[mallgos]

Znalazłam to forum w sierpniu 2011 byłam wtedy w fatalnym stanie emocjonalnym moje małżeństwo runęło kilka miesięcy wwcześniej, a ja desperacko próbowałam dotrzeć do męża. Gubiłam się w panice, ranach które zadałam i które mi zadano. Popełniłam wszystkie możliwe blędy w tym jeden tragiczny, którego bardzo długo żałowałam, ale to on ostatecznie doprowadził do rozstania. Dużo czasu minęło, emocje opadły, minął żal do męża, ja nie jestem już tak rozchwiana emocjonalnie, dużo wniosków wyciągnęłam z tej bardzo bolesnej lekcji. Podobno sporo się we mnie zmieniło, podobno jestem silniejsza, bardziej pewna siebie, częściej się uśmiecham, usamodzielniłam się. Podobno, bo ja juz przestałam te zmiany w sobie rejestrować, przestało mi na nich zależeć. Zmieniły się moje uczucia do męża, dziś widzę w nim już normalnego, zwyczajnego człowieka, nie Boga jak to było wcześniej. Minął już czas wyrzutów, drapania dlaczego tak się stało. Choć nie mogę powiedzieć, że już się z tym pogodziłam, to jeszcze troszkę potrwa.

Jeśli ta droga miała poprowadzić mnie do nawrócenia to poległam podwójnie.
Bóg jest czy go nie ma - myślę, że jest, ale ja nie dałam rady, nie potrafię spełnić Jego oczekiwań i nie potrafię przestać oczekiwać.
Czy On tego dla mnie chciał - jeśli tak to przykro mi z tego powodu.
Ja nie potrafię Jemu zaufać, że to ma jakiś sens, że cokolwiek wróci, nie potrafię też zyć dla Niego i bez męża.

Obecnie żyję sama, mąż ma już nowy związek, wszystko zostało rozdzielone.
Tak zakończyła się moja historia.

Taka rada dla nowych - jak najszybciej zajmijcie się sobą, nie mężem/żoną i nie zakładjacie, że cud na pewno się zdarzy, bo rozczarowanie może spowodować kolejny ból.
Zapewniam, że to co najgorsze da się przeżyć, wymaga czasu. A cierpienie zmienia, otwiera się serce i bardziej ceni się każdą milszą chwilę.

Znalazłam to forum w sierpniu 2011 byłam wtedy w fatalnym stanie emocjonalnym moje małżeństwo runęło kilka miesięcy wwcześniej, a ja desperacko próbowałam dotrzeć do męża. Gubiłam się w panice, ranach które zadałam i które mi zadano. Popełniłam wszystkie możliwe blędy w tym jeden tragiczny, którego bardzo długo żałowałam, ale to on ostatecznie doprowadził do rozstania. Dużo czasu minęło, emocje opadły, minął żal do męża, ja nie jestem już tak rozchwiana emocjonalnie, dużo wniosków wyciągnęłam z tej bardzo bolesnej lekcji. Podobno sporo się we mnie zmieniło, podobno jestem silniejsza, bardziej pewna siebie, częściej się uśmiecham, usamodzielniłam się. Podobno, bo ja juz przestałam te zmiany w sobie rejestrować, przestało mi na nich zależeć. Zmieniły się moje uczucia do męża, dziś widzę w nim już normalnego, zwyczajnego człowieka, nie Boga jak to było wcześniej. Minął już czas wyrzutów, drapania dlaczego tak się stało. Choć nie mogę powiedzieć, że już się z tym pogodziłam, to jeszcze troszkę potrwa.

Jeśli ta droga miała poprowadzić mnie do nawrócenia to poległam podwójnie.
Bóg jest czy go nie ma - myślę, że jest, ale ja nie dałam rady, nie potrafię spełnić Jego oczekiwań i nie potrafię przestać oczekiwać.
Czy On tego dla mnie chciał - jeśli tak to przykro mi z tego powodu.
Ja nie potrafię Jemu zaufać, że to ma jakiś sens, że cokolwiek wróci, nie potrafię też zyć dla Niego i bez męża.

Obecnie żyję sama, mąż ma już nowy związek, wszystko zostało rozdzielone.
Tak zakończyła się moja historia.

Taka rada dla nowych - jak najszybciej zajmijcie się sobą, nie mężem/żoną i nie zakładjacie, że cud na pewno się zdarzy, bo rozczarowanie może spowodować kolejny ból.
Zapewniam, że to co najgorsze da się przeżyć, wymaga czasu. A cierpienie zmienia, otwiera się serce i bardziej ceni się każdą milszą chwilę.

[twardy]

Witam Cię mallgos.
Przykro mi czytać to co piszesz.

Witam Cię mallgos.
Przykro mi czytać to co piszesz.

[Marzena N]

mallgos przeczytaj spokojnie kilka razy to co pisze twardy...

Pozdrawiam serdecznie i obiecuję modlitwę

mallgos przeczytaj spokojnie kilka razy to co pisze twardy...

Pozdrawiam serdecznie i obiecuję modlitwę

[mallgos]

"...Nie wahaj się, proś o wiele!..." - nie prosiłam o wiele, prosiłam tylko o jedno, a dostałam kolejny cios. To już nie ma znaczenia, zgodziłam się na rozwód bez orzekania o winie, wspólne poniesienie kosztów rozwodu, podałam rękę mężowi i życzyłam szczęścia. I już z tej drogi nie zawrócę, inna kobieta ....

Twardy nie twierdzę, że nie masz racji, to ja nie mam w sobie takiej siły i nie będę się już z tym mierzyła.
Tak teraz zaczyna się moja historia, czas ułożyć sobie życie, założyć rodzinę.
Dziękuję za dobre słowa, troszkę uczestniczyłam tu na forum, więc uznałam, że nalezy się wam jakaś odpowiedź ode mnie. Już kilka dni temu próbował "zatrzymać" mnie Andrzej, ale jednk pokusa normalnego życia wygrała.

Może kiedyś tego pożałuję, trudno takie jest życie, a Bóg? Jesli On mnie zna to wiedział, że nie dam rady, zbyt wielkie miał oczekiwania - ja to tak odbieram i tak właśnie czuję.
Gratuluję wam waszej wiary, ja tak nie potrafię.

"...Nie wahaj się, proś o wiele!..." - nie prosiłam o wiele, prosiłam tylko o jedno, a dostałam kolejny cios. To już nie ma znaczenia, zgodziłam się na rozwód bez orzekania o winie, wspólne poniesienie kosztów rozwodu, podałam rękę mężowi i życzyłam szczęścia. I już z tej drogi nie zawrócę, inna kobieta ....

Twardy nie twierdzę, że nie masz racji, to ja nie mam w sobie takiej siły i nie będę się już z tym mierzyła.
Tak teraz zaczyna się moja historia, czas ułożyć sobie życie, założyć rodzinę.
Dziękuję za dobre słowa, troszkę uczestniczyłam tu na forum, więc uznałam, że nalezy się wam jakaś odpowiedź ode mnie. Już kilka dni temu próbował "zatrzymać" mnie Andrzej, ale jednk pokusa normalnego życia wygrała.

Może kiedyś tego pożałuję, trudno takie jest życie, a Bóg? Jesli On mnie zna to wiedział, że nie dam rady, zbyt wielkie miał oczekiwania - ja to tak odbieram i tak właśnie czuję.
Gratuluję wam waszej wiary, ja tak nie potrafię.

[iskierka]

A ja myślę, że to nie jest koniec Twojej historii...Bóg cały czas działa tylko pozwól Mu być przy sobie, nie odtrącaj Go mimo wszystko...Bóg ma swoje sposoby, których my nie pojmujemy...my mamy tylko przy Nim trwać i starć się zaufać...
to nie jest koniec...cdn.

A ja myślę, że to nie jest koniec Twojej historii...Bóg cały czas działa tylko pozwól Mu być przy sobie, nie odtrącaj Go mimo wszystko...Bóg ma swoje sposoby, których my nie pojmujemy...my mamy tylko przy Nim trwać i starć się zaufać...
to nie jest koniec...cdn.

[Aniołek5]

[Izka]

Cytat:

poczytaj książkę J. Dobsona o emocjach - tam jest klarownie opisane, jak emocje można pomylić z pokusą szatana, czy znakiem od Boga.

jaki tytuł tej książki ? bo sama chętnie przeczytam

Cytat:

poczytaj książkę J. Dobsona o emocjach - tam jest klarownie opisane, jak emocje można pomylić z pokusą szatana, czy znakiem od Boga.

jaki tytuł tej książki ? bo sama chętnie przeczytam

[cyś]

[krasnobar]

[Izka]

ja dzis tez myślałam o tym o czym pisze krasnobar , smutne to wszystko ale tak wlaśnie jest nie wiem czy póżniej , kiedys chce byc nadal sama ale myslę o tym że narażę drugiego człowieka , który nie jest nic winien moich wczesniejszych złych wyborów

[ Dodano: 2013-01-20, 19:17 ]

ja dzis tez myślałam o tym o czym pisze krasnobar , smutne to wszystko ale tak wlaśnie jest nie wiem czy póżniej , kiedys chce byc nadal sama ale myslę o tym że narażę drugiego człowieka , który nie jest nic winien moich wczesniejszych złych wyborów

[ Dodano: 2013-01-20, 19:17 ]

[cyś]

[porzucona_33]

Cytat:

Ja też kiedyś popełniłem błąd ( nie, nie zdradziłem a powiedziałem "tak" ) potem zostałem upokorzony, wyrzucony z domu, zdradzony, otrzymałem pozew rozwodowy etc. Pomimo wszystkiego dążyłem do odbudowy i ..... cholernie cierpię. Pewnego typu człowieka nie zmienisz. Podłość, arogancja etc. Zaciskam zęby i myślę o dzieciach. piekło na ziemi sam sobie kiedyś zafundowałem nie słuchając rodziny i ignorując pewne symptomy przed zawarciem związku małżeńskiego.

Też się pod tym podpisuję. Były sygnały a ja uparcie parłam naprzód.. z wygody i egoizmu.

Rozumiem cię mallgos... Też dostałam po tyłku, czeka mnie rozwód i mąż prawdopodobnie zwiąże się z kochanką. Ale też patrzę na niego teraz inaczej.. przestał być bogiem. A wręcz czasami dochodzę do wniosku że lepiej być samej niż z takim człowiekiem... który teraz pokazuje swoje prawdziwe oblicze, na co go stać... i to jest straszne.

Wydaje mi się, że za bardzo się obwiniasz. O odejście męża, o swoje decyzje, błędy, o małą wiarę jak piszesz, o to że małżeństwo się rozpadło, o to że czujesz się samotna. To wszystko są ludzkie normalne uczucia, na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, po prostu. Bóg cię kocha, pamiętaj o tym i wybacz sobie. Trzeba myśleć pozytywnie o przyszłości bo inaczej człowiek by oszalał:) Nigdy nie wiadomo co nas jeszcze spotka.

Cytat:

Ja też kiedyś popełniłem błąd ( nie, nie zdradziłem a powiedziałem "tak" ) potem zostałem upokorzony, wyrzucony z domu, zdradzony, otrzymałem pozew rozwodowy etc. Pomimo wszystkiego dążyłem do odbudowy i ..... cholernie cierpię. Pewnego typu człowieka nie zmienisz. Podłość, arogancja etc. Zaciskam zęby i myślę o dzieciach. piekło na ziemi sam sobie kiedyś zafundowałem nie słuchając rodziny i ignorując pewne symptomy przed zawarciem związku małżeńskiego.

Też się pod tym podpisuję. Były sygnały a ja uparcie parłam naprzód.. z wygody i egoizmu.

Rozumiem cię mallgos... Też dostałam po tyłku, czeka mnie rozwód i mąż prawdopodobnie zwiąże się z kochanką. Ale też patrzę na niego teraz inaczej.. przestał być bogiem. A wręcz czasami dochodzę do wniosku że lepiej być samej niż z takim człowiekiem... który teraz pokazuje swoje prawdziwe oblicze, na co go stać... i to jest straszne.

Wydaje mi się, że za bardzo się obwiniasz. O odejście męża, o swoje decyzje, błędy, o małą wiarę jak piszesz, o to że małżeństwo się rozpadło, o to że czujesz się samotna. To wszystko są ludzkie normalne uczucia, na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, po prostu. Bóg cię kocha, pamiętaj o tym i wybacz sobie. Trzeba myśleć pozytywnie o przyszłości bo inaczej człowiek by oszalał:) Nigdy nie wiadomo co nas jeszcze spotka.

[mallgos]

dziękuję za wszystkie słowa, bardzo pomagają, więc proszę piszcie.
Wczoraj coś pękło, odwróciło się o 180 stopni, chęć rozmowy z mężem przeszła w chęć ucieczki od wszystkiego co z nim związane, czuję potrzebę odcięcia się, odseparowania całkowitego od niego.
Na tyle na ile udało mi się siebie poznać przychodzi czas wewnętrznego pogodzenia z tym wszystkim co się stało.
Przychodzi świadomość, że choć pragnę cudu to sama nie jestem na powrót męża gotowa, że bez jego szczerej chęci i tak nic by się nie udało, a powstałyby tylko następne rany.
Zgubiłam gdzieś w tym wszystkim godność Dziecka Bożego. W małżenstwie nie da się kochać za dwoje.
Strata to ogromny ból i chyba teraz jestem już gotowa, by pozostać z tym bólem sama i go "przetrawić".

dziękuję za wszystkie słowa, bardzo pomagają, więc proszę piszcie.
Wczoraj coś pękło, odwróciło się o 180 stopni, chęć rozmowy z mężem przeszła w chęć ucieczki od wszystkiego co z nim związane, czuję potrzebę odcięcia się, odseparowania całkowitego od niego.
Na tyle na ile udało mi się siebie poznać przychodzi czas wewnętrznego pogodzenia z tym wszystkim co się stało.
Przychodzi świadomość, że choć pragnę cudu to sama nie jestem na powrót męża gotowa, że bez jego szczerej chęci i tak nic by się nie udało, a powstałyby tylko następne rany.
Zgubiłam gdzieś w tym wszystkim godność Dziecka Bożego. W małżenstwie nie da się kochać za dwoje.
Strata to ogromny ból i chyba teraz jestem już gotowa, by pozostać z tym bólem sama i go "przetrawić".

[twardy]