[katalotka72]

przeczytaj wątek eplk (chyba nie przekręciłam), u niej też mąż zaczął zachowywać się bardzo "dziwnie", spowodował u niej huśtawki nastroju i niepokój, daj Panie Boże żeby finał u Was był też pomyślny (mam nadzieję, że u nich pomalutku wszystko się układa), podobne dylamaty i pytania zadawała jak Ty, może warto żebyś tam zajrzała??

przeczytaj wątek eplk (chyba nie przekręciłam), u niej też mąż zaczął zachowywać się bardzo "dziwnie", spowodował u niej huśtawki nastroju i niepokój, daj Panie Boże żeby finał u Was był też pomyślny (mam nadzieję, że u nich pomalutku wszystko się układa), podobne dylamaty i pytania zadawała jak Ty, może warto żebyś tam zajrzała??

[Jacek-sychar]

Angeliko

Bardzo fajnie, że zaczął się tak zachowywać. Ale czy to o czymś świadczy?
Może być to zasłona dymna, przed czymś co szykuje, a chce uśpić Twoją czujność. Może zrozumiał, że robi źle. Może dopadły go wyrzuty sumienia i próbuje się w ten sposób usprawiedliwić. Może ...

Rób swoje i nie podejmuj pochopnych decyzji na podstawie tej zmiany w jego zachowaniu. Jak nie będzie to chwilowa zmiana, to jest na nadzieja na poprawę. Czas pokaże.

Pozdrawiam

Angeliko

Bardzo fajnie, że zaczął się tak zachowywać. Ale czy to o czymś świadczy?
Może być to zasłona dymna, przed czymś co szykuje, a chce uśpić Twoją czujność. Może zrozumiał, że robi źle. Może dopadły go wyrzuty sumienia i próbuje się w ten sposób usprawiedliwić. Może ...

Rób swoje i nie podejmuj pochopnych decyzji na podstawie tej zmiany w jego zachowaniu. Jak nie będzie to chwilowa zmiana, to jest na nadzieja na poprawę. Czas pokaże.

Pozdrawiam

[Angelika21k]

[Angelika21k]

[Angelika21k]

A dalej niestety po staremu ...

Mąż ciągle się spotyka z inną kobietą. Ponieważ nie mieszka ona w naszym mieście, to co jakiś czas znajduje powód w postaci "delegacji służbowej" do tego miasta. Teraz właśnie jest w takiej delegacji Czyli te miłe zachowanie raczej nic nie znaczyło
Na szczęście to już nie boli tak mocno. Mogę o tym myśleć bez rozpaczy, gniewu, złości. Chyba mogę, bo czasami te uczucia się pojawiają:-(

Choć ból w sercu jest, że ta kobieta liczy się dla niego tak mocno, że do niej jeździ i znajduje preteksty w tym celu.

Zastanawiam się, zwłaszcza przed Świętami, czy jest sens trwać i wierzyć w to małżeństwo:-( Czy może sobie odpuścić? Dlaczego ja mam trwać, cierpieć, gdy mój mąż przeżywa "motylki w brzuchu" i nie widzi w tym nic złego, że tyle osób wokół niego cierpi (bo to nie tylko ja, ale i jego i moja rodzina). Gdy on mówi, że teraz nie będzie "układny", "grzeczny", "miły", bo zawsze taki według siebie był i teraz chce być "egoistą" i myśleć o sobie:-(

A u mnie ... Ostatnio próbuję pracować nas swoimi emocjami i problemami z sobą, które zaczęły się długo przed kryzysem. Wiele rzeczy się dowiaduję od osób z którymi nad tym pracuję i do wielu wniosków też sama dochodzę. Na jednej z sesji dowiedziałam się, że jest "niesamowite", że po tylu przeżyciach (długotrwałe problemy w firmie, starania o dziecko, kryzys małżeński) i tak nieźle sobie daję radę:-) - co było bardzo pocieszające. Ale też usłyszałam, że całkowicie zaniedbałam własne potrzeby, że nie myślałam i nie myślę o sobie a tylko o tym co powie/zrobi/pomyśli mój mąż i że zamiast mówić ciągle o nim powinnam zacząć mówić o sobie:-) i dbać o siebie od strony psychicznej i fizycznej. To też strasznie zaniedbałam. I jest w tym wiele mojej winy, bo gdy mąż wyciągał mnie na jakieś aktywności fizyczne to ja nie chciałam (jestem typem, który woli siedzieć z książką). I zemściło się to na mnie podwójnie, problemy ze zdrowiem i przekonanie męża, że nie chcę z nim spędzać czasu:-( Teraz to nadrabiam, ale sama:-(

To tyle.. Dzisiaj jakoś musiałam sobie podsumować mój stan, bo ciężko jakoś przed Świętami i ze świadomością, że mąż wybiera kogoś innego...

A dalej niestety po staremu ...

Mąż ciągle się spotyka z inną kobietą. Ponieważ nie mieszka ona w naszym mieście, to co jakiś czas znajduje powód w postaci "delegacji służbowej" do tego miasta. Teraz właśnie jest w takiej delegacji Czyli te miłe zachowanie raczej nic nie znaczyło
Na szczęście to już nie boli tak mocno. Mogę o tym myśleć bez rozpaczy, gniewu, złości. Chyba mogę, bo czasami te uczucia się pojawiają:-(

Choć ból w sercu jest, że ta kobieta liczy się dla niego tak mocno, że do niej jeździ i znajduje preteksty w tym celu.

Zastanawiam się, zwłaszcza przed Świętami, czy jest sens trwać i wierzyć w to małżeństwo:-( Czy może sobie odpuścić? Dlaczego ja mam trwać, cierpieć, gdy mój mąż przeżywa "motylki w brzuchu" i nie widzi w tym nic złego, że tyle osób wokół niego cierpi (bo to nie tylko ja, ale i jego i moja rodzina). Gdy on mówi, że teraz nie będzie "układny", "grzeczny", "miły", bo zawsze taki według siebie był i teraz chce być "egoistą" i myśleć o sobie:-(

A u mnie ... Ostatnio próbuję pracować nas swoimi emocjami i problemami z sobą, które zaczęły się długo przed kryzysem. Wiele rzeczy się dowiaduję od osób z którymi nad tym pracuję i do wielu wniosków też sama dochodzę. Na jednej z sesji dowiedziałam się, że jest "niesamowite", że po tylu przeżyciach (długotrwałe problemy w firmie, starania o dziecko, kryzys małżeński) i tak nieźle sobie daję radę:-) - co było bardzo pocieszające. Ale też usłyszałam, że całkowicie zaniedbałam własne potrzeby, że nie myślałam i nie myślę o sobie a tylko o tym co powie/zrobi/pomyśli mój mąż i że zamiast mówić ciągle o nim powinnam zacząć mówić o sobie:-) i dbać o siebie od strony psychicznej i fizycznej. To też strasznie zaniedbałam. I jest w tym wiele mojej winy, bo gdy mąż wyciągał mnie na jakieś aktywności fizyczne to ja nie chciałam (jestem typem, który woli siedzieć z książką). I zemściło się to na mnie podwójnie, problemy ze zdrowiem i przekonanie męża, że nie chcę z nim spędzać czasu:-( Teraz to nadrabiam, ale sama:-(

To tyle.. Dzisiaj jakoś musiałam sobie podsumować mój stan, bo ciężko jakoś przed Świętami i ze świadomością, że mąż wybiera kogoś innego...

[Angelika21k]

Ostatnio często piszę... ale codziennie dopadają mnie jakieś przemyślenia.
Przepraszam wszystkich za te słowotoki, ale dzięki nim udaje mi się uspokoić emocje i uczucia...

Dzisiaj chciałoby się powiedzieć "chol...ra"... Z prostej rozmowy z mężem, zeszliśmy na sprawy osobiste (niestety z mojej winy). Powiedziałam mu, że nie podoba mi się, że te Święta nie spędzamy jako rodzina, że jedzie spędzać je z inną kobietą, że nie zamierzam naciskać (ale chyba naciskałam samą rozmową), ale dla mnie jest mężem i to z naszym synem tworzymy rodzinę. Staram się postępować zgodnie z Dobsonem, ale nie wiem czy nie przesadzam. Ale mężowi nie podobają się takie słowa i się na nie "obrusza":-(

I tak od słowa do słowa znowu zeszło na nasz kryzys i jego powody. I znowu usłyszałam, że to on od 5 lat scalał naszą rodzinę i się starał, że zaciskał zęby i dawał się kopać:-( Usłyszałam, że nawet nasz syn był niespokojny, bo nie wiedział co się dzieje w naszym małżeństwie i dopiero kiedy on odszedł to syn się uspokoił... bo odzyskał oboje rodziców.
Nie wiem co siedzi w głowie mojego męża, co on ma na myśli, dlaczego tak mówi. To tak jakby nasza rodzina była patologiczna. A ja na palcach jednej ręki mogłabym policzyć nasze kłótnie w okresie ostatnich 5 lat. I znowu, chociaż to mąż odszedł i związał się z inną kobietą, to tylko ja się czuje winna tej sytuacji, jakbym była jakimś potworem w małżeństwie z którym nie mógł wytrzymać To jest taki ciągle powracający temat, że to mój mąż był biedny i nieszczęśliwy w małżeństwie (nigdy nie dał mi tego bezpośrednio odczuć!!) a to we mnie wzbudza ogromne poczucie winy, że ja nie dość się starałam, że nie widziałam jego potrzeb (choć wydaje mi się, że starałam się jak mogłam).

Mąż stwierdził też, że ma dość poniżania, kopania, nie dbania o siebie i własne potrzeby... Mam wrażenie, że między nami ciągle nie ma słuchania drugiej osoby, że mąż nie widzi w ogóle tego jak mi też było ciężko przez ostatnie 5 lat z powodu problemów finansowych.

Ciągle chyba stoimy po przeciwnych stronach barykady. Bo ja dostrzegam swoje błędy w małżeństwie i się do nich przyznaję i podaję powody dla których tak a nie inaczej się zachowywałam. Wiem, że byłam skierowana do siebie i w pewnych sytuacjach bierna (gdy np.: nie chciałam z mężem pójść na spacer).
Mój mąż nie miał dobrego kontaktu z ojcem, a wręcz często powtarzał, że dla niego ojciec może nie istnieć i dlatego bardzo mocno jest związany z synem, który jest dla niego na pierwszym miejscu.
Ja to widziałam i akceptowałam, chociaż czasami było ciężko widzieć jak jestem pomijana w tej relacji i może z tego powodu czasami się dystansowałam (czułam się czasami tak jak mąż, gdy żona urodzi dziecko i się jemu całkowicie poświęca).
Ale ciężko jest ciągle słyszeć takie oskarżenia ze strony męża. Tyle spotkać na terapii i ciągle to ja jestem "winna" i to ja spowodowałam rozpad naszego małżeństwa:-( Obawiam sie, że dopóki mąż tkwi w takim stanie, nie jesteśmy w stanie się porozumieć.

Staram się zrozumieć, że nie mam wpływu na zachowanie męża, na jego myśli, na to co robi, że nie powinnam oglądać się na niego i zadbać o siebie, o swoje potrzeby i nie uzależniać swojego życia od męża. Ale jest ciężko podchodzić do tego spokojnie. Odnawiam NP - nie w intencji powrotu, ale nawrócenia męża i zrozumienia, że za kryzys odpowiadają dwie osoby. Przez większość czasu wierzę, że możemy jeszcze być razem, że Bóg pozwoli nam na to, że teraz musimy po prostu odnaleźć siebie, ale po takich rozmowach moja wiara upada

Ostatnio często piszę... ale codziennie dopadają mnie jakieś przemyślenia.
Przepraszam wszystkich za te słowotoki, ale dzięki nim udaje mi się uspokoić emocje i uczucia...

Dzisiaj chciałoby się powiedzieć "chol...ra"... Z prostej rozmowy z mężem, zeszliśmy na sprawy osobiste (niestety z mojej winy). Powiedziałam mu, że nie podoba mi się, że te Święta nie spędzamy jako rodzina, że jedzie spędzać je z inną kobietą, że nie zamierzam naciskać (ale chyba naciskałam samą rozmową), ale dla mnie jest mężem i to z naszym synem tworzymy rodzinę. Staram się postępować zgodnie z Dobsonem, ale nie wiem czy nie przesadzam. Ale mężowi nie podobają się takie słowa i się na nie "obrusza":-(

I tak od słowa do słowa znowu zeszło na nasz kryzys i jego powody. I znowu usłyszałam, że to on od 5 lat scalał naszą rodzinę i się starał, że zaciskał zęby i dawał się kopać:-( Usłyszałam, że nawet nasz syn był niespokojny, bo nie wiedział co się dzieje w naszym małżeństwie i dopiero kiedy on odszedł to syn się uspokoił... bo odzyskał oboje rodziców.
Nie wiem co siedzi w głowie mojego męża, co on ma na myśli, dlaczego tak mówi. To tak jakby nasza rodzina była patologiczna. A ja na palcach jednej ręki mogłabym policzyć nasze kłótnie w okresie ostatnich 5 lat. I znowu, chociaż to mąż odszedł i związał się z inną kobietą, to tylko ja się czuje winna tej sytuacji, jakbym była jakimś potworem w małżeństwie z którym nie mógł wytrzymać To jest taki ciągle powracający temat, że to mój mąż był biedny i nieszczęśliwy w małżeństwie (nigdy nie dał mi tego bezpośrednio odczuć!!) a to we mnie wzbudza ogromne poczucie winy, że ja nie dość się starałam, że nie widziałam jego potrzeb (choć wydaje mi się, że starałam się jak mogłam).

Mąż stwierdził też, że ma dość poniżania, kopania, nie dbania o siebie i własne potrzeby... Mam wrażenie, że między nami ciągle nie ma słuchania drugiej osoby, że mąż nie widzi w ogóle tego jak mi też było ciężko przez ostatnie 5 lat z powodu problemów finansowych.

Ciągle chyba stoimy po przeciwnych stronach barykady. Bo ja dostrzegam swoje błędy w małżeństwie i się do nich przyznaję i podaję powody dla których tak a nie inaczej się zachowywałam. Wiem, że byłam skierowana do siebie i w pewnych sytuacjach bierna (gdy np.: nie chciałam z mężem pójść na spacer).
Mój mąż nie miał dobrego kontaktu z ojcem, a wręcz często powtarzał, że dla niego ojciec może nie istnieć i dlatego bardzo mocno jest związany z synem, który jest dla niego na pierwszym miejscu.
Ja to widziałam i akceptowałam, chociaż czasami było ciężko widzieć jak jestem pomijana w tej relacji i może z tego powodu czasami się dystansowałam (czułam się czasami tak jak mąż, gdy żona urodzi dziecko i się jemu całkowicie poświęca).
Ale ciężko jest ciągle słyszeć takie oskarżenia ze strony męża. Tyle spotkać na terapii i ciągle to ja jestem "winna" i to ja spowodowałam rozpad naszego małżeństwa:-( Obawiam sie, że dopóki mąż tkwi w takim stanie, nie jesteśmy w stanie się porozumieć.

Staram się zrozumieć, że nie mam wpływu na zachowanie męża, na jego myśli, na to co robi, że nie powinnam oglądać się na niego i zadbać o siebie, o swoje potrzeby i nie uzależniać swojego życia od męża. Ale jest ciężko podchodzić do tego spokojnie. Odnawiam NP - nie w intencji powrotu, ale nawrócenia męża i zrozumienia, że za kryzys odpowiadają dwie osoby. Przez większość czasu wierzę, że możemy jeszcze być razem, że Bóg pozwoli nam na to, że teraz musimy po prostu odnaleźć siebie, ale po takich rozmowach moja wiara upada

[renta11]

Angelika

Smutna prawda jest raczej taka, że Twój mąż zmniejsza sobie poczucie winy przerzucając winę za rozpad małżeństwa na Ciebie. A Ty wchodzisz jak w masło.
A gdyby tak bardzo kochał swojego syna, to nie rozwalałby mu rodziny. I jeszcze bezczelnie twierdzi, że dziecko odżyło.

Nie jest w tym oryginalny.

Mój mąż np. mówił, że "g...łaś mnie 20 lat, a ja trwałem". A na pytanie, gdzie w tym jego: alkoholizm, agresja i chamstwo usłyszałam "Byłem taki, bo z Tobą byłem". Piękne wielopietrowe kontrukcje "to wszystko Twoja wina".

Nie daj się w to wrobić.
Bo jemu tylko ułatwisz życie w matriksie, jaki to on jest fajny i dobry. I jak wszyscy zyskali. A sama wpędzisz się w totalny spadek wartości.
Wiem, bo to przerabiałam.
Skoro rozmowy nic nie dają, to nie rozmawiaj.
Wcześniej czy później on sam dojdzie do swojej winy. Bo sam przed sobą nie ucieknie. Choć bardzo będzie się starał.

Angelika

Smutna prawda jest raczej taka, że Twój mąż zmniejsza sobie poczucie winy przerzucając winę za rozpad małżeństwa na Ciebie. A Ty wchodzisz jak w masło.
A gdyby tak bardzo kochał swojego syna, to nie rozwalałby mu rodziny. I jeszcze bezczelnie twierdzi, że dziecko odżyło.

Nie jest w tym oryginalny.

Mój mąż np. mówił, że "g...łaś mnie 20 lat, a ja trwałem". A na pytanie, gdzie w tym jego: alkoholizm, agresja i chamstwo usłyszałam "Byłem taki, bo z Tobą byłem". Piękne wielopietrowe kontrukcje "to wszystko Twoja wina".

Nie daj się w to wrobić.
Bo jemu tylko ułatwisz życie w matriksie, jaki to on jest fajny i dobry. I jak wszyscy zyskali. A sama wpędzisz się w totalny spadek wartości.
Wiem, bo to przerabiałam.
Skoro rozmowy nic nie dają, to nie rozmawiaj.
Wcześniej czy później on sam dojdzie do swojej winy. Bo sam przed sobą nie ucieknie. Choć bardzo będzie się starał.

[Angelika21k]

[Jacek-sychar]

Angelika

U mnie podobnie żona tłumaczyła, że po naszym rozstaniu dzieciom poprawiło się. Dlaczego? Bo mają więcej miejsca. To, że są rozbite emocjonalnie, to dla niej nie istnieje. Ona się przecież nimi interesuje. Jak kochanek nie ma dla niej czasu, to wydzwania do najmłodszego, który mieszka ze mną, żeby ją odwiedził, bo ona tęskni. Raz nawet zrobiła młodemu test na narkotyki, bo doszły do niej informacje, że coś z nim nie tak.

A teraz najciekawsze. Dlaczego tamtego nie zostawi i nie wróci do rodziny? Bo by go skrzywdziła. Jego tak. Mnie i dzieci nie krzywdzi.

Jednym słowem tłumaczenia małego Jasia, którego złapali na kradzieży zielonych jabłek. Po prostu usprawiedliwia się. Wmawia sobie, że nie jest winna.
Wszystko to oczywiście moja wina.

Nie patrz na to. Patrz na siebie.

Pozdrawiam

Angelika

U mnie podobnie żona tłumaczyła, że po naszym rozstaniu dzieciom poprawiło się. Dlaczego? Bo mają więcej miejsca. To, że są rozbite emocjonalnie, to dla niej nie istnieje. Ona się przecież nimi interesuje. Jak kochanek nie ma dla niej czasu, to wydzwania do najmłodszego, który mieszka ze mną, żeby ją odwiedził, bo ona tęskni. Raz nawet zrobiła młodemu test na narkotyki, bo doszły do niej informacje, że coś z nim nie tak.

A teraz najciekawsze. Dlaczego tamtego nie zostawi i nie wróci do rodziny? Bo by go skrzywdziła. Jego tak. Mnie i dzieci nie krzywdzi.

Jednym słowem tłumaczenia małego Jasia, którego złapali na kradzieży zielonych jabłek. Po prostu usprawiedliwia się. Wmawia sobie, że nie jest winna.
Wszystko to oczywiście moja wina.

Nie patrz na to. Patrz na siebie.

Pozdrawiam

[Angelika21k]

[GosiaH]

[bosa]

Angeliko ,twoja historia jest bardzo podobna do mojej, ale ja nie umiem ubrać tych moich przeżyć ,tak ładnie w słowa jak Ty.Te odczucia, dylematy,to też moje ... Ja już ponad rok borykam się z tym, i widzę ,że żadne prośby ,groźby, czy morały nic nie dają .I podziwiam Cię, bo Twoje przemyślenia po tak krótkim czasie są bardziej dojrzałe niż moje po ponad roku..... ..Trzymaj się .z Bogiem.

Angeliko ,twoja historia jest bardzo podobna do mojej, ale ja nie umiem ubrać tych moich przeżyć ,tak ładnie w słowa jak Ty.Te odczucia, dylematy,to też moje ... Ja już ponad rok borykam się z tym, i widzę ,że żadne prośby ,groźby, czy morały nic nie dają .I podziwiam Cię, bo Twoje przemyślenia po tak krótkim czasie są bardziej dojrzałe niż moje po ponad roku..... ..Trzymaj się .z Bogiem.

[zenia1780]

Fuksjo, wydzieliłam temat dla Ciebie tutaj

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=12330

Fuksjo, wydzieliłam temat dla Ciebie tutaj

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=12330

[Angelika21k]