[mare1966]

tiliana

Cytat:

Nie, nie mamy ŻADNYCH powinności. Nie mamy żadnych obowiązków względem Boga. Mamy pełną wolność. Na tym polega Jego miłość do nas. Jezus nie umarł na krzyżu za świętych, tylko za wszystkich. Amy sobie lekką ręką szafujemy wyroki, kto jest godny Jego łaski, a kto nie jest...

Zgadzam się .

Cytat:

Ciągle widzę tu za dużo "Powinno być tak i tak" a za mało "Jest tak, jak jest". Wychodzicie od celu, a powinno się wychodzić od problemu i drogi jego rozwiązania...

Ciekawa koncepcja .

tiliana

Cytat:

Nie, nie mamy ŻADNYCH powinności. Nie mamy żadnych obowiązków względem Boga. Mamy pełną wolność. Na tym polega Jego miłość do nas. Jezus nie umarł na krzyżu za świętych, tylko za wszystkich. Amy sobie lekką ręką szafujemy wyroki, kto jest godny Jego łaski, a kto nie jest...

Zgadzam się .

Cytat:

Ciągle widzę tu za dużo "Powinno być tak i tak" a za mało "Jest tak, jak jest". Wychodzicie od celu, a powinno się wychodzić od problemu i drogi jego rozwiązania...

Ciekawa koncepcja .

[GregAN]

Sprowadzanie wierności w małżeństwie jedynie do kwestii seksualności to ewidentne spłycenie sensu małżeństwa.
Że niby "białe" małżeństwo niesakramentalne jest w Kościele do zaakceptowania, natomiast używające seksualności już nie...
A gdzie się zaczyna ta sfera seksualności ?
Kiedy te małzeństwo już nie jest "białe" ?
Buzi na dobranoc ? ale tylko w czółko ?
Spacer pod rękę ? a trzymając się za rękę ? a objęci ? itd

Żyć jak mąż i żona - czyżby dotyczyło to tylko seksu ?
jakiego seksu ?
a seksualności też ?
Spać można razem przytuleni ?
tyłem ? przodem ?

Takimi szczegółami można zabrnąć aż za daleko jak na te forum.
Jedno jest pewne, każdy inaczej określi sobie granice "białego" małzeństwa.

No poza tym...wszyscy jesteśmy grzeszni
Więc po to mamy możliwość spowiedzi.
Przekroczenie granic "białego", przecież moze się zdarzyć, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi wodzonymi na pokuszenie.
Po ilu grzechach przeciwko "białemu" małżeństwo, nie będzie można już mówić o "białym" ?
a po jaki czasie abstynencji znowu uzyska się status "białego" ?

Małżeństwo to nie tylko seks.
To wzajemna pomoc, wspieranie, dawanie radości, dzielenie bólu i wiele innych spraw.

Małzeństwo "cywilne" jest ważne dopóki istnieje wspólnota uczuciowa, fizyczna i gospodarcza.
Dla sądu cywilnego, najważniejsza jest wspólnota emocjonalna.
Dlaczego dla Kościoła, najważniejsza jest więź fizyczna ??

Czyżby tak należało postrzegać przykazanie miłości, że więź uczuciową, emocjonalną można zawiązywać sobie do woli, nie zwracając uwagę na współmałżonka ?
Wychodzi na to, że hippisi mieli rację...
No oni co prawda nie przestrzegali "białości", ale któż nie jest ułomny....


Nie można porzucić współmałżonka.
Małzeństwo to dotrzymanie przysięgi " nie opuszczę Cię aż do śmierci"
Kościół dopuszcza separację, ale w sytuacji ratowania życia, zdrowia.
Nie dlatego, że mi się znudziło, albo ze znalazł się ktoś inny z którym będę teraz prowadził "białe" małżeństwo.
Porzucenie innej osoby - to przestępstwo wobec przykazania miłości.

Furtka "białego" małżeństwa, kojarzy mi się z "łódką Bols", duże mrugnięcie okiem i wszyscy wiedzą o co tak naprawdę chodzi.

Sprowadzanie wierności w małżeństwie jedynie do kwestii seksualności to ewidentne spłycenie sensu małżeństwa.
Że niby "białe" małżeństwo niesakramentalne jest w Kościele do zaakceptowania, natomiast używające seksualności już nie...
A gdzie się zaczyna ta sfera seksualności ?
Kiedy te małzeństwo już nie jest "białe" ?
Buzi na dobranoc ? ale tylko w czółko ?
Spacer pod rękę ? a trzymając się za rękę ? a objęci ? itd

Żyć jak mąż i żona - czyżby dotyczyło to tylko seksu ?
jakiego seksu ?
a seksualności też ?
Spać można razem przytuleni ?
tyłem ? przodem ?

Takimi szczegółami można zabrnąć aż za daleko jak na te forum.
Jedno jest pewne, każdy inaczej określi sobie granice "białego" małzeństwa.

No poza tym...wszyscy jesteśmy grzeszni
Więc po to mamy możliwość spowiedzi.
Przekroczenie granic "białego", przecież moze się zdarzyć, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi wodzonymi na pokuszenie.
Po ilu grzechach przeciwko "białemu" małżeństwo, nie będzie można już mówić o "białym" ?
a po jaki czasie abstynencji znowu uzyska się status "białego" ?

Małżeństwo to nie tylko seks.
To wzajemna pomoc, wspieranie, dawanie radości, dzielenie bólu i wiele innych spraw.

Małzeństwo "cywilne" jest ważne dopóki istnieje wspólnota uczuciowa, fizyczna i gospodarcza.
Dla sądu cywilnego, najważniejsza jest wspólnota emocjonalna.
Dlaczego dla Kościoła, najważniejsza jest więź fizyczna ??

Czyżby tak należało postrzegać przykazanie miłości, że więź uczuciową, emocjonalną można zawiązywać sobie do woli, nie zwracając uwagę na współmałżonka ?
Wychodzi na to, że hippisi mieli rację...
No oni co prawda nie przestrzegali "białości", ale któż nie jest ułomny....


Nie można porzucić współmałżonka.
Małzeństwo to dotrzymanie przysięgi " nie opuszczę Cię aż do śmierci"
Kościół dopuszcza separację, ale w sytuacji ratowania życia, zdrowia.
Nie dlatego, że mi się znudziło, albo ze znalazł się ktoś inny z którym będę teraz prowadził "białe" małżeństwo.
Porzucenie innej osoby - to przestępstwo wobec przykazania miłości.

Furtka "białego" małżeństwa, kojarzy mi się z "łódką Bols", duże mrugnięcie okiem i wszyscy wiedzą o co tak naprawdę chodzi.

[tiliana]

Greg - znowu widzę odwrócenie sytuacji. Nie ty jeden, powszechna tendencja jest taka, żeby się skupiać na tym, co wolno, a czego nie wolno.

Tak jak mówiłam - prawo nie jest w stanie odgórnie wyznaczyć takiej granicy. Życie zawsze to wyprzedzi, a ludzie zawsze będą potrafili ominąć. A to, co w jednej sytuacji nie jest grzechem, w innej już nim będzie. Dlatego ja się w ogóle nie wdaję w dyskusje na temat tego, czy pocałunek z kimś poza małżeństwem już jest grzechem, czy jeszcze nie... Albo przed zawarciem małżeństwa... Tak samo jak seks małżeński może być grzechem jeżeli na przykład przyświecają mu złe intencje... To tylko dana osoba w porozumieniu ze spowiednikiem może rozstrzygnąć, czy dana sytuacja jest w porządku, czy nie, a i tak trzeba do tego ogromnej porcji szczerości ze sobą, znajomości siebie i pokory...

Można co prawda zabronić odgórnie wszystkiego tak na wszelki wypadek... ale ludzie i tak będą wtedy żyć w grzechu.... albo co gorsza w poczuciu grzechu i chorym, patologicznym poczuciu winy,które naprawdę potrafi skrzywdzić człowieka.

A co do tego odwrócenia sytuacji...

Zauważcie, że nikt nie mówi o komunii dla osób, które chcą porzucić czy porzuciły małżonka i nie widzą w tym problemu. Mowa jest o komunii dla osób, które wychodząc z konkretnej sytuacji, w jakiej już są, chcą WRÓCIĆ do Jezusa. Które jakoś to, w czym siedzą, tkwią od lat, chcą poukładać i rozwiązać. To nie chodzi o przyzwolenie na opuszczanie współmałżonka, ale o umożliwienie nawrócenia się tym, którzy mają już za sobą naprawdę trudne przeżycia i teraz chcą to wszystko jakoś w zgodzie z Bogiem zacząć prostować.

Ale nie, najlepiej ich skreślić już na starcie, bo przecież oni tacy źli i grzeszni... A kto z nas ma prawo o tym decydować? I kto z nas jest od nich bardziej święty?

Greg - znowu widzę odwrócenie sytuacji. Nie ty jeden, powszechna tendencja jest taka, żeby się skupiać na tym, co wolno, a czego nie wolno.

Tak jak mówiłam - prawo nie jest w stanie odgórnie wyznaczyć takiej granicy. Życie zawsze to wyprzedzi, a ludzie zawsze będą potrafili ominąć. A to, co w jednej sytuacji nie jest grzechem, w innej już nim będzie. Dlatego ja się w ogóle nie wdaję w dyskusje na temat tego, czy pocałunek z kimś poza małżeństwem już jest grzechem, czy jeszcze nie... Albo przed zawarciem małżeństwa... Tak samo jak seks małżeński może być grzechem jeżeli na przykład przyświecają mu złe intencje... To tylko dana osoba w porozumieniu ze spowiednikiem może rozstrzygnąć, czy dana sytuacja jest w porządku, czy nie, a i tak trzeba do tego ogromnej porcji szczerości ze sobą, znajomości siebie i pokory...

Można co prawda zabronić odgórnie wszystkiego tak na wszelki wypadek... ale ludzie i tak będą wtedy żyć w grzechu.... albo co gorsza w poczuciu grzechu i chorym, patologicznym poczuciu winy,które naprawdę potrafi skrzywdzić człowieka.

A co do tego odwrócenia sytuacji...

Zauważcie, że nikt nie mówi o komunii dla osób, które chcą porzucić czy porzuciły małżonka i nie widzą w tym problemu. Mowa jest o komunii dla osób, które wychodząc z konkretnej sytuacji, w jakiej już są, chcą WRÓCIĆ do Jezusa. Które jakoś to, w czym siedzą, tkwią od lat, chcą poukładać i rozwiązać. To nie chodzi o przyzwolenie na opuszczanie współmałżonka, ale o umożliwienie nawrócenia się tym, którzy mają już za sobą naprawdę trudne przeżycia i teraz chcą to wszystko jakoś w zgodzie z Bogiem zacząć prostować.

Ale nie, najlepiej ich skreślić już na starcie, bo przecież oni tacy źli i grzeszni... A kto z nas ma prawo o tym decydować? I kto z nas jest od nich bardziej święty?

[Nirwanna]

[Nirwanna]

[tiliana]

Taką, jak w artykule:

Cytat:

Zatem przychodzi do ojca osoba po rozwodzie - wcześniej porzucona przez swojego małżonka - która teraz jednak ułożyła sobie życie na nowo z - tym razem - "cywilnym" małżonkiem, bez ślubu kościelnego. I ojciec odpowiada: - Nie, nie ma możliwości, abyś przystąpił(a) do komunii? Niekoniecznie. Bo? Istnieją warunki, w których ta osoba może przystąpić do komunii. Jakie? Przypuśćmy, że mamy taką oto sytuację: para jest w powtórnym związku niesakramentalnym, wychowują dzieci i porozumiawszy się ze sobą dochodzą do przekonania, że chcieliby przystępować do komunii. Decydują się więc na to, że od teraz będą żyć w tak zwanym białym małżeństwie. Nie rozbijają swojego związku i rodziny, tylko deklarują, że nie będą dzielili łoża małżeńskiego. Jeżeli takie zobowiązanie podejmą w sumieniu, wobec spowiednika i czasem proboszcza, to mogą przystępować do komunii.

O tym chyba cały czas jest rozmowa. I o tym, że większość osób tutaj takie podejście uważa za zbyt liberalne... Bo osób w związkach niesakramentalnych niemożna w żadnych okolicznościach dopuścić do komunii. Bo tak. Bo wtedy ci, którzy zachowują celibat i nie wiążą się z nikim będą poszkodowani. Bo jak Kościół powie, że coś przestaje być grzechem, to przestanie nim być. Bo świat ma wyglądać tak, jak chcemy go widzieć niezależnie od tego, jak wygląda naprawdę.

Ja nie mówię o tym, żeby nie stawiać celu i babrać się w błotku...Tylko żeby nie zafiksowywać się na tym, jak być powinno w oderwaniu od tego, co jest.

Bo dojdziemy do sytuacji jak z jednego filmu o zakładzie poprawczym dla chłopców prowadzonym przez zakonników, gdzie chłopcy starsi i młodsi mieli zakaz jakichkolwiek kontaktów, żeby nie dopuścić do molestowania. Idea słuszna i godna pochwały. I takie były reguły, litera prawa. I w momencie jak starszy i młodszy brat przytulili się przez mur, bo składali sobie życzenia świąteczne, to to prawo złamali i zostali wychłostani... I o takim zafiksowaniu na tym, co wolno, a czego nie wolno mówię. O takim trzymaniu się litery prawa. Bo to zakrawa o bezduszność i nie ma w tym miłosierdzia i miłości. Bo ważniejsze staje się prawo, niż człowiek.

Przepisy wyznaczane przez kościół są inne w swoim charakterze niż prawo stanowione przez państwo,bo dotyczą spraw sumienia. Spraw, które nie są czarno-białe i nie są stałe. I tylko przed takim czarno-białym patrzeniem na sytuacje i odgórnym orzekaniem, co jest dobre, a co złe, przestrzegam.

Taką, jak w artykule:

Cytat:

Zatem przychodzi do ojca osoba po rozwodzie - wcześniej porzucona przez swojego małżonka - która teraz jednak ułożyła sobie życie na nowo z - tym razem - "cywilnym" małżonkiem, bez ślubu kościelnego. I ojciec odpowiada: - Nie, nie ma możliwości, abyś przystąpił(a) do komunii? Niekoniecznie. Bo? Istnieją warunki, w których ta osoba może przystąpić do komunii. Jakie? Przypuśćmy, że mamy taką oto sytuację: para jest w powtórnym związku niesakramentalnym, wychowują dzieci i porozumiawszy się ze sobą dochodzą do przekonania, że chcieliby przystępować do komunii. Decydują się więc na to, że od teraz będą żyć w tak zwanym białym małżeństwie. Nie rozbijają swojego związku i rodziny, tylko deklarują, że nie będą dzielili łoża małżeńskiego. Jeżeli takie zobowiązanie podejmą w sumieniu, wobec spowiednika i czasem proboszcza, to mogą przystępować do komunii.

O tym chyba cały czas jest rozmowa. I o tym, że większość osób tutaj takie podejście uważa za zbyt liberalne... Bo osób w związkach niesakramentalnych niemożna w żadnych okolicznościach dopuścić do komunii. Bo tak. Bo wtedy ci, którzy zachowują celibat i nie wiążą się z nikim będą poszkodowani. Bo jak Kościół powie, że coś przestaje być grzechem, to przestanie nim być. Bo świat ma wyglądać tak, jak chcemy go widzieć niezależnie od tego, jak wygląda naprawdę.

Ja nie mówię o tym, żeby nie stawiać celu i babrać się w błotku...Tylko żeby nie zafiksowywać się na tym, jak być powinno w oderwaniu od tego, co jest.

Bo dojdziemy do sytuacji jak z jednego filmu o zakładzie poprawczym dla chłopców prowadzonym przez zakonników, gdzie chłopcy starsi i młodsi mieli zakaz jakichkolwiek kontaktów, żeby nie dopuścić do molestowania. Idea słuszna i godna pochwały. I takie były reguły, litera prawa. I w momencie jak starszy i młodszy brat przytulili się przez mur, bo składali sobie życzenia świąteczne, to to prawo złamali i zostali wychłostani... I o takim zafiksowaniu na tym, co wolno, a czego nie wolno mówię. O takim trzymaniu się litery prawa. Bo to zakrawa o bezduszność i nie ma w tym miłosierdzia i miłości. Bo ważniejsze staje się prawo, niż człowiek.

Przepisy wyznaczane przez kościół są inne w swoim charakterze niż prawo stanowione przez państwo,bo dotyczą spraw sumienia. Spraw, które nie są czarno-białe i nie są stałe. I tylko przed takim czarno-białym patrzeniem na sytuacje i odgórnym orzekaniem, co jest dobre, a co złe, przestrzegam.

[Jacek-sychar]

[quote="DHL1"]Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość...

DHL1, to Twoje przemyślenia, czy czyjeś? Jeżeli czyjeś, to może warto by podać źródło?

DHL1 napisał:
JACKU zamiast skupiać się nad sensem tego czy twoja zona jest na TAK...czy NIE
w zakresie przysięgi małżeńskiej..
najpierw warto wiedzieć co poszczególne słowa znaczą....
potem odnieść się samemu do nich-znaczy odszukać własny udział w tym ..

DHL1 moje rozważania były hipotetyczne i nie odnosiły się konkretnie do mojej żony. Ale jeżeli masz wątpliwości, to muszę Ci wyjaśnić, że jestem już od kilku lat sam i dobrze odszukałem już własny udział w tym...

Jak kilka razy na tym forum było rozważane, my panowie mamy tendencję do nadmiernego uważania "schrzaniłem to", w przeciwieństwie do pań, które widzą więcej błędów w naszym postępowaniu.

Pozdrawiam
Jacek

[quote="DHL1"]Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość...

DHL1, to Twoje przemyślenia, czy czyjeś? Jeżeli czyjeś, to może warto by podać źródło?

DHL1 napisał:
JACKU zamiast skupiać się nad sensem tego czy twoja zona jest na TAK...czy NIE
w zakresie przysięgi małżeńskiej..
najpierw warto wiedzieć co poszczególne słowa znaczą....
potem odnieść się samemu do nich-znaczy odszukać własny udział w tym ..

DHL1 moje rozważania były hipotetyczne i nie odnosiły się konkretnie do mojej żony. Ale jeżeli masz wątpliwości, to muszę Ci wyjaśnić, że jestem już od kilku lat sam i dobrze odszukałem już własny udział w tym...

Jak kilka razy na tym forum było rozważane, my panowie mamy tendencję do nadmiernego uważania "schrzaniłem to", w przeciwieństwie do pań, które widzą więcej błędów w naszym postępowaniu.

Pozdrawiam
Jacek

[joanna83]

Wsadzę kij w mrowisko i spróbuję podejść do tematu od troszkę innej strony.

Odniosłam wrażenie, że z niektórych Waszych wpisów wynika, że zakaz przystępowania do sakramentów, a przede wszystkim do Komunii jest po prostu karą za odejście od sakramentalnego małżonka i związanie się z inną osobą. A to chyba nie jest takie proste. Wg mnie ten zakaz jest konsekwencją ich postępowania - życia w niesakramentalnym związku, czyli w grzechu, ale nie jako kara, tylko po prostu brak stanu łaski uświęcającej. Wy zaś uważacie, że tutaj ktoś uniewinnia tych, którzy odeszli i ułożyli sobie życie z kimś innym, bo jeśli "tylko" zrezygnują z seksu to już mogą sobie chodzić do Komunii.

I tutaj trochę mnie ta Wasza postawa zaciekawia, oczywiście każdy przypadek jest inny, ale tak sobie pomyślałam, jeśli ci ludzie (ci którzy odeszli) są na tyle dojrzali, że podejmują decyzję - ok mam nową rodzinę, żonę/męża, konkubinę/konkubenta, ale sakrament pokuty i eucharystii jest dla mnie tak ważny, że zrezygnuję z tego seksu, żeby tylko móc do nich przystępować, to świadczy to o jakimś stopniu nawrócenia. Przecież oni muszą iść do tej spowiedzi i wyspowiadać się z życia w nowym związku jako grzechu, więc jakby nie było jeden z celów został osiągnięty- uświadomienie błędów i nawrócenie współmałżonka. Po drugie, taka osoba przystępując do spowiedzi i komunii jest w bardzo bliskiej relacji z Bogiem, a więc ma większe szanse na jeszcze większe "oświecenie" i dojrzałość do decyzji o powrocie do sakramentalnego małżonka. Oczywiście, może być tak, że w tym nowym związku są dzieci i odejście od nowej rodziny i powrót po iluś tam latach do "starej" rodziny wyrządziłoby kolejną krzywdę i rozbicie kolejnej rodziny, więc znowu nie ma dobrego wyjścia, a żądanie by taki małżonek tak zrobił jest trochę wg mnie egoistyczne i jakieś takie niechrześcijańskie (niezależnie od winy małżonka, który odszedł). Wiem, że brzmi to okrutnie, ale kiedy już chwast rośnie razem ze zbożem próby wyrwania go kończą się wyrwaniem też zboża, więc trzeba by się zastanowić co powoduje większe szkody - czy trwanie małżonka, który odszedł w niesakramentalnym białym małżeństwie i "samotność" sakramentalnego małżonka, czy opuszczenie nowej rodziny i próby sklejania tej starej. Każdy przypadek jest inny, nie ma co generalizować.

Oczywiście można przyczepić się tego seksu, że czemu wystarczy tylko z tego aspektu związku zrezygnować, żeby już być dopuszczonym do Komunii. Ale może jednak coś w tym jest, nawet w małżeństwie cywilnym to tak jakby 1/3 pożycia. A w sumie jeśli para z tego rezygnuje to żyje jak przyjaciele, trudno nazwać ich parą. Może sama nie do końca w to wierzę, ale kiedy próbuję sobie wyobrazić taką parę, która podejmuje taką właśnie decyzję, to myślę, że muszą to być ludzie o bardzo dużej wierze, którzy tak jak pisałam, prawdopodobnie bardzo dobrze uświadomili sobie niewłaściwość swojego postępowania, ale z jakichś powodów nie widzą możliwości naprawienia go poprzez zakończenie aktualnego związku i powrót do poprzedniego. W sumie jest to dość dramatyczna sytuacja. Ciekawa jestem ile takich białych małżeństw w praktyce funkcjonuje.

Zupełnie odrębną kwestią jest sprawa ważności sakramentu małżeństwa. Może właśnie od razu kiedy małżeństwo się rozpada należałoby to badać? Ludzie często nie mają świadomości, zwłaszcza ci ze starszego pokolenia, że nieważność może ich dotyczyć. A tak Kościół najpierw udziela ślubów na prawo i lewo komu popadnie bez przygotowania, a potem każe trwać w wierności sakramentalnemu małżonkowi, kiedy po 20 latach może się okazać, że to wcale nie było konieczne.. I oczywiście, kolejna kwestia, niezależnie od ważności sakramentu małżeństwa jest jeszcze miłość do tego małżonka, który odchodzi i jego odejście boli pewnie tak samo bardzo bez względu na to czy ślub kościelny był ważny czy nie.

Mam jednak wrażenie, że przez wypowiadające się na forum osoby przemawia właśnie ten ból i żal, ale taki na granicy żądzy zemsty, i niepogodzenie z losem. Nie ma tam niestety takiej chrześcijańskiej miłości bliźniego, przebaczenia przede wszystkim i zaufania Bogu. Wiem, że to jest cholernie trudne, ale kiedy jest się tak blisko Boga jak przynajmniej większość osób na forum twierdzi, to z czasem taka postawa powinna być chyba naturalna? Jeśli przecież to Wy decydowalibyście o tym, czy taki były małżonek może pod pewnymi warunkami przystępować do sakramentów czy nie, to Wasze obecne stanowisko skazywałoby Waszych byłych małżonków na ryzyko śmierci w grzechu ciężkim (bez spowiedzi i Komunii) i przez to potępienie, czy Wy naprawdę tego chcecie?

Wsadzę kij w mrowisko i spróbuję podejść do tematu od troszkę innej strony.

Odniosłam wrażenie, że z niektórych Waszych wpisów wynika, że zakaz przystępowania do sakramentów, a przede wszystkim do Komunii jest po prostu karą za odejście od sakramentalnego małżonka i związanie się z inną osobą. A to chyba nie jest takie proste. Wg mnie ten zakaz jest konsekwencją ich postępowania - życia w niesakramentalnym związku, czyli w grzechu, ale nie jako kara, tylko po prostu brak stanu łaski uświęcającej. Wy zaś uważacie, że tutaj ktoś uniewinnia tych, którzy odeszli i ułożyli sobie życie z kimś innym, bo jeśli "tylko" zrezygnują z seksu to już mogą sobie chodzić do Komunii.

I tutaj trochę mnie ta Wasza postawa zaciekawia, oczywiście każdy przypadek jest inny, ale tak sobie pomyślałam, jeśli ci ludzie (ci którzy odeszli) są na tyle dojrzali, że podejmują decyzję - ok mam nową rodzinę, żonę/męża, konkubinę/konkubenta, ale sakrament pokuty i eucharystii jest dla mnie tak ważny, że zrezygnuję z tego seksu, żeby tylko móc do nich przystępować, to świadczy to o jakimś stopniu nawrócenia. Przecież oni muszą iść do tej spowiedzi i wyspowiadać się z życia w nowym związku jako grzechu, więc jakby nie było jeden z celów został osiągnięty- uświadomienie błędów i nawrócenie współmałżonka. Po drugie, taka osoba przystępując do spowiedzi i komunii jest w bardzo bliskiej relacji z Bogiem, a więc ma większe szanse na jeszcze większe "oświecenie" i dojrzałość do decyzji o powrocie do sakramentalnego małżonka. Oczywiście, może być tak, że w tym nowym związku są dzieci i odejście od nowej rodziny i powrót po iluś tam latach do "starej" rodziny wyrządziłoby kolejną krzywdę i rozbicie kolejnej rodziny, więc znowu nie ma dobrego wyjścia, a żądanie by taki małżonek tak zrobił jest trochę wg mnie egoistyczne i jakieś takie niechrześcijańskie (niezależnie od winy małżonka, który odszedł). Wiem, że brzmi to okrutnie, ale kiedy już chwast rośnie razem ze zbożem próby wyrwania go kończą się wyrwaniem też zboża, więc trzeba by się zastanowić co powoduje większe szkody - czy trwanie małżonka, który odszedł w niesakramentalnym białym małżeństwie i "samotność" sakramentalnego małżonka, czy opuszczenie nowej rodziny i próby sklejania tej starej. Każdy przypadek jest inny, nie ma co generalizować.

Oczywiście można przyczepić się tego seksu, że czemu wystarczy tylko z tego aspektu związku zrezygnować, żeby już być dopuszczonym do Komunii. Ale może jednak coś w tym jest, nawet w małżeństwie cywilnym to tak jakby 1/3 pożycia. A w sumie jeśli para z tego rezygnuje to żyje jak przyjaciele, trudno nazwać ich parą. Może sama nie do końca w to wierzę, ale kiedy próbuję sobie wyobrazić taką parę, która podejmuje taką właśnie decyzję, to myślę, że muszą to być ludzie o bardzo dużej wierze, którzy tak jak pisałam, prawdopodobnie bardzo dobrze uświadomili sobie niewłaściwość swojego postępowania, ale z jakichś powodów nie widzą możliwości naprawienia go poprzez zakończenie aktualnego związku i powrót do poprzedniego. W sumie jest to dość dramatyczna sytuacja. Ciekawa jestem ile takich białych małżeństw w praktyce funkcjonuje.

Zupełnie odrębną kwestią jest sprawa ważności sakramentu małżeństwa. Może właśnie od razu kiedy małżeństwo się rozpada należałoby to badać? Ludzie często nie mają świadomości, zwłaszcza ci ze starszego pokolenia, że nieważność może ich dotyczyć. A tak Kościół najpierw udziela ślubów na prawo i lewo komu popadnie bez przygotowania, a potem każe trwać w wierności sakramentalnemu małżonkowi, kiedy po 20 latach może się okazać, że to wcale nie było konieczne.. I oczywiście, kolejna kwestia, niezależnie od ważności sakramentu małżeństwa jest jeszcze miłość do tego małżonka, który odchodzi i jego odejście boli pewnie tak samo bardzo bez względu na to czy ślub kościelny był ważny czy nie.

Mam jednak wrażenie, że przez wypowiadające się na forum osoby przemawia właśnie ten ból i żal, ale taki na granicy żądzy zemsty, i niepogodzenie z losem. Nie ma tam niestety takiej chrześcijańskiej miłości bliźniego, przebaczenia przede wszystkim i zaufania Bogu. Wiem, że to jest cholernie trudne, ale kiedy jest się tak blisko Boga jak przynajmniej większość osób na forum twierdzi, to z czasem taka postawa powinna być chyba naturalna? Jeśli przecież to Wy decydowalibyście o tym, czy taki były małżonek może pod pewnymi warunkami przystępować do sakramentów czy nie, to Wasze obecne stanowisko skazywałoby Waszych byłych małżonków na ryzyko śmierci w grzechu ciężkim (bez spowiedzi i Komunii) i przez to potępienie, czy Wy naprawdę tego chcecie?

[Gianna]

Cytat:

Przepisy wyznaczane przez kościół są inne w swoim charakterze niż prawo stanowione przez państwo,bo dotyczą spraw sumienia. Spraw, które nie są czarno-białe i nie są stałe. I tylko przed takim czarno-białym patrzeniem na sytuacje i odgórnym orzekaniem, co jest dobre, a co złe, przestrzegam. _________________

Zgadzam się, że przepisy wyznaczane przez Kościół mają inny charakter. Ale nie wydaje mi się słuszne, że dla nas , wierzących sprawy sumienia nie są stałe.
Czy nie powinny takie być?
Czy tak nie ma znaczyć tak , a nie - nie?
Czy nie mamy obowiązku dobro nazywać dobrem a zło złem?
Jeśli nasze sumienia chrześciańskie przestaną odróżniać dobro od zła, to co dalej?
Czy żeby można było zastosować chrześciańskie MIŁOSIERDZIE , nie należy najpierw uznać ,że ktoś w danym przypadku zgrzeszył?

Cytat:

Przepisy wyznaczane przez kościół są inne w swoim charakterze niż prawo stanowione przez państwo,bo dotyczą spraw sumienia. Spraw, które nie są czarno-białe i nie są stałe. I tylko przed takim czarno-białym patrzeniem na sytuacje i odgórnym orzekaniem, co jest dobre, a co złe, przestrzegam. _________________

Zgadzam się, że przepisy wyznaczane przez Kościół mają inny charakter. Ale nie wydaje mi się słuszne, że dla nas , wierzących sprawy sumienia nie są stałe.
Czy nie powinny takie być?
Czy tak nie ma znaczyć tak , a nie - nie?
Czy nie mamy obowiązku dobro nazywać dobrem a zło złem?
Jeśli nasze sumienia chrześciańskie przestaną odróżniać dobro od zła, to co dalej?
Czy żeby można było zastosować chrześciańskie MIŁOSIERDZIE , nie należy najpierw uznać ,że ktoś w danym przypadku zgrzeszył?

[DHL1]

[Slawomir]

[Slawomir]

[Nirwanna]

[tiliana]