[aatka]

Juana, tak jakbym czytała we własnych myślach....
Jestem zła na SIEBIE za to że ciągle czekam, że wyglądam, że interpretuję rzeczywistość w kierunku zmian w nim, w jego zachowaniu. A kiedy przychodzi do rozmowy, ostre słowa i złe oczy sprowadzają mnie na ziemię..... Gorzej, wtrącają w taki dół dołów, że kilka dni się wygrzebuję na powierzchnię.
Niby znam wniosek - unikać rozmów. Ale to takie trudne gdy 20 lat rozmawiało się "od serca", szczerze (teraz okazuje się że nie) i w większości spraw dogadywało bez problemów.
Ponieważ TEN temat jest dla mnie najważniejszy, ciśnie się sam na usta i kojarzy niemal ze wszystkim.....
Bywalec - mądre słowa. Tylko jeszcze powiedz mi skąd brać siłę i czas - pracuję przeważnie od 8 do 20 (z przerwą na zakupy i obiad dla dzieci) a w weekendy studiuję (taka ułańska fantazja na starość - drugi fakultet). Kiedy decydowałam się na studia mąż był cały "za". Pamiętam jak kilka miesięcy temu gdy wróciłam w niedzielę po 18 z wykładów powitał mnie słowami "jak tu pusto było bez Ciebie"..... A teraz ..... ech.... i jak tu się uśmiechać?
Pozdrawiam cieplutko wszystkie mądre i wytrzymałe kobietki Sycharki

[ Dodano: 2013-11-24, 18:41 ]
Moniko Mario - pozwól mi powiedzieć że jestem pełna podziwu dla Ciebie, za to że tak dzielnie do tej pory wszystko wytrzymałaś.
Ale popieram poprzednie wypowiedzi - chyba mąż przekroczył wielokrotnie przesuwane granice.
Ty już zrobiłaś bardzo dużo - teraz kolej na niego.
Takie pytanie mam, ponieważ nie znam Twojej historii w całości - czy masz jakąś przyjaciółkę do której możesz ZAWSZE zadzwonić żeby zająć czymś myśli kiedy Ci bardzo źle?
Także żeby Twój mąż wiedział że masz w kimś oparcie?
Bo mam wrażenie że on jest bardzo bezkarny.
A jego "kontakty" jeszcze w tej bezkarności go podbudowują.
Przytulam Cię mocno i polecam w dzisiejszej modlitwie.

Juana, tak jakbym czytała we własnych myślach....
Jestem zła na SIEBIE za to że ciągle czekam, że wyglądam, że interpretuję rzeczywistość w kierunku zmian w nim, w jego zachowaniu. A kiedy przychodzi do rozmowy, ostre słowa i złe oczy sprowadzają mnie na ziemię..... Gorzej, wtrącają w taki dół dołów, że kilka dni się wygrzebuję na powierzchnię.
Niby znam wniosek - unikać rozmów. Ale to takie trudne gdy 20 lat rozmawiało się "od serca", szczerze (teraz okazuje się że nie) i w większości spraw dogadywało bez problemów.
Ponieważ TEN temat jest dla mnie najważniejszy, ciśnie się sam na usta i kojarzy niemal ze wszystkim.....
Bywalec - mądre słowa. Tylko jeszcze powiedz mi skąd brać siłę i czas - pracuję przeważnie od 8 do 20 (z przerwą na zakupy i obiad dla dzieci) a w weekendy studiuję (taka ułańska fantazja na starość - drugi fakultet). Kiedy decydowałam się na studia mąż był cały "za". Pamiętam jak kilka miesięcy temu gdy wróciłam w niedzielę po 18 z wykładów powitał mnie słowami "jak tu pusto było bez Ciebie"..... A teraz ..... ech.... i jak tu się uśmiechać?
Pozdrawiam cieplutko wszystkie mądre i wytrzymałe kobietki Sycharki

[ Dodano: 2013-11-24, 18:41 ]
Moniko Mario - pozwól mi powiedzieć że jestem pełna podziwu dla Ciebie, za to że tak dzielnie do tej pory wszystko wytrzymałaś.
Ale popieram poprzednie wypowiedzi - chyba mąż przekroczył wielokrotnie przesuwane granice.
Ty już zrobiłaś bardzo dużo - teraz kolej na niego.
Takie pytanie mam, ponieważ nie znam Twojej historii w całości - czy masz jakąś przyjaciółkę do której możesz ZAWSZE zadzwonić żeby zająć czymś myśli kiedy Ci bardzo źle?
Także żeby Twój mąż wiedział że masz w kimś oparcie?
Bo mam wrażenie że on jest bardzo bezkarny.
A jego "kontakty" jeszcze w tej bezkarności go podbudowują.
Przytulam Cię mocno i polecam w dzisiejszej modlitwie.

[MonikaMaria3]

[bywalec]

[awe59]

Monika Maria3
Wiele starałam się poprawic w swoim zachowaniu, ale im bardziej byłam wyrozumiała i próbowałam byc dobra, miła, powstrzymywac się ciągle od pytań i komentarzy tym tak naprawdę było gorzej. Wystarczyło 1 zdanie, w którym sprzeciwiłam się meżowi i awantura gotowa. Jedno moje pytanie, jedna uwaga.... Według niego powinnam byc cicho, akceptowac go całego i byc gotowa na każde jego skinienie.

ja też tak miałam, to była naiwność, głupia miłość!!!
aż wstyd i żal wspominać

Monika Maria3
Wiele starałam się poprawic w swoim zachowaniu, ale im bardziej byłam wyrozumiała i próbowałam byc dobra, miła, powstrzymywac się ciągle od pytań i komentarzy tym tak naprawdę było gorzej. Wystarczyło 1 zdanie, w którym sprzeciwiłam się meżowi i awantura gotowa. Jedno moje pytanie, jedna uwaga.... Według niego powinnam byc cicho, akceptowac go całego i byc gotowa na każde jego skinienie.

ja też tak miałam, to była naiwność, głupia miłość!!!
aż wstyd i żal wspominać

[Mirakulum]

Awe
przesłuchaj ks Marka Dziewieckiego - fajnie tłumaczy akceptacje

Awe
przesłuchaj ks Marka Dziewieckiego - fajnie tłumaczy akceptacje

[aatka]

Bywalec - otwierasz mi oczy na tyle problemów! Dziękuję.

Cytat:

ciekawe tylko jakie przekonanie utwierdzasz w sobie, że gdyby Go uwolnił od ciebie, to dla niego by było dobre.... pomijając sam fakt, że dla ciebie dziś nie jest to dobre.

tu nie bardzo wiem, co miałaś na myśli ;-/

Wiesz, ja przyjęłam a'priori że skoro przez prawie dwadzieścia lat byliśmy szczerzy wobec siebie (potem okazało się że jednak nie do końca) to jeśli mąż zachęcał mnie do studiów, a wieczorne kursy są niezbędne żeby starszy syn zaczął studia, to te wspólne decyzje do czegoś zobowiązują..... Niestety, uczymy się drugiego człowieka przez całe życie..... Możliwe, że znów czegoś "nie dopowiedział" albo przestało mu być z tym wygodnie.
Czemu nie powiedział mi o tym? Czemu mnie nie przyszło to do głowy?
Ech.....
W każdym razie dzięki za spostrzeżenia. Z boku jednak lepiej widać .....

[ Dodano: 2013-11-24, 23:31 ]
Uuuups, wkleiła się moja wypowiedź jako cytat, nie bardzo jeszcze umiem się poruszać na tym forum ;-/

Bywalec - otwierasz mi oczy na tyle problemów! Dziękuję.

Cytat:

ciekawe tylko jakie przekonanie utwierdzasz w sobie, że gdyby Go uwolnił od ciebie, to dla niego by było dobre.... pomijając sam fakt, że dla ciebie dziś nie jest to dobre.

tu nie bardzo wiem, co miałaś na myśli ;-/

Wiesz, ja przyjęłam a'priori że skoro przez prawie dwadzieścia lat byliśmy szczerzy wobec siebie (potem okazało się że jednak nie do końca) to jeśli mąż zachęcał mnie do studiów, a wieczorne kursy są niezbędne żeby starszy syn zaczął studia, to te wspólne decyzje do czegoś zobowiązują..... Niestety, uczymy się drugiego człowieka przez całe życie..... Możliwe, że znów czegoś "nie dopowiedział" albo przestało mu być z tym wygodnie.
Czemu nie powiedział mi o tym? Czemu mnie nie przyszło to do głowy?
Ech.....
W każdym razie dzięki za spostrzeżenia. Z boku jednak lepiej widać .....

[ Dodano: 2013-11-24, 23:31 ]
Uuuups, wkleiła się moja wypowiedź jako cytat, nie bardzo jeszcze umiem się poruszać na tym forum ;-/

[Nirwanna]

Aatko, poprawiłam Twój post, mam nadzieję, że chciałaś aby tak właśnie wyglądał
Ja korzystam przed wysłaniem postu z tej opcji "Podgląd", tam widać jak post będzie wyglądał, i przed wysłaniem jestem w stanie poprawić wszelkie cudawianki, które mi wskoczyły podczas pisania A nawet jak wyślesz już post, to jest jeszcze opcja "Edycja" - zawsze możesz wyedytować własne posty.

Aatko, poprawiłam Twój post, mam nadzieję, że chciałaś aby tak właśnie wyglądał
Ja korzystam przed wysłaniem postu z tej opcji "Podgląd", tam widać jak post będzie wyglądał, i przed wysłaniem jestem w stanie poprawić wszelkie cudawianki, które mi wskoczyły podczas pisania A nawet jak wyślesz już post, to jest jeszcze opcja "Edycja" - zawsze możesz wyedytować własne posty.

[aatka]

Dziękuję pięknie I miłego dnia życzę.

Dziękuję pięknie I miłego dnia życzę.

[Nirwanna]

I Tobie również dobrego

I Tobie również dobrego

[aatka]

Chcę się z Wami podzielić radosną nowiną. Dziś dowiedziałam się że moja przyjaciółka (chora na nowotwór) pierwszy raz od tygodni ma na tyle dobre wyniki badań, że wkrótce wyjdzie ze szpitala Co prawda tylko na dwa tygodnie przerwy, ale to bardzo dużo dla jej psychiki.
Dlaczego o tym piszę?
Bo w ubiegłym tygodniu stanęłam przed takim dylematem: gdy już doszłam do wniosku że może będę miała dość sił żeby zacząć Nowennę Pompejańską i dotrwać do końca, pojawiła się myśl że może nie modlić się w intencji uczuć/postawy mojego małżonka jak początkowo zamierzałam, tylko właśnie w intencji przyjaciółki?
Wydaje się że egoistyczne pytanie, ale ja byłam wtedy w stanie rozpaczy od rana do nocy, nie jadłam, nie mogłam pracować, w głowie dudniła jedna myśl - zabierz mnie Panie stąd a jedynym lekiem wydawał się powrót emocjonalny męża. Więc nie była to łatwa decyzja.
Nie wiem jakim cudem przełamałam egoizm i zaczęłam się modlić za przyjaciółkę.
I wiecie co? Dziś gdy usłyszałam tą pierwszą po tygodniach strachu i bólu dobrą nowinę, pomyślałam od razu - dziękuję Maryi bo mnie wysłuchała.
A zaraz po modlitwie dziękczynnej przyszła myśl: co ty tam sobie przypisujesz, to przypadek, za grzeszna jesteś żeby akurat ciebie Maryja wysłuchała. Dlaczego tak jest????? Dlaczego boję się uwierzyć że mogę (a nawet powinnam) liczyć na skuteczność mojej modlitwy? Dlaczego?
A tak się cieszyłam przez chwilę.....

Chcę się z Wami podzielić radosną nowiną. Dziś dowiedziałam się że moja przyjaciółka (chora na nowotwór) pierwszy raz od tygodni ma na tyle dobre wyniki badań, że wkrótce wyjdzie ze szpitala Co prawda tylko na dwa tygodnie przerwy, ale to bardzo dużo dla jej psychiki.
Dlaczego o tym piszę?
Bo w ubiegłym tygodniu stanęłam przed takim dylematem: gdy już doszłam do wniosku że może będę miała dość sił żeby zacząć Nowennę Pompejańską i dotrwać do końca, pojawiła się myśl że może nie modlić się w intencji uczuć/postawy mojego małżonka jak początkowo zamierzałam, tylko właśnie w intencji przyjaciółki?
Wydaje się że egoistyczne pytanie, ale ja byłam wtedy w stanie rozpaczy od rana do nocy, nie jadłam, nie mogłam pracować, w głowie dudniła jedna myśl - zabierz mnie Panie stąd a jedynym lekiem wydawał się powrót emocjonalny męża. Więc nie była to łatwa decyzja.
Nie wiem jakim cudem przełamałam egoizm i zaczęłam się modlić za przyjaciółkę.
I wiecie co? Dziś gdy usłyszałam tą pierwszą po tygodniach strachu i bólu dobrą nowinę, pomyślałam od razu - dziękuję Maryi bo mnie wysłuchała.
A zaraz po modlitwie dziękczynnej przyszła myśl: co ty tam sobie przypisujesz, to przypadek, za grzeszna jesteś żeby akurat ciebie Maryja wysłuchała. Dlaczego tak jest????? Dlaczego boję się uwierzyć że mogę (a nawet powinnam) liczyć na skuteczność mojej modlitwy? Dlaczego?
A tak się cieszyłam przez chwilę.....

[Kari]

Aatko! Jesteś bardzo ważna dla Matki Bożej! Dlaczego nie miałaby sprawić Ci radości?

Aatko! Jesteś bardzo ważna dla Matki Bożej! Dlaczego nie miałaby sprawić Ci radości?

[Aga6025]

[aatka]

Kari, Aga - dziękuję Wam. Ciągle pytam i czekam aż ktoś odgoni moje wątpliwości. Najwyraźniej słabiutka ta moja wiara, ale ważne że rośnie!
Ten strach który we mnie siedzi, to asekuranctwo, że uwierzę a się nie uda, muszę zwalczyć.
Jeszcze nie wiem jak, ale muszę.

Kari, Aga - dziękuję Wam. Ciągle pytam i czekam aż ktoś odgoni moje wątpliwości. Najwyraźniej słabiutka ta moja wiara, ale ważne że rośnie!
Ten strach który we mnie siedzi, to asekuranctwo, że uwierzę a się nie uda, muszę zwalczyć.
Jeszcze nie wiem jak, ale muszę.

[bywalec]