[mare1966]

A ja rozumiem to co pisze Helenast
bo to rzeczywiste niebezpieczeństwo ,
a nie takie oczywiste na pierwszy rzut oka .

Cytat:

I jak długo wytrzymają taki szantaż emocjonalny ??? ... To chodzenie po bardzo kruchym lodzie, a poza tym wstrętna manipulacja , która może odwrócić się przeciwko żonom ....

O rozwodzie to nawet w żartach lepiej nie mówić .
To zasieje z pewnością ziarno braku zaufania .
Coś , co drugiej stronie wydawało się oczywiste , trwałe
juz takim przestaje być .
Tu już nie mam my .
Drugiej stronie pozostaje analiza układu : ja - ona ( on ) .
Gra interesów , zysków , strat , układ sił itd.
Utrata zaufania .

Facet powinien chcieć być w tym związku ,
i podejmować zmiany , dialog itd.
nie że się przestraszył
tylko że zauwazył i wie , że warto
to robić z tą i dla tej kobiety .
Nie siłą ( siłom si -łom ) a pięknem
tym zewnętrznym i wewnętrznym
dobrocią serca
zdobywa się mężczyzn .
Ta droga jest pewna i sprawdzona przez wieki .

Nawiasem , ciekawe co by powiedzieli ci żydzi
co z Jezusem dyskutowali o małżeństwie .
Teraz to kobiety dają "listy rozwodowe"
i wynocha .
Jak tak dalej pójdzie , nikt się z Wami nie ożeni .
Trzeba mieć jakieś minimalne szanse przecież .

Ale żeby nie było - są wyjątki !

A ja rozumiem to co pisze Helenast
bo to rzeczywiste niebezpieczeństwo ,
a nie takie oczywiste na pierwszy rzut oka .

Cytat:

I jak długo wytrzymają taki szantaż emocjonalny ??? ... To chodzenie po bardzo kruchym lodzie, a poza tym wstrętna manipulacja , która może odwrócić się przeciwko żonom ....

O rozwodzie to nawet w żartach lepiej nie mówić .
To zasieje z pewnością ziarno braku zaufania .
Coś , co drugiej stronie wydawało się oczywiste , trwałe
juz takim przestaje być .
Tu już nie mam my .
Drugiej stronie pozostaje analiza układu : ja - ona ( on ) .
Gra interesów , zysków , strat , układ sił itd.
Utrata zaufania .

Facet powinien chcieć być w tym związku ,
i podejmować zmiany , dialog itd.
nie że się przestraszył
tylko że zauwazył i wie , że warto
to robić z tą i dla tej kobiety .
Nie siłą ( siłom si -łom ) a pięknem
tym zewnętrznym i wewnętrznym
dobrocią serca
zdobywa się mężczyzn .
Ta droga jest pewna i sprawdzona przez wieki .

Nawiasem , ciekawe co by powiedzieli ci żydzi
co z Jezusem dyskutowali o małżeństwie .
Teraz to kobiety dają "listy rozwodowe"
i wynocha .
Jak tak dalej pójdzie , nikt się z Wami nie ożeni .
Trzeba mieć jakieś minimalne szanse przecież .

Ale żeby nie było - są wyjątki !

[grzegorz_]

[mare1966]

Grzegorz ,
a kto tu doradza tkwienie w patologicznym związku ?


Ani świat , ani ludzie WCALE się nie zmienili .
Owszem otoczenie , realia społeczne , ekonomiczne , polityczne , prawne .
Żw. Rita była taka samą kobietą jak ta z XX czy XXII wieku czy II wieku .
Owszem , zapewne wyjątkową ,
ale takich i dziś nie brakuje .

Grzegorz , miłość , wiara
kieruje się trochę innymi kryteriami , jakby głębszymi .
Rozumem pewnych rzeczy NIGDY nie zrozumiesz .

Grzegorz ,
a kto tu doradza tkwienie w patologicznym związku ?


Ani świat , ani ludzie WCALE się nie zmienili .
Owszem otoczenie , realia społeczne , ekonomiczne , polityczne , prawne .
Żw. Rita była taka samą kobietą jak ta z XX czy XXII wieku czy II wieku .
Owszem , zapewne wyjątkową ,
ale takich i dziś nie brakuje .

Grzegorz , miłość , wiara
kieruje się trochę innymi kryteriami , jakby głębszymi .
Rozumem pewnych rzeczy NIGDY nie zrozumiesz .

[Nini]

[Nini]

[Nini]

[Nini]

Bety, piszesz, że Ty też osiągnęłaś taki stan - no właśnie, może trzeba przejść przez coś podobnego, żeby zrozumieć, tak jak Ty zrozumiałaś, o co chodzi? Może komuś, kto nigdy nie doszedł w związku do absolutnej ściany, trudno zrozumieć, że czasem separacja jest jedynym sensownym wyjściem, a nie pójściem na skróty?

mare, moje uczenie się samotności jest bardzo powolne i wątpię, żebym kiedykolwiek się przyzwyczaiła Problem jest dokładnie odwrotny: jest mi straszliwie trudno być samej i czuję, że dopóki się tego nie nauczę, nie będę umiała wejść w związek w zdrowy sposób. Jeśli musisz z kimś być, to nie możesz go w wolny sposób wybrać, więc nie ma miejsca na miłość.

Historyjkę o straszeniu mną mężów moich koleżanek traktuję z przymrużeniem oka. I w ogóle nie ma póki co mowy o rozwodzie, ani u mnie, ani u nich, skąd taki pomysł?

Bety, piszesz, że Ty też osiągnęłaś taki stan - no właśnie, może trzeba przejść przez coś podobnego, żeby zrozumieć, tak jak Ty zrozumiałaś, o co chodzi? Może komuś, kto nigdy nie doszedł w związku do absolutnej ściany, trudno zrozumieć, że czasem separacja jest jedynym sensownym wyjściem, a nie pójściem na skróty?

mare, moje uczenie się samotności jest bardzo powolne i wątpię, żebym kiedykolwiek się przyzwyczaiła Problem jest dokładnie odwrotny: jest mi straszliwie trudno być samej i czuję, że dopóki się tego nie nauczę, nie będę umiała wejść w związek w zdrowy sposób. Jeśli musisz z kimś być, to nie możesz go w wolny sposób wybrać, więc nie ma miejsca na miłość.

Historyjkę o straszeniu mną mężów moich koleżanek traktuję z przymrużeniem oka. I w ogóle nie ma póki co mowy o rozwodzie, ani u mnie, ani u nich, skąd taki pomysł?

[twardy]

[helenast]

Po pierwsze ja nie napisałam, że wyprowadzka od agresywnego współmałżonka jest zła.... ja nie napisałam ,że separacja i stawianie granic jest złe.... odniosłam się tylko do Twoich słów Nini , które Ty sama napisałaś :

,, ... Jest mi dziwnie, samotnie i często smutno, ale jednocześnie jest DOBRZE...,,

Uwzględniłam słowo,,Dobrze,, zaznaczając w mojej wypowiedzi przypuszczenia, które mogą z takiego stanu wyniknąć i użyłam słowa ,, może,, ... jednak widzę,że do DOBRZE już ma dalszy ciąg w myśleniu :

Cytat:

Nie skreśliłam go, ale nie wiem, czy jestem jego żoną. Mam bardzo poważne wątpliwości, czy łączy nas sakrament, czy nasze małżeństwo jest ważne. Modlę się o właściwą decyzję - czy sprawdzać ważność sakramentu, czy nie. I póki co staram się żyć tak, jakby było ważne... _________________

Nini napisał/a:

helenast napisał/a: To bardzo smutne co piszesz i może zastanów się nad tym zdaniem , czy aby naprawdę tak jest ? ... Znowu czuję się kompletnie niezrozumiana. Skąd pomysł, że piszę coś bez zastanowienia? Zastanawiam się nad moimi zmarnowanymi latami po całych nocach To bolesne, ale nie zamierzam od tego uciekać. Tak, jak każdy nałogowiec, osoba współuzależniona - a za taką się uważam - traci... I to właśnie do mnie dociera, ile straciłam.

Macie dzieci prawda ... czy te momenty ich narodzin, lata wychowania ich też uważasz za zmarnowane? ...
Mogę więc zapytać jak to jest ... obudziłaś się pewnego dnia i stwierdziłaś , mam 30 lat zmarnowanego życia przez małżeństwo ? .... a jeżeli wcześniej o tym myślałaś to zapytam jakie kroki wcześniej podjęłaś by to zmienić, naprawić, uzdrowić ...
Wybacz, ale takie stwierdzenia są dla mnie niezrozumiałe bo nikt siłą Cię do ołtarza nie zaciągał, nikt nie zmuszał do urodzenia dzieci itd..itd...

Cytat:

Historyjkę o straszeniu mną mężów moich koleżanek traktuję z przymrużeniem oka. I w ogóle nie ma póki co mowy o rozwodzie, ani u mnie, ani u nich, skąd taki pomysł? _________________

Hm... bardzo czarny humor - nie popieram takich żartów z sakramentu małżeństwa , ale to moje zdanie ...


Związek małżeński to słowo MY- w potrzebach, w postępowaniu, w działaniach ... w Twoich wypowiedziach przejawia się tylko JA ...

Po pierwsze ja nie napisałam, że wyprowadzka od agresywnego współmałżonka jest zła.... ja nie napisałam ,że separacja i stawianie granic jest złe.... odniosłam się tylko do Twoich słów Nini , które Ty sama napisałaś :

,, ... Jest mi dziwnie, samotnie i często smutno, ale jednocześnie jest DOBRZE...,,

Uwzględniłam słowo,,Dobrze,, zaznaczając w mojej wypowiedzi przypuszczenia, które mogą z takiego stanu wyniknąć i użyłam słowa ,, może,, ... jednak widzę,że do DOBRZE już ma dalszy ciąg w myśleniu :

Cytat:

Nie skreśliłam go, ale nie wiem, czy jestem jego żoną. Mam bardzo poważne wątpliwości, czy łączy nas sakrament, czy nasze małżeństwo jest ważne. Modlę się o właściwą decyzję - czy sprawdzać ważność sakramentu, czy nie. I póki co staram się żyć tak, jakby było ważne... _________________

Nini napisał/a:

helenast napisał/a: To bardzo smutne co piszesz i może zastanów się nad tym zdaniem , czy aby naprawdę tak jest ? ... Znowu czuję się kompletnie niezrozumiana. Skąd pomysł, że piszę coś bez zastanowienia? Zastanawiam się nad moimi zmarnowanymi latami po całych nocach To bolesne, ale nie zamierzam od tego uciekać. Tak, jak każdy nałogowiec, osoba współuzależniona - a za taką się uważam - traci... I to właśnie do mnie dociera, ile straciłam.

Macie dzieci prawda ... czy te momenty ich narodzin, lata wychowania ich też uważasz za zmarnowane? ...
Mogę więc zapytać jak to jest ... obudziłaś się pewnego dnia i stwierdziłaś , mam 30 lat zmarnowanego życia przez małżeństwo ? .... a jeżeli wcześniej o tym myślałaś to zapytam jakie kroki wcześniej podjęłaś by to zmienić, naprawić, uzdrowić ...
Wybacz, ale takie stwierdzenia są dla mnie niezrozumiałe bo nikt siłą Cię do ołtarza nie zaciągał, nikt nie zmuszał do urodzenia dzieci itd..itd...

Cytat:

Historyjkę o straszeniu mną mężów moich koleżanek traktuję z przymrużeniem oka. I w ogóle nie ma póki co mowy o rozwodzie, ani u mnie, ani u nich, skąd taki pomysł? _________________

Hm... bardzo czarny humor - nie popieram takich żartów z sakramentu małżeństwa , ale to moje zdanie ...


Związek małżeński to słowo MY- w potrzebach, w postępowaniu, w działaniach ... w Twoich wypowiedziach przejawia się tylko JA ...

[kenya]

Nini, dla Ciebie ode mnie,

SZACUN wielki i czapka z głowy za całokształt.

Nini, dla Ciebie ode mnie,

SZACUN wielki i czapka z głowy za całokształt.

[kenya]

[helenast]

[Bety]

Nini rozumiem co piszesz, bo ja osiągnęłam spokój i dystans dopiero, gdy mąż się wyprowadził. W zamęcie naszego związku nie umiałam podjąć żadnych korzystnych działań- jedynie czułam złośc, bezsilność i obwiniałam za wszytsko męża.
Wiem, że mąż też nie chciał tak żyć- chciał zmiany, ale my po prostu nie umieliśmy.

Gdy zostałam sama trafiłam na to forum i zaczęłam rozumieć, o co chodzi... Zaczęłam porządkować swoje emocje, zyskałam spokój, wyciszenie, zobaczyłam, co ja robię źle... Zyskałam siły, aby zacząć prace nad sobą.

Podziwiam Cie, że miałaś tyle siły, aby wyjść z utartego toru.

Nini rozumiem co piszesz, bo ja osiągnęłam spokój i dystans dopiero, gdy mąż się wyprowadził. W zamęcie naszego związku nie umiałam podjąć żadnych korzystnych działań- jedynie czułam złośc, bezsilność i obwiniałam za wszytsko męża.
Wiem, że mąż też nie chciał tak żyć- chciał zmiany, ale my po prostu nie umieliśmy.

Gdy zostałam sama trafiłam na to forum i zaczęłam rozumieć, o co chodzi... Zaczęłam porządkować swoje emocje, zyskałam spokój, wyciszenie, zobaczyłam, co ja robię źle... Zyskałam siły, aby zacząć prace nad sobą.

Podziwiam Cie, że miałaś tyle siły, aby wyjść z utartego toru.

[Jacek-sychar]

Nini

Podjęłaś trudną decyzję, ale możliwe, że musiałaś. Tylko Ty to możesz ocenić.

Rozumiem również Twój spokój. Jest to coś wspaniałego. Co prawda ja odczułem go dopiero, gdy zostałem porzucony. Też zastanawiałem się nad zmarnowanymi latami. Walka o mieszkanie, wychowywanie dzieci, praca, ... Gdzie ja w tym byłem? Nie byłem. Byliśmy MY. Nasza rodzina. Dla niej to robiłem. I dalej robię. Na tyle, na ile moje dorosłe dzieci mnie potrzebują.
Nie czuję się całkiem wolny i to mnie zatrzymuje od głupich posunięć.

Helenast pisze, żebyś uważała i nie zapominała kim jesteś. Znaczy żoną swojego męża. Wiesz jak ja mówię o sobie? Jestem żonaty, choć nie mam żony. Przez to otoczenie widzi, że nie jestem wolny (widzą obrączkę) a ja sam siebie stawiam do pionu. Gdy mam wątpliwości, czy dobrze postępuję, zawsze pytam siebie, czy tak powinien postąpić żonaty mężczyzna.

Ale ze spokoju nie rezygnuj. Musisz odzyskać siebie, żeby w sposób wolny podjąć właściwą decyzję. Gdy nie będzie spokoju, będą emocje. A w emocjach nic mądrego zwykle się nie robi.

Pozdrawiam

Nini

Podjęłaś trudną decyzję, ale możliwe, że musiałaś. Tylko Ty to możesz ocenić.

Rozumiem również Twój spokój. Jest to coś wspaniałego. Co prawda ja odczułem go dopiero, gdy zostałem porzucony. Też zastanawiałem się nad zmarnowanymi latami. Walka o mieszkanie, wychowywanie dzieci, praca, ... Gdzie ja w tym byłem? Nie byłem. Byliśmy MY. Nasza rodzina. Dla niej to robiłem. I dalej robię. Na tyle, na ile moje dorosłe dzieci mnie potrzebują.
Nie czuję się całkiem wolny i to mnie zatrzymuje od głupich posunięć.

Helenast pisze, żebyś uważała i nie zapominała kim jesteś. Znaczy żoną swojego męża. Wiesz jak ja mówię o sobie? Jestem żonaty, choć nie mam żony. Przez to otoczenie widzi, że nie jestem wolny (widzą obrączkę) a ja sam siebie stawiam do pionu. Gdy mam wątpliwości, czy dobrze postępuję, zawsze pytam siebie, czy tak powinien postąpić żonaty mężczyzna.

Ale ze spokoju nie rezygnuj. Musisz odzyskać siebie, żeby w sposób wolny podjąć właściwą decyzję. Gdy nie będzie spokoju, będą emocje. A w emocjach nic mądrego zwykle się nie robi.

Pozdrawiam