[miodzio63]

[helenast]

...

...

[Tolek52]

Helenost mnie zawsze uczono aby dorównywać do tych co mają lepiej a nie gorzej, aby piąc się w górę. I tak robiłem wymagałem od siebie i od innych tego co lepsze. Później zaczęto pokazywać tych co mają gorzej nawet środki masowego przekazu są tego pełne. Nie wiem co lepsze czy dążenie do perfekcjonizmu? A może dążenie do miernoty jest lepsze? Czyli taki swoisty tumiwisizm i tak nic więcej nie mogę się spodziewać bo może być jeszcze gorzej. Dokąd prowadzą obie drogi? Czy to nie będzie jeden i ten sam punkt? Jaki jest cel porównywania się z innymi?

Helenost mnie zawsze uczono aby dorównywać do tych co mają lepiej a nie gorzej, aby piąc się w górę. I tak robiłem wymagałem od siebie i od innych tego co lepsze. Później zaczęto pokazywać tych co mają gorzej nawet środki masowego przekazu są tego pełne. Nie wiem co lepsze czy dążenie do perfekcjonizmu? A może dążenie do miernoty jest lepsze? Czyli taki swoisty tumiwisizm i tak nic więcej nie mogę się spodziewać bo może być jeszcze gorzej. Dokąd prowadzą obie drogi? Czy to nie będzie jeden i ten sam punkt? Jaki jest cel porównywania się z innymi?

[miodzio63]

Tak Heleno
ale taki tok postępowania i rozumowania -otrzymałas dopiero poprzez swoją chorobę.
Nie nic innego jak własne cięzkie doświadczenie zmieniło twoje piorytety.
Ale bywa i tak że człowiek w skutek własnych doświadczeń staje się zamkniety...lub jescze większym egoistą.........

Nie zapominaj że każde ciężkie doświadczenie odkrywa w nas prawdę....

Tak Heleno
ale taki tok postępowania i rozumowania -otrzymałas dopiero poprzez swoją chorobę.
Nie nic innego jak własne cięzkie doświadczenie zmieniło twoje piorytety.
Ale bywa i tak że człowiek w skutek własnych doświadczeń staje się zamkniety...lub jescze większym egoistą.........

Nie zapominaj że każde ciężkie doświadczenie odkrywa w nas prawdę....

[helenast]

--

--

[miodzio63]

[helenast]

--

--

[bywalec]

......Pocieszanie się "ktoś ma gorzej" nie działa, ponieważ
patrzymy na życie subiektywnie a nie obiektywnie.
Poza tym nawet gdy znajdziemy się w najgorszej sytuacji to zawsze jest ktoś
kto ma gorzej, ale czy to pocieszenie?
Oczywiście rozumiem co chcesz powiedzieć, że nie można miesiącami
katować samego siebie, ale miedzy tym co trzeba a tym co możemy jest róznica.........

Pełna zgoda…. Człowiek powinien odszukać wartość swojego życia, sens istnienia, szczęście, spokój i radość nie poprzez ciągłe porównywania do innych, z innymi ale umieć cieszyć się z tego kim jest, jaki jest
- nie dlatego, że inni mają się gorzej, lepiej, czerpać swoją wartość ciągle zadawalając tylko innych, dorównując im.

To jedno z przekonań, które powinien dla własnego dobra przerobić. Wystarczająco już od dziecka wielu słyszało jak to tobie dobrze, inni tak nie mają, jaka ta Zosia, Antek jest grzeczny, i jak dobrze się uczy….Za to za mało słyszał jaki jest wspaniały taki jaki jest, jak bardzo się go kocha takim jaki jest i że nie musi nikogo doganiać, starać się być takim jak inni by go akceptowano i było się z niego dumnym.
Człowiek słaby nie może nikomu pomóc, a co dopiero to doświadczenie… wizyta na onkologii… ma mu dać akceptacje swojego cierpienia… Co najwyżej na krótką chwilę skłoni do refleksji, ale bez pracy nad własnymi przekonaniami o sobie samym nic na stałe nie zagości w nim by zaczęła siebie samą akceptować, swoje doświadczenia i te dobre i te złe. Umieć cieszyć się z tego co ma, motywować do tego co może mieć. Tylko wiara we własne możliwości, w swoją indywidualność może wyzwolić go z poczucia wyuczonej bezradności, małości i bycia nijakim.
Nikt taki nie jest. Każdy jest piękny, indywidualny i zapewne dla wielu innych jest kimś choć we własnych oczach uważa to nic takiego… Piękność swojej indywidualności sami musimy w sobie odszukać, pokochać i być dumnym z tego kim jestem. To się nazywa akceptacja siebie, często i tego co mam. Dążyć i zabiegać o więcej. Nie bać się porażek i umieć cieszyć z sukcesów.
Nawiasem mówiąc… na oddziałach tych nie tylko są ludzie silni, pełni wiary i nadziei. Są też i tacy, którzy się z tym nie godzą. Ci co mają wiarę, nadzieję to ludzie, którzy zaakceptowali to czego zmienić nie można a walczą z tym co można.

......Pocieszanie się "ktoś ma gorzej" nie działa, ponieważ
patrzymy na życie subiektywnie a nie obiektywnie.
Poza tym nawet gdy znajdziemy się w najgorszej sytuacji to zawsze jest ktoś
kto ma gorzej, ale czy to pocieszenie?
Oczywiście rozumiem co chcesz powiedzieć, że nie można miesiącami
katować samego siebie, ale miedzy tym co trzeba a tym co możemy jest róznica.........

Pełna zgoda…. Człowiek powinien odszukać wartość swojego życia, sens istnienia, szczęście, spokój i radość nie poprzez ciągłe porównywania do innych, z innymi ale umieć cieszyć się z tego kim jest, jaki jest
- nie dlatego, że inni mają się gorzej, lepiej, czerpać swoją wartość ciągle zadawalając tylko innych, dorównując im.

To jedno z przekonań, które powinien dla własnego dobra przerobić. Wystarczająco już od dziecka wielu słyszało jak to tobie dobrze, inni tak nie mają, jaka ta Zosia, Antek jest grzeczny, i jak dobrze się uczy….Za to za mało słyszał jaki jest wspaniały taki jaki jest, jak bardzo się go kocha takim jaki jest i że nie musi nikogo doganiać, starać się być takim jak inni by go akceptowano i było się z niego dumnym.
Człowiek słaby nie może nikomu pomóc, a co dopiero to doświadczenie… wizyta na onkologii… ma mu dać akceptacje swojego cierpienia… Co najwyżej na krótką chwilę skłoni do refleksji, ale bez pracy nad własnymi przekonaniami o sobie samym nic na stałe nie zagości w nim by zaczęła siebie samą akceptować, swoje doświadczenia i te dobre i te złe. Umieć cieszyć się z tego co ma, motywować do tego co może mieć. Tylko wiara we własne możliwości, w swoją indywidualność może wyzwolić go z poczucia wyuczonej bezradności, małości i bycia nijakim.
Nikt taki nie jest. Każdy jest piękny, indywidualny i zapewne dla wielu innych jest kimś choć we własnych oczach uważa to nic takiego… Piękność swojej indywidualności sami musimy w sobie odszukać, pokochać i być dumnym z tego kim jestem. To się nazywa akceptacja siebie, często i tego co mam. Dążyć i zabiegać o więcej. Nie bać się porażek i umieć cieszyć z sukcesów.
Nawiasem mówiąc… na oddziałach tych nie tylko są ludzie silni, pełni wiary i nadziei. Są też i tacy, którzy się z tym nie godzą. Ci co mają wiarę, nadzieję to ludzie, którzy zaakceptowali to czego zmienić nie można a walczą z tym co można.

[helenast]

--

--

[miodzio63]

[Tolek52]

[helenast]

,, .

,, .

[Olga1968]

Znów wsadzę kij w mrowisko, ale cóż taka jestem. Rozważacie co jest gorsze, zdrada czy śmierć bliskiej osoby. Rok temu zmarł mąż mojej przyjaciółki, została z 11 letnią córką zupełnie sama, nie ma rodziców, dziadków, żadnej rodziny. Jej mąż, był przyjacielem mojego męża i mocno trzymał jego stronę i dawał mu alibi kiedy ten mnie zdradzał. Wiele razy, moja przyjaciółka kłóciła się o to ze swoim mężem, bo nie mogła znieść tego co się stało. Mój mąż, jest chrzestnym ojcem ich córki i w obliczu śmierci swojego przyjaciela, który tak mu pomagał, krył go, bronił zachował się jak ostatnie chamisko. Nie pomógł żonie przyjaciela, nie pomógł chrześnicy i taki stan trwa do dziś. Przez wiele lat naszego małżeństwa, kładłam do jego pustego łba, że chrzestnym jest się po to, by prowadzić dziecko w wierze, by być pomocą, gdy któregoś z rodziców zabraknie. I co? I nic. Chrzestny ojciec wymiksował się z tej roli, mało tego, w miesiąc po śmierci przyjaciela, wysłał wdowie i swojej chrześnicy życzenia świąteczne, o treści... Wesołych świąt. Jestem z moją przyjaciółką, wspieram ją, pomagam i któregoś dnia usłyszałam od niej słowa, które mnie zaskoczyły... Wiesz Ola? Kiedy twój mąż cię zdradził i robił ci masę świństw nie mogłam na to patrzeć. Kiedy zmarł mój mąż, wyłam z rozpaczy, ale teraz z perspektywy roku, kiedy się w miarę pozbierałam zobaczyłam jedno. Twoja sytuacja była i jest nie do pozazdroszczenia. Ja wiem, że kochałam i byłam kochana do końca i wierzę, że nadal jestem kochana, przez mojego męża, który gdzieś tam gdzie jest, patrzy na mnie i mi pomaga. Twój za to napluł ci w twarz, sponiewierał, w jeden dzień kazał ci byś przestała go kochać, łazi sobie szczęśliwie, ma nową rodzinę i ma wszystko za nic.
Zatkało mnie, bo nigdy nie próbowałam porównywać czy ja mam lepiej czy gorzej niż ktoś tam. Nigdy nie kładłam na jednej szali czyjegoś nieszczęścia, a na drugiej swojego i nie ważyłam i nie sprawdzałam. Każdy z nas przeżywa to inaczej i wierzę że miodzio ma chwilami dość, że odpuszcza, że nie walczy. Nie można całe życie walczyć, nie można całe życie skupiać się na drugiej osobie. Odsądziliście mnie tu od czci i wiary, bo napisałam kiedyś, że ja już nie chcę mojego męża, bo nie i koniec. Nie chcę powtórki z rozrywki, nie chcę kogoś, kto najpierw napluł mi w twarz, a kiedyś może przyjdzie i powie no sorki stara, pomyliłem się, popełniłem błąd. Ja już tego nie chcę. Drążycie temat Miodzia, choć on sam wykasował to co pierwotnie napisał. Facet ma prawo do zwątpienia, ma prawo do gorszych dni, mało tego, ma prawo zalać się łzami z rozpaczy bezsilności i beznadziei i może dajmy się mu tu wypisać i nie narzucajmy mu mądrych rad i opinii. Czasem milczenie drugiej osoby jest stokroć cenniejsze niż jedna choćby złota rada. Norbert, rozumiem Cię i hmm nie napisze przytulam, bo nie przytulam obcych facetów, ale klepnę Cię serdecznie w ramię, wiem co czujesz i jedyne co mogę w danym momencie zrobić, to napisać Ci trzymaj się chłopie. Dasz radę.

Znów wsadzę kij w mrowisko, ale cóż taka jestem. Rozważacie co jest gorsze, zdrada czy śmierć bliskiej osoby. Rok temu zmarł mąż mojej przyjaciółki, została z 11 letnią córką zupełnie sama, nie ma rodziców, dziadków, żadnej rodziny. Jej mąż, był przyjacielem mojego męża i mocno trzymał jego stronę i dawał mu alibi kiedy ten mnie zdradzał. Wiele razy, moja przyjaciółka kłóciła się o to ze swoim mężem, bo nie mogła znieść tego co się stało. Mój mąż, jest chrzestnym ojcem ich córki i w obliczu śmierci swojego przyjaciela, który tak mu pomagał, krył go, bronił zachował się jak ostatnie chamisko. Nie pomógł żonie przyjaciela, nie pomógł chrześnicy i taki stan trwa do dziś. Przez wiele lat naszego małżeństwa, kładłam do jego pustego łba, że chrzestnym jest się po to, by prowadzić dziecko w wierze, by być pomocą, gdy któregoś z rodziców zabraknie. I co? I nic. Chrzestny ojciec wymiksował się z tej roli, mało tego, w miesiąc po śmierci przyjaciela, wysłał wdowie i swojej chrześnicy życzenia świąteczne, o treści... Wesołych świąt. Jestem z moją przyjaciółką, wspieram ją, pomagam i któregoś dnia usłyszałam od niej słowa, które mnie zaskoczyły... Wiesz Ola? Kiedy twój mąż cię zdradził i robił ci masę świństw nie mogłam na to patrzeć. Kiedy zmarł mój mąż, wyłam z rozpaczy, ale teraz z perspektywy roku, kiedy się w miarę pozbierałam zobaczyłam jedno. Twoja sytuacja była i jest nie do pozazdroszczenia. Ja wiem, że kochałam i byłam kochana do końca i wierzę, że nadal jestem kochana, przez mojego męża, który gdzieś tam gdzie jest, patrzy na mnie i mi pomaga. Twój za to napluł ci w twarz, sponiewierał, w jeden dzień kazał ci byś przestała go kochać, łazi sobie szczęśliwie, ma nową rodzinę i ma wszystko za nic.
Zatkało mnie, bo nigdy nie próbowałam porównywać czy ja mam lepiej czy gorzej niż ktoś tam. Nigdy nie kładłam na jednej szali czyjegoś nieszczęścia, a na drugiej swojego i nie ważyłam i nie sprawdzałam. Każdy z nas przeżywa to inaczej i wierzę że miodzio ma chwilami dość, że odpuszcza, że nie walczy. Nie można całe życie walczyć, nie można całe życie skupiać się na drugiej osobie. Odsądziliście mnie tu od czci i wiary, bo napisałam kiedyś, że ja już nie chcę mojego męża, bo nie i koniec. Nie chcę powtórki z rozrywki, nie chcę kogoś, kto najpierw napluł mi w twarz, a kiedyś może przyjdzie i powie no sorki stara, pomyliłem się, popełniłem błąd. Ja już tego nie chcę. Drążycie temat Miodzia, choć on sam wykasował to co pierwotnie napisał. Facet ma prawo do zwątpienia, ma prawo do gorszych dni, mało tego, ma prawo zalać się łzami z rozpaczy bezsilności i beznadziei i może dajmy się mu tu wypisać i nie narzucajmy mu mądrych rad i opinii. Czasem milczenie drugiej osoby jest stokroć cenniejsze niż jedna choćby złota rada. Norbert, rozumiem Cię i hmm nie napisze przytulam, bo nie przytulam obcych facetów, ale klepnę Cię serdecznie w ramię, wiem co czujesz i jedyne co mogę w danym momencie zrobić, to napisać Ci trzymaj się chłopie. Dasz radę.

[miodzio63]