[Lil]

Justynko, to ja jeszcze ostatni raz napisze swoje spostrzeżenie na ten temat, bo widze, że już jesteś zmęczona tematem rozwodu na tą chwilę.

Justynko, to ja jeszcze ostatni raz napisze swoje spostrzeżenie na ten temat, bo widze, że już jesteś zmęczona tematem rozwodu na tą chwilę.

[grzegorz_]

Mam nadzieję, że Kiedysbyłam zrobi tak jak jej dyktuje serce i rozum,
bo to ONA poniesie konsekwencje swoich czynów a nie my anonimowe ludki z internetu.

Mam nadzieję, że Kiedysbyłam zrobi tak jak jej dyktuje serce i rozum,
bo to ONA poniesie konsekwencje swoich czynów a nie my anonimowe ludki z internetu.

[kiedysbylam]

Lil, dziekuje.

Przemysle, zawsze zreszta mysle, po to tutaj pisze i jak ludzie odpisuja to mysle o tym pozniej.

Ll - rozumiem Twoj punkt, ale ja widze to inaczej. Nie uwazam zeby Bog sie mylil, ale ludzie juz i owszem. Nie neguje prawa jakie ustalil bog, tego ze rozwody sa zle, ze ten ktory wlasnie pragnei rozwodu popelnia najwiekszy grzech itd. Ale chodzi mi o interpretacje tego prawa Bozego. Moze Wy sie jednak mylicie w interpertacji tez? Jest taka mozliwosc?

Ksiadz jeden juz mi powiedzial - zeby w ostatecznosci zgodzic sie na rozwod. Proboszcz jeden parafii w Czestochowie, udzielal nam slubu zreszta.
To co? Pewnie zly ksiadz, czyli zawsze, musi wyjsc, ze Wy, tutaj na forum, Wasza i tylko WASZA interpretacja Bibli jest wlasciwa i nie ma zadnych wyjatkow. Moze tak jest, nie wiem.

Dziwne, ze ludzie po rozwodzie, jesli zyja sami - chodza do spowiedzi, dostaja rozgrzeszenie i przystepuja do sakramentow. JAkim cudem? To ilez polskiej populacji zyje w grzechu lub 'nieswiadomosci' w takim razie.

Tak, ale temat rozwodu zmeczyl mnie juz, kazdy z nas i tak bedzie 'rozliczony' na wlasny rachunek z wlasnych decyzji.

Lil, dziekuje.

Przemysle, zawsze zreszta mysle, po to tutaj pisze i jak ludzie odpisuja to mysle o tym pozniej.

Ll - rozumiem Twoj punkt, ale ja widze to inaczej. Nie uwazam zeby Bog sie mylil, ale ludzie juz i owszem. Nie neguje prawa jakie ustalil bog, tego ze rozwody sa zle, ze ten ktory wlasnie pragnei rozwodu popelnia najwiekszy grzech itd. Ale chodzi mi o interpretacje tego prawa Bozego. Moze Wy sie jednak mylicie w interpertacji tez? Jest taka mozliwosc?

Ksiadz jeden juz mi powiedzial - zeby w ostatecznosci zgodzic sie na rozwod. Proboszcz jeden parafii w Czestochowie, udzielal nam slubu zreszta.
To co? Pewnie zly ksiadz, czyli zawsze, musi wyjsc, ze Wy, tutaj na forum, Wasza i tylko WASZA interpretacja Bibli jest wlasciwa i nie ma zadnych wyjatkow. Moze tak jest, nie wiem.

Dziwne, ze ludzie po rozwodzie, jesli zyja sami - chodza do spowiedzi, dostaja rozgrzeszenie i przystepuja do sakramentow. JAkim cudem? To ilez polskiej populacji zyje w grzechu lub 'nieswiadomosci' w takim razie.

Tak, ale temat rozwodu zmeczyl mnie juz, kazdy z nas i tak bedzie 'rozliczony' na wlasny rachunek z wlasnych decyzji.

[krasnobar]

[kiedysbylam]

Kransobar - nic sie absolutnie nie stalo. Jestem osoba dosc otwarta - staram sie. Slucham, czytam, przyjmuje, analizuje, szanuje to ,co mowia inni.

Szczerze mowiac myslalam ze troszke bardziej odniesiesz sie do mojej odpowiedzi w odpwoiedzi na Twoja :)

Kransobar - nic sie absolutnie nie stalo. Jestem osoba dosc otwarta - staram sie. Slucham, czytam, przyjmuje, analizuje, szanuje to ,co mowia inni.

Szczerze mowiac myslalam ze troszke bardziej odniesiesz sie do mojej odpowiedzi w odpwoiedzi na Twoja :)

[krasnobar]

kiedyśbyłam,zgadzam się z Tobą,że każdy gest pojednawczy,każdy gest wybaczenia,zgody podoba się Bogu.......po prostu wydaje mi się,że już tyle od siebie dałaś sygnałów,że jesteś gotowa na wspólna pracę nad związkiem,że Twój mąż to wie i bez pisania kolejnych listów......jedna jedyna rzecz która mnie zmartwiła,że swoje przyzwolenie na rozwód uważasz za jeden punktów,które mogą pomóc pogodzić się z mężem......tak to zrozumiałem i wydało mi się to absurdalne.....rozwód jako już oficjalne rozstanie jako krok do zgody?nie wiem,może to ja się nie nadaję do tego świata.....myślę tylko,że im bliżej będziesz słów Boga,tym większe dary od Niego otrzymasz.....piszesz o swoich pragnieniach,by mąż kochał Ciebie i chciał budować na nowo.....a przecież czy akceptujesz go takiego,jakim jest teraz?czy według Ciebie nie powinien też nad sobą pracować?czy wystarczy,że łaskawie zechce z Tobą być?nie obniżaj wymagań wobec męża,takich wymagań Boskich,by zawsze stać twardo ze swoimi zasadami, wierzyć w wartości i być przyzwoitym człowiekiem.........i od siebie też trzeba tego wymagać...........cokolwiek zrobisz,ja Cię nie ocenię,na pewno......po faktach to już i podwójnie nie ma sensu......ale póki jesteś "przed" faktem,pozwoliłem sobie na te kilka moich uwag.......a to tylko słowa,nie życie......Ty sama będziesz się zmagać z tym, co spotka Cię,cokolwiek zdecydujesz........wcale nie twierdzę,że jak powiesz "nie"rozwodowi,to będziesz miała taryfę ulgową......może być wręcz przeciwnie.....ale od niedogodności zewnętrznych gorsze są chyba te w środku człowieka,zwłaszcza kogoś tak wrażliwego i delikatnego,jak Ty...........czy zauważyłaś,że co jakiś czas przychodzi na forum ktoś,kto pisze,że zgodził się na rozwód,nienawidzi męża i jest szczęśliwy.......a czy człowiek szczęśliwy,pogodzony z sobą może nienawidzić kogokolwiek?skąd więc jest ta blizna w środku,pomimo jak sam twierdzi,wspaniałej,najlepszej decyzji,jaką była zgoda na rozwód?skąd ten krzyk i prowokowanie dyskusji?skąd ta zgorzkniałość,bo zazwyczaj takie osoby wchodzą na wątki i torpedują dyskusję swoimi pomysłami na życie "w ludzki sposób",że to takie "uwalniające"......niby uwalniające,a jednak coś trzyma na forum kryzysowym?przy podejmowaniu decyzji nigdy nie oglądaj się na innych.....jak im wyszło,jak nie wyszło.....choćbyś się przygotowała na milion scenariuszy,Twój może być inny,dlatego wszystko,co zrobisz,musisz zrobić w zgodzie z sobą........jeśli kochasz,nie wstydź się mówić,że kochasz, tęsknisz,nie chcesz rozstania i nie możesz zgodzić się na rozwód,bo to będzie zaprzeczanie samej sobie, na siłę nie ciągniesz małżonka do domu,nie narzucasz mu,jak ma żyć,ale niech i Tobie nikt(mąż) nie narzuca,jak Ty masz żyć, nie planowałaś rozwodu i niby czemu masz zmieniać plany?.......z miłością....dobrem zło zwyciężać.........i zawsze w zgodzie ze sobą(a samemu blisko Boga),wtedy się wszystko wygra,choćby i tak Cię rozwiedli,czy zrobili coś wbrew Twoim oczekiwaniom.........pozdrawiam,szymon.

[ Dodano: 2013-12-17, 16:46 ]
przypomniała mi się jedna wypowiedź znajomej z Sychara,która na jednym ze spotkań tak powiedziała o swojej niezgodzie na rozwód......kiedy mąż ją zapytał,czemu zabrania ona mu żyć po swojemu(czytaj:z kochanką i z nowym życiem),czemu nie zgadza się na rozwód i utrudnia mu to............odpowiedziała:ależ kochanie,ja ci niczego nie zabraniam,chcesz się rozwieść,zrób to........ja tobie nie zabraniam,ale sobie zabraniam się rozwodzić............bo tak to już jest,rozwód,tak jaki wcześniej ślub-brały dwie osoby i te dwie osoby mają prawo decydowania także o tym,czy chcą się rozwodzić,czy nie.......nikt nie może nas "moralnie" zmuszać do rozwodu,stosując szantaż emocjonalny,że brak zgody na rozwód ozacza wojnę i że dla świętego spokoju musimy ulec,bo.......nie może tak być i nie trzeba się bać.

kiedyśbyłam,zgadzam się z Tobą,że każdy gest pojednawczy,każdy gest wybaczenia,zgody podoba się Bogu.......po prostu wydaje mi się,że już tyle od siebie dałaś sygnałów,że jesteś gotowa na wspólna pracę nad związkiem,że Twój mąż to wie i bez pisania kolejnych listów......jedna jedyna rzecz która mnie zmartwiła,że swoje przyzwolenie na rozwód uważasz za jeden punktów,które mogą pomóc pogodzić się z mężem......tak to zrozumiałem i wydało mi się to absurdalne.....rozwód jako już oficjalne rozstanie jako krok do zgody?nie wiem,może to ja się nie nadaję do tego świata.....myślę tylko,że im bliżej będziesz słów Boga,tym większe dary od Niego otrzymasz.....piszesz o swoich pragnieniach,by mąż kochał Ciebie i chciał budować na nowo.....a przecież czy akceptujesz go takiego,jakim jest teraz?czy według Ciebie nie powinien też nad sobą pracować?czy wystarczy,że łaskawie zechce z Tobą być?nie obniżaj wymagań wobec męża,takich wymagań Boskich,by zawsze stać twardo ze swoimi zasadami, wierzyć w wartości i być przyzwoitym człowiekiem.........i od siebie też trzeba tego wymagać...........cokolwiek zrobisz,ja Cię nie ocenię,na pewno......po faktach to już i podwójnie nie ma sensu......ale póki jesteś "przed" faktem,pozwoliłem sobie na te kilka moich uwag.......a to tylko słowa,nie życie......Ty sama będziesz się zmagać z tym, co spotka Cię,cokolwiek zdecydujesz........wcale nie twierdzę,że jak powiesz "nie"rozwodowi,to będziesz miała taryfę ulgową......może być wręcz przeciwnie.....ale od niedogodności zewnętrznych gorsze są chyba te w środku człowieka,zwłaszcza kogoś tak wrażliwego i delikatnego,jak Ty...........czy zauważyłaś,że co jakiś czas przychodzi na forum ktoś,kto pisze,że zgodził się na rozwód,nienawidzi męża i jest szczęśliwy.......a czy człowiek szczęśliwy,pogodzony z sobą może nienawidzić kogokolwiek?skąd więc jest ta blizna w środku,pomimo jak sam twierdzi,wspaniałej,najlepszej decyzji,jaką była zgoda na rozwód?skąd ten krzyk i prowokowanie dyskusji?skąd ta zgorzkniałość,bo zazwyczaj takie osoby wchodzą na wątki i torpedują dyskusję swoimi pomysłami na życie "w ludzki sposób",że to takie "uwalniające"......niby uwalniające,a jednak coś trzyma na forum kryzysowym?przy podejmowaniu decyzji nigdy nie oglądaj się na innych.....jak im wyszło,jak nie wyszło.....choćbyś się przygotowała na milion scenariuszy,Twój może być inny,dlatego wszystko,co zrobisz,musisz zrobić w zgodzie z sobą........jeśli kochasz,nie wstydź się mówić,że kochasz, tęsknisz,nie chcesz rozstania i nie możesz zgodzić się na rozwód,bo to będzie zaprzeczanie samej sobie, na siłę nie ciągniesz małżonka do domu,nie narzucasz mu,jak ma żyć,ale niech i Tobie nikt(mąż) nie narzuca,jak Ty masz żyć, nie planowałaś rozwodu i niby czemu masz zmieniać plany?.......z miłością....dobrem zło zwyciężać.........i zawsze w zgodzie ze sobą(a samemu blisko Boga),wtedy się wszystko wygra,choćby i tak Cię rozwiedli,czy zrobili coś wbrew Twoim oczekiwaniom.........pozdrawiam,szymon.

[ Dodano: 2013-12-17, 16:46 ]
przypomniała mi się jedna wypowiedź znajomej z Sychara,która na jednym ze spotkań tak powiedziała o swojej niezgodzie na rozwód......kiedy mąż ją zapytał,czemu zabrania ona mu żyć po swojemu(czytaj:z kochanką i z nowym życiem),czemu nie zgadza się na rozwód i utrudnia mu to............odpowiedziała:ależ kochanie,ja ci niczego nie zabraniam,chcesz się rozwieść,zrób to........ja tobie nie zabraniam,ale sobie zabraniam się rozwodzić............bo tak to już jest,rozwód,tak jaki wcześniej ślub-brały dwie osoby i te dwie osoby mają prawo decydowania także o tym,czy chcą się rozwodzić,czy nie.......nikt nie może nas "moralnie" zmuszać do rozwodu,stosując szantaż emocjonalny,że brak zgody na rozwód ozacza wojnę i że dla świętego spokoju musimy ulec,bo.......nie może tak być i nie trzeba się bać.

[Lil]

[Daria111]

właśnie wczoraj się dowiedzialam, ze moi znajomi zeszli się ponownie jakieś... 2 miesiące po rozwodzie cywilnym. On rozstal się z "przyjaciółką", a ex żona dala mu szansę. Cieszę się bo poznalam ich trójkę uroczych dzieci i One są na pewno szczęśliwe. To na marginesie, że rozwód może być impulsem do przemyśleń. .. spada ciśnienie. ..
Jak ja lubię takie happy endy

właśnie wczoraj się dowiedzialam, ze moi znajomi zeszli się ponownie jakieś... 2 miesiące po rozwodzie cywilnym. On rozstal się z "przyjaciółką", a ex żona dala mu szansę. Cieszę się bo poznalam ich trójkę uroczych dzieci i One są na pewno szczęśliwe. To na marginesie, że rozwód może być impulsem do przemyśleń. .. spada ciśnienie. ..
Jak ja lubię takie happy endy

[Orsz]

[katalotka72]

ja bylam po obu stronach czyli zlozylam pare lat temu pozew o rozwod, który potem wycofałam, a teraz jestem po drugiej stronie tzn. maz wystapil o rozwod, ja się na niego twardo od roku nie zgadzam
tak się zastanawiam czy mój pozew przed laty nie dal przyzwolenia mezowi na to żeby on to zrobil i konsekwentnie doprowadzil do końca, nie ważne sa dziś pobudki mojej wtedy decyzji, cele były szczytne, konsultowane z przewodnikiem duchowym, ale to zlo wtedy zasiane dziś już nie tylko kielkuje, ale i rozrasta się jak ta fasola w bajce siegajaca wyżej nieba........
rozwod CYWILNY to zlo - doswiadczylam tego na własnej skorze, nasze dzieci i rodzina, a decyzja po której stronie będziemy należy tylko i wyłącznie do nas samych !!

ja bylam po obu stronach czyli zlozylam pare lat temu pozew o rozwod, który potem wycofałam, a teraz jestem po drugiej stronie tzn. maz wystapil o rozwod, ja się na niego twardo od roku nie zgadzam
tak się zastanawiam czy mój pozew przed laty nie dal przyzwolenia mezowi na to żeby on to zrobil i konsekwentnie doprowadzil do końca, nie ważne sa dziś pobudki mojej wtedy decyzji, cele były szczytne, konsultowane z przewodnikiem duchowym, ale to zlo wtedy zasiane dziś już nie tylko kielkuje, ale i rozrasta się jak ta fasola w bajce siegajaca wyżej nieba........
rozwod CYWILNY to zlo - doswiadczylam tego na własnej skorze, nasze dzieci i rodzina, a decyzja po której stronie będziemy należy tylko i wyłącznie do nas samych !!

[miodzio63]

[kiedysbylam]

Miodzio - odnosnie tej historii - co mi sie rzucilo w oczy to ze tak jak pisalam wczesniej - nei wszystko jest czarne albo biale. Owszem, powinnismy dazyc do doskonalosci, byc jak najlepsi w kwestii wiary, ale jak powszechnie wiadomo - idealni nie jestesmy i raczej nigdy nie bedziemy.

Czlowiek moze kochac Boga, naprawde wierzyc, rozumiec jego nauke, a przynajmniej naprawde sie starac, stawiac Boga na 1 miejscu i robic to naprawde szczerze.

Ale to ,ze przychodza pytania, ze czlowiek sie nawet buntuje no albo nawet nie wypelni jednak wszystkich przykazan od razu, w 100%, popelni bledy, grzechy po drodze - to dla mnie nie oznacza od razu ze nie wierzy, jest zlym katolikiem czy powinien byc potepiany. Cale nasze zycie duchowe to chyba taka wedrowka, ze sie walczy ,czasem nawet chyba samym ze soba ( przynajmniej ja tak mam, ze czasem mam dosc, czasem jestem niemal pewna, ze majac 27 lat nie bede gotowa na to zeby postanowic ze bede wierna przysiedze malenskiej i wiele innych 'zlych' rzeczy robie/ przychodzi mi do glowy). Ale to chyba ta walka wlasnie wewnetrzna, pytanai zadawane, reflekcje i sumienie ktore jest - sa najepeszym dowodem na wiare, to, ze ktos o tym mysli, ma to w glowie, sercu - jest oznaka ze dla czlowieka Bog jest wazny. I nawet chyba czyny, ktore sie zdarza po dordze, jesli nie sa idealne, nei sa az tak wazne. Nie wiem, ja to tak jakos postrzegam wlasnie.

Mysle sobie - ok, nie bede patrzec na innych, ale tak naprawde wydaje mi sie ze w porownaniu do wiekszosci jakby spoleczenstwa, ludzi w moim wieku to i tak jestem osoba bardzo wierzaca i praktykujaca. A ze no idealna nie jestem i GRZESZE, czasem nawet bardzo, to nie oznacza od razu ze Bog nie jest dla mnie wazny i w ogole jestem slabej wiary. Bo to bardzo demotywujace jest, czasem to mialam juz nawet takei etapy ze no jak stiwerdzisz ze w sumie to i tak dalek omi do prawdziwej katoliczki i nie bede wzorem katolika zyjacego w czystosci to po co w ogole sie meczyc.... ? A to by chyba bylo najgorsze, jakby czlowiek zwatpil....

Miodzio - odnosnie tej historii - co mi sie rzucilo w oczy to ze tak jak pisalam wczesniej - nei wszystko jest czarne albo biale. Owszem, powinnismy dazyc do doskonalosci, byc jak najlepsi w kwestii wiary, ale jak powszechnie wiadomo - idealni nie jestesmy i raczej nigdy nie bedziemy.

Czlowiek moze kochac Boga, naprawde wierzyc, rozumiec jego nauke, a przynajmniej naprawde sie starac, stawiac Boga na 1 miejscu i robic to naprawde szczerze.

Ale to ,ze przychodza pytania, ze czlowiek sie nawet buntuje no albo nawet nie wypelni jednak wszystkich przykazan od razu, w 100%, popelni bledy, grzechy po drodze - to dla mnie nie oznacza od razu ze nie wierzy, jest zlym katolikiem czy powinien byc potepiany. Cale nasze zycie duchowe to chyba taka wedrowka, ze sie walczy ,czasem nawet chyba samym ze soba ( przynajmniej ja tak mam, ze czasem mam dosc, czasem jestem niemal pewna, ze majac 27 lat nie bede gotowa na to zeby postanowic ze bede wierna przysiedze malenskiej i wiele innych 'zlych' rzeczy robie/ przychodzi mi do glowy). Ale to chyba ta walka wlasnie wewnetrzna, pytanai zadawane, reflekcje i sumienie ktore jest - sa najepeszym dowodem na wiare, to, ze ktos o tym mysli, ma to w glowie, sercu - jest oznaka ze dla czlowieka Bog jest wazny. I nawet chyba czyny, ktore sie zdarza po dordze, jesli nie sa idealne, nei sa az tak wazne. Nie wiem, ja to tak jakos postrzegam wlasnie.

Mysle sobie - ok, nie bede patrzec na innych, ale tak naprawde wydaje mi sie ze w porownaniu do wiekszosci jakby spoleczenstwa, ludzi w moim wieku to i tak jestem osoba bardzo wierzaca i praktykujaca. A ze no idealna nie jestem i GRZESZE, czasem nawet bardzo, to nie oznacza od razu ze Bog nie jest dla mnie wazny i w ogole jestem slabej wiary. Bo to bardzo demotywujace jest, czasem to mialam juz nawet takei etapy ze no jak stiwerdzisz ze w sumie to i tak dalek omi do prawdziwej katoliczki i nie bede wzorem katolika zyjacego w czystosci to po co w ogole sie meczyc.... ? A to by chyba bylo najgorsze, jakby czlowiek zwatpil....

[Lil]

[kiedysbylam]

ja nie wiem ja kaj przezyje te Swieta :((

nie wiem w ogole jak bede dalej zyc bez niego, po prostu to wciaz tak bardzo boli.

9 miesiecy po, a ja nie moge, nie umiem sie z tym pogodzic, czuje ze nie daje juz rady sama ze soba :(

ja nie wiem ja kaj przezyje te Swieta :((

nie wiem w ogole jak bede dalej zyc bez niego, po prostu to wciaz tak bardzo boli.

9 miesiecy po, a ja nie moge, nie umiem sie z tym pogodzic, czuje ze nie daje juz rady sama ze soba :(