Anonymous - 2014-05-31, 23:00 Lil ja nie o Tobie pomyślałam,że jestes pedantką. Napisałam,że niedobrze jest żyć z pedantem bo mój mąz przejawia takie skłonności. To jasne,że w bałaganie cieżko żyć,ale pedanyzm też jest męczący. Napisałaś,że nie dostrzegasz cienia jego dobrej woli.A jaki jest dla dzieci? Możesz lic zyc na jego wsparcie np kiedy dzieci są chore? MA jakiś prawdziwych przyjaciół,potrafi tworzyc z kimś więzi? Nie pytam o kumpli tylko o bliskich ludzi. Zasypiacie przy sobie w jednym łożku? Czasem jedno wzięcie kogoś za rękę daje przekaz:mimo wszystko nie gardzę Tobą. Ale wiem że to pewnie nie takie proste. Anonymous - 2014-06-01, 11:18
Moja terapeutka polecała też "Już się nie wstydzę" wydawnictwa W drodze, ale jeszcze nie czytałam.
W sytuacjach trudnych, typu choroba dzieci, mogę na niego liczyć. Są to nieliczne momenty, w których potrafimy wspólnie się zaangażować w organizację codzienności i czuję, że nie jestem ze wszystkim sama. Mąż nie ma przyjaciół, jedynie jakichś kumpli na piwo. Nie potrafi budować bliskich relacji, wielokotnie go namawiałam, by podtrzymywał znajomość przyjacielem z czasów naszego poznania się i nawet próbował co jakiś czas, ale po paru spotkaniach znów zrywał kontakt. Od ok. 2 lat nie śpimy w jednym łóżku. Poza tym w ogóle nie mam ochoty dotykać tego człowieka od momentu, gdy go znienawidziłam. I chyba właściwie to nim gardzę... Anonymous - 2014-06-01, 11:30 Lil piszesz o nienawiści i pogardzie. Czy nie chciałabyś usunąć ich z serca? Naprawdę, nie wyklucza to przemiany siebie, pracy nad sobą i dalszych zmian w dobrym kierunku. Uważam, że nienawiść i pogarda to niszczące siły, niszczące emocje. Gniew, żal, rozgoryczenie, wściekłość,smutek - tak, do tego mamy prawo i powinnyśmy dawać jakoś ujście tym uczuciom. Nawet bardzo źle, jeśli się je tłumi i połyka. Ale one przychodzą i odchodzą falami. Natomiast nienawiść i pogarda potrafią zagnieździć się i zatruwać. Nienawiść i pogarda to jednak coś, co moim osobistym zdaniem, może zeżreć kawałek nas. Może zeżreć kawałek Twojego serca. Bo ten, którego nienawidzisz i którym pogardzasz, i tak ma to gdzieś, on tego nie czuje, albo się od tego odizoluje. Jemu to nie szkodzi. Lil, czy sądzisz, że mogłabyś spróbować pomodlić się tą sycharowską modlitwą "O odrodzenie małżeństwa?" http://sychar.org/modlitw...nie-malzenstwa/ Wiesz, tą modlitwę ułożyli ludzie po przejściach dla ludzi po przejściach. Ona ma sens. Potwierdzam to, jako zdradzona żona żyjąca z mężem w separacji. Ta modlitwa ma sens. Anonymous - 2014-06-01, 13:45
Jasne, że można grać z kolegami, ale granie z ojcem to jest coś 
Pamiętam te chwile z dzieciństwa bardzo dobrze: gry i zabawy z ojcem i bratem - magiczne momenty mimo, że nie było tego wiele. Nie wiem czy wtedy rozumiałem co to znaczy dbanie o rodzinę i bezpieczeństwo. Ja czułem się bezpiecznie. Pamiętam, że mama narzekała, że ojca często nie ma i może faktycznie między nimi nie było dobrze, ale dla mnie ojciec był ok. Dobrze, że był
Ale jednak napisałaś o swoim mężu trochę dobrego. Choćby to, że ma dobry kontakt z dziećmi. Wiem, że te wszystkie problemy, błędy, wady, złe momenty mogą z czasem tak się nagromadzić, że wydaje się, że jest już tylko nienawiść, ale może spróbuj się temu nie poddawać. to złe uczucia. Chyba nic nie napisałaś co Twój mąż mówi na to wszystko. Mówi coś? Widzi w ogóle problem? Chciałby żeby było lepiej? Ja wierzę, że wszystko da się naprawić
Anonymous - 2014-06-02, 07:57 Droga Lil, nienawiść i pogarda to bardzo destrukcyjne uczucia. Tak jak KN wspomniała, niszczą głównie tego który je odczuwa. Zatem karczuj z siebie to badziewie, czym prędzej, póki jeszcze korzeni nie zapuściło! Myślę, że mimo tego czego doświadczasz, gdyby mąż okazał jakąś poprawę byłabyś skłonna na "nowo" się zakochać, natychmiast, to dobrze. To co czujesz to tylko skutek niezaspokojonych potrzeb i piętrzącej się frustracji. Dobrze w takiej sytuacji skupić się na pozytywnych cechach męża, na jego dobrych stronach jakie niewątpliwie ma. 
Anonymous - 2014-06-02, 12:04 W czasie ostatniej mojej sytuacji kryzysowej kiedy juz podjęłam decyzje o rozstaniu usłyszałam od męża słowa: "Pogardą nie zmienisz człowieka". Pomimo tego,że niewątpliwie miałam rację w wielu sprawach ja moim mężem po prostu gardziłam. Dlatego Cię Lil o to zapytałam. Masz niewątpliwie rację: Twój mąż teraz często zachowuje się jak egoista z tego co piszesz,ale on na pewno pogardę w Tobie widzi. To oczywiste,że nie powinnaś brać całej winy na siebie i wymagać od męża,ale postawa pogardy nie pozwoli Ci dostrzec nawet małych jego starań. Szkoda ,że się nie dotykacie. Rozumiem Twoją blokadę przed współzyciem w sytuacji kiedy czujesz się jak przedmiot. Jednak może niektóre gesty czułości takie jak wzięcie za rękę albo przytulenie się mogą Was popchnąc w kierunku porozumienia. Przełamać obcość. A jednak zobaczyłaś coś pozytywnego w mężu. A gdybyście wybrali sę z dzićmi np. na wycieczkę rowerową i na tą chwilę bys po prostu cieszyła się wpólnie spędzonym czasem? Anonymous - 2014-06-02, 13:14 Znasz to, Lil? Na mnie to zrobiło duże wrażenie: http://sychar.org/maz-marnotrawny-lk-15-13/ Tylko że ten mąż marnotrawny wrócił skruszony... Warto być gotowym na taki powrót, sprawdzać w sobie gotowość do wybaczenia, przyjęcia z powrotem bez wyrzutów itd. Ale to na przyszłość. Wy z mężem jesteście chyba w jakimś innym punkcie i nie pora na bezwarunkowe przyjęcie męża z powrotem. Postawa miłości wobec niego, takiego, jaki jest w tej chwili, nie oznacza bezwarunkowej akceptacji. Lil, uczucia uczuciami, są jakie są i nie masz na nie wpływu. Nawet na tę niechęć, jaką czujesz do męża, nie poradzisz nic, i trudno. Uczucia są neutralne moralnie. Natomiast możesz kształtować swoją POSTAWĘ wobec męża. Postawa to coś więcej niż uczucie: to też zachowanie. Możesz pracować nad tym, żeby przy całej swojej niechęci mieć postawę miłości, a nie - nienawiści. Miłość czasem wyraża się w taki sposób, że mówisz "nie". Np. "Nie zgadzam się, żebyś mnie dalej krzywdził". Usłyszałam ostatnio takie określenie: "odsunięcie z miłością". Przy uzależnieniach to jest czasem jedyna możliwa forma miłości, która daje uzależnionemu szansę na zmianę i później - powrót. Anonymous - 2014-06-04, 14:22 Moc nadziei - uśmiechnęłam się widząc zmianę nicku Pięknie
I pewnie, że nie lubię tych emocji i pragnę się ich pozbyć, dlatego właśnie chcę męża wyprowadzki, bym nie musiała codziennie czuć zawodu, rozczarowania i wściekłości, bo to na nowo i na nowo się odradza przy każdej kolejnej sytuacji z udziałem męża.
Jednak mogę dołączyć też tę modlitwę, tak za nas razem...
Mój mąż wie, że ma problem z uzależnieniem i mówi, że chce się leczyć, ale tych codziennych spraw, moich odczuć, poczucia lekceważenia i braku szacunku raczej nie dostrzega. Oczywiście, że chciałby, żeby było lepiej, ale to ja muszę sie zmienić i więcej z siebie dać. Wyprowadzać się nie chce. W sobotę miałam nieprzyjemność spędzić z nim sam na sam kilkanaście minut, w nerwach wykrzykiwałam mu swoje najbardziej aktualne żale. Gdzieś tam usłyszałam zdanie, że on dzieciom zapewni nowe mieszkanie, będą wszystko miały... Ja powiedziałam, że tak będą miały mieszkanie, szkoda tylko, że taty w nim nie będzie. On stwierdził, że będzie tylko ja ochłonę... Wnioskuję z tego, że mąż przyzwyczaił się do moich emocjonalnych burzy i straszenia wyprowadzką i nie traktuje tego poważnie, czeka aż mi przejdzie...
Na chwilę obecną nastawiam się, że przyjmę męża, jeżeli będzie dłuższy czas w terapii i zauważę, że zaczyna traktować mnie po ludzku. Jeszcze coś Wam opowiem. W poniedziałek po 22 męża nadal nie było w domu. Telefonów od południa nie odbierał, kluczy nie miał przy sobie. Już zaczęłam się zasanawiać, czy otworzę mu drzwi, bo przecież wielokrtonie już obiecywałam, że więcej tego nie zrobię. Ale zdążyłam się położyć i zapukał. No to dobra, wstałam i otworzyłam. Zastanawiałam się wcześniej, czy może coś się wydarzyło, ale bazując na doświadczeniu, stwierdziłam, że pewnie się zasiedział w pracy lub u mamusi. Ale on po chwili przyszedł i zaczął mi opowiadać, że mój tato przyszedł pijany po 19 do jego pracy się pożegnać, bo właśnie wziął stos tabletek i zamierza umierać. No to mój mąż wyszeł z pracy wcześniej i próbował wieźć go do szpitala, ale tata wysiadał w dordze :) Nakłonił go do wymiotów, potem jeszcze ganiał po polach, otwierał drzwi zamknięte od środka i takie tam cyrki, aż w końcu wezwali lekarza, potem pogotowie i tata trafił do szpitala, przepłukali żołądek, wytrzeźwiał i chyba dzisiaj wyjdzie. Deklaruje chęć leczenia. Zatem mąż mi ojca ratował w ten poniedziałek... Co nieco rozmwaiamy od kilku dni, także choroba córki i moja na to wpływa, bo tak jak pisałam, w sytuacjach trudnych jakoś jeszcze idzie się dogadać. I jeszcze jedno. W poniedziałek mąż był też na wizycie u terapeuty, na którą zapisał się podczas ostatniej naszej wspólnej sesji. Jednak ja mu zaznaczyłam, że nie robi to na mnie wrażenia i zdania co do rozstania nie zmieniam, bo już czas na podjęcie tej decyzji miał wcześniej. I rzeczywiście nie ekscytuję się tym, bo tak jak pisałam wcześniej, mąż zaczynał już kilkukrotnie, zatem dopóki nie wejdzie w terapię grupową, w ogóle nie chcę zwracać na to uwagi. Anonymous - 2014-06-04, 14:54
Po prawdzie powinno brzmieć tak : Podjęłam decyzję o odejściu . Ale odejście to decyzja jednostronna i odpowiedzialność jakby bardziej konkretna . Rozstanie jest bezosobowe , nawet zdaje się romantyczne . Rozstanie sugeruje decyzję obopólną , zgodną . Niby tylko słowa , ale SŁOWA maja siłę stwórczą . Również tworzą w naszych głowach , czasem nie całkiem w 100% prawdziwe obrazy . Anonymous - 2014-06-04, 17:10
Jestem jak najbardziej za twardą miłością w przypadku uzależnień,ale nie za ostro jednak? Maz chyba jakąs dobra wolę i konkretne kroki pokazał to może chociaż się uśmiechnij do niego? Nie rozumiem dlaczego nie mielibyście gdzieś razem nie pojechać rowerami z dziećmi i w tym czasie byc dla siebie miłym? Dałabys mu sygnał:"Zobacz jak jeszcze może byc fajnie. Anonymous - 2014-06-04, 17:13 Lil i prosze Cię walcz z tą pogardą Anonymous - 2014-06-04, 19:12
Jak w takim razie miałabym wyznaczać granice, wyciągać konsekwencje z zachowań męża typu nocne imprezy, zwolnienie się ze wszystkich domowych obowiązków, poniżanie mnie, uchylanie się od pokrywania kosztów życia itp. 
Mam za to wszystko w nagrodę jechać z nim na wycieczkę rowerową i się słodko uśmiechać Jakoś nie układa mi się to wszystko...
Ja tej wymuszonej wizyty nie odbieram jako konkretnego kroku mojego męża. Dwa tygodnie wcześniej ustaliliśmy, że to już ostatnia szansa i jeśli w tym czasie mąż nie podejmie terapii i nie podzieli ze mną uczciwie obowiązków, to się wyprowadzi. Nie zrobił tego. Tłumaczył, że nie miał czasu o tym pomyśleć. Przez dwa tygodnie nie miał czasu pomyśleć o rozpadającej się rodzinie... Ale oczywiście czas na imprezy i wizyty u mamusi znalazł. I dopiero kiedy ja na tej ostatniej wizycie niezmiennie nalegałam na ustalenie warunków rozstania, to poprosił terapeutkę o umówienie wizyty. Jak zwykle w sytuacji totalnego przyciśnięcia do muru, gdy już widział, że nic innego nie działa... Zatem dobrej woli to w tym nie było, jedynie przymus. A ja jestem już totalnie zmęczona przymuszaniem mojego męża do leczenia. Wolę, żeby sam chciał, a wiem, że sam tak do końca nie zechce, dopóki nie zaboli... I to, że raz poszedł o niczym nie świadczy, szansa, że pociągnie to dalej to wg mnie jakieś 20%... Anonymous - 2014-06-05, 14:13 Sama znasz własnego męża najlepiej. Czy stworzenie milszej atmosfery na wspólnym z dziecmi spacerze jest zrezygnowaniem ze stanowczej miłości? Na to pytanie pewnie odpowiedza Ci w poradni leczenia uzależnień i grupach wsparcia. Ten Twój mąz taki całkiem do niczego nie jest. W sytuacjach kryzysowych sprawdza się a to juz dużo.Przyjaciół poznaje się w biedzie. I myślę,że dotnięcie męża od czasu do czasu,przytulenie się kiedy on np. wrócił i opowiedział Ci o Twoim ojcu nie byłoby niczym złym. Maz bezwględnie powinien leczyc swoją chorobę.Dla siebie samego. Tylko chodzi mi o to,że mozna być stanowczym a jednocześnie nie brzydzić się tej osoby i nie patrzec na niego z góry. Jesteś w jakiejś grupie wsparcia? Anonymous - 2014-06-06, 15:04 Raczej nie brzydzę się mężem. Ale jego czynami już tak. A z góry niestety raczej patrzę... Mam ciągle w świadomosci, że to on niszczy bardziej, a naprawiać chce mniej. Ale tłumaczę sobie dość często, że to taki sam syn Boga jak ja, równie mocno kochany i MUSZĘ go szanować. Ale niełatwo jest. Pytasz o grupę współuzależnionych? Nie jestem w takiej grupie, w moim miasteczku możliwości są bardzo ograniczone. Takie ogólne wsparcie otrzymuję we wspólnocie katolickiej, z osobami współuzależnionymi też mam kontakt, no ale to nie to samo co typowa grupa. Mąż jest ostatnio całkiem przystępny. Ale obawiam się, że to tylko kolejna gra, bo przecież w tym tygodniu kazałam mu się wyprowadzić, więc trzeba mnie ugłaskać. A za tydzień wesele jego kuzyna, na które miałam nie iść, więc drugi cel przypodobania się też jest... |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
