasetę video, ale to będzie już chyba materiał do przyszłych badań psychologicznych. Tutaj można jedynie dodać o całej otoczce książek – nakręconych filmach, rekwizytach, obozach, kartach, grach komputerowych – są już przecież poterromaniacy, potterofani,potterologowie. Moim zdaniem opisane przygody Harrego Pottera uderzają w psychikę dzieci. Tym samym dzieci stają się ofiarami nowego rodzaju przemocy na tak szeroką skalę.Na podstawie badań dotyczących okresu rozwojowego wiemy, iż dziecko ma na ogół zaufanie do przekazywanych treści. Jest mało krytyczne w ich ocenie. Dotyczy to zwłaszcza tych treści, które są podawane przez osoby znaczące w sposób szczególnie atrakcyjny. Wiemy również, że obserwowanie, czytanie o działaniach agresywnych nie przyzwyczaja dzieci do łagodności, ale do przemocy. Dlaczego więc Pani Rowling chce nas przekonać, że wywołując koszmary w dzieciństwie ratuje ich dorosłe emocjonalne życie? Wiem, że nie mogę wprowadzić córce rygorystycznego zakazu czytania przygód Harrego. Mogę jedynie towarzyszyć jej w mrocznych zakamarkach świata wątpliwych „czarodziejów” i dementorów wysysających ludzkie dusze. Literatura: Harry Potter i kamień filozoficzny, J.K.Rowling, Media Rodzina, Poznań, 2000 Harry Potter i komnata tajemnic, J.K.Rowling, Media Rodzina,Poznań, 2000 Harry Potter i więzień Azkabanu, J.K.Rowling, Media Rodzina, Poznań,2001 Harry Potter i czara ognia , J.K.Rowling, Media Rodzina , Poznań 2001 „Ryzyko uzależnień”,Cz.Cekiera,TN KUL, Lublin, 2001 „Oddziaływanie agresywnych gier komputerowych na psychikę dziecka”A.Gała,J.Ulfik, ARTOM, Lublin,2000 Artykuły: „Harry Potter i kieszonkowy potwór ”Miłujcie się, nr 11-12/2001 „Bridget Potter ” Gazeta Wyborcza, 18.01.2002 R. Film dokumentalny „Harry Potter i ja. Opowieść Joanne Kathleen Rowling”, wyemitowany 10 lutego 2003, TVP 1, godz.20.15 w cyklu: Miej oczy szeroko otwarte. http://www.psycholog.alle....php?numer=1277 Anonymous - 2011-12-20, 00:49 Chciałam podziękować wszystkim tym, którzy nie dali się chwycić w macki Harrego. Z mojego doświadczenia: Dzieciom trzeba uświadamiać od najmłodszych lat, że celem życia jest Zbawienie i cudowne ramiona Jezusa, które je chwycą po śmierci. Dlatego też nie mogą ulec pokusom złego, który będzie o nich walczył. Bardzo pomocne są żywoty świętych.  Dzieci, również od najmłodszych lat, trzeba uczyć rezygnacji z tego co choć trochę niesie ze sobą zło. I zapewniam Was - da się to zrobić! I nie ważne, czy koledzy coś robią. Oni muszą się z tym zmierzyć. Jak się teraz nie nauczą rezygnować z pokemonów, Harrego itp to później nie zrezygnują z ostrego seksu i narkotyków (bo przecież wszyscy tak robią i taki jest świat!)
I przyjdzie taki moment, że zbuntują się... Zaczną robić po swojemu... ale nie powiedzą, że mama czy tatuś im na to pozwalali. Czytanie Harrego z rodzicami to jak wspólne obejrzenie erotyku. "Wiesz, ten pan z ta pania nie powinni się kochać, bo nie są w zwiazku sakramentalnym... A w ogóle sex jest tylko dla dorosłych". Choćbyśmy gardło zdzierali na tłumaczeniu dzieciom - im obrazy zostają. Podobnie jest z Harrym - choć byśmy nie wiem jak tłumaczyli, ogrom zła zostaje... Przeraża mnie sarkazm, z jakim niektórzy podeszli do tematu. Zupełnie jakby nie uświadamiali sobie jak wielka walka się toczy... Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła. 1 Tesaloniczan 5:22 Czy przeczytanie Harrego jest tak ważne, że zaryzykuję duchowość swoich dzieci? |
||||||||||
