Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
zająć się sobą...prawda...tylko jak to zrobić gdy głowa jest gdzie indziej
zapraszam na spotkanie do najbliższego Ogniska sycharowiskiego zobaczysz jak to się robi
Pogody Ducha
slaw [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-17, 16:00
dziękuję za zaproszenie, skorzystam
jej rodzice ... stoją z boku ... nie chcą stracić z nią kontaktu
ale kto może przemówić do rozsądku jak nie oni?
pokazać że to co robisz robisz bardzo źle? ...zwłaszcza w sytuacji gdy ona nie widzi nic złego w tym co robi...
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-17, 17:39
Slaw,
Twoja żona nie ma 16 lat.
Jest dorosłą, wykształconą (na dodatek psycholog) osobą, która samodzielnie myśli.
Chcesz sprawić, aby jej rodzice zmusili ją do tego aby zaczeła Cie lepieij traktować???
slaw [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-17, 19:50
właśnie z tym samodzielnie to mam problem ...
coś jest nie tak ...
jeśli kobieta z pełnym przekonaniem pyta "czy jest coś w tym złego że się z nim przyjaźnie?"
i widzę że to nie jakieś granie, udawanie ... naprawdę nie widzi nic złego w tej sytuacji ...
myślę że dostaje wsparcie ... ale nie z tej strony co trzeba
a koleś się bawi ... żona utrzyma całą chatę okiełzna dzieci ... a on jak się znudzi tel. i śmiga do przyjaciółki ... po czym jego żona wychodzi z siebie ...
fakt, że sama powinna dojść do pewnych refleksji ...
może jednak czasem ktoś powinien w tym pomóc ...
sam nie wiem ...
to wszytko to moje dylematy i rozważania ...
miodzio63 [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-17, 20:34
slaw napisał/a:
"czy jest coś w tym złego że się z nim przyjaźnie?"
Slaw ale zrozum to że ktoś właśnie tak to czuje i widzi.
Ciebie boli to-a w pojęciu żony nic się złego nie dzieje.
slaw napisał/a:
fakt, że sama powinna dojść do pewnych refleksji ...
Dokładnie tak bo inaczej ścierają się dwa mało zrozumiałe światy!!!
w dodatku ty się wkurzasz tą sytuacja-a żona się wkurza że ty się tego czepiasz.
Z mojego punktu widzenia
TO BEZNADZIEJNA DROGA....a pisząc to
mam dokładnie za sobą (kiedyś tam.....)
podobne przeżycia.....
i z perspektywy czasu potrafię napisać tylko to:
ktoś musi odpuścić pierwszy, i zazwyczaj robi to ten bardziej ŚWIADOMY
slaw [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-17, 21:37
ja już jej powiedziałem żeby sobie jeździła z nim gdzie chce ...robiła co chce
byle dziecku nie rozbijała rodziny, żeby miał tate i mame pod jednym dachem ...
licząc że z czasem się to poukłada, że coś do niej dotrze ...
i zamknąłbym się nie komentując tego jak należy
ale ona nie widzi takiej możliwości ... jest przepełniona żalem za rozgłoszenie sprawy
i promienieje gdy wraca ze spotkania z "przyjacielem" ...
2 małżeństwa ...łącznie 3 ka dzieci ...u mnie 3 latek ...tam 3-4 i 14 ....
no pełna masakra,
i jak tu się nie gotować? nic nie robić?
MonikaMaria3 [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-17, 23:36
Może ktoś mi napisze: jesteś wredna, ale ja nie umiem pozytywnie ocenic tego, że wzyscy tylko mówią: źle, że to rozgłosiłes, zmień siebie, popracuje nad soba, daj jej czas, wolnosc itp. Uważam, że tak byc nie powinno. Czy jest coś złego w przyjaźni z zonatym mężczyzną, która niszczy obie rodziny? TAK, TAK I JESZCZE RAZ TAK!!!!!
Czy mąż ma prawo mówic o tym, że żona robi źle, skoro faktycznie tak robi? TAK, TAK I JESZCZE RAZ TAK!!!!
jest zły? Ma prawo. Znam z autopsji przyjaciółki męża, wiem, co to za ból. Och też miałam scysje z panią niedoszłą psycholog( koleżaneczką męża), która uważa, że tym, że nie pozwalam utrzymywac z nią mężowi przyjacielskich kontaktów to zasługuję na miano wariatki. Fajna psycholog, nie ma co. Rozumiem ten ból i krzyk, który wyrywa się z piersi.
Czy Biblia pozwala na to, by żona cudzołóżyła pod okiem męża i by ten to akceptował? Na pewno nie. Nie dajmy się zwariowac. Biblia mówi o przebaczeniu, owszem... Ale mówi przede wszystkim o tym, by nie zgadzac się na grzech.
Wiem, że praca nad sobą jest konieczna. Rozumiem, bo sama ciężko pracuję i naprawiam swoje błędy. Ale mi zaprzestanie krycia męża pomogło bardzo. Okazałao się, że mój mąż nie był tak kryształowy, jakiego z siebie robił. I miałam wielkie wsparcie w jego rodzinie i znajomych... Tej części, która jest w miarę normalna, rzecz jana. I nie po kilku rozwodach, lub związkach 40 latka z 18 latka....
Nie powinnam oceniać twojej zony. Z tego, co piszesz faktycznie robi xle. Co ty możesz zrobic? Sam niewiele. Módl się. To pomaga, pomaga i jezcze raz POMAGA. Nowenna do Św. Rity, do Św. Józefa, modlitwy do Anioła Stróża Żony... Bóg jest, czuwa i pomaga. Nie jesteś sam.
Filomena [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 00:41
[quote="slaw"]ja już jej powiedziałem żeby sobie jeździła z nim gdzie chce ...robiła co chce
byle dziecku nie rozbijała rodziny, żeby miał tate i mame pod jednym dachem ...
licząc że z czasem się to poukłada, że coś do niej dotrze ...
/quote]
Przepraszam, że obcesowo, ale lepiej na cudzych błędach się uczyć. Czy Ty wiesz, co zaproponowałeś??? Legal ze zdrady. Nie dotrze, bo będzie jej wygodnie, rodzina, nie rodzina, ale UKŁAD oraz zaspokojenie jej potrzeb emocjonalnych na boku. Ani dzieci, ani współmałżonek nie są wtedy ważni. Ważne jest tylko dobre samopoczucie zdradzającego. Cała reszta to tylko racjonalizacja.
bosonia [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 07:27
MonikaMaria to jest dokładnie to co ja myślę! Tą złość trzeba z siebie wyrzucić, nazwać po imieniu, bo inaczej się podusimy.
ja_tez [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 08:21
miodzio63 napisał/a:
slaw napisał/a:
"czy jest coś w tym złego że się z nim przyjaźnie?"
Slaw ale zrozum to że ktoś właśnie tak to czuje i widzi.
Potwierdzam. Ileż to wysiłku wkładałam w tłumaczenie, wyjaśnianie mężowi, że to co robi jest złe. A on nie rozumiał. Nie mogłam tego pojąć - jak to, inteligentny rozumny człowiek nie rozumie tak prostych rzeczy?? Oczywistych oczywistości?? Niemożliwe! A jednak... Z czasem zaczęłam się przekonywać, że to nie udawane, że NA DANY MOMENT on tak właśnie myślał (że teraz zmienił zdanie to już inna sprawa). Nie mogłam tego pojąć, ale przyjęłam (z trudem) do swej świadomości, że to prawda: on tak właśnie myśli, a moje słowa nie docierają, odbijają się jak o ścianę. I nastał moment mojej rezygnacji z dalszego "ratowania" i "zbawiania" go od jego własnych decyzji i wyborów. A co najśmieszniejsze, w owym czasie sam mnie prosił, abym pozwoliła mu się potknąć, przewrócić, potłuc. Gdy teraz mu o tym przypominam, on tego nie pamięta...
Nie oznacza to, że należy godzić się na to co nas rani i dotyka, trzeba mówić o własnych uczuciach. A nawet wyrażać złość. A czy druga osoba się opamięta, zrozumie... na to wpływu niestety nie mamy. Mamy wpływ jedynie na siebie. Dlatego trzeba spróbować zająć się sobą przede wszystkim. To strasznie trudne, ale nie ma innego wyjścia, po prostu nie ma - żeby jakoś funkcjonować i nie zwariować. Gdyby to było proste, nikt nie pisałby na forum
miodzio63 napisał/a:
Ciebie boli to-a w pojęciu żony nic się złego nie dzieje.
slaw napisał/a:
fakt, że sama powinna dojść do pewnych refleksji ...
Dokładnie tak bo inaczej ścierają się dwa mało zrozumiałe światy!!!
w dodatku ty się wkurzasz tą sytuacja-a żona się wkurza że ty się tego czepiasz.
Z mojego punktu widzenia
TO BEZNADZIEJNA DROGA....a pisząc to
mam dokładnie za sobą (kiedyś tam.....)
podobne przeżycia.....
i z perspektywy czasu potrafię napisać tylko to:
ktoś musi odpuścić pierwszy, i zazwyczaj robi to ten bardziej ŚWIADOMY
Zgadzam się całkowicie.
Czasami lubię wracać do zdania wypowiedzianego niegdyś przez terapeutkę "ktoś musi być mądrzejszy"
slaw [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 12:49
nie mieszkamy razem, najbardziej brakuje mi mojego Maluszka, zgodziłbym się na wszytko byle mieć Go przy sobie codziennie ... to moja motywacja do powyższej propozycji ...
dla niej jestem śmieciem, problemem, pewnie i wyrzutem sumienia, po ludzku autentycznie dusi się podczas chwil gdy jesteśmy razem, nie może złapać oddechu
zupełnie jej nie obchodzę, moje problemy, uczucia, kompletnie nic, zero współczucia ...
pokrzywdzona jest ona i jej przyjaciel ... przecież zrobiłem taką "szopkę" jak oni teraz moga pracować normalnie ?
jego żona to wariatka, a ja jestem psychopatą który "wpier...." się tam gdzie nie potrzeba
mówiac o tym wszystkim mówi tylko: "Ja", "dla mnie" .... tak jakby była w tym wszystkim sama .... nie ważne dobro Synka, nie ważne moje .... "Ja" i ewentualnie przyjaciel ....
nie wiem czy znajdę siłę żeby tego po ludzku nie rozgonić na 4 wiatry w obojętnie jaki sposób .... to moja walka póki co
wiem, że to nic nie da w kontekście ratowania mojej rodziny ....
ale są moment gdy złość i zwykła chęć wymierzenia sprawiedliwości biorą górę ...
wtedy cieszę się że jestem kilkadziesiąt kilometrów dalej ... mam czas żeby ochłonąć
ja_tez [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 13:28
slaw napisał/a:
ale są moment gdy złość i zwykła chęć wymierzenia sprawiedliwości biorą górę ...
wtedy cieszę się że jestem kilkadziesiąt kilometrów dalej ... mam czas żeby ochłonąć
I tym tropem idź. Ja wiele razy miałam to samo, pod wpływem emocji byłam zdolna do wszystkiego, nie obchodziło mnie, że to byłoby niezgodne z moją naturą, charakterem. Bo chwilami było dla mnie za ciężko - jak mi się zdawało... Wspomagałam się modlitwą, próbowałam na siłę zajmować się czymś innym, sobą, czymkolwiek - byle oderwać się od tego wszystkiego. Choć na chwilę. I czas, czas, czas. Takie niby wyświechtane stwierdzienie, a jednak czas weryfikuje wszystko dużo lepiej niż emocje...
Moja sytuacja była nieco inna, ale te wszystkie schematy są tak podobne. Mój mąż dziwił się na przykład, dlaczego ja wszystko przeżywam, o co mi chodzi, bo przecież to MNIE NIE DOTYCZY(!) Dobre... To wynikało z jego egoizmu, tak bardzo się przejął sobą, tą drugą osobą i sytuacją w której się znalazł (na własne życzenie i zgodnie ze swoją wolą), która zaczynała być coraz bardziej skomplikowana i trudna dla niego, że zapomniał o moich uczuciach.
Gdy zaczęłam oddawać (powoli, bo właściwie chyba pierwszy raz w życiu to robiłam z pełnym zaufaniem) wszystko Jezusowi, godzić się na to co ma mnie spotkać - wszystko nabrało innego wymiaru. A mnie łatwiej było to ogarnąć.
slaw [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 13:53
dużo już narobiłem w złości, bardzo dużo ...
z perspektywy czasu do dziś nie wiem czy to dobrze czy nie ....
po tym jak wraz z jego żoną narobiliśmy "bigosu" u nich w pracy ...
usłyszałem od żony ... "teraz nie będę ani z Tobą ani z nim" :D
w pewnym sensie tak to skomplikowałem ... że nie jest teraz łatwo pokazać ludziom nowy nabytek ...
od teścia usłyszała ..."wypierasz się tego i wypierasz, ale pamiętaj żeby Ci do głowy nie przyszło kiedykolwiek się tu z nim pokazać" ... nie wiem na ile starczy konsekwencji ... pewnie nie starczy ... w każdym razie gość zachowywał się poprawnie ...
cały czas informuję żonę o co i jak robi ... w spokojny sposób ...
że krzywdzi dziecko
że rozbija drugą rodzinę
że niszczy rodzinę a właściwie dwie
że na nieszczęściu nie da się nic zbudować
jak to wytłumaczysz Synkowi za pare lat
kto będzie dbał o jego naukę
kto Go nauczy jeździć na rowerze
jak już dostaniesz kopa w D .... ilu wujków przerobisz zanim to będzie to ...i jak to wpłynie na naszego Syna
że koleś który niszczy swoją rodzinę z 2 ka dzieci musi być "xxxxx wy"
nie wiem czy dobrze, nie wiem czy nie powinienem zostawić ją w spokoju ...niech się sparzy ... a jak się nie sparzy ?
jak w tej całej ogromnej krzywdzie ...akurat im będzie dobrze ?
i tu zaczynam się gotować ...na to po prostu nie pozwolę ...
ja_tez [Usunięty]
Wysłany: 2013-10-18, 14:24
No dobrze, a gdzie jesteś TY? Jak informujesz żonę o tym co TY czujesz, jak na Ciebie wpływa to co robi?
A co stałoby się gdybyś nieco odpuścił i poluźnił ten uścisk, którym tak usilnie pragniesz zatrzymać żonę?
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
