[ala1988]

witam wszystkich!
tak jak napisałam jestem tu nowa i trochę nie umiem się odnaleźć. wszyscy piszecie o dużych doświadczeniach wiary i życiowych.
ja tak nie umiem:(

napiszę od początku.
jestem od 7 lat mężatką. myślałam do pewnego czasu że szczęśliwą ale jak się okazało że nie.
mam dwie wspaniałe córki.
w młodości( tzn. przed ślubem byłam bardzo blisko Boga), chodziłam na piesze pielgrzymki do Częstochowy, byłam w grupie młodzieży która służyła na każdej Mszy Św. Bóg i Kościół był dla mnie na pierwszym miejscu. Po ślubie po pewnym czasie się to wszystko zmieniło się, zaczęłam coraz miej chodzić do Kościoła a nawet wogóle. z mężem wszystko planowaliśmy praca, dom, obowiązki. było mi bardzo ciężko bo musiałam wszystko sama robić w domu z niewielką pomocą męża(chodzi o obowiązki domowe). ale jakoś dawałam radę. przez ten czas wszystko zmieniło swoje miejsce na pierwszym miejscu stanął mój mąż, później dzieci a dopiero Bóg.

dostawałam sygnały od Boga "zawróć" ale ja ich nie postrzegałam.

po przeczytaniu książki pani Anny Jedynej, zrozumiałam co tak na prawdę się działo i dzieje do tej pory(śmierć taty, poważna choroba córki).
Mąż się wyprowadziło 2 miesiące temu. czuje się zraniony przeze mnie (nie zdradziłam go), a ja czuję się zraniona przez niego(sprawy dogadywania się, zaczeliśmy się nie rozumieć).
zaczełam terapię u psychologa, podnoszę się jakoś. w sercu przebaczyłam mu bo wciąż go kocham.

ale wiem że wszystko co się dzieje i działo to Bóg nad tym czuwa.
staram się wrocić do Pana i postawić na pierwszym miejscu ale nie jest to łatwe. ale wierze że się uda. wierzę że Bóg da mi jeszcze jedną szansę żeby uratować te małżeństwo

pozdrawiam

witam wszystkich!
tak jak napisałam jestem tu nowa i trochę nie umiem się odnaleźć. wszyscy piszecie o dużych doświadczeniach wiary i życiowych.
ja tak nie umiem:(

napiszę od początku.
jestem od 7 lat mężatką. myślałam do pewnego czasu że szczęśliwą ale jak się okazało że nie.
mam dwie wspaniałe córki.
w młodości( tzn. przed ślubem byłam bardzo blisko Boga), chodziłam na piesze pielgrzymki do Częstochowy, byłam w grupie młodzieży która służyła na każdej Mszy Św. Bóg i Kościół był dla mnie na pierwszym miejscu. Po ślubie po pewnym czasie się to wszystko zmieniło się, zaczęłam coraz miej chodzić do Kościoła a nawet wogóle. z mężem wszystko planowaliśmy praca, dom, obowiązki. było mi bardzo ciężko bo musiałam wszystko sama robić w domu z niewielką pomocą męża(chodzi o obowiązki domowe). ale jakoś dawałam radę. przez ten czas wszystko zmieniło swoje miejsce na pierwszym miejscu stanął mój mąż, później dzieci a dopiero Bóg.

dostawałam sygnały od Boga "zawróć" ale ja ich nie postrzegałam.

po przeczytaniu książki pani Anny Jedynej, zrozumiałam co tak na prawdę się działo i dzieje do tej pory(śmierć taty, poważna choroba córki).
Mąż się wyprowadziło 2 miesiące temu. czuje się zraniony przeze mnie (nie zdradziłam go), a ja czuję się zraniona przez niego(sprawy dogadywania się, zaczeliśmy się nie rozumieć).
zaczełam terapię u psychologa, podnoszę się jakoś. w sercu przebaczyłam mu bo wciąż go kocham.

ale wiem że wszystko co się dzieje i działo to Bóg nad tym czuwa.
staram się wrocić do Pana i postawić na pierwszym miejscu ale nie jest to łatwe. ale wierze że się uda. wierzę że Bóg da mi jeszcze jedną szansę żeby uratować te małżeństwo

pozdrawiam

[Nirwanna]

Witaj, Ala
Spokojnie, sporo z nas tutaj trafiło na podobnym etapie jak Ty, i wcale nie epatowało wtedy tym "dużym doświadczeniem wiary". To przychodzi z czasem, z pracą własną, z otwarciem się na łaskę - najczęściej stopniowo. Mało jest takich efektów, jak w życiorysie św. Pawła
I dlatego dobrze że tu jesteś, bo jest to genialne miejsce dla kryzysowców na to co powyżej: pracę własną, danie czasowi czasu, i na otwarcie się na łaskę Boga.
Korzystaj z tej kopalni wiedzy jaką jest forum, masz np. do odsłuchania wszystkie sycharowskie rekolekcje, a to ładne kilkadziesiąt godzin
No i wreszcie - jak na zamówienie - właśnie otwiera się Ognisko Sycharowskie w Przasnyszu, skorzystaj ze spotkań w realu, to naprawdę duże wsparcie.

Witaj, Ala
Spokojnie, sporo z nas tutaj trafiło na podobnym etapie jak Ty, i wcale nie epatowało wtedy tym "dużym doświadczeniem wiary". To przychodzi z czasem, z pracą własną, z otwarciem się na łaskę - najczęściej stopniowo. Mało jest takich efektów, jak w życiorysie św. Pawła
I dlatego dobrze że tu jesteś, bo jest to genialne miejsce dla kryzysowców na to co powyżej: pracę własną, danie czasowi czasu, i na otwarcie się na łaskę Boga.
Korzystaj z tej kopalni wiedzy jaką jest forum, masz np. do odsłuchania wszystkie sycharowskie rekolekcje, a to ładne kilkadziesiąt godzin
No i wreszcie - jak na zamówienie - właśnie otwiera się Ognisko Sycharowskie w Przasnyszu, skorzystaj ze spotkań w realu, to naprawdę duże wsparcie.

[ala1988]

dziękuje Nirwanna
za słowa otuchy.

dziękuje Nirwanna
za słowa otuchy.

[miazia]

[Nirwanna]

Ala, przeniosłam Twój wątek z działu Świadectwa do działu Odbudowa, sądzę że tu lepiej pasuje, choć życzę Ci, abyś wkrótce świadectwo odbudowy małżeństwa napisała

Ala, przeniosłam Twój wątek z działu Świadectwa do działu Odbudowa, sądzę że tu lepiej pasuje, choć życzę Ci, abyś wkrótce świadectwo odbudowy małżeństwa napisała

[piotr1987]

[grzegorz_]

[Rubin]

Oboje ponieśliście klęskę. Tak jak wszyscy tutaj zebrani ze swoimi mężami/żonami.
ala1988
piotr1987
Jeżeli czegoś ważnego się tutaj nauczyłem prócz tego by Boga stawiać na pierwszym miejscu, to tego by nie skupiać się na krzywdach doznanych, a na własnych błędach.

Kiedy odpisałeś Piotrze, wspomniałem pewne kazanie o Adamie i Ewie. Jak Ewa zgrzeszyła, a o przyczynę Bóg zapytał Adama, ten wskazał ją palcem i powiedział "ale to ona dała mi jabłko, to nie ja". I pomyślałem, jak sam często wskazywałem żonę palcem, zamiast jej bronić przed całym światem, choćby i mnie samego oskarżała.
A jak czytałem Alę pomyślałem, jak straszliwe pojęcie musi mieć o mnie moja własna żona. Co mi zarzuca w swojej głowie? Jakie rzeczy ciągle rozpamiętuje? I kiedy ostatnio usłyszałem gniewne "byłam niewolnicą!" To choć początkowo zupełnie odrzuciłem te słowa jako "wyolbrzymione, śmieszne i wypowiedziane w przypływie emocji by mnie zranić" niedawno zacząłem się domyślać o co może chodzić. Całe szczęście "sprawę" w sobie załatwiłem przy okazji ogólnej pracy nad sobą.

Na pewno oboje jesteście fantastycznymi ludźmi. Bo inaczej dlaczego byście stanęli przy ołtarzu? :)
Tylko poraniliście się nawzajem.
Niewybaczone krzywdy, nieprzeproszone winy. A potem rozpamiętywanie.
Rozpamiętywanie takich rzeczy tylko rujnuje, oddala, zniechęca. Za każdym razem jak wspominam coś czym mnie zraniła żona, spada we mnie chęć do walki o nas, zamiast czekać na żonę, zaczynam się cieszyć, że jestem bez niej i jest pewnie wiele więcej smutnych objawów których nie dostrzegam. Wystrzegam się tego.

A kiedy wspominam wspaniałe chwile jakie przeżyłem dzięki niej - buduję się, krzepnę, trwam i pracuję nad sobą z większym zaangażowaniem.

Jak to fantastycznie, że zajrzałeś tutaj Piotrze

Oboje ponieśliście klęskę. Tak jak wszyscy tutaj zebrani ze swoimi mężami/żonami.
ala1988
piotr1987
Jeżeli czegoś ważnego się tutaj nauczyłem prócz tego by Boga stawiać na pierwszym miejscu, to tego by nie skupiać się na krzywdach doznanych, a na własnych błędach.

Kiedy odpisałeś Piotrze, wspomniałem pewne kazanie o Adamie i Ewie. Jak Ewa zgrzeszyła, a o przyczynę Bóg zapytał Adama, ten wskazał ją palcem i powiedział "ale to ona dała mi jabłko, to nie ja". I pomyślałem, jak sam często wskazywałem żonę palcem, zamiast jej bronić przed całym światem, choćby i mnie samego oskarżała.
A jak czytałem Alę pomyślałem, jak straszliwe pojęcie musi mieć o mnie moja własna żona. Co mi zarzuca w swojej głowie? Jakie rzeczy ciągle rozpamiętuje? I kiedy ostatnio usłyszałem gniewne "byłam niewolnicą!" To choć początkowo zupełnie odrzuciłem te słowa jako "wyolbrzymione, śmieszne i wypowiedziane w przypływie emocji by mnie zranić" niedawno zacząłem się domyślać o co może chodzić. Całe szczęście "sprawę" w sobie załatwiłem przy okazji ogólnej pracy nad sobą.

Na pewno oboje jesteście fantastycznymi ludźmi. Bo inaczej dlaczego byście stanęli przy ołtarzu? :)
Tylko poraniliście się nawzajem.
Niewybaczone krzywdy, nieprzeproszone winy. A potem rozpamiętywanie.
Rozpamiętywanie takich rzeczy tylko rujnuje, oddala, zniechęca. Za każdym razem jak wspominam coś czym mnie zraniła żona, spada we mnie chęć do walki o nas, zamiast czekać na żonę, zaczynam się cieszyć, że jestem bez niej i jest pewnie wiele więcej smutnych objawów których nie dostrzegam. Wystrzegam się tego.

A kiedy wspominam wspaniałe chwile jakie przeżyłem dzięki niej - buduję się, krzepnę, trwam i pracuję nad sobą z większym zaangażowaniem.

Jak to fantastycznie, że zajrzałeś tutaj Piotrze

[MonikaMaria3]

Piotrze
Od kilku lat jestem Sycharowiczką. Bardzo cieszę się, że i Ty tu trafiłeś, może po części dzięki żonie.
Nie odebrałam wątku Ali jako oczernianie. Ona pisała o SWOICH odczuciach. Jako kobieta rozumiem to doskonale. Ale też dzieki Sycharowi nauczyłam się rozumiec męża. Widzisz, małżeństwo jest po to, by się wzajemnie wspierac. czasami jest tak, że jedna osoba potrzebuje tego bardziej i dobrze jest schowac urażoną dumę do kieszeni, a wyjąc empatię.
Broń Boże nie oceniam Cię. Piszę z poziomu kobiet, która pracuje, zajmuje się domem i wychowuje córkę.
Opieka nad dziecmi to duży stres dla kobiety, tym bardziej, że Wy młodzi jesteście. Ja miałam 23 lata, jak urodziłam córkę i dopiero teraz, mając 32 uczę się ją kochac mądrze, dojrzale... A miałam 22 lata jak wyszłam za mąz i szczerze dopiero dzieki Sycharowi uczę się czym jest małżeństwo. Bo kiepską żoną byłam.
Nie wiem, czy dobrze Ci radzę, ale pogadajcie z żoną. Zacznijcie terapię... To Wasza wina, nie jednej osoby. Kluczem do zaczęcia odbudowy jest przyznanie się do SWOICH błędów.
Z doświadczenia znajomych wiem, że żadne małżeństwo nie jest idealne. Ale niszcząc małżeństwo sakramentalne, często sami narażamy się na nieszczęścia. Bóg nie pozwala pluc sobie w twarz bezkarnie. Ciężar małżeństwa, które sami i dobrowolnie zawarliście, jest ciężarem właściwym... A i po każdej burzy przychodzi Słońce. Rozwalając małżeństwo narażamy się na kary doczesne... I to szczera prawda. Skoro taką wybrałeś, bądz wierny żonie swojej młodości. Ona chce, kocha i czeka.... Zaczęła terapię, wiesz jak dużo daje terapia?
Alusia, tryyzmam kciuki. Nikt z nas nie jest idealny, a my, kobiety to mamy wogole powalone w glowie przez emocje. Wiem co pisze...

Piotrze
Od kilku lat jestem Sycharowiczką. Bardzo cieszę się, że i Ty tu trafiłeś, może po części dzięki żonie.
Nie odebrałam wątku Ali jako oczernianie. Ona pisała o SWOICH odczuciach. Jako kobieta rozumiem to doskonale. Ale też dzieki Sycharowi nauczyłam się rozumiec męża. Widzisz, małżeństwo jest po to, by się wzajemnie wspierac. czasami jest tak, że jedna osoba potrzebuje tego bardziej i dobrze jest schowac urażoną dumę do kieszeni, a wyjąc empatię.
Broń Boże nie oceniam Cię. Piszę z poziomu kobiet, która pracuje, zajmuje się domem i wychowuje córkę.
Opieka nad dziecmi to duży stres dla kobiety, tym bardziej, że Wy młodzi jesteście. Ja miałam 23 lata, jak urodziłam córkę i dopiero teraz, mając 32 uczę się ją kochac mądrze, dojrzale... A miałam 22 lata jak wyszłam za mąz i szczerze dopiero dzieki Sycharowi uczę się czym jest małżeństwo. Bo kiepską żoną byłam.
Nie wiem, czy dobrze Ci radzę, ale pogadajcie z żoną. Zacznijcie terapię... To Wasza wina, nie jednej osoby. Kluczem do zaczęcia odbudowy jest przyznanie się do SWOICH błędów.
Z doświadczenia znajomych wiem, że żadne małżeństwo nie jest idealne. Ale niszcząc małżeństwo sakramentalne, często sami narażamy się na nieszczęścia. Bóg nie pozwala pluc sobie w twarz bezkarnie. Ciężar małżeństwa, które sami i dobrowolnie zawarliście, jest ciężarem właściwym... A i po każdej burzy przychodzi Słońce. Rozwalając małżeństwo narażamy się na kary doczesne... I to szczera prawda. Skoro taką wybrałeś, bądz wierny żonie swojej młodości. Ona chce, kocha i czeka.... Zaczęła terapię, wiesz jak dużo daje terapia?
Alusia, tryyzmam kciuki. Nikt z nas nie jest idealny, a my, kobiety to mamy wogole powalone w glowie przez emocje. Wiem co pisze...

[Bety]

"Nikt z nas nie jest idealny, a my, kobiety to mamy wogole powalone w glowie przez emocje. Wiem co pisze... "

nie rozumiem o czym piszesz Monika
emocje, uczucia, myślenie- to wszystko należy do życia
emocjonalne są i kobiety i mężczyźni, przecież to ludzkie

"Nikt z nas nie jest idealny, a my, kobiety to mamy wogole powalone w glowie przez emocje. Wiem co pisze... "

nie rozumiem o czym piszesz Monika
emocje, uczucia, myślenie- to wszystko należy do życia
emocjonalne są i kobiety i mężczyźni, przecież to ludzkie

[MonikaMaria3]

[Bety]

nie wiem Monika kogo chcesz reprezentować pisząc "my kobiety mamy ogólnie powalone w głowie przez emocje"

i co ma na celu stwierdzenie : "Zarówno ja jak i moje koleżanki i bardzo dużo innych kobiet w moim otoczeniu często mają wielkie problemy z emocjami, które nad nimi przejmują kontrolę."

moim zdaniem i kobiety i mężczyźni są emocjonalni
i kobiety i mężczyźni czasem nie panują nad emocjami

nie wiem Monika kogo chcesz reprezentować pisząc "my kobiety mamy ogólnie powalone w głowie przez emocje"

i co ma na celu stwierdzenie : "Zarówno ja jak i moje koleżanki i bardzo dużo innych kobiet w moim otoczeniu często mają wielkie problemy z emocjami, które nad nimi przejmują kontrolę."

moim zdaniem i kobiety i mężczyźni są emocjonalni
i kobiety i mężczyźni czasem nie panują nad emocjami

[MonikaMaria3]