[Filomena]

Wraca za miesiąc teoretycznie na stałe. W praktyce nie wiem. Kontakt był - z dzieckiem, częstszy wtedy, kiedy ja o to dbałam. W każdym razie ja tak to odczuwam. Teraz kontakt jest raz w tygodniu. Nie było go od początku stycznia. Nie zapytał wprost. Chyba czeka, aż ktoś za niego rozwiąże problem.

Wraca za miesiąc teoretycznie na stałe. W praktyce nie wiem. Kontakt był - z dzieckiem, częstszy wtedy, kiedy ja o to dbałam. W każdym razie ja tak to odczuwam. Teraz kontakt jest raz w tygodniu. Nie było go od początku stycznia. Nie zapytał wprost. Chyba czeka, aż ktoś za niego rozwiąże problem.

[Mirela]

[Filomena]

Mąż wraca za tydzień, a mój niepokój rośnie. Byłam na modlitwie wstawienniczej, zaproponowano mi modlitwę o rozeznanie dla mnie w tej sytuacji, ale ono nie przychodzi, a może ja go nie rozpoznaję. Na tej modlitwie w słowach poznania usłyszałam, że ja i moja córka będziemy miały piękne życie, a Bóg ma mnie od zawsze w opiece i z moim mężem też uczyni dobro, chociaż teraz nie odkrywa, jakiego rodzaju ono będzie. Po tej modlitwie miałam impuls żeby napisać do męża Wracaj do domu, czekam. Ale przestraszyłam się, że to euforia z powodu pozbycia się lęku - po modlitwie poczułam się jak nowo narodzona.

Teraz mój terapeuta radzi, żebym jeszcze przed powrotem męża zapytała, jak wyobraża sobie swój powrót. Ja się boję zadać to pytanie, bo łudzę się, że jeszcze te 7 dni może coś zmienić. Nie chcę też narazić dziecka na ten ból, który ja przeżywam, skoro ono czeka na ojca, a ojciec miałby wrócić na chwilę i się wyprowadzić. Z drugiej strony robienie farsy z małżeństwa poprzez mieszkanie na dwóch piętrach i udawanie, że się nic nie dzieje też jest szkodliwe dla dziecka i rodzi przestrzeń dla różnych manipulacji.

Modliłam się przez cały ten czas za męża, słałam w jego kierunku myśli pełne miłości, a czasem mam wrażenie że się nadal oszukuję i to jednak człowiek zepsuty, egoistyczny i asekurant.

Nie wiem, co robić.

Mąż wraca za tydzień, a mój niepokój rośnie. Byłam na modlitwie wstawienniczej, zaproponowano mi modlitwę o rozeznanie dla mnie w tej sytuacji, ale ono nie przychodzi, a może ja go nie rozpoznaję. Na tej modlitwie w słowach poznania usłyszałam, że ja i moja córka będziemy miały piękne życie, a Bóg ma mnie od zawsze w opiece i z moim mężem też uczyni dobro, chociaż teraz nie odkrywa, jakiego rodzaju ono będzie. Po tej modlitwie miałam impuls żeby napisać do męża Wracaj do domu, czekam. Ale przestraszyłam się, że to euforia z powodu pozbycia się lęku - po modlitwie poczułam się jak nowo narodzona.

Teraz mój terapeuta radzi, żebym jeszcze przed powrotem męża zapytała, jak wyobraża sobie swój powrót. Ja się boję zadać to pytanie, bo łudzę się, że jeszcze te 7 dni może coś zmienić. Nie chcę też narazić dziecka na ten ból, który ja przeżywam, skoro ono czeka na ojca, a ojciec miałby wrócić na chwilę i się wyprowadzić. Z drugiej strony robienie farsy z małżeństwa poprzez mieszkanie na dwóch piętrach i udawanie, że się nic nie dzieje też jest szkodliwe dla dziecka i rodzi przestrzeń dla różnych manipulacji.

Modliłam się przez cały ten czas za męża, słałam w jego kierunku myśli pełne miłości, a czasem mam wrażenie że się nadal oszukuję i to jednak człowiek zepsuty, egoistyczny i asekurant.

Nie wiem, co robić.

[kenya]

Nie zadręczaj się proszę. Nie snuj przypuszczeń, nie pisz historii przyszłej, nie daj się pochłonąć myślom, których skutkiem jest twój lęk, niszczący Cię dzień po dniu.
Sytuacja jest jaka jest, zaakceptuj fakt, że nie wiesz....po prostu nie wiesz co będzie. Jesteś tylko człowiekiem, dodam że b. wrażliwym i prawym ale NICZEGO nie zmienisz, nie przyśpieszysz, nie zapobiegniesz też niczemu co ma stać się Twoim udziałem. Poddaj się tej sytuacji z wiarą, że to doświadczenie, jakie by nie było będzie dla Ciebie najwyższym dobrem.
Kiedy godzimy się, znaczna część bólu odchodzi, w innym wypadku dokonujemy samodręczenia. Twój umysł błądzi zapewne między przeszłością i ranami tam odniesionymi a przyszłością związaną ze strachem by znów owe rany się nie otworzyły.
To jedna ze skuteczniejszych praktyk - umysł utrzymać na tej chwili, na tu i teraz, na jednym kroku po którym następuje znowu tylko jeden. Nic dalej, nic więcej. Ani w tył ani w przód, tylko TERAZ.
Życzę Ci Filomeno droga spokoju wewnętrznego, którego tylko TY sama możesz być twórczynią, cokolwiek by się działo.

Nie zadręczaj się proszę. Nie snuj przypuszczeń, nie pisz historii przyszłej, nie daj się pochłonąć myślom, których skutkiem jest twój lęk, niszczący Cię dzień po dniu.
Sytuacja jest jaka jest, zaakceptuj fakt, że nie wiesz....po prostu nie wiesz co będzie. Jesteś tylko człowiekiem, dodam że b. wrażliwym i prawym ale NICZEGO nie zmienisz, nie przyśpieszysz, nie zapobiegniesz też niczemu co ma stać się Twoim udziałem. Poddaj się tej sytuacji z wiarą, że to doświadczenie, jakie by nie było będzie dla Ciebie najwyższym dobrem.
Kiedy godzimy się, znaczna część bólu odchodzi, w innym wypadku dokonujemy samodręczenia. Twój umysł błądzi zapewne między przeszłością i ranami tam odniesionymi a przyszłością związaną ze strachem by znów owe rany się nie otworzyły.
To jedna ze skuteczniejszych praktyk - umysł utrzymać na tej chwili, na tu i teraz, na jednym kroku po którym następuje znowu tylko jeden. Nic dalej, nic więcej. Ani w tył ani w przód, tylko TERAZ.
Życzę Ci Filomeno droga spokoju wewnętrznego, którego tylko TY sama możesz być twórczynią, cokolwiek by się działo.

[Filomena]

Przeczytałam dzisiaj moje stare listy i kartki do niego i jego do mnie. Było tam wszystko: zainteresowanie, uważność na drugą osobę, miłość i wiara w to, że ta miłość będzie na zawsze...

U mnie jest miłość, mimo tego co się stało i mimo tego, że pewnie te osoby, które wiedzą co się stało tego nie rozumieją. Ta miłość nie jest ślepa, ona jest mimo tego, co teraz widzi.

I świadomość, że tak łatwo tę miłość zgubić. Kiedyś wielostronicowe listy, teraz dwie linijki e-maila, kiedyś na zawsze Twój, teraz pozdrawiam...

Przeczytałam dzisiaj moje stare listy i kartki do niego i jego do mnie. Było tam wszystko: zainteresowanie, uważność na drugą osobę, miłość i wiara w to, że ta miłość będzie na zawsze...

U mnie jest miłość, mimo tego co się stało i mimo tego, że pewnie te osoby, które wiedzą co się stało tego nie rozumieją. Ta miłość nie jest ślepa, ona jest mimo tego, co teraz widzi.

I świadomość, że tak łatwo tę miłość zgubić. Kiedyś wielostronicowe listy, teraz dwie linijki e-maila, kiedyś na zawsze Twój, teraz pozdrawiam...

[kiedysbylam]

wrocil Kochana? jak sprawy wygladaja?

wrocil Kochana? jak sprawy wygladaja?

[Filomena]

Wraca jutro, ja jestem dziwnie spokojna. Przyszykuję jednak dom na jego powrót niezależnie od tego, co on zrobi. Dzwoniłam na lotnisko, życzyłam mu spokojnego powrotu, córeczka również. Może robię głupio miarą ludzką, ale tak czuję, że powinnam i chyba nie jest to spowodowane lękiem. Ale co ja tam o sobie wiem...

[ Dodano: 2013-07-09, 12:21 ]
Nic się nie zmieniło, w ramach wolnej woli wybrał krzywdzenie rodziny.

Zakochał się miłością romantyczną w muzułmance. Według mnie poznali się półtora miesiąca po jego wyjeździe za granicę. Dla niego ważniejsze są teraz romantyczne uniesienia, niż przysięga, dobro dziecka, zdrowie rodziców i teściów. Bo ja się od dawna nie liczę. On nie rozumie, że krzywdząc matkę, krzywdzi dziecko.

A ja muszę trwać dla dziecka i być silna. Widocznie Bóg nie chce dla mnie tego człowieka.

A ja widząc, jaki teraz jest, nadal go kocham tą miłością z listu św. Pawła i modlę się za nas wszystkich. Ale nie wiem, czy za chwilę nie polegnę w tym noszeniu wody, bo może chcąc ocalić małżeństwo niszczę siebie.

Moi rodzice cierpią, widząc moją samotność, zdradę i kłamstwo która mnie dotknęła, podłość, którą można uczynić dla własnego egoistycznego szczęścia. Ja widząc ich cierpienie też cierpię, bo mój ból niosę sama, ale dlaczego przez mój wybór mężczyzny na męża cierpią też inni?

Proszę o modlitwę o siłę dla mnie i rozeznanie w tej sytuacji.

Wraca jutro, ja jestem dziwnie spokojna. Przyszykuję jednak dom na jego powrót niezależnie od tego, co on zrobi. Dzwoniłam na lotnisko, życzyłam mu spokojnego powrotu, córeczka również. Może robię głupio miarą ludzką, ale tak czuję, że powinnam i chyba nie jest to spowodowane lękiem. Ale co ja tam o sobie wiem...

[ Dodano: 2013-07-09, 12:21 ]
Nic się nie zmieniło, w ramach wolnej woli wybrał krzywdzenie rodziny.

Zakochał się miłością romantyczną w muzułmance. Według mnie poznali się półtora miesiąca po jego wyjeździe za granicę. Dla niego ważniejsze są teraz romantyczne uniesienia, niż przysięga, dobro dziecka, zdrowie rodziców i teściów. Bo ja się od dawna nie liczę. On nie rozumie, że krzywdząc matkę, krzywdzi dziecko.

A ja muszę trwać dla dziecka i być silna. Widocznie Bóg nie chce dla mnie tego człowieka.

A ja widząc, jaki teraz jest, nadal go kocham tą miłością z listu św. Pawła i modlę się za nas wszystkich. Ale nie wiem, czy za chwilę nie polegnę w tym noszeniu wody, bo może chcąc ocalić małżeństwo niszczę siebie.

Moi rodzice cierpią, widząc moją samotność, zdradę i kłamstwo która mnie dotknęła, podłość, którą można uczynić dla własnego egoistycznego szczęścia. Ja widząc ich cierpienie też cierpię, bo mój ból niosę sama, ale dlaczego przez mój wybór mężczyzny na męża cierpią też inni?

Proszę o modlitwę o siłę dla mnie i rozeznanie w tej sytuacji.

[katalotka72]

mysle, ze "milosc" meza dość szybko się skończy, muzlumanka i do tego kobieta z innego kraju, to nie rokuje swietlanej przyszłości, tylko kwestia czasu kiedy uniesienia i romantyzm przyslonia realia zycia
trzymaj się dzielnie
przytulam

mysle, ze "milosc" meza dość szybko się skończy, muzlumanka i do tego kobieta z innego kraju, to nie rokuje swietlanej przyszłości, tylko kwestia czasu kiedy uniesienia i romantyzm przyslonia realia zycia
trzymaj się dzielnie
przytulam

[Filomena]

To będą sobie idealizowali swoją wielką miłość na odległość. Albo on zaplanuje wyjazd tam, albo ją tu sprowadzi.

W tej chwili ja już niczego nie oczekuję, zwłaszcza że widzę, że i dobrym ojcem jest wtedy, kiedy nie wymaga to od niego dużego wysiłku.

Po 10 miesiącach nieobecności na sugestię, żeby dziecko nie szło do przedszkola jutro zasugerował/zadysponował, żebym ja w takim razie nie szła do pracy, bo on się jak rozumiem nie może nią zająć sam. Oboje mamy nienormowany czas pracy, ale ja jestem w tej chwili zapracowana, a on po powrocie jeszcze pracy nie zaczął.

To będą sobie idealizowali swoją wielką miłość na odległość. Albo on zaplanuje wyjazd tam, albo ją tu sprowadzi.

W tej chwili ja już niczego nie oczekuję, zwłaszcza że widzę, że i dobrym ojcem jest wtedy, kiedy nie wymaga to od niego dużego wysiłku.

Po 10 miesiącach nieobecności na sugestię, żeby dziecko nie szło do przedszkola jutro zasugerował/zadysponował, żebym ja w takim razie nie szła do pracy, bo on się jak rozumiem nie może nią zająć sam. Oboje mamy nienormowany czas pracy, ale ja jestem w tej chwili zapracowana, a on po powrocie jeszcze pracy nie zaczął.

[Jędrek]

[Filomena]

Opiszę pokrótce co się dzieje i bardzo proszę o rady od osób, których mężowie w trakcie kryzysu przenieśli uczucia na inną - zakochali się.

Męża wpuściłam do domu, nie wyrzucam go. On najpierw chciał znowu spać w łóżku z córką, gdy się sprzeciwiłam, śpi we wspólnym, ale oczywiście mnie nie dotyka.

Co rano wychodzi na spacer z psem, czego wcześniej nie robił, po to, żeby pisać na komunikatorze i facebook'u z tamtą. Są dla siebie piękni, przystojni, kochają się na zawsze, są dla siebie książętami. Na szyi nosi amulet - być może z jej zdjęciem i włosami. Do domu przywiózł Koran, sznurek na szyi ma zielony - kolor proroka. Wiem o tym, ale na razie nie reaguję, bo nie chcę być ta zła, co to biedaczka z domu wyrzuciła.
Teraz poszedł do kolegi prawnika porozmawiać zapewne o tym, jak szybko i bezboleśnie się rozwieść.

Ja powiedziałam mu, że widzę jego kłamstwa, tchórzostwo i zdradę (na razie wspomniałam o wcześniejszych znajomościach) ale nadal chcę ratować małżeństwo od tego punktu w którym jesteśmy, powiedziałam, że teraz dba tylko o własne szczęście, że krzywdzi dziecko. On odrzekł, że znowu zasłaniam się dzieckiem i przypomniał jako przyczynę kryzysu sprawy sprzed 6 lat. W ogóle stoi na stanowisku, że ja się za późno zaczęłam starać, więc to w domyśle moja wina. Zapewne też uważa, że on może już planować życie z inną, skoro w grudniu oświadczył, że chce rozwodu. Wie o tym, że modliłam się za małżeństwo i opiekę Boską nad córką, wie o mszach w intencji, które zamówiła moja przyjaciółka, wie o mszach o uzdrowienie i o Eucharystii, którą przyjmowałam w naszej wspólnej intencji. Niestety nie przeszkadza mu to w niedzielę pisać do tej kobiety, że jest jego księżniczką, że on kocha jej uśmiech i ja całą.

Co teraz - chłód i dystans oraz obserwacja, ciepło i rywalizacja na głaskanie z muzułmanką, czy gra w otwarte karty? Dom, w którym mieszkam należy do teściów, więc sprawy majątkowe też są skomplikowane. Córka o niczym nie wie, on chce jej powiedzieć, że się nie dogadujeMY. Ja odpowiadam, że to nie tak, bo to on się nie chce ze mną dogadać, a ja chcę.

A on już planuje sobie wyjazd do Azji na 2-3 lata, czyli tak naprawdę życie tam i wizyty córki u niej. Nie mamy podpisanej z tymi krajami konwencji haskiej o przeciwdziałaniu uprowadzeniom dzieci, więc wyobrażacie sobie, co ja o tym myślę. Córkę juz ma, żonę wymieni na uległą i zachwyconą w pierwszej fazie zakochania i zmontuje sobie nową rodzinę. A ja myślałam, że wychodzę za dobrego, uczciwego, prawego i honorowego człowieka. On zaś na honor przysięgał ojcu, że nikogo innego nie ma... I co ten honor wart?

Opiszę pokrótce co się dzieje i bardzo proszę o rady od osób, których mężowie w trakcie kryzysu przenieśli uczucia na inną - zakochali się.

Męża wpuściłam do domu, nie wyrzucam go. On najpierw chciał znowu spać w łóżku z córką, gdy się sprzeciwiłam, śpi we wspólnym, ale oczywiście mnie nie dotyka.

Co rano wychodzi na spacer z psem, czego wcześniej nie robił, po to, żeby pisać na komunikatorze i facebook'u z tamtą. Są dla siebie piękni, przystojni, kochają się na zawsze, są dla siebie książętami. Na szyi nosi amulet - być może z jej zdjęciem i włosami. Do domu przywiózł Koran, sznurek na szyi ma zielony - kolor proroka. Wiem o tym, ale na razie nie reaguję, bo nie chcę być ta zła, co to biedaczka z domu wyrzuciła.
Teraz poszedł do kolegi prawnika porozmawiać zapewne o tym, jak szybko i bezboleśnie się rozwieść.

Ja powiedziałam mu, że widzę jego kłamstwa, tchórzostwo i zdradę (na razie wspomniałam o wcześniejszych znajomościach) ale nadal chcę ratować małżeństwo od tego punktu w którym jesteśmy, powiedziałam, że teraz dba tylko o własne szczęście, że krzywdzi dziecko. On odrzekł, że znowu zasłaniam się dzieckiem i przypomniał jako przyczynę kryzysu sprawy sprzed 6 lat. W ogóle stoi na stanowisku, że ja się za późno zaczęłam starać, więc to w domyśle moja wina. Zapewne też uważa, że on może już planować życie z inną, skoro w grudniu oświadczył, że chce rozwodu. Wie o tym, że modliłam się za małżeństwo i opiekę Boską nad córką, wie o mszach w intencji, które zamówiła moja przyjaciółka, wie o mszach o uzdrowienie i o Eucharystii, którą przyjmowałam w naszej wspólnej intencji. Niestety nie przeszkadza mu to w niedzielę pisać do tej kobiety, że jest jego księżniczką, że on kocha jej uśmiech i ja całą.

Co teraz - chłód i dystans oraz obserwacja, ciepło i rywalizacja na głaskanie z muzułmanką, czy gra w otwarte karty? Dom, w którym mieszkam należy do teściów, więc sprawy majątkowe też są skomplikowane. Córka o niczym nie wie, on chce jej powiedzieć, że się nie dogadujeMY. Ja odpowiadam, że to nie tak, bo to on się nie chce ze mną dogadać, a ja chcę.

A on już planuje sobie wyjazd do Azji na 2-3 lata, czyli tak naprawdę życie tam i wizyty córki u niej. Nie mamy podpisanej z tymi krajami konwencji haskiej o przeciwdziałaniu uprowadzeniom dzieci, więc wyobrażacie sobie, co ja o tym myślę. Córkę juz ma, żonę wymieni na uległą i zachwyconą w pierwszej fazie zakochania i zmontuje sobie nową rodzinę. A ja myślałam, że wychodzę za dobrego, uczciwego, prawego i honorowego człowieka. On zaś na honor przysięgał ojcu, że nikogo innego nie ma... I co ten honor wart?

[Swallow]

[Filomena]

Nie akceptują tego, uważają, że ten wyjazd to jakaś niepoważna mrzonka, on dopiero co wrócił, żeby tam znowu wyjechał, musi tu zwolnic się z pracy, tam pracę dostać i dostać wizę długoterminową. Ja zaś musiałabym wyrazić zgodę na wyrobienie paszportu dla dziecka.

Pomagają mi, chcą, żebyśmy byli razem, ale wiadomo, że to ich syn, więc będą podatni na jego manipulacje.

Na razie klasyka, całe małżeństwo było błędem, zatrzymałam go na dziecko, dziecku będzie lepiej jak się rozstaniemy, a tak w ogóle to on się starał, a ja tego nie widziałam, a potem już było za późno i ja wszystko zniszczyłam 6 lat temu...

W tej chwili jak komuś wprowadzonemu w temat mówię, że jeśliby się opamiętał, to bym chciała ratować małżeństwo, to uważa mnie za albo nawiedzoną, albo nadmiernie tolerancyjną...

Zresztą sama zaczynam sądzić, że z takim człowiekiem, jakim mąż jest teraz nie mogę być, a cudu przemiany nie widać. A jakby nawet się zdarzył, to skąd mam wiedzieć, czy to nie pozory i za kilka lat znowu przeżyję to, co w ciągu ostatnich kilku lat.

Nie akceptują tego, uważają, że ten wyjazd to jakaś niepoważna mrzonka, on dopiero co wrócił, żeby tam znowu wyjechał, musi tu zwolnic się z pracy, tam pracę dostać i dostać wizę długoterminową. Ja zaś musiałabym wyrazić zgodę na wyrobienie paszportu dla dziecka.

Pomagają mi, chcą, żebyśmy byli razem, ale wiadomo, że to ich syn, więc będą podatni na jego manipulacje.

Na razie klasyka, całe małżeństwo było błędem, zatrzymałam go na dziecko, dziecku będzie lepiej jak się rozstaniemy, a tak w ogóle to on się starał, a ja tego nie widziałam, a potem już było za późno i ja wszystko zniszczyłam 6 lat temu...

W tej chwili jak komuś wprowadzonemu w temat mówię, że jeśliby się opamiętał, to bym chciała ratować małżeństwo, to uważa mnie za albo nawiedzoną, albo nadmiernie tolerancyjną...

Zresztą sama zaczynam sądzić, że z takim człowiekiem, jakim mąż jest teraz nie mogę być, a cudu przemiany nie widać. A jakby nawet się zdarzył, to skąd mam wiedzieć, czy to nie pozory i za kilka lat znowu przeżyję to, co w ciągu ostatnich kilku lat.

[Jędrek]