Anonymous - 2014-02-12, 11:29 I jeszcze jedno - najważniejsze - wspólne stanowisko musi być zgodne z prawdą... jeśli mama chce odejść - mówi, że ona chce odejść, a nie że rodzice ustalili... jeśli tata porzuca rodzinę, ma powiedzieć, że to czyni, a jeśli mam chce trwać i ratować to ma powiedzieć, czego chce ... Stanąć w problemie, to przede wszystkim stanąć w prawdzie - i nie chodzi o przerzucanie winy... obwinianie, tylko o swoje twarde przemyślane stanowiska - nie emocjonalne reakcje (wszystko też zależy jak głęboko w temacie są już dzieci, w jakim są wieku) ... Wszystko am być przemodlone i zaufane Bogu. Anonymous - 2014-02-12, 11:44 Ja na miejscu rodzica 'odchodzącego' wystąpił bym do dzieci o zgodę na rozbicie rodziny. Anonymous - 2014-02-12, 11:45 Ja wystąpiłam, mąż zgody nie uzyskał !!! Myślisz, że pomogło? Anonymous - 2014-02-12, 12:02 A nie lepiej pójść do doświadczonego psychologa i porozmawiać o tym co w całym zamieszaniu robić i mówić, aby minimalizować dzieciom traumę? Mówienie "lepiej aby mąż/żona nie odchodził ", albo "rozstanie dla dzieci jest złem" jest prawdą, ale co z takiego mówienia przychodzi, jeśli fakty są jakie są. Anonymous - 2014-02-12, 12:02 Rodzic odchodzacy nie powie dzieciom że ich porzuca. Myślisz, że takie słowa są dobre dla dziecka czy po prostu satysfakcjonujące dla rodzica, który pozostaje (z reguły matki). Sprawa separacji/porzucenia/rozwodu jest pomiędzy dorosłymi osobami. Anonymous - 2014-02-12, 12:03
nutka- Ty wystąpiłas w imieniu męża ? 
[ Dodano: 2014-02-12, 12:05 ]
Dlaczego napisałaś "z reguły matki? " Anonymous - 2014-02-12, 12:12 Ja wystąpiłam do męża, aby porozmawiał z dziećmi - czy one też widzą jego "konieczność" wyprowadzenia się z domu (dzieci lat 23 i 14 wtedy), odbyły się rozmowy męża, z każdym dzieckiem pojedynczo, odbyło się wiele rozmów rodzinnych - czyli wszyscy czworo ... argumentacje, spojrzenie z każdej strony... co zyskamy, co tracimy, plusy (minimalne tylko i wyłącznie dla niego) i minusy (wszystko mówiło o tym, aby został), program naprawczy, co komu nie odpowiada, ale mąż nie potrafił sam się określić czego on potrzebuje, czego chce... Mimo wzbudzanej nadziei, mimo przekonania wszystkich dookoła, że nasza rodzina powinna dalej istnieć, i nawet stwierdzenia dzieci, że one to nawet uważają, że Tata nadal mnie kocha... porzucił nas... kontakty z dziećmi ograniczył do minimum, stara się pamiętać o okazjach i dać jakiś upominek (niestety nie trafia z tym do dzieci - one chcą ojca a nie prezentów)... Ma swój świat wg swoich dziwnych aspołecznych zasad... i oczywiście "nikt go nie rozumie", "wszyscy są przeciwko niemu", "na pewno tylko chcą jego kasy", "nic nie będzie robił jak mu mówią" "wszystko po swojemu", "on żadnej pomocy nie potrzebuje""on wie najlepiej".... no czyli bunt nastolatka w kryzysie wieku średniego ! Klasyka? Anonymous - 2014-02-12, 12:20 Moi drodzy , przyznanie kto odchodzi , czyja wina jest niczym w momencie, gdy dzieci stosuje się jak kartę przetargową w czasie rozwodu. Nie patrząc na ich odczucia, uczucia, emocje manipuluje się nimi dla odegrania się na żonie/mężu... Rodzic , który dostaje opiekę nad dziećmi pomawia współmałżonka , wymyśla kłamstwa na jego temat i wmawia dzieciom jak zły jest tata/mama... Nie mówiąc już o dwóch postawach , gdy współmałżonek , z którym zostają dzieci zabrania, uniemożliwia widzenia( nawet zasądzone sądownie) , odcina wszelkie kontakty rodzic-dziecko.... I druga o 180 st. sytuacja , gdy matka/ojciec całkowicie odcina się od dzieci. Nie dba o widzenia, unika kontaktu .... Uważam ,że to jest prawdziwy dramat niedojrzałości małżonków w kryzysie, w czasie separacji lub rozwodu oraz dramatu dzieci, które dostały od ,, kochających,, je rodziców traumę na całe życie... Nie jestem za tym by pytać dzieci o zgodę rozejścia się, o wybór , z którym rodzicem chce zostać bo postawione są one w stan wyboru. To zbyt ciężkie dla dzieci... Konsekwencje mogą być takie,że to dzieci w swoich sumieniach czuja się winne za rozpad rodziny... że mama i tata pokłócili się przez nich.... I dopowiedzcie sobie jaki wpływ na dalsze ich życie, na dorosłość będą miały takie sytuacje i wprowadzanie ich w tak bolący temat jak rozpad rodziny. Rodziny, w której czuli się bezpiecznie, w której czuli stabilność, miłość... Kochani , uważajmy na takie rozmowy , albo skonsultujmy je najpierw z psychologiem dziecięcym... Wiecie jak to jest gdy w nas działają emocje,żal, smutek, złość i inne złe odczucia, a przecież są podczas gdy rozsypuje nam się rodzina , życie i świat... Możemy świadomie lub nie zaszkodzić bardziej naszym dzieciom niż im pomóc.... Anonymous - 2014-02-12, 12:33
Dziękuję Ci Kingo za wyszczególnienie tych punktów. Ja też sobie taką listę zrobiłam, tylko że krótszą. Taką "po ludzku", czyli bez dwóch pierwszych punktów. Bardzo Ci dziękuję raz jeszcze właśnie za te dwa pierwsze punkty. Co prawda w moim przypadku rozmowa z dziećmi (chyba) nie będzie dotyczyła odejścia rodzica, tylko innej, także dużej zmiany w ich życiu i w życiu małżeńskim nas rodziców. Na razie totalnie mnie to przerasta, i dlatego cieszę się, że mam już na swojej liście te dwa punkty :) Zgadzam się też z heleną. Uważam, że pomoc psychologa dziecięcego w takiej sytuacji jest obowiązkiem spoczywającym na rodzicach. Psychika dziecka jest czymś naprawdę innym od psychiki dorosłego - a już przecież dorośli sami sobie nie radzą ze sobą w takich sytuacjach. Uwaga więc na zranienia dzieci! Nawet mimochodem, nawet "niechcący".. Uwaga na zranienia będące efektem próby ochronienia ich przed czymś co wydaje nam się w danym momencie bolesne. Wywołać w dziecku poczucie WINY, STRACHU jest bardzo łatwo. To się dzieje niepostrzeżenie. I bardzo trudno potem to usunąć......... 
Potem dziecko żyje z tym długie lata nie radząc sobie. Uważajmy. I módlmy się, i zapewnijmy dzieciom opiekę psychologiczną. I znów się módlmy za nasze dzieci. Anonymous - 2014-02-12, 12:36 KN... pamiętaj jedną zasadę - jak piękniej Ty byś tego nie ujęła, jak nie delikatniej, lepiej dla dzieci... niech mówi ten kto zgrzeszył, albo ma zamiar zgrzeszyć ... To też ważne !!! Anonymous - 2014-02-12, 12:41 Tak, też tak uważam. Ale do tego trzeba zgodności dwóch zainteresowanych stron. Jednak mój mąż, gdy rozważał odejście od rodziny, absolutnie nie chciał się zgodzić na taką formę rozmowy i taką treść dzieciom przekazaną. Uważał, że on nie porzuca dzieci tylko żonę. Dzieci by nie porzucił nigdy. To jego słowa. Sądzę, że gdyby doszło do jego wyprowadzki i opuszczenia domu, nie zgodziłby się na powiedzenie dzieciom wprost że odchodzi. Ubrałby to w słowa ochronne, że się wyprowadza, ale dalej je kocha. Ja nie wiem czy wtedy bym ingerowała w to. To bardzo trudne. Anonymous - 2014-02-12, 12:41 nutka Popatrz na Waszą sytuację. Rozmawialiście razem, wprowadzając w to dzieci, które przekonywały ojca i zapewne prosiły o pozostanie... Efekt - i tak nas opuścił - jak piszesz. Czy pomyślałaś jak dzieci mogły to odebrać ? ... np.że zbyt mało się starały , że nie zrobiły może wszystkiego by został , albo że zrobiły coś nie tak bo wyprowadził się po rozmowie... Nie oceniam tylko sugeruję co mogą mieć w głowach dzieci... Porozmawiaj z nimi byś odczuła,że nie czują się winne wyprowadzki taty bo nie sprawdziły się w roli negocjatorów... Anonymous - 2014-02-12, 12:42
Rozmowy w 4ke o plusach i minusach decyzji o rozwodzie? hmmm Dzieci nie powinny byc negocjatorem pomiędzy rodzicami, bo ich i bez tego sytuacja przerasta. Anonymous - 2014-02-12, 12:46 o chęci wyprowadzki z domu męża... z powodu: "wiecie jaka jest mama" (?????) ...wtedy dzieci zapytały tylko czy Tata chce rozwodu, wtedy tata powiedział, że rzucił tak tylko w złości, bo mama powiedziała, że nie wyrazi zgody, więc on pokaże, że będzie tak jak on chce ... tylko tyle padło w tych wszystkich rozmowach o rozwodzie... |
||||||||||||||
