Anonymous - 2013-10-04, 23:58 Temat postu: Jak udowodnić żonie, że nie jestem wielbłądem? Tzn. jak walczyć z fałszywymi oskarżeniami? Macie może jakieś sposoby? Nie wiem: przysięga w kościele? wykrywacz kłamstw? (raczej trudne technicznie do wykonania). Już dawno doszedłem do wniosku, że jedną z wielu przyczyn naszego kryzysu małżeńskiego jest mój fałszywy obraz w jej oczach. Otóż jestem oskarżany o kilka rzeczy (a szczególnie o jedną; nie jest to zdrada bo to chyba byłoby łatwiej udowodnić a mianowicie zaginięcie dowodu, z którym nie mam nic wspólnego). Zatem brak zaufania jest po części zbudowany na fałszywych przesłankach. Co za tym idzie ważne decyzje o separacji także są podejmowane na podstawie nie prawdziwych oskarżeń. Tym bardziej to jest bolesne bo gdybym dopuścił sie czynów, nie do wybaczenia łatwiej byłoby mi zrozumieć odejście żony a tak "Proces" Kafki a ja w roli głównej... Anonymous - 2013-10-05, 09:59 Mało napisałeś - to raz . Prawdziwego obrazu to nie mamy nawet ( a właściwie może przede wszystkim ) o sobie samym . Zatem i Twój własny obraz w oczach własnych może być lekko skrzywiony lub czasem bardziej . Ty jak facet skupiasz się na faktach , a żona na emocjach i odczuciach jakie ma w głowie . Poza tym piszesz - "po części" ( więc resztę tych części żona sobie pewnie dorobiła ) i "jedną z wielu przyczyn naszego kryzysu" . Sam określiłeś co jest a co nie "do wybaczenia" , co POWINNA wybaczyć . ( o wybaczenie się raczej prosi , a nie żądą ) Ciut za dużo tej pewności siebie i teatru ( wykrywacz kłamstw , Kafka ) . Jeżeli tak próbujesz żonie argumentować ( OŚMIESZAĆ JĄ ) to to nie jest chyba najlepszy sposób . To moje odczucia . Anonymous - 2013-10-05, 11:22
No cóż proces złożony, a i tak do przeprowadzenia niemożliwy. Z mojej strony mogę napisać jedynie to: -od wielu lat to próbowałem, a i tak efekt mizerny mimo nawet tego, że każdy dzień kolejny pokazuje że faktycznie była pomyłka. Marwu nie zmienisz tego co tkwi w innym człowieku jako przekonanie-do momentu aż sam nie zechce na to spojrzeć inaczej. Czasami tak bywa że po prostu tego ktoś nie chce, bo woli wierzyć w to co wierzy. Kiedyś słyszałem że czas jest lekarstwem- teraz z perspektywy- wiem jednak że to bujda... Anonymous - 2013-10-05, 13:41
MarWu... Pogody Ducha!!! Anonymous - 2013-10-05, 14:09 MarWu - ja też chciałam udowadniać - tylko mężowi ... Nie da się jak ktoś jest na etapie zorientowania, że wszystko zło pochodzi od Ciebie, a Ty działasz na niego jak płachta na byka - im bardziej się tłumaczysz, tym bardziej jesteś źle postrzegany - potem już tylko podejrzenia o oszustwa, kłamstwa, kradzieże wspólnej kasy i jazda bez trzymanki... Mówisz zielone, a On czerwone - i to już jest jawny objaw kryzysu. Koniecznie troski oddaj Panu, zwróć się do Boga ... Po ludzku polecam film - ale obejrzyj sam  http://swiatlopana.com/20...ski-lektor-pl/. Powodzenia!
Anonymous - 2013-10-05, 15:25 .. zmieniać można SIEBIE... ale przez te zmiany siebie wpływać na innych i powodować w nich chęć do zmiany siebie i swojego spojrzenia na sprawę... Ak teoretycznie tak -praktycznie mało osiągalne czemu?? A widziałaś człowieka jaki przyznał się do błędu ?? Szczególnie w sprawach rozdmuchanych "szeroko" Bo ja raczej nie .............. nawet bez względu na moje prywatne doświadczenia. Wiesz na to składa się naprawdę wiele składników: to że kiedyś było prawdziwe uczucie, to że chce prawdziwie cos zmienić, to że poprzez zrozumienie własnych błędów przyjmuje to że ktoś też robi błędy. Najprościej zwie się to refleksja-o tym czy chce się poddać refleksji ,czy ja odrzucam żyjąc wciąż w oszukanym świecie każdy decyduje sobie sam I nijak ma się do tego nasza zmiana, nasz postawa czy nawet cos innego. Anonymous - 2013-10-05, 19:30 [quote="nutka"] im bardziej się tłumaczysz, tym bardziej jesteś źle postrzegany - potem już tylko podejrzenia o oszustwa, kłamstwa, kradzieże wspólnej kasy i jazda bez trzymanki... Mówisz zielone, a On czerwone tak właśnie było u mnie . to mąż się tłumaczył, klamał, oszukiwał siebie i wszystkich wokół. Rzeczywiście na początku były tylko podejrzenia, potem sie wydało,i udawał że wszystko zakończył. w międzyczasie zdradzal w najlepsze z kolejną nie zrywając z poprzednią i myślałam że to mi sie wydaje ale okazało sie prawdą. Miał facet farta, żona i 2 kochanki. 2 tygodnie temu zjawiła się u mnie ta pierwsza ze skargą na mojego męża!!!!!!!!!!!!!!!!!!! W głowie się nie mieści !!! Za kogo ja wyszłam?! Anonymous - 2013-10-05, 19:48 przepraszam...na co się skarżyła? nie śmiem się domyślać 
Anonymous - 2013-10-05, 20:13 nie wiedziala, że mój mąż jest taki????????????!!!!!!! to znaczy nie wiem jaki, chyba poczuła sie zdradzona, mówią wam, ża ło sne jakby mi ktoś to opowiadał to bym nie uwierzyła Anonymous - 2013-10-05, 20:22 Ta co cudzołożyła poczuła się zdradzona... no cóż,może jest to sposób na NAWRÓCENIE SIĘ ? tylko dlaczego tyle ofiar
oby to nie był zamysł boży-ten kryzys kochanki-bo bym nie nadążył.... Anonymous - 2013-10-06, 00:00
tu jest więcej: http://kryzys.org/viewtop...80c17fe99591f5b
nie rozumiem tzn. że jednak ukradłem ten dowód? tylko się wybieliłem we własnych oczach?
Fakty są takie, że nie mam nic wspólnego z tą sprawą a może lepiej wezmę to na siebie to wymiar kary będzie łągodniejszy:)
tak piszę
ale tego nie napisałem
Sorry ale chyba jest różnica między zdradą (której chyba sam nie umiałbym wybaczyć) a nieumiejętnością dogadania się i fałszywymi oskarżeniami. Określam wg własnych odczuć bo niby wg czego mam określać?
A jaki jest najlepszy sposób? Właśnie dlatego założyłem ten temat. Poza tym nie ośmieszam żony tylko jej nieprawdziwą wizje rzeczywistości a sarkazm i cynizm to w sytuacji niesłusznego posądzenia najmniej skrajne postawy
smutne to co piszesz ale niestety chyba prawdziwe... Wręcz można wysnuć wniosek że obiektywna prawda nie istnieje a od tego tylko krok do relatywizmu, marksizmu i obozów koncentracyjnych
też tak śadzę... czas upływający na bezczynności powoduje przyzwyczajanie się do chorej sytuacji a "człowiek jest mocny" i bardzo szybko się aklimatyzuje w nowych warunkach...
a co wtedy gdy druga osoba nie chce dostrzec tych zmian?
i co robić co robić?? pozwolić żyć w nieprawdzie? patrzeć jak rozpada się rodzina a kłamstwo triumfuje?
zwracam się codziennie... tylko On jest w stanie ogarnąć ten chaos... film oglądaliśmy razem na wakacjach... były łzy, światełko nadziei rozbłysło na chwilę jakby jaśniej po czym wróciliśmy do rzeczywistości tj. każde do swojego domu...
zaiste niesamowita historia... Anonymous - 2013-10-06, 20:46 każdy do swojego ? ale wspólnego - czy oddzielnego ? bo te wakacje to jakaś nutka nadziei ... przynajmniej dla mnie ... bo ja po ludzku po prostu tak tęsknię za mężem ... ale ostatnie spotkanie u psychologa z dzieckiem - po prostu katastrofa ... - nadal nic nie dociera - z mojej strony złośliwość wynikająca z nieumiejętności wybaczenia, ciągłego odczuwania krzywdy głównie patrząc na ból nastolatka i niespełnione oczekiwania po składanych przez niego obietnicach co do opieki nad synem - zrobię dla niego wszystko - widzi się z nim po 12 minut w samochodzie raz na tydzień  .... a z jego strony oskarżenia o oszustwo, o kradzież, o brak zaufania - kiedy to on oszukiwał i wydawał w tajemnicy kasę, kiedy się wydało, to oskarżanie o kontrolę ... I wszystko to siedzi - nic nie mogę wyjaśnić, bo nie chce słuchać, wie swoje i koniec ... I co robić? Pisać wyjaśniać czy po prostu odpuścić i czekać, choć mam wrażenie, że jak odpuszczam, nie przedstawiam faktów, to on się jeszcze bardziej nakręca w tej złudnej rzeczywistości, która z realem nie ma nic wspólnego - a wszystko wygląda jak jakaś spiskowa teoria przeciw niemu ...
Anonymous - 2013-10-06, 22:42
oddzielnego niestety...
była i dla mnie ogromną nadzieją ale potem miało być jeszcze 2 tyg do końca wakacji, potem jeszcze dopóki ciepło będzie a teraz wcale...
ja bym tak nie umiał... staram się każdą wolną chwilę spędzać z małym i choć nie jest to łatwe nieraz kursuję w tę i z powrotem (6km w jedą stronę) po parę razy...
mam to samo... najgorsza jest ta bezsilność wobec czegoś na co zdaje się powinienem mieć wpływ a niestety nie mam... nawet już śniło mi się kilka razy, że mam ich na wyciągnięcie ręki i już, już ich chwytam ale gdzieś mi się wyślizgują i oddalają
Anonymous - 2013-10-07, 00:51 Widzę, że nawet w snach tak samo tęsknimy Okrutne to sny, gdy przeżywasz jak największe uniesienie, że delikatnie chwyta Cię za dłoń i budzisz się i... sama w wyrze ... I tylko ta tęsknota za dotykiem... Ale może trzeba się zastanowić, co jest przyczyną, że ich odpychamy, że się wyślizgują ?
W modlitwie do św. Rity jest taki fragment: "Jeżeli jest we mnie coś, co byłoby przeszkodą w otrzymaniu łaski, o którą proszę, pomóż mi usunąć tę przeszkodę" - i chyba tylko na tym musimy się skupić i pracować nad sobą, tak aby w końcu te drugie połówki zaczęły na nas patrzeć innymi oczami ... Ja mam zawsze dylemat - czy to zostawić Panu i tylko się modlić, czy tylko jednak coś napisać, wyjaśnić - dopóki jeszcze "ignora" na skrzynce odbiorczej na moje maile nie włączył
|
