[marta176]

..

..

[Mirela]

Chcesz poznac prawde...ok, bedzie trudna...
Marto ...żeby stanąć w prawdzie i zrozumieć samego siebie potrzebny jest Bóg , a cóż dopiero poznac prawdę o kimś...Kiedy Dawida wybierano na króla wtedy Bóg powiedział takie słowa " nie tak bowiem człowiek widzi, jak widzi Bóg, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce”, to oznacza Marto Droga ,ze Pan Miłosierny patrzy na Twoje i meza zranienia i na wszystko co Was ukształtowało , na źródło słabości i na to co odbiera godnośc...Czy mozesz powiedziec ,że tak "głęboko" patrzysz na siebie i meza ? Marto prawda o człowieku to nie wyrywkowy fragment...to całe jego zycie...Skoro twierdzisz ,że wiesz co sprawia mu ból i problem,znasz jego leki, skąd to zdziwenie, zawód niezrealizowanym oczekiwaniem stanięcia męża przed Toba w prawdzie?
Czy raczej to Twój ból domaga się tu i teraz rekompensaty...(chociaz słusznego zadośćuczynienia...)co może blokowac Ciebie do pracy nad sobą ... A zdrugiej strony...czy jesli okaze sie ,że małzonek to trudna osoba, to czy Pan Jezus go nie kocha...?czy ja juz mam nie kochać...,bo prawda okazała sie trudna...??Czy raczej nie potrafie...i dlaczego nie potrafie...? To moze okazac się dla wielu porażką jeśli nie pokałdaja ufnosci w Bogu.


Mam taki przypominacz...zielona lapmka...może ktos wykorzysta...
mianowicie te słowa przypominam sobie kiedy jestem smutna...kiedy adrenalina mi rosnie....wypowiada je Pan do Kaina "Dlaczego jestes smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura." ...zaraz za tym jest odpowiedź "Przecież , gdybys dobrze postępował , miałbys twarz pogodną ;jesli zaś nie bedziesz dobrze postępował,grzech lezy u wrót i czyha na ciebie , a przeciez ty masz nad nim panować"- ta zielona lampka doprawdy mówi wiele...mnie pomaga weryfikowac niewykorzystane talenty, egoizm, słabości..., o tyle jest fajna talampka , pomaga jeśli chce się zweryfikowac swój stan ,że nie popadam w rozpacz, w zamknięcie się ,w samotność,w poczucie krzywdy i krzywdzenie ( zdąże ponazywac co czuje, co się dzieje, z czym się to je...na ten moment i wtedy jest prościej podjąć działanie lub odpowiednio przeżyc trudny czas). Oczywiście nie zawsze się uda..., ale można to "wyćwiczyć
Pozdrawiam
Marto ...odpocznij w Sercu Pana

Chcesz poznac prawde...ok, bedzie trudna...
Marto ...żeby stanąć w prawdzie i zrozumieć samego siebie potrzebny jest Bóg , a cóż dopiero poznac prawdę o kimś...Kiedy Dawida wybierano na króla wtedy Bóg powiedział takie słowa " nie tak bowiem człowiek widzi, jak widzi Bóg, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce”, to oznacza Marto Droga ,ze Pan Miłosierny patrzy na Twoje i meza zranienia i na wszystko co Was ukształtowało , na źródło słabości i na to co odbiera godnośc...Czy mozesz powiedziec ,że tak "głęboko" patrzysz na siebie i meza ? Marto prawda o człowieku to nie wyrywkowy fragment...to całe jego zycie...Skoro twierdzisz ,że wiesz co sprawia mu ból i problem,znasz jego leki, skąd to zdziwenie, zawód niezrealizowanym oczekiwaniem stanięcia męża przed Toba w prawdzie?
Czy raczej to Twój ból domaga się tu i teraz rekompensaty...(chociaz słusznego zadośćuczynienia...)co może blokowac Ciebie do pracy nad sobą ... A zdrugiej strony...czy jesli okaze sie ,że małzonek to trudna osoba, to czy Pan Jezus go nie kocha...?czy ja juz mam nie kochać...,bo prawda okazała sie trudna...??Czy raczej nie potrafie...i dlaczego nie potrafie...? To moze okazac się dla wielu porażką jeśli nie pokałdaja ufnosci w Bogu.


Mam taki przypominacz...zielona lapmka...może ktos wykorzysta...
mianowicie te słowa przypominam sobie kiedy jestem smutna...kiedy adrenalina mi rosnie....wypowiada je Pan do Kaina "Dlaczego jestes smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura." ...zaraz za tym jest odpowiedź "Przecież , gdybys dobrze postępował , miałbys twarz pogodną ;jesli zaś nie bedziesz dobrze postępował,grzech lezy u wrót i czyha na ciebie , a przeciez ty masz nad nim panować"- ta zielona lampka doprawdy mówi wiele...mnie pomaga weryfikowac niewykorzystane talenty, egoizm, słabości..., o tyle jest fajna talampka , pomaga jeśli chce się zweryfikowac swój stan ,że nie popadam w rozpacz, w zamknięcie się ,w samotność,w poczucie krzywdy i krzywdzenie ( zdąże ponazywac co czuje, co się dzieje, z czym się to je...na ten moment i wtedy jest prościej podjąć działanie lub odpowiednio przeżyc trudny czas). Oczywiście nie zawsze się uda..., ale można to "wyćwiczyć
Pozdrawiam
Marto ...odpocznij w Sercu Pana

[Regina22]

Czy ktoś ma tutaj na forum informacje na temat tego co zrobić z małżeństwem jeśli zostało zawarte z osobą uzależnioną?

W protokole jest pytanie czy osoba ma problem z uzależnieniem i czy jest chora psychicznie itp w zasadzie współmałżonkowie odpowiadają nie bo pierwsza osoba nie ma pojęcia że przyszły małżonek jest uzależniony bo druga osoba dobrze to ukrywa albo nie ma świadomości że robi coś złego? Dlaczego się pytam bo długo już się nad tym zastanawiam czy mój mąż odpowiadając na pytanie księdza był świadomy swojego problemu i celowo to zataił czy sam nie miał świadomości że to co robi jest uzależnieniem bo często jest tak że faktycznie osoby uzależniony o tym że mają problem dowiadują się dopiero po diagnozie osoby uprawnionej. Więc szczerze mówiąc nie wiem czy z tego tytułu czyli kłamstwa mogła bym dochodzić do tego że moje małżeństwo było zawarte nie ważnie? Wszystko to jest naprawdę bardzo delikatną sprawą.

Ja jestem obecnie na etapie pracy nad sobą stwierdziłam że zamiast użalać się nad sobą jaką to jestem ofiarą kłamstw i zdrad męża i marnowania sił na wyrzucanie go z domu i bieganie po sądach i staranie się o separację lepiej zrobić coś dla siebie.

Doszłam do tego że sama nie byłam idealna, dużo błędów popełniłam staram się robić to co do mnie należy. Mąż widzi moją zmianę i okazuje zdziwienie tym samym jego zachowanie też się zmienia. Mój mąż tak samo jak Tomtom się stara ja też się zaczęłam starać.

Doceniam to co robi, nie krzywdzimy się, lepiej się rozumiemy, odbudowujemy bliskość a nie wyrzucamy na siebie wzajemnie pretensji tak jak teraz Marta i mąż a przechodziłam to samo w lutym to była wojna ja okopana w bólu i w żalu a on w bezradności bo już sam nie widział co zrobić abym uwierzyła, wszystko się tak skomplikowało że szok.

Odkąd odpuściłam, spojrzałam na to wszystko inaczej jest lepiej.
Ja jestem za zrozumieniem, za wrażliwością do drugiej osoby.
Skrzywdził mnie, zranił ale czy mam to roztrząsać, tłuc się po kuriach i sądach czy spróbować zrobić coś z tym?

Zaczęłam robić i jest dobrze więc można wszystko można jak się chce i jak się wierzy.

Nie wiem może to co przeszłam z moim tatą i jego uzależnieniem pozwala mi patrzyć na innych uzależnionych i poranionych ludzi innym okiem ja naprawdę im współczuję to nie jest łatwe zmagać się z ogromem krzywdy jaką wyrządziło się najbliższym, jednocześnie walczyć z pokusami i chęcią ponownego okłamania i zrobienia czegoś złego, wstydem i zatajaniem prawdy z obawy przed ponowną awanturą w domu, i słuchaniem o tym jakim to się jest śmieciem, draniem etc. Patrzenie na małżonka załamanego, sfrustrowanego co wyzwala ponowne chęci do powrotu do nałogu.

To nie jest łatwe zmienić się szybko, naprawić siebie i sprostać oczekiwaniom zranionego współmałżonka. Dlaczego tak trudno jest ludziom po prostu przebaczyć, pochylić się nad taką osobą tym bardziej że to nasz mąż, starać się pomóc? A nie tylko sądy, złość, nienawiść.


Ja po prostu wierzę, że to co mam służy czemuś. A problem mojego męża nie może być silniejszy od naszego małżeństwa. Bóg postawił nas na swojej drodze po coś, dał nam dzieci, dał nam siebie ciężko mi uwierzyć w to ze nasze małżeństwo nie było zawarte ważnie ja ślubowałam na dobre i na złe i mój mąż również i to złe przetrwamy razem a nie oddzielnie bo jesteśmy jednym. Mimo upływu czasu zdarzają się upadki mniejsze lub większe ale trwamy w zgodzie, zrozumieniu i wspieramy się wzajemnie, tworzymy szczęśliwą rodzinę, budujemy wspólny dom.

Aniołku Nie wiem naprawdę co bym zrobiła gdyby właśnie mój małżonek zdradził mnie i nie chciał naprawiać ani walczyć i zamknął się na mnie. Dlatego nie chcę by spotkało to Martę i Jej męża bo o to łatwo ja z mężem byliśmy blisko tego ja go znienawidziłam i po części on mnie również. Dlatego uważam że jesli osoba która skrzywdziła chce naprawy i rozumie że zrobiła coś złego to trzeba spróbować, iść na terapie, pozwolić jej działać, zrozumieć, docenić nawet najmniejszą poprawę a nie ciągle dokopywać i wyznaczać czas a już najgorsze jest słowo "znowu" które często ja wypowiadałam mówiąc znów to samo, nic się nie zmieniłeś, dalej jesteś takie i nie taki a tak naprawdę ja byłam ślepa bo mąż zrobił i robił dużo tylko mój żal i nienawiść nie pozwalała mi tego zauważyć a co dopiero docenić.

Czy ktoś ma tutaj na forum informacje na temat tego co zrobić z małżeństwem jeśli zostało zawarte z osobą uzależnioną?

W protokole jest pytanie czy osoba ma problem z uzależnieniem i czy jest chora psychicznie itp w zasadzie współmałżonkowie odpowiadają nie bo pierwsza osoba nie ma pojęcia że przyszły małżonek jest uzależniony bo druga osoba dobrze to ukrywa albo nie ma świadomości że robi coś złego? Dlaczego się pytam bo długo już się nad tym zastanawiam czy mój mąż odpowiadając na pytanie księdza był świadomy swojego problemu i celowo to zataił czy sam nie miał świadomości że to co robi jest uzależnieniem bo często jest tak że faktycznie osoby uzależniony o tym że mają problem dowiadują się dopiero po diagnozie osoby uprawnionej. Więc szczerze mówiąc nie wiem czy z tego tytułu czyli kłamstwa mogła bym dochodzić do tego że moje małżeństwo było zawarte nie ważnie? Wszystko to jest naprawdę bardzo delikatną sprawą.

Ja jestem obecnie na etapie pracy nad sobą stwierdziłam że zamiast użalać się nad sobą jaką to jestem ofiarą kłamstw i zdrad męża i marnowania sił na wyrzucanie go z domu i bieganie po sądach i staranie się o separację lepiej zrobić coś dla siebie.

Doszłam do tego że sama nie byłam idealna, dużo błędów popełniłam staram się robić to co do mnie należy. Mąż widzi moją zmianę i okazuje zdziwienie tym samym jego zachowanie też się zmienia. Mój mąż tak samo jak Tomtom się stara ja też się zaczęłam starać.

Doceniam to co robi, nie krzywdzimy się, lepiej się rozumiemy, odbudowujemy bliskość a nie wyrzucamy na siebie wzajemnie pretensji tak jak teraz Marta i mąż a przechodziłam to samo w lutym to była wojna ja okopana w bólu i w żalu a on w bezradności bo już sam nie widział co zrobić abym uwierzyła, wszystko się tak skomplikowało że szok.

Odkąd odpuściłam, spojrzałam na to wszystko inaczej jest lepiej.
Ja jestem za zrozumieniem, za wrażliwością do drugiej osoby.
Skrzywdził mnie, zranił ale czy mam to roztrząsać, tłuc się po kuriach i sądach czy spróbować zrobić coś z tym?

Zaczęłam robić i jest dobrze więc można wszystko można jak się chce i jak się wierzy.

Nie wiem może to co przeszłam z moim tatą i jego uzależnieniem pozwala mi patrzyć na innych uzależnionych i poranionych ludzi innym okiem ja naprawdę im współczuję to nie jest łatwe zmagać się z ogromem krzywdy jaką wyrządziło się najbliższym, jednocześnie walczyć z pokusami i chęcią ponownego okłamania i zrobienia czegoś złego, wstydem i zatajaniem prawdy z obawy przed ponowną awanturą w domu, i słuchaniem o tym jakim to się jest śmieciem, draniem etc. Patrzenie na małżonka załamanego, sfrustrowanego co wyzwala ponowne chęci do powrotu do nałogu.

To nie jest łatwe zmienić się szybko, naprawić siebie i sprostać oczekiwaniom zranionego współmałżonka. Dlaczego tak trudno jest ludziom po prostu przebaczyć, pochylić się nad taką osobą tym bardziej że to nasz mąż, starać się pomóc? A nie tylko sądy, złość, nienawiść.


Ja po prostu wierzę, że to co mam służy czemuś. A problem mojego męża nie może być silniejszy od naszego małżeństwa. Bóg postawił nas na swojej drodze po coś, dał nam dzieci, dał nam siebie ciężko mi uwierzyć w to ze nasze małżeństwo nie było zawarte ważnie ja ślubowałam na dobre i na złe i mój mąż również i to złe przetrwamy razem a nie oddzielnie bo jesteśmy jednym. Mimo upływu czasu zdarzają się upadki mniejsze lub większe ale trwamy w zgodzie, zrozumieniu i wspieramy się wzajemnie, tworzymy szczęśliwą rodzinę, budujemy wspólny dom.

Aniołku Nie wiem naprawdę co bym zrobiła gdyby właśnie mój małżonek zdradził mnie i nie chciał naprawiać ani walczyć i zamknął się na mnie. Dlatego nie chcę by spotkało to Martę i Jej męża bo o to łatwo ja z mężem byliśmy blisko tego ja go znienawidziłam i po części on mnie również. Dlatego uważam że jesli osoba która skrzywdziła chce naprawy i rozumie że zrobiła coś złego to trzeba spróbować, iść na terapie, pozwolić jej działać, zrozumieć, docenić nawet najmniejszą poprawę a nie ciągle dokopywać i wyznaczać czas a już najgorsze jest słowo "znowu" które często ja wypowiadałam mówiąc znów to samo, nic się nie zmieniłeś, dalej jesteś takie i nie taki a tak naprawdę ja byłam ślepa bo mąż zrobił i robił dużo tylko mój żal i nienawiść nie pozwalała mi tego zauważyć a co dopiero docenić.

[Katarzyna74]

Regina22,

Piękne, cudowne świadectwo, dziękuję Ci za nie. :) Zważywszy na to, że i Twój mąż i mąż Marty zmaga się z uzależnieniem od tego samego źródła zła, Twoje słowa brzmią jak kojący kompres. Tak przynajmniej je odbieram. Świetnie, że podzieliłaś się tym z nami. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Regina22,

Piękne, cudowne świadectwo, dziękuję Ci za nie. :) Zważywszy na to, że i Twój mąż i mąż Marty zmaga się z uzależnieniem od tego samego źródła zła, Twoje słowa brzmią jak kojący kompres. Tak przynajmniej je odbieram. Świetnie, że podzieliłaś się tym z nami. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

[marta176]

..

..

[Kasiek]

[marta176]

..

..

[lena]

Marto....sledzę Twoj watek,bo mi bliski bardzo.....bo przeszłam podobne.
Podobne tez rozterki i myśli miałam.
Rozumie Twój żal i złość zarazem,ale tez nie dziwie się,że jest jak jest....źle wciąż.
Starałaś sie...wiem,wciąż pewnie się starasz,ale......tak naprawdę nic konkretnego nie zrobiłaś.
Liczyłaś ,że dasz rade,że sie poukłada,że może drugie dziecko coś zmieni....liczył na to i mąż.
Powołaliście na świat nowe życie w nadzieji,że.....no niestety przeliczyliście sie oboje.
Urodziło sie,jest,kochacie ,ale....nie jest jak być miało.
Dzis czytamy......bo ona chciała,bo on chciał...
Przykre i bolesne....dla dzieciątka najbardziej.

Marto....nie poradziłas sobie z sytuacja(zdradą) sama o tym pisałas,to samo powiedzial Ci psycholog u którego kiedys tam raz byłas.
Pisałaś też ,że wpadłas w depresje...
Co z tym zrobiłaś?.......tak naprawdę nic.
Nie jestes tu od dziś i dobrze już wiesz,ze z taka traumą trudno samemu sobie poradzic.
Wiedziałaś co trzeba...sugerowano Ci nie raz.

Ponad to....
Zrobiłam kilka błędów , jednym z nich to ten że gdy zaraz dowiedzialam się o zdradzie nie zostawiłam męża i nie złozyłam wniosku o nieważność małżeństwa.Uleglam i dałam mu rok. Starałam się bardzo , modliłam się za nas, za rodzinę...

Zdrady były ,są i będą,bo ludzie sa zepsuci,bo nieodpowiedzialni,bo z problemami,których inaczej rozwiazac nie potrafią,ale zdrada to nie powód,ni podstawa do uniewaznienia.
Tu błedu nie popełniłaś.
Błędem mogło być to ,ze nie wymagałaś,że nie postawiłas sprawy jasno,że zaniechaliście terapi...wspólnej,czy tez indywidualnej.

Ciagle w głowie powtarzam sobie - skrzywdził cię bo jest chory.

...no niby prawda....ktoś kto od lat powtarza te same czynności,jest uzalezniony.
Uzaleznienie to niejako choroba,ale.....nie do niewyleczenia,nie do niepokonania.
Uzaleznienie nie może być usprawiedliwieniem....moim zdaniem.
Choryś...lecz się.(Twój warunek/wymaganie)..a ja Cie wesprę.

Martus....Twój mąż ma problem,ale nie mniejszy masz Ty.
On zchrzanił,nawalił i to jest bezsprzeczne.
Przyznanie sie do winy,przed zoną i samym sobą.....dalej porządna terapia...nie małżeńska,nie jak mam uratować ten związek,jak przekonać zone,ale.....jak definitywnie skończyć z tym co dotąd robiłem,jak sobie poradzić,jak nigdy więcej do tego nie wracać..........jednym słowem ...jak pomóc sobie!!!

Ty....porządna terapia....jak uporać się z przeszłościa,jak poradzić sobie ze zdradą męża,jak przywrócić swoją wartość,jak przestać się bać,jak........jednym słowem.....jak pomóc sobie!!!

Oboje macie swoje do przerobienia.

Marto....sledzę Twoj watek,bo mi bliski bardzo.....bo przeszłam podobne.
Podobne tez rozterki i myśli miałam.
Rozumie Twój żal i złość zarazem,ale tez nie dziwie się,że jest jak jest....źle wciąż.
Starałaś sie...wiem,wciąż pewnie się starasz,ale......tak naprawdę nic konkretnego nie zrobiłaś.
Liczyłaś ,że dasz rade,że sie poukłada,że może drugie dziecko coś zmieni....liczył na to i mąż.
Powołaliście na świat nowe życie w nadzieji,że.....no niestety przeliczyliście sie oboje.
Urodziło sie,jest,kochacie ,ale....nie jest jak być miało.
Dzis czytamy......bo ona chciała,bo on chciał...
Przykre i bolesne....dla dzieciątka najbardziej.

Marto....nie poradziłas sobie z sytuacja(zdradą) sama o tym pisałas,to samo powiedzial Ci psycholog u którego kiedys tam raz byłas.
Pisałaś też ,że wpadłas w depresje...
Co z tym zrobiłaś?.......tak naprawdę nic.
Nie jestes tu od dziś i dobrze już wiesz,ze z taka traumą trudno samemu sobie poradzic.
Wiedziałaś co trzeba...sugerowano Ci nie raz.

Ponad to....
Zrobiłam kilka błędów , jednym z nich to ten że gdy zaraz dowiedzialam się o zdradzie nie zostawiłam męża i nie złozyłam wniosku o nieważność małżeństwa.Uleglam i dałam mu rok. Starałam się bardzo , modliłam się za nas, za rodzinę...

Zdrady były ,są i będą,bo ludzie sa zepsuci,bo nieodpowiedzialni,bo z problemami,których inaczej rozwiazac nie potrafią,ale zdrada to nie powód,ni podstawa do uniewaznienia.
Tu błedu nie popełniłaś.
Błędem mogło być to ,ze nie wymagałaś,że nie postawiłas sprawy jasno,że zaniechaliście terapi...wspólnej,czy tez indywidualnej.

Ciagle w głowie powtarzam sobie - skrzywdził cię bo jest chory.

...no niby prawda....ktoś kto od lat powtarza te same czynności,jest uzalezniony.
Uzaleznienie to niejako choroba,ale.....nie do niewyleczenia,nie do niepokonania.
Uzaleznienie nie może być usprawiedliwieniem....moim zdaniem.
Choryś...lecz się.(Twój warunek/wymaganie)..a ja Cie wesprę.

Martus....Twój mąż ma problem,ale nie mniejszy masz Ty.
On zchrzanił,nawalił i to jest bezsprzeczne.
Przyznanie sie do winy,przed zoną i samym sobą.....dalej porządna terapia...nie małżeńska,nie jak mam uratować ten związek,jak przekonać zone,ale.....jak definitywnie skończyć z tym co dotąd robiłem,jak sobie poradzić,jak nigdy więcej do tego nie wracać..........jednym słowem ...jak pomóc sobie!!!

Ty....porządna terapia....jak uporać się z przeszłościa,jak poradzić sobie ze zdradą męża,jak przywrócić swoją wartość,jak przestać się bać,jak........jednym słowem.....jak pomóc sobie!!!

Oboje macie swoje do przerobienia.

[marta176]

..

..

[Haniast]

Mój kryzys trwa od ... początku mojego małżeństwa. Popęłniłam dawno temu błąd , który każdego dnia odciska swoje piętno. Straszne i tragiczne piętno. Gdybym opowiedziała Wam o sobie , nikt by mi nie uwierzył, że człowiek może tyle przejść i wytrzymać. . . Od trzech lat jest bardzo źle. Doszła jeszcze moja ciężka choroba. Zmagam się z tym wszystkim w samotności. Trochę też z wyboru. Trudno mi się otworzyć. Zaufałam komuś i niestety dostałam mocno po głowie. Boli tak bardzo, że trudno opisać zwykłymi słowami. Cóż,może gdybym wiedziała o pewnych sprawach wcześniej nie otworzyłabym tak swojej duszy i serca. . . Chcę jednak napisać, że mimo złego zakończenia ,ten czas kiedy miałam wsparcie był najlepszym i najpiękniejszym okresem w moim życiu. Czułam , że jestem dla kogoś ważna, że ktoś mnie zauważył. Cieszyło mnie, że ta osoba JEST. Wiecie, może wyda Wam się to śmieszne, ale wciąż przechowuje w telefonie smsa, dwa słowa, które są jak lekarstwo. Tak, wiem co powiecie. Oszukuje się. Zgadzam się , ale potrzebuje tego...Teraz , gdy znów jestem sama pomagają mi wspomnienia. Są moją siłą. Ból, zranienie i nieufność pozostanie już na zawsze w moim sercu , ale te dobre chwile pozwoliły mi przetrwać moje załamania , więc są najważniejsze... Znajdźcie w sobie Swoje dobre wspomnienia, chwile lub może chociaż słowa, które sprawią uśmiech i uczucie radości. Jak nie na twarzy to w Waszych sercach... Spróbujcie... Pozdrawiam

Mój kryzys trwa od ... początku mojego małżeństwa. Popęłniłam dawno temu błąd , który każdego dnia odciska swoje piętno. Straszne i tragiczne piętno. Gdybym opowiedziała Wam o sobie , nikt by mi nie uwierzył, że człowiek może tyle przejść i wytrzymać. . . Od trzech lat jest bardzo źle. Doszła jeszcze moja ciężka choroba. Zmagam się z tym wszystkim w samotności. Trochę też z wyboru. Trudno mi się otworzyć. Zaufałam komuś i niestety dostałam mocno po głowie. Boli tak bardzo, że trudno opisać zwykłymi słowami. Cóż,może gdybym wiedziała o pewnych sprawach wcześniej nie otworzyłabym tak swojej duszy i serca. . . Chcę jednak napisać, że mimo złego zakończenia ,ten czas kiedy miałam wsparcie był najlepszym i najpiękniejszym okresem w moim życiu. Czułam , że jestem dla kogoś ważna, że ktoś mnie zauważył. Cieszyło mnie, że ta osoba JEST. Wiecie, może wyda Wam się to śmieszne, ale wciąż przechowuje w telefonie smsa, dwa słowa, które są jak lekarstwo. Tak, wiem co powiecie. Oszukuje się. Zgadzam się , ale potrzebuje tego...Teraz , gdy znów jestem sama pomagają mi wspomnienia. Są moją siłą. Ból, zranienie i nieufność pozostanie już na zawsze w moim sercu , ale te dobre chwile pozwoliły mi przetrwać moje załamania , więc są najważniejsze... Znajdźcie w sobie Swoje dobre wspomnienia, chwile lub może chociaż słowa, które sprawią uśmiech i uczucie radości. Jak nie na twarzy to w Waszych sercach... Spróbujcie... Pozdrawiam

[laura_33_31]

............

............

[Danka 9]

Witaj Haniast na forum, dziękuje ze dzielisz sie swoimi przezyciami i zachęcam do załozenia swojego osobistego wątku.:)

Witaj Haniast na forum, dziękuje ze dzielisz sie swoimi przezyciami i zachęcam do załozenia swojego osobistego wątku.:)

[Haniast]

Witaj Danusiu .
Dziękuję za odpowiedź. Założenie własnego wątku wymaga zaufania i odwagi. Nie zrozum mnie źle . To nie dotyczy Was personalnie. Już raz się przełamałam i otworzyłam. Trwało to bardzo długo zanim wyrzuciłam z siebie całe swoje cierpienie. Niestety ta osoba mocno mnie zraniła . Byłam zła, obrażona, dumna i wyniosła. Teraz już inaczej na to patrzę, chociaż boli wciąż mocno i cały czas o tym myślę zadając sobie pytanie " dlaczego " ?. No cóż, nie zatrzymam nikogo na siłę. To wspaniała osoba o wielkim i dobrym sercu. Anioł.Widocznie nie była dla mnie... Zamknęłam się , chyba na zawsze... Może wiele osób ma rację , że otwarcie się , podzielenie swoimi problemami, swoim bólem i przeżyciami pomaga w tzw.oczyszczeniu się . Ja już nie potrafię. Bardzo mi z tym źle i ciężko, ale nie dam rady...
Pzd.

Witaj Danusiu .
Dziękuję za odpowiedź. Założenie własnego wątku wymaga zaufania i odwagi. Nie zrozum mnie źle . To nie dotyczy Was personalnie. Już raz się przełamałam i otworzyłam. Trwało to bardzo długo zanim wyrzuciłam z siebie całe swoje cierpienie. Niestety ta osoba mocno mnie zraniła . Byłam zła, obrażona, dumna i wyniosła. Teraz już inaczej na to patrzę, chociaż boli wciąż mocno i cały czas o tym myślę zadając sobie pytanie " dlaczego " ?. No cóż, nie zatrzymam nikogo na siłę. To wspaniała osoba o wielkim i dobrym sercu. Anioł.Widocznie nie była dla mnie... Zamknęłam się , chyba na zawsze... Może wiele osób ma rację , że otwarcie się , podzielenie swoimi problemami, swoim bólem i przeżyciami pomaga w tzw.oczyszczeniu się . Ja już nie potrafię. Bardzo mi z tym źle i ciężko, ale nie dam rady...
Pzd.

[marta176]

..

..