[abcd]

Dziękuję za życzenia.

Tobie krasnobarze życzę powodzenia w odkryciu powołania. Jesteś kawalerem na Sycharze, zatem szukasz prawdopodobnie kobiety do sakramentu małżeństwa...

Wszystkiego dobrego

Dziękuję za życzenia.

Tobie krasnobarze życzę powodzenia w odkryciu powołania. Jesteś kawalerem na Sycharze, zatem szukasz prawdopodobnie kobiety do sakramentu małżeństwa...

Wszystkiego dobrego

[zenia1780]

[miodzio63]

[abcd]

Zenia, przy tym co napisałaś poczyniłaś szereg domniemań, jak się zachowywałem, że powoływałem się tylko na teorie itd. Że tylko wymuszałem. Nie przypominam sobie, żebyśmy się znali, zatem nie masz podstawy do czynienia takich przypuszczeń.

Twoje rozumowanie sprowadza się do tego, że:

1. teorie Sychara są bezbłędne
2. jeżeli coś nie wychodzi jak stosujesz teorie Sychara, tzn. że nie stosujesz teorii Sychara

Czyli:
- jak abcd mówi, że nie zgadza się na rozwód, to wymusza
- jak inny Sychar mówi, że nie zgadza się na rozwód, to znaczy, że kocha

Zenia, przy tym co napisałaś poczyniłaś szereg domniemań, jak się zachowywałem, że powoływałem się tylko na teorie itd. Że tylko wymuszałem. Nie przypominam sobie, żebyśmy się znali, zatem nie masz podstawy do czynienia takich przypuszczeń.

Twoje rozumowanie sprowadza się do tego, że:

1. teorie Sychara są bezbłędne
2. jeżeli coś nie wychodzi jak stosujesz teorie Sychara, tzn. że nie stosujesz teorii Sychara

Czyli:
- jak abcd mówi, że nie zgadza się na rozwód, to wymusza
- jak inny Sychar mówi, że nie zgadza się na rozwód, to znaczy, że kocha

[zenia1780]

[landis85]

[miodzio63]

[Mirakulum]

Landis proszę powstrzymaj się od takich komentarzy , reszta na pw

Landis proszę powstrzymaj się od takich komentarzy , reszta na pw

[zenia1780]

[miodzio63]

[zenia1780]

Miodzio nie bardzo wiem, czy pisałeś do mnie czy do landis.

Jeśli do mnie to powiem ci , że ja mimo, że jestem tutaj od około roku (z racji właśnie pracy na 12 krokach) to forum otwarte zaczęłam czytać dopiero od jakichś 4-5 miesięcy. Wcześniej mój kontakt z Sucharem to spotkania ogniska i rekolekcje (te polecane na stronie i przeżywane na "żywo")
Z tego jednak co zauważyłam moderatorzy witając każdą nową osobę zapraszają ją na spotkania w najbliższych ogniskach, gdzie można skonfrontować swój kryzys z ludźmi w podobnej sytuacji, na rożnych etapach tegoż kryzysu (co uważam za bardzo istotne), gdzie można porozmawiać z księdzem, opiekunem takiego ogniska i uzyskać jego poradę. To, że ktoś się nie decyduje na takowe spotkanie stanowi jego osobisty wybór.
Uważam jednak, że zarzucanie Sycharowi i zrzucanie na niego odpowiedzialności za to, że się wybiórczo zastosowało jego idee programowe jest krzywdzące.
Na forum większość osób jest w początkowej fazie kryzysu, przemawia przez nich zal i gorycz, ból zranienia... W większości nie chcą słuchać, ze powinni przyjrzeć się sobie i własnemu udziałowi w kryzysie, ze powinni zająć się sobą (a nie współmałżonkiem, który na daną chwile zamknął się na niego), odbudować (lub zbudować w ogóle) swoje relacje z Bogiem, sobą i światem... Mnie tego właśnie nauczył Sychar, to mi zaproponował i dał narzędzie do realizacji tego (12 kroków).

Dlatego powtórzę raz jeszcze: zarzucanie Sycharowi i zrzucanie na niego odpowiedzialności za to, że się wybiórczo zastosowało jego "teorie" jest krzywdzące.

Pozdrawiam

Miodzio nie bardzo wiem, czy pisałeś do mnie czy do landis.

Jeśli do mnie to powiem ci , że ja mimo, że jestem tutaj od około roku (z racji właśnie pracy na 12 krokach) to forum otwarte zaczęłam czytać dopiero od jakichś 4-5 miesięcy. Wcześniej mój kontakt z Sucharem to spotkania ogniska i rekolekcje (te polecane na stronie i przeżywane na "żywo")
Z tego jednak co zauważyłam moderatorzy witając każdą nową osobę zapraszają ją na spotkania w najbliższych ogniskach, gdzie można skonfrontować swój kryzys z ludźmi w podobnej sytuacji, na rożnych etapach tegoż kryzysu (co uważam za bardzo istotne), gdzie można porozmawiać z księdzem, opiekunem takiego ogniska i uzyskać jego poradę. To, że ktoś się nie decyduje na takowe spotkanie stanowi jego osobisty wybór.
Uważam jednak, że zarzucanie Sycharowi i zrzucanie na niego odpowiedzialności za to, że się wybiórczo zastosowało jego idee programowe jest krzywdzące.
Na forum większość osób jest w początkowej fazie kryzysu, przemawia przez nich zal i gorycz, ból zranienia... W większości nie chcą słuchać, ze powinni przyjrzeć się sobie i własnemu udziałowi w kryzysie, ze powinni zająć się sobą (a nie współmałżonkiem, który na daną chwile zamknął się na niego), odbudować (lub zbudować w ogóle) swoje relacje z Bogiem, sobą i światem... Mnie tego właśnie nauczył Sychar, to mi zaproponował i dał narzędzie do realizacji tego (12 kroków).

Dlatego powtórzę raz jeszcze: zarzucanie Sycharowi i zrzucanie na niego odpowiedzialności za to, że się wybiórczo zastosowało jego "teorie" jest krzywdzące.

Pozdrawiam

[Jedna]

Jarek cieszę się że cię znów widzę, niezależnie od tego co piszesz. Brakowało mi ciebie, po prostu jako kolegi.

Jarek cieszę się że cię znów widzę, niezależnie od tego co piszesz. Brakowało mi ciebie, po prostu jako kolegi.

[abcd]

Dzięki, Jedna

Dzięki, Jedna

[Olga1968]

Muszę się odezwać, bo nie mogę spokojnie patrzeć na to co się tu wyrabia. Trafiłam na forum ponad trzy lata temu. Zdrada, porzucenie, rozwód i czarna dziura. Pamiętam doskonale Norberta, pamiętam Jarka, nie raz oberwałam od ich po łbie. Odeszłam jakiś czas temu z forum, bo zostałam niemal zagryziona za to, że odważyłam się napisać, że jestem szczęśliwa, tak po ludzku szczęśliwa, że nie ma możliwości by mąż do mnie wrócił, choćby był ze złota i stał się wzorem cnót wszelakich. Podniosło się wielkie larum, że to mój obowiązek, że to moja powinność jako żony. A guzik, ja nic nie muszę, mogę ale nie muszę. Nie przyjmę człowieka przez którego wiele lat i ja i syn cierpieliśmy na depresję i nerwicę. Wieczne długi, alkohol, hazard i zdrady męza wypruły ze mnie wszystko, zabrały mi zdrowie i to fizyczne i to psychiczne. W trzy lata pozbierałam odwłok i stanęłam na nogi. Nie mam długów, żyję cichutko i spokojnie. Wysypiam się w końcu do bólu boków. Przez 20 lat małżeństwa nie miałam takiej stabilności finansowej jak mam teraz. Syn skończył studia, teraz robi uzupełniające na realizacji dźwięku. Jestem dumną matką, wspaniałego syna. I co? A no to, że usłyszałam, że nie jestem szczęśliwa, ze to ułuda, że nie wybaczyłam mężowi i udaję, że jest mi dobrze. Nic z tego, napisałam, że i owszem wybaczyłam ale nie zapomniałam. Bo tak po ludzku nie da się zapomnieć, nie można zrobić resetu, nie można zrobić defragmentacji mózgu, nie można zrobić reinstalacji systemu. Wybaczyłam ale nie zapomniałam, ale nie karmię się wspomnieniami, bo to bez sensu. Przrażenie mnie ogarnia, kiedy widzę jak skaczecie sobie do gardeł. Bo tu nie może być nic ludzkie, tu wszystko musi byc Boskie. Pytam więc, czy Wasza nienawiść jaka tu aż cieknie z postów też jest Boska? Tym którzy już szykują pytanie po co tu wróciłam, od razu odpowiem. Wróciłam bo tragicznie zmarła jedna z forumowiczek Ewa,która była moją sąsiadką.. Chciałam dodać o niej tu pare słów od siebie i dlatego zarejestrowałam się ponownie. Czasem tu zaglądam, by popatrzeć co się z Wami ludziska wyrabia. To co niektórzy tu prezentują to w czystej postaci fanatyzm. Pozdrawiam Was. Tak po ludzku. Mniej jadu i będzie zdecydowanie lepiej.

Muszę się odezwać, bo nie mogę spokojnie patrzeć na to co się tu wyrabia. Trafiłam na forum ponad trzy lata temu. Zdrada, porzucenie, rozwód i czarna dziura. Pamiętam doskonale Norberta, pamiętam Jarka, nie raz oberwałam od ich po łbie. Odeszłam jakiś czas temu z forum, bo zostałam niemal zagryziona za to, że odważyłam się napisać, że jestem szczęśliwa, tak po ludzku szczęśliwa, że nie ma możliwości by mąż do mnie wrócił, choćby był ze złota i stał się wzorem cnót wszelakich. Podniosło się wielkie larum, że to mój obowiązek, że to moja powinność jako żony. A guzik, ja nic nie muszę, mogę ale nie muszę. Nie przyjmę człowieka przez którego wiele lat i ja i syn cierpieliśmy na depresję i nerwicę. Wieczne długi, alkohol, hazard i zdrady męza wypruły ze mnie wszystko, zabrały mi zdrowie i to fizyczne i to psychiczne. W trzy lata pozbierałam odwłok i stanęłam na nogi. Nie mam długów, żyję cichutko i spokojnie. Wysypiam się w końcu do bólu boków. Przez 20 lat małżeństwa nie miałam takiej stabilności finansowej jak mam teraz. Syn skończył studia, teraz robi uzupełniające na realizacji dźwięku. Jestem dumną matką, wspaniałego syna. I co? A no to, że usłyszałam, że nie jestem szczęśliwa, ze to ułuda, że nie wybaczyłam mężowi i udaję, że jest mi dobrze. Nic z tego, napisałam, że i owszem wybaczyłam ale nie zapomniałam. Bo tak po ludzku nie da się zapomnieć, nie można zrobić resetu, nie można zrobić defragmentacji mózgu, nie można zrobić reinstalacji systemu. Wybaczyłam ale nie zapomniałam, ale nie karmię się wspomnieniami, bo to bez sensu. Przrażenie mnie ogarnia, kiedy widzę jak skaczecie sobie do gardeł. Bo tu nie może być nic ludzkie, tu wszystko musi byc Boskie. Pytam więc, czy Wasza nienawiść jaka tu aż cieknie z postów też jest Boska? Tym którzy już szykują pytanie po co tu wróciłam, od razu odpowiem. Wróciłam bo tragicznie zmarła jedna z forumowiczek Ewa,która była moją sąsiadką.. Chciałam dodać o niej tu pare słów od siebie i dlatego zarejestrowałam się ponownie. Czasem tu zaglądam, by popatrzeć co się z Wami ludziska wyrabia. To co niektórzy tu prezentują to w czystej postaci fanatyzm. Pozdrawiam Was. Tak po ludzku. Mniej jadu i będzie zdecydowanie lepiej.