[mallgos]

Kochani odebrałam dziś wiadomość od męża, chce pojechać ze mna za miasto, pospacerować i porozmawiac. Bardzo się boje tego spotkania, bo nie raz juz w ramach rozmów usłyszałam, że wątpi w nas :(.
Bardzo was proszę, dziś potrzebuję was znacznie mocniej, potrzebuję waszego wsparcia w modlitwie. Mam nadzieję, że to nie jest koniec, że mąż troszkę przejrzał na oczy ...
Z góry dziękuję

Kochani odebrałam dziś wiadomość od męża, chce pojechać ze mna za miasto, pospacerować i porozmawiac. Bardzo się boje tego spotkania, bo nie raz juz w ramach rozmów usłyszałam, że wątpi w nas :(.
Bardzo was proszę, dziś potrzebuję was znacznie mocniej, potrzebuję waszego wsparcia w modlitwie. Mam nadzieję, że to nie jest koniec, że mąż troszkę przejrzał na oczy ...
Z góry dziękuję

[Tolek52]

Mallgos tylko spokojnie nie daj się w żaden sposób sprowokować, Pan jest przy Tobie i nic złego nie może się stać obiecuję wsparcie modlitewne.

Mallgos tylko spokojnie nie daj się w żaden sposób sprowokować, Pan jest przy Tobie i nic złego nie może się stać obiecuję wsparcie modlitewne.

[mallgos]

Tolku dziekuję
tak, spokój to coś co musze w sobie pielęgnować
nadzieja, to coś co musze w sobie pielęgnowac
miłośc to coś co musze w sobie pielęgnowac
wiem, że Bóg jest ze mną, nie mogę zwątpić - to wszystko ma jakiś sens ...

Tolku dziekuję
tak, spokój to coś co musze w sobie pielęgnować
nadzieja, to coś co musze w sobie pielęgnowac
miłośc to coś co musze w sobie pielęgnowac
wiem, że Bóg jest ze mną, nie mogę zwątpić - to wszystko ma jakiś sens ...

[Agnieshka]

Wspieram modlitwa.

Wspieram modlitwa.

[mallgos]

Agnieshka - dziękuję :)

Agnieshka - dziękuję :)

[kinga2]

Pod Twoją obronę....

Pod Twoją obronę....

[wiara47]

Uciekamy sie Swieta Boza Rodzicielko....

Uciekamy sie Swieta Boza Rodzicielko....

[laura_33_31]

Naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych............

Naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych............

[mallgos]

Dziekuję wszystkim za wsparcie w modlitwie :)
Bardzo bałam się tego spotkania, ale niepotrzebnie - było spokojnie, choć dziwne te nasze spotkanie.
Mąż, gdy je proponował napisał, ze musimy sobie co nieco wyjasnić, że chciałby, żeby zrozumiała co czuje i dlaczego tak postępuje. Pojechaliśmy kawałek za miasto i .... żadnych rozmów, żadnych wyjasnień, jedna wielka cisza. Ja spacerowałam z psem po lesie i wykorzystałam ten czas do odmówienia modlitwy. Mąż w tym czasie robił zdjęcia ruin i tak około 1,5 godziny. Potem 10 minut wspólnie spacerowalismy po lesie, kilka niezobowiązujacych zdań o niczym i zapakowaliśmy się w samochód, by wrócić do domu. Zatrzymaliśmy się jeszcze w jednym miejscu, ale na krótko, bo mąz zorientował się, że jest umówiony i nie zdąży. Zaproponował, byśmy w to miejsce przyjechali jutro, powiedziałam ok. Pod moim domem powiedział - to zdzwonimy się jutro, ja podziękowałam, pożegnałam się i jestem już w domku.
Zero emocji ... nie rozumiem tego
ale jakiś przełom jest - zawsze to ja inicjowałam spotania, teraz co prawda bez jakiegoś entuzjazmu, ale jednak delikatnie proponuje mąż. Tak mi się przypomniały słowa z filmu "Ognioodporny" - nie zalezy ci na czymś w co nie inwestujesz. Czyzby mąż powoli inwestowł?
Dużo pytań w mojej głowie, żadnych odpowiedzi
modlę się więc dalej
Pozdrawiam

[ Dodano: 2012-04-15, 15:14 ]
dziś mały kryzys
kolejne spotkanie z mężem, które do niczego nie prowadzi. On sam wyglada fatalnie, dopiero teraz, gdy nie mieszkamy już razem widzę jak bardzo się pogubił, jaki niespokojny chodzi. Cały czas wmawiał mi, że to ja jestem agresywna, nerwowa i fakt w pewnym momencie nie panowałam już nad emocjami, ale teraz jestem bardzo wyciszona, spokojna, a on ...
Po ludzku nasza sytuacja jest beznadziejna, powiedziałabym nawet chora, co na to Bóg - czas pokaże.
ciężko ....

Dziekuję wszystkim za wsparcie w modlitwie :)
Bardzo bałam się tego spotkania, ale niepotrzebnie - było spokojnie, choć dziwne te nasze spotkanie.
Mąż, gdy je proponował napisał, ze musimy sobie co nieco wyjasnić, że chciałby, żeby zrozumiała co czuje i dlaczego tak postępuje. Pojechaliśmy kawałek za miasto i .... żadnych rozmów, żadnych wyjasnień, jedna wielka cisza. Ja spacerowałam z psem po lesie i wykorzystałam ten czas do odmówienia modlitwy. Mąż w tym czasie robił zdjęcia ruin i tak około 1,5 godziny. Potem 10 minut wspólnie spacerowalismy po lesie, kilka niezobowiązujacych zdań o niczym i zapakowaliśmy się w samochód, by wrócić do domu. Zatrzymaliśmy się jeszcze w jednym miejscu, ale na krótko, bo mąz zorientował się, że jest umówiony i nie zdąży. Zaproponował, byśmy w to miejsce przyjechali jutro, powiedziałam ok. Pod moim domem powiedział - to zdzwonimy się jutro, ja podziękowałam, pożegnałam się i jestem już w domku.
Zero emocji ... nie rozumiem tego
ale jakiś przełom jest - zawsze to ja inicjowałam spotania, teraz co prawda bez jakiegoś entuzjazmu, ale jednak delikatnie proponuje mąż. Tak mi się przypomniały słowa z filmu "Ognioodporny" - nie zalezy ci na czymś w co nie inwestujesz. Czyzby mąż powoli inwestowł?
Dużo pytań w mojej głowie, żadnych odpowiedzi
modlę się więc dalej
Pozdrawiam

[ Dodano: 2012-04-15, 15:14 ]
dziś mały kryzys
kolejne spotkanie z mężem, które do niczego nie prowadzi. On sam wyglada fatalnie, dopiero teraz, gdy nie mieszkamy już razem widzę jak bardzo się pogubił, jaki niespokojny chodzi. Cały czas wmawiał mi, że to ja jestem agresywna, nerwowa i fakt w pewnym momencie nie panowałam już nad emocjami, ale teraz jestem bardzo wyciszona, spokojna, a on ...
Po ludzku nasza sytuacja jest beznadziejna, powiedziałabym nawet chora, co na to Bóg - czas pokaże.
ciężko ....

[Tolek52]

Cytat:

dziś mały kryzys

To nic minie. Twój mąż zaczyna rozumieć jak bardzo jesteś jemu potrzebna.
Po pierwszym spotkaniu widzisz sama jak bardzo potrzebna jest Tobie osłona modlitewna wspólnoty, powinnaś prosić o nią przed każdym spotkaniem.
Powodzenia!!!

Cytat:

dziś mały kryzys

To nic minie. Twój mąż zaczyna rozumieć jak bardzo jesteś jemu potrzebna.
Po pierwszym spotkaniu widzisz sama jak bardzo potrzebna jest Tobie osłona modlitewna wspólnoty, powinnaś prosić o nią przed każdym spotkaniem.
Powodzenia!!!

[mallgos]

Tolek własnie wczoraj doszło do kolejnej kłótni, mój mąż jest twrdy w swoim uporze. Poprosiłam go wczoraj o wizytę by wyjasnił mi co czuje, bo taka była informacja od niego i czekałam 2 dni, a rozmowy z jego strony żadnej. Przyjechał do mnie wieczorem i zapytał co chce wyjasnić, więc grzecznie powiedziałam, by wyjśnił co czuje, ze napisał mi w piatek, iż chce by zrozumiała i ja jemu chce to zrozumienie dać, ale potrzebuję jego pomocy i dletgo proszę, by wyjasnił mi co czuje. A on do mnie - jak myślisz co czuje, powiedziałam, ze nie chce zgadywac, chce by on sam powiedział co czuje. Stwierdził, że czuje konsternacje, że nie bedzie w naszym małżeństwie tak jak ja chcę, bo on musi miec szacunek i poważanie w związku. Chciałas się spotkac by coś wyjasnić, wiec cie słucham. na co ja powiedziałam, że nie ja miałam wyjasniac, tylko on miał opowiedziec o swoich uczuciach. padło jeszcze pare słów z jego strony na które ja zareagowałam słowami - kłamiesz i te słowa spowodowały, ze poderwał się na równe nogi jakby go szatan opetał zaczął krzyczeć, że go obraziłam, że się nie zmieniam, że nie mam szacunku i tak ... ostra kłótnia i hasło rozwód już ostatecznie. płakałam wczoraj 2 godziny, a dziś wygladam jak obraz nędzy i rozpaczy. Chore to wszystko, gubię się w poczuciu krzywdy i wyrzutach sumienia. Zabawne jest to, że gdy byłam u spowiedzi w sobote i powiedziałam księdzu jak odwróciłam się od męża (tak cały czas twierdzi mąż), jak zapomniałam o nim i byłam zjeta sobą, ksiądz stwierdził, że żadnego grzechu nie popełniłam i mam przyjąc komunię za mojego męża. Czuję się jak pies na smyczy. Mój maz ustalił sobie, że będziemy się spotykac na spacerach w weekendy, na rozmowach o niczym dotąd, az nabiorę rozumu i on będzie miał pewnośc, że już go szanuję, a wtedy przemyśli czy będziemy dalej razem. Nigdy go nie zdradziłam, nigdy go nie obgadałam do innych tak jak on mnie. Nie byłam wzorową zona, byłam bardzo młoda, gdy wyszłam za mąz i pewnych ról nie udźwignęłam, moja słaba psychika na pewno była dla niego ciężarem, ale mam nieodparte wrażenie, że własnie słabość charakteru we mnie on wykorzystuje. Czułam sie w tym związku niewidzialna dla niego, byłi jego koledzy, jego pasje, a ja gdzieś na szarym końcu, jako ta, która musi wszystko zrozumieć.
Potrzebuję mężczyzny u boku, który powaznie traktuje małżeństwo i daje mi tym poczucie bezpieczeństwa. Mój mąż uważa, że dał mi wszystko i ja tego nie doceniłam, jesli to nie jest manipulacja z jego strony to ja naprawdę za chwilkę zacznę się leczyć. On uważa, że 100% winy jest po mojej stronie i tylko w kółko powtarza szacunek, szacunek, szacunek. Wczoraj, gdy odmawiałam Koronkę jak zawsze przeszła mi przez mgłowe taka mysl - Boże przeciez, on nie ma nawet 1% miłości w sobie do mnie. Mąż powiedział mi też, że teraz to on będzie patrzył na to co jest dla niego wygodne.
PARANOJA!!!!!!!
Przynajmniej się troszkę użaliłam, a teraz już wracam do pracy.
Przyjemnego dnia

Tolek własnie wczoraj doszło do kolejnej kłótni, mój mąż jest twrdy w swoim uporze. Poprosiłam go wczoraj o wizytę by wyjasnił mi co czuje, bo taka była informacja od niego i czekałam 2 dni, a rozmowy z jego strony żadnej. Przyjechał do mnie wieczorem i zapytał co chce wyjasnić, więc grzecznie powiedziałam, by wyjśnił co czuje, ze napisał mi w piatek, iż chce by zrozumiała i ja jemu chce to zrozumienie dać, ale potrzebuję jego pomocy i dletgo proszę, by wyjasnił mi co czuje. A on do mnie - jak myślisz co czuje, powiedziałam, ze nie chce zgadywac, chce by on sam powiedział co czuje. Stwierdził, że czuje konsternacje, że nie bedzie w naszym małżeństwie tak jak ja chcę, bo on musi miec szacunek i poważanie w związku. Chciałas się spotkac by coś wyjasnić, wiec cie słucham. na co ja powiedziałam, że nie ja miałam wyjasniac, tylko on miał opowiedziec o swoich uczuciach. padło jeszcze pare słów z jego strony na które ja zareagowałam słowami - kłamiesz i te słowa spowodowały, ze poderwał się na równe nogi jakby go szatan opetał zaczął krzyczeć, że go obraziłam, że się nie zmieniam, że nie mam szacunku i tak ... ostra kłótnia i hasło rozwód już ostatecznie. płakałam wczoraj 2 godziny, a dziś wygladam jak obraz nędzy i rozpaczy. Chore to wszystko, gubię się w poczuciu krzywdy i wyrzutach sumienia. Zabawne jest to, że gdy byłam u spowiedzi w sobote i powiedziałam księdzu jak odwróciłam się od męża (tak cały czas twierdzi mąż), jak zapomniałam o nim i byłam zjeta sobą, ksiądz stwierdził, że żadnego grzechu nie popełniłam i mam przyjąc komunię za mojego męża. Czuję się jak pies na smyczy. Mój maz ustalił sobie, że będziemy się spotykac na spacerach w weekendy, na rozmowach o niczym dotąd, az nabiorę rozumu i on będzie miał pewnośc, że już go szanuję, a wtedy przemyśli czy będziemy dalej razem. Nigdy go nie zdradziłam, nigdy go nie obgadałam do innych tak jak on mnie. Nie byłam wzorową zona, byłam bardzo młoda, gdy wyszłam za mąz i pewnych ról nie udźwignęłam, moja słaba psychika na pewno była dla niego ciężarem, ale mam nieodparte wrażenie, że własnie słabość charakteru we mnie on wykorzystuje. Czułam sie w tym związku niewidzialna dla niego, byłi jego koledzy, jego pasje, a ja gdzieś na szarym końcu, jako ta, która musi wszystko zrozumieć.
Potrzebuję mężczyzny u boku, który powaznie traktuje małżeństwo i daje mi tym poczucie bezpieczeństwa. Mój mąż uważa, że dał mi wszystko i ja tego nie doceniłam, jesli to nie jest manipulacja z jego strony to ja naprawdę za chwilkę zacznę się leczyć. On uważa, że 100% winy jest po mojej stronie i tylko w kółko powtarza szacunek, szacunek, szacunek. Wczoraj, gdy odmawiałam Koronkę jak zawsze przeszła mi przez mgłowe taka mysl - Boże przeciez, on nie ma nawet 1% miłości w sobie do mnie. Mąż powiedział mi też, że teraz to on będzie patrzył na to co jest dla niego wygodne.
PARANOJA!!!!!!!
Przynajmniej się troszkę użaliłam, a teraz już wracam do pracy.
Przyjemnego dnia

[marta176]

..

..

[mada27]

[mallgos]

dokładnie takie mam wrażenie, że mąz obarcza mnie wina za wszystkie swoje niepowodzenia i brak szacunku i docenienia wszędzie dookoła próbuje zrekompensowac sobie w domu w nadmiarze. Czuje sie jak pies w jego życiu, nie zona. Nie wierze już w jego uzdrowienie, nie wierzę, ze przejrzy na oczy, bo kazde słowo, które wypowiadam to dla niego brak szacunku z mojej strony. Zrywam z nim kontakt, bo psychicznie juz dłużej nie udźwigne tej huśtawki. Człowiek, któremu zalezy na naprawie małżeństwa nie oczekuje "biczowania się" z drugiej strony, wyznawania grzechów, niekończącej się pokuty i okreslenia - czy tobie zalęzy, udowodnij mi to. To ja mam być grzeczna, to ja mam być pokorna, to ja mam żałowac i przyjac winę na siebie, to ja mam udowodnić, że kocham mimo wszystko i potrafię sie zmienic. Nie wytrzymałam wczoraj i powiedziałam jemu, że jest chory psychicznie. On takim traktowaniem mnnie wytracał mnie totalnie z równowagi, bo gdy jeszcze mieszkaliśmy razem i rzekomo próbowaliśmy coś naprawić potrafił mijac mnie bez słowa przywitania, odwracać głowę, gdy chciałam dać jemu buziaka, mówić, że wątpi w swoją miłosc do mnie i w kółko nie szanujesz mnie itp. Oszalałam z rozpaczy i lęku, że wszystko co robię jego rani.
Nie chce już o nim myslec, nie chce go ogladac, nie będzie leczył na mnie swoich kompleksów. W tym co robi nie ma ani chęci naprawy małżeństwa, ani miłoścvi i szacunku do mnie, jest tylko chora cheć władzy nade mną - tak to odbieram.
Ludzie potrafią podnieść się po zdradzie i ogromnych awanturach. A ja czuje się jak alkoholiczka, która przepiła cały majatek, wpedziła rodzine w długi - a czy jestem jedyna kobietą na tym świecie, która wpada w panikę, gdy jest źle i szuka wtedy oparcia w mężu, czy jestem jedyną kobietą, która czuje, że coś ja przerasta i potrzebuje pomocnej dłoni. Przez 2 lata tej paranoi musiałam nauczyc się nie panikować, tylko działać, samodzielnie rozwiązywac swoje problemy, samodzielnie prowadzić sprawy finansowe i jednoczesnie ogladać zwatpienie i ignorancje męża.
Znosiłam to kiepsko czułam się jak pies, który musi być posłuszny by zasłuzyć na pogłaskanie. Rozumiem, że byłam kiepską żona, bo byłam zrozumiałam to dopiero w czasie, ale czy to daje jemu prawo do zemsty. Zamiast cieszyc się, że jestem coraz bardziej samodzielna, coraz więcej spraw potrafię udźwignąc to on stawia coraz większy mur. Chyba, że to nie o to chodzi. może jego celem jest gnębienie mnie psychicznie, bo sam jest w dołku i to daje jemu jakies chore poczucie ulgi, bo ma mnie za coś słabszego, gorszego, cos co się jemu nalezy i on to wytresuje tak, by jemu było wygodnie. Wiem, że on mnie nie kocha i niestety m,yslę, że nigdy nie kochał. Budowanie w poczuciu bylejakości i utwierdzanie w przekonaniu, że cała wina jest po mojej stronie to nie jest miłość to jest choroba.
On się już nie zmieni, to zbyt toporny materiał, a ja dla swojego zdrowia muszę zerwać z nim kontakt, bo te spacerki z pieskiem obok niego to żadna chęc naprawy - to upewnianie sie, że juz jestem grzeczna i nie mam żadnych oczekiwań. - nie jestem przedmiotem!.
jestem na niego wściekła i mam ochotę wykrzyczeć jemu cały żal, cały gniew, całą krzywdę, którą mi wyrządził. Żałuję, że potrafiłam przyznac sie do błędów, żałuję, że wyraziłam cheć poprawy swojego zachowania. Olsniło mnie wczoraj - co on mi daje??? jesli mąz myśli, że płacąc rachunki na czas i wracając do domu na obiad jest już mężem na medal, mówi żonie - nie obarczaj mnie swoimi problemami, ja mam swoje ale ty nie musisz wiedzieć wszystkiego. O nic nie pytaj, niczego nie oczekuj, bo to jest chec kontroli z twojej strony i na koniec stwierdza z pogadrą - dałem ci wszystko. To dla mnie nie ma w tym żadnej chęci, żadnego rozsądku, szacunku.
Niestety u mnie to już jest koniec.
Wciąż prosze o modlitwę dla mnie - o siłę i jak najszybsze pozbieranie się, bym mogła już funkcjonowac normalnie.

dokładnie takie mam wrażenie, że mąz obarcza mnie wina za wszystkie swoje niepowodzenia i brak szacunku i docenienia wszędzie dookoła próbuje zrekompensowac sobie w domu w nadmiarze. Czuje sie jak pies w jego życiu, nie zona. Nie wierze już w jego uzdrowienie, nie wierzę, ze przejrzy na oczy, bo kazde słowo, które wypowiadam to dla niego brak szacunku z mojej strony. Zrywam z nim kontakt, bo psychicznie juz dłużej nie udźwigne tej huśtawki. Człowiek, któremu zalezy na naprawie małżeństwa nie oczekuje "biczowania się" z drugiej strony, wyznawania grzechów, niekończącej się pokuty i okreslenia - czy tobie zalęzy, udowodnij mi to. To ja mam być grzeczna, to ja mam być pokorna, to ja mam żałowac i przyjac winę na siebie, to ja mam udowodnić, że kocham mimo wszystko i potrafię sie zmienic. Nie wytrzymałam wczoraj i powiedziałam jemu, że jest chory psychicznie. On takim traktowaniem mnnie wytracał mnie totalnie z równowagi, bo gdy jeszcze mieszkaliśmy razem i rzekomo próbowaliśmy coś naprawić potrafił mijac mnie bez słowa przywitania, odwracać głowę, gdy chciałam dać jemu buziaka, mówić, że wątpi w swoją miłosc do mnie i w kółko nie szanujesz mnie itp. Oszalałam z rozpaczy i lęku, że wszystko co robię jego rani.
Nie chce już o nim myslec, nie chce go ogladac, nie będzie leczył na mnie swoich kompleksów. W tym co robi nie ma ani chęci naprawy małżeństwa, ani miłoścvi i szacunku do mnie, jest tylko chora cheć władzy nade mną - tak to odbieram.
Ludzie potrafią podnieść się po zdradzie i ogromnych awanturach. A ja czuje się jak alkoholiczka, która przepiła cały majatek, wpedziła rodzine w długi - a czy jestem jedyna kobietą na tym świecie, która wpada w panikę, gdy jest źle i szuka wtedy oparcia w mężu, czy jestem jedyną kobietą, która czuje, że coś ja przerasta i potrzebuje pomocnej dłoni. Przez 2 lata tej paranoi musiałam nauczyc się nie panikować, tylko działać, samodzielnie rozwiązywac swoje problemy, samodzielnie prowadzić sprawy finansowe i jednoczesnie ogladać zwatpienie i ignorancje męża.
Znosiłam to kiepsko czułam się jak pies, który musi być posłuszny by zasłuzyć na pogłaskanie. Rozumiem, że byłam kiepską żona, bo byłam zrozumiałam to dopiero w czasie, ale czy to daje jemu prawo do zemsty. Zamiast cieszyc się, że jestem coraz bardziej samodzielna, coraz więcej spraw potrafię udźwignąc to on stawia coraz większy mur. Chyba, że to nie o to chodzi. może jego celem jest gnębienie mnie psychicznie, bo sam jest w dołku i to daje jemu jakies chore poczucie ulgi, bo ma mnie za coś słabszego, gorszego, cos co się jemu nalezy i on to wytresuje tak, by jemu było wygodnie. Wiem, że on mnie nie kocha i niestety m,yslę, że nigdy nie kochał. Budowanie w poczuciu bylejakości i utwierdzanie w przekonaniu, że cała wina jest po mojej stronie to nie jest miłość to jest choroba.
On się już nie zmieni, to zbyt toporny materiał, a ja dla swojego zdrowia muszę zerwać z nim kontakt, bo te spacerki z pieskiem obok niego to żadna chęc naprawy - to upewnianie sie, że juz jestem grzeczna i nie mam żadnych oczekiwań. - nie jestem przedmiotem!.
jestem na niego wściekła i mam ochotę wykrzyczeć jemu cały żal, cały gniew, całą krzywdę, którą mi wyrządził. Żałuję, że potrafiłam przyznac sie do błędów, żałuję, że wyraziłam cheć poprawy swojego zachowania. Olsniło mnie wczoraj - co on mi daje??? jesli mąz myśli, że płacąc rachunki na czas i wracając do domu na obiad jest już mężem na medal, mówi żonie - nie obarczaj mnie swoimi problemami, ja mam swoje ale ty nie musisz wiedzieć wszystkiego. O nic nie pytaj, niczego nie oczekuj, bo to jest chec kontroli z twojej strony i na koniec stwierdza z pogadrą - dałem ci wszystko. To dla mnie nie ma w tym żadnej chęci, żadnego rozsądku, szacunku.
Niestety u mnie to już jest koniec.
Wciąż prosze o modlitwę dla mnie - o siłę i jak najszybsze pozbieranie się, bym mogła już funkcjonowac normalnie.