Anonymous - 2013-11-22, 11:11 Temat postu: dla szukających nadziei... Długo zastanawiałam się czy zmienić już swój status z "kryzysu" na szczęśliwą żonę". każdy ma jakieś wyobrażenie szczęścia, jednym wystarczy mało innym więcej. Mój mąż odszedł 2 lata temu ( opisywałam swoja historię) szukałam zemsty, ukojenia mojego bólu, pokazania że odejście ciągnie za sobą konsekwencje... traciłam na tym tylko ja, próbowała walczyć , po ludzku oczywiście i trafiłam tu na Sychar i na 2 wspaniałe osoby który mnie prowadziły przez mój ból jak dziecko we mgle. Znalazłam Boga tak naprawdę. I zaczęłam wracać na właściwą bożą drogę. Zauważać swoje wady , błędy. Nie umiałam się od męża odciąć , pomimo rad że tak trzeba, po miesiącach złości, żalu , obelg i oszczerstw, nastał spokój. A ja myślałam że to droga ku dobremu. Może i tak było bo mąż tęsknił za Bogiem , za komunią ale nie chciał rezygnować z " nowej miłości" więc postanowił spróbować wrócić dla dziecka... kolejny raz wierzyłam w jego kłamstwa, a on żył na dwa domy. Nie udało się. Wyjechał za granicę. Jeszcze miałam nadzieję aż do dnia w którym ona dojechała do niego. O moim bólu i żalu, pustce i beznadziei nie muszę wam mówić doskonale to wszyscy znacie. Poddałam się , tak po ludzku się poddałam i wtedy bardzo mądra osoba powiedziała mi " nareszcie teraz pozwól działać Bogu" . Podniosłam głowę, wstałam i przestałam modlić się za jego powrót a zaczęłam się modlić za jego duszę. I zaczęłam żyć dalej z Bogiem, wreszcie z Bogiem. wierzyłam że ma dla mnie plan że moje życie nie należny do mnie i ZAUFAŁAM. Po 2 miesiącach mąż napisał mi że jej już nie ma, że to był największy błąd w jego życiu i jego miejsce jest przy nas ( było to przed świętami Bożego Narodzenia) I zaczęły się rozmowy na odległość, trudne . Trwały pół roku, w tym czasie kilka jego wizyt w Polsce... Teraz jesteśmy razem za granicą od kilku miesięcy, ja poświęciłam wszystko a może tylko materialne sprawy... trudne to wszystko. Jeśli ktoś myślał tak jak ja, żeby tylko wrócił czy wróciła to wybaczy wszystko i zapomni , to jest w błędzie. Powrót jest dopiero najtrudniejszy. Odżywają wszystkie wspomnienia , otwierają się rany i mój spokój znikał szybciej niż się pojawiał. Wspiera mnie wspaniałe małżeństwo Sychowskie z podobnymi przejściami, upadam i podnoszę się ale wiem ze warto. Nie traćcie wiary, cierpliwości- Ufajcie. Pracujcie nad sobą, bo teraz wiem że nasze błędy powodują takie sytuacje. To nie usprawiedliwia naszych współmałżonków do odejścia, ale musimy zdawać sobie sprawy że nasz udział w tym tez był. Trudne chwile zmieniają nas, kształtują. Jesteśmy nowi , inni, zaczynamy budować nasza rodzinę na starych gruzach. Nową i silniejszą bo z Bogiem:) Dla mnie jest to szczęście...:) CHWAŁA PANU!! Anonymous - 2013-11-22, 12:01 cudownie:) dziękuje za Twoje świadectwo:) Chwała Panu :) Ufam Ci Jezu :) Anonymous - 2013-11-22, 12:38 Jak wytrwać w czekaniu? Jak żyć kiedy dusza boli? Przecież nie zadzwonię i nie powiem, mężu opamiętaj się , nie pij, ja cię kocham i nie chcę rozwodu. Anonymous - 2013-11-22, 16:32 Piękne świadectwo :) jednak gdy jest już po rozwodzie, a mąż od ponad roku jest w innym związku bardzo trudno jest o nadzieję. Przepraszam, że tak wklejam się w twój wątek ze swoją sprawą, ale ja mam w sobie poczucie nie tylko przegranej, ale dosłownie jakby diabeł pluł mi w twarz. W moim małżeństwie nie działo się zbyt dobrze, końcowa faza to już moja frustracja i jego picie. Dziś to już nie jest ten sam człowiek, nie pije, zmienił pracę, mieszkanie, ogarnięty, ciepły, spokojny. To wygląda tak, jakbym naprawdę to ja była kulą u nogi, powodem jego agresywnych zachowań i picia. Walczę z tym i proszę Boga o uzdrowienie, bym mogła iść dalej i nie obwiniać siebie za wszystko, a czas pokaże co Bóg ma dla mnie. Dziękuję za twoje świadectwo, Chwała Panu. Anonymous - 2013-11-22, 18:34 Tolka Chwała Panu Anonymous - 2013-11-22, 18:51
Wiesz małgoś, to chyba też i moja wielka obawa. Że dla mnie jest taki, jaki jest. Ja jestem taka jaka jestem... A dla innej będzie wspaniałym, cudownym mężczyzną, takim, jakim był dla mnie. Ludzkie to, prawda. I chyba tego bardziej się boję niż jego odejścia. Gratuluję Tolka. I zazdroszczę Ci, ale cieszę się Twoim szczęściem. Anonymous - 2013-11-22, 20:09
ja miałam podobnie, ale tlumaczono mi, że takie jest zachowanie jak czlowiek -mąż jeszcze się wacha, jak jest na rozdrożu, ale jak juz podejmie decyzje to jest jego 
i wszystko wskazuje że teraz jest dobrze Anonymous - 2013-11-22, 21:58 Tolka chwała Panu. Wyobrażam sobie, jakie to musi być trudne, sklejanie tych pęknięć na nowo, ale skoro Bóg tak chciał - to na pewno warto! Anonymous - 2013-11-23, 08:27
Anonymous - 2013-11-23, 21:38 Tak bardzo, tak bardzo chciałabym by i nam się udało. Anonymous - 2013-11-24, 00:58
nie tracę wiary, ucze sie cierpliwości - ufam Tobie JEZU 
powodzenia
|
