[Ja83]

[szarotka]

[Samboja]

Nie chce się wymądrzać, bo też miałam z tym problem, ale napisze jak ja to widzę i jak zrobiłam i co do mnie dotarło. W stawianiu granic najtrudniejsze poza ustaleniem gdzie leży moja granica, jest właśnie wyznaczenie konsekwencji oraz dopilnowanie, że jest sie w stanie być faktycznie konsekwentnym. Czyli leżą one w zakresie wykonalności. Ważne też, że jak powiemy to juz musimy to zrobić. Inaczej nikt serio nas nie potraktuje. Konsekwencja jest wynikiem wyboru, więc albo zrywa albo to. A to ma boleć, ale nie w postaci zemsty, ale w postaci niezgody na ranienie. To jest pozostawienie kogoś w niewygodzie, która zacznie mu na tyle dokuczać, że może spowoduje myślenie...bo myślenie w trakcie romansu to taka zanikająca funkcja. A tu chodzi, żeby ktoś zaczął myśleć, że to co robi jest nie w porządku.
W sytuacji takiej, w jakiej znajduje się autor wątku mogło by to wyglądać tak:

"Jestem głęboko zraniony Twoją postawą, uważam, że w naszym małżeństwie jest kryzys, który jest winą obu stron, nie uciekam od odpowiedzialności. Chcę naprawiać nasze małżeństwo, ale w mogę to uczynić jedynie w sytuacji, w której przestaniesz mnie ranić. Jeśli nie zaprzestaniesz kontaktów z tamtym mężczyzną będę zmuszony Cię opuścić/odseparować się od Ciebie oraz poinformować naszych przyjaciół i rodzinę o tym, aby mogli mnie wesprzeć. Wrócę jeśli zakończysz romans, a więc nigdy się z tą osobą nie spotkasz, nie zobaczysz"
I teraz kwestia opuszczenia zależy od naszych możliwości, bo czasem nie ma gdzie po prostu, wtedy nawet zmiana pokoju i pozostawanie w tak zwanej powierzchowności w stosunku do tej drugiej osoby jest ratunkiem dla nas...bo chodzi o to, by sie z tej sytuacji wydostać i nie narażać na cierpienie.
Wiem, że można powiedzieć, że ta druga osoba nic sobie z tego nie zrobi, że odejde, jej przecież o to chodzi...sęk w tym, aby zrozumieć, że nie robimy tego, aby komuś coś ułatwić, ale by siebie ratować...i to jest paradoksalnie jedyna możliwość, żeby cokolwiek dotarło...romans się wypali...wtedy przychodza refleksje....pozostaje trwać, czasem się ktoś ocknie, czasem trzeba, żeby sie wypalił...ale na pewno nie tkwić w destrukcji...zdrowie wszak mamy jedno, a chyba nie chcemy chodzić jak zombi...

Jeśli mężczyzna ma żonę, ją także należy poinformować i poradzić to samo separację i ekspozycję romansu. Zrobi wedle wyboru. To co tajemnicze jest romantyczne, to co jawne staje się...no właśnie.
Swoj post popieram przynajmniej trzema mądrymi książkami Miłość wymaga stanowczości, Granice w relacjach małżeńskich i How to survive an affair...każdy jednak musi swoją sytuację uważnie obadać i zdecydować. Nie są to proste tematy. Ale znam takich, co granice stawiają i coś sie zmienia, oraz takich którzy ich nie stawiają, nic się nie zmienia. Oraz takich co ich nie stawiali, a postawili i wygrali ;)

Nie chce się wymądrzać, bo też miałam z tym problem, ale napisze jak ja to widzę i jak zrobiłam i co do mnie dotarło. W stawianiu granic najtrudniejsze poza ustaleniem gdzie leży moja granica, jest właśnie wyznaczenie konsekwencji oraz dopilnowanie, że jest sie w stanie być faktycznie konsekwentnym. Czyli leżą one w zakresie wykonalności. Ważne też, że jak powiemy to juz musimy to zrobić. Inaczej nikt serio nas nie potraktuje. Konsekwencja jest wynikiem wyboru, więc albo zrywa albo to. A to ma boleć, ale nie w postaci zemsty, ale w postaci niezgody na ranienie. To jest pozostawienie kogoś w niewygodzie, która zacznie mu na tyle dokuczać, że może spowoduje myślenie...bo myślenie w trakcie romansu to taka zanikająca funkcja. A tu chodzi, żeby ktoś zaczął myśleć, że to co robi jest nie w porządku.
W sytuacji takiej, w jakiej znajduje się autor wątku mogło by to wyglądać tak:

"Jestem głęboko zraniony Twoją postawą, uważam, że w naszym małżeństwie jest kryzys, który jest winą obu stron, nie uciekam od odpowiedzialności. Chcę naprawiać nasze małżeństwo, ale w mogę to uczynić jedynie w sytuacji, w której przestaniesz mnie ranić. Jeśli nie zaprzestaniesz kontaktów z tamtym mężczyzną będę zmuszony Cię opuścić/odseparować się od Ciebie oraz poinformować naszych przyjaciół i rodzinę o tym, aby mogli mnie wesprzeć. Wrócę jeśli zakończysz romans, a więc nigdy się z tą osobą nie spotkasz, nie zobaczysz"
I teraz kwestia opuszczenia zależy od naszych możliwości, bo czasem nie ma gdzie po prostu, wtedy nawet zmiana pokoju i pozostawanie w tak zwanej powierzchowności w stosunku do tej drugiej osoby jest ratunkiem dla nas...bo chodzi o to, by sie z tej sytuacji wydostać i nie narażać na cierpienie.
Wiem, że można powiedzieć, że ta druga osoba nic sobie z tego nie zrobi, że odejde, jej przecież o to chodzi...sęk w tym, aby zrozumieć, że nie robimy tego, aby komuś coś ułatwić, ale by siebie ratować...i to jest paradoksalnie jedyna możliwość, żeby cokolwiek dotarło...romans się wypali...wtedy przychodza refleksje....pozostaje trwać, czasem się ktoś ocknie, czasem trzeba, żeby sie wypalił...ale na pewno nie tkwić w destrukcji...zdrowie wszak mamy jedno, a chyba nie chcemy chodzić jak zombi...

Jeśli mężczyzna ma żonę, ją także należy poinformować i poradzić to samo separację i ekspozycję romansu. Zrobi wedle wyboru. To co tajemnicze jest romantyczne, to co jawne staje się...no właśnie.
Swoj post popieram przynajmniej trzema mądrymi książkami Miłość wymaga stanowczości, Granice w relacjach małżeńskich i How to survive an affair...każdy jednak musi swoją sytuację uważnie obadać i zdecydować. Nie są to proste tematy. Ale znam takich, co granice stawiają i coś sie zmienia, oraz takich którzy ich nie stawiają, nic się nie zmienia. Oraz takich co ich nie stawiali, a postawili i wygrali ;)

[mare1966]

Oazy , Odnowa w Duchu Świetym , 3 małych dzieci , prawdopodobne potępienie rodziny
i pomimo takich "przeciwności"
"kobieta jak kocha"
jest gotowa na wszystko .
Strach się żenić .

Mimo tego zazdroszczę ci ramirez .
Jaka ta wiara żony pokręcona jest , ale jest .

A swoją drogą nie mogę się nadziwić twojemu "zaufaniu" .
Żona jedzie z jakimś facetem na kilka dni .
Ja bym nawet sobie nie ufał w takich okolicznościach ,
a co dopiero jakiemuś facetowi .
Żonie także .

Miejmy nadzieję , że zakochanie żony przeminie
i nieco oprzytomnieje .
Miejmy też nadzieję , że facet nie lubi dzieci ,
takich małych wrzeszczących .
To nie sprzyja romantyzmowi .

Oazy , Odnowa w Duchu Świetym , 3 małych dzieci , prawdopodobne potępienie rodziny
i pomimo takich "przeciwności"
"kobieta jak kocha"
jest gotowa na wszystko .
Strach się żenić .

Mimo tego zazdroszczę ci ramirez .
Jaka ta wiara żony pokręcona jest , ale jest .

A swoją drogą nie mogę się nadziwić twojemu "zaufaniu" .
Żona jedzie z jakimś facetem na kilka dni .
Ja bym nawet sobie nie ufał w takich okolicznościach ,
a co dopiero jakiemuś facetowi .
Żonie także .

Miejmy nadzieję , że zakochanie żony przeminie
i nieco oprzytomnieje .
Miejmy też nadzieję , że facet nie lubi dzieci ,
takich małych wrzeszczących .
To nie sprzyja romantyzmowi .

[GregAN]

[mare1966]

Z tym stawianiem warunków
to może nie być tak dobrze .

Może blefować i liczyć , że się żona przestraszy , ale........
jeżeli jest jak pisałem mocno zdecydowana
i powie"sprawdzam"
co co on tam ma w kartach ?

Sama jego osoba przegrywa w kartą kochanka .
Kochanek to as , a mąż "dupek" co najwyżej .
Ona ma jeszcze 3 dzieci .
Co postraszy ją , że dzieci zabierze ?
A jej rodzice ?
Różnie to bywa .

Ona szuka nowoczesnych księży , którzy potwierdzą nowoczesne poglądy .
Może jeden już jej wystarczy .

Z drugiej strony , jak pisałem fajnie się romansuje
i jej i jemu bez dzieciaczków , ale jakby przyszło co do czego
to brać 3 nie swoich
i takich małych krzykaczy na głowę ?
Królewna Śnieżka ..........?
Czemu nie
..................... ale po kiego 7 krasnali ?

Z tym stawianiem warunków
to może nie być tak dobrze .

Może blefować i liczyć , że się żona przestraszy , ale........
jeżeli jest jak pisałem mocno zdecydowana
i powie"sprawdzam"
co co on tam ma w kartach ?

Sama jego osoba przegrywa w kartą kochanka .
Kochanek to as , a mąż "dupek" co najwyżej .
Ona ma jeszcze 3 dzieci .
Co postraszy ją , że dzieci zabierze ?
A jej rodzice ?
Różnie to bywa .

Ona szuka nowoczesnych księży , którzy potwierdzą nowoczesne poglądy .
Może jeden już jej wystarczy .

Z drugiej strony , jak pisałem fajnie się romansuje
i jej i jemu bez dzieciaczków , ale jakby przyszło co do czego
to brać 3 nie swoich
i takich małych krzykaczy na głowę ?
Królewna Śnieżka ..........?
Czemu nie
..................... ale po kiego 7 krasnali ?

[Basia23]

hej

postawienie granic , ok....
a jak się nie będzie chciała żona zastosować do nich to wyprowadzka ........
a jak uzna, że się nie chce wyprowadzić bo takie życie jej odpowiada ....albo będzie udawała że chce ratować .....

co wtedy?




pa

hej

postawienie granic , ok....
a jak się nie będzie chciała żona zastosować do nich to wyprowadzka ........
a jak uzna, że się nie chce wyprowadzić bo takie życie jej odpowiada ....albo będzie udawała że chce ratować .....

co wtedy?




pa

[ramirez]

[ramirez]

[GregAN]

[ramirez]

[GregAN]

[ramirez]

[użytkownik]

[quote="Samboja] A to ma boleć, ale nie w postaci zemsty, ale w postaci niezgody na ranienie. To jest pozostawienie kogoś w niewygodzie, która zacznie mu na tyle dokuczać, że może spowoduje myślenie...bo myślenie w trakcie romansu to taka zanikająca funkcja. A tu chodzi, żeby ktoś zaczął myśleć, że to co robi jest nie w porządku. [/quote]
Niezgoda na ranienie. A jeśli druga osoba mimo wielokrotnie wyrażanej niezgody dalej to robi, to co? Jak daleko można się posunąć w uprzykrzaniu komuś życia? Napisać np. na Facebooku, żeby cały świat się dowiedział? Mnie na razie brakuje sukcesów w uświadamianiu mojej żony, jak bardzo mnie rani. Nawet gdybym napisał sobie to na czole, po drugiej stronie brak większych reakcji. Na poziomie rozmów o zakupach i podstawowych sprawach jakoś można się porozumieć, ale już uczucia jakby przestały istnieć. Kpiny z kochanka nic nie dają.

[quote="Samboja] A to ma boleć, ale nie w postaci zemsty, ale w postaci niezgody na ranienie. To jest pozostawienie kogoś w niewygodzie, która zacznie mu na tyle dokuczać, że może spowoduje myślenie...bo myślenie w trakcie romansu to taka zanikająca funkcja. A tu chodzi, żeby ktoś zaczął myśleć, że to co robi jest nie w porządku. [/quote]
Niezgoda na ranienie. A jeśli druga osoba mimo wielokrotnie wyrażanej niezgody dalej to robi, to co? Jak daleko można się posunąć w uprzykrzaniu komuś życia? Napisać np. na Facebooku, żeby cały świat się dowiedział? Mnie na razie brakuje sukcesów w uświadamianiu mojej żony, jak bardzo mnie rani. Nawet gdybym napisał sobie to na czole, po drugiej stronie brak większych reakcji. Na poziomie rozmów o zakupach i podstawowych sprawach jakoś można się porozumieć, ale już uczucia jakby przestały istnieć. Kpiny z kochanka nic nie dają.