[Angelika21k]

Witam wszystkich forumowiczów,

przeglądam to forum od dłuższego czasu. W zasadzie od momentu gdy moje małżeństwo znalazło się w kryzysie. Wiele razy chciałam napisać o swojej sytuacji, ale ciągle mnie coś powstrzymywało. Teraz chyba nadszedł ten czas, kiedy muszę komuś o tym opowiedzieć.

Jestem mężatką od 10 lat. Wyszłam za mąż za tego jedynego, wyśnionego faceta. Przez cały czas małżeństwa uważałam, że jestem szczęśliwą żoną. Kilka lat temu wspólnie z mężem otworzyliśmy firmę, był to pomysł męża, do któreg on bardzo mocno dążył. W tym samym czasie urodziło nam się dziecko i dodatkowo w międzyczasie przeprowadziliśmy się do większego mieszkania. Niestety firma nie działała tak jakbyśmy chcieli, co skończyło się problemami finansowymi i ciągłą walką o przetrwanie. Mąż wspinał się na szczyty, żeby to wszystko jakoś poskładać. Starałam się pomagać mu tak jak umiałam, ale w dużej części pracowałam na rzecz firmy bez żadnego wynagrodzenia. Było bardzo ciężko.

To wszystko spowodowało, że coraz gorzej się ze wszystkim czułam. Ostatnie 1,5 roku siadłam fizycznie (notorycznie na wielu kawach dziennie) i psychicznie. Nie dawałam rady z oczekiwaniami męża, pracą w firmie, samą sobą. W dodatku zaczęłam mieć stany lękowe i bać się kontaktów ze światem zewnętrznym, wykonanie telefonu do kogoś zaczęło być dla mnie problemem nie do przeskoczenia. Wycofałam się bardzo mocno, zamknęłam w kokonie a najlepiej czułam się w domu, "na kanapie" - odgrodzona od świata zewnętrznego. A w międzyczasie oszczędzałam na potęgę, żeby nie powiększać naszych długów. Robiłam to kosztem siebie - nowych ciuchów, kosmetyczki, fryzjera, wyjść na miasto... Bezpieczeństwo finansowe to była moja obsesja. No i jeszcze podjęliśmy starania o drugie dziecko. W tym stresie niestety nic nie wychodziło. Jednym słowem byłam na skraju załamania i o wszystko obwiniałam siebie.

Myślałam jednak, że mam przy sobie kochającego męża, który pomoże mi przejść ten trudny okres. Niestety mąż z dnia na dzień powiedział, że już nie może tak żyć i ma dość. To było mniej więcej w połowie maja. Od tego momentu jesteśmy w kryzysie. Poszliśmy na terapię dla par i na początku myślałam, że ona coś nam da. Dała nam tylko tyle, że nauczyliśmy się ze sobą rozmawiać, bez przerzucania się oskarżeniami. Mąż od początku zaznaczał, że nie wie po co chodzi na terapię, ja że chcę naprawić małżeństwo. Na terapii jednak rozmawialiśmy przede wszystkim o mężu i skupialiśmy się na tym, co jemu nie odpowiadało w małżeństwie. Dowiedziałam się wielu rzeczy o sobie, często bardzo przykrych. Najbardziej bolało jednak to, że mąż wcześniej nie mówił mi o tym co go boli w małżeństwie, bo uważał, że skoro kocha, to nie może mnie ranić.

Na terapię chodzimy od końca czerwca. Ale zamiast przynosić jakieś pozytywne efekty, jest coraz gorzej. Mąż w połowie wakacji wyprowadził się z domu a jego dystans do mnie ciągle się zwiększał. Wyprowadzka została nie zauważona przez dziecko, bo akurat był na wakacjach. We wrześniu mąż wrócił do domu, ale na krótki czas i znowu się wyprowadził. Ukrywamy to przed dzieckiem, rano mąż przyjeżdża przed pobudką syna a wieczorem zostaje aż syn zaśnie. I tak to trwa.

Dowiedziałam się, że w trakcie naszego chodzenia na terapię, w wakacje zaczął się spotykać z inną kobietą. Wyszło to na jaw przez przypadek, bo dostał smsa, akurat wtedy gdy stałam przy jego telefonie. Ja przez ten czas nawet nie próbowałam go śledzić, kontrolować, sprawdzać poczty, telefonu - bo uważałam, że w małżeństwie trzeba uczciwie podchodzić do tej drugiej strony. Ufałam mężowi a on mnie w tym zaufaniu zawiódł. Najbardziej boli, że mąż oszukiwał mnie i terapeutów. Gdy robił "wiwisekcję" mojej osoby na terapii i obarczał mnie winą o wszystko co się stało w naszym małżeństwie, równocześnie potajemnie sobie romansował. Gdy oskarżał mnie, że nie dość starałam się o dziecko, że nie czuł się kochany przeze mnie w małżeństwie, równocześnie się spotykał z inną kobietą. Nie wiem jaki więc był cel tej terapii. Stwierdził później nawet, że ta osoba pomogła mu przejść przez koszmar kryzysu i go pocieszała. To po co chodził na terapię? W dodatku na samym początku naszego kryzysu poprosił mnie, żebym nikomu o naszych problemach nie mówić. Ja, choć było mi ciężko, dostosowałam się do jego prośby. Byłam lojalna i nie mówiłam o tym nikomu, nawet mojej rodzinie. A on nie potrafił się równie lojalnie w stosunku do mnie zachować i opowiedział o naszych problemach osobie zupełnie obcej:-(

Ja ze swojej strony starałam się uczciwie przejść terapię i to co się na niej dowiedziałam, wcielać w życie. Niektóre, a nawet wiele, z zarzutów męża uznałam od razu za słuszne i starałam się od razu to naprawić. Dla mnie terapia była i jest szansą na poradzenie sobie z problemami, które miałam już przed kryzysem. Staram się zmieniać i brać życie w swoje ręce. Robię to dla siebie, ale czytając forum, wiem też, że aby naprawić małżeństwo trzeba zacząć od siebie. Niestety mąż tak nie myśli. Uważa, że zmienianie siebie jest sztuczne i że jest to udawanie. Idzie też coraz dalej w dystansowaniu się ode mnie mówiąc, że już nic do mnie czuje, że mnie nie kocha. Podejrzewam, że to emocje i uczucia związane z tą trzecią, każą tak mu mówić. Ale może się mylę.

Gdy odkryłam tego smsa, mieliśmy dużo rozmów, i o dziwo, w tym momencie mąż prawie się zgodził na to aby spróbować naprawiać małżeństwo. Zmniejszył się dystans, zaczęliśmy rozmawiać o przyszłości i o tym co musimy zrobić, aby poukładać nasze życie na nowo. Ja byłam skłonna wybaczyć mu to co zrobił i zrozumieć jego postępowanie. Niestety ta chęć z jego strony przetrwała kilka dni, po kilku dniach doszedł do wniosku, że chciał, ale się źle czuje bo nic nie czuje i znowu czuje się zmasakrowany, bo nie chce udawać.

Jednym słowem nie wiem co będzie z naszym małżeństwem. Nie wiem co robić. Kocham męża i zależy mi na nim. Ale mąż chyba jest teraz w takim stanie, w którym mnie nie kocha i nie chce być ze mną. Choć jeszcze w maju było całkiem inaczej bo realnie staraliśmy się o dziecko:-( Nie widzi też szansy na naprawę naszego małżeństwa, zresztą widać to po terapii, z której chyba tylko ja wynoszę jakieś wnioski a mąż znajduje ciągle na niej jakieś moje przewinienia i raczej nie widzi, że współodpowiedzialność za nasze problemy w małżeństwie ponosimy oboje. Boję się, że jednak odejdzie, że nie liczy się dla niego nasze małżeństwo i rodzina, a także to jak całą sytuację przeżyje nasz synek. Znając jeszcze charakter męża, jest bardzo uparty, musi postawić na swoim i nawet jak podejmie błędne decyzje, to ich nie cofa, mam wrażenie, że wszystko jest już "pozamiatane".

Staram się zrozumieć całą tą sytuację. Wiem, że ten kryzys był mi potrzebny, bo gdyby nie on to chyba całkowicie bym się poddała i załamała nerwowo. Co prawda prawie mnie "dobił", ale bez osiągnięcia dna nie można się odbić. Teraz próbuję powoli siebie wyprostowywać - począwszy od kwestii zdrowotnych, po zajęcie się sobą i zadbanie o siebie.

Niestety trochę czasu mi to zajęło, na początku kryzysu i nawet w trakcie starałam się nie zamęczać męża rozmowami, ale nie zawsze to wychodziło. W dodatku atakowałam go w miejscach do tego nie odpowiednich, jak w samochodzie. Mam wrażenie, że za mocno naciskałam, drążyłam, chciałam się dowiedzieć dlaczego ma dość. Nie próbowałam go zrozumieć. W trakcie terapii to się zmieniło, ale czy nie za późno? Może tak go do siebie zniechęciłam, że wszystkie resztki uczucia wyparowały i stąd to szukanie pocieszenia.

Kilka dni temu mąż pojechał na kilkudniową delegację na której miał sobie wszystko przemyśleć. Dałam mu list napisany przeze mnie (epistoła na kilka kartek) do przeczytania w podróży. Miałam świadomość tego, że raczej on niewiele zmieni, bo widziałam po mężu, że jego decyzja jest na "nie". Po powrocie rozmawialiśmy. Niestety tak jak przypuszczałam, powiedział mi że jego uczucie się wypaliło, świeczka zgasła, a on już nie chce zapalić jej ponownie. I chce odejść. Nie chciałam i nie chcę zatrzymywać go na siłę, więc powiedziałam, że skoro jest taka jego decyzja to ją uszanuję. Powiedziałam też, że zostawiam uchylone drzwi i jeśli będzie chciał to ja je otworzę, pod warunkiem jednak, że zrezygnuje z kontaktów z tą trzecią i naprawdę będzie chciał walczyć o nasze małżeństwo.
Powiedziałam też o tym jak odbieram całą sytuację z jego romansem, że dla mnie jest to brak szacunku do mnie i uczciwości małżeńskiej, że nie zgadzam się na oszukiwanie i okłamywanie mnie. Notabene mąż nadal się kontaktuje z tą osobą:-(, bo uważa, że jest to temat całkowicie oddzielny i odrębny w stosunku do naszych problemów w małżeństwie, że to jest skutek kryzysu i nie wpływa na jego decyzję na to czy pozostanie w małżeństwie czy nie:-(

Na tym forum piszecie dużo dobrych porad dla małżeństw w kryzysie. Wiele z nich przeczytałam i próbowałam się do nich dostosować. Ale nie wiem czy nie za późno zaczęłam walkę. Bardzo żałuję, że wcześniej nie zobaczyłam oznak problemów w małżeństwie i tego, że nie wszystko "grało" tak jak powinno. Ale trudno było je zauważyć, skoro myśleliśmy o powiększeniu rodziny, a od męża słyszałam często, że mnie kocha i ja też go o tym zapewniałam. A nasze kłótnie czy sprzeczki, traktowałam jako "standardowe" kłótnie w małżeństwie. Teraz powoli dociera do mnie, że mąż w trakcie nich przemycał to co go boli, ale nie zawsze go słyszałam. Niestety robił to też niezgodnie z zasadami komunikacji, których uczyliśmy się na terapii - często w tych rozmowach słyszałam słowa "musisz", "ty musisz", co powodowało, że się bardzo usztywniałam i uciekałam od tematu.

Zastanawiam się czy jeszcze to wszystko można uratować? Patrząc się na męża mam wrażenie, że nie jest to już możliwe:-( A mi jest strasznie trudno się z tym pogodzić.

Witam wszystkich forumowiczów,

przeglądam to forum od dłuższego czasu. W zasadzie od momentu gdy moje małżeństwo znalazło się w kryzysie. Wiele razy chciałam napisać o swojej sytuacji, ale ciągle mnie coś powstrzymywało. Teraz chyba nadszedł ten czas, kiedy muszę komuś o tym opowiedzieć.

Jestem mężatką od 10 lat. Wyszłam za mąż za tego jedynego, wyśnionego faceta. Przez cały czas małżeństwa uważałam, że jestem szczęśliwą żoną. Kilka lat temu wspólnie z mężem otworzyliśmy firmę, był to pomysł męża, do któreg on bardzo mocno dążył. W tym samym czasie urodziło nam się dziecko i dodatkowo w międzyczasie przeprowadziliśmy się do większego mieszkania. Niestety firma nie działała tak jakbyśmy chcieli, co skończyło się problemami finansowymi i ciągłą walką o przetrwanie. Mąż wspinał się na szczyty, żeby to wszystko jakoś poskładać. Starałam się pomagać mu tak jak umiałam, ale w dużej części pracowałam na rzecz firmy bez żadnego wynagrodzenia. Było bardzo ciężko.

To wszystko spowodowało, że coraz gorzej się ze wszystkim czułam. Ostatnie 1,5 roku siadłam fizycznie (notorycznie na wielu kawach dziennie) i psychicznie. Nie dawałam rady z oczekiwaniami męża, pracą w firmie, samą sobą. W dodatku zaczęłam mieć stany lękowe i bać się kontaktów ze światem zewnętrznym, wykonanie telefonu do kogoś zaczęło być dla mnie problemem nie do przeskoczenia. Wycofałam się bardzo mocno, zamknęłam w kokonie a najlepiej czułam się w domu, "na kanapie" - odgrodzona od świata zewnętrznego. A w międzyczasie oszczędzałam na potęgę, żeby nie powiększać naszych długów. Robiłam to kosztem siebie - nowych ciuchów, kosmetyczki, fryzjera, wyjść na miasto... Bezpieczeństwo finansowe to była moja obsesja. No i jeszcze podjęliśmy starania o drugie dziecko. W tym stresie niestety nic nie wychodziło. Jednym słowem byłam na skraju załamania i o wszystko obwiniałam siebie.

Myślałam jednak, że mam przy sobie kochającego męża, który pomoże mi przejść ten trudny okres. Niestety mąż z dnia na dzień powiedział, że już nie może tak żyć i ma dość. To było mniej więcej w połowie maja. Od tego momentu jesteśmy w kryzysie. Poszliśmy na terapię dla par i na początku myślałam, że ona coś nam da. Dała nam tylko tyle, że nauczyliśmy się ze sobą rozmawiać, bez przerzucania się oskarżeniami. Mąż od początku zaznaczał, że nie wie po co chodzi na terapię, ja że chcę naprawić małżeństwo. Na terapii jednak rozmawialiśmy przede wszystkim o mężu i skupialiśmy się na tym, co jemu nie odpowiadało w małżeństwie. Dowiedziałam się wielu rzeczy o sobie, często bardzo przykrych. Najbardziej bolało jednak to, że mąż wcześniej nie mówił mi o tym co go boli w małżeństwie, bo uważał, że skoro kocha, to nie może mnie ranić.

Na terapię chodzimy od końca czerwca. Ale zamiast przynosić jakieś pozytywne efekty, jest coraz gorzej. Mąż w połowie wakacji wyprowadził się z domu a jego dystans do mnie ciągle się zwiększał. Wyprowadzka została nie zauważona przez dziecko, bo akurat był na wakacjach. We wrześniu mąż wrócił do domu, ale na krótki czas i znowu się wyprowadził. Ukrywamy to przed dzieckiem, rano mąż przyjeżdża przed pobudką syna a wieczorem zostaje aż syn zaśnie. I tak to trwa.

Dowiedziałam się, że w trakcie naszego chodzenia na terapię, w wakacje zaczął się spotykać z inną kobietą. Wyszło to na jaw przez przypadek, bo dostał smsa, akurat wtedy gdy stałam przy jego telefonie. Ja przez ten czas nawet nie próbowałam go śledzić, kontrolować, sprawdzać poczty, telefonu - bo uważałam, że w małżeństwie trzeba uczciwie podchodzić do tej drugiej strony. Ufałam mężowi a on mnie w tym zaufaniu zawiódł. Najbardziej boli, że mąż oszukiwał mnie i terapeutów. Gdy robił "wiwisekcję" mojej osoby na terapii i obarczał mnie winą o wszystko co się stało w naszym małżeństwie, równocześnie potajemnie sobie romansował. Gdy oskarżał mnie, że nie dość starałam się o dziecko, że nie czuł się kochany przeze mnie w małżeństwie, równocześnie się spotykał z inną kobietą. Nie wiem jaki więc był cel tej terapii. Stwierdził później nawet, że ta osoba pomogła mu przejść przez koszmar kryzysu i go pocieszała. To po co chodził na terapię? W dodatku na samym początku naszego kryzysu poprosił mnie, żebym nikomu o naszych problemach nie mówić. Ja, choć było mi ciężko, dostosowałam się do jego prośby. Byłam lojalna i nie mówiłam o tym nikomu, nawet mojej rodzinie. A on nie potrafił się równie lojalnie w stosunku do mnie zachować i opowiedział o naszych problemach osobie zupełnie obcej:-(

Ja ze swojej strony starałam się uczciwie przejść terapię i to co się na niej dowiedziałam, wcielać w życie. Niektóre, a nawet wiele, z zarzutów męża uznałam od razu za słuszne i starałam się od razu to naprawić. Dla mnie terapia była i jest szansą na poradzenie sobie z problemami, które miałam już przed kryzysem. Staram się zmieniać i brać życie w swoje ręce. Robię to dla siebie, ale czytając forum, wiem też, że aby naprawić małżeństwo trzeba zacząć od siebie. Niestety mąż tak nie myśli. Uważa, że zmienianie siebie jest sztuczne i że jest to udawanie. Idzie też coraz dalej w dystansowaniu się ode mnie mówiąc, że już nic do mnie czuje, że mnie nie kocha. Podejrzewam, że to emocje i uczucia związane z tą trzecią, każą tak mu mówić. Ale może się mylę.

Gdy odkryłam tego smsa, mieliśmy dużo rozmów, i o dziwo, w tym momencie mąż prawie się zgodził na to aby spróbować naprawiać małżeństwo. Zmniejszył się dystans, zaczęliśmy rozmawiać o przyszłości i o tym co musimy zrobić, aby poukładać nasze życie na nowo. Ja byłam skłonna wybaczyć mu to co zrobił i zrozumieć jego postępowanie. Niestety ta chęć z jego strony przetrwała kilka dni, po kilku dniach doszedł do wniosku, że chciał, ale się źle czuje bo nic nie czuje i znowu czuje się zmasakrowany, bo nie chce udawać.

Jednym słowem nie wiem co będzie z naszym małżeństwem. Nie wiem co robić. Kocham męża i zależy mi na nim. Ale mąż chyba jest teraz w takim stanie, w którym mnie nie kocha i nie chce być ze mną. Choć jeszcze w maju było całkiem inaczej bo realnie staraliśmy się o dziecko:-( Nie widzi też szansy na naprawę naszego małżeństwa, zresztą widać to po terapii, z której chyba tylko ja wynoszę jakieś wnioski a mąż znajduje ciągle na niej jakieś moje przewinienia i raczej nie widzi, że współodpowiedzialność za nasze problemy w małżeństwie ponosimy oboje. Boję się, że jednak odejdzie, że nie liczy się dla niego nasze małżeństwo i rodzina, a także to jak całą sytuację przeżyje nasz synek. Znając jeszcze charakter męża, jest bardzo uparty, musi postawić na swoim i nawet jak podejmie błędne decyzje, to ich nie cofa, mam wrażenie, że wszystko jest już "pozamiatane".

Staram się zrozumieć całą tą sytuację. Wiem, że ten kryzys był mi potrzebny, bo gdyby nie on to chyba całkowicie bym się poddała i załamała nerwowo. Co prawda prawie mnie "dobił", ale bez osiągnięcia dna nie można się odbić. Teraz próbuję powoli siebie wyprostowywać - począwszy od kwestii zdrowotnych, po zajęcie się sobą i zadbanie o siebie.

Niestety trochę czasu mi to zajęło, na początku kryzysu i nawet w trakcie starałam się nie zamęczać męża rozmowami, ale nie zawsze to wychodziło. W dodatku atakowałam go w miejscach do tego nie odpowiednich, jak w samochodzie. Mam wrażenie, że za mocno naciskałam, drążyłam, chciałam się dowiedzieć dlaczego ma dość. Nie próbowałam go zrozumieć. W trakcie terapii to się zmieniło, ale czy nie za późno? Może tak go do siebie zniechęciłam, że wszystkie resztki uczucia wyparowały i stąd to szukanie pocieszenia.

Kilka dni temu mąż pojechał na kilkudniową delegację na której miał sobie wszystko przemyśleć. Dałam mu list napisany przeze mnie (epistoła na kilka kartek) do przeczytania w podróży. Miałam świadomość tego, że raczej on niewiele zmieni, bo widziałam po mężu, że jego decyzja jest na "nie". Po powrocie rozmawialiśmy. Niestety tak jak przypuszczałam, powiedział mi że jego uczucie się wypaliło, świeczka zgasła, a on już nie chce zapalić jej ponownie. I chce odejść. Nie chciałam i nie chcę zatrzymywać go na siłę, więc powiedziałam, że skoro jest taka jego decyzja to ją uszanuję. Powiedziałam też, że zostawiam uchylone drzwi i jeśli będzie chciał to ja je otworzę, pod warunkiem jednak, że zrezygnuje z kontaktów z tą trzecią i naprawdę będzie chciał walczyć o nasze małżeństwo.
Powiedziałam też o tym jak odbieram całą sytuację z jego romansem, że dla mnie jest to brak szacunku do mnie i uczciwości małżeńskiej, że nie zgadzam się na oszukiwanie i okłamywanie mnie. Notabene mąż nadal się kontaktuje z tą osobą:-(, bo uważa, że jest to temat całkowicie oddzielny i odrębny w stosunku do naszych problemów w małżeństwie, że to jest skutek kryzysu i nie wpływa na jego decyzję na to czy pozostanie w małżeństwie czy nie:-(

Na tym forum piszecie dużo dobrych porad dla małżeństw w kryzysie. Wiele z nich przeczytałam i próbowałam się do nich dostosować. Ale nie wiem czy nie za późno zaczęłam walkę. Bardzo żałuję, że wcześniej nie zobaczyłam oznak problemów w małżeństwie i tego, że nie wszystko "grało" tak jak powinno. Ale trudno było je zauważyć, skoro myśleliśmy o powiększeniu rodziny, a od męża słyszałam często, że mnie kocha i ja też go o tym zapewniałam. A nasze kłótnie czy sprzeczki, traktowałam jako "standardowe" kłótnie w małżeństwie. Teraz powoli dociera do mnie, że mąż w trakcie nich przemycał to co go boli, ale nie zawsze go słyszałam. Niestety robił to też niezgodnie z zasadami komunikacji, których uczyliśmy się na terapii - często w tych rozmowach słyszałam słowa "musisz", "ty musisz", co powodowało, że się bardzo usztywniałam i uciekałam od tematu.

Zastanawiam się czy jeszcze to wszystko można uratować? Patrząc się na męża mam wrażenie, że nie jest to już możliwe:-( A mi jest strasznie trudno się z tym pogodzić.

[Rubin]

Bardzo Cię podziwiam. Zachowałaś się w tak trudnej sytuacji z taką godnością i mądrością. Chciałbym móc powiedzieć o sobie to samo.

Hasło tego zgromadzenia to "każde małżeństwo jest do odratowania". Nie upadaj na duchu. Jeżeli choć jedna osoba chce walczyć o małżeństwo, a swoją siłę bierze od Boga to każde niemożliwe jest możliwe.

Bardzo Cię podziwiam. Zachowałaś się w tak trudnej sytuacji z taką godnością i mądrością. Chciałbym móc powiedzieć o sobie to samo.

Hasło tego zgromadzenia to "każde małżeństwo jest do odratowania". Nie upadaj na duchu. Jeżeli choć jedna osoba chce walczyć o małżeństwo, a swoją siłę bierze od Boga to każde niemożliwe jest możliwe.

[moc nadziei]

Witaj.
bardzo wiele punktów z Twojej historii brzmi podobnie do tego co stało się moim udziałem. Oczywiście nie ma co zestawiać tego ze sobą, bo to nieporównywalne.
Ale jakoś tak czuję powinowactwo dusz.

Ja też zorientowałam się za późno, dużo za późno, później niż Ty. Zanim to się stało, zdążyłam więcej poranić, i więcej otrzymać ran.
Też słyszałam te słowa: nie wiem. Wracały one bardzo długo.
Potem wszystko się zmieniło, ale po drodze komplikacje osiągnęły poziom przerastający ludzkie siły.
Jednak pokładając nadzieję w Bogu, można więcej niż byśmy się kiedykolwiek spodziewali.


Nie wiadomo jak się to potoczy u Ciebie. Bóg tylko to wie.

Jednak zaryzykuję stwierdzenie: cokolwiek by się nie zdarzyło, Ty jesteś u progu zmian na lepsze swojego życia. Już samo to, że jesteś tu z nami, ma ogromne znaczenie.

Do tamtego życia sprzed kryzysu nie ma już powrotu.
Natomiast są otwarte drzwi do nowego życia, które może być lepsze. Niezależnie od tego jaką drogę i kiedy zdoła wybrać Twój mąż.


Ufaj Bogu i tylko Bogu, więcej niż ludziom, więcej niż własnym siłom.
Jestem z modlitwą.

Witaj.
bardzo wiele punktów z Twojej historii brzmi podobnie do tego co stało się moim udziałem. Oczywiście nie ma co zestawiać tego ze sobą, bo to nieporównywalne.
Ale jakoś tak czuję powinowactwo dusz.

Ja też zorientowałam się za późno, dużo za późno, później niż Ty. Zanim to się stało, zdążyłam więcej poranić, i więcej otrzymać ran.
Też słyszałam te słowa: nie wiem. Wracały one bardzo długo.
Potem wszystko się zmieniło, ale po drodze komplikacje osiągnęły poziom przerastający ludzkie siły.
Jednak pokładając nadzieję w Bogu, można więcej niż byśmy się kiedykolwiek spodziewali.


Nie wiadomo jak się to potoczy u Ciebie. Bóg tylko to wie.

Jednak zaryzykuję stwierdzenie: cokolwiek by się nie zdarzyło, Ty jesteś u progu zmian na lepsze swojego życia. Już samo to, że jesteś tu z nami, ma ogromne znaczenie.

Do tamtego życia sprzed kryzysu nie ma już powrotu.
Natomiast są otwarte drzwi do nowego życia, które może być lepsze. Niezależnie od tego jaką drogę i kiedy zdoła wybrać Twój mąż.


Ufaj Bogu i tylko Bogu, więcej niż ludziom, więcej niż własnym siłom.
Jestem z modlitwą.

[Angelika21k]

[Angelika21k]

[kinga2]

[mare1966]

Cytat:

Wyszłam za mąż za tego jedynego, wyśnionego faceta.

Tu są wszystkie nasze problemy .
"Biorę sobie Ciebie i tu pada IMIĘ konkretne
........... i już tu zachodzi pomyłka
bo winno być - biorę sobie ciebie WYŚNIONY czyli nierzeczywisty , nieistniejacy .

A dalej to juz kwestia czasu .
Zwie się to - "wypaliło się " juz cię nie kocham .

I zamiast szukać przyczyn we własnej głowie i widzeniu
obarcza się drugą stronę , bo rozczarowała .
To pomyłka zwykła ......... więc szuka się następnej jedynej
jedynego wyśnionego .

Jak się skończy ?
Zwykle jak za pierwszym razem .

Ludzie teraz kończa studia na kilku kierunkach , ucza się języków obcych ,
ale są głupsi niż kiedykolwiek bo nic nie wiedza
o prawdziwym życiu .
Brak relacji od dziecka , bo kazdy zyje sam ........... z telefonem , telewizorem , internetem .

Mąż musi zaliczyć "kopa od życia" .

Cytat:

Wyszłam za mąż za tego jedynego, wyśnionego faceta.

Tu są wszystkie nasze problemy .
"Biorę sobie Ciebie i tu pada IMIĘ konkretne
........... i już tu zachodzi pomyłka
bo winno być - biorę sobie ciebie WYŚNIONY czyli nierzeczywisty , nieistniejacy .

A dalej to juz kwestia czasu .
Zwie się to - "wypaliło się " juz cię nie kocham .

I zamiast szukać przyczyn we własnej głowie i widzeniu
obarcza się drugą stronę , bo rozczarowała .
To pomyłka zwykła ......... więc szuka się następnej jedynej
jedynego wyśnionego .

Jak się skończy ?
Zwykle jak za pierwszym razem .

Ludzie teraz kończa studia na kilku kierunkach , ucza się języków obcych ,
ale są głupsi niż kiedykolwiek bo nic nie wiedza
o prawdziwym życiu .
Brak relacji od dziecka , bo kazdy zyje sam ........... z telefonem , telewizorem , internetem .

Mąż musi zaliczyć "kopa od życia" .

[grzegorz_]

[mare1966]

Grzegorz ,
po kryzysie i odejściu
to jest jednak inna zupełnie historia , bo ........

on , ona już nie są postrzegani jak wyśnieni .
Fakty są takie , że nie tylko odchodzący czuje brak uczuć , pustkę .
Tamten pragnie ją zapełnić kolejną osobą .
Zostający z reguły nie ma złudzeń , co do osoby odchodzącego .
Kieruje sie tylko innymi priorytetami .
Tamten wierzy w marzenia o idealnej osobie ,
a ten ma pełne idei praktyczne marzenia oparte na wierze .

Owszem , zapewne są cudowne przemiany małżonków ,
ale raczej bardzo nieczęste .

Grzegorz ,
po kryzysie i odejściu
to jest jednak inna zupełnie historia , bo ........

on , ona już nie są postrzegani jak wyśnieni .
Fakty są takie , że nie tylko odchodzący czuje brak uczuć , pustkę .
Tamten pragnie ją zapełnić kolejną osobą .
Zostający z reguły nie ma złudzeń , co do osoby odchodzącego .
Kieruje sie tylko innymi priorytetami .
Tamten wierzy w marzenia o idealnej osobie ,
a ten ma pełne idei praktyczne marzenia oparte na wierze .

Owszem , zapewne są cudowne przemiany małżonków ,
ale raczej bardzo nieczęste .

[Angelika21k]

[mare1966]

Czasem myślę , że w wielu przypadkach
sprawdziła by się taka przewrotna taktyka .
Chcesz odejść ?

Ok .

Jak to , nie zatrzymujesz mnie ?
Co jest grane ???
Ma kogoś u licha czy co ?
A jak ma ?
Może nie jestem taki cenny , cenna ?
A czy ta kochanka moja pewna , pewny ?
Trzeba chyba poważniej się zastanowić .

-------------------------

Cytat:

Jednak kochając go bezwarunkowo, akceptowałam je, bo nikt nie jest doskonały.

To nie jest miłość bezwarunkowa tylko głupota , wybacz .
Matki CZĘSTO tak głupio "kochają" swoje dzieci .
Zero wymagań i wychowują kogo ?
Egoistę , próżniaka , osobę słabą , nieprzystosowaną do życia ,
na zgubę jes samej i przyszłego małżonka .
Ojcowie zwykle są bardziej krytyczni , bo ....... tak kochają tylko mądrzej ,
czyli lepiej ,
bo przecież Bóg = miłość
głupi nie jest .
Miłość nie jest głupia .
Jak jest , to to NIE jest miłość .

-----------------------------

Oby kopa dała ta pani .
Byłby chyba skuteczny .

Czasem myślę , że w wielu przypadkach
sprawdziła by się taka przewrotna taktyka .
Chcesz odejść ?

Ok .

Jak to , nie zatrzymujesz mnie ?
Co jest grane ???
Ma kogoś u licha czy co ?
A jak ma ?
Może nie jestem taki cenny , cenna ?
A czy ta kochanka moja pewna , pewny ?
Trzeba chyba poważniej się zastanowić .

-------------------------

Cytat:

Jednak kochając go bezwarunkowo, akceptowałam je, bo nikt nie jest doskonały.

To nie jest miłość bezwarunkowa tylko głupota , wybacz .
Matki CZĘSTO tak głupio "kochają" swoje dzieci .
Zero wymagań i wychowują kogo ?
Egoistę , próżniaka , osobę słabą , nieprzystosowaną do życia ,
na zgubę jes samej i przyszłego małżonka .
Ojcowie zwykle są bardziej krytyczni , bo ....... tak kochają tylko mądrzej ,
czyli lepiej ,
bo przecież Bóg = miłość
głupi nie jest .
Miłość nie jest głupia .
Jak jest , to to NIE jest miłość .

-----------------------------

Oby kopa dała ta pani .
Byłby chyba skuteczny .

[Angelika21k]

[Lila83]

Angelika,tez tak miałam,gdy miałam spotykac sie z kimolwiek,fizycznie mnie to nawet wyczerpywało,najchętniej zamknełabym sie na cztery spusty i żyła tylko swoim starchem,na szczęście mam dzieci i to dla nich musiałam się zmusić,chocby po to aby odebrac ze szkoły.

Podobnie jak u Ciebie popadaliśmy w poważne kłopoty finansowe,głównie z winy męża,ukrywał przede mną swoje przekręty,a jak juz nie dał rady więcej ukryć,to dozował mi fakty,gdzie juz nic sie nie dało zrobić.
Wstyd przed wszystkimi mnie paraliżował,bo sprzedalismy mieszkanie,zeby budowac dom i te pieniądze sie "rozeszły",a ja myslałam ze sa,bo maż sie tym zajmował,teraz jestesmy na takim etapie,ze domu nie mamy,mąż pracuje za granicą,a w ciąu tego czasu jak pracuje,doszło do tego w tamtym rou,ze tez odszedł,poprostu mnie zostawił,bo on juz nic do mnie nie czuje,zauroczył sie jedną panienką,wtedy to dopiero mi sie swiat zawalił.
Blokada przed wszystkim,powiedziałam tylko o jego decyzji jego rodzicom i moim siostrom,moim rodzicom,pomimo,ze mieszamy razem nie powiedziała nic do tej pory,że cos takiego sie wydarzyło.
Jak juz człowiek sie pozbiera po czyś tai to naprawde staje sie silniejszy,ja siebie nawet nie podejrzewałam,że moge dac radę wyjśc z tego,ale pomogło tylko zwrócenie sie do Boga inaczej bym nie dła rady.

Zbieramy sie teraz po tych wydarzeniach,jest cięzko,długi ledwo co ruszyły,nie wiem co bedzie dalej,chce byc dobrej mysli,że wkońcu dojrzał,a przynajmniej zaczyna cos ze sobą robić,uładac cos w głowie.

Pozdrawiam Cie bardzo mocno i siły dużo życzę

Angelika,tez tak miałam,gdy miałam spotykac sie z kimolwiek,fizycznie mnie to nawet wyczerpywało,najchętniej zamknełabym sie na cztery spusty i żyła tylko swoim starchem,na szczęście mam dzieci i to dla nich musiałam się zmusić,chocby po to aby odebrac ze szkoły.

Podobnie jak u Ciebie popadaliśmy w poważne kłopoty finansowe,głównie z winy męża,ukrywał przede mną swoje przekręty,a jak juz nie dał rady więcej ukryć,to dozował mi fakty,gdzie juz nic sie nie dało zrobić.
Wstyd przed wszystkimi mnie paraliżował,bo sprzedalismy mieszkanie,zeby budowac dom i te pieniądze sie "rozeszły",a ja myslałam ze sa,bo maż sie tym zajmował,teraz jestesmy na takim etapie,ze domu nie mamy,mąż pracuje za granicą,a w ciąu tego czasu jak pracuje,doszło do tego w tamtym rou,ze tez odszedł,poprostu mnie zostawił,bo on juz nic do mnie nie czuje,zauroczył sie jedną panienką,wtedy to dopiero mi sie swiat zawalił.
Blokada przed wszystkim,powiedziałam tylko o jego decyzji jego rodzicom i moim siostrom,moim rodzicom,pomimo,ze mieszamy razem nie powiedziała nic do tej pory,że cos takiego sie wydarzyło.
Jak juz człowiek sie pozbiera po czyś tai to naprawde staje sie silniejszy,ja siebie nawet nie podejrzewałam,że moge dac radę wyjśc z tego,ale pomogło tylko zwrócenie sie do Boga inaczej bym nie dła rady.

Zbieramy sie teraz po tych wydarzeniach,jest cięzko,długi ledwo co ruszyły,nie wiem co bedzie dalej,chce byc dobrej mysli,że wkońcu dojrzał,a przynajmniej zaczyna cos ze sobą robić,uładac cos w głowie.

Pozdrawiam Cie bardzo mocno i siły dużo życzę

[Angelika21k]