Anonymous - 2014-02-15, 15:06 Temat postu: Jak radzić sobie z bólem, cierpieniem? Każdy z nas ma swoją historię ból, cierpienie. Szukam ukojenia w modlitwie. Ale automatycznie wstaje, jem itd. Ciągle gdzieś z tyłu głowy słyszę że to nie tak powinno być. Rzadko się uśmiecham. Kiedyś lubiłam sport biegi , nawet mam parę medali . Teraz przebiegnę kawełek i odpuszczam. Lubiłam czytać książki a teraz rzucam w kąt.Zatraciłam jakoś radość życia. JAK RADZICIE SOBIE KIEDY DUSZA BOLI? Pytam nie tylko w sensie duchowym, ale także tak na zwykły szary dzień. Anonymous - 2014-02-15, 15:29 W innym watku Filomena "pojechała" poezją to i ja zapodam, apropo Twojego pytania: ................... WSZYSTKIE CHWYTY DOZWOLONE Chwytam się różnych rzeczy, śniegu, drzew, niepotrzebnych telefonów, czułości dziecka, wyjazdów, wierszy Różewicza, snu, jabłek, porannej gimnastyki, rozmów o błogich własnościach witamin, wystaw awangardowej sztuki, spacerów na kopiec Kościuszki, polityki, muzyki Pandereckiego, żywiołowych katastrof w obcych krajach, rozkoszy moralności i rozkoszy niemoralności, plotek, zimnego tuszu, zagranicznych żurnali, nauki włoskiego języka, sympatii dla psów, kalendarza. Chwytam się wszystkiego, żeby się nie zapaść w przepaść. (Anna Świrszczynska) Anonymous - 2014-02-15, 16:25 potrzeba czasu jestes po traumatycznym przejściu i błędem jest myslenie, że to tak łatwo mija teraz jest moment zatrzymania- psychologia mówi, że bardzo ważny w zyciu może trwać krócej lub dłużej, ale to sprawa indywidualna tez byłam bardzo aktywna sportowo- po traumie nie miałam zupełnie siły , jakby mój organizm odmówił działania, choc w głowie bardzo chciałam minęło 1,5 roku- i sily wracają, wracam do "żywych" brac dzien jaki jest, chwytac się drobnostek, a zycie samo Cie wciagnie a jak juz "załapiesz" wszystko potoczy się dalej na mojej drodze stanęli też odpowiedni ludzie, miałam szczescie no i oczywiście modlitwa Anonymous - 2014-02-15, 17:22 Jestem typem człowieka milczącego, z natury zamkniętego. Mało mi pomaga psycholog, psychiatra. Dlatego Pytam jak Wy radzicie sobie aby nie spaść w przepaść? Anonymous - 2014-02-15, 18:30 sama sobie nie poradzisz moim zdaniem,trudne chwile nie sa budujące.Bez wsparcia zaufanych ludzi(przyjaciół,wspólnoty) i specjalistów bedzie ciezko.Jeżeli jednak wybierasz samotnośc to najpiekniejsza relacja to relacja z Bogiem,Bóg mówi do nas w ciszy tylko trzeba sie na jego działanie otworzyc. 
Anonymous - 2014-02-15, 21:01 Moniczka, ja próbowałam "zabić" czas. Wszystkim. Zapisałam się na kroki (to trochę czasu zajmuje), na studia (a co tam, że mam już jakieś tam kierunki pokończone), biegałam (dla siebie i robiłam pielgrzymki biegowe, w intencjach kogoś - był cel to łatwiej się biegło), chodziłam na terapię, robiłam wszystkie możliwe kursy. No i przede wszystkim modlitwa - jak mi "głupoty po głowie chodziły" to różaniec (to rada prowadzącej kroki, cudna, działająca, więc polecam) Najbardziej mi pomogła modlitwa Anonymous - 2014-02-15, 22:03 Mi pomagają dzieci.. Wiem, że dla nich muszę wstać rano z łóżka, muszę poświęcić im czas.. Gdyby nie moi chłopcy, pewnie byłabym na dnie.. I jeszcze praca - ta zawodowa.. Chociaż na początku kryzysu w pracy nie mogłam skupić się na niczym, to jednak teraz tam zapominam na kilka godzin o problemach.. Anonymous - 2014-02-16, 00:04 Na depresję są dobre śledzie, w ogóle ryby, lubisz? Anonymous - 2014-02-16, 12:26
Anonymous - 2014-02-16, 12:42 Tak jem ryby i śledzie też. Anonymous - 2014-02-16, 18:46 Na nasz nastrój ma wpływ poziom serotoniny , taki hormon. Jego poziom obniża się pod wpływem długotrwałego stresu. A jak jest niski poziom serotoniny to pojawia się depresja. Serotonina produkowana jest z aminokwasu tryptofan , który jest przekazywany przez pożywienie , m.in. jest obecny w rybach. Anonymous - 2014-02-16, 22:24
Moniko! To co mnie ocalilo; 1. Codzienna Msza Święta i czynny udział. 2. 30min biegu 3x w tygodniu (ustawiam w komórce i biegam chce nie chce - no way) / silownia/ basen. 3. Praca. 4. Spotkania z dziećmi - one mnie potrzebuja, potrzebują też tego żebym jezeli teraz nie mogę z nimi być w pelni, że w przyszłości będę mógł im pomóc (a do tego trzeba zdrowia). 5. Zrobilem sobie prawko na motocykl, kupilem motocykl i jezdze na nim. "7" jest moja El-Gd  - wtedy trzeba sie trzymać i nie myśli się za duzo.
6. Zaufanie w Bożą obecność i Boży plan co do mojej osoby / oddanie mu każdej chwili swojego życia. 7. Obecność w spotkaniach Sychara 8. Słuchanie fajnych audycji w radiu R
9. Wypady w ciekawe miejsca zarowno w ramach urlopu jak i obowiazkow zawodoych (np. Dhaka - bardzo ciekawe miejsce i uczy pokory jak widzi sie ludzi lezacych na ulicy). 10. Pomoc słabszym od nas i tym ktorzy oczekuja takiej pomocy (lub nie np. pijany czlowiek lezacy na ulicy) - szukac takich osob, ktorym mozemy pomoc. 11. Są osoby, które potrzebuja naszej pomocy - wystarczy się rozejrzeć. 12. Brać udział w imprezach (nawet jak czujemy się fatalnie i nam się nie chce). 13. Polacam szczere rozmowy z osobami ktore przezyly cos podobnego - moze psycholog. 14. Szukamy pozytywów w życiu (hmmm piszesz że możesz chodzić !!! jest wiele osób dla ktróych jest to duży problem) Generalnie wychodzimy na zewnątrz. To tak po krótce. 
Anonymous - 2014-02-16, 22:49
To możemy razem pojeździć na 7-ce- właśnie zmieniłem na K 1200 S :) |
||||||||||||||
