[Regina22]

Tak się zastanawiam czy ze mną jest coś nie tak?! Nie wiem dlaczego ale u mnie osoba uzależniona to osoba chora która nie panuje nad sobą i robi rzeczy których normalnie jako osoba zdrowa nigdy nie zrobiła. Wiem że to co potrafią robić alkoholicy, seksoholicy często jest nie do przyjęcia tu mam namyśli jeśli chodzi o alkohol to o połączanie tego z przemocą a jeśli chodzi o seksoholizm to pedofilia itp. Gdyby mój ojciec czy mąż zrobił coś takiego na pewno ciężko byłoby mi to wybaczyć ale zauważyłam też że uzależnienia postępują zaczynają się łagodnie tak że praktycznie nic nie widać po tej osobie że jest coś nie tak a potem jest co raz gorzej i gorzej....

Mi doświadczenie z moim tatą i mężem pokazało że trzeba szybko i konsekwentnie reagować na oznaki uzależnienia a przede wszystkim mieć wsparcie w osobach bliskich. Moja mama starała się ukrywać alkoholizm taty, co najlepsze sama się do tego alkoholizmu po części przyczyniła robiąc za kierowcę w każde możliwe święta czy okazje do spotkań. Kiedy wszystko wyszło na jaw cała rodzina się zmobilizowała do ratowania taty.

Gdy dowiedziałam się że mój mąż ma problem również cała rodzina przeprowadziła na niego "szturm" byle tylko uświadomić mu że to co robi jest złe i że musi coś z tym zrobić dla siebie i rodziny. Nie ukrywałam nic, od razu głośno powiedziałam co robi mi i dziecku.

landis85 Z mojego doświadczenia któremu uzależnionemu nie powiesz co ma wybrać oczywiste jest że wybierze nałóg niestety. Mój mąż też dostał taki warunek i zostawił mnie ale to nie wykluczyło mojej upartej walki by uświadomić mu że jest z nim źle. Może dlatego że ja mam poczucie że wszystko można i jestem bardzo uparta.

Też się zastanawiam tak jak lena dlaczego Eromik tyle to u Ciebie trwało:(

Najgorsze jest dla mnie też to że nawet jeśli osoba uzależniona pokona nałóg to jest tyle okazji by znów do tego wrócić, ciągle pokusy ze wszystkich stron. Mojego tatę często ludzi częstują alkoholem choć wiedzą co przeszedł nie wiem czy z grzeczności czy chcą sprawdzić czy wyzdrowiał i faktycznie nie pije to samo często znajomi potrafią obecności mojego męża poruszać tematy na temat seksu i porno już nie wspomnę o telewizji, internecie czy gazetach gdzie tego wszystkiego jest pełno:(

Tak się zastanawiam czy ze mną jest coś nie tak?! Nie wiem dlaczego ale u mnie osoba uzależniona to osoba chora która nie panuje nad sobą i robi rzeczy których normalnie jako osoba zdrowa nigdy nie zrobiła. Wiem że to co potrafią robić alkoholicy, seksoholicy często jest nie do przyjęcia tu mam namyśli jeśli chodzi o alkohol to o połączanie tego z przemocą a jeśli chodzi o seksoholizm to pedofilia itp. Gdyby mój ojciec czy mąż zrobił coś takiego na pewno ciężko byłoby mi to wybaczyć ale zauważyłam też że uzależnienia postępują zaczynają się łagodnie tak że praktycznie nic nie widać po tej osobie że jest coś nie tak a potem jest co raz gorzej i gorzej....

Mi doświadczenie z moim tatą i mężem pokazało że trzeba szybko i konsekwentnie reagować na oznaki uzależnienia a przede wszystkim mieć wsparcie w osobach bliskich. Moja mama starała się ukrywać alkoholizm taty, co najlepsze sama się do tego alkoholizmu po części przyczyniła robiąc za kierowcę w każde możliwe święta czy okazje do spotkań. Kiedy wszystko wyszło na jaw cała rodzina się zmobilizowała do ratowania taty.

Gdy dowiedziałam się że mój mąż ma problem również cała rodzina przeprowadziła na niego "szturm" byle tylko uświadomić mu że to co robi jest złe i że musi coś z tym zrobić dla siebie i rodziny. Nie ukrywałam nic, od razu głośno powiedziałam co robi mi i dziecku.

landis85 Z mojego doświadczenia któremu uzależnionemu nie powiesz co ma wybrać oczywiste jest że wybierze nałóg niestety. Mój mąż też dostał taki warunek i zostawił mnie ale to nie wykluczyło mojej upartej walki by uświadomić mu że jest z nim źle. Może dlatego że ja mam poczucie że wszystko można i jestem bardzo uparta.

Też się zastanawiam tak jak lena dlaczego Eromik tyle to u Ciebie trwało:(

Najgorsze jest dla mnie też to że nawet jeśli osoba uzależniona pokona nałóg to jest tyle okazji by znów do tego wrócić, ciągle pokusy ze wszystkich stron. Mojego tatę często ludzi częstują alkoholem choć wiedzą co przeszedł nie wiem czy z grzeczności czy chcą sprawdzić czy wyzdrowiał i faktycznie nie pije to samo często znajomi potrafią obecności mojego męża poruszać tematy na temat seksu i porno już nie wspomnę o telewizji, internecie czy gazetach gdzie tego wszystkiego jest pełno:(

[tereska]

Dziewczyny...
Jestem również żoną seksoholika, i od jakiegoś czasu chodzi mi pomysł, by takie osoby jak ja i wy mogły się spotkać na Sycharze na osobnej zakładce oraz na skypie. Zakładka powstała i działa, a od pewnego czasu spotykamy się również na skypie z Eromik. Rozmawiamy i się wspólnie modlimy, może chciałybyście do nas dołączyć ? Zainteresowanym wyślę, adres mojego skypa na priva.
Pozdrawiam
tereska

Dziewczyny...
Jestem również żoną seksoholika, i od jakiegoś czasu chodzi mi pomysł, by takie osoby jak ja i wy mogły się spotkać na Sycharze na osobnej zakładce oraz na skypie. Zakładka powstała i działa, a od pewnego czasu spotykamy się również na skypie z Eromik. Rozmawiamy i się wspólnie modlimy, może chciałybyście do nas dołączyć ? Zainteresowanym wyślę, adres mojego skypa na priva.
Pozdrawiam
tereska

[landis85]

regina moja tesciowa rowniez troche sie przyczynila do nalogu mojego meza
pare razy otwarcie zasugerowala mi ze skoro tyle razy poszedl na inne kobiety co cos musialo mu nie odpowiadac ...no bo jakas przyczyna musiala byc /tak mowila...
jak wprowadzilam separacje od lozka i stolu to tesciowa mu obiadki i sniadanka podawala u siebie w domu
obecnie dalej zaprasza go na obiadki, bo twierdzi ze trzeba wybaczac...
kiedy moi rodzice chcieli porozmawiac z moim mezem tak powaznie to najbardziej oburzona byla tesciowa, bo po co moi rodzice sie wtracaja...

regina moja tesciowa rowniez troche sie przyczynila do nalogu mojego meza
pare razy otwarcie zasugerowala mi ze skoro tyle razy poszedl na inne kobiety co cos musialo mu nie odpowiadac ...no bo jakas przyczyna musiala byc /tak mowila...
jak wprowadzilam separacje od lozka i stolu to tesciowa mu obiadki i sniadanka podawala u siebie w domu
obecnie dalej zaprasza go na obiadki, bo twierdzi ze trzeba wybaczac...
kiedy moi rodzice chcieli porozmawiac z moim mezem tak powaznie to najbardziej oburzona byla tesciowa, bo po co moi rodzice sie wtracaja...

[Malwina75]

[tereska]

Ciesze się , że to napisałaś. Fajnie , że coś w Tobie się zmieniło. Kiedy w moim mężu tak się coś zmieni? On ciągle mi pisze , że to ja jestem wszystkiemu winna i ,że ja niszczę naszą relacją swoim zachowaniem nieprzebaczenia.

Ciesze się , że to napisałaś. Fajnie , że coś w Tobie się zmieniło. Kiedy w moim mężu tak się coś zmieni? On ciągle mi pisze , że to ja jestem wszystkiemu winna i ,że ja niszczę naszą relacją swoim zachowaniem nieprzebaczenia.

[bywalec]

[Regina22]

bywalec Myślisz że mogę być współuzależniona?

To co napisałam oznacza dla mnie że naprawdę można wyjść z uzależnienia! I tak jak opisywałam wcześniej nie można z tym zostawać samemu dlatego często podkreślam role rodziny i przyjaciół w uświadomieniu człowiekowi uzależnionemu ze ma problem.
W każdym przypadku ciężkim czy lekkim powinno się zrobić wszystko co można by takiej osobie pomóc i nie mówię że kosztem siebie.
Stawia się granice, konsekwentne i stanowcze zachowanie, nie krycie problemu przed innymi, nie ratowanie z opresji.

Mówiąc też że jestem silna i uparta mam na myśli to że nie poddam się w walce o zdrowie mojego męża czy to jest złe? czy złe jest to że nie poddaje się, nie biorę separacji, rozwodu, nie krzyczę, nie wściekam się, nie obrzucam go obelgami za każdym razem jak coś się stanie, nie wypominam mu wszystkiego. Moja postawa wsparcia nie polega na wspieraniu go w uzależnieniu ale w walce z nim, w walce z swoimi słabościami.

Ja widziałam po moim tacie który o mało nie zapił się na śmierć, który obrzucał nas błotem, szarpał nas i mamę na naszą złość reagował agresją. Był strach, były obawy, była chęć wycofania się, ucieczki, zostawienia go niech się wykończy. Ale nikt się poddał, modlitwa, pielgrzymki, msze święte, wsparcie rodziny, trwało ale się udało wyszedł dzięki terapii ale nie poszedł by na nią gdyby nie my jego najbliżsi. Później poznałam mojego męża nie wiedziałam że jest uzależniony, po ślubie dopiero zauważyłam jak znikają ogromne sumy pieniędzy, straciłam dziecko po tym jak się dowiedziałam jakie kontakty miał po ślubie, o całe swoje uzależnienie obwiniał mnie i tylko mnie, prawie mnie wciągnął w nałóg, urodziłam dziecko zostawił mnie niedługo po porodzie wybierając porno i znajomości. Bywalcu myślisz że to takie tam?

Jestem silna bo to przetrwałam, bo nie poddałam się uzależnieniu, walczę bo wierzę że można i każdego dnia widzę przemianę w moim mężu.

I nie zachęcam tu do bycia ofiarą, jeśli dochodzi do przemocy, jest zagrożenie życia, ktoś nie radzi sobie z tym wszystkim. Wskazana jest separacja, terapia, wsparcie.

bywalec Myślisz że mogę być współuzależniona?

To co napisałam oznacza dla mnie że naprawdę można wyjść z uzależnienia! I tak jak opisywałam wcześniej nie można z tym zostawać samemu dlatego często podkreślam role rodziny i przyjaciół w uświadomieniu człowiekowi uzależnionemu ze ma problem.
W każdym przypadku ciężkim czy lekkim powinno się zrobić wszystko co można by takiej osobie pomóc i nie mówię że kosztem siebie.
Stawia się granice, konsekwentne i stanowcze zachowanie, nie krycie problemu przed innymi, nie ratowanie z opresji.

Mówiąc też że jestem silna i uparta mam na myśli to że nie poddam się w walce o zdrowie mojego męża czy to jest złe? czy złe jest to że nie poddaje się, nie biorę separacji, rozwodu, nie krzyczę, nie wściekam się, nie obrzucam go obelgami za każdym razem jak coś się stanie, nie wypominam mu wszystkiego. Moja postawa wsparcia nie polega na wspieraniu go w uzależnieniu ale w walce z nim, w walce z swoimi słabościami.

Ja widziałam po moim tacie który o mało nie zapił się na śmierć, który obrzucał nas błotem, szarpał nas i mamę na naszą złość reagował agresją. Był strach, były obawy, była chęć wycofania się, ucieczki, zostawienia go niech się wykończy. Ale nikt się poddał, modlitwa, pielgrzymki, msze święte, wsparcie rodziny, trwało ale się udało wyszedł dzięki terapii ale nie poszedł by na nią gdyby nie my jego najbliżsi. Później poznałam mojego męża nie wiedziałam że jest uzależniony, po ślubie dopiero zauważyłam jak znikają ogromne sumy pieniędzy, straciłam dziecko po tym jak się dowiedziałam jakie kontakty miał po ślubie, o całe swoje uzależnienie obwiniał mnie i tylko mnie, prawie mnie wciągnął w nałóg, urodziłam dziecko zostawił mnie niedługo po porodzie wybierając porno i znajomości. Bywalcu myślisz że to takie tam?

Jestem silna bo to przetrwałam, bo nie poddałam się uzależnieniu, walczę bo wierzę że można i każdego dnia widzę przemianę w moim mężu.

I nie zachęcam tu do bycia ofiarą, jeśli dochodzi do przemocy, jest zagrożenie życia, ktoś nie radzi sobie z tym wszystkim. Wskazana jest separacja, terapia, wsparcie.

[bywalec]

[landis85]

[Regina22]

Bywalec Pokaż mi które wypowiedzi świadczą o moim współuzależnieniu czy o DDA.
Czytałam wczoraj Ks. Marka Dziewieckiego na temat współuzależnienia http://www.opoka.org.pl//...aleznienie.html
Zastanawiałam się pól nocy i nie widzę w mojej postawie niczego złego.
"myslisz, że masz kontrole nad mężem, myslisz że coś możesz...
tu twój bład nic nie możesz...masz tyle ile kontrolujesz i wymuszasz... "
Nie mam już kontroli nad mężem przyznam że miałam ale przestałam śledzić i bawić się w detektywa. Myślę że mogę i wiem że mogę i to co mogłam zrobiłam.
" dziś masz tyle ile wymusiłaś...nadal sie boisz," Strach zawsze będzie to nieuniknione po takich przejściach ale umiem sobie z nim radzić, nie paraliżuje mnie, nie załamuję się.

"bo to nie mąż robi jak uważa za stosowne, ale jak ty mu karzesz, jak wymuszasz, jak kontrolujesz...on na razie sie boi konsekwencji... na razie ich nie doświadcza, ty jak mówisz go z tego wyciągasz...co bedzie jak przestanie sie bac ciebie, opinii innych? jak przestanie być ważna rodzina, znajomi ich opinia o nim"

A co ja mojemu mężowi kazałam, co na nim wymusiłam??? Zrobiłam to co musiałam. Postawiłam granice, mocno zareagowałam na to co robi, powiedziałam że się na to nie godzę. On jako uzależniony nawet nie widział do końca o co mi chodzi bo sam nie uważał że to co robi to coś złego tak samo jak dla alkoholika alkohol to nic złego tak samo dla niego zdrada to nic takiego. Wyprowadził się, pobył sam a potem z rodziną staraliśmy się uświadomić co robi złego. Żadnej osoby uzależnionej nie można zmusić do leczenia Nie zaprowadzi jej się na siłę i nie każe iść do lekarza jeśli sama nie powie głośno przed samym sobą i innymi. " Jestem seksoholikiem, proszę pomóżcie mi bo sam sobie nie dam rady" To powiedział mój mąż i to było dla mnie najważniejsze.

Teraz walczy z uzależnieniem, czy jest to dla mnie destrukcyjne? Nie jest! Nie siedzę i nie płaczę, nie wpadam w depresję, nie doszukuję się. Ma wolną rękę odbudowujemy rodzinę gdzie w tym wszystkim jest moje uzależnienie?!

Wspieram go w leczeniu i zdrowieniu a nie w pozostawianiu w nałogu a już tym bardziej nie kontroluje i nie wytykam bo nie mam co. Jestem dumna ze mam męża który walczy ze swoimi słabościami, który przestał krzywdzić i wie że to co robił było złe.

I naprawdę nie wyobrażam sobie bym miała go zostawić i powiedzieć radź sobie sam. Jesteś chory, lecz się jak się wyleczysz to pomyślę czy coś z tego będzie. To nie jest już ten sam człowiek co przed przyznaniem się do nałogu z każdym dniem jest lepiej. Wpadł w dołek sam na własne życzenie i teraz z niego wychodzi ja jestem wsparciem bo wiem że robi to dla siebie i rodziny a nie bo ja każę czy na odczepne.

Bywalec Pokaż mi które wypowiedzi świadczą o moim współuzależnieniu czy o DDA.
Czytałam wczoraj Ks. Marka Dziewieckiego na temat współuzależnienia http://www.opoka.org.pl//...aleznienie.html
Zastanawiałam się pól nocy i nie widzę w mojej postawie niczego złego.
"myslisz, że masz kontrole nad mężem, myslisz że coś możesz...
tu twój bład nic nie możesz...masz tyle ile kontrolujesz i wymuszasz... "
Nie mam już kontroli nad mężem przyznam że miałam ale przestałam śledzić i bawić się w detektywa. Myślę że mogę i wiem że mogę i to co mogłam zrobiłam.
" dziś masz tyle ile wymusiłaś...nadal sie boisz," Strach zawsze będzie to nieuniknione po takich przejściach ale umiem sobie z nim radzić, nie paraliżuje mnie, nie załamuję się.

"bo to nie mąż robi jak uważa za stosowne, ale jak ty mu karzesz, jak wymuszasz, jak kontrolujesz...on na razie sie boi konsekwencji... na razie ich nie doświadcza, ty jak mówisz go z tego wyciągasz...co bedzie jak przestanie sie bac ciebie, opinii innych? jak przestanie być ważna rodzina, znajomi ich opinia o nim"

A co ja mojemu mężowi kazałam, co na nim wymusiłam??? Zrobiłam to co musiałam. Postawiłam granice, mocno zareagowałam na to co robi, powiedziałam że się na to nie godzę. On jako uzależniony nawet nie widział do końca o co mi chodzi bo sam nie uważał że to co robi to coś złego tak samo jak dla alkoholika alkohol to nic złego tak samo dla niego zdrada to nic takiego. Wyprowadził się, pobył sam a potem z rodziną staraliśmy się uświadomić co robi złego. Żadnej osoby uzależnionej nie można zmusić do leczenia Nie zaprowadzi jej się na siłę i nie każe iść do lekarza jeśli sama nie powie głośno przed samym sobą i innymi. " Jestem seksoholikiem, proszę pomóżcie mi bo sam sobie nie dam rady" To powiedział mój mąż i to było dla mnie najważniejsze.

Teraz walczy z uzależnieniem, czy jest to dla mnie destrukcyjne? Nie jest! Nie siedzę i nie płaczę, nie wpadam w depresję, nie doszukuję się. Ma wolną rękę odbudowujemy rodzinę gdzie w tym wszystkim jest moje uzależnienie?!

Wspieram go w leczeniu i zdrowieniu a nie w pozostawianiu w nałogu a już tym bardziej nie kontroluje i nie wytykam bo nie mam co. Jestem dumna ze mam męża który walczy ze swoimi słabościami, który przestał krzywdzić i wie że to co robił było złe.

I naprawdę nie wyobrażam sobie bym miała go zostawić i powiedzieć radź sobie sam. Jesteś chory, lecz się jak się wyleczysz to pomyślę czy coś z tego będzie. To nie jest już ten sam człowiek co przed przyznaniem się do nałogu z każdym dniem jest lepiej. Wpadł w dołek sam na własne życzenie i teraz z niego wychodzi ja jestem wsparciem bo wiem że robi to dla siebie i rodziny a nie bo ja każę czy na odczepne.

[szukający]

Kod:

Tak sobie czytam to forum już od dawna.... Jednak zbulwersowany postawa rozmowczyn Reginy, postanowilem coś napisać.... Czy aby napewno, rada typu zostaw tego czlowieka, nie jest próba przeniesienia własnych frustracji, własnej niemocy i bezsilności? Uważam, że dawanie tego typu Reginie, która pelna jest woli walki, mającej i wyrazajacej swoje cele bardZo jasno i konkretnie, jest conajmniej niestosowne. Zachowujecie się drogie panie jak typowi odbieracze radości. Przecież na tym forum propagowane jest mocno motto, że dopóki walczymy, dopóty mamy szanse na wygraną. Poza tym, czy w ewangelii jest choć jeden przypadek opisany, kiedy to Chrystus odmawia pomocy temu, kto o nią prosi? Powolujecie się na przypowieść o synu marnotrawnym. Może lepiej w tym przypadku wziąć sobie do serca słowa "kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień". Moim skromnym zdaniem choroby natury psychicznej są takie same jak choroby fizyczne. Więc czyż aby napewno chorego zostawia się bez pomocy? CZy zostawicie drogie panie chorego na zapalenie płuc samemu sobie, aby skrajnie wyczerpany fizycznie zrozumial że jest chory? Ledwo żyjący doczlapie się do lekarZa. Zdąży albo i nie. I co wtedy? Podobno od ślubu stajemy się jednym ciałem. Tobie Regino22 wszystkiego co dobre. Cieszę się że ty już się rozeznalas.

[ Dodano: 2012-04-15, 13:54 ]
Landis, a w momencie ślubu sobie wyobrazalas życie z mężem? Chrystus pewnie też sobie wyobrażał lepszych nas, pewnie też miał jako człowiek momenty, kiedy chciał lepszego życia. Pamiętaj. Sąd biskupi to tylko ludzie. Najwyżej pomogą Tobie sprzątać zabawki. frustracja mnie dopada. Pomimo tak wirokiem religijności, ciągle nie zyjemy z małżonkami, tylko z wyobrazeniami o nich...a kiedy się okazuje kim naprawdę są, wielu z nas wykorzysta każda szansę żeby ratować swój tyłek. Polecam dodatkowo tyle samo sił włożyć w ratowanie malzenstwa, co w zalatwianie formalnosci przed sądem biskupim. Nie boisz sie, że to co ewentualnie orzekna będzie zwykla, ludzka pomyłka? Pozdrawiam.

Kod:

Tak sobie czytam to forum już od dawna.... Jednak zbulwersowany postawa rozmowczyn Reginy, postanowilem coś napisać.... Czy aby napewno, rada typu zostaw tego czlowieka, nie jest próba przeniesienia własnych frustracji, własnej niemocy i bezsilności? Uważam, że dawanie tego typu Reginie, która pelna jest woli walki, mającej i wyrazajacej swoje cele bardZo jasno i konkretnie, jest conajmniej niestosowne. Zachowujecie się drogie panie jak typowi odbieracze radości. Przecież na tym forum propagowane jest mocno motto, że dopóki walczymy, dopóty mamy szanse na wygraną. Poza tym, czy w ewangelii jest choć jeden przypadek opisany, kiedy to Chrystus odmawia pomocy temu, kto o nią prosi? Powolujecie się na przypowieść o synu marnotrawnym. Może lepiej w tym przypadku wziąć sobie do serca słowa "kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień". Moim skromnym zdaniem choroby natury psychicznej są takie same jak choroby fizyczne. Więc czyż aby napewno chorego zostawia się bez pomocy? CZy zostawicie drogie panie chorego na zapalenie płuc samemu sobie, aby skrajnie wyczerpany fizycznie zrozumial że jest chory? Ledwo żyjący doczlapie się do lekarZa. Zdąży albo i nie. I co wtedy? Podobno od ślubu stajemy się jednym ciałem. Tobie Regino22 wszystkiego co dobre. Cieszę się że ty już się rozeznalas.

[ Dodano: 2012-04-15, 13:54 ]
Landis, a w momencie ślubu sobie wyobrazalas życie z mężem? Chrystus pewnie też sobie wyobrażał lepszych nas, pewnie też miał jako człowiek momenty, kiedy chciał lepszego życia. Pamiętaj. Sąd biskupi to tylko ludzie. Najwyżej pomogą Tobie sprzątać zabawki. frustracja mnie dopada. Pomimo tak wirokiem religijności, ciągle nie zyjemy z małżonkami, tylko z wyobrazeniami o nich...a kiedy się okazuje kim naprawdę są, wielu z nas wykorzysta każda szansę żeby ratować swój tyłek. Polecam dodatkowo tyle samo sił włożyć w ratowanie malzenstwa, co w zalatwianie formalnosci przed sądem biskupim. Nie boisz sie, że to co ewentualnie orzekna będzie zwykla, ludzka pomyłka? Pozdrawiam.

[bywalec]

[Regina22]

Bywalec to co wkleiłaś to są posty z samego początku które pisałam w momencie zwątpienia. Każdy ma taką chwilę zastanowienia czy to co robi ma sens i jest słuszne. Nie wiem czy zauważyłaś że zarówno tu jak i na wątku marty która prosi o pomoc moja postawa jest zupełnie inna.
Nie jestem osobą która skupia się wyłącznie na uzależnieniu męża. Mam małe dziecko, studiuję dziennie i zaocznie, budujemy z mężem dom. Mam mnóstwo stresów dnia codziennego nawet nie związanego z mężem. Przez ostatnie miesiące próbuję się uspokoić i ten spokój właśnie czuję i wiem co robić.

widzisz Regino masz żal do mamy, że tak długo czekała, że nie widziała, że mogłą inaczej...ty działasz podobnie. Myslisz, że mama nie prosiła, groziła, błagała jak ty? moze inaczej ale z takim samym skutkiem czyli nikłym...inaczej nie znaczy ze nie
robiła.
Nie mam żalu do mamy o nic! Podziwiam ją za wytrwałość, odwagę i siłę i nie mów że nikłym bo mój tata wyszedł z nałogu i jak pisałam dzięki wsparciu rodziny co może potwierdzić bez nas nie poszedł by na leczenie.

zaczęłaś kontrolować, wydawać ci sie zaczęło, że można na kogoś mieć wpływ by to zmienic. Już małe dziecko uczy sie, że rodzic go kocha, wiec dla niego przestanie, gdy jednak widzi, że mimo tego nie zaprzestawa wpada w pułapke chęci ciągłego pomagania by w końcu poczuć sie bezpiecznie i udowodnic sobie, że jest kochane.
To prawda lubię mieć sytuację pod kontrolą od zawsze jestem zorganizowana i nie widok czy życie z ojcem mnie tego nauczyłam byłam taka od zawsze. Nie miałam też chęci pomagania w sensie krycia przed innymi, dawania pieniędzy czy ojcu czy mężowi jeśli na własne życzenie poprzez nałóg pogrążali się. Nie mam też poczucia że muszę coś zrobić by ktoś mnie pokochał miłość jest bezwarunkowa.

Cecha DDA do brak zaufania do świata, brak poczucia bezpieczeństwa i ciągła potrzeba kontroli swojego życia by w pore przeciwdziałac. Zadziałałaś od razu, ale skutek jaki?
Powiedziałam bym raczej że czasami aż za bardzo ufam. Zadziałałam i mąż przyznał się do uzależnienia. Dziecko straciłam w wyniku odkrycia prawdy a nie w wyniku działań.

Mimo to wciąż uczucie jakie sie przewija, boję sie, mam nadzieję, tym razem może sie uda, jestem silna, dam rade. To potrzeba poczucia bezpeczeństwa powoduje to że nie potrafisz poczuć sie bezsilna wobec problemu. Ty mu nie zaradzisz, a jednocześnie tak bardzo starasz sie pomóc mężowi. Ty szukasz pomocy, nie pisze tu mąż, piszesz ty!

Mąż jest na forum, strach jest ale nie paraliżuje, nadzieja i powtarzanie sobie że jestem silna to motywowanie siebie do walki i działania a nie biernego przyglądania się.

Ty nie czekasz, ty działasz, ty wiesz jak nie będziesz działąć, to znów coś sie stanie złęgo. To poczucie bezpeczenstwa zachiwane, te lęki...znów w tv epatuje wszystko sexem, znów w męzu wzbudzi sie potrzeba, a ty byś chciała by wszystko znikło..

A no co ja mam czekać? działam bo wiem że bierna postawa nic nie daje i nie byłam bierna, i udało mi się to co mi się udało i mężowi również. Nie robię tego z myślą że jestem jakiś cudotwórcą od którego zależy czy mąż będzie uzależniony czy nie. To co do mnie należy to robię, czego nie jestem wstanie powierzam Bogu.

nie da sie, są koledzy, którzy mówią o tym przy męzu, jest tva w nim treści erotyczne, sexualne, są cały czas różne bodźce wywołujące takie mysli...nie jestes w stanie nad nimi kontrolować to cie nie przeraża? ta ciagła potrzeba by czemus przeciwdziałać.." często znajomi potrafią obecności mojego męża poruszać tematy na temat seksu i porno już nie wspomnę o telewizji, internecie czy gazetach gdzie tego wszystkiego jest pełno:(.."to jest współuzależnienie, a wynika włąsnie z braku poczucia bezpieczeństwa.

To było moje stwierdzenie że w czasach jakich żyjemy pokus jest dużo i uzależnień różnego typu jest co raz więcej i co raz więcej osób ulega zniewoleniu. Mam poczucie bezpieczeństwa bo ufam i wierzę i wielokrotnie powtarzam że mam ten spokój którego potrzebowałam.

Masz wpływ jaki?
Co robi mąż bez twojego udziału by sobie pomóc
Jak on uważa za problem to co widzisz ty? czy dla niego to problem bo moze stracić rodzine, czy widzi inne aspekty także
jesli widzi to jakie?
Co go przeraża w jego zachowaniu, czy to tylko lęk przed opinią innych, przed potepieniem go za takie zachowania? W którymś z postów nie dawno napisałam że również przyczyniałam się swoją postawą do tego by mój mąż nie wyszedł z uzależnienia. Mam świadomość swoich błędów. Dokładnie to co napisał szukający Może lepiej w tym przypadku wziąć sobie do serca słowa "kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień". Pomimo tego że mój mąż był uzależniony od 16 roku życia wiem że również jest moja wina w tym że w tym uzależnieniu się pogrążał. Miałam w swoim życiu moment kiedy Bóg poszedł w odstawkę. Mieszkałam z mężem rok przed ślubem, współżyliśmy i nawet razem czasami oglądaliśmy porno dla mnie wtedy było też to czymś normalnym, wystarczy sobie poczytać durne rady na onecie na temat związku czy seksu, znajomi którzy są dalecy od chrześcijaństwa, środowisko które jest przeciwne związkom chrześcijańskim. Nie chcę się usprawiedliwiać teraz wiem że źle robiłam i dlatego sama też jestem po części odpowiedzialna za to co mnie spotkało. Po ślubie zrozumiałam że to co dzieje się z moim mężem to nałóg, znikały pieniądze, telefony, brak go w domu, opuszczenie mnie wtedy dotarło do mnie czym jest grzech nieczystości i następował na nowo powrót do Boga.
Mój mąż sam poprosił o pomoc nie było szantażu! Sam zaczął szukać psychologów i terapeutów pisałam że nie przynosiły rezultatów bo w miejscu gdzie mieszkam nie ma specjalistów od tego, jedna poleciała onanizowanie się druga powiedziała że nie wie co robić. Ja również chciałam by szybko z tego wyszedł, byłam niecierpliwa, drażniło mnie wszystko, przerabiałam też złość i nienawiść w jego kierunku, nie motywowałam go, nie wspierałam. Wiem że to było złe i wiem że to nie droga do zdrowienia dlatego piszę że moja postawa jaka jest teraz pomaga.

Widzi problem jaki jest, widzi co zrobił, wie że to jest złe, jest mu wstyd i próbuje to naprawić. Ja jestem z nim i go w tym wspieram, motywuję do walki z nałogiem z słabościami, pokazuję i ja i moja rodzina jak być odpowiedzialnym. Nie kontroluję go, chwalę nawet za małe postępy, ma bardzo dużo wolności, nie dzwonię co chwilę, nie wypytuję. Wychodzenie z uzależnienia to długi proces, ja już nie buntuję, nie załamuję. Cieszę się ze mam rodzinę, cieszę się że mój tata jest najlepszym człowiekiem na ziemi a mój mąż jest już bliżej jak dalej. Na co dzień widzę przemianę. Nawet takie małe mój mąż był długo anty Kościół dziś przyjechali znajomi a my mieliśmy jechać na mszę, kiedyś został by w domu dziś powiedział Kościół na pierwszym miejscu. To daje mi siłę, to daje mi nadzieję, to jest dowód na to że moje wysiłki nie idą na marne.

Szukający dziękuję:) Podniosłeś mnie na duchu:)

Bywalec to co wkleiłaś to są posty z samego początku które pisałam w momencie zwątpienia. Każdy ma taką chwilę zastanowienia czy to co robi ma sens i jest słuszne. Nie wiem czy zauważyłaś że zarówno tu jak i na wątku marty która prosi o pomoc moja postawa jest zupełnie inna.
Nie jestem osobą która skupia się wyłącznie na uzależnieniu męża. Mam małe dziecko, studiuję dziennie i zaocznie, budujemy z mężem dom. Mam mnóstwo stresów dnia codziennego nawet nie związanego z mężem. Przez ostatnie miesiące próbuję się uspokoić i ten spokój właśnie czuję i wiem co robić.

widzisz Regino masz żal do mamy, że tak długo czekała, że nie widziała, że mogłą inaczej...ty działasz podobnie. Myslisz, że mama nie prosiła, groziła, błagała jak ty? moze inaczej ale z takim samym skutkiem czyli nikłym...inaczej nie znaczy ze nie
robiła.
Nie mam żalu do mamy o nic! Podziwiam ją za wytrwałość, odwagę i siłę i nie mów że nikłym bo mój tata wyszedł z nałogu i jak pisałam dzięki wsparciu rodziny co może potwierdzić bez nas nie poszedł by na leczenie.

zaczęłaś kontrolować, wydawać ci sie zaczęło, że można na kogoś mieć wpływ by to zmienic. Już małe dziecko uczy sie, że rodzic go kocha, wiec dla niego przestanie, gdy jednak widzi, że mimo tego nie zaprzestawa wpada w pułapke chęci ciągłego pomagania by w końcu poczuć sie bezpiecznie i udowodnic sobie, że jest kochane.
To prawda lubię mieć sytuację pod kontrolą od zawsze jestem zorganizowana i nie widok czy życie z ojcem mnie tego nauczyłam byłam taka od zawsze. Nie miałam też chęci pomagania w sensie krycia przed innymi, dawania pieniędzy czy ojcu czy mężowi jeśli na własne życzenie poprzez nałóg pogrążali się. Nie mam też poczucia że muszę coś zrobić by ktoś mnie pokochał miłość jest bezwarunkowa.

Cecha DDA do brak zaufania do świata, brak poczucia bezpieczeństwa i ciągła potrzeba kontroli swojego życia by w pore przeciwdziałac. Zadziałałaś od razu, ale skutek jaki?
Powiedziałam bym raczej że czasami aż za bardzo ufam. Zadziałałam i mąż przyznał się do uzależnienia. Dziecko straciłam w wyniku odkrycia prawdy a nie w wyniku działań.

Mimo to wciąż uczucie jakie sie przewija, boję sie, mam nadzieję, tym razem może sie uda, jestem silna, dam rade. To potrzeba poczucia bezpeczeństwa powoduje to że nie potrafisz poczuć sie bezsilna wobec problemu. Ty mu nie zaradzisz, a jednocześnie tak bardzo starasz sie pomóc mężowi. Ty szukasz pomocy, nie pisze tu mąż, piszesz ty!

Mąż jest na forum, strach jest ale nie paraliżuje, nadzieja i powtarzanie sobie że jestem silna to motywowanie siebie do walki i działania a nie biernego przyglądania się.

Ty nie czekasz, ty działasz, ty wiesz jak nie będziesz działąć, to znów coś sie stanie złęgo. To poczucie bezpeczenstwa zachiwane, te lęki...znów w tv epatuje wszystko sexem, znów w męzu wzbudzi sie potrzeba, a ty byś chciała by wszystko znikło..

A no co ja mam czekać? działam bo wiem że bierna postawa nic nie daje i nie byłam bierna, i udało mi się to co mi się udało i mężowi również. Nie robię tego z myślą że jestem jakiś cudotwórcą od którego zależy czy mąż będzie uzależniony czy nie. To co do mnie należy to robię, czego nie jestem wstanie powierzam Bogu.

nie da sie, są koledzy, którzy mówią o tym przy męzu, jest tva w nim treści erotyczne, sexualne, są cały czas różne bodźce wywołujące takie mysli...nie jestes w stanie nad nimi kontrolować to cie nie przeraża? ta ciagła potrzeba by czemus przeciwdziałać.." często znajomi potrafią obecności mojego męża poruszać tematy na temat seksu i porno już nie wspomnę o telewizji, internecie czy gazetach gdzie tego wszystkiego jest pełno:(.."to jest współuzależnienie, a wynika włąsnie z braku poczucia bezpieczeństwa.

To było moje stwierdzenie że w czasach jakich żyjemy pokus jest dużo i uzależnień różnego typu jest co raz więcej i co raz więcej osób ulega zniewoleniu. Mam poczucie bezpieczeństwa bo ufam i wierzę i wielokrotnie powtarzam że mam ten spokój którego potrzebowałam.

Masz wpływ jaki?
Co robi mąż bez twojego udziału by sobie pomóc
Jak on uważa za problem to co widzisz ty? czy dla niego to problem bo moze stracić rodzine, czy widzi inne aspekty także
jesli widzi to jakie?
Co go przeraża w jego zachowaniu, czy to tylko lęk przed opinią innych, przed potepieniem go za takie zachowania? W którymś z postów nie dawno napisałam że również przyczyniałam się swoją postawą do tego by mój mąż nie wyszedł z uzależnienia. Mam świadomość swoich błędów. Dokładnie to co napisał szukający Może lepiej w tym przypadku wziąć sobie do serca słowa "kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień". Pomimo tego że mój mąż był uzależniony od 16 roku życia wiem że również jest moja wina w tym że w tym uzależnieniu się pogrążał. Miałam w swoim życiu moment kiedy Bóg poszedł w odstawkę. Mieszkałam z mężem rok przed ślubem, współżyliśmy i nawet razem czasami oglądaliśmy porno dla mnie wtedy było też to czymś normalnym, wystarczy sobie poczytać durne rady na onecie na temat związku czy seksu, znajomi którzy są dalecy od chrześcijaństwa, środowisko które jest przeciwne związkom chrześcijańskim. Nie chcę się usprawiedliwiać teraz wiem że źle robiłam i dlatego sama też jestem po części odpowiedzialna za to co mnie spotkało. Po ślubie zrozumiałam że to co dzieje się z moim mężem to nałóg, znikały pieniądze, telefony, brak go w domu, opuszczenie mnie wtedy dotarło do mnie czym jest grzech nieczystości i następował na nowo powrót do Boga.
Mój mąż sam poprosił o pomoc nie było szantażu! Sam zaczął szukać psychologów i terapeutów pisałam że nie przynosiły rezultatów bo w miejscu gdzie mieszkam nie ma specjalistów od tego, jedna poleciała onanizowanie się druga powiedziała że nie wie co robić. Ja również chciałam by szybko z tego wyszedł, byłam niecierpliwa, drażniło mnie wszystko, przerabiałam też złość i nienawiść w jego kierunku, nie motywowałam go, nie wspierałam. Wiem że to było złe i wiem że to nie droga do zdrowienia dlatego piszę że moja postawa jaka jest teraz pomaga.

Widzi problem jaki jest, widzi co zrobił, wie że to jest złe, jest mu wstyd i próbuje to naprawić. Ja jestem z nim i go w tym wspieram, motywuję do walki z nałogiem z słabościami, pokazuję i ja i moja rodzina jak być odpowiedzialnym. Nie kontroluję go, chwalę nawet za małe postępy, ma bardzo dużo wolności, nie dzwonię co chwilę, nie wypytuję. Wychodzenie z uzależnienia to długi proces, ja już nie buntuję, nie załamuję. Cieszę się ze mam rodzinę, cieszę się że mój tata jest najlepszym człowiekiem na ziemi a mój mąż jest już bliżej jak dalej. Na co dzień widzę przemianę. Nawet takie małe mój mąż był długo anty Kościół dziś przyjechali znajomi a my mieliśmy jechać na mszę, kiedyś został by w domu dziś powiedział Kościół na pierwszym miejscu. To daje mi siłę, to daje mi nadzieję, to jest dowód na to że moje wysiłki nie idą na marne.

Szukający dziękuję:) Podniosłeś mnie na duchu:)

[Eromik]

Witam serdecznie dziewczyny :)))

niesamowicie się ucieszyłam z tego, że tak fajnie potoczyła się rozmowa,
jestem za tym co proponuje Tereska abyśmy spotykały się na skaypie czy innej przeznaczonej dla żon seksoholików stronie, co więcej super byłoby przejść 12 kroków w takim temacie.
Módlmy się za to.
Tak jak wam napisałam jestem już teraz 19 (zafiksowałam się na 2011 roku i napisałam wam 18, sorry) lat po ślubie z seksoholikiem, nie wiedziałam do początku, dziś w Święto Miłosierdzia przezywam swoistą rocznicę - 10 lat jak się dowidziałam o problemie męża a reszta, że mój mąż był uzależniony od początku naszego małżeństwa poskładałam sobie później, jak puzzle wszystko do siebie pasowało.
Od roku mieszkam sama z dzieciakami, czyli dokładnie trwałam w tym 9 lat, dlaczego tak długo? nie wiem, przepracowywałam to jak wy wszystkie, przerabiałam wszystko, wyrzucałam z domu, kazałam się leczyć, pomagałam, prosiłam, płakałam, sama się leczyłam, wszystko. I wszystko na nic, czasami był czas, że i z półtora roku mój mąż nie wpadł i co??? Nic, po prostu, każdy seksoholik będzie chory do końca życia.

Więcej mogę wam opowiedzieć na skaypie, myślę, że bardzo pomocna byłaby dla nas taka forma terapii.
Kochana Regino22, nie gniewaj sie na Bywalca, to że jesteś współuzależniona i nasz dysfunkcje DDA, słychać i czuć z każdego twojego zadania.
Ale nie martw się można to przekuć na zaletę, ja też mam tak jak ty i nadzieję, że miłosierny Bóg poprowadzi mnie przez to do pełni życia.

Pozdrawiam was wszystkie kochane żony seksoholików. Nie damy się dziewczyny.

Witam serdecznie dziewczyny :)))

niesamowicie się ucieszyłam z tego, że tak fajnie potoczyła się rozmowa,
jestem za tym co proponuje Tereska abyśmy spotykały się na skaypie czy innej przeznaczonej dla żon seksoholików stronie, co więcej super byłoby przejść 12 kroków w takim temacie.
Módlmy się za to.
Tak jak wam napisałam jestem już teraz 19 (zafiksowałam się na 2011 roku i napisałam wam 18, sorry) lat po ślubie z seksoholikiem, nie wiedziałam do początku, dziś w Święto Miłosierdzia przezywam swoistą rocznicę - 10 lat jak się dowidziałam o problemie męża a reszta, że mój mąż był uzależniony od początku naszego małżeństwa poskładałam sobie później, jak puzzle wszystko do siebie pasowało.
Od roku mieszkam sama z dzieciakami, czyli dokładnie trwałam w tym 9 lat, dlaczego tak długo? nie wiem, przepracowywałam to jak wy wszystkie, przerabiałam wszystko, wyrzucałam z domu, kazałam się leczyć, pomagałam, prosiłam, płakałam, sama się leczyłam, wszystko. I wszystko na nic, czasami był czas, że i z półtora roku mój mąż nie wpadł i co??? Nic, po prostu, każdy seksoholik będzie chory do końca życia.

Więcej mogę wam opowiedzieć na skaypie, myślę, że bardzo pomocna byłaby dla nas taka forma terapii.
Kochana Regino22, nie gniewaj sie na Bywalca, to że jesteś współuzależniona i nasz dysfunkcje DDA, słychać i czuć z każdego twojego zadania.
Ale nie martw się można to przekuć na zaletę, ja też mam tak jak ty i nadzieję, że miłosierny Bóg poprowadzi mnie przez to do pełni życia.

Pozdrawiam was wszystkie kochane żony seksoholików. Nie damy się dziewczyny.