Anonymous - 2014-11-02, 13:06 Gosia jak narazie nie mam potrzeby zawarcia zwiazku malozenskiego-koscielnego,bo moj malozonek i ja ze wzgledu na nalog i inne ztym zwiazane przewinienia-nie jestesmy gotowi,a przysiegac przed Bogiemto dla mnie cos duzego Anonymous - 2014-11-02, 14:26 Sylwia, ciężko chyba masz, bo to:
mi by było trudno pogodzić z tym
wspomnę w modlitwie Anonymous - 2014-11-02, 18:40 gosia jako wspouzalezniona miotam sie ................pomiedzy zasadami a decyzjami i tyle az tyle  a pozaym roznie idzie
Anonymous - 2014-11-06, 12:16 Witam Jestem nowa na forum. Trafiłam tu, bo szukam pomocy. Od prawie 8 lat jestem żoną. Mamy 3 dzieci. Mój mąż stosuje przemoc psychiczną (fizyczną też mu się zdarzyło). Nie angażuje się w sprawy rodziny, nie daje pieniędzy na dzieci (ja jestem w domu i je wychowuję). Poza domem stwarza pozory idealnego tatusia i męża a w domu poniża, przeklina, ubliża, wypomina zadawnione sprawy, ogranicza kontakty z innymi (zwłaszcza moją rodziną). Boję się o swoje zdrowie psychiczne. Chciałabym przerwać tę męczarnię bo boję się też, że synowie pójdą w ślady ojca. Wszelkie rozmowy kończą się niby dobrze, niby rozumie o co mi chodzi a za chwilę znowu jest to samo. Mąż jest osobą bardzo konfliktową, czasem nie wiem jak do niego podejść, żeby nie wybuchnął. Oskarża mnie o konflikty w domu, szuka winnych wszędzie, tylko nie w sobie. Chodziłam do poradni rodzinnej, proponowałam spotkania z mediatorem, terapię rodziną ale mąż stwierdził, że skoro jestem chora na głowę to powinnam się sama leczyć. Naprawdę nie wiem co robić. Żyję z dnia na dzień i nigdy nie wiem czy będzie spokojny... Proszę o modlitwę w naszej intencji i wsparcie. Anonymous - 2014-11-06, 16:12 Temat postu: kacik przemocy tak dlugo jak bedziesz to akceptowac tak dlugo moj -twoj maz bedzie twierdzil ze jestes ..............ta warjatka ,stop przemocy mozna nagrac zachowania i odwagi tu potrzeba isc z tym na policje ,boisz sie -rozumniem doskonale roznego rodzaju obawy-moimo ta maz mi podziekowal za zrobilam meldunek ,a ja zaluje ze nie zrobilam tego 10 lat temu np Anonymous - 2014-11-06, 17:16 Dzięki za odp. Tak strasznie trudno jest podjąć decyzję. Chciałabym zrobić to w odpowiednim momencie, tak, żeby mieć pewność, że zrobiłam wszystko co mogłam. Czekam na odpowiedni moment na rozmowę. To od niej będzie zależało co dalej... Anonymous - 2014-11-09, 15:25 Jadzia... bliskie mi to, co piszesz. Baaaardzo.. Niech Cie Bog prowadzi +++ Anonymous - 2014-11-09, 18:10 A do holandi tez bo i mi to pomoze ja pracuje wedlug pragramu 12 krokow  to napisz na prywatnymSzczesc Boze ci i nam
Anonymous - 2014-11-10, 11:40 Jadziu nie zaniechaj tej próby podjęcia ratunku dla siebie i dzieci bo to bardzo słuszne! Możesz wrócić do poradni rodzinnej i tam z psychologiem ustalić kolejność działań, które należy podjąć z separacją włącznie. Ratuj siebie, swoje zdrowie i Wasze dzieci (czym skorupka za młodu nasiąknie...). Nie daj się zwłaszcza tym próbom odizolowania od rodziny i świata - ja to przeszłam i to krok w kierunku naszej choroby. Pozdraiwam! Anonymous - 2014-11-10, 16:39 Dziękuję za wsparcie. Staram się być silna ale nie zawsze wychodzi. Zazwyczaj po "awanturze" mamy kilka cichych dni a potem on przychodzi i chce się pogodzić według mnie tylko w jednym celu - żeby mnie wykorzystać... Staje się wtedy zupełnie innym człowiekiem. Ale tym razem nie chcę mu ulec. Za bardzo mnie zranił. Wiem też, że za jakiś czas znowu będzie to samo a ja nie chcę przerabiać tego po raz kolejny. Ale jest trudno. Za każdym razem obiecuję sobie, że mu nie ulegnę, że nie pozwolę się tak traktować ale nie potrafię długo w tym wytrwać. Proszę o modlitwę o siłę do podjęcia konkretnej decyzji... Pozdrawiam |
||||||||||
